cd reviews
'Black Vision' is reeds het tweede album van dit Belgische viertal dat in 2011 het levenslicht zag. Na het goed ontvangen debuutalbum, 'Spoken Silence', was 2014 wel het topjaar voor het kwartet daar de heren toen dankzij hun gloednieuwe videoclip voor 'Underneath The Skin' de felbegeerde “Redbull Bedroomjam”-wedstrijd wonnen en zo ene plaatsje kregen op het Graspop Metal Festival van dat jaar. Maar de heren bleven niet op hun lauweren rusten en werkten naarstig verder aan een nieuw album dat nu in de winkelrekken te vinden is. 'Black Vision' bevat tien tracks die duidelijk maken dat Temptations For The Weak gegroeid is en binnen het genre – metalcore – zijn plaatsje duidelijk verdiend heeft. Djoni Tregub (zang/gitaar) klinkt hier heel sterk en lijkt moeiteloos te wisselen van cleane vocalen naar rauwe en ruwe grunts. Samen met gitarist Jonas Heylen spuwt het duo stevige opwekkende riffs de ether in die op smaak worden gebracht met soms wel erg melodieus klinkende solo's. Geert Van Accom (bass) en Timo Opdebeeck zorgen voor de uiterst solide basis en het stevige fundament. Volgens de sociale media is er nu ook een videoclip beschikbaar van het gedreven en stevige 'Not Forsaken'. Echte uitschieters hoor ik niet langskomen, maar zwakke tracks vind je hier zeker ook niet zodat fans van het genre en zeker van de band zelf, dit rustig aan hun collectie kunnen toevoegen zonder zich te moeten schamen. Luc Ghyselen (3½)
0 Opmerkingen
Phantasma is een nieuw project rond drie centrale figuren: Georg Neuhauser (vocalist en medeoprichter van het Oostenrijkse symfonische power metal gezelschap Serenity), Oliver Phillips (toetsen, gitaar, vocals (Everon / Satyrian)) en vocaliste Charlotte Wessels (Delain). Dit trio staat dus aan de basis van dit Phantasma maar geeft ook kansen aan anderen: Tom S. Englund (vocals (Evergrey)), Dennis Schunke (vocals (Van Canto)), Chloe Lowery (vocals (Transsiberian Orchestra / Chameleon)), Jason Gianni (drums (Daredevil Squadron/ Neal Morse Band/ Transsiberian Orchestra)), Randy George (bass (Neal Morse Band / Ajalon)) en Tom Buchberger (guitar (ex-Serenity)). Het debuut 'The Deviants Hearts' laat je kennis maken met twaalf tracks die liefhebbers van symfonische metal zouden moeten kunnen bekoren. Hélaas, voor mij althans, had ik een een stuk meer verwacht van zo'n reeks aan toppers in het genre. Let wel, ik vind dit zeker niet slecht, maar het is me allemaal een beetje te braaf, te veel rock (te weinig metal) en zelfs mainstream gericht, te veel op zoek naar die grote hit die hen naar de top van de muziekwereld zou kunnen capituleren. Al zitten er wel een paar tracks bij die ik best wel heel goed vind. Het gedreven en energieke 'Enter Dreamscape' is er bijvoorbeeld zo een. Ook het vlotte 'Crimson Course' is een aanrader, zeker voor de fans van Serenity daar Georg hier de beginfase van deze track volledig naar zijn hand zet. Het ook al meer uptempo gebrachte en vrij krachtige 'Novaturient' kan ook zo op een album van deze Oostenrijkse band. Misschien waren mijn verwachtingen net iets te hoog voor dit album zodat ik niet ten volle kon genieten van dit werk dat naar mijn gevoel toch iets te veel pop/mainstream opgaat. Luc Ghyselen (3½) Napalm Records I NPR 630 I Phantasma
