Steve Rothery: The Ghosts Of Pripyat

Ongeveer 25 à 30 jaar geleden zag ik één van mijn toenmalige favoriete bands, Marillion (toen nog met Fish) live aan het werk in Rotterdam Ahoy. Vorig jaar zag ik hen terug aan het werk op het Loreley Progfestival in Duitsland. Alhoewel ik nog steeds fan ben van het Marillion met Fish tijdperk en ik het Marillion met Steve Hogarth tijdperk aan mij heb laten voorbijgaan wegens niet meer hetzelfde en te commercieel (een eeuwige en hardnekkige discussie die nu nog steeds verder leeft onder Marillion fans) was ik tijdens beide concerten wel zwaar gefascineerd door één man: Steve Rothery, de gitarist van de band. Een tovenaar met zijn gitaar, pure magie. Eigenaardig genoeg heeft die man in al die tijd nooit een solo album uitgebracht. Toen toch het nieuws bekend raakte dat de man een eigen werk zou uitbrengen keek een groot deel van de muziekwereld nieuwsgierig en vol verwachting uit naar dit werk met de naam 'The Ghosts Of Pripyat'. Wel, Steve heeft de wereld lang, veel te lang, laten wachten op dit “absolute meesterwerk”. Het is een puur instrumentale schijf geworden, waar ik eerlijkheidshalve altijd wat sceptisch tegenover sta wegens te snelle verveling. Maar ik kan gerust stellen dat dit de beste instrumentale cd is die ik al ooit gehoord heb. Wereldklasse, buitenaards, fantastisch mooi, … ik kom woorden te kort. Bovendien is deze muziek bestemd voor iedereen die houdt van mooie muziek. Ook de liefhebbers van trash of speed metal, of ander stevig werk, die vaak hun neus ophalen voor prog wegens te kalm en te rustig zullen van deze cd leren houden. Nummers beschrijven weiger ik te doen: je moet deze cd helemaal beluisteren en je laten meevoeren met deze geniale muziek. En telkenmale zal je het gevoel bekruipen dat je dit opnieuw wil horen en opnieuw en opnieuw. En als je denkt er genoeg van te krijgen, neen makker, dit zal niet snel gebeuren. Ik ben aan dit album verslaafd geraakt en wil er niet van afkicken.

Bart Verlinde (5)

---

Inside Out Music I Steve Rothery