cd reviews
Dragony is een zes man tellende symfonische power metal band uit Oostenrijk die in 2007 werd opgericht, eerst nog studioproject onder de naam The Dragonslayer Project. Hun debuutalbum, 'Legends' (2012), werd goed tot uitstekend ontvangen en dat zorgde er ook voor dat de band tal van kansen kreeg als voorprogramma bij gereputeerde bands als Edenbridge, Serenity, Primal Fear, Powerwolf en Blind Guardian om maar die te gaan noemen. Tussen het debuutalbum en deze 'Shadowplay' onderging de band ook een paar wisselingen in de line-up zodat deze nu bestaat uit vocalist Siegfried Samer, gitaristen Andreas Poppernitsch en Simon Saito, bassist Herbert Glos, toetsenist Manuel Hartleb en drummer Frederic Brünner. Elf uitstekend gearrangeerde tracks vind je op deze 'Shadowplay' die ook al meteen aantonen dat de band een flinke stap voorwaarts heeft gezet in vergelijking met hun debuut. Er wordt knap en vol overgave geopend met 'Wolves Of The North', een vrij lang uitgesponnen vlot en uptempo nummer dat meteen de lat vrij hoog legt en me wat doet denken aan Serenity, maar dan natuurlijk zonder vrouwelijke vocalen. 'Shadowrunners' gaat op dit elan verder en bevat, naast een knappe gitaarsolo, wat koorzang dat voor een mooi contrast zorgt met de vocalen van Siegfried. 'Kiln Of The First Flame' is een track die een stuk dreigender en donkerder klinkt dan zijn voorgangers. Meteen een nummer dat steviger en krachtiger klinkt en waar Siegfried ook al ondersteund wordt door extra vocalen. Het korte weemoedige 'The Maiden's Cliff' zorgt voor een rustig accent, waarna het machtige 'Warlock' uiterst dreigend en mysterieus opent om uit te groeien tot een krachtige en stevige track die op vele albums van meer gereputeerde bands een plaatje zou krijgen. Dankzij vele tempo en ritme wisselingen en de krachtige vocalen (opnieuw nu en dan mooi ondersteund door extra vocale kracht) vallen alle puzzelstukjes van Dragony hier perfect op hun plaats. 'Babylon' is iets minder op gebied van tempo en legt meer de nadruk op melodie, zonder dat je hier hoeft te spreken van een minderwaardige track. Nee, niets is minder waar: het nummer mag gerust naast 'Warlock' staan, het is enkel dat dit nummer een ander gevoel, bij mij althans, oproept. Het aanstekelijke 'Dr. Agony' opent met de woorden “Doctor Doctor Please” waardoor ik spontaan aan UFO's 'Doctor, Doctor' moest denken, maar voor de rest heeft dit nummer niets gemeen met de track van UFO. Buiten het feit dat dit een aanstekelijke track is geworden, beschikt het nummer over een knappe loodzware break. Een mooie pompende basslijn mag 'At Daggers Drawn' openen, een track waar die basslijn nog een paar keer wordt gebruikt, een kleine fantasie gebeurt met vervorming van de vocalen die een wat mysterieus aspect aan het nummer verlenen, maar die eigenlijk gewoonweg alle elementen (zelfs wat folky invloeden) uit de stijl van Dragony op een mooie manier samenvoegt. 'Unicorn Union', is een aanstekelijk nummer geworden waar het refrein gemakkelijk in je hoofd blijft rondtollen en dus gemakkelijk mee te zingen is. Maar het “moment suprème” is het net iets meer dan tien minuten durende 'The Silent Sun' waar de band vocale steun kreeg van Zak Stevens (ex-Savatage, Circle II Circle) en die opent met een fragment dat zo uit een Savatage-album kon komen. Dankzij tempo en ritme wisselingen, prachtig gearrangeerde zanglijnen en de toch wel machtige stem van Zak, die een mooi contrast vormt met de stem van Siegfried, is dit echt wel hét visitekaartje van dit album en deze band. De cover van 'True Survivor' (uit de film King Fury en toen ingezongen door “Knight Rider' David Hasselhoff) is krachtig en toont aan dat de band ook mooie dingen aankon met een , voor mij, origineel matige song. De mooie uitgewerkte cover (van de hand van de Hongaar Peter Sallai) zorgt ervoor dat dit ook visueel een aantrekkelijke iets is geworden. Fans van symphonic power metal kunnen dit blindelings aan hun collectie toevoegen, want met dit album treden het zestal toe tot de top in het genre. Ik ben dan ook uiterst benieuwd of ze met hun volgende album nog de laatste stap richting absolute top (een echte blijver) kunnen zetten. Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Mag ik je voorstellen aan 'Fallen Empires', het debuutalbum van het Griekse heavy metal vijftal Diviner? Tien pure heavy metal tracks die perfect klinken voor allen die van melodieuze heavy metal houden (hou o.a. volgende bands in gedachten: Accept, Dio, Judas Priest en vooral Iced Earth). De band werd in 2011 opgestart door vocalist Yiannis Papanikolaou (die een krachtige strot ter beschikking heeft met een wat rauw en ruw randje, maar die hier helemaal niet misstaat) en gitarist Thimios Krikos. George Maroulees (gitaar), Herc Booze (bass) en Fragiskos Samoilis (drums) vervolledigen de huidige line-up. Denk nu niet dat het vijftal het warme water heeft uitgevonden of met iets nieuws op de proppen komt, want dit is helemaal niet zo. Wat je wel krijgt, zijn tien uiterst knappe, melodieuze heavy metal tracks die ervoor zorgen dat je de hoogdagen van de pure heavy metal herbeleeft. Ikzelf hoor hier een massa invloeden van Dio in terug, terwijl het geheel me het meest doet denken aan wat Iced Earth tegenwoordig op ons loslaat en daar is helemaal niets mis mee. Niet dat dit een kopie is geworden van eerder vernoemde bands (al is een goede kopie een stuk beter dan een slecht origineel), nee dat nu ook weer niet, eerder een beetje een samenvoeging van die verschillende invloeden. Hou je ervan om je gebalde vuisten in de lucht te steken tijdens een concert of om je luchtgitaar opnieuw te omgorden, dan is deze 'Fallen Empires' een ideale oefening. Luc Ghyselen (4) Devil City Angels is een nieuwe band met leden die al heel wat ervaring achter de rug hebben: gitarist Tracii Guns (LA Guns), drummer Rikki Rocket (Poison), bassist Rudy Sarzo (Quiet Riot, Ozzy Osbourne) en vocalist Brandon Gibbs (The Gibbs Brothers, Cheap Trick). Zoals je kan zien vooral bands die in het wereldje van de hard rock/glam rock (metal) “American style” hun strepen hebben verdiend. En dit is precies wat je hier ook krijgt op dit tien tracks tellend debuutalbum: radiovriendelijke (zeker voor de Amerikaanse radiostations), vrij aanstekelijke rockende tracks waar geregeld een streepje invloeden uit blues en nu en dan wat uit de pop muziek hun opwachting maken. Terwijl de eerste tracks hier de speakers knallen schiet er me nog een een naam van een Amerikaanse band te binnen die je als referentie, naast natuurlijk de genoemde namen waarvan de leden van dit viertal ooit in de line-up stonden, is Aerosmith. Waren dit, of zijn, deze genoemde bands nog steeds je favorieten, dan mag je zonder blikken of blozen ook deze Devil City Angels aan je collectie toevoegen. Mij doen de tracks me net iets te weinig, al heb ik wel enorm genoten van het hoekige en bluesy klinkende 'All My People'. Maar een vogel maakt natuurlijk de lente niet, zodat dit album in het grote grijze pak van “goed album, maar net te weinig” terecht komt. Luc Ghyselen (3½) Blessthefall is een metalcore band uit Phoenix, Arizona (US). Blessthefall is actief sinds 2003 en bracht reeds vier studio albums uit ('His Last Walk' met Craig Mabbit als frontman die later vervangen werd door Beau Bokan, 'Witness', 'Awakening' en 'Hollow Bodies'). Leden zijn Beau Bokan als zanger, Jared Warth als bassist en backup vocals, Elliot Gruenberg en Eric Lambert als gitaristen en Matt Traynor als drummer. Het vijftal voorziet ons nu met een vijfde studio album met als titel To Those Left Behind. Het album heeft een thema die in de nummers aangehaald wordt. Omgaan met een verlieservaringen hoe de mensen die achterblijven ermee omgaan. Het album begint met de track 'Decayer'. Een ijzersterk nummer dat je vanaf de eerste noot meesleept. Het nummer begint met een dreigende ondertoon waarbij het nummer langzaam opbouwt. Wanneer het hoogtepunt van de intro bereikt word, barst het nummer volledig los met een breakdown geleidt door Jared die alle energie en adrenaline doorheen je lichaam pompt. Het tempo krijgt meteen een extreme boost en het energiegehalte blijft zeer hoog. Jared voorziet ons voor het eerste deel va het nummer met prachtig uitgevoerde unclean vocals. Beau neemt het over met clean vocals en voorziet ons van een refrein die je verder mee het nummer in sleurt. Doorheen het nummer blijft het tempo zeer hoog, de occasionele breakdown voorziet ons van een wat trager tempo van tijd tot tijd maar pompt op zijn beurt weer een groot deel energie door je lichaam. Dit nummer is perfect om dit album in te leiden, stilstaan of stilzitten is een grote uitdaging wanneer je dit nummer beluistert. Het tweede nummer van het album is 'Walk On Water', de tweede single die op 7 augustus 2015 gereleased werd als een lyric video. Op 21 september 2015 werd de muziekvideo voor het nummer de wereld ingestuurd. 