Het Zweedse Mammoth Storm werd in 2012 opgericht door Daniel Arvidsson, gitarist van Draconian. Hier staat hij in voor bass en de vocalen. Emil Ahlman (drums, organ) en Christer Ström (gitaar) vervolledigen het trio dat hier een zware mix brengt van doom en stoner. 'Fornjot' is het debuutalbum van het drietal na een titelloze demo (2013) en de ep 'Rite Of Ascension' (2014) en bevat zes tracks die je meenemen op een reis naar de oude Noorse mythologie en meer bepaald naar de figuur van Fornjotr, een gigant die heerste over Finland, Kvenland en Gotland. Zes tracks die je allen meeslepen op een traag, maar zwaar klinkend ritme met een duistere en dreigende ondertoon. En zo hoort het ook in het genre zodat fans van doom metal dit meteen aan hun collectie kunnen toevoegen. Voor liefhebbers van andere (sub)genres in het metal landschap is dit misschien geen hapklare brok, daar er eigenlijk niet veel tempo of ritme veranderingen te bespeuren vallen gedurende die zes nummers zodat je je na een poosje afvraagt naar welk nummer je precies aan het luisteren bent. Enige uitzondering op die regel is het iets “zonniger” klinkende instrumentale 'Sumerian Cry' zonder dat je nu moet gaan denken aan aanstekelijke ritmepatronen of een track waarmee je een rondedansje kan gaan aanvatten, maar het breekt wel het zware monotone gebeuk van de overige tracks. Luc Ghyselen (3½) Het uit Göteborg, Zweden afkomstige viertal Honeymoon Disease is met 'The Transcendence' toe aan hun eerste full-album na de goed ontvangen single ('Bellevue Groove') van vorig jaar waar het kwartet klassieke hard rock (met een psychedelisch sausje) laat horen. Nu zetten ze deze stijl extra in de verf met de elf nummers op dit album – de single staat er ook opnieuw tussen. Wie houdt van klassieke har rock – ik denk daarbij aan Thin Lizzy wat Deep Purple en een stevige scheut Runaways of Girlschool – zal ook dit werkstuk uitstekend smaken. Op de facebook pagina van het viertal zie je dat ze ook niet vies zijn van schmink die ze aanbrengen zoals ook Kiss dit deed, meteen nog een band waar het viertal goed naar heeft geluisterd. Of dit allemaal echt voldoende is om internationaal door te breken in de muziekwereld betwijfel ik wel een beetje. Al wil ik zeker niet beweren dat het niet kan, maar voor mij blijft het allemaal een beetje te braaf, net iets te veel de reeds platgetreden paden bewandelend zodat het allemaal net niet spannend genoeg is om er echt bovenuit te gaan steken. Misschien helpt het wel dat het viertal wordt aangevoerd door de twee dames – Jenna (zang/gitaar) en Acid (gitaar), terwijl de ritmesectie in handen ligt van bassist Nick en drummer Jimi – zodat de macho wereld, die hard rockers toch meestal wel zijn, hier misschien wel meer oog (en oor) voor heeft. Knapste nummer op dit blinkertje is voor mij de eerder uitgebrachte single 'Bellevue Groove' dat een lekker groovy rockend ritme meekreeg en wel als visitekaartje kan gebruikt worden. De overige tracks liggen een beetje in het verlengde van deze track. Luc Ghyselen (3) Napalm records I NPR 627 I Honeymoon Disease
Wie Vandenplas zegt, zegt progmetal: deze band uit Kaiserslautern (Duitsland ) werd opgericht in de jaren negentig en heeft al een gans repertoire op zijn conto: dit album is hun achtste werk en het vervolg op vorig conceptalbum met dezelfde titel. Vandenplas heeft trouwe fans en is geliefd bij een bepaald publiek maar dit is in België eerder beperkt te noemen. Dit alles heeft wat te maken met de stem van Andy Kuntz: hij heeft een stem als een klok maar zijn zangstijl kan in sommige nummers wat “zeurderig” overkomen. Maar Vandenplas bestaat uit stuk voor stuk topmuzikanten en een gevarieerd palet aan nummers: van snoeiharde powermetal tot melodieuze passages tot het beter progwerk, allemaal samengebracht in één album, soms zelf in één nummer. Aanvankelijk werd Vandenplas bestempeld als de Duitse tegenhanger van Dream Theater maar de Germanen hebben toch hun eigen sound ontwikkeld, wat melodieuzer en elke plaat blijft toch van een hoog niveau. Met dit nieuw album gaan ze op hun elan verder: Netherworld is opnieuw een best te pruimen album met oog voor de hoogst kwaliteit, die te horen is in de kleinste details. Weliswaar heeft deze schijf meerdere draaibeurten nodig om deze allemaal te ontdekken. Zeker het beluisteren waard is het dertien minuten durende 'Blood Of Eden': een magistraal opgebouwd nummer met diverse tempo en stijlwisselingen. Dit nieuwe werk van de Teutonen mag zeker niet ontbreken in de collectie van Vandenplas fans en voor progmetal of powermetal fans toch zeker de moeite waard om eens te beluisteren. Bart Verlinde (4) De vijfkoppige “emo-punkers” uit Florida met een patent op catchy refreinen, romantische pop-punk en zeemzoete ballads zijn er terug met hun vijfde album 'Black Lines', maar niet zoals gedacht. Waar de voornoemde elementen op de vorige platen het visitekaartje waren van Mayday Parade, lijkt het alsof deze 'Black Lines' veel volwassener en ruiger is. Met de opener 'One Of Them Will Destroy The Other' wordt er meteen een bom gegooid. Van de razende drums, stevig gitaarwerk tot de stem die net niet overslaat, is het meteen duidelijk dat deze plaat een nieuwe start betekent voor Mayday Parade. Was het niet door het refrein dat je instant zou kunnen meezingen, zou dit nummer niet herkenbaar zijn in de catalogus van de heren. 'Let’s Be Honest' heeft een stoner invloed met zijn stompende openingsriff om dan plaats te maken voor een monsterrefrein en het betere stemmenwerk van zanger Derek Sanders naar het einde van het nummer toe. Ballads mogen uiteraard niet ontbreken: 'Letting Go' heeft een rustige akoestische intro om dan een schizofreen post-rock kantje bloot te leggen. Hoogtepunt van de plaat is 'Hollow'. Met de slepende basriff, beukende gitaren en een geweldige gitaarsolo is dit een van de betere en meer gedurfde nummers. Producer Mike Sapone verdient een applaus: deze Black Lines klinkt steviger en frisser dan al het voorgaande werk samen. Alle muzikale richtingen die hier worden verkend zijn een schot in de roos, de platgetreden pop-punk paden worden hier vergeten om plaats te maken voor iets beter en gedurfder. Zonder meer een aanrader. Nathan Mussche (4) Na het titelloze debuutalbum uit 2013 is componist/gitarist/bassist/toetsenist/vocalist Magnus Karlsson (Primal Fear, maar ook in betrokken in projecten als Allen/Lande en Kiske/Sommerville maar het maar bij die twee te houden) er terug met de opvolger: 'Kingdom Of Rock'. Het muzikale aspect kleurde hij zelf volledig in met uitzondering van de drumpatronen die hij overlaat aan Jaime Salazar. Maar het vocale liet hij, op twee tracks na,over aan tal van gereputeerde vocalisten. Het titelnummer mag dit album openen en deze stevige rocker wordt perfect van vocalen voorzien door de krachtige stem van Jorn Lande: meteen een track die ook al perfect op een album van Jorn zou passen. Meteen een binnenkomer van formaat: een melodieuze heavy metal track zoals ik die graag hoor dankzij de krachtige vocalen en de uitgebalanceerde gitaarsolo. Het snedige 'Out Of The Dark' doet daar eigenlijk niet voor onder. De vocale kracht achter deze track is Jacob Samuel (The Poodles). Joe Lynn Turner (o.a. ex-Rainbow) is de volgende stem. Hij mag het iets melodieuzer klinkende 'No Control' inzingen, een nummer dat wel wat weg heeft van wat Rainbow presenteerde toen Joe er de vocalist was. Voor 'When The Sky Falls' werd Tony Martin (o.a. ex-Black Sabbath) ingehuurd. Het nummer is ook trager op gebied van tempo maar straalt wel degelijk kracht tentoon. David Readman (Pink Cream 69, Voodoo Circle) zorgt met zijn lichtjes rauwe bluesy aanvoelende stem voor de gepaste vocalen in het stevige en krachtig klinkende 'Angel Of The Night'. De eerste track met Magnus zelf achter de microfoon is het melodieuze 'I Am Coming For You' dat meer neigt naar een stevig rockend AOR nummer, maar dan wel een met een werkelijk schitterende gitaarsolo. En zo maakt Magnus voor mij duidelijk dat hij in de eerste plaats gitarist is. Rick Altzi (Masterplan) heeft de geknipte stem om het stemmige en met invloeden uit de folk ingekleurde 'Another Life' van vocalen te voorzien. Het nummer steekt vol met tempo en ritmewisselingen, maar Rick maakt er geen punt van en zijn schurende stem is zo goed als perfect voor dit krachtig nummer. 'Never Look Away', met de stem van Tony Harnell (o.a. TNT, Starbreaker), neigt ook meer naar melodieuze AOR en is, naar mijn smaak althans, het minst aantrekkelijke nummer op dit album. Harem Scarem-vocalist Harry Hess krijgt de microfoon in handen gedrukt voor het vlotte 'A Heart So Cold' dat opent met een aantal knappe gitaar frivoliteiten. 'The Right Moment' is een gevoelige ballade geworden en de enige vrouw in dit gezelschap, de voor mij totaal onbekende Rebecca De La Motte, kwijt zich hier prachtig van haar taak met haar stevige cleane vocalen. Magnus zelf is opnieuw de vocalist in het afsluitende 'Walk This Road Alone', een melodieuze stevig rockende track. Net als op zijn uiterst geslaagd titelloos debuutalbum brengt Magnus Karlsson een fantastische line-up aan vocalisten bij elkaar die perfect blijken te passen bij de song die de heren en dame moeten inzingen. En ook nu weer levert hij zelf twee vocale bijdrages en ook nu weer had ik die liever ingezongen gehoord door iemand anders. Maar dit is gewoon mijn opinie en vind jij de zang van Magnus zeker niet de minste. Maar als je keuze hebt tussen zoveel gereputeerde zangers, … dan is de keuze toch vlug gemaakt voor mij. Luc Ghyselen (4½) Billy Sherwood is de vervanger van Chris Squire bij prog rock band Yes, een band waar hij vroeger (in 1994 en tussen 1997 en 1999) ook al deel uitmaakte van de line-up. Voor dit album onder eigen naam koos hij voor een concept album waarbij iemand gereïncarneerd wordt in verschillende periodes uit de wereld geschiedenis. Hij blijft hier wel trouw aan de muzikale stijl waarmee ook Yes bekend en groot is geworden: prog rock. Een immens aantal grote namen uit de prog rock wereld verleende Billy spankrachten op dit elf tracks tellend album: Chris Squire, Tony Kaye, Steve Hackett, Geoff Downes, Colin Moulding, Steve Morse, Jerry Goodman, Alan Parsons, Rick Wakeman, Patrick Moraz, Jon Davison, Jordan Rudess en John Wesley. Fans van het genre, en zeker ook van Yes, zullen hiervan smullen. Ik vind dit zeker niet slecht, maar zal er zeker ook mijn slaap niet voor laten wegens toch wel duidelijk niet hard, niet stevig genoeg. Luc Ghyselen (3) Het Zweedse Amaranthe bracht tussen 2011 en 2015 een aantal singles op de markt. En acht b-kantjes werden hier verzameld. Dit acht tracks tellend “album” is enkel digitaal verkrijgbaar bij het label Spinefarm Records. Zes nummers hoor je hier akoestisch en het bewijst wel degelijk wat een knappe songs dat zijn: 'Hunger', 'Afterlife', 'Amaranthine', 'Burn With Me', 'Trinity' en 'True'. Vooral de stemmenpracht staat hier nog nadrukkelijker in de spotlight. 'Breaking Point' en 'Splinter In My Soul' zijn de twee andere tracks en die worden hier elektrisch gebracht en laten je horen hoe de band op volle kracht klinkt: krachtig, stevig en uiterst gedreven, zonder aan de vocale pracht te verliezen. Een aanrader voor elke fan die de singles niet in zijn collectie heeft steken. Maar ook een echte aanrader voor muziekliefhebbers die graag akoestische nummers horen, en dan krijg je er ook nog twee nummers bovenop waar je precies kan horen waarvoor Amaranthe live voor staat: pure kracht, maar toch uiterst aanstekelijk met vooral glansrollen voor de drie vocalisten die ervoor zorgen dat er een massa aan emoties op je afkomen. Luc Ghyselen (4) |
|