Heimdalls Wacht: Ut Die Graute Olle Tied (Deel II) – Land Der Nebel

Het Duitse Heimsdall Wacht brengt ons met 'Ut Die Graute Olle Tied (Deel II) – Land Der Nebel' hun zesde full-album sinds hun ontstaan in 2004. “Deel I' werd reeds in 2008 op ons losgelaten, maar tussendoor werden ook nog twee andere albums uitgebracht. Nog steeds brengt de band ons pagan black metal, al zijn er ook invloeden te bespeuren uit de folk, doom, thrash en death metal. Openen doen de heren met het rustige instrumentale 'Indiculus Paganiarum' waar folkmuziek de boventoon voert, samen met wat koorzang en, zowat halfweg, een kudde galopperende paarden. Maar vanaf de tweede track, 'Die Fallenden Blätter Der Irminsul' worden alle registers open getrokken middels rauwe en ruwe krijsende black metal vocalen en natuurlijk de bijpassende muzikale capriolen: uiterst stevige en krachtige black metal die slechts naar het einde toe van dit meer dan twaalf minuten durende epos verstillen door middel van wat folkloristische muziek en de tonen van de aanrollende zee. Datzelfde stramien (eerst alle register open trekken om naar het einde toe toch wat vaart uit de track te halen en ook wat rustiger te eindigen) wordt ook toegepast in 'Conspiratio Barbarica'. Meer afwisseling is er te verkrijgen in 'Auf Roter Erde Erblüht … (Ursprung Teil I)' waar stevige en krachtige fragmenten worden afgewisseld met rustige en zelfs uiterst kalme passages. 'Schwarzmondritual' opent beklijvend en zelfs mysterieus alvorens tempo en kracht met een stevige ruk de hoogte ingaan. Spijtig gaan de vocalen hier plots flink uit de bocht (zowat halverwege het nummer): dit is gewoon schreeuwen om te schreeuwen zonder gevoel voor ritme of melodie. Dan klinkt het razende '(Leben) Im Zeichen Der Todesrune' een stuk beter, zonder dat hier aan kracht, brutaliteit of zelfs maar agressie wordt ingeboet. Heel even wordt er een kort rustpunt ingelast bij de eerste tonen van 'Seelenstaub' alvorens de heren weerom alle registers opentrekken en de krijsende vocalen net niet overstelpt worden door de in sneltreinvaart kloppende drums en de agressieve gitaarriffs. Wat een contrast krijg je dan met de laatste track: een zowaar uiterst melodieuze melancholische track waarbij je rustig kan wegdromen naar liefdevolle momenten. Dit is niet “my cup of tea”, vooral omdat de vocalen te weinig melodie bevatten en te vaak overgaan in woedend gekrijs en geschreeuw die nergens naar toe leiden, maar voor de echte die hard fans van het genre zal dit waarschijnlijk gesneden koek zijn.

Luc Ghyselen (3)

---

Black Skull Records I BS 009 I Heimdalls Wacht