cd reviews
Met het zevende studio-album, 'Time And Trauma', viert het origineel uit Alaska afkomstige 36 Crazyfists hun twintigste verjaardag. Twaalf tracks die je het best kan situeren bij metalcore, nu-metal of als alternatieve metal krijg je hier aangeboden van het huidige viertal, te weten vocalist Brock Lindow, gitarist Steve Holt – die er beiden al van bij het begin bij zijn – bassist Mick Whitney en drummer Kyle Baltus. De brutale, stevige en energieke muziek wordt voorzien van cleane zang, grunts, zelfs wat gefluister (op het einde van de titeltrack) en vooral veel geschreeuw, al naar gelang het ritme en het tempo daarom vraagt. Zo zijn er natuurlijk een massa bands die in dit straatje passen en daar is dus heel zeker een vrij grote markt voor te vinden (ik denk aan o.a. Killswitch Engage, All That Remains, From Autumn To Ashes waarmee je 36 Crazyfists kan gaan vergelijken). Mij doet het maar weinig en slechts heel af en toe schijf ik naar het puntje van mijn stoel voor bijvoorbeeld de toch wel uiterst melodieuze gitaarsolo in 'Also I Am'. Maar al bij al dus veel te weinig om dit album hier constant rondjes te laten draaien. Fans van het genre of van eerder vernoemde bands, en dan zeker van de band zelf, zullen het wel niet met me eens zijn, maar 'Time And Trauma' steekt echt niet boven het maaiveld uit. Luc Ghyselen (3)
0 Opmerkingen
'Winterborn' is het debuutalbum van Wolfheart, een project of band rond Tuomas Saukkonen – die je ongetwijfeld kent van Before The Dawn, Dawn Of Solace, Black Sun Aeon, en nog een pak anderen – dat voor het eerst het levenslicht aanschouwde in 2013 toen Tuomas het album op zijn eigen “label” uitbracht. Nu wordt dit album dus wereldwijd verdeelt door Spinefarm en dat is echt niks te vroeg, want later dit jaar komt het tweede album er al aan. Op dit album hoor je componist Tuomas als zanger en multi-instrumentalist (gitaar, bass, drums) met enkel nog gitarist Mika Lammassaari die instond voor de gitaarsolo's. De muziek die je hier te verwerken krijgt is een mix van melodic black, death en atmosferische doom metal die zowel hoopvol, breekbaar en akoestisch kan zijn als hard, grimmig en rauw. Negen uitstekende composities leverde dit op die zowel zorgen voor contrasten tussen het harde en het breekbare als dit die twee uitersten samen smelten tot één geheel zodat het heel moeilijk wordt om je favoriet te gaan aanduiden. Maar als je me dan toch dwingt er een uit te kiezen, ga ik voor 'Strength And Valour' dat mooie melodieuze gitaarpartijen bevat in een uiterst rauw pulserende nummer dat op geen enkel black of death metal album zou misstaan. Het originele album uit 2013 wordt nu aangevuld met twee extra tracks: 'Isolation' is een uiterst sfeervol, instrumentaal nummer dat oh zo fragiel en rustig opent met een druppelende klank waarna viool en akoestische gitaar invallen en zo voor een echt kippenvel moment zorgt en 'Into The Wild' dat opent met een prachtige melodieuze gitaarsolo waarna de rauwe stem van Tuomas met stevige gitaarriffs, rollende basklanken en donderende drumpartijen de bovenhand neemt. Wat een geluk dat Spinefarm dat album oppikte, anders hadden we dit in deze contreien waarschijnlijk nooit mogen aanhoren. Laat dat tweede album maar ook vlug langskomen! Luc Ghyselen (4) 'A Conspiracy Of Stars' is het tweeëntwintigste studio-album van deze band die hun debuutalbum 'UFO 1' op ons losliet in 1970. Nog steeds brengt het huidige vijftal – Phill Mogg (vocals), Paul Raymond (keyboards, guitars), Andy Parker (drums), Vinnie Moore (guitars) en Rob De Luca (bass) – uiterst knappe classic rock (met een scheutje blues) waarin melodieuze gitaarsolo's en de nog steeds prachtige vocalen van Phil Mogg – er lijkt echt geen sleet te zitten op de stembanden van die man – centraal staan. Ik ben me er natuurlijk van bewust dat de topperiode van deze band – die ons toch pareltjes schonk als 'Natural Thing', 'Doctor Doctor', 'Lights Out' en 'Too Hot To handle' om maar die te noemen – al lang achter ons ligt en dat het muzikale landschap in die tijd ook al heel drastisch verandert is, maar als je echt wil horen hoe goed