cd reviews
Het Britse progressieve rockgezelschap Yes werd in 1968 opgericht door bassist Chris Squire en vocalist Jon Anderson. Na een immense carrière, tal van albums (zowel live als studio als compilaties), tal van verschillende line-up's) is deze 'Like It Is, At Mesa Arts Center' het meest recente wapenfeit van deze toch wel legendarische (zeker voor de fans van de band en eigenlijk wel voor de progressieve rock in het algemeen) band. Op donderdag twaalf augustus 2014 bracht het vijftal – Jon Davison (vocals), Steve Howe (guitars), Chris Squire (bass), Alan White (drums) en Geoff Downes (keyboards) – twee volledige albums uit hun repertoire: 'Fragile' (1971) en 'Close To The Edge' (1972). meteen een “must have” voor elke fan van de band want het vijftal blijkt in een blakende vorm te zijn die hier nogmaals zijn complexe ritmes en harmonieën met de meerstemmige zang en de mystieke teksten tentoon spreidt. Voeg daar de virtuositeit van de muzikanten aan toe en je begrijpt waarom elke rechtgeaarde Yes-fanaat, en bij uitbreiding ook alle fans van progressieve rockmuziek, dit nieuwste schijfje aan zijn of haar collectie zal willen toevoegen. Zelf vind ik net iets te moeilijk om te snappen wegens echt wel veel te veel tempo en ritmewisselingen en de te veel en te lang durende instrumentale gedeeltes. Luc Ghyselen (3½)
0 Opmerkingen
We Came As Romans is een Amerikaanse melodic metalcore band. Ze werden opgericht in 2005 in Troy, Michigan. De huidige bandleden zijn Joshua Moore op de lead guitar, Andy Glass als bassist, Eric Choi achter de drums, Lou Cotton op de ritmische gitaar, Dave Stephens als unclean vocalist en Kyle Pavone als clean vocalist. Ze brachten reeds drie studio albums uit ('To Plant A Seed', 'Understanding What We’ve Grown To Be' en 'Tracing Back Roots'). Deze drie albums vullen ze dit jaar aan met een nieuw self titled album ('We Came As Romans'). Dit album brengen ze uit onder het label Spinefarm Records. Het album start met 'Regenerate', een stevig nummer. Dit nummer werd als tweede single gereleased op negen juni 2015. Na een korte intro geeft Dave er een lap op. Samen met een breakdown zorgt hij ervoor dat dit album vol energie in gang gezet wordt. In dit nummer komt Kyle niet vaak aan bod, buiten tijdens het refrein, maar dit is geen struikelblok. Het nummer voelt zeer goed aan op vlak van verdeling van stemmen, ook al komt Dave meer aan bod. 'The World I Used To Know' is de derde track op het album. Dit nummer was de eerste single die gereleased werd op zesentwintig mei 2015. Het begint zeer rustig in vergelijking met 'Regenerate'. In dit nummer wordt er vooral clean gezongen, dit door zowel Dave en Kyle. In dit nummer krijgt de stem van Kyle de bovenhand. Soms hoor je amper het verschil tussen beide stemmen. Pas na een aantal keer luisteren hoor je een klein verschil. Het is een nummer dat bij optredens zeker en vast als “meezing”-nummer gebruikt kan worden, de lyrics zijn niet zo moeilijk en het tempo ligt niet hoog. Veel luisteren en de tekst bestuderen is hier de boodschap. 'Saviour Of The Week' is de zevende track op 'We Came As Romans'. Dit is een zeer opvallend nummer door de manier waarop het refrein gebracht wordt door Kyle. Het zorgt voor een zeer aangenaam gevoel wanneer je het hoort. Door de zeer opmerkelijke herhalingen in het refrein blijft het nummer rond sluimeren in je hoofd. 'Defiance' is de voorlaatste track op het album. In dit nummer laat Dave zijn unclean stem nogmaals horen. Dit nummer barst bijna van de energie in het begin. In het refrein komt Kyle weer aan bod, door zijn clean stem kan hij de energie kanaliseren. Het nummer wordt echter niet veel zwakker. Je voelt echter wel dat een deel van de kracht die Dave in het begin vestigde een beetje afzwakt. In dit nummer zijn beide stemmen dan wel weer gebalanceerd, Dave en Kyle komen beiden ongeveer evenveel aan bod. '12:30' is het laatste nummer van het album. Het begint zeer rustig. Kyle zingt zeer rustig in combinatie met zware tunes op de synthesizer. Het nummer krijgt na dit korte stukje een boost wanneer Dave het zingen even overneemt. Hierna wordt het nummer weer wat rustiger, maar nu spelen de instrumenten ook mee. Na een kort opbouwend stuk volgt er een zware breakdown die door Dave ingezet wordt. Vergeleken met het begin van het nummer, gaat het er naar het einde harder aan toe. Wat wel opvalt is dat het nummer nogal bruusk stopt. En doordat dit het laatste nummer is op het album, valt dit nog sterker op. Maar het is geen struikelblok. Even samenvatten. Dit album begint zeer sterk met 'Regenerate': de band maakt hier duidelijk dat ze veel energie hebben. Deze energie wordt doorheen het album naar jouw overgebracht. Naast energieke nummers als 'Regenerate', 'Tear It Down', 'Blur' en 'Defiance', is er plaats voor nummers waarbij je perfect kan meezingen en kan genieten van de prachtige klanken die je hoort. Voorbeelden hiervan zijn 'Who Will Pray', 'Memories' en 'Saviour Of The Week'. 'We Came As Romans' bevat 10 tracks en ze zijn het stuk voor stuk waard om beluisterd te worden. Robin Vandenbulcke (3) 'Settler' is het tweede album van dit Amerikaanse black metal viertal. Naast het trio – Nicolas Thornbury (gitaar, vocals), Christopher Alfieri (gitaar) en Seamus Menihane (drums) – hoor je dit keer de kersverse bassist Casey Aylward. Het kwartet blikte, net als op hun eerste worp, acht tracks in die, net als op het debuutalbum 'Sky Swallower', nog geen veertig minuten van je leven inpikken. Vattnet Viskar koos je voor om hun black metal ditmaal te kruiden met elementen uit de gitaarnoise, post metal en zelfs industrial. Dit zorgt dan ook voor een geheel die je er toe aanzet om dit album van begin tot einde volledig uit te luisteren. Maar net als op hun debuutalbum, blijf ik een beetje op mijn honger zitten. Ik wil hier zeker niet beweren dat 'Settler' een minder album is, maar ik heb al beter werk in het black metal genre gehoord dit jaar. Dat het met de toevoeging van die nieuwe elementen in hun muziek wel wat wennen is, begrijp ik maar al te goed, maar echt geslaagd vind ik het allemaal niet. Nee Vattnet Viskar (betekent “het fluisterende water” in het Zweeds) blijft met dit tweede album hangen in de middenmoot van het black metal genre. Luc Ghyselen (3½) Het Finse To/Die/for ontstond in 1993 onder de naam Mary-Ann en sinds 1999, toe ze een eerste platencontract tekenden wijzigde de band de naam tot To/Die/For. Ook muzikaal veranderde er wel wat: van pure rockband evolueerde de band naar een dark gothic rock (metal) gezelschap. In de periode dat de band nu actief is, veranderde ook de line-up al tientallen keer zodat er nu nog slechts twee originele leden overblijven: Jarno “Jape” Perätalo (vocals) en Juha-Pekka “Juppe” Sutela (gitaar). Voor dit zevende studio-album bestaat de line-up verder uit Eza Viren (gitaar), Matti Huopainen (drums) en Samuel Schildt (bass) terwijl je ook vrouwelijke vocalen waarneemt in het aanstekelijke, met veel populaire invloeden – zoeken de heren hiermee naar een radiohit? – 'Straight Up'. De overige tracks zijn eigenlijk een stuk donkerder, een meer melancholisch als het ware, en sluiten dus perfect aan bij wat we gothic rock kunnen noemen. Maar of dit eigenlijk genoeg is om op te vallen tussen de immense stroom van releases die hier dagelijks opnieuw de revue passeren, betwijfel ik eerlijk gezegd. Ook al omdat het album slechts acht nummers telt die in feite niets aan het genre toevoegen en die je, na ze te hebben gehoord, alweer vergeten bent. Kies je echter voor de digi pack versie, dan krijg je er nog een extra track bij. Luc Ghyselen (3) The V staat voor het allereerste solo-album van Benedictum-vocaliste Veronica Freeman. Toch zijn ook hier de overige leden van Benedictum – gitarist Pete Wells, bassist Aric Avinaen drummer Rikard Stjernquist – van de partij, maar die werden hier aangevuld/vervangen door een hele rits andere muzikanten als o.a. Mike Lepond (Symphony X), Michael Sweet (Stryper) en Jeff Pilson (Dokken, Foreigner). Terwijl ook Tony Martin en Leather Leone aandraven voor elk een duet met Veronica. Het eindresultaat zijn twaalf nummers die een symbiose vormen van melodic hard rock en heavy metal die erg aangenaam in het gehoor liggen. Het album opent uiterst krachtig en gedreven met het stevige 'Again', een nummer dat je evengoed op een Benedictum-album zou kunnen vinden. Ook het daarop volgende 'Now Or Never' klinkt uiterst stevig, maar inderdaad, het lijkt net iets meer melodieuzer dan wat we gewend zijn van Benedictum. Niet dat liefhebbers van pure heavy metal hier hun neus voor zullen ophalen, en zeker de fans van Veronica niet, want ze klinkt hier best wel krachtig en energiek terwijl ook de stevig klinkende gitaarpartijen rustig tussen de melodie hun ding mogen doen. Ook 'Roller Coaster' knalt energiek en vol overgave uit de speakers, maar is misschien net dat ietsje aanstekelijker dan wat je zou verwachten van Benedictum zodat ook dit nummer misschien een breder publiek zal aanspreken. 'L.O.V.E.' is dan inderdaad wel zo goed als uitsluitend bestemd voor de liefhebbers van melodic hard rock: een uiterst catchy track die uitnodigt om mee te zingen en die het, op de talrijke Amerikaanse rock radio stations, waarschijnlijk uitstekend zal doen. Ook 'Line In The sand' klinkt in mijn oren erg radiovriendelijk al bevat het nummer wel een uiterst melodieuze sterke gitaarsolo. 'Love Should Be To Blame' is een krachtige heavy metal ballade met de krachtige rauwe stem van Veronica als grootste trekpleister. 'Kiss My Lips' laat je een eerste gastvocaliste horen: Leather Leone, je misschien bekend van Rude Girl of Chastain – twee heavy metal bands die vooral in de jaren tachtig wat stof deden opwaaien –, en het valt meteen op de Veronica over een krachtiger stembereik beschikt dat beter geschikt is bij een heavy metal band. 'Spellbound' is een mooie melodieuze rocksong die eerder aansluit bij radiovriendelijke hard rock dan bij pure heavy metal. Nog een stuk radiovriendelijker en nog meer mainstream rock is 'Starshine' (waar je ook extra vocalen hoort van Meliesa McDonell) waar Veronica eigenlijk bewijst dat ze ook andere genres dan pure heavy metal best wel aankan. 'Below Zero' vind ik persoonlijk eerder een opvullertje dat ik eigenlijk maar gemakshalve links laat liggen. Een heel stuk snediger en krachtiger is dan 'Ready To Run' met zijn ronkende gitaarriffs en zijn stevige gitaarsolo. Maar het album eindigt met wat misschien wel de beste track is geworden van dit album: 'King For A Day'. Het schitterende medium tempo heavy metal track met twee sublieme vocalisten: Tony Martin en Veronica Freeman. Wat een “match” zijn deze twee stemmen, wat een schitterende gitaarsolo wordt hier gebracht, wat een kracht straalt deze track uit die, voor mij althans, veel te vroeg en te abrupt aan zijn einde komt. Moet ik jullie nog meegeven dat ik echt heb genoten van dit album en dat ik eigenlijk hoop dat Veronica hiermee verder gaat? Luc Ghyselen (4½) Met 'Echoes Of A Lost Paradise' is het Duitse Stormhammer toe aan zijn vijfde full-album. Pure traditionele power metal is wat het huidige vijftal je hier serveert in twaalf tracks als je de klassieke instrumentale intro meetelt. Dat kwintet bestaat uit Horst Tessmann (bass), Manny Ewander (gitaar) – dit duo is er al bij van in het prille begin (1993) –, Bernd Intveen (gitaar), Chris Widmann (drums) en Jürgen Dachl (zang) en krijgt op dit album extra “hulp” van Marcelo Oehninger (gitaar), Chris Morgan (keyboards) en Matthias Dobler (keyboards en orchestra) zodat er een vollere sound ontstaat. En terwijl ik dit alles muzikaal wel best te pruimen vind (zonder dat het geheel echt hoge toppen scheert) – knappe melodieuze gitaarsolo's, beukende basspartijen, denderende drumsalvo's, mooi opvullende keyboardpartijen – zijn het de toch wat vlakke vocalen die het voor mij wat bederven. Jürgen beschikt over en krachtige stem, laat dat duidelijk zijn, maar hij mist de finesse om de toch epische tracks perfect in te kleuren. Dus terwijl bands die als voorbeelden dienen voor Stormhammer het wel maken (ik denk hierbij aan hun landgenoten van Grave Digger en Blind Guardian), blijft dit kwintet eigenlijk ter plaatse trappelen. Maar misschien trekt de werkelijk mooi uitgevoerde cover artwork, van de hand van Jan Yrlund, je wel over de streep. Luc Ghyselen (3½) 'Mind radio' zou het tweede solo-album – zijn debuut, 'Giving Sight To The Eye', dateert van 2005 – zijn van deze vocalist. En naam die niet zo heel bekend in de oren klinkt al zorgde Keelly Keeling wel al voor vocalen bij o.a. Baton Rouge (jaren negentig), Trans-Siberian Orchestra, O'2L (jazz-rock band), Michael Schenker, Yngwie Malmsteen en Vivian Campbell om maar die te gaan noemen. Voor dit tweede album, dat twaalf tracks melodieuze rock/metal bevat, werkte Kelly samen met producer/toetsenist Alessandro Del Vecchio. En ook nu laat Kelly zich van zijn beste kant horen en daar is zeker niets mis mee zodat muziekliefhebbers die eerder werk van de man in de platenkast hebben staan, ook dit wel aan hun collectie zullen willen toevoegen. Maar hoe goed de twaalf tracks op dit album ook zijn, voor mij zijn die iets te gepolijst, iets te radiovriendelijk. Voeg daaraan toe dat er ook net iets teveel op safe wordt gespeeld (leuke, meestal aanstekelijke, melodieën / knappe teksten / veel gitaarwerk en misschien evenveel toetsen / sterke stem / iets te veel medium tempo tracks en zelfs nummers die te erg naar ballades neigen) en je kan begrijpen waarom ik hier niet voor de volle honderd procent val. Dat neemt echter niet weg dat dit album het misschien heel goed zal doen in de V.S. waar zo'n muziek dagelijks de radiostations haalt (iets wat hier in België zelden of nooit gebeurd). Fans van het genre moeten dit evenwel ook een kans geven. Luc Ghyselen (3) Hevilan komt uit Brazilië waar de band in 2005 werd opgericht door gitarist Johnny Moraes. Met Biek Yohaitus (bass) en Alex Pascualle (vocals) vond hij twee gelijkgestemde zielen die het zagen zitten om agressieve, krachtige en toch ook wel melodieuze metal te brengen. En dat doen de heren hier in een knappe mix van melodieuze hard rock, power metal en progressieve metal met ook nog een heel klein snuifje thrash. 'The End Of Time' werd opgenomen met Aquiles Priester (Primal Fear) als drummer en in 2013 reeds uitgebracht in Brazilië. Het album kende negen tracks waarvan er op drie – 'Shades Of War', 'Desire Of Destruction' en 'Sanctum Imperium' – ook gastvocalen zijn te horen van Vitor Rodriguez (Torture Squad, Voodoo Priest). Maar eigenlijk is dit echt niet nodig want ook Alex staat uitstekende zijn mannetje als het op vocals aankomt! Dat er ook prachtig koorzang langskomt (o.a. in het schitterende titelnummer of het al even prachtige 'Sanctum Imperium') zorgt ook al voor een meerwaarde. Verder valt de uiterst stevige en krachtige ritmesectie op en het uiterst gevarieerde en melodieuze gitaarspel is gewoonweg om vingers en duimen van af te likken. Song na song blijf ik verbaasd achter om de eenvoudige reden dat we dit pas twee jaar na verschijnen hier te horen krijgen! Moet dit echt twee jaren duren vooraleer een Europees platenlabel zo'n meesterwerk oppikt? Dit is pure klasse en ik raad dan ook elke liefhebber van melodieuze progressieve power metal aan om dit schijfje aan zijn collectie toe te voegen. Geen enkele zwakke track, zelfs geen zwak moment, alles zo goed als perfect naar mijn smaak. Als extraatje krijg je hier nog twee bonustracks: 'Quest Of Illusion' (een nummer opgenomen in 2014 met dezelfde line-up) en het opnieuw opgenomen 'Shades Of War' nu met gastrollen voor gitarist Eduardo Ardanuy (Dr. Sin) en vocalist Warrel Dane (Nevermore, Sanctuary). En nu richting platenzaak! Luc Ghyselen (4½) Frank Dimino is de vocalist van Angel, een band die tussen 1975 en 1981 vooral in de V.S. hoge toppen scheerde met hun melodieuze glam / hard rock met een symfonische inslag. Nu komt hij eraan met het debuutalbum van zijn solo-project. En heel ver verwijderd van de sound van Angel zijn de elf tracks op dit album niet. Ook hier hoor je melodieuze glam / hard rock waarin, naast veel gitaarwerk, ook veel ruimte is voor orgel of keyboards. Maar misschien is het meest opvallende aan dit album dat de stem van Frank ook nog vrij intact klinkt op dit album. Het openingsnummer, 'Never Again' zet meteen de toon en zou zeker niet misstaan hebben op een Angel-album. Met het aanstekelijke 'Rockin' In the City' (voor dit nummer kan je een videoclip vinden op het wereldwijde web), de knappe ballade 'I Can't Stop Loving You' (knappe gitaarsolo trouwens), het rockende 'The Rains About To Fall', het vlotte 'Tonights The Night' en het zachtjes voortkabbelende 'Stones By the River' vind je als melodieuze rockfan voldoende sterke composities op deze 'Old habits Die hard'. Laat me je ook nog vermelden dat Frank hiervoor beroep kon doen op een aantal uiterst sterke gitaristen als Oz Fox (Stryper), Eddie Ojeda (Twisted Sister), Punky Meadows (ex-Angel) en Ricky Medlocke (Blackfoot, Lynyrd Skynyrd). Luc Ghyselen (3½) Chaos Magic is een nieuw project bij het Italiaanse kwaliteitslabel Frontiers Records. Bij Chaos Magic draait alles rond de verbluffende vocaliste Caterina Nix (een sopraan vocaliste die zowel zanglessen in pop als in klassieke muziek volgde) die hier nummers naar haar hand zet van Timo Tolkki (die hier instaat voor alle bass, keyboard en gitaarpartijen, maar ook de nummers schreef en als producer vermeld staat). De drumpartijen op dit debuutalbum zijn van de hand van Jami Huovinen. Fans van indrukwekkende melodieuze zang, beklijvende melodieën en symfonische metal (rock) zullen hier van onder de indruk zijn. Vooral liefhebbers van bands als Within Temptation moeten deze 'Chaos Magic' echt eens aan een luisterbeurt onderwerpen daar er ook hier krachtige tracks te horen zijn die toch voldoende raakvlakken hebben met mainstream rockmuziek om ook die muziekliefhebbers over de streep te halen. OK, de naam Caterina Nix is hier zeker in de lage landen bijlange nog niet zo bekend als die van Sharon den Adel, maar in haar thuisland Chili maakte ze reeds enige faam met het album 'Oxygen' (2008) en ze was ook reeds te horen als vocaliste op het tweede album van Timo Tolkki's Avalon ('Angels Of the Apocalypse'). Nog niet overtuigd van haar kunnen? Beluister dan misschien eerste eens het krachtige en gedreven openingsnummer van dit album ('I'm Alive') dat je gemakkelijke kan vinden op het wereldwijde web daar er een mooie video van werd opgenomen. Luc Ghyselen (4) |
|