The Outlaws: Legacy Live

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
cd1:

1.  Intro
2.  There Goes Another Love Song
3.  Hurry Sundown
4.  Hidin' Out In Tennessee
5.  Freeborn Man
6.  Born To Be Bad
7.  Song In The Breeze
8.  Girl From Ohio
9.  Holiday
10.  Gunsmoke
11.  Grey Ghost

 
cd 2:

1.  South Carolina
2.  So Long
3.  Prisoner
4.  Cold Harbor
5.  Trail Of Tears
6.  It's About Pride
7.  Waterhole
8.  Knoxville Girl
9.  Green Grass & High Tides Forever
10.  (Ghost) Riders In The Sky 

Platenlabel
Steamhammer/SPV
 
Labelnummer
 
Distributie
SPV
 
Promo-Agent
SPV
 
Website Artiest
The Outlaws
Facebook

Jazeker, gewoonlijk bespreek ik metalalbums en -optredens en als je vluchtig naar de releaselijst die ons geregeld wordt toegezonden kijkt, merk je al snel dat er bij ‘Legacy Live’ duidelijk ‘Southern rock/metal’ prijkt onder Genre. Wie de band kent, weet echter dat er maar bitter weinig metalen geweld op deze dubbele liveregistratie zal prijken. The Outlaws maken namelijk al sinds 1972 (!) onversneden Southern (blues)rock in de stijl van Lynyrd Skynyrd en The Eagles – meer gelikt dan geestgenoten als Allman Brothers, Nashville Pussy, Molly Hatchet of ZZ Top, dus. Dit is het soort muziek waar Pantera, Corrosion of Conformity en Kings of Leon schatplichtig aan zijn, maar zonder de ruwe kantjes die de latere heavy variant zo kenmerken. Dat The Outlaws überhaupt nog onder deze naam actief zijn, mag – gezien de gesneuvelden onderweg, de bezettingswisselingen en de legale gevechten om de naam – bijna een wonder heten, al zijn zanger/gitarist Henry Paul er drummer Monte Yoho er wel degelijk al vanaf het eerste uur bij. Henry Paul zweefde echter geregeld binnen en buiten, met geregeld Yoho in zijn zog, maar na opperhoofd Hughie Thomassons dood in 2007 werd er beslist om niet meer als de Henry Paul Band, maar wel als de nieuwste incarnatie van The Outlaws, door te gaan. Wat er ook van zij, deze dubbelaar bevat de meeste klassiekers van deze zuiderse rockers, aangevuld met werk uit het in 2012 verschenen ‘It’s About Pride’. De twee anciens hebben zich daarvoor laten omringen door vier andere muzikanten, die allemaal haast moeiteloos te lijken spelen. De muziek ligt vrij gemakkelijk in het gehoor, maar weet geregeld indruk te maken door de vele knappe solo’s. De drie gitaristen wisselen elkaar met brio af, wat vooral op de langere tracks geregeld voor muzikaal vuurwerk zorgt. Die worden wel vooral bewaard voor wat verderop, waardoor het tien nummers wachten is voor ‘Grey Ghost’, terwijl absolute uitschieters ‘Green Grass and High Tides’ en ‘(Ghost) Riders in the Sky’ de festiviteiten mogen afsluiten. Onderweg is het natuurlijk wel genieten van compactere nummers als het leuke ‘Hidin’ Out in Tennessee’ en ‘Freeborn Man’. De band is in ieder geval op geen foutje te betrappen, al betekent dat meteen ook dat je bijna evengoed naar de studioalbums kunt luisteren. We missen dan ook dat ene avontuurlijke, dynamische randje dat dit soort muziek optilt naar een hoger niveau.
 
Dirk Vandereyken (3)