​Phantom Elite is eigenlijk ontsproten uit de samenwerking tussen Sander Gommans (After Forever) en de Braziliaanse zangeres Marina La Torraca (bekend van bij oa Exit Eden en Avantasia), toen Sander in 2014 na het verschijnen van het album 'Serenades of the Netherworld' van zijn project HDK een band samenstelde om de songs van dat album live te kunnen brengen. Gitaristen Goof Veelen en Ted Wouters kwamen er ook bij alsook drummer Eelco Van Der Meer. De samenwerking tussen de muzikanten verliep zo fijn dat ze al gauw ook samen eigen nummers begonnen te componeren. En zo werd het ontstaan van Phantom Elite een feit. Welke de huidige rol van Gommans binnen de band is, is ons momenteel niet helemaal duidelijk meer. Volgens de webpagina van de band blijven enkel La Torraca en Wouters nog over van de originele bezetting. Zij worden nu bijgestaan door Max Van Esch (gitaar), Vincent De Bruin (bas) en Joeri Warmerdam (drums). Nu is er dan het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum 'Wasteland' waarmee Phantom Elite vastbesloten lijkt een eigen plekje binnen de muziekwereld af te dwingen. Een plaatsje waar ze, naar onze bescheiden mening, zeker recht op hebben. De sound van Phantom Elite laat zich het best omschrijven als symphonic metal met pop en progressive invloeden. Je kan vergelijkingen maken met After Forever uit hun post Mark Jansen tijdperk, Stream of Passion, Symphony X en Dream Theater. Vergelijkingen die ze zeker niet als last moeten meedragen, integendeel. De songs van 'Wasteland' geven zich niet in 1-2-3 prijs, het album heeft best een aantal luisterbeurten nodig alvorens alle lagen bloot komen te liggen. Muzikaal worden de nummers vaak zwaar gedomineerd door synthesizers zoals in 'Rise With the Dawn' en 'Revelation' en een elektrisch orgel ('Another Day', 'Above the Crowd' en progressieve hoogstandjes ('Every Man For Himself', 'Lockdown') maar er zijn ook enkele rustigere, misschien ietwat meer commerciëlere songs zoals 'Astray' en ook kippenvelmomenten, waarvan de beklijvende remake van het HDK nummer 'Serenades of the Netherworld' absoluut bij iedereen toch minstens enkele haren spontaan zal laten omhoog komen. Marina La Torraca beschikt over een zalig mooie, bijzonder gevarieerde en aangename zangstem waarmee ze zich moeiteloos staande kan houden tussen al dat bombastische geweld en er de meer rustige nummers ook perfect mee kan dragen.
‘Wasteland’ is echt een bijzonder mooi, gevarieerd en boeiend album geworden. Fans van Epica, After Forever, Nightwish, Stream of Passion, Ayreon of Avantasia kunnen hier ook echt wel wat mee.
 
Jan Guisset (4)

​Een carriere die al bijna 40 jaar duurt, er zijn niet veel bands of artiesten die daar prat op kunnen gaan. En om na al die tijd ook nog steeds om de twee jaar ongeveer een nieuwe plaat uit te brengen, dat is in muziekland eerder een uitzondering. De voorbeelden zijn legio van bands met een gelijk- of langerlopende geschiedenis dan Grave Digger, die enkel nog maar touren om te teren op hun oude hits of slechts om de 8 jaar eens een middelmatig album uitbrengen. U zei Metallica … ik niet! En dat zulks een hoge muzikale output geen evidentie is, beseft ook de band zelf. Vooral omdat het album na album moeilijker wordt om nog met iets interessant op de proppen te komen. De geschiedenis kan ook als molensteen om de nek werken. Grave Digger opperhoofd Chris Boltendahl voelt immers ook het keurslijf waarin de band zo’n beetje gevangen zit. Na veertig jaar krijg je kritiek wanneer je iets vernieuwends wilt uitbrengen en evenveel wanneer je het juist niet doet. Daar heeft hij wel een punt maar een band moet vooral voor zichzelf kunnen uitmaken welke richting ze willen uitgaan. Alles wat je doet omdat je denkt dat het moet zal na verloop van tijd als een grote zelfverloochening aanvoelen. Toch voelde Boltendahl aan dat het tijd werd om het Grave Digger geluid toch wat op te frissen. Na het vorige album, ‘Healed By Metal’ (2017) waren ze aan nieuw materiaal en demo’s begonnen maar het risico op gewoon meer van hetzelfde werd te groot en dus durfde hij gitarist en mede componist Axel “Ironfinger” Ritt zelfs zijn huiswerk opnieuw te laten maken. Deze inspanning leidde tot dit nieuwe album ‘The Living Dead’. Een wereldschokkende koerswijziging hoeft niemand te verwachten maar er werd wel voor een meer bluesy, oerhardrock geluid gekozen. De bezongen thema’s blijven wel redelijk constant. Horror, oorlog en de liefde voor metal. De albumhoes bevat ook alle gekende Grave Digger kwaliteitskenmerken. Het vertrouwde loge prijkt boven een kerkhof en we worden aangestaard door een zootje wederopgewekten, geleid door de Grimm Reaper en een zombieversie van Chucky die een soort van macabere alliantie lijken te zijn aangegaan. Na de twinkelende klanken van een muziekdoos worden we al snel uit onze onschuld getrokken door ‘Fear of the Living Dead’, een stormachtig horror song. Zoals we van Grave Digger gewoon zijn zit er nergens een klankje of effectje te veel. Alles wat we horen kunnen we plaatsen en de productie houdt alles helder en eenvoudig. Live zal dit nummer vast en zeker snel opgepikt worden door de fans met dat wohowow meezingstukje in het midden. Op ‘Blade of the Immortal’ mag het een stukje trager en heavier en klinkt onze vriend Chris zelfs een beetje als Lemmy. Het tempo gaat dan met een ruk weer de hoogte in op ‘When Death Passes By’. ‘Shadow of the Warrior’ klinkt bijzonder episch en heeft een beetje een folky gevoel en een compacte maar meesterlijke solo van Ritt. Ook op dit album vinden we een anthem terug waarin de liefde voor metal uitvoerig wordt bezongen, ‘The Power of the Metal’. Het voelt altijd een beetje aan als preken voor de eigen parochie maar, met de benen wijd gespreid en de (voor sommigen denkbeeldige) lange haren door de lucht zwiepend preken we, devilhorns in de lucht, heel graag mee.
Het meest interessante aan ‘Hymn of the Damned’ zijn de smakelijke zombiegeluiden die de intro ervan vormen, voor de rest is dit een track om snel over te slaan. Dan horen wij liever het retestrakke ‘What War Left Behind’. ‘Fist In Your Face’ leunt op een zeer degelijke old skool hardrock riff. Terwijl ‘Insane Pain’ dan juist weer dat gejaagde gevoel krijgt uit Brian De Palma’s meesterwerk uit 1980, Dressed To Kill. En een kleine knipoog naar Jimi Hendrix beroemde gitaarlick uit diens versie van ‘Hey Joe’. De meest verrassende track van het album vinden we nagenoeg op het einde. ‘Zombie Dance’, een hilarische track die klinkt als een scene uit een Tim-Burton-goes-Octoberfesten zou kunnen uitzien. Heeft Grave Digger met ‘The Living Dead’ een goed album uitgebracht? Absoluut! Klinken ze anders dan we van hen gewoon zijn? Dat niet onmiddellijk. Maar misschien behoren wij wel tot die categorie van de behoudsgezinden, want hey … als een formule al veertig jaar werkt dan zal ze haar degelijkheid vast en zeker ook wel al bewezen hebben.
 
