cd reviews
Dit Noorse project wil een rockopera creëren rond de figuur van de vijftiende eeuwse Graaf Vlad III, prins van Walachije, Roemenië, u misschien beter bekend als Dracula. Drijvende krachten zijn vocalist Jorn Lande (die iedere hardrock fanaat wil zou moeten kennen) en gitarist Trond Holter (die ook snarenplukker van dienst is bij het Noorse glamrock gezelschap van Wig Wam). Beiden zorgen hier voor alle teksten, alle muziek en zelfs het producen gaven ze niet uit handen. Verder hoor je hier ook drummer Per Morten Bergseth en bassist Bernt Jansen én de Noorse vocaliste Lena Floitmoen Borresen die de rol van Mina, de eerste echte liefde van de graaf vooraleer hij zijn ziel verkocht aan de duivel en vampier werd, vertolkt. Het resultaat is te horen in tien nummers die een mix vormen van klassieke muziek en traditionele hard rock (metal) die doet denken aan Meatloaf, Alice Cooper en zelfs Queen. De prachtig gearrangeerde songs spreken eigenlijk voor zichzelf en staan dan eigenlijk ook bol met invloeden van allerhande muziekstijlen, zij het dat die allemaal in heel minieme accenten voorkomen. Neem bijvoorbeeld het titelnummer, 'Swing Of Death', dat opent met een stukje dat je het best als klassieke muziek kan omschrijven, dat wordt gevolgd door een stukje dat je het best als charleston muziek kan omschrijven, dat dan weer overgaat in een soort van jazz/rock om dan weer naar swing te neigen en dan weer naar … Oh, laat maar, veel te veel om op te noemen, maar wel heel mooi gearrangeerd. Ook 'Save Me', het eerste nummer waar Jorn een duet aangaat met Lena (er volgen er nog drie: 'River Of Tears', 'Into The Dark' en het uiterst knappe en afsluitende 'Under The Gun'), springt zo van de hak op de tak op gebied van muzikale invloeden – maar dat doen ze zo goed als allemaal –, maar de mayonaise pakt wel. Maar denk nu niet dat je hier als rock en/of metal fanaat niet kan van gaan genieten: niets is minder waar. Luister daarvoor bijvoorbeeld maar eens naar het stevige instrumentale 'True Love, True Blood' waar een melodieuze gitaarsolo in langs komt om vingers en duimen bij af te likken. En er blijft natuurlijke die heerlijke krachtige stem van Jorn Lande. Echte uitschieters noteerde ik niet, zwakke ogenblikken ontdekte ik ook nergens, maar eigenlijk moet je dit dus als een geheel gaan beschouwen en dan kan ik niet anders dan besluiten dat er op deze 'Swing Of Death' enorm veel verrassende wendingen passeren maar dat dit als geheel wel heel sterk klinkt en naar meer smaakt. Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|