|
White Empress is een nieuwe band die werd opgericht door gitarist Paul Allender, je allen wel bekend van Cradle Of Filth. Voor deze band vond hij geroutineerde kompanen: vocaliste Mary Zimmer (Luna Mortis), toetsenist Will Graney (Damnation Angels), bassist Chela Harper (Coal Chamber), gitarist Jeremy Kohnmann (The Awakening) en drummer Zac Morris (o.a. Ugly Kid Joe). Het zestal verwerkte de ideeën van Paul op een schitterende wijze gedurende dit tien nummers tellende debuut. De haarscherpe riffs van Paul, die zo kenmerkend waren tijdens zijn tijd bij Cradle Of Filth, zijn hier ook duidelijk aanwezig, maar er zijn ook heel melodieuze gitaarlijnen te bespeuren. En andere grote troef zijn de uiterst diverse vocalen van Mary die variëren van opera-achtige uithalen, over cleane verleidelijke vocalen tot demonisch klinkende metal grunts en death metalscreams. En het mag gezegd worden: Mary kan het hele spectrum aan. Maar dat ook de overige bandleden hun steentje bijdragen zal je merken als je dit uiterst gevarieerd werkstukje tot je laat doordringen. Vrij technische drum en basspatronen zorgen niet enkel voor een stevige en solide basis, maar kleuren de muziek (een mix van symfonische metal, black metal, death metal met ook nog melodieuze elementen) waar nodig. Het gitaarwerk is ronduit vrij indrukwekkend te noemen, vooral de uiterst stevige en soms erg melodieuze riffs zorgen voor een zware groove. Maar ook de solo's mogen best gehoord worden. De toetsen spijkeren elk gaatje naadloos dicht en krijgen dan ook nog eens voldoende ruimte om accenten te leggen die soms neigen naar pure symfonische metal, gothic metal of zelfs naar opera. Het zestal kan me zo op negen van de tien echt in de ban houden dankzij de vele facetten van hun muziek die in hun songs zijn geslopen en die bij iedere beluistering wel iets nieuws opleveren. Voor één track, 'Dethroned' (een uiterst eigenaardig klinkend (ik hoor bijvoorbeeld geen drums en bass) iets met vocalen die ergens in de achtergrond verzeilt zijn geraakt) , doet me naar de “skip”-toets op mijn speler grijpen, maar voor de rest niets dan lof voor deze eersteling van White Empress, die, als ik dit hoor, vertrokken lijken voor een stevige en grootse carrière. Naast de gewone uitgave van dit album kan je ook nog voor een “deluxe media book” kiezen en dan krijg je nog twee extra nummers en een mooi uitgewerkt vierentwintig pagina's tellend boekje erbij. Aan u de keuze dus! Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Het Noorse hard rock/melodieuze heavy metal viertal TNT vierde in 2012 hun dertigste verjaardag en dat deden ze in stijl. Op twee juni 2012 bracht het viertal in Trondheim, samen met het “Trondheim Symphony Orchestra” een schitterende show die nu als cd/dvd set verkrijgbaar is op Indie Recordings. Dat de line-up van de band in die dertig jaar tijd geregeld wisselde doet niets af van wat het viertal – Tony Mills (vocals), Ronni LeTekro (guitars), Victor Borge (bass) en Diesel Dahl (drums) – hier brengt. Dat ze naast het orkest ook konden rekenen op gastbijdrages van Dee Snider (Twisted Sister), Hank von Helvete (Turbonegro) en Dag Ingebrigtsen kan de pret alleen maar ten goed komen. Negentien nummers, als je de instrumentale orkestrale opener 'Fanfare For The Common Man'meetelt, werden die avond tot een goed einde gebracht. En zo krijg je hier meteen een staalkaartje van wat deze band op muzikaal vlak betekent. Dat hun bekendste tracks – '10.000 Lovers', 'Intuition' en 'Seven Seas' – hier natuurlijk niet ontbreken, spreekt voor zich zodat elke fan van het kwartet dit ongetwijfeld aan zijn collectie zal willen toevoegen. Elke track op de cd vind je ook terug op de dvd, terwijl je op het dvd-schijfje dan nog een documentaire kan gaan bekijken. Luc Ghyselen (3½) Het Belgische (kan je dit zo wel stellen met de Poolse vocaliste Karolina Pacan, de Griekse gitarist Michel Stiakakis, de Franse bassist Patrice Brugneaux en de Italiaanse drummer Benjamin Lazzano ?) Skeptical Minds ontstond in 2002 en vierde tijdens de tiende editie van het Metal Female Voices Festival in Wieze in 2012 zijn tiende verjaardag. Dat concert werd live opgenomen en dat is precies wat je hier te horen krijgt op dit live-album. Het viertal brengt een mix van melodieuze rock (metal) en electro en waar soms ook ruimte in wordt gemaakt voor het gebruik van een cello. Je krijgt hier een mix van nummers die eerder verschenen op een van hun epees of albums en nummers die later werden uitgebracht zoals 'Broken Dolls' dat hier wordt gebracht met “hulp” van Iliana Tsakiraki (toen nog Meden Agan, nu Enemy Of Reality). Echt wild van deze band ben ik niet daar er, naar mijn smaak, te veel gebruik wordt gemaakt van electro-invloeden in hun sound wat er voor zorgt dat de muziek van het viertal aan kracht verliest en opschuift richting dansbare gothic en new wave. Ook vocaal kan Karolina bijlange niet tippen aan de (sub)toppers in het female metal fronted segment. Dat neemt echter niet weg dat een vrij enthousiaste menigte tijdens dit concert uit de bol ging voor het viertal. Wie er toen bij was en dit moment koestert kan dus nu dit concert aan zijn collectie toevoegen. Luc Ghyselen (3) 'Risen' is het debuut van een viertal dat bestaat uit Chandler Mogel (vocals), Mark Rossi (guitars), Nic Angileri (bass) en Trevor Franklin (drums). Het kwartet brengt op 'Risen' twaalf nummers die je het best kan gaan omschrijven als classic hard rock. De ritmesectie zorgt hier voor het fundament dat stevig en solide te noemen is. Gitarist Mark Rossi zorgt voor mooie riffs en knappe gitaarsolo's en de zang van Chandler mag er best wezen. Die is zeker niet uitzonderlijk te noemen, maar past wonderwel bij de muziek van het viertal: krachtig indien dit vereist wordt, een stuk gevoeliger als de muziek daarom vraagt. Enig nadeel, voor mij althans, is het feit dat de band nogal veel terug grijpt naar medium tempo en zelfs slow tempo fragmenten in hun nummers. Zo halen ze geregeld de vaart, en eigenlijk ook wel de kracht, uit de nummers. Maar indien je dat liever hoort dan stevige uptempo tracks, dan valt er hier heel wat te genieten op dit album. Allemaal niet slecht dus, maar wegens het iets te veel aan “knuffelrock”-gehalte in de nummers, niet echt “my cup of tea”. Maar dit betekent zeker niet dat dit een slecht album is geworden. Helemaal niet zelfs daar ik vind dat tal van nummers (o.a. 'Loaded Question' met zijn krachtige en mooie gitaarsolo of het van kalm en rustig naar strak evoluerende 'End Of Daze' of het gedreven en ook wel best stevige 'Static Windows') best wel een kans zouden verdienen op een of ander radiostation hier te lande. Het zou de band een duwtje in de rug kunnen geven om hen toch een plaats te geven op een of andere festivalaffiche zodat een groter publiek de band kan leren kennen. Want eigenlijk vrees ik dat dit album niet veel rimpels zal veroorzaken in de immense zee aan releases die iedere maand opnieuw worden uitgebracht. Luc Ghyselen (3½) MR Records I MRR 001 I Khaos
Het titelloze debuutalbum van dit Duitse viertal verscheen in 2012 en is me volledig onbekend. Met deze 'Lessons In Decay' is het kwartet dus toe aan zijn tweede full-album. Elf nummers vind je hier terug die, als je de promo praat moet gaan geloven, je doen denken aan bands als Queen, Sacred Reich, The Darkness of zelfs Scorpions. Helaas heb ik hier niets van gemerkt. Wat ik hier wel heb gehoord zijn elf nummers die ergens zweven tussen hard rock en krachtige rock en roll, maar die me helemaal niet boeien. De muziek blijft allemaal kalme, zij het toch wel harde of stevige, rock 'n' roll te zijn. Gelukkig krijg je hier ook geen diepgravende teksten geserveerd, maar wel eenvoudige dingetjes die misschien gemakkelijk mee te zingen zijn, maar eigenlijk ook nergens toe leiden. Misschien is dit album enkel heel fijn en heel goed te noemen na een immense kroegentocht waar het gerstenat meer dan overvloedig stroomde. Nee, hier loop ik in een erg wijde boog omheen en … ik vermoed van u hetzelfde ! Luc Ghyselen (2½) Massacre Records I MASCD 0873 I Helldorados
Het Amerikaanse vijftal van Halcyon is reeds sinds 2001 actief en probeert nu ook echt vaste voet onder de grond te krijgen in Europa. 'Conquer' is eigenlijk al het vierde full-album van het gezelschap, maar wel het eerste album dat officieel uitkomt op de Europese markt. Het kwintet – Steve Braun (vocals), Jon Bodan (lead guitar, death vocals), Ernie Topran (drums), Max Eve (rhythm guitar) en Skyler Moore (bass) – brengt op 'Conquer' twaalf nummers die je misschien het best kan situeren als progressieve metal. Maar als ik deze term gebruik denk je misschien automatisch aan bands als Dream Theater of Symphony X en dat is hier zeker niet het geval. Het vijftal ment immers zowel thrash metal als death metal doorheen hun muziek, zonder daarbij ook nog invloeden uit de klassieke hard rock te vergeten. Dit zorgt voor een leuke luisterervaring zonder dat je hierdoor wordt omver geblazen. Het progressieve element vind je in het feit dat de band gemakkelijk wijzigt in tempo en ritme, het thrashy element kan je gaan vinden in de stevige en krachtige riffs, invloeden uit de death metal zijn er natuurlijk als Jon zijn lijzige rauwe vocalen bovenhaalt (iets wat in bijna elk nummer gebeurt) terwijl de invloeden van de klassieke hard rock de mooie cleane zang zijn die in sommige tracks (o.a. 'Home' en 'Hatred Is My Cause') nog extra ondersteund wordt door melodieuze koortjes. En zo is het natuurlijk heel moeilijk om de band in een of ander muzikaal vakje te duwen. Dit neemt echter helemaal niet weg dat de tracks die je hier voorgeschoteld krijgt zowel stevig klinken als aanstekelijk en dat dit album zo natuurlijk lekker in het gehoor klinkt. Mijn favoriete tracks: het knappe titelnummer dat dit album in stijl opent en meteen perfect laat horen wat je hier verder mag verwachten, het uiterst krachtige 'Conceived In Torment' waar de death metal invloeden misschien het best tot hun recht komen en het uiterst vlotte en uptempo gebrachte 'King Of Ruin' waarin cleane zang en death metal grunt een mooi duet aangaan. Luc Ghyselen (3½) Massacre Records I MASCD 0885 I Halcyon Way
Het uit Krasnodar, Rusland afkomstige Estate begint stilletjes aan in eigen land wat naambekendheid te halen en dat vooral dankzij hun shows als voorprogramma van o.a. Doro en Michael Schenker. Zelf is het vijftal met deze 'Fantasia' toe aan het debuutalbum. De heren brengen melodieuze power metal en noemen Helloween, Scorpions, Van Halen en Whitesnake als hun grootste invloeden. Openen doen ze hier met een korte instrumentale intro waarin keyboards/piano de toon aanvoeren, waarna heel snedig van start wordt gegaan met het uiterst vlotte en aanstekelijke 'Hero' waar ook al enige invloeden uit de folk binnensluipen. Die invloeden uit de folk komen nog iets nadrukkelijker aan bod tijdens 'Tarantella' dat opent op de klanken van een fluit om verder stevig door te trekken. Voor 'Silent Dream' kozen ze voor een echt melodieuze aanpak die zelfs lichtjes richting pop neigt. Een richting die ze verder inslaan met de met achtergrond koortjes opgesmukte en eerder zeemzoet overkomende ballade 'World Without You', een nummer dat zo op een album van een of andere AOR-band kan. Het gaat er weer een pak steviger aan toe, vooral dankzij het knap gitaarwerk, in 'You Are Not Alone'. Dit nummer bevat ook ingrediënten die we ook terugvinden in de glam-rock/metal: het aanstekelijke, melodieuze gitaarspel en de samenzang. Het met jazzy akkoorden opgefleurde 'Absolutely True!', dat verder ook al erg richting glam-rock/metal neigt, is een nummer dat duidelijke mikt op de onderste ledematen en met een beetje extra aandacht van onze radiostations zou dit best wel eens een mooie radiohit kunnen opleveren. Voor 'Holy Land (Fantassia)' werden invloeden uit de rock uit de pop en uit de folkmuziek samengebracht. Het levert een vrij energiek brouwsel op waar echte metalheads in een heel wijde boog zullen omheen lopen en dat ondanks de stevige gitaarsolo. Gelukkig kan ik me beter vinden in 'The war', een vrij stevige track waarin keyboards neigen naar popmuziek, maar waar de gitaarpartijen stevig en krachtig genoeg blijken te zijn om de bovenhand te nemen. Ook de vrij stevige ballade 'The Night Of Asura' kan op mijn goedkeuring rekenen. Afsluiten doet het vijftal met 'I'd Rather Die' waar elementen uit de power metal, uit de popmuziek en de folkmuziek gecombineerd worden tot één geheel. Een combinatie die ikzelf niet echt geslaagd durf noemen. Het eindresultaat is een “mixed bag” geworden met een paar goede vondsten en fragmenten, maar die duidelijk te weinig kracht uitstralen om een metalhead te overtuigen en zeker te zwaar op de lever zullen liggen van de modale muziekliefhebber. Dus wie ze met dit album echt willen/zullen bereiken is me een raadsel. Luc Ghyselen (3) Mighty Music I MPZ 126 I Estate
'Empire Of Destruction' van het Atkins May project is het derde album van dit duo. Beide vorige albums ('Serpents Kiss' en 'Valley Of Shadows') werden uitstekend ontvangen door pers en publiek en ik vermoed dat hetzelfde zal gebeuren met dit nieuwste werkstuk. Nog even voorstellen voor diegene die de eