Het Duitse power/heavy metal gezelschap van Messiah's Kiss ontstond in 2001 en debuteerde albumsgewijs in 2002 met 'Prayer For The Dying' wat o.a. resulteerde in een plaats als “special guest” tijdens de Europese tournee van Doro. Ook de albums 'Metal' (2004) en 'Dragonheart' (2007) werden goed ontvangen en zorgden voor tal van plaatsen op de affiches van verschillende festivals. Maar het noodlot sloeg toe voor Messiah's Kiss in de zin dat gitarist George Kraft, die ook instond voor het leeuwenaandeel van de nummers, zwaar ziek werd. Intussen is gebleken dat ook vocalist Mike Tirelli en drummer Eckhard Ostra voor wat nummers kunnen zorgen en werd Messiah's Kiss terug echt op gang getrokken met ook nog gitarist Jason Banks en bassist Wayne Banks in de gelederen. 'Get Your Bulls Out' is dus pas het vierde album van het vijftal en staat werkelijk als een huis met veertien steengoede, energieke tracks pure heavy metal. Je moet niet gaan denken dat de heren hier met vernieuwingen op de proppen komen. Nee, helemaal niet, maar wel met steengoede, krachtige en aanstekelijk klinkende heavy metal tracks die een glimlach rond de lippen toveren en ervoor zorgen dat elkeen die dit schijfje in zijn cd-lader duwt erg gelukkig zijn luchtgitaar bovenhaalt om headbangend de kamer rond te trekken. Slechts éénmaal wordt het vlotte, strakke tempo gebroken voor het rustige 'Only Murderers Kill Time', voor de rest raast de trein van Messiah's Kiss een vol uur door de speakers. Wie kiest voor de digi-pack versie van dit album krijgt er nog een akoestische versie van 'Only Murderers Kill Time' (met piano van Chris Bucknall en viool van Misha Nikolic bovenop) en het gedreven 'It's No Good' bij. Fans van het genre zullen met deze 'Get Your Bulls Out' in de wolken zijn en ik hoop van ganser harte dat we ditmaal geen zeven jaren moeten wachten op nieuw werk van dit gezelschap.

Luc Ghyselen (4½)

Massacre Records I MAS-CD 0874 I Messiah's Kiss

'Quid Pro Quo' is het debuutalbum van een vijftal uit de buurt van Belfast, Noord Ierland dat pas een paar jaar geleden werd opgericht en hiervoor reeds de ep 'Talk's Cheap' op de wereld losliet. Op dit debuutalbum hoor je aanstekelijke, melodieuze rock songs die fans van bijvoorbeeld Winger, Ratt of Def Leppard zullen kunnen smaken. Twaalf nummers telt het album, als je de intro 'Event Horizon' meetelt waar je gewoon wat sirenes hoort en wat stevig drumwerk, zodat het album eigenlijk pas van start gaat met 'Snakeskin Sinner', een aanstekelijk rockend nummer dat meteen de toon zet voor de rest van het album. Zonder te enerveren, maar ook zonder echte hoogtepunten, kan je dus genieten van deze melodieuze rocksongs waar, zoals het echt wel past in dit genre, catchy en gemakkelijk mee te brullen refreinen je om de oren vliegen. Hou je van eerder genoemde bands, dan zal je honderd procent zeker ook deze Maverick weten te waarderen.

Luc Ghyselen (3½)

Massacre Records I MAS-CD 0876 I Maverick

'Unorthodox' is het vierde full-album van dit vijfkoppige gezelschap uit de buurt van Opglabeek, België. Hun muziekstijl kan je misschien het best omschrijven als een kruisbestuiving van death en black metal met de nodige elementen uit de doom metal zodat je een zware, moeilijk verteerbare brij verkrijgt. Gelukkig prijken er ook een aantal korte rustiger fragmenten op het album zodat je, weliswaar met een ongemakkelijk gevoel (want het blijft duistere en macabere muziek), misschien wat tot rust komt. Openen doen ze hier met zo'n duister macaber stukje dat meteen al de toon zet voor het volledige album. 'The Conjuring' is immers een zo goed als instrumentaal stukje macabere muziek, waarna alle register meteen worden opengetrokken voor 'Ov Fire', een agressieve track die ook als eerste singel werd gekozen en waarvoor de “v” ook staat voor het vijfde bandlid. 'Throne Of One' gaat op de ingeslagen weg verder, zij het dat deze track toch wel een stuk trager en logger uit de startblokken komt. Dit neemt niet weg dat ook hier vlottere fragmenten de revue passeren. 'Torment' doet daar nog een schepje bovenop en de zwartgalligheid druipt dan ook van deze track af. Een eerste rustpuntje komt eraan met het zo goed als instrumentale 'Moonlight Sacrifice' dat steunt op pianoklanken en misselijk makende gruwelgeluiden, waarna 'By The Blood Of The Beast' over je heen dendert. Het logge, en dus duidelijk aan de doom schatplichtige, 'Cursed By The Faithful' zorgt voor een meer dan ongemakkelijk en macaber gevoel waarna dan het korte 'The calling' met engelengezang zowaar voor een echt rustpunt zorgt. Niet dat je daar lang kan van gaan genieten, want alhoewel 'Opposer' nog heel kalm opent, zorgen energieke duivelse en zware klanken al vlug voor het ongemakkelijke gevoel. 'Satanas Rex Inferis' drijft dat macaber gevoel zelfs nog wat op, terwijl het vlotte maar krachtige en duistere 'Serpent Ov Fire' (met naast de zware en dreigende mannelijke vocalen ook heel mooie vrouwelijke zang) het album in stijl afsluit. De mooie cover is van de hand van Seth Siro Anton, die je waarschijnlijk wel bekend is van Septic Flesh, en dat zorgt er voor dat deze 'Unorthodox' ook visueel heel aantrekkelijk is geworden.

Luc Ghyselen (4)

Shiver Records I Insanity Reigns Supreme

Enabler is een Amerikaans trio (Jeffrey Lohrber (guitar, vocals), Amanda Daniels (bass, backing vocals) en Ryan Steigerwald (drums)) dat een uiterst stevige mix brengt van thrash, death metal, punk rock en hardcore. Sinds 2010 timmeren ze aan de weg richting roem en doen dat aan de hand van tal van singles en ep's en nu, met deze 'La Fin Absolue Du Monde', met een derde full-album. Het album verscheen eerder (zowat eind mei 2014) in de U.S.A. Maar wordt nu dus opnieuw uitgebracht, en dat met drie extra nummers, door Century Media voor de Europese markt. Zeventien tracks telt de Europese uitgave en zoals het hoort in het genre zijn de nummers zowat allemaal uiterst krachtig en kort te noemen en leggen ze meerdere keren de vinger op de wonde van wat er allemaal verkeerd gaat in de wereld. Een voorbeeldje wil ik er daarvoor uitpikken: het uiterst krachtige en energieke 'I've Got A Bad Feeling About This' waar de lijn “No Future No Fate” herhaaldelijk in voorkomt. En dat is misschien slechts het topje van de ijsberg want met titels als 'Close My Eyes' (best rustig openend, maar energiek na een korte tijd), 'Neglect' (daverend met een eerder log midtempo ritme), 'Balance Of Terror' (uiterst agressief en krachtig), 'World Sterilization' (hoekig, met een hakkend ritme), 'Sickened By The Wake' (dreigend en agressief) of 'Mortal Enemy' (samen met 'Live Low' en 'Seekers Of The Truth' de nieuwe nummers voor deze uitgave) kan je immers niet veel anders gaan verwachten. Liefhebbers van het genre zullen deze 'La Fin Absolue Du Monde' echt wel willen meenemen naar het einde van de wereld.

Luc Ghyselen (4)