hedendaagse melodic classic hard rock nog steeds klinkt, dan is deze 'A Conspiracy Of Stars' een echte aanrader. Vooral het vocale gedeelte en het toch wel meer dan uitstekend te noemen gitaarwerk van Vinnie Moore springen er hier echt uit. En als je dan elf nummers kan componeren zonder ook maar een zwakke track, dan zit je gebeiteld denk ik zo. Dat de band in Engeland en zeker in Duitsland nog ontzettend populair is, bewijzen hun talrijke concerten in die landen (neem maar eens een kijkje op hun website om dit bevestigd te zien). Waarom zien we deze heren maar zo zelden in België ? Op basis van dit nieuwste werkstuk zou ik denken dat ze er toch een aantal zaaltjes kunnen mee doen vollopen. In ieder geval heb ik tonnen respect voor wat deze band hier nog steeds voor elkaar krijgt. Luc Ghyselen (4) Tristana is een vijftal uit Slovakije, waar de band ontstond in 1993 en nu met 'Virtual Crime' hun derde album op de markt brengt. Ze mixen death metal, thrash metal en gothic tot een geheel. Dat resulteert in melodieuze en krachtige tracks met rustige fragmenten waarin zwevende en zalvende keyboardklanken de boventoon voeren. Vocaal wordt je meegenomen op een trip met cleane zang, maar ook een ruige en rauwe zangstijl komt geregeld om de hoek kijken, zonder nog te spreken van wat hoge schreeuwende uithalen. Dit zorgt voor goede tracks die me net niet genoeg “pakken” om boven de middelmaat uit te steken. Allemaal niet slecht, maar we krijgen zoveel albums te verwerken dat je toch keuzes moet gaan maken. 'Virtual Crime' is een album geworden die liefhebbers van het genre, en zeker van de band zelf, zal kunnen bekoren, maar veel extra nieuwe fans zal dit album toch niet weten te winnen. Daarvoor zijn de tracks toch lang niet allemaal boeiend genoeg. Zelf genoot ik het meest van het gedreven 'Bloody Snow' waar ook een mooie gitaarsolo in langs komt. Luc Ghyselen (3) Dit viertal – Jesse Smith (vocals/guitar), Rowan Crowe (guitar), Ivan Beets (bass) en Marty Kroon (drums) – is afkomstig uit Nieuw Zeeland en is met dit titelloze album aan hun tweede full-album toe. Na hun debuut, 'Daydreams' (2010), was het vooral het titelnummer van hun in 2011 verschenen ep, 'Revival', die ervoor zorgde dat de band, vooral in eigen land dan, doorbrak. Hun complexloze punkrock is gebaseerd op de punk uit Engeland want Jesse spendeerde heel wat tijd in de Engelse hoofdstad en bezocht er zodoende tal van punk concerten. Die liefde nam hij terug mee naar Nieuw Zeeland en samen met zijn vriend Rowan werd dan The Jury And The Saints opgestart. Het eindresultaat is dus complexloze punk/rock, die je helemaal niet technisch kunt noemen, die vlot in het gehoor ligt en waarvan de meeste tracks gemakkelijk mee te brullen zijn. Uitzonderingen zijn er natuurlijk ook zoals de zeemzoete ballade 'Monday Morning' waarbij ik net niet indommelde. Helaas komt deze band nergens in de buurt van wat ik als de grote voorbeelden uit de Britse punk beschouw: The Sex Pistols, The Damned, The Clash of The Stranglers om maar die te noemen. Maar als je dus je hartje ophaalt aan pretentieloze punkrock zonder technische hoogstandjes, dan kan je dit album van dit Nieuw Zeelandse viertal eens nachecken. Misschien, heel misschien, krijgt het dan ook een plaatsje in je collectie. Luc Ghyselen (3) Deze Talon is de Amerikaanse band uit California, dus niet de reeds een tijdlang gesplitte Duitse heavy metal band Talon of het uit Texas afkomstige thrash gezelschap. Nee deze Talon is een zestal – vocalist Michael O'Mara, gitaristen Kory Voxen en Jim Kee, bassist Phill Keller, drummer John Parker en Eric Ragno (keyboards) – dat melodic hard rock brengt en met 'Fourplay' aan zijn vierde album toe is. Twaalf nummers bevat dit nieuwste werkstukje en het mag gehoord worden. Niet dat de band er meteen met kop en schouders bovenuit steekt, of dat ze met iets vernieuwend op de proppen komen. Nee helemaal niet, maar wel twaalf lekker in het gehoor liggende tracks die een mix vormen van melodic rock en AOR, een genre dat het in de States nog steeds meer dan behoorlijk doet, maar hier in de lage landen wat in de verdrukking staat. En