Jan Guisset (3 ½ )

​If you're gonna do it, do it right! Zo moeten de dame en heren van het Nederlandse collectief Shadowrise vast en zeker gedacht hebben. En dat viel mij meteen op toen ik het nodig opzoekingswerk rond deze band verrichtte, dat ze het inderdaad verdomd goed aanpakken. De presentatie, de attitude, de kostuums, videos ... ze gaan er werkelijk voor! En met een gezonde dosis ambitie is niets mis, integendeel. Nederlands dus, en te catalogeren onder de noemer 'Female fronted symphonic metal with melodeath influences', vergelijkingen met Epica en Nightwish zullen onvermijdelijk en soms ook terecht gemaakt worden maar ook hiervoor geldt, niets mis mee! In 2016 staken ze de neus al aan het venster d.m.v. de EP 'Escape From Shadow Island' en dit jaar was het dan tijd voor hun langspelerdebuut, eenvoudigweg 'Shadowrise' gedoopt. Het werkje heeft een mooie hoes meegekregen die er sober, duister en dreigend uitziet. Deze beschrijvingen gaan echter slechts gedeeltelijk op voor de muziek zelf want de eerste reactie die ik had toen ik de muziek aan het beluisteren was er toch één van "Ho, jongens, niet allemaal tegelijk!" De muziek van Shadowrise klinkt ongelooflijk druk, alsof men teveel ideeën tegelijk in eenzelfde bordje wilde draaien. Het duurt een flink aantal luisterbeurten voor je door die laagjes heen bent en het is een jammerlijk feit dat je helaas bij de meeste luisteraars zoveel krediet niet krijgt. Wie toch de moeite neemt om voorbij die drukte te geraken en zich ook niet al te druk te maken over de ietwat doffe, overgecompresseerde productie, zal tot de conclusie moeten komen dat er toch veel moois valt te ontdekken. OK, opener ‘Specter / Lost In Time’ blijft een veel te zenuwachtig nummer waar ik absoluut niet aan kan wennen maar dan gaat het in crescendo. 'To Live And Die For', waarvoor trouwens ook een goede videoclip werd gemaakt, is een sterk nummer met mooi gitaarwerk, lekkere grunts (gelevered door gitarist Jack Streat) en een melodieus, catchy refrein. Het eerste kippenvelmoment komt er met 'Evil Conductor', een song die als visitekaartje kan gebruikt worden. Een mooie balans tussen hard en zacht, melodieus en avontuurlijk. Het synthesizer riedeltje doet zeker aan Epica denken. Dat gaat ook op voor 'The Chosen Vessel' waarbij de zang/grunts van Laura Guldemond/Jack Streat erg op die van Simone/Mark gelijken. Voorts ook een beest van een nummer. Nog twee vermeldenswaardige hoogtepunten zijn 'Power of the Moonlight' en 'Echoes', eerstgenoemde drijft op een power metal ritme en pletwalst over je heen, het tweede kent een bijzonder mooie akoestische opbouw, klinkt krachtig en breekbaar tegelijk. Kortom, in 'Shadowrise' zit echt wel meer in dan men na slechts een oppervlakkige luisterbeurt zou durven vermoeden. Maar je moet er dus wel wat meer moeite voor doen. Desalniettemin hoop ik met de cliché slogan "Aanrader voor fans van Nightwish en Epica" toch een aantal mensen te kunnen overtuigen om die moeite ook effectief te doen. U zal ervoor beloond worden.
 
Jan Guisset (3 ½ )