|
Het Finse Lordi zal bij zowat elke muziekliefhebber nog steeds het meest gekend zijn als de hard rock/heavy metal band die in 2006 het Eurovisiesongfestival won met 'Hard Rock Hallelujah'. Het legde de band in ieder geval geen windeieren. Hun nieuwste creatie, 'Scare Force One' – achtste studio-album ondertussen –, laat je kennismaken met dertien tracks. Echt vernieuwend is de melodieuze mix van hard rock en heavy metal natuurlijk niet te noemen en ook nu blijft het vijftal lekker tussen de lijntjes kleuren van het genre met aanstekelijke, zich gemakkelijk in het brein nestelende melodietjes die live natuurlijk op indrukwekkende wijze zullen ondersteund worden door pyrotechnics en dergelijke. Als single, en als voorsmaakje voor dit album, werd het vrij stevige 'Nailed By The Hammer Of Frankenstein' naar voor geschoven, een nummer dat meteen ook wel erg goed de algemene tendens van dit album verwoordt: aanstekelijke hard rock/heavy metal met catchy teksten. Maar het kwintet kon als single evengoed gekozen hebben voor 'Scare Force One' waarmee het album al meteen knap opent, het leuke en toepasselijke 'Monster Is My Name' of het stevige 'Sir Mr. Presideath Sir', waarmee het album afsluit. Dus opnieuw een leuk en vrij aanstekelijk album die de fans van de band al vlug in het hart zullen sluiten. De grootste wijziging zit hem in het feit dat de monsterpakken volledig vernieuwd zijn en vooral Hella (keyboards) en Mana (drums) zien er wel degelijk heel anders uit. We kijken dan ook vooral uit naar hun nieuwe show waarin elementen uit de shockrock en horror veelvuldig aan bod komen. Luc Ghyselen (3)
0 Opmerkingen
Deze 'Lapis Lazuli' is het tweede album van hett Braziliaanse viertal Kattah die het levenslicht zag in 2006 en in 2010 hun debuutalbum ('Eyes Of Sand') op de wereld losliet. Ze brengen krachtige heavy metal en mixen daar wat invloeden bij uit Arabische, Oost-Europese en Braziliaanse muziek. Niet teveel maar net genoeg om toch niet als de zoveelste gewone metal band beschouwd te worden. Dat eerste album trok reeds de aandacht van het meer gereputeerde Angra en zodoende kon Kattah met hun meer befaamde landgenoten toeren tijdens de Europese tournee van die mannen. Op hun nieuwe werkstuk, 'Lapus Lazuli' gaat het viertal gewoon verder waar ze gebleven waren en dit resulteert in dertien uiterst knappe heavy metal tracks die hier en daar knipogen bevat naar het werk van Iron Maiden en, geef toe, er bestaan mindere acts om mee vergeleken te worden. Vooral vocaal doet Roni Sauaf me denken aan wat Bruce Dickinson neerzet. Let wel, dit viertal kopieert het werk van Iron Maiden zeker niet klakkeloos, maar het is een toch een serieuze invloed. Naast de opvallende sterke en krachtige vocalen van Roni is het vooral het uitstekende, melodieuze gitaarspel van Victor Brochard die me is opgevallen. Knap en uiterst aanstekelijke riffs dragen de tracks en de solo's zijn steeds erg melodieus, krachtig en zelfs inventief te noemen. Voeg daarbij de toch wel uitstekende ritmebasis (Cristian Alex (drums) en Cicero Chagas (bass)) en je begrijpt dat je hier met een band te doen krijgt die het, mits een beetje geluk en goede begeleiding, nog heel ver kan schoppen. Favoriete tracks op dit album: het dreigende 'Inside My Head', het snedige 'Alpha Centaury', het stevige 'Rebirth Of Pharaohs', het titelnummer, 'Lapis Lazuli', dat opent met Braziliaans aanvoelende ritmes maar ook fragmenten in de Arabische taal bevat en het gedreven 'You Will Never Be Dead' (dat wel opent met een rustige piano intro en ook een erg kalme gitaar break bevat die dan uitmondt in een knappe, stevige gitaarsolo). Op basis van dit album voorspel ik dit viertal nog een grote carrière en een duwtje in de rug zou bijvoorbeeld kunnen komen van een aantal organisatoren van de grotere metal festivals hier te lande of in het buitenland. Luc Ghyselen (4) Bakerteam Records I BT 040 CD I Kattah
Met 'Devil On My Shoulder' is het Italiaanse Hell In The Club toe aan zijn tweede album. Drie van de vier leden zijn ook al actief in meer gereputeerde bands (Elvenking, Death SS, Secret Sphere). Maar hier brengen ze een aanstekelijke mix van klassieke hard rock, heavy metal, glam rock, sleaze rock en arena rock die het waarschijnlijk geweldig zal doen in de V.S. Ikzelf vind dit zeker niet slecht en dit mag steeds langskomen op de radio om de eentonigheid te breken en om misschien eens kortstondig uit de bol te gaan. Maar echt blijven hangen zullen de dertien tracks op dit album zeker niet doen. Daarvoor lijken ze me te veel op werk van bijvoorbeeld Def Leppard, Mötley Crüe, Poison en dergelijke. Dat Simone Mularoni als producer werd ingehaald verandert daar niets aan. Dit is wat ik noem “feel good, feel happy rock/metal” die niet echt blijft nazinderen. Luc Ghyselen (3) Scarlet Records I SC 268-2 I Hell In The Club
Deze 'Timelapse' is het vierde album voor Adimiron, een band die in het Italiaanse Rome werd opgestart in 1999. Tijdens hun beginperiode zweerde de band nog bij een mix van melodieuze death en black metal, maar gaandeweg werden ook andere invloeden merkbaar in hun muziek: thrash, progressieve metal en avant garde. Dit resulteert hier op 'Timelapse' in negen nummers die een eigenzinnige mix vormen van thrash riffs in combinatie met progressieve en avant gardische atmosferen maar met nog steeds een stevige death metal invloed. Het huidige vijftal – Andrea Spinelli (vocals), Alessandro Castelli (guitars), Tommy Aurizzi (guitars), Maurizio Villeato (bass) en Federico Maragoni (drums) – brengt zodoende een mix die weinigen hen voordeden. En over het algemeen kan ik me best vinden in deze mix, al moet ik toegeven dat er ook enerverende geluiden langs komen die ik niet kan negeren of waarderen en die dan meteen ook het totaalbeeld van dit anders knap gearrangeerd album danig naar beneden halen. Laten ze die bips en andere geluiden achterwege, zoals bijvoorbeeld in het stevige en strakke 'Redemption', dan was mijn waarderingscijfer hoger geweest. Dit neemt niet weg dat metal liefhebbers die openstaan voor vernieuwing dit zeker een kans moeten geven.
Luc Ghyselen (3½) Ik maakte voor het eerste kennis met de gitarist Slash in 1987 als het album 'Appetite For Destruction' van Guns N' Roses inslaat als een bom. Een echt meesterwerk die de heren daarna nog weten te overtreffen/evenaren met 'Use Your Illusion I & II'. Uiteindelijk verliet Slash Guns N' Roses om verder te gaan met acts als o.a. 'Slash's Snakepit' en 'Velvet Revolver'. Acts die zeker niet slecht waren, maar net dat klein ietsje die sommige acts buitengewoon maakt ontbrak. In 2010 pakt Slash uit met een allereerste solo-album waaraan tal van vocalisten hun medewerking verlenen (o.a. Fergie, Ozzy Osbourne, Iggy Pop, Kid Rock, M. Shadows en … Myles Kennedy). Met die laatste klikt het enorm en in 2012 verschijnt Slash's 'Apocalyptic Love' met Myles Kennedy & the Conspirators, een album die een pak homogener klinkt dan zijn solo-debuut en dat vooral dankzij de uitstekende vocale capaciteiten van Myles Kennedy. Het mag dan ook geen verbazing opwekken dat Slash ook op dit derde album opnieuw in zee gaat met de Alter Bridge-frontman als zanger en ritme gitarist. Todd Kerns (bass) en Brent Fits (drums) zijn de gedroomde ritmesectie. Dat duo zorgt voor het waarlijk solide fundament waarop de knappe en stevige gitaarriffs de nummers verder vormgeven. En als “icing on a cake” zijn er dan nog de schitterende vocalen van Myles en de werkelijk sublieme gitaarsolo's van Slash. Voor het eerst sedert hij Guns N' Roses achter zich liet, kan Slash me weer echt volledig boeien met zijn werk. Zeventien nummers lang houdt het viertal je immers in de ban met knappe hard rock, uitstekende rock, en aanstekelijke heavy metal. Elke rechtgeaarde rockfan is eigenlijk verplicht om deze 'World On Fire' in huis te halen. Ook al omdat