|
Voor wie Steve Hackett niet kent, maar zijn naam vaag herinneringen oproept: de man is wereldberoemd als gitarist van Genesis, maar heeft er ook al een mooie solo carrière op zitten. Zijn naam is dus een begrip in de rockwereld en vooral in de prog en symphonische rock. Ik was dus erg benieuwd naar zijn nieuwste solo project . Met 'Wolflight' breit Steve een mooi vervolg aan zijn reeds lange lijst van meesterwerken. Met dit nieuwe werk bewijst de man nogmaals zijn immense veelzijdigheid als muzikant en songwriter: met een mengelmoes van allerlei genres gaande van rock, pop, veel klassieke muziek, oosterse muziek, middeleeuwse muziek en Spaanse invloeden brengt deze virtuoos alles samen tot een zeer mooi geheel. Zelfs oude, voor mij onbekende, instrumenten doen op 'Wolflight' hun intrede. Al gehoord van de tar of de dudok? En dit allemaal super professioneel geproducet: fantastische sound en uiteraard (hoe zouden we er aan durven twijfelen) fantastisch gitaarwerk. Op de hoes en in de magistrale videoclip is Steve te zien is met echte wolven (voor deze dieren heeft de man een terechte fascinatie) en dit geeft de cd al een epische look. Al de nummers bespreken is onmogelijk anders krijgt deze recensie eerder een boekvorm maar voor mij zijn de uitschieters uiteraard de titeltrack 'Wolflight', 'Corycian Fire' (een nummer dat perfect door Kamelot of Nightwish zou kunnen gebracht worden), 'Loving Sea', 'Black Thunder' en 'Dust And Dreams'. Beluister dit opus in alle rust en stilte en je waant je in een andere wereld. Een wereld vol fantasie maar waar het leuk toeven is, waar je tot rust komt en je (met enige vorm van fantasie) vanuit de schemering van het bos, een wolf naar je ziet toekomen die eerst voorzichtig neus aan neus met je kennismaakt en zich daarna zachtjes neervlijt aan je voeten. En vanuit de hemel kijkt Steve Hackett gemoedelijk glimlachend op dit tafereel neer. Bart Verlinde (5)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed