Cavalera Conspiracy: Pandemonium

Cavalera Conspiracy is natuurlijk de band rond de Braziliaanse broertjes Max (zang, ritme-gitaar) en Igor (drums) Cavalera. Beiden hadden eerder, in 1984 meer bepaald, de band Sepultura uit de grond gestampt, maar eerst verliet Max (1997) en daarna Igor (2006) deze band. En vanaf 2008 zijn beide broers samen te bewonderen in Cavalera Conspiracy, dat, net als zijn Braziliaanse voorganger, uiterst zware en stevige groovy thrash metal brengt. Niet dat de broertjes nu zo creatief zijn met dit project, ze hebben allebei immers ook nog andere bands waarmee ze toeren en albums opnemen, want deze 'Pandemonium' is pas het derde album onder de naam Cavalera Conspiracy. Op deze 'pandemonium' krijg je twaalf uiterst brutale en agressieve tracks in de maag geramd. De drumpartijen van Igor zijn ongemeen hard, zwaar, stevig en zorgen meestal voor een verschroeiend tempo. De gitaarriffs van Max zijn agressief en uiterst brutaal terwijl hij ook vocaal in zijn gal uitspuwt op een agressieve manier. Ook de overige twee leden van het viertal laten zich niet onbetuigd. Kersverse bassist Nate Newton lijkt me de ideale man om samen met Igor voor die retestrakke en solide basis te zorgen, terwijl de flitsende gitaarsolo's van Marc Rizzo in snelheid niet moeten onderdoen voor de drumpatronen van Igor en in brutaliteit zeker niet de mindere zijn van de vocalen en riffs van Max. Dat je met deze muzikanten en deze gegevens echt waar voor je zuurverdiende euro's krijgt bewijst elk nummer hier opnieuw. Het openingsnummer, 'Babylonian Pandemonium', bezorgt je meteen de eerst rillingen en dat vooral dankzij de zware en van heel diep komende rochelende vocalen van Max. Het tempo ligt meteen uiterst hoog: de drumpatronen vliegen je als kogels rond de oren en worden op perfecte wijze ondersteund door een dreigende bastonen en agressief klinkende gitaarriffs. Maar als je denkt om even naar adem te kunnen happen na deze eerste mokerslag ben je er echt aan voor de moeite want 'Bonzai Kamikaze' is werkelijk van hetzelfde laken een pak. Opnieuw aan zo'n immens tempo wordt je werkelijk murw gebeukt terwijl je ook opnieuw wordt meegesleurd door die agressieve en brutale vocalen zodat er eigenlijk niets meer van je over blijft. 'Scum', 'I, Barbarian' blijven op datzelfde stramien verder borduren. Voor 'Cramunhao' zorgen eigenaardige klanken dat het nummer voor wat afwisseling zorgt. Die moderner klinkende effecten komen ook nog tot uiting in 'Apex Predator' en komen wellicht uit de koker van Igor die nogal veel met dansmuziek bezig is de laatste jaren. Bemerk in dat laatste nummer ook de mooi op de voorgrond komende baslijnen. Maar laat je echt niet misleiden met deze twee tracks, want het tempo blijft gewoon verschroeiend hard en de vocalen verliezen niets aan brutaliteit of agressie. Ik heb het nog niet echt gehad over de werkelijk in elke track opduikende smerige en toch wel fantastisch klinkende gitaarsolo's, maar wat Marc uit zes instrument haalt tijdens 'Insurrection' is eigenlijk meer dan adembenemend. Wat een track, wat een snelheid, wat een solo! In 'Not Losing The Edge', waar het tempo tijdens de intro wat zakt, hoor je kleine accenten uit de oosterse muziek binnensluipen in het gitaargeweld, waarna 'Father Of Hate' gewoonweg de weg verder zet die het viertal reeds had ingeslagen bij de eerste track: snoeihard, supersnel, agressief en brutaal. Daarna volgen nog 'The Crucible', 'Deus Ex Machina' en 'Porra'. Maar ook voor deze drie tracks werd het uitstekende recept waarmee dit album begint niet gewijzigd, al bevat de laatste track wel ritmes die naar Zuid-Amerikaanse muziek neigen, zodat je hier kan spreken van een album dat van het prille begin tot het bittere einde aan een moordend tempo over je heen dendert en waar agressie en brutaliteit hand in hand gaan met een groovy sound waar flitsende gitaarsolo's de kers op de taart zijn. Het is duidelijk dat Cavalera Conspiracy met deze 'Pandemonium' zijn sterkste album tot nu toe heeft afgeleverd.

Luc Ghyselen (4½)

---

Napalm Records I Cavalera Conspiracy