The V: Now Or Never

The V staat voor het allereerste solo-album van Benedictum-vocaliste Veronica Freeman. Toch zijn ook hier de overige leden van Benedictum – gitarist Pete Wells, bassist Aric Avinaen drummer Rikard Stjernquist – van de partij, maar die werden hier aangevuld/vervangen door een hele rits andere muzikanten als o.a. Mike Lepond (Symphony X), Michael Sweet (Stryper) en Jeff Pilson (Dokken, Foreigner). Terwijl ook Tony Martin en Leather Leone aandraven voor elk een duet met Veronica. Het eindresultaat zijn twaalf nummers die een symbiose vormen van melodic hard rock en heavy metal die erg aangenaam in het gehoor liggen. Het album opent uiterst krachtig en gedreven met het stevige 'Again', een nummer dat je evengoed op een Benedictum-album zou kunnen vinden. Ook het daarop volgende 'Now Or Never' klinkt uiterst stevig, maar inderdaad, het lijkt net iets meer melodieuzer dan wat we gewend zijn van Benedictum. Niet dat liefhebbers van pure heavy metal hier hun neus voor zullen ophalen, en zeker de fans van Veronica niet, want ze klinkt hier best wel krachtig en energiek terwijl ook de stevig klinkende gitaarpartijen rustig tussen de melodie hun ding mogen doen. Ook 'Roller Coaster' knalt energiek en vol overgave uit de speakers, maar is misschien net dat ietsje aanstekelijker dan wat je zou verwachten van Benedictum zodat ook dit nummer misschien een breder publiek zal aanspreken. 'L.O.V.E.' is dan inderdaad wel zo goed als uitsluitend bestemd voor de liefhebbers van melodic hard rock: een uiterst catchy track die uitnodigt om mee te zingen en die het, op de talrijke Amerikaanse rock radio stations, waarschijnlijk uitstekend zal doen. Ook 'Line In The sand' klinkt in mijn oren erg radiovriendelijk al bevat het nummer wel een uiterst melodieuze sterke gitaarsolo. 'Love Should Be To Blame' is een krachtige heavy metal ballade met de krachtige rauwe stem van Veronica als grootste trekpleister. 'Kiss My Lips' laat je een eerste gastvocaliste horen: Leather Leone, je misschien bekend van Rude Girl of Chastain – twee heavy metal bands die vooral in de jaren tachtig wat stof deden opwaaien –, en het valt meteen op de Veronica over een krachtiger stembereik beschikt dat beter geschikt is bij een heavy metal band. 'Spellbound' is een mooie melodieuze rocksong die eerder aansluit bij radiovriendelijke hard rock dan bij pure heavy metal. Nog een stuk radiovriendelijker en nog meer mainstream rock is 'Starshine' (waar je ook extra vocalen hoort van Meliesa McDonell) waar Veronica eigenlijk bewijst dat ze ook andere genres dan pure heavy metal best wel aankan. 'Below Zero' vind ik persoonlijk eerder een opvullertje dat ik eigenlijk maar gemakshalve links laat liggen. Een heel stuk snediger en krachtiger is dan 'Ready To Run' met zijn ronkende gitaarriffs en zijn stevige gitaarsolo. Maar het album eindigt met wat misschien wel de beste track is geworden van dit album: 'King For A Day'. Het schitterende medium tempo heavy metal track met twee sublieme vocalisten: Tony Martin en Veronica Freeman. Wat een “match” zijn deze twee stemmen, wat een schitterende gitaarsolo wordt hier gebracht, wat een kracht straalt deze track uit die, voor mij althans, veel te vroeg en te abrupt aan zijn einde komt. Moet ik jullie nog meegeven dat ik echt heb genoten van dit album en dat ik eigenlijk hoop dat Veronica hiermee verder gaat?

Luc Ghyselen (4½)

---

Frontiers Records