Wintersun stelt na een pauze van vijf jaar, hun derde studio album 'The Forest Seasons' voor. Nu moet je weten dat er rond dit album heel wat commotie ontstaan is. Wintersun bracht in 2004 hun eerste album Wintersun uit, die veel mensen goed ontvangen hebben. Voor hun tweede album 'Time I' is er maar liefst een tijdspanne van acht jaar geweest! Blijkt dat frontman Jari Mäenpää (ex-Ensiferum) nogal een perfectionist is. Dit zou natuurlijk wel ergens moeten als artiest, maar dit kan ook voor strubbelingen zorgen. Er is voor 'The Forest Seasons' dan ook grote opmars van haat geweest. Dit komt door dat Jari een crowdfunding had opgestart. Dit betekent dat mensen geld konden doneren aan de band en zij zouden dit gebruiken voor het maken van een nieuw album. Maar er zit meer achter, er moest een totaal van 750.000 euro bij elkaar geteld worden door de fans, want Jari wou namelijk zijn eigen studio bouwen! Het bedrag van 500.000 euro is uiteindelijk behaald, maar natuurlijk werd er heel wat haat verspreid op alles wat de band op sociale media had gepost. Zo werd Wintersun een hype. Ik hou mezelf hierbuiten want de muziek is alleen wat er telt voor mij. Uitendelijk is 'The Forest Seasons' gearriveerd. Dit album is dan ook geen opvolger van 'Time I' geworden. 'The Forest Seasons' bestaat uit vier nummers, die elk tien tot veertien minuten duren, die elk een seizoen representeren. 'Awaken From The Dark Slumber' opent zeer uptempo en bombastisch, zoals we van Wintersun al gewoon waren. 'The Forest That Weeps' zet deze trend verder maar wordt dan toch het catchy "hitje" van deze plaat. Eens met 'Eternal Darkness' gaan we meer de black metal kant op die me met vele momenten deed denken aan 'Dimmu Borgir'. Met afsluiter 'Loneliness' laat Wintersun zich van een andere kant horen. Dit nummer onderscheidt zich dan ook van de rest. Jari laat zich,met zijn gruntvocals gecombineerd met clean vocals, goed van zijn kant horen in een metal ballad nummer. 'The Forest Seasons' bied een mooie mix van alles maar heeft misschien meerdere luisterbeurten nodig om alle muzikale aspecten te ontdekken.
 
Kim De Geeter (3 ½)

Rock Goddess, dat zijn de zussen Jody (lead vocals & guitar) en Julie (drums & backing vocals) Turner en bassiste Tracey Lamb. Reeds op bijzonder jeugdige leeftijd richtten deze dames hun punkrocktrio op ergens eind jaren zeventig.  Puur vrouwelijke rockacts waren toen nog een behoorlijk curiosum in de muziekwereld. Na enkele albums met beperkt succes te hebben uitgebracht viel de band eind jaren tachtig gedesillusioneerd uit elkaar. De lust om muziek te creëren was er bij de dames blijkbaar toch nooit helemaal uit gegaan want in 2013 haalden de drie Rock Goddess terug van onder het stof en begonnen ze regelmatig terug op te treden. Er waren ook geruchten dat ze opnieuw een full album gingen uitbrengen maar daar hebben we dus nooit bevestiging noch resultaat van gekregen. Wel is er nu dit EP’tje met daarop drie nieuwe, eigen gepende songs. Misschien een voorloper voor een volledig album? Wie zal het zeggen. We gaan hier niet in clichés vallen en de uitdrukking “rock met ballen” naar boven halen. Vrouwen kunnen minstens evengoed rocken als mannen en daar hebben ze anno 2017 zelfs helemaal geen ballen voor nodig. Een gitaar, bas, drum en rauwe zangstem volstaan daarvoor ruimschoots. En goede songs natuurlijk. Om heel eerlijk te zijn, wat dat betreft blijven we toch een beetje op onze honger zitten.  Het openingsnummer ‘It’s More Than Rock ‘N’ Roll’ is een typisch partyrocknummer dat klinkt als iets uit de hoogdagen van Joan Jet & The Blackhearts. Stuwende drum, stevig riff en een übercatchy refrein. Na vier minuten had het echter wel gedaan mogen zijn, nu blijft men dit catchy refrein toch zo’n anderhalve minuut te lang herhalen. ‘Back Off’ klinkt meer heavy en drijft op een zware bas. Prima heavy rocksong. ‘We’re All Metal’ zwelgt dan weer in de party-and-rock-till-you-die clichés en blijft op geen enkel moment hangen.  Live rocken deze dames nog steeds harder dan menig anderen, qua opnameproduct lijkt dit toch ietwat een valse start te zijn.
 
Jan Guisset (3 ½)

Prospekt is een progressieve metalgroep uit het Verenigd Koninkrijk. In 2011 verscheen een EP, gevolgd door een eerste full album ‘The Colourless Sunrise’ in 2013 en nu dit ‘Illuminated Sky’. De muziek is een mix van progmetal, power metal en classic heavy metal met een ‘djent’ knipoog. (De vervormde gitaarklank van onder andere Meshuggah) Een nieuw album, een nieuwe zanger en een nieuwe toetsenist levert een gans ander resultaat. Een resultaat dat er mag wezen. Michael Morris heeft een stem die past bij de muziek. Een iets krachtiger stem was beter geweest, maar zijn ongelooflijk bereik maakt veel goed. De invloeden komen duidelijk van groepen als Dream Theater, Circus Maximus en vooral Symphony X. Na de korte instrumentale opener volgt het titelnummer en dat bewijst dat de composities op dit album prachtig gestructureerd zijn. Op het einde krijg je nog een ongelooflijke gitaarsolo van Lee Luland en dat doet hij wel meer op deze plaat. De vingervlugge gitarist Greg Howe, die ooit Jennifer Batten verving bij Michael Jackson, mag soleren op ‘Alien Makers Of Discord’ en Marc Hudson (Dragonforce) helpt met de zang op ‘Where Masters Fall’ en dat levert een mooi duet. Dit zijn meteen de twee langste en epische nummers van het album waarin je alle kwaliteiten van de groep kunt ontdekken. Virtuoze muzikanten, prachtige composities, sterke zang, ongelooflijke gitaar- en keyboardsolo’s, een stevige ritme sectie met enorm veel afwisseling binnen en tussen de nummers en nog veel meer maken van dit album één van de betere progmetal albums van de laatste jaren. Deze groep verdient het om groot te worden. Deze groep verdient het om groots te worden. Deze groep verdient de aandacht van alle progfans en voeg er ook maar de metalfans aan toe.

​Line-up:
Lee Luland: gitaar
Michael Morris: zang
Rox Capriotti: keyboards
Phil Wicker: bass
Blake Richardson: drums
Gasten:
Greg Howe (Michael Jackson): gitaar (7)
Marc Hudson (Dragonforce): zang(10)
 
Danny Focke (4 ½ )

Innovatie is natuurlijk zeer moeilijk in het deathgrind genre. Het lijkt allemaal wat op elkaar en de productie van platen worden de laatste tijd mooi gepolijst. Dit is iets waar fans mee moeten leren leven voor diegene, zoals ik, die het ruwere opname materiaal verheerlijkt in zulke releases. Exhumed past hier perfect in het plaatje. Met 'Death Revenge' als zevende studio album in hun catalogus, komt Exhumed toch met een verrassend goede plaat af. Met de vorige albums 'Necrocacy' en 'Al Guts, No Glory' kwamen ze matig in de smaak bij mij. Zeker geen slechte releases maar toch hetzelfde opnieuw en opnieuw. 'Gore Metal' en 'Slaughtercult' zullen we waarschijnlijk niet meer mogen verwachten. 'Death Revenge' komt dan toch zeer goed uit met het oog op het rappere werk in het deathgrind genre en is eigenlijk een soort van retrospectief vanwat Exhumed al ooit heeft uitgebracht. 'Death Revenge Overture' opent met een klassieke intro waarbij je zou denken aan een soundtrack van een horrorfilm uit de jaren zeventig of tachtig . Ook krijg je dit gevoel met 'Gravemakers of Edinburgh'. Dan opent 'Defenders of the Grave' zich snel in het genre waarmee we vertrouwd zijn. In 'Lifeless' gaan we de meer trashy kant op in een mid tempo gehalte. Met 'Incarnadined Hands' en 'The Harrowing' kun je de melodische death metal kant van 'Exhumed' horen waar invloeden als 'Gruesome' en 'Carcass' niet ver te zoeken zijn. De productie van 'Death Revenge' is zoals ik al eerder vernoemt heb te gepolijst in het geluid. En toch bijkt dit niet zo een negatief punt eigenlijk want het resultaat klinkt echt steengoed! Voor de fans in het genre raad ik toch aan om 'Death revenge' aan te schaffen, want dit is toch een van de betere releases in zijn gerne van dit jaar.
 
Jason Proot (4)

Wat Anglagard was voor de prog in Zweden, was Discipline in Amerika, namelijk twee prachtige albums op de wereld loslaten en daarna van de progscene verdwijnen met een latere come-back. Vooral ‘Unfolded Like A Staircase’ uit 1997 kreeg een heldenstatus. De muziek en zang leek toen al op Vander Graaf Generator en Peter Hamill. In 2011 verscheen plots ‘To Shatter All Accord’, wat een voortzetting was van de hoge kwaliteitsmuziek. Als de oprichter en tevens leadgitarist John Preston Bouda uit de groep verdwijnt dan mag je een grote verandering verwachten. Chris Herin van Tiles kreeg de eer en moeilijke taak om zijn plaats in te nemen en hij vervult die taak feilloos. De stem van Matthew Parmenter blijft uitmuntend hoe goed die ook op die van Peter Hammill lijkt. Het theatrale en emotionele dat hij eraan toevoegt, geeft hem toch een eigen geluid. De mix van Vander Graaf Generator, King Crimson en Gentle Giant komt al meteen naar voor in ‘The Body Yearns’. Een prachtig nummer dat tijdens de tweede helft een sombere sfeer krijgt, nog zo’n handelsmerk van de groep. Dat het ook simpel rechtdoor rechtaan en zelfs bijna poppy kan bewijst ‘Here There Is No Soul’. ‘Love Songs’ bevat zelfs een snuifje folk. ‘Burn The Fire Upon The Rocks’ duurt bijna een kwartier en opent met een instrumentaal stuk van vier minuten. Daarna wisselen mid- en uptempo stukken mekaar af maar echt weggeblazen word je er niet van. Dit vierde album is opnieuw van hoge kwaliteit, maar de nummers zijn veel eenvoudiger dan vroeger. Baanbrekend kan je het amper noemen. De hoogtij dagen van twintig jaar geleden zullen met dit album niet terugkomen. Het blijft een mooie aankoop voor progfans maar niet meer dan dat.

​Line-up:
Matthew Parmenter: zang, keyboards, viool, gitaar,e-bow
Chris Herin (Tiles): gitaar
Mathew Kennedy: bas
Paul Dzendzel: drums
 
Danny Focke (3 ½)

Het is altijd fijn om nieuwe supergroepen te ontdekken. The Lurking Fear geeft al een topper van formaat als frontman, namelijk niemand minder dan Tomas Lindberg, beter bekend als de zanger van At The Gates. Alsook drummer Jonas Stålhammar van At The Gates laat hier van zich horen. Verder hebben we nog artiesten van 'Disfear', 'Edge Of Sanity', 'Skitsystem' en 'The Crown'. The lurking Fear is geïnspireerd op een verhaal van horror schrijver HP Lovercraft.
Wat deze heren in petto hebben met 'Out Of The Voiceless Grave' is een stevige portie old school death metal met een grote crustpunk invloed. Voor wie fan is van At The Gates zal deze plaat misschien minder goed scoren. Drummer Jonas beukt zich erop los en het melodische aspect is hier niet zo aanwezig. Met de lugubere intro 'Out Of The Voiceless Grave' kan je al aanvoelen dat dit een duistere plaat zal worden met pure angstige gitaarrifs! Dan slaat drummer Jonas er zich op los in 'Vortex Spawn'. Door het geluid van het gitaarwerk kun je direct al aanhoren dat dit een gekende zweedse death metal sound is. Tomas zijn stem is zoals altijd ! Zijn gekende vuile stem die deze verhalen tot stand moeten brengen, geven direct aan dat dit geen feel good plaat zal worden. Dit kan je al merken aan de nummers die hieronder vermeld staan. 'The Starving Gods Of Gold' mag dan wel een knipoog zijn naar Lovercraft's "The Great Old Ones" maar is de verwijzing zeker meer dan waard. Met 'Tongued With Foul Flames' zul je direct de mix van crust en death metal merken en dit nummer deed me toch meer aan de band Disfear denken. De angst en woede die zich door je stereoketen blazen maken het een plaat van topformaat. De productie van deze plaat is zodanig goed dat The Lurking Fear zich tot de normen en waarden houdt om een lugubere sfeer en old school death metal sound af te leveren zoals het moet zijn. De visie omtrent de toekomst voor The Lurking Fear ziet er goed uit en hopelijk zullen ze in de toekomst sporadisch een nieuw album uitbrengen.
 
Jason Proot(4)

Novelists is een Franse metalcore band en eerlijk gezegd deed me dat een beetje mijn wenkbrauwen fronssen zeker toen ik hoorde dat ze in het Engels zingen. We kennen allemaal de Fransen hun Engelse uitspraak maar eerlijk gezegd hier is bij deze band weinig tot niks van te merken. Wat me direct opviel bij deze band was de bijzondere aandacht voor de cleane vocals en de meer melodische input in hun geluid dat toch omschreven wordt als metalcore. Bij de meeste bands uit het genre is het net andersom daar worden brute, harde vocals in de refreins afgelost door de cleans. Bij deze band is het veelal net andersom. Hun naamkeuze als band zit in dat opzicht perfect . Hun nieuwste album ‘Noir’ begint met het rustige en emotioneel aanvoelende 'L' Appel Du Vide' dat hierbij op mijn appreciatie kan rekenen. Het beperkte gebruik van de harde vocals zit perfect in verhouding in deze track. 'Monochrome' was een verrassend nummer door het gebruik van de saxofoon, dit klinkt fantastisch. Altijd positief als een band kan verrassen en verbazen. Dat de band vaak ook als progressieve band wordt benoemd horen we overduidelijk op 'Under Different Welkins' met de typische gitaarsound, ook komen de hardere vocals in dit nummer meer naar de voorgrond. Dit tot groot genoegen van de fans die het graag wat harder hebben. De stap naar de hardere sound lijkt nu gezet want ook op 'Les Nuits Noires' krijgen de harde vocals de voorkeur en klinkt de band meer als een metalcore band. Hoewel de band enorm sterk is in het rustigere werk dankzij de geweldige vocals van Matt Gelsomino blijkt hij ook in het harde werk zeker zijn mannetje te staan. Beukende drums en razende gitaren openen alweer een lekker hard nummer, 'Grey Souls' stampt je voordeur uit zijn scharnieren. Zet de rest van je deuren maar open als je scharnieren je lief zijn want ook op 'A Bitter End' en 'Stranger Self' beukt de band lekker door. Op 'The Light, The Fire' wordt dan lichtjes wat gas teruggenomen. De band maakt tenvolle gebruik van hun talenten op dit variërende album. Je hebt tracks waar je compleet los op kunt gaan maar ook tracks om simpelweg van te genieten, of beiden zoals op deze 'Joie De Vivre'. De progressieve sound komt terug boven op 'Lead The Light' dat alweer een knappe verhouding weergeeft tussen cleans en harde vocals. 'A Travers Le Miroir' en 'Heal the World' sluiten dit album af dat me zeker niet heeft teleurgesteld en aangenaam heeft verrast.
 
Peter Smet (4)

Een druk jaar voor August Burns Red dat de tiende verjaardag vierde van hun bijna legendarische album Messengers en ook een nieuwe plaat op de markt bracht, hun negende album als je de live-CD en de kerstmisplaat meetelt. ‘Phantom Anthem’ is alweer een meesterwerk zoals we van deze band al gewoon zijn geworden. Zoals vele bands kunnen we zo om de twee jaar wel nieuw werk van deze Amerikaanse mannen verwachtten en elke keer is het toch reikhalzend uitkijken. Dit is toch één van de bands die de huidige metalcore scene mee heeft gevormd en heeft grootgemaakt. Vaak komen ook de woorden progressive en melodic terug als er over de band hun stijl wordt gesproken en dat hebben ze natuurlijk te danken aan hun complexe gitaarlijnen met afwisselende ritmes en intense breakdowns. ‘Phantom Anthem’ is een klepper van formaat geworden en laat wederom aan de luisteraar en fans horen waarom deze band tot de top van het genre behoort. 'King Of Sorrow', de opener van de plaat, start complex, hard en zonder genade. De bulderende vocals van Jake Luhrs sleuren je als het ware bijna mee in de speakers waarna het tempo wat naar beneden wordt gehaald door het fantastische snarenwerk van gitaristen, JB Brubaker en Brent Rambler. Een knappe opener die je alleen maar doet verlangen naar meer. De progressieve sound die de band bijwijlen weet te brengen heeft me altijd wel geïntrigeerd en dat doen ze weer op 'Hero Of The Half Truth', ook lyric gewijs is dit weer een knap staaltje van de bands' talenten. De band weet bijna als geen ander de melodische stukken perfect te integreren in hun harde sound en dat houd je als luisteraar constant op het puntje van je stoel. Jezelf steeds afvragend waar de sound heen gaat. Hard, zacht, harder, zacht, deze band verveelt geen seconde. Meer geniale riffs op 'The Frost' en een achtergrondgeluid dat perfect aansluit bij de titel, ik kan echt een winters vakantiethema aanvoelen. Maar laat je niet misleiden door deze vrolijke ondertoon want het nummer is hard en knalt door je speakers zoals een mes snijd door de boter, vlotjes. Met een intro en een sound die je verwacht van de beste progressieve metalcore bands bewijst August Burns Red hier met 'Lifeline' opnieuw dat ze niet zomaar een metalcore band zijn. Ze beheersen de verschillende stijlen als geen ander en plaatsen zich met dit album alweer enkel treden hoger op de metalcore ladder. 'Invisible Enemy' was de eerste video die van dit album voortkwam met de poppenversies van de bandleden. Een geweldige video voor een geweldige track. Met een science-fiction achtige intro en een thriller achtige sfeer lijkt het even alsof ik een film aan het bespreken ben maar het gaat hier wel degelijk om een snoeiharde August Burns Red track. Geweldig is een understatement en zou de kwaliteit van deze track tekort doen. Metalcore bands van over de wereld, luister en leer. 'Quake' wordt op je losgelaten als een heuse melodische aardbeving, waarbij de drums van Matt Greiner en de beukende bas van Dustin Davidson de aardkorst doen barsten. Nog meer melodische tonen op 'Cooridinates', maar melodisch wil bij deze band niet persé zeggen rustig. Na de intro knalt de track hard door om dan met Jake's cleans even wat gas terug te nemen om dan weer keihard toe te slaan. Het gitaarspel is ook op deze track alweer om duimen en vingers van af te likken. 'Generations' is misschien wel het hardste nummer van dit album met diep bulderende vocals, knallende drums en het fenomenale gitaarwerk. Meer van dit graag. En natuurlijk beantwoordt de band deze gebeden en laat 'Float' door je speakers knallen. Het is zoeken naar een negatiever puntje om over dit album te schrijven maar vooralsnog kan ik er geen enkel vinden. En ook voor 'Dangerous' zal er niets negatiefs te melden zijn wat een zalige track is dit alweer. Mijn bloed lijkt alsmaar sneller te gaan stromen alsof de witte en rode bloedlichaampjes mee aan het headbangen zijn. Dan toch eindelijk een negatief puntje kunnen bedenken. Dit album is veel te kort want met het geweldige 'Carbon Copy' zijn we helaas al aangekomen aan het einde van dit meesterwerk. Nu zal dit album nog wel vaker door m'n speakers knallen terwijl ik aftel naar hun nieuw werk en uitkijk naar een live-performance om bij aanwezig te zijn.
 
Peter Smet (5)