'Walk On Water' is een nummer dat tot de hardste nummers op het album behoort. De stevige intro maakt je duidelijk dat het nummer je voor een tweede keer zal volpompen met adrenaline. In dit nummer neemt hoor je Jared het nummer openen met unclean vocals. Het tempo ligt alweer zeer hoog, niet bewegen is ook bij dit nummer geen optie. Beau neemt het refrein voor zijn rekening. Het nummer wordt in het begin van het refrein wat rustiger, je kan als het ware even ademhalen. Maar dit doe je best snel want ook het refrein zit boordevol energie. Ook in dit nummer zit vindt je een breakdown die je van kippenvel voorziet, op dit moment kan je even alle energie kwijt die je doorheen het nummer opgespaard hebt. Wat merkwaardig en zeer verfrissend is aan dit nummer is dat we op het einde van het nummer mogen genieten van de screams van Elliot. Dit is de eerste keer dat hij, ook al is het maar zeer kort, zijn stem laat horen in een nummer. 'Dead Air' is de derde track op het album. 'Dead Air' begint zeer stevig, hierdoor weet je dat het Blessthefall is waar je naar luistert en dat er aan energie geen gebrek is. Beau neemt het zangwerk voor zich in dit nummer. 'Dead Air' is een zeer sterk nummer, dit omdat Beau zijn stem zo krachtig is in dit nummer. De track bevat veel rustige stukken die telkens weer opbouwen naar een harder gedeelte, hierdoor worden de vocals van Beau extra in de verf gezet. Op instrumentaal vlak is dit nummer ook zeer sterk. Zoals eerder aangehaald zitten er verschillende tempo's in dit nummer, ook hoor je zeer duidelijk nieuwe elementen zoals synthesizer die voor een extra melodische input zorgt. Dit is ook een perfect “meezing nummer”, dus je kan tijdens het beluisteren van dit nummer zeker en vast je stembanden eens laten resoneren. 'Up In Flames' is de vierde track van het album. Dit nummer was de eerste single die gereleased werd voor het album werd uitgebracht op 9 juli 2015. Dit nummer begint met een zeer korte intro waarbij je wat snaarwerk kan horen. Dit is echter van korte duur, want het nummer barst na luttele seconden los. Jared leidt het nummer weer in samen met het slagwerk van Matt. Al snel wordt er een zware breakdown jouw richting uitgeslingerd waarbij het energiepeil alweer zeer hoog staat. Beau neemt het refrein voor zich en het nummer wordt wat rustiger, maar ook tijdens het refrein bewijzen de mannen dat het nog geen tijd is om tot rust te komen. Naar het einde van het nummer wordt de ene breakdown na de andere op je oren losgelaten. De neiging om rond te springen en in het wilde weg luchtgitaar te spelen is zeer sterk aanwezig tijdens het beluisteren van dit nummer. 'Looking Down From The Edge' is de zesde track die je pad kruist wanneer je 'To Those Left Behind' beluistert. Dit nummer is een zeer experimenteel nummer. Je merkt dit door de intro die een zeer opvallend element bevat. Er wordt namelijk een synthesizer gebruikt om extra klanken toe te voegen. Ook later in het nummer hoor je duidelijk nieuwe elektronische klanken. Deze nieuwe klanken zijn zeker en vast een prachtige additie aan dit nummer, ze zorgen voor een extra aandeel energie die ervoor zal zorgen dat wanneer dit nummer live gespeeld wordt de ganse zaal zal springen tot ze erbij neer vallen. 'Keep What You Want & Burn The Rest' is de zevende track sluit perfect aan bij het vorige nummer. Dit is een nummer dat zeer rustig begint en opbouwt naar het einde toe. Maar in dit nummer zijn de nieuwe, experimentele, elementen prominent aanwezig. En ook in dit nummer zorgt de synthesizer voor die extra klanken die het nummer omvormen tot een nummer dat zelfs door de engeltjes aanbeden wordt. Dit nummer is zeer rustig, maar de combinatie van Beau zijn stem en de elektronische klanken zorgen toch voor een bepaalde energie die zich wil uiten tijdens het beluisteren van dit nummer. Dit nummer is een korter nummer en voorziet je als luisteraar van een adempauze, je kan een beetje tot rust komen tijdens dit nummer. Maar zoals reeds aangehaald bouwt er zich een zekere vorm van energie op tijdens dit nummer. Deze energie kan dan bij de volgende tracks zonder enige problemen volledig losgelaten worden. 