|
Caligula’s Horse: wat een naam voor een band, nog nooit van gehoord. Maar onbekend is onbemind en toen ik hoorde dat het een progressieve, alternatieve band uit Australië was begon mijn interesse te kietelen. Immers, Karnivool en The Butterfly Effect zijn ook bands van Down Under, in dit genre, en scoren hoog op mijn lijstje van favoriete bands. En zoals al meermaals dit jaar, is opnieuw een voor mij totaal onbekende band een zeer aangename verrassing gebleken. Caligula’s Horse heeft alles wat een goeie band bezit: zeer goeie zang, het betere gitaarwerk, een drummer om U tegen te zeggen maar bovenal schitterende muziek en een perfecte sound. Caligula’s Horse werd opgericht in 2011 en brengt met Bloom zijn derde album uit en ik kan alleen maar hopen dat de vorige cd’s even goed zijn als hun nieuwste schijf. Blijkbaar heeft de band ook al een stevige live reputatie: ze toerden immers al met Opeth en Mastodon, toch geen kleine groepjes te noemen. Terug naar 'Bloom' nu: de openers 'Bloom' en 'Marigold' etaleren al onmiddellijk de klasse en sound van de groep, die trouwens op de ganse cd te horen is. Er zijn zeker invloeden te horen van illustere bands als Karnivool, Opeth, Porcupine Three en Pain Of Salvation maar toch heeft Caligula’s Horse zijn eigen, uitstekende sound gecreëerd. 'Rust' en 'Turntail' zijn absolute topnummers in het genre waar vooral het betere drumwerk en zanglijnen van hoog niveau te horen vallen. Verder valt 'Daughter Of The Mountain' best te pruimen. Enkel het laatste, rustige nummer 'Undergrowth' kan mij echt niet bekoren. Caligula’s Horse is geen spek voor de bek van metalheads of fans van het ruigere werk maar liefhebbers van stevige prog, liefhebbers van goede, gevarieerde muziek met een stevig kantje mogen niet twijfelen: haal 'Bloom' in huis en je hebt gegarandeerd uren luisterplezier. Bart Verlinde (4½)
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed