cd reviews
Het Duitse Obscurity ontstond in 1997 rond Velbert, een stadje in het Bergisches land in North Rhine-Westphalia. Het vijftal, met nog steeds vier originele leden in de rangen, brengt viking metal waarin invloeden van melodisch death en black metal in doorsijpelen. Op 'Vintar' (een samentrekking van het Scandinavische woord voor winter “vinter” en het Oud-Duitse woord “wintar”), hun zevende full-album, krijg je elf zware en stevige nummers aangeboden die samen een concept vormen gebaseerd op een tekst uit de Noordse mythologie: een zoektocht naar het nieuwe continent “Wodanheim”. Hun uiterst agressief klinkende battle metal heeft geen nummers nodig over een of ander drinkgelag en beschikt al helemaal niet over authentieke instrumenten als bijvoorbeeld fluit of doedelzak om hun boodschap over te brengen. Ze zijn misschien wel het best te vergelijken met het Zweedse vijftal Amon Amarth. Want als het Zweedse kwintet je ding is, dan zal je ook dit Duitse vijftal lusten. Het enige verschil die ik hierbij kan vinden is het feit dan Obscurity zijn teksten in het Duits verkondigt en misschien ook wel het feit dat de zang net iets minder verstaanbaar overkomt. Maar voor de rest geen slecht woord over dit elf nummers tellend album, waar ik geen enkele zwakke track heb bespeurd. Uitschieters wil ik hier evenmin vermelden, daar je eigenlijk dit album het best in zijn geheel consumeert – het is immers een concept album. Een echte aanrader voor elke fan van het genre! Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Megaherz is een van de bands die zich situeert in wat we de “Neue Deutsche Härte”-muziekstroming noemen en waar bands als Oomph! en vooral Rammstein de toon uitzetten. Invloeden uit de gothic en vooral industrial rock zijn duidelijk de twee pijlers waarop Megaherz hun muziek baseert. Met 'Zombieland' is het gezelschap toe aan zijn negende, als ik de tel een beetje heb bijgehouden, studio-album. Twaalf nummers in een mix dus van gothic en industrial rock, krijg je op dit nieuwste album voorgeschoteld. Dit alles gezangen in de Duitse taal – je houdt ervan of net niet (ik behoor eigenlijk wel tot die tweede categorie) – met ditmaal vrij veel aandacht voor het melodieuze aspect. Dat levert een aantal leuke tracks op (het titelnummer 'Zombieland' bijvoorbeeld met zijn hakkend ritme of het knappe en groovy 'Fanatisch' of het aanstekelijke 'Lieblingsfeind'), maar ook een aantal uiterst melige tracks (de ballade 'Für Immer' en 'Gegen Den Wind'). Maar het geheel is toch veel te weinig boeiend naar mijn gevoel om ook maar in de buurt te komen van wat Rammstein ons serveert. En daar ik ook al niet overloop van enthousiasme voor laatstgenoemde band, dan weet je meteen dat ook deze 'Zombieland' van Megaherz niet tot mijn verbeelding spreekt. Luc Ghyselen (3) De Britse melodieuze hard rock band Magnum brengt een kerstsingle op de markt. Niet zo'n melig klinkende kerstnummer, daarvan zijn er reeds meer dan genoeg, maar een knappe rockende song. Ook op gebied van tekst is dit nummer iets anders, daar je hier terug gecapituleerd wordt naar 1914 toen er in niemands land een voetbalwedstrijd zou zijn gespeeld tussen soldaten van de geallieerde troepen en soldaten van het Duitse leger. Het nummer kreeg als titel 'On Christmas Day' en verscheen eigenlijk reeds in 1994 op het album 'Rockart', maar werd voor deze gelegenheid opnieuw opgenomen en op deze single kreeg je er twee versies van: een radio-editie en een bijna dubbel zo lang durende versie. Ook het nummer 'Born To Be King', origineel uit 1990 op het album 'Goodnight L.A.' werd voor deze gelegenheid opgepoetst. Wees er snel bij want van deze single worden maar 1000 exemplaren geperst. Luc Ghyselen Cadaveria is de artiestennaam van de Italiaanse vocaliste Raffaella Rivarolo. Tussen 1992 en 2001 was ze te horen als zangeres en toetseniste bij de symfonische black metal band Opera IX, waarna ze onderhaar eigen naam verder ging. Haar debuutalbum, 'The Shadows' Madame', onder de naam Cadaveria zag in 1992 het levenslicht. Daarna volgden nog drie andere albums zodat deze 'Silence' haar vijfde album is geworden. Elf nummers telt het album die ze zelf omschrijft als horror metal, omdat die perfect zou passen als soundtrack bij een of andere horrorprent. Daarvoor grijpt ze terug naar agressieve muziek, waar nog steeds heel wat invloeden uit de symfonische black metal in doorklinken, maar ook atmosferische stukken passeren de revue. Voeg daarbij intense teksten over pijn en melancholie en je kan je misschien al een beetje een beeld gaan vormen over hoe dit klinkt op een album. Vocaal schakelt Cadaveria moeiteloos over tussen cleane zang, stil gefluister, rauw gegrunt en zelfs zo goed als onverstaanbare black metal krijsen. Het hele palet dus die telkens wordt afgestemd op wat er muzikaal te gebeuren staat. Want ook hier hoor je rustige fragmenten langskomen om een seconde later te worden verrast door duivelse black metal erupties. Maar ook erg melodieuze delen passeren de revue, zodat je dit schijfje heel moeilijk kan gaan onderbrengen in een of ander subgenre van de metal. Zonder afbreuk te doen aan haar werk, heb ik het meest genoten van de meer melodieuze tracks zoals 'The Soul That Doesn't Sleep' dat vrij stevig uit de startblokken schiet om later melodieuzer over te komen en zelfs een knappe melodieuze gitaarsolo bevat. Maar ook het uiterst zware en logge 'Death, Again' kan op mijn goedkeuring rekenen. En zo komen er nog wel een aantal tracks voorbij die me echt kunnen boeien. Maar toch heb ik mijn bedenkingen bij zo'n album want dit zal waarschijnlijk niet zwaar of log genoeg zijn voor de fan van doom metal, net niet agressief genoeg voor de liefhebbers van death of black metal en ook al niet melodieus genoeg om power metal fanaten of fans van melodieuze metal van begin tot einde te boeien. Slecht is dit heel zeker niet, maar dus wel zo erg breed in muzikale genres dat deze 'Silence' misschien wel in de grote stilte zou kunnen verdwijnen. En dat zou eigenlijk wel jammer zijn. Luc Ghyselen (3½) Het Zweedse power metal zestal Bloodbound werd in 2004 opgericht door gitarist Tomas Olsson en toetenist Frederik Bergh. De voornaamste wijzigingen in de line-up werden steeds doorgevoerd op het vocale vlak: eerst was Urban Breed (Tad Morose), waarna Michael Bormann (ex-Jaded Heart) als zanger werd ingehaald, om vervolgens weer met Urban Breed verder te gaan om nu, sinds 2010, een gedroomde vervanger lijken gevonden te hebben met Patrik Johansson. Met 'Stormborn' zijn ze toe aan hun zesde full-album en, zoals op elk vorig album, hoor je hier ook duidelijke invloeden van Iron Maiden en HammerFall in doorklinken. Maar ook bands als Sabaton en Powerwolf lijken me sporen na te laten. Op deze 'Stormborn' resulteert dit in elf, als ik de intro meereken, nummers melodische en soms zelfs aanstekelijk te noemen power metal tracks. Die intro, 'Bloodtale', is hier, net zoals op zoveel andere metal albums, eerder een filmische intro met gesproken tekst. Het is dus pas vanaf track twee, 'Satanic Panic' dat je de echte Bloodbound in actie hoort. Meteen valt een snedig ritme je op de nek en een erg gemakkelijk mee te brullen refrein is de kers op de taart. Ik zou hier ook Judas Priest durven vernoemen als invloed. Andere krachtige power metal tracks zijn 'We Raise The Dead', het uiterst vlotte en krachtige 'Blood Of My Blood', en het afsluitende 'When All Lights Fail'. Verder krijg je hier ook een pure metal hymn met 'Metal Steel'. Het gaat er een stuk meer episch aan toe in het vlotte en krachtige 'Iron Throne', het net iets trager gebrachte 'Stormborn' en het mooie maar krachtige 'When The Kingdom Will Fall'. Voor deze drie tracks hebben ze waarschijnlijk goed gekeken en geluisterd naar 'Game Of Thrones', je weet wel die fantasy reeks op tv naar de serie boeken 'Het Lied Van Ijs En Vuur' geschreven door George R.R. Martin. Voor 'Nightmares From The Grave' werd beroep gedaan op een kinderkoor en komen ook invloeden uit de folk om de hoek kijken. En dan is er ook nog 'Seven Hells' dat meteen alle ingrediënten van Bloodbound in één track verenigt: melodieus, krachtig, episch en aanstekelijk. Fans van het genre en van eerder genoemde bands zullen dit beslist beamen: “Bloodbound verdient een bredere herkenning dan die ze tot nu toe hebben”. Hopelijk lukt het met deze 'Stormborn' voor dit Zweedse zestal. Luc Ghyselen (4) |
|