cd reviews
'Vervain' is het vijfde solo-abum van Liv Kristine die naambekendheid verwierf dankzij haar zang bij gothic metal band Theatre Of Tragedy maar heel zeker ook als frontvrouw bij de symfonische metalband Leaves' Eyes. Op haar solo-albums brengt Liv eerder een repertoire die zweeft tussen pop en rock en dit is op dit nieuwste album niet anders. Toch heb ik de indruk dat dit net iets steviger is geworden dan haar vorig album 'Libertine' (2012). Tien schitterend gearrangeerde nummers krijg je op dit nieuwste werkstuk met natuurlijk de stem van Liv in een hoofdrol. Er wordt vrij stevig geopend met 'My Wilderness' dat helemaal niet zou misstaan op een album van Leaves' Eyes. Het titelnummer bevat een aantal fragmenten die eerder richting pop/rock neigen. Het vrij stevige en uptempo gebrachte 'Hunters' bevat een puike gitaarsolo, terwijl 'Lotus' een gevoelige ballade is geworden. Voor 'Elucidation' werd duidelijk gekozen voor een aanpak met heel veel invloeden uit de electro pop/rock. 'Two And A Heart' kabbelt dan weer rustig heen en weer tussen uiterst fragiele deeltjes en iets krachtiger momenten. Iets wat eigenlijk ook wel geldt voor 'Creeper' en het afsluitende 'Oblivious'. En eigenlijk kan je ook 'Love Decay' bij deze tracks indelen, ware het niet dat je hier een duet geserveerd krijgt. De engelachtig klinkende vocalen van Liv vormen hier een mooi contrast met de stem van Michelle Darkness (End Of Green). Maar de song die bij vele metalliefhebbers met de meeste aandacht zal gaan lopen is 'Stronghold Of Angels', een nummer waarin Liv een duet aangaat met Doro Pesch. Een knap album dat voor een rustig moment kan zorgen 's avonds bij het haardvuur tijdens de komende wintermaanden. Luc Ghyselen (3½)
0 Opmerkingen
Raskasta Joulua is een Fins symfonisch rock project dat zich telkens manifesteert rond Kerstdag. Reeds een tiental jaar bestaat dit project en daarmee toeren ze doorheen Finland. Ze brengen zowel Finse kerstliederen als internationaal gekende kerstnummers. En nu werden voor de allereerste keer die nummers ook ingezongen in de Engelse taal en werd er zodoende een album – er bestaan reeds Finse versies van eerdere jaargangen – van op de markt gebracht door Spinefarm Records. De band die dat voor mogelijk maakt bestaat uit gitarist Erkka Korhonen (die ook instaat voor alle arrangementen), Tuomas Wäinölä (gitaar), Vili Ollila (keyboards), Mirka Rantanen (drums) en Erkki Silvennoinen (bass). Dit vijftal zorgt hier voor de muzikale omlijsting die zowel bestaat uit snelle power metal, episch en symfonische nummers en zelfs loggere doom metal komt om het hoekje kijken. Maar het is natuurlijk ook de fantastische reeks aan vocalisten die ervoor zorgen dat dit album toch duidelijk boven de middelmaat uitsteekt (zeker als je al niet echt een liefhebber bent van kerstliederen). Wat dacht je van een line-up met o.a. Antti Railio (winnaar van “Voice Of Finland'), Marco Hietala (Nightwish/Tarot), Tony Kakko (Sonata Arctica), Jarkko Ahola (Teräsbetoni/Ahola), J.P. Leppäluoto (Harmaja), Pasi Rantanen (Thunderstone), Ari Koivunen (Amoral) en Elize Ryd (Amaranthe). Twaalf nummers krijg je zo geserveerd die er voor zullen zorgen dat een kerstfeest bij je thuis nu eens wordt voorzien van heerlijk klinkende rock/metalmuziek. De nummers die er voor mij echt uitsteken: het schitterend gearrangeerde 'Little Drummer Boy' met zo'n harmonieuze stemmenpracht, het mij eerder onbekende 'The Elf' dat hier in een stevige balladevorm wordt gebracht met schitterend gitaarwerk, de eerder logge en naar doom metal neigende versie van 'White Christmas', de mooi symfonische en epische versie die 'Home For Christmas' meekreeg en het stevige en krachtige 'The Sparrow On A Christmas Morning'. Maar ook alle andere nummers kan je de bestempelen tussen goed, zeer goed en … verrassend (nooit gedacht dat ik ooit het nummer 'Ave Maria' ooit zou gaan terugvinden in mijn eigen discotheek!). Vanaf nu dus geen melige kerstliederen meer bij mij thuis! In Finland loopt deze concertreeks voor meer dan een maand en laat grote concertzalen en ijshockeystadions vol lopen. En naar het schijnt zouden ze ook graag eens buiten Finland hun kunnen bewijzen. Iemand interesse hier in onze lage landen? Luc Ghyselen (4) Het Finse Ruinside ontstond in 2005 in Tampere maar het duurde een tijd vooraleer het vijftal tot een ietwat stabiele line-up kwam. In 2012 verscheen het debuutalbum 'The Hunt' wat resulteerde in een tournee doorheen Finland, Duitsland, Denemarken, Spanje en … België. De mix van melodieuze heavy metal en thrash viel dus duidelijk in de smaak van pers en publiek. En dan vond het vijftal de tijd nu rijp voor hun tweede worp: '10 Forms Of Dominion' getiteld met tien, de korte instrumentale intro laat ik hier buiten beschouwing, knappe melodieuze heavy metal tracks die duidelijk ook invloeden van thrash in zich meevoeren. Niet dat de heren hier nu meteen vernieuwend uit de hoek komen, nee, helemaal niet zelfs, maar elke track staat als een huis en mag gehoord worden. Stevige,krachtige en meestal uptempo gebrachte nummers met knappe, stevige gitaarsolo's en een duidelijke en krachtige stem die me geregeld doet denken aan James Hetfield (Metallica). Ook muzikaal zoekt het Finse Ruinside het richting Metallica, zonder dat dit kwintet echt een kopie is van een van de succesvolste metalbands ter wereld. En terwijl ik, na een eerste beluistering, dit album niet zo echt goed vond, vind ik dat het album bij elke luisterbeurt wat beter, wat strakker wordt. En zijn dat niet de albums die later geroemd worden als “een klassieker”? Dus, maak zeker kennis met deze Ruinside en hun '10 Forms Of Dominion' en laat het album rustig in je gehoor en je geheugen rijpen, en wie weet kan je binnen x-aantal jaren zeggen: “ik kocht een echte klassieker”. Luc Ghyselen (4) Met 'The Heart Of The Matter' brengt het Duitse AFM Records het derde full-album van het Noorse Triosphere op de markt. De band werd in 2004 opgericht door vocaliste/bassiste Ida Haukland en gitarist Marius Silver Bergesen. Terwijl Marius instaat voor het grootste deel van de muziek, zorgt Ida voor het leeuwendeel van de teksten. T.O. Byberg (gitaar) en Orjan Jorgensen (drums) vervolledigen de band die hier tekent voor twaalf nummers melodieus klinkende metal waarin invloeden van power metal en progressieve metal een plaatsje hebben bemachtigd. Dat zorgt voor erg sterke songs waarin de opvallende melodieuze gitaarsolo's en de heel mooie en uiterst krachtige vocalen van Ida – nee, een sopraan stem is hier niet te bespeuren – met de meeste aandacht gaan lopen. 'My Fortress' opent dit album al meteen met een stevige, uptempo gebrachte, krachtige metalsong waarin alle genoemde ingrediënten al meteen hun juiste plaatsje hebben veroverd. Ook 'Steal Away The Light', 'The Sentinel', 'Departure' (knappe drum intro),'As I Call' (eerder medium tempo), 'Relentless' (met uitgebreide knappe gitaarsolo's), 'The Sphere' (waarin steviger fragmenten worden afgewisseld met kalmere stukken en dat we reeds te horen kregen op het PPM Fest eerder dit jaar te Bergen) en 'Storyteller' (krachtig en toch erg sfeervol) bevatten weinig verrassingen in die zin dat de alle ingrediënten die de sound van Triosphere uitmaken hier mooi aan bod komen. Toch komen er hier ook een aantal nummers voorbij waar de band uit een net iets ander vaatje weet te tappen. Allereerst is er 'Breathless' dat uiterst krachtig opent, maar uiteindelijk zowat een stevige ballade blijkt te zijn met krachtige en uptempo gebrachte passages. Dan is er ook het erg aanstekelijke 'The Heart's Dominion' dat voorzien is van iets krachtiger, misschien zelfs rauwer klinkende, vocalen. Het duidelijk rustiger en kalmer overkomende 'Remedy' is er nog zo eentje en ook het afsluitende 'Virgin Ground', dat een uiterst gevoelige ballade is geworden (zonder dat die melig klinkt), klinkt zo een ietsje anders. Dat de band begin volgend jaar mee mag op de “70.000 tons of metal”-cruise bewijst meteen het feit dat deze act er een is om in de gaten te houden. En met 'The Heart Of The Matter' levert het viertal een mooi visitekaartje af die vele metalfans best eens checken! Luc Ghyselen (4) Het Zweedse viertal Unfaithful heeft al enige naambekendheid in hun thuisland waar ze al drie jaren naeen te horen zijn op het “Sweden Rock Festival” en waar hun nummer 'Psychward' vrij frequent werd gespeeld op radio en zelfs op tv daar er ook een muziekvideo van bestaat. Buiten hun thuisland is Unfaithful nog een zo goed als onbeschreven blad en daar wil het kwartet nu verandering in brengen door middel van dit negen nummers tellende 'Streetfighter' waarvan een deel van de opbrengst gaat naar de Zweedse organisatie “Friends” (www.friends.se), een organisatie tegen pesten. Negen nummers waar “groove” het magische woord lijkt te zijn, daar elk nummer een zware groove meekrijgt en ook wel steeds een vrij aanstekelijk refrein bevat. Stevige en krachtige vocalen worden nu en dan afgewisseld met agressievere passages waar vocalist Marcus Karregard eerder brult en schreeuwt dan goed zingt. Drums en bass zorgen voor een solide zij het eerder onopvallende basis. Het gitaarspel van Sammy Kela blijkt dan wel weer van hoog niveau: zijn riffs zijn dus steeds erg groovy en krachtig te noemen en zijn gitaarsolos' laat hij zijn uitstekende techniek op de voorgrond treden zodat die me soms doen denken aan werk van progressieve metalgitaristen (ik denk hier in de eerste plaats aan zijn solo in 'Trendkiller'). Groot nadeel is dan weer dat de negen tracks nogal op elkaar lijken en dus onderling inwisselbaar zijn zodat je, meteen nadat je het album hebt gehoord, al niet meer weet welke tracks nu precies uit je speakers zijn geknald. Uitzondering op die regel is voor mij het nummer 'Streetfighter', dat niet enkel een beklijvende tekst heeft, maar ook strak en aanstekelijk klinkt, terwijl er een eigenaardige break in langskomt die uitmondt in het catchy refrein om dan abrupt te eindigen. Toch is dit dus duidelijk veel te weinig om echt te gaan opvallen in de immense stroom van releases die elke week opnieuw om onze aandacht schreeuwen. Luc Ghyselen (3) De Band Fyre! ontstond in 2011 toen de in Argentinië geboren gitariste/songschrijfster Alejandra Burgos, na een tijdlang solo op het pad te zijn getrokken, de Duitse bassist Lars Ratz en de Spaanse gitarist ToloGrimalt ontmoette. Het trio begon met het schrijven van nummers waarvan je er nu veertien vindt op 'Missy Powerful', het debuutalbum van dit vijftal want intussen zijn ook Jaume Amengual en drummer Sergi Thomas tot de band toegetreden. Krachtig rockende songs zijn het handelsmerk van dit gezelschap die je misschien het best kan onderbrengen in het vakje “alternatieve rock”. Dat deze band het misschien wel eens ver zou kunnen schoppen bewijst het feit dat ze nu al het voorprogramma van Anastacia mogen verzorgen in Europa. De nummers beginnen zowat allen eerder kalm en rustig om dan toch stevig van leer te trekken. Maar het is vooral de krachtige, lichtjes rauw raspende klinkende stem van Alejandra die met de meeste aandacht gaat lopen. Dat ze er dan ook nog héél goed uitziet is een bijkomende troef. Maar ondanks al deze troeven en een erg gesmaakte cover van Led Zeppelin's 'Stairway To Heaven' zal de sterkte van dit gezelschap toch moeten komen van hitsucces op de radio. Al met al is deze 'Missy Powerful' een mooi visitekaartje van deze band waarmee ze kunnen gaan solliciteren voor een plaatsje op de affiche van de grotere festivals als bijvoorbeeld Rock Werchter. Zeker niet slecht dus, maar persoonlijk heb ik toch liever wat krachtiger. Luc Ghyselen (3½) Het Italiaanse Kaledon werd in 1998 opgericht door gitarist Alex Mele en zorgde reeds voor zeven full-albums. Het gekke aan Kaledon is zeker niet het feit dat dit zestal voor symfonische power metal zorgt, maar wel dat zowat elk album iets met elkaar te maken heeft. Hun eerste zes albums kregen immers als titel 'Legend Of The Forgotten Reign' mee en dan volgde dus “Chapter 1” tot en met “Chapter 6'. In deze zes albums stelden ze een aantal personages voor en die worden nu stuk voor stuk verder uitgewerkt. Zo'n anderhalf jaar geleden kregen we immers het album 'Altor – The King's Blacksmith' en nu dus 'Antillius – The King Of The Light'. En net als een gewone schrijver vervolledigen ze zo ook natuurlijk ook hun episch verhaal over het “vergeten rijk”. Wat natuurlijk wel spijtig kan gaan overkomen voor liefhebbers die nu pas deze band ontdekken, want ik weet echt niet of alle vorige albums nog wel in de winkelrekken verkrijgbaar liggen. Voor wie de band nu pas ontdekt: op deze 'Antillius – The King Of The Light' krijg je twaalf nummers (intro mee gerekend) die dus het leven van het personage van Antillius wat verder uitwerken. Erg vernieuwend is dit muzikaal zeker niet te noemen, de heren blijven mooi binnen de lijntjes van het genre kleuren zonder echt opvallende tracks af te leveren. Natuurlijk kan je dit bezwaarlijk slecht gaan noemen, maar echte uitschieters vind je hier niet terug. Dit zal er waarschijnlijk voor zorgen dat dit achtste album van Kaledon enkel richting echte fans van de band zal gaan, en geen nieuwe fans over de streep zal trekken. Luc Ghyselen (3 ½) Scarlet Records I SC 271-0 I Kaledon
Enchant is een Amerikaanse progrockband opgericht in 1989.De grote doorbraak kwam in 2002 met het album 'Blink of An Eye', in 2003 gevolgd door 'Tug Of War' : deze 2 cd’s zijn voor mij hun beste werk. In 2004 brachten ze een live cd uit 'Live At last': een must have voor elke progliefhebber. Het was 10 jaar wachten op een nieuwe cd van deze, voor het grote publiek, relatief onbekende progrock groep. Bij progrock kenners en liefhebbers wordt Enchant wel hoog aangeschreven. En zeer terecht: hun oudere werk is progrock van de bovenste plank. Goeie zang , melodieus , keyboards aanwezig zonder te storen , sterk gitaar werk. Ondanks het feit dat sommigen dit ietwat “verouderde“ en “te brave“ muziek zullen noemen merken we wel een evolutie bij 'The Great Divide' : het gaat er een stuk steviger aan toe. De drum treedt meer op de voorgrond, geweldige gitaarsolo’s die echter nooit beginnen te vervelen. De cd begint sterk met 'Circles': een fantastisch openingsnummer waar het drumwerk doet aan Neil Peart van Rush denken. Maar ook keyboards zijn sterk aanwezig in dit nummer. Verder hoor je veel ritmeveranderingen die wel mooi in elkaar overvloeien. Met 'Within An Inch' gaat Enchant op hetzelfde elan verder: in dit nummer komen alle instrumenten goed tot hun recht en wordt duidelijk wat voor een topmuzikanten in deze band verenigd zijn. 'The Great Divide' en 'All Mixed Up' gaan in dezelfde trend verder. En dan komt voor mij het beste nummer van de cd: 'Transparent Man'. Wat Sean Flanagan hier uit zijn drums tovert is indrukwekkend (Rush is hier wel erg close). 'Life In A Shadow' is een echte meezinger: dit nummer blijft zich in je hoofd herhalen. 'Deserve To Feel' en 'Here And' Now zijn twee goede nummers zonder meer .Deze cd is aan te raden aan fans van Rush, Styx, Saga en iedereen die muziek van echte vakmannen kan waarderen, sound en produktie zijn van de bovenste plank. En als toetje krijg je nog een cd erbij met hun betere oude nummers. Muziek, die telkenmale je die beluistert, beter wordt. Dit staat voor mij in de top 10 van progalbums van 2014. Bart Verlinde (4) Het Amerikaanse Riot werd in 1975 in New York City opgericht door gitarist Mark Reale. Dankzij albums als 'Narita' en 'Fire Down Under' en vooral dankzij hun uitstekende shows als voorprogramma van o.a. AC/DC, Molly Hatchet en Sammy Hagar kreeg het heavy metal vijftal naam en faam bij het publiek. Maar een echte grote doorbraak zat er, zeker in Europa, net niet in ondanks de nochtans uitstekend ontvangen albums 'Thundersteel' (1988) en 'The Privilege Of Power' (1990). Tal van wijzigingen in de line-up en misschien ook wel het feit dat Mark en kompanen meer de richting power metal insloegen, zorgde ervoor dat Riot nooit echt tot de top-liga in de metal raakte. En nu Mark overleden wilden gitarist Mike Flyntz en bassist (en voornaamste songsmid) Don Van Stavern de band nieuw leven inblazen onder de naam Riot V. Met ook nog de terugkeer van Frank Gilchriest (Virgin Steele) achter de ezelsvellen en het aantrekken van nieuwe gitarist Nick Lee en vocalist Todd Michael Hall (Burning Starr, Reverence) kan het vijftal er weer tegen aan. 'Until We meet Again' telt twaalf nieuwe tracks en een live opname van het nummer 'Thundersteel'. Elf van de twaalf nieuwe tracks zijn uiterst vlotte melodieuze power metal nummers geworden waarvan ik het meest genoten heb van het krachtige en aanstekelijke openingsnummer 'Ride Hard Live Free', het krachtige 'Bring The Hammer Down' dat voorzien is van een gemakkelijk in het hoofd rondtollend refrein, het stevige, krachtige en uptempo gebrachte titelnummer, en 'Fight Fight Fight' waarvan het refrein tijdens concerten uit volle borst zal worden meegebruld. Daarna volgen nog 'Until We Meet Again', een ode aan de overleden grondlegger van de band Mark Reale, en het eerder vernoemde 'Thundersteel', dat hier aan een uiterst vlot tempo live uit de speakers knalt. Toch vrees ik dat dit album opnieuw niet echt veel nieuwe fans zal doen stromen richting Riot. Niet dat het album slecht is, verre van zelfs, maar echt uitsteken boven de vele andere releases die we elke maand opnieuw te horen krijgen, doet het eigenlijk ook niet. Aan u rest nog de keuze tussen de “Limited digipack”-versie met een bonusnummer, de gewone “jewel-case”-versie of de dubbel-lp op blauw gekleurd vinyl-versie. Luc Ghyselen (3½) Het Nederlandse Sin 7 Sins is een female fronted metal band die eigenlijk niet in een vakje te stoppen valt, daar deze band een erg breed spectrum van aan stijlen brengt. Wat ooit begon als een project is langzaam gegroeid tot een volwaardige band die nu met 'Purgatory Princess' reeds zijn derde full-album aflevert. Dat de band ook “live” hun mannetje staat bewijst het feit dat ze reeds op tournee konden met o.a. het Duitse Leaves' Eyes. Tien nummers krijg je hier aangeboden die opnieuw tal van aspecten van de band belichten. Er wordt meteen strak geopend met 'Heart Of Stitches', een nummer met tal van tempowisselingen waarin je elementen uit de symfonische metal en uit de gothic in herkent. Ook in 'Stronger' ontdek je die elementen, maar die worden hier geserveerd in een aanstekelijke uptempo song. Een nummer waar je heel moeilijk stil kan blijven zitten. Gothic en Pop nemen de bovenhand in 'Take Your Hands Off Me', een nummer met een uiterst catchy refrein dat gewoonweg uitnodigt tot meezingen. 'Say What You Want' klinkt een stuk zwaarder vooral omdat de krachtige mannelijke vocalen hier voor het eerst de bovenhand durven te nemen (althans in het eerste deel van de song). Daarna nemen de vrouwelijke vocalen opnieuw de honneurs waar. En ook die klinken krachtig in dit mooi gearrangeerde nummer, waar je opnieuw een erg aanstekelijk refrein meekrijgt en waar er ook nog een vrij bombastische break langskomt. Invloeden uit de gothic en new wave nemen samen de bovenhand in 'No Tears Left'. Uiterst gevoelig wordt het met de schitterende ballade 'Bittersweet Dreams' waar de schitterende vrouwelijke vocalen op sublieme wijze worden ondersteund door toetsen. Misschien een vreemde eend in de bijt maar wel prachtig! Meteen een groot contrast met het gedreven 'The Great Illusion Of Control'. Klanken van muziek uit het Midden-Oosten kruiden het stevige 'Jerusalem', terwijl het aanstekelijke 'Different Place, Different Stage' terug aanleunt bij de symfonische metal en gothic, zij het dan dit er ook veel bombast en zelfs flarden electro te bespeuren vallen. Met 'Touch Of Pandora' valt het doek over dit album. Het nummer bundelt zowat alle eerder genoemde ingrediënten samen tot een geheel en zorgt meteen voor een knappe aanstekelijke en toch stijlvolle afsluiter van dit album. Als je als fan van female fronted metal nog niets in in je collectie hebt steken van deze band, dan is dit album echt wel een goede start: ik denk dat je op zoek zal gaan naar hun eerder verschenen albums. Als je de band reeds kent via hun albums zal je ook zeker dit album aan je collectie willen toevoegen. Echt een knap album in het genre. Luc Ghyselen (4) S 7 S Records I Suburban Records I Sin 7 Sins
|
|