'To Those Left Behind' is het tiende nummer en de titeltrack van dit album. Het nummer begint met een intro die voor de fans eerder bekend klinkt, het lijkt namelijk zeer sterk op de intro die in 'Buried In These Walls' gebruikt wordt op hun vorige album 'Hollow Bodies'. Maar in tegenstelling tot 'Buried In These Walls' bouwt dit nummer op tot een zeer krachtig nummer. Jared neemt de leiding na de intro met de unclean vocals samen met enkele zware breakdowns. Beau neemt het refrein voor zijn rekening met clean vocals. Ook dit nummer bevat de typische Blessthefall-elementen, er wordt namelijk weer een hoop adrenaline en energie doorheen je lichaam gedreven. De outro van dit nummer is, in vergelijking met de rest van het nummer, zeer rustig. Die ligt namelijk in de lijn van de intro. Doordat de intro en outro zo mooi aansluiten met elkaar voelt dit nummer zeer goed aan. Je hoort een begin en een einde die elkaar aanvullen, hierdoor voelt het nummer aan als een geheel. En dat geheel wil je zeker niet missen wanneer je dit album beluistert. De laatste track op het album heet 'Departures'. De titel op zich geeft aan dat het om het laatste nummer gaat. Het nummer begint met een zeer vredevol klinkende intro. In dit nummer neemt Beau een groot deel van de lyrics voor zich. En wanneer Beau het grootste deel van de teksten voor zijn rekening neemt weet je op voorhand dat je zal meezingen voor je het zelf goed en wel beseft. Jared vult Beau aan met enkele unclean vocals. Op de achtergrond hoor je vioolklanken die ervoor zorgen dat dit nummer een episch laatste nummer wordt. Naar het einde van het nummer wordt het nummer zeer rustig. Beau zingt en Matt zorgt voor perfect aanvullende klanken op zijn toms, snare en basdrum. Na dit rustig stuk laat het vijftal nog eens zien wat ze allemaal in hun mars hebben, het nummer barst voor een laatste keer los, met alweer de episch klinkende synthesizer op de achtergrond. Het nummer eindigt met Beau die het nummer rustig uitzingt en daarna de deur van de ruimte sluit. Een beter einde van een album kan je jezelf niet inbeelden. Kortom je kan onmogelijk niet enthousiast zijn over 'To Those Left Behind'. Dit album is zowat een hoogtepunt in de geschiedenis van Blessthefall. De nummers zijn stuk voor stuk uniek, er wordt gespeeld met nieuwe elementen en er is een thema die alle nummers kan samenhouden. Je krijgt dus geen album voorgeschoteld met zomaar elf tracks. Integendeel, je krijgt een waar kunstwerk die het beluisteren meer dan waard is. Voor de oude fans is het zeer aangenaam om de nieuwe invloeden te horen, maar toch de oude Blessthefall-tunes te herkennen. En voor de nieuwe fans is dit een goed voorbeeld van hoe een band experimenteert. Voor de niet-fans is dit album ongetwijfeld een reden om wel fan te worden. Wat er zeker niet uit het oog verloren mag worden is het album artwork. Op dat vlak is dit album een prachtwerk en laat het de vorige albums ver achter zich. Dit album heeft het dus allemaal, van A tot Z. Robin Vandenbulcke (5) Het Britse vijftal Akarusa Yami brengt op deze 'Heavy Climb' tien tracks die ze zelf omschrijven als progressieve technische metal, iets waar ik me wel in kan vinden. De tracks zijn allen nogal kort, iets wat eigenlijk niet veel voorkomt als men de term progressieve metal gebruikt. Maar ik probeerde hier nu echt te gaan doorgronden wat ik allemaal hoorde, en echt, zelfs na een paar luisterbeurten blijf ik effectief steken op de woorden “progressief” en “technisch” en daar houdt het bij mij echt wel op. Nergens, maar dan ook nergens, kan dit album van dit vijftal me echt boeien. Een album dat enkel bij fans van dit gezelschap in de collectie zal komen te staan, want op gebied van progressieve metal zijn er wekelijks tal van betere releases die écht je aandacht opeisen. Luc Ghyselen (2) |
|