er hier geen enkele zwakke track te bespeuren valt, al zal iedereen wel zijn eigen favoriete songs er uit pikken. Het titelnummer, dat als eerste single naar voor wordt geschoven, is al een schitterende indicatie wat je hier verder te wachten staat. Verder kan ik je volgende tracks aanraden: het aanstekelijke maar toch stevig rockende 'Shadow Life', het knappe groovy 'Wicked Stone', het langzaam aan tempo en kracht winnende 'Stone Blind', het catchy rockende 'Avalon' en afsluitende 'The Unholy', een nummer dat oh zo breekbaar opent en dan heen en weer slingert tussen stevig, krachtig en rustig en kalm. Maar zoals eerder gemeld: misschien kies jij wel voor andere nummers als favoriete tracks daar er hier geen enkele miskleun te bespeuren valt. Op naar de platenboer!! Luc Ghyselen (4½) Roadrunner Records I 16861 75582 I Warner Music I Slash
Het Duitse Lyriel timmert al sinds 2003 aan de weg van de roem. Begonnen als folk metal band zijn er in de loop van de jaren steeds meer elementen van de Celtic rock, gothic metal en zelfs symfonische metal in hun muziekmix geslopen. Dit zorgde ervoor dat de band met ieder nieuw album meer mensen, zowel muziekfans als pers, wist te overtuigen van hun kunnen. Met deze 'Skin And Bones' is het zestal aanbeland bij hun vijfde studio-album en dat ze ook met dit nieuwste album tal van nieuwe fans zullen mogen verwelkomen, geef ik je op een briefje. Hun toch wel unieke mix van Celtic rock, gothic metal, symfonische metal en folk metal klinkt in deze dertien nummers uiterst krachtig, melodieus en erg aanstekelijk. Drums, bass en gitaar zorgen hier voor een stevige fundering waarop de werkelijk sublieme cleane vocalen van Jessica Thierjung mogen schitteren. Het gebruik van viool en cello zorgt voor een extra meerwaarde en het zijn die twee instrumenten die samen met de ook al indrukwekkende melodieuze gitaarsolo's nog voor een extra pigment zorgen. Het album opent uiterst catchy en aanstekelijk met het vlotte 'Numbers'. Daarna gaat het er iets steviger aan toe met 'Falling Skies' en 'Skin And Bones', twee tracks die krachtig zijn zonder hun melodieuze aanstekelijkheid te verliezen. Voor het mooie en stevige duet 'Black And White' werd beroep gedaan op de Zweedse vocalist Christian Älvestam (misschien het best bekend van zijn werk met Scar Symmetry, maar nu bij o.a. Solution .45) die hier rauwe en ruwe vocalen afwisselt met cleane vocalen die zodoende een mooi contrast vormen met de engelenzang van Jessica. De mooie en uiterst gevoelig gezongen ballade 'Days Had Just Begun' is een rustpunt op dit album, waarna 'Your Eyes' volgt, een track die een aantal wisselingen kent op gebied van tempo. Melodieus, catchy en aanstekelijk zijn de drie trefwoorden die ik het best kan gebruiken om 'Dust To Dust' te omschrijven. Het in de Duitse taal gezongen 'Der Weg' is opnieuw stevig, krachtig en uptempo, terwijl 'Astray' een echt weemoedig nummer is geworden met enkel cello en zang. 'Worth The Fight' is meteen een stuk krachtiger, steviger, vlotter en aanstekelijker, terwijl de band met 'Running In Our Blood' uit een nog steviger en krachtiger vaatje tapt, zonder de melodieuze aanstekelijkheid uit het oog te verliezen. Een uitmuntende gitaarsolo zorgt hier voor de kers op de taart. 'Dream Within A Dream' is een werkelijk schitterende ballade, waarin piano en cello een hoofdrol opeisen, die kalm en rustig opent om later aan kracht en intensiteit te winnen. Eindigen doen Lyriel met 'Black And White' dat ze hier omschrijven als “second skin version” en waar de mannelijke vocalen enkel opduiken om het refrein een extra dimensie te geven. Meteen ook het bewijs dat Jessica ook deze song alleen kan dragen. Met 'Skin And Bones' levert Lyriel een prachtig album af dat bij elke liefhebber van “female fronted metal” in de kast dient te staan. Luc Ghyselen (4½) Het Zweedse trio Stench – Johannes Andersson (drums), Jonathan Hultén (guitars) en Mikael Petterson (vocals) – brengt old school death metal en is met deze 'Venture' toe aan zijn tweede full-album. Slechts zeven mokerslagen krijg je hier te verwerken die samen goed zijn voor zo'n achtendertig minuten muziek. De muziek van het trio is vooral gebaseerd op repetitieve riffs die samen met de drums een stevige ondergrond aanbrengen. Daarboven hoor je dan de uiterst rauwe en geschreeuwde vocalen. Af en toe schijnt er ook een miniem straaltje zonlicht in het muzikale landschap dankzij de toch wel vrij melodieus overkomende gitaarsolo's. Ook de outro's van verschillende songs leren ons dat de band ook een gevoelige zijde heeft die evenwel heel miniem te noemen is in vergelijking met het zware, soms log overkomende geweld dat de rest van de songs uitmaakt. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik dit reeds eerder, maar vooral veel beter, heb gehoord. Er steekt te weinig variatie in de tracks om dit album tot een echt sterk album uit te roepen zodat 'Venture' maar net boven de middelmaat uitsteekt. Niet slecht, maar ook niets meer dan dat. Luc Ghyselen (3) Agonia Records I ARCD 129 I Stench
'Fight The System' is het twaalfde studioalbum van deze Duitse melodieuze hard rock/heavy metal band die reeds meer dan twintig jaar actief is. Dat er in die tijd nogal wat wisselingen waren in de line-up, kan je best begrijpen maar dat dit niets heeft afgedaan aan de kwaliteit van de nummers mag je echt voor waar aannemen. Het huidige vijftal zorgt op 'Fight The System' voor elf uiterst toegankelijke, melodieuze hard rock/heavy metal tracks die je zowat kan plaatsen tussen de meer radiovriendelijke typische Amerikaanse hard rock en de oerdegelijke Duitse heavy metal in. Elke track werd uiterst knap gearrangeerd, werd perfect ingespeeld en weet van begin tot einde te boeien. Enig minpuntje die ik hier kan bedenken is misschien het feit dat synthesizer klanken soms iets te nadrukkelijk op de voorgrond treden waardoor de nummers wat aan kracht ontbreken. Dit neemt natuurlijk niet weg dat je overduidelijk kan genieten van de mooie, melodieuze gitaarsolo's die in elk nummer opduiken, de cleane en toch krachtige vocalen en de stevige solide basis die bass en drums brengen. De voor mij betere tracks : de catchy en aanstekelijke opener 'Pschizophrenic' dat meteen de toon zet voor dit album, 'Control' met extra vocals van Rick Altzi (Masterplan) dat als single werd gekozen en reeds als video te vinden is op het wereldwijde web, het uiterst kalm en rustig openende 'Never Free' (dat uitgroeit tot misschien wel de meest powervolle track op dit album en dat een fantastische gitaarsolo bevat), het groovy klinkende 'Terror In Me' en het gedreven uptempo gebrachte 'Crying'. Maar misschien kiezen jullie wel voor andere tracks, want zwakke nummers zijn hier echt niet te bespeuren. Fans van de band en van het genre kunnen dit blindelings aan hun collectie toevoegen. Luc Ghyselen (3½) Fastball Records I FB14C1585 I Jaded Heart
Dark Fortress is een Duitse black metal zestal dat origineel afkomstig is uit Landshut waar de band in 1994 werd opgericht. Ondanks talrijke wijzigingen in de line-up zijn ze met deze 'Venereal Dawn' toe aan hun zevende studio-album. Het huidige zestal – vocalist Morean, gitaristen Asvargr en V. Santura, bassist Draug, drummer Seraph en toetsenist Paymon – zorgt hier voor negen nummers die samen een verhaal vormen. Het verhaal speelt zich af in een uiterst vijandige omgeving alwaar overleven, verraad en opoffering schering en inslag zijn. Inspiratie voor deeltjes van dit verhaal haalden ze uit Stephen R. Donaldson's “The Wounded Land”. Muzikaal krijg je hier dus een dreigend en duister geheel dat wel, dankzij melodieuze leads en breaks, lichtjes in de duisternis laat schijnen. Dit zorgt er dus voor dat er tal van verschillende tempo's en ritmes aanwezig zijn gaande van pure, logge en trage doom passages tot uiterst woeste blasts. Het spreekt voor zich dat ook de vocalen zich aanpassen aan die tempo's en ritmes zodat die kunnen variëren tussen dreigend gefluister, helse krijsen en diepe grunts. Maar steeds opnieuw wordt je echt wel meegesleept door de song en het sterke muzikale aspect van dit zestal. Een voorbeeldje maar: het epische en meer dan elf minuten tellende openingsnummer (en meteen ook het titelnummer) 'Venereal Dawn'. Het nummer begint ingetogen en zelfs rustig met een dreigende, fluisterende stem die langzaam maar zeker verder glijdt tot een diepe black metal grom. Ook het ritme en het tempo van de track verandert intussen en zware beukende drumslagen zorgen ondertussen voor ondersteuning van de stevige, donkere riffs. Nog wat later komt Morean aan met zijn eerste krijsende vocalen terwijl het tempo nog wat de hoogte in wordt gejaagd. Toch krijg je hier ook een uiterst melodieuze gitaarsolo opgediend en eindigt deze track met een portie doom die een koor ondersteund. Ook het afsluitende 'On Fever's Wings' is zo'n pareltje dat meer dan elf minuten telt en dat een schitterende intro bevat op piano waarna een gedreven gitaarriff je duidelijk maakt dat dit echt wel een metal album is. Daarna passeren o.a. rauwe vocalen, koorgezang, Arabisch gezongen deeltjes, melodieuze fragmenten en vernietigende blastbeats de revue die het nummer tot een geheel smeden. Dat er tussenin ook nog zeven andere knappe tracks op dit album te vinden zijn, vergat ik bijna te vermelden. Dat deze 'Venereal Dawn' waarschijnlijk heel hoog zal eindigen in de eindejaarslijstjes van vele black metal adepten moet ik je eigenlijk niet meer vertellen. Maar ik zou ook elke liefhebber van metal willen aansporen om hier eens zijn oor te luisteren te leggen. Op naar de platenboer! Luc Ghyselen (4½) Het Amerikaanse Avenged Sevenfold (A7X) ontstond in 1999 en debuteerde in stijl met het album 'Sounding The Seventh Trumpet' (2001). Maar met hun tweede worp 'Waking The Fallen' uit 2003 ging het hek helemaal van dam voor het vijftal (M. Shadows (vocals), Zacky Vengeance (guitar), Synyster Gates (lead guitar, piano), Johnny Christ (bass) en The Rev (drums)) daar het album mooi gouden plaat opleverde in de V.S. In vergelijking met hun debuutalbum gebruikte M. Shadows op dit tweede album meer screams, naast cleane zang natuurlijk, terwijl het muzikale gedeelte toch echt melodieus en natuurlijk heel stevig mag genoemd worden. Maar goed: wat krijg je hier aangeboden op die herwerkte versie van dit nu tien jaar oude album. Eerst en vooral natuurlijk de twaalf nummers die het originele album uitmaakten. Die worden hier aangevuld met maar liefst elf extra tracks ! Eerst en vooral het titelnummer van dit album 'Waking The Fallen – Resurrected', een nummer dat eigenlijk origineel bedoeld was om op het album te verschijnen, maar toen als verloren werd beschouwd. Het klinkt meteen volledig anders dan de bijna instrumentale intro die 'Waking The Fallen' is geworden, daar je deze track echt als een volwaardig nummer mag beschouwen met een knappe piano-intro en de stevige vocale uithalen van M. Shadows. Daarna krijg je een alternatieve versie van 'Second Heartbeat' voorgeschoteld die een stuk minder agressief overkomt dan de versie die uiteindelijk het album wel haalde zonder dat dit nummer iets aan kracht heeft ingeboet. Daarna volgen vier demo-versies van songs die het album haalden: 'Chapter Four', 'Remenissions', 'I Won't See You Tonight Part 1' en 'I Won't See You Tonight Part 2'. En daarna volgen nog vijf live opgenomen nummers die dateren van uit de beginperiode van de band en dus eigenlijk maar moeilijk verkrijgbaar zijn. Liefhebbers die de originele editie niet in huis haalden, kunnen dit gemis dus nu goedmaken. Fans van de band zullen dit waarschijnlijk ook wel gaan willen, want de elf extra tracks die je hier bekomt zijn toch ook wel de moeite waard. Ikzelf ben er in ieder geval heel tevreden mee! Luc Ghyselen (4) |
|
RSS-feed