Het Canadese Unleash the Archers werd in 2007 opgericht door het koppel Scott Buchanan (drums) en Brittney Slayes (vocals). Doortal van wijzigingen in de line-up kon deze band nog niet echt doorstoten tot een topact in de metalwereld. Nochtans is deze 'Time Stand Still' reeds het derde full-album van het vijftal (naast de twee originele leden hoor je hier ook Grant Truesdell en Andrew Saunders (beiden backing en gitaren) en Kyle Shepherd (bass)). Wat ook opvalt in de tien tracks die je hier te horen krijgt is het feit dat het kwintet meerdere stijl richtingen in de metal uitprobeert. Pure power metal, melodic death, thrash en zelfs elementen uit folk metal worden in één track gebruikt. Dit betekent dus dat Unleash The Archers nog wat op zoek is naar hun specifiek doelpubliek in de metal. Na een instrumentale opener, 'Northern Passage', krijg je het uiterst vlotte Frozen Steel' dat je meeneemt op een tripje speedmetal compleet met hoge vrouwelijke uithalen waar menig mannelijk collega jaloers kan op zijn. In 'Hail Of The Tide' duiken in het begin mannelijke grunts op en die doen je wat denken aan melodieuze death metal, maar toch zijn het opnieuw de vrouwelijke vocalen die met de meeste eer gaan lopen. De term speedmetal is opnieuw van toepassing voor 'Tonight We Ride', iets wat je eigenlijk ook wel kan stellen van het uiterst gemakkelijk mee te brullen 'Trust Your Metal'. 'Crypt' gaat dan wel richting thrash op en vind ik persoonlijk het minste nummer op dit album. Heel anders gaat het eraan toe in het bijna zeven minuten tellende 'No More Heroes' dat je met zijn talrijke tempo– en ritmewisselingen eerder aan progressieve metal doet denken. En dan volgt het paradepaardje op dit album: de meer dan negen minuten durende episch power metal van 'Dreamcrusher' waarin heerlijke melodieën en de werkelijke prachtige vocale capriolen van Brittney (nu en dan onderbroken door mannelijke grunts) je doen dromen van meer! En dat krijg je eigenlijk wel met het afsluitende titelnummer dat opent met mannelijke koorzang die voor een folky inslag zorgt. Maar vergis je niet:want ook dit is een uiterst krachtige power metal track geworden met prachtige baslijnen, mooie melodieuze gitaar melodieën, krachtige drumpatronen en de krachtige vocalen van Brittney als kers op de taart. Tussen deze twee echte toptracks zit ook nog 'Going Down Fighting' gevangen, een stevige power metal track die helaas moet onderdoen voor die twee pareltjes. Onbekend is, zoals steeds, onbemind, maar ik garandeer metal fans met deze 'Time Stand Still' van dit Canadese vijftal heel veel luisterplezier!

Luc Ghyselen (4)

Napalm Records I NPR 593 I Unleash The Archers

'Most Attractive Force' is het tweede album van Universal Theory, een duo (Jesus Pinilla (alle instrumenten en mannelijke vocalen) en Majo Martos (vrouwelijke vocalen)) uit de buurt van Madrid. Het duo brengt hier negen tracks tot “leven” die geschreven werden door Jesus. Waarom ik leven tussen aanhalingstekens heb geplaatst: om de eenvoudige reden dat dit erg duistere, melancholieke gothic rock is geworden en dat is dus een muziekgenre waar het levendige, het opzwepende echt ver te zoeken is. Zo ook hier dus. Voeg daaraan toe dat Jesus, die het grootste deel van de vocalen voor zijn rekening pakt, nogal vlak (emotieloos) overkomt en je begrijpt dat Universal Theory niet echt tot mijn favorieten behoort. Gelukkig kan Majo wat meer gevoel in haar stem leggen, maar dan is het wel uiterst spijtig dat ze niet meer op de voorgrond mag komen, want telkens Majo een stuk zingt, komt dit de muziek en de sfeer ten goede. OK, misschien is dit niet echt mijn ding en kunnen liefhebbers van pure gothic rock zich hier wel aan opwarmen.

Luc Ghyselen (3)

Metal Hell Records I Universal Theory

'Navy Metal Night' laat je de “kleine generaal” horen in een volledig andere bezetting dan wat we van de man gewoon zijn! Vorig jaar in februari zorgde Udo immers voor een volledig uitverkochte show waarin hij werd begeleid door een Duits Navy Orchestra, meer bepaald het Marinemusikkorps Nordsee. Het eindresultaat (achttien nummers) kan je nu horen en zien op bluray en dvd (telkens met dubbel-cd erbij). Ook vinyl fanaten kunnen dit kleinood aan schaffen, maar missen dan uiteraard de beelden. En omdat dit project Udo zodanig beviel wordt dit gegeven nog eens herhaald tijdens zijn doortocht dit jaar op de editie van Wacken Open Air, maar dit keer met het German Federal Armed Forces Orchestra. En hoewel ik dit bij momenten best te pruimen vind, moet ik eerlijk toegeven dat ik de pure heavy metal van Udo liever hoor met zijn eigen band en dus zonder dit grootschalig orkest, die de vaart en vooral de kracht uit de nummers van U.D.O. haalt. Maar goed, de vele fans van U.D.O. zullen dit waarschijnlijk volledig anders zien en zullen ervoor zorgen dat er menig exemplaar over de toonbank zal gaan van deze 'Navy Metal Night'.

Luc Ghyselen (3)

AFM Records I U.D.O.

System Overthrow is een Nederlands viertal dat je traditionele thrash metal serveert. De band werd in 2011 opgericht en zorgde in 2013 voor een in eigen beheer uitgebrachte promo met drie tracks. Die drie tracks – 'System Overthrow', 'Lycanthropy' en 'Fallen Angel' – vind je nu ook, samen met vijf andere, op het titelloze debuutalbum van het viertal. Allemaal niet slecht, maar allemaal eerder voorspelbaar (beukende bass, denderende drumpartijen, goed riffs zonder echt opvallend te zijn, zang die wat afwisselt tussen hogere regionen en rauwe lagere vocalen, uptempo tracks maar zonder erg veel variatie) zodat ik vrees dat dit kwartet het zal moeten hebben van energieke concerten om hun album aan de man/vrouw te brengen. Mij kan het huidige viertal – gitarist/oprichter Luc de Warem, bassiste Els Emonds, vocalist Willy van der Kaa en drummer Roel van helden – alsnog niet overtuigen van hun talenten.

Luc Ghyselen (3)

Voor wie Steve Hackett niet kent, maar zijn naam vaag herinneringen oproept: de man is wereldberoemd als gitarist van Genesis, maar heeft er ook al een mooie solo carrière op zitten. Zijn naam is dus een begrip in de rockwereld en vooral in de prog en symphonische rock. Ik was dus erg benieuwd naar zijn nieuwste solo project . Met 'Wolflight' breit Steve een mooi vervolg aan zijn reeds lange lijst van meesterwerken. Met dit nieuwe werk bewijst de man nogmaals zijn immense veelzijdigheid als muzikant en songwriter: met een mengelmoes van allerlei genres gaande van rock, pop, veel klassieke muziek, oosterse muziek, middeleeuwse muziek en Spaanse invloeden brengt deze virtuoos alles samen tot een zeer mooi geheel. Zelfs oude, voor mij onbekende, instrumenten doen op 'Wolflight' hun intrede. Al gehoord van de tar of de dudok? En dit allemaal super professioneel geproducet: fantastische sound en uiteraard (hoe zouden we er aan durven twijfelen) fantastisch gitaarwerk. Op de hoes en in de magistrale videoclip is Steve te zien is met echte wolven (voor deze dieren heeft de man een terechte fascinatie) en dit geeft de cd al een epische look. Al de nummers bespreken is onmogelijk anders krijgt deze recensie eerder een boekvorm maar voor mij zijn de uitschieters uiteraard de titeltrack 'Wolflight', 'Corycian Fire' (een nummer dat perfect door Kamelot of Nightwish zou kunnen gebracht worden), 'Loving Sea', 'Black Thunder' en 'Dust And Dreams'. Beluister dit opus in alle rust en stilte en je waant je in een andere wereld. Een wereld vol fantasie maar waar het leuk toeven is, waar je tot rust komt en je (met enige vorm van fantasie) vanuit de schemering van het bos, een wolf naar je ziet toekomen die eerst voorzichtig neus aan neus met je kennismaakt en zich daarna zachtjes neervlijt aan je voeten. En vanuit de hemel kijkt Steve Hackett gemoedelijk glimlachend op dit tafereel neer.

Bart Verlinde (5)

InsideOut Music I Steve Hackett

Weeral een nieuwe groep. Pfff, niet meer bij te houden, al die nieuwe bands, was mijn eerste reactie. Tot ik zag dat het van platenlabel Inside Out kwam en dat het geproducet werd door niemand minder dan Mike Portnoy. Mijn interesse was gewekt. Bleek dan nog dat het een “teenage”-band betrof met aan drums niemand minder dan de zoon van Mike Portnoy. Het beluisteren waard vond ik. Het eerste nummer 'The Edge Of Sanity' blies me van de sokken: een enorme power en agressie in dit nummer, voor mij iets te hard . 'You Are Not Me' vond ik al beter: hard maar al wat meer melodieuzer. Na twee nummers te hebben gehoord wist ik al dat deze knapen, van jawel vijftien jaar, een enorm potentieel hadden die wel nog wat moet ontbolsteren. Max Portnoy heeft zeer duidelijk het drumtalent van zijn vader geërfd. Van de zanger, Thomas Cuce, hoor je bij wijlen dat hij echt nog een jong gastje is. Wat de gitarist en de basspeler uit hun gitaar halen is op die leeftijd verbluffend. De grunts, die er bij wijlen teveel zijn naar mijn goesting ontberen nog wat mannelijke kracht en in de rustiger stukken hoor je wel veel potentieel voor later. Wat wel frappant is dat die gastjes al hun nummers zelf hebben geschreven en dat belooft echt voor de toekomst. Hun muziek heeft onmiskenbaar invloeden van Dream Theater maar is bij momenten toch een stuk harder en doen me soms ook wat aan System Of A Down denken. Ze zijn ook fan van ritmewisselingen in één en het zelfde nummer maar die zijn soms nog te bruusk. In het ingetogen 'Lonely Walk' merk je de veelzijdigheid van de band en zingt Thomas echt wel goed. 'Control' en 'Lost' dragen zeer duidelijk de Dream Theater Stempel maar hier is zeker niets verkeerd aan: echt wel goede nummers. In het rustige 'Legacy' klinkt de zang van Thomas weer erg goed en legt hij veel gevoel in dit nummer. Al bij al een leuke ontdekking, die jonge gastjes. Nog maar weinig zo’n muziek gehoord van “teenage”-bands. En de cd is uitmuntend geproducet (wat had je anders gedacht van Mike Portnoy). Zeker een band om verder te volgen.

Bart Verlinde (4)

InsideOut Music I Next To None

Dit zesde album van dit Franse trio is mijn kennismaking met de band. Drie technisch uiterst onderlegde muzikanten brengen tien instrumentale nummers waarin ze progressieve rock, metal, jazz, fusion en zelfs fragmenten Oosterse muziek tot een geheel kneden. En hoe technisch dit ook is, mij kan het voor geen minuut boeien. Ik heb het al heel moeilijk met instrumentale albums en als de heren er dan ook nog al die verschillende stijlen tot een geheel kneden, haak ik echt af. Vooral het feit dat er wel erg veel elementen uit de fusion in voor komen is er voor mij heel duidelijk te veel aan. Wie echter dit wel weet te waarderen, kan zijn oor misschien eens best te luisteren leggen bij dit Franse trio dat bestaat uit gitarist Christophe Godin, bassist Ivan Rougny en drummer Aurelian Ouzoulias.

Luc Ghyselen (2)

Free Electric Sound/Laser's Edge I FES 4012 I Morglbl

Het uit Oakland, California afkomstige High On Fire werd in 1998 opgericht door vocalist/gitarist Matt Pike. Met drummer Des Kensel en bassist George Rice werden de eerste stappen als High On Fire gezet. Die laatste haakte echter af en hij werd voor een tweetal jaren vervangen door Joe Preston. Maar sinds 2006 is Jeff Matz de man die voor het zware basswerk instaat. 'Luminiferous' is het zevende studio-album van dit stoner / doom metal drietal en krijgt hier negen loodzware tracks voorgeschoteld die je allen stuk voor stuk een zware uppercut bezorgen. Het trio schiet meteen furieus uit de startblokken met het krachtige en vlotte 'The Black Pot'. Zonder aan kracht aan rauwheid te verliezen volgen daarna twee zich iets langzamer gebrachte tracks: 'Carcosa' en het beklijvende 'The Sunless Years'. Daarna is het “fasten your seatbelts” geblazen met het energieke en uiterst krachtige 'Slave The Hive' waarmee elke tegenstander onvoorwaardelijk tegen het canvas wordt gemept. 'The Falconist' is dan een hel stuk trager en logger te noemen, maar verliest, uiteraard zo ik stellen, niets aan kracht terwijl ook de rauwe en ruwe vocalen hier machtig ondersteund worden door stevige en krachtige drumpatronen en beukende basslijnen. Het tempo ligt een klein beetje hoger in 'The Dark Side Of The Compass'. Een toch wel vreemde eend in de bijt is 'The Cave', dat uiterst rustig en kalm opent met klassieke gitaren en cleane zachtaardige vocalen. Daarna schippert het nummer tussen zware, heavy passages en die rustiger fragmenten. Wie nu net weer opgekrabbeld is wordt opnieuw meedogenloos tegen het canvas gemept met het uiterst agressief klinkende titelnummer dat verder aan een sneltreinvaart over je heen dondert. Wie dan eventueel toch nog kracht over heeft, wordt in ieder geval onherroepelijk uitgeteld met het stevige, krachtige en loodzware 'The Lethal Chamber' waarmee dit album in stijl afsluit. Als je echt nog niets in huis hebt van dit trio, scheer je dan als de gesmeerde bliksem richting platenboer. Wie de band reeds kent, heeft deze 'Luminiferous' al aan zijn collectie toegevoegd.

Luc Ghyselen (4)

Century Media I High On Fire

Glowsun is een Frans trio dat je verwent met stevige stoner rock/psychedelic rock en dat instrumentaal doet. Als ik aan instrumentale stoner rock denk dan kom ik terecht bij o.a. Karma To Burn of dichter bij huis MIAVA. Maar dit drietal – Johan Jaccob (gitaar), Ronan Chiron (bass) en Fabrice Corneille (drums) – voegen daar eigenlijk een pak invloeden uit de psychedelische rock aan toe en dat resulteert in vrij lange composities die eerder iets weg hebben van ellenlange jamsessie zoals je die indertijd live kon meemaken met bands als Cream of Jimi Hendrix. Alhoewel, zo sterk zijn die composities nu ook weer niet en daar wringt het schoentje voor mij: de zeven tracks op dit derde full-album kunnen me echt niet van begin tot einde boeien! Maar voor liefhebbers van lange psychedelisch getinte stoner rock tracks is dit misschien wel een aanrader van formaat. Ik daarentegen blijf hier toch wel op mijn honger zitten.

Luc Ghyselen (3)

Napalm Records I NPR 594 I Glowsun