Century Media I Enabler

Tien jaren lang ging deze band als een soort van “Samhain/Misfits tribute band” door het leven onder de naam Devil's Whorehouse om in 2011 te kiezen voor de naam Death Wolf toen het album met diezelfde naam werd uitgebracht. Intussen zijn we aanbeland bij album drie: 'III:Östergötland' en is de sound van het gezelschap ook wel sterk geëvolueerd want alhoewel de punk attitude er nog steeds in zit, steken er meer en meer elementen uit de doom metal (in denk vooral aan het trage en logge geluid dat bijvoorbeeld ook Black Sabbath kan produceren) en de death metal (ook niet zo eigenaardig als je weet dat bezieler van deze Death Wolf én van het death metal gezelschap Marduk een en de zelfde persoon zijn: Morgan Hakansson) de kop op. Het eindresultaat is een duistere en dreigende twaalf tracks tellend album geworden waarin muziek en tekst hand in hand gaan. Het overgrote deel van de nummers zijn eerder traag en log te noemen. Wat niet wegneemt dat er ook tracks voorbij razen waar het gaspedaal wel wordt ingedrukt – ik denk bijvoorbeeld aan 'Wall Of Shields' (net geen twee minuten) en 'Black Sunlight' (net iets langer dan één minuut). En door die op speed gebrachte tracks krijg je de indruk dan de andere nummers nog dreigender, nog duisterder, nog depressiever overkomen dan ze al doen. Het titelnummer bijvoorbeeld is zo'n trage, logge track geworden waar een onheilspellende atmosfeer over heerst, 'Today King, Tomorrow Dead' wordt aan een zwaar medium tempo opgevoerd waar een dreigende waarschuwing van af druipt, het van een mysterieuze intro voorziene 'Carrion Lord' is duister, dreigend en onheilspellend tegelijk, terwijl ook het afsluitende 'Vikbolandet', met zijn in de achtergrond driegende koorgezang, daar niet moet voor onder doen. Met dit derde album heeft het huidige viertal – naast bassist/bandleider Morgan hoor je hier ook nog vocalist Maelstrom, gitarist Makko en drummer Hrafn – duidelijk het sterkste album tot nu toe afgeleverd voor Death Wolf. Een album dat iedere liefhebber van gitzwarte, dreigende en depressieve metal zal kunnen bekoren.

Luc Ghyselen (4)

Century Media I Death Wolf

Het Duitse Alpha Tiger ontstond in 2007, maar ging eerst door het leven als Satin Black. Pas sinds 2011 werd de naam gewijzigd en er verscheen meteen een eerste album 'Man Or Machine', dat net als zijn opvolger, 'Beaneath The Surface' (2013), vrij goed werd ontvangen. Nu is het vijftal – Peter Langforth en Alexander Backasch (gitaar), Stephan Dietrich (vocals), Dirk Frei (bass) en David Schleif (drums) – er al opnieuw met hun derde album. Opvallend is het feit wel dat elk album reeds op een ander label werd uitgebracht. De heavy metal die de heren hier brengen is schatplichtig aan bands als Riot en Fates Warning. Negen nummers en een korte instrumentale intro krijg je te horen op dit album dat me maar matig kan bekoren. 'Lady Liberty', dat eerder reeds op een ep verscheen, opent het album krachtig en energiek. Rollende bastonen en denderende drumpartijen ondersteunen melodieuze energieke gitaarriffs en vrij hoge vocalen. Het is meteen het kortste nummer op dit album en het steekt er met kop en schouders bovenuit. De andere nummers liggen zo goed als allemaal in diezelfde lijn en gaan wel wat op elkaar gaan lijken. Uitzondering hierop is 'Closer Than Yesterday', een nummer waar ook wat pianoklanken komen kijken en waarin er een aantal wisselingen van tempo te horen zijn. Ook vocaal kan dit schijfje me niet echt boeien: de stem is me te hoog, iets te iel. Nee, mij overtuigt dit Duitse vijftal nog steeds niet echt. Maar wie de eerste albums in huis heeft van dit vijftal zal waarschijnlijk ook deze 'iDentity' aan zijn collectie willen toevoegen. Die is verkrijgbaar als gewone cd, op vinyl en als digi-pack. In die laatste versie krijg je er ook nog een dvd bij die live werd opgenomen tijdens het “Bang Your Head Festival”.

Luc Ghyselen (3)

Steamhammer I SPV I Alpha Tiger

Deze Duitse gothic metalband werd in 1999 opgericht door vocalist Georgios Grigoriadis en drummer Mats Kurth. Zo is Georgios nog te horen op de eerste single, 'Von Engeln Nur' uit 2002. Hij verliet de band in 2004 en werd vervangen door twee vocalistes. Tal van wisselingen in de line-up zorgen er telkens weer voor dat de band niet echt kan doorgroeien. Ook met het zesde album van Coronatus zijn er weer tal van wijzigingen te bespeuren. Drummer Mats Kurth is nog steeds van de partij en wordt hier bijgestaan door gitarist Olivér en twee vocalistes: sopraan Carmen R. Lorch en Anny Maleyes, die een eerder rock gerichte stem heeft. Verder hoor je op dit album bassist Markus Stock, toetsenist Pinu'u Remus, die ook instaat voor de orkestratie, violist Elli Wiesner en fluitiste Marion Visotschnig. Dit zorgt voor een mix van gothic metal met symfonische toetsen en kleine accenten van folk. Negen nummers vind je op deze 'Cantus Lucidus', waarvan de meeste in de Duitse taal worden gebracht en dat drukt de pret toch wel een beetje voor mij, daar ik dan niet alles begrijp van de teksten. Dit neemt helemaal niet weg dat er hier een paar echt knappe nummers langskomen. 'The Elvenwell (I Can Give You)' is daar een schitterend voorbeeld van. De beide zangeressen zorgen hier voor een mooi duet waarin de twee verschillende stemmen voor een mooi contrast zorgen, de drums zijn niet echt spectaculair te noemen maar zorgen voor een mooie ondersteuning terwijl ook het orkestrale zijn duit in het zakje doet. Verder vallen de mooie toetsen folk op aan de hand van korte fragmenten op de fluit en is er een mooie gitaarsolo in de track verwerkt. Je kan op het wereldwijde net ook een mooie videoclip van dit nummer bekijken. Ook heel mooi vind ik bijvoorbeeld het vlotte en aanstekelijke 'No Holy Wars', een mooie aanklacht tegen de vele oorlogen die er op dit ogenblik in de wereld woeden, en 'Ihr Habt Die Schuld', waarmee het album eindigt, enkel spijtig hier dat de tekst in de Duitse wordt gebracht. Maar als de Duitse taal je niet afschrikt, kan je als liefhebber van het genre hier echt wel van genieten en dit zesde album van Coronatus met een gerust gemoed aan je collectie toevoegen. En als je kiest voor de digi-pack versie krijg je er ook nog twee extra nummers die eerder werden uitgebracht op het album 'Terra Incognita' maar die je nu te horen krijgt met de twee huidige zangeressen.

Luc Ghyselen (3½)

Massacre Records I MAS-CD 0878 I Coronatus

Het Zweedse power/heavy metal gezelschap The Soryteller ontstond in 1995, gooide hoge ogen (vooral dan in Japan en in het thuisland) met het titelloze debuutalbum in 2000, bleef op die koers verder furore maken met nog drie albums en een ep, maar gaf er dan in 2006 de brui aan. Tot vocalist L-G Persson de band in 2011 nieuw leven in blies wat resulteerde in een aantal concerten en een studio-album, 'Dark Legacy' (2013). En nu is het vijftal – met naast L-G Persson ook nog gitaristen Jacob Wennerqvist en Marcus Backlund, drummer Martin Hjerpe en bassist Hank Branneryd – er terug met deze twaalf tracks tellende 'Sacred Fire'. Verwacht hier echter geen vernieuwingen in het genre, maar je krijgt wel twaalf sterke en krachtig klinkende tracks die voor de liefhebbers van het genre een “must” zijn om in huis te halen, zodat de heren duidelijk azen op véél meer bekendheid dan nu het geval is in Europa. Misschien kan een beetje “namedropping” je op weg helpen om The Soryteller beter te situeren. Denk aan mix van Blind Guardian, Helloween, Gamma Ray, HammerFall en zelfs Iron Maiden. Geen kattenpis dus, en dat zal je zeker beamen eens je kennis hebt gemaakt met 'Sacred Fire', het zesde album reeds van The Storyteller. Sterke cleane vocalen worden ondersteund door sublieme gitaarsolo's, fantastische riffs, stomende basklanken en denderende drumpatronen die resulteren in uiterst krachtige, maar toch erg aanstekelijke tracks. Geen zwakke nummers te bespeuren, geen echte uitschieters ook, gewoonweg een constant hoog niveau wordt hier gehaald. De teksten nemen je mee naar lang vervlogen tijden en verhalen over goden en andere legendes: fantasy op zijn best dus. En daar ben ik ook al fan van, wat dus betekent dat ik 'Sacred Fire' van The Storyteller als een echte aanwinst in mijn platen collectie beschouw.

Luc Ghyselen (4)

Black Lodge Records I BLOD 096 CD I The Storyteller

Het Franse Whyzdom, een symfonische female fronted metald band, is met deze 'Symphony For A Hopeless God' toe aan zijn derde album. Opvallend feit: ieder album werd met een andere vocaliste opgenomen. Dit keer neemt ene Marie Rouyer de honeurs waar en … het mag gezegd worden: ze doet dit met klasse, zowel de cleane vocals, als de eerder hoge uithalen tot zelfs diepere vocalen, zodat je hier te maken krijgt met tal van verschillende “stemmen” zodat je geen andere vocalisten meer nodig hebt om toch tot vrij veel contrasten te komen. En als je daar dan ook nog de mooi georkestreerde koorzangen bij optelt, dan begrijp je dat dit album vocaal zeer hoog scoort op mijn waarderingsladder. Voeg daarbij toe dat de rest van de line-up – Nico Chaumeux (drums), Régis Morin (gitaar), Vynce Leff (gitaar & orchestratie) Marc Ruhlmann (keyboards) en Xavier Corrientes (bass) – de lat album na album een stukje hoger hebben gelegd en je kan begrijpen waarom ik deze nieuwste creatie van Whyzdom best wel heel sterk vind. En eigenlijk ben ik best benieuwd naar de capaciteiten van dit zestal op gebied van live concerten, daar ik heel graag zou zien of dit gezelschap ook in staat is om hun symfonische power metal (die heel zeker ook tot zijn recht zou komen als filmmuziek) live waar te maken op een podium. Elf knappe composities worden hier aan je voorgesteld en vanaf de opener 'While The Witches Burn' tot en met de laatste noten van afsluiter 'Pandora's Tears' blijf je op het puntje van je stoel zitten om de verschillende wendingen, op zowel vocaal als muzikaal vlak, op de voet te kunnen volgen. Als je dan ook nog meerekent dat er bij elke nieuwe luisterbeurt nieuwe elementen kunnen ontdekt worden, dan weet je dat Whyzdom met 'Symphony For A Hopeless God' een ijzersterk album in het genre heeft afgeleverd.

Luc Ghyselen (4½)

Scarlet Records I SC 275-0 I Whyzdom

Saracen is een Engelse melodieuze hard rock groep, ontstaan uit het in de jaren zeventig opgerichte Lammergier. In 1981 werd de naamsverandering doorgevoerd. In 1985 werd de band stopgezet tot er in 2003 een reünie tot stand kwam. 'Redemption' is hun nieuwste cd. Ondanks mijn hardrockverleden kende ik deze band helemaal niet. Nieuwsgierig naar deze groep begon ik hun nieuwste werk te beluisteren en al vanaf het eerste nummer was ik fan: dit is echt “mijn” muziek: weliswaar “oudere” melodieuze hardrock, niets vernieuwend en verrassend maar o zo mooi. Gedragen door de fenomenaal mooie stem van Steve Bettney – wat een zanger !!! – en begeleid door het gitaarwerk van Rob Bendelow. Dit is echt de muziek van mijn jeugdjaren waardoor er bij het beluisteren van Saracen een vleugje nostalgie door de huiskamer dwarrelt. De nummers op deze schijf zijn ook divers van aard. De meer stevige nummers zoals 'Rocamadour', 'Reacher', 'Sword Of Damascus', 'Crusader', 'Redemption' en 'Ready To Fly' worden mooi afgewisseld met de meer rustige nummers zoals 'Geraldine', 'Road To Yesterday' en 'More Than Missing You'. 'Catch The Wave' gaat dan meer de bluesy kant op. Echte metalfans zullen dit waarschijnlijk te soft of te passé vinden maar de nieuwste Saracen is een echt “hebbeding” voor alle fans van oude hardrock, symfonische hardrock of melodieuze hardrock. Ideale muziek om met een goed glas wijn of whisky in de hand, in de luie zetel, te mijmeren over vervlogen jeugdjaren; Enige minpuntje vind ik dat er iets te veel rustigere nummers op staan , maar nu ben ik aan het muggenziften.

Bart Verlinde (4½)

Escape Music I ESM 268 I Saracen