dat is vooral te wijten aan het feit dat er geen radiostations bereid gevonden worden om deze toch wel knappe en aanstekelijke rockmuziek het nodige duwtje in de rug te geven. Wie dus houdt van muziek van pakweg Foreigner of Dokken zal ook hier zijn gading vinden want ook hier hoor je uitstekende vocalen, melodieuze gitaarlijnen met knappe soli, een solide basis van bass en drums en keyboards die de leeg gebleven vakjes mooi inkleuren zonder al te veel op de voorgrond te treden. Nog een bewijs voor het feit dat dit een gitaar georiënteerd album is geworden, is het feit dat session gitarist Tim Pierce (o.a. Bon Jovi, Santana, Ozzy) en Pete Fry (FarCry, Rockarama) als gasten opdraven. De betere tracks, voor mij althans: het vlotte en uptempo rockende 'Evil' en het gedreven groovy 'Holly Would'. Luc Ghyselen (3½) 'Apex Predator – Easy Meat' is het vijftiende, als ik de tel juist heb bijgehouden, studio album van deze band, die voor velen de grondleggers zijn van grindcore. Dat het viertal daar tegenwoordig ook scheuten punk, death metal en zelfs wat industrial aan toevoegt, nemen we er graag bij. De band werd in 1981 opgericht en werd wereldberoemd dankzij de eerste twee albums: 'Scum' (1987) en 'From Enslavement To Obliteration' (1988). Op hun nieuwste worp werden zo meer liefst veertien nummers samengeperst (zeventien als je kiest voor de “limited edition mediabook”) die bijna allemaal uiterst krachtig, agressief, vol vuur en woede, én op speed door je huiskamer worden gejaagd. En als je je oren heel goed spitst, kan je in een aantal tracks de maatschappij kritische teksten ontdekken. Vreemde eenden in de snelheidsbijt zijn ongetwijfeld het titelnummer dat het album opent dat zijn invloeden uit de industrial muziek duidelijk niet verbergt onder een ongemakkelijk makende bezwerende tekst en het eerder log gebrachte en beukende 'Dear Slum Landlord'. Zelf ben ik nooit echt een fan geweest van dit extreme geweld en daar zal dit nieuwe album van Napalm Death niets aan veranderen. Fans van het viertal – Mark “Barney” Greenway (vocals), Mitch Harris (guitars), Shane Embury (bass) en Danny Herrera (drums) – zullen mijn waarderingscijfer ongetwijfeld te min vinden en dit album zonder blikken of blozen aan hun collectie toevoegen. Het is hen van harte gegund. Luc Ghyselen (3) Het Noorse Keep Of Kalessin werd in 1993 opgericht, in zijn eerste twee levensjaren als Ildskjaer, maar vanaf 1995 dus als Keep Of Kalessin. De eerste wapenfeiten werden uitgebracht in het vakje black metal maar gaandeweg werd dit omgebouwd tot melodic death/black metal om nu, met hun zesde full-album aanbeland, te zijn bij een mix van death, black, thrash en heavy metal. In vergelijking met het vorige album, 'Reptillan' (2010), is er ook een wijziging in de line-up te melden: vocalist Thebon verliet immers de band zodat Keep Of Kalessin nu nog een trio is: componist/bandleider/toetsenist/vocalist/gitarist Obsidian C. laat zich nu nog enkel omringen met bassist Wizziac en drummer Vyl. Maar dit doet hier helemaal niets af van de indrukwekkende prestaties die het trio hier opvoert. Muzikaal is dit een ijzersterk album geworden waarin melodie, kracht en agressie samengebundeld zijn tot één geheel. Maar ook vocaal is dit een heel divers album geworden daar Obsidian hier zowat alles gebruikt wat maar enigszins paste op de muziek: van ruw en rauwe vocale, over cleane zang tot dreigend gesproken fragmenten. Elk nummer bevat tal van wijzigingen in tempo en ritme zodat ook het vocale gedeelte continu wordt veranderd en aangepast naar gelang de muziek erom vraagt. De enige uitzondering op die regel is het uiterst snel gespeelde 'Universal Core', dat met een echte rotvaart uit de speakers wordt gebeukt. Maar voor elke overig track heb je zowaar een volle bladzijde review nodig om elke nuance en verandering in tempo, ritme en sfeer weer te geven. Dit maakt dit Keep Of Kalessin met 'Epistemology' waarschijnlijk nu al hét album van het jaar 2015 heeft gemaakt. Epische melodic black metal in 2015 zal in ieder geval geen sterkere vertegenwoordiger vinden. Dit is een album dat elke rechtgeaarde metalfan op zijn minst moet beluisterd hebben. Oh, ja, en op de digipack versie van dit album vind je tien tracks in plaats van acht op de gewone versie! Luc Ghyselen (5) Met 'Pictures' is het Italiaanse Cyrax toe aan zijn tweede full-album nadat we eerder kennis konden maken met 'Reflections' (2013). Ze brengen progressieve metal met wat invloeden uit de classic rock die doorweven worden met stukken klassieke muziek. Het huidige vijftal – Marco Cantoni (lead vocals), Filippo Ferrari (guitars), Paolo Musazzi (guitars, synth programming), Cesare Ferrari (bass) en Lorenzo Beltrami (drums) – riep daarbij de hulp in van verschillende gasten: Larsen Premoli (keyboards), Gianmarco Giuseppe Andreoli (viool), Giacomo Molteni (cello), Evelyn Iuliano (lead and backing vocals), Viola Barinotti (backing vocals), Antonio Pecere (backing vocals), Claudia Pinzello (backing vocals) en Cristina Paschina (backing vocals). Dit zorgt voor acht tracks die eerder genoemde stijlen combineren tot een geheel die soms vrij stevige en hard overkomt (de progressieve metal) om dan op andere momenten zacht, strelend en zalvend (de stukken klassieke muziek) overkomt. Door het feit dat zowel koorzang en als vrouwelijke vocalen hier meer dan eens de bovenhand lijken te nemen op de mannelijke vocalen kan je dit ook gaan bekijken als een soort van rock opera. Al bij al heeft het album zijn momenten, maar echt boeien tot de laatste noot doet het nergens. Al kan ik dit natuurlijk ook niet slecht gaan noemen, maar het mist toch een zekere drive om echt boven de middelmaat uit te steken. Of is het de combinatie van stijlen die niet echt bij mij aanslaat? Na die acht eerste tracks wordt het album afgesloten met een track die echt niet samengaat met de overige tracks. 'Phunkrax' is immers een instrumentale funky track waarin zelfs invloeden uit jazz hun opwachting maken. Al bij al dus duidelijk te weinig om een echt goede indruk na te laten. Luc Ghyselen (3) China Sky is een Amerikaanse melodic rock band die ontstond eind jaren tachtig, twee hits scoorde in de USA in 1988 met 'Some Kind Of Miracle' en 'The Glory', hun titelloos debuutalbum in september van dat zelfde jaar uitbracht en er iets later de brui aangaf. Nu, zo'n vijfentwintig jaar later, is China Sky er terug met deze 'China Sky II'. Twee van de originele leden zijn er ook nu weer bij: vocalist Ron Perry en bassist Richard Smith. Verder bestaat de huidige line-up uit gitarist Steve Wheeler, toetsenist Tim McGowan en drummer Bruce Crump. Die laatste kan bij sommigen onder jullie een belletje doen rinkelen, daar hij jarenlang achter de drumkit zat bij Molly Hatchet, ook al een band die origineel afkomstig is uit Jacksonville, Florida van waaruit ook deze China Sky opereert. – Nog een ander raakvlak met Molly Hatchet is het feit dat Bobby Ingram nu een van de gitaristen is bij die band terwijl hij vroeger bij China Sky zat. – De twaalf melodieuze rocksongs die je vind op dit nieuwste werkstukje laten ook wel flink wat invloeden uit de Southern rock horen. Zo krijg je hier o.a. nu en dan wat slide gitaar te verwerken, is er op tal van tracks een achtergrond koor te horen, wordt er geregeld gebruik gemaakt van fragmenten met akoestische gitaren én brengen ze hun versie van wat waarschijnlijk dé Southern rock-song is uit de geschiedenis: 'Dreams I Will Never See'. Al is deze versie mijlenver verwijderd van de originele versie: ze mag er best wezen. Het is hier immers een uiterst funky rockend nummer geworden waarin basslijnen de basis leggen en waarop mooie gitaarsolo's hun ding mogen doen. Maar ook voor deze uitmuntende afsluiter zullen liefhebbers van melodic (hard) rock al duidelijk genoten hebben van dit schijfje daar ik hier echt geen zwakke tracks kan ontdekken. Natuurlijk zal je het ene nummer wel wat strakker of beter vinden dan het andere, maar dat valt enkel te wijten aan je eigen smaak. Dus mensen die de band ontdekten met het titelloze debuutalbum jaren geleden zullen ook met deze opvolger in de wolken, terwijl China Sky met dit nieuwe, gesmaakte album ook een massa nieuwe zieltjes zal winnen. Een aanrader in het genre. Luc Ghyselen (4) |
|