Purson - Desire’s magic theatre

Details album
 
Tracks:

1. Desire's Magic Theatre
2. Electric Landlady
3. Dead Dodo Down
4. Pedigree Chums
5. The Sky Parade
6. The Window Cleaner
7. The Way It Is
8. Mr Howard
9. I Know
10. The Bitter Suite

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
niet gekend
 
distributie
niet gekend
 
promo-agent
Petting zoo
 
website artiest
Purson

Purson is een Britse psychedelische rockband die werd opgericht in 2011 door zangeres/gitariste Rosalie Cunningham toen ze haar vorige band Ipso Facto verliet. Eind april van dit jaar bracht de formatie haar tweede album uit, getiteld ‘Desire’s Magic Theatre’. Het eerste wat opvalt na beluisteren van dit album, is de sterke jaren 70 sfeer dat de muziek uitademt. Vooral het theater element is zeer sterk aanwezig, wat in het openende titelnummer meteen al duidelijk wordt. Dit ruim zes minuten durende nummer is meteen een schot in de roos. Het zit vol muzikaal experiment en kent zeer veel afwisseling. Met momenten kreeg ik echt het gevoel naar een vaudeville theater nummer te luisteren. Het tweede nummer ‘Electric Landlady’ zit dan weer vol verwijzingen naar Jimi Hendrix (de titel alleen al). Dat nummer is iets moeilijker om in te komen, maar uiteindelijk is het wel een heel lekkere compositie met een paar zeer mooie bluesy gitaar licks en solo’s. Naast Hendrix hoor ik er ook nog invloeden in van vooral The Beatles, maar ook wel Queen. Zeker vanwege het theatrale aspect van de muziek. Ook komt Roger Glover’s album ‘The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feast' in me op als ik hiernaar luister. Daarnaast is er nog de stem van Cunningham die de nummers net dat tikje extra geven. De sympathieke frontvrouw weet precies wat ze moet doen om de nummers naar een hoger niveau te brengen. Het volgende hoogtepunt van het album is ‘The Way It Is’. Weeral zo’n heerlijk bluesy nummer dat lekker swingt. Dit wordt verder gezet in Mr. Howard, wat ook heerlijk weg luistert. Het album wordt afgesloten door het magistrale, zeven minuten durende ‘The Bitter Suite’ dat muzikaal weer alle kanten opgaat. Na een kleine vijvendertig minuten is het dus uit met de pret, wat best wel kort is in deze tijden van meer en meer. Ondanks dat is dit toch een zeer geslaagd album, waar fans van 70’s psychedelic blues rock zeker van zullen genieten.
 
Hans Goossenaerts (3,5)

For the people who like 70’s blues rock, I have one advice: go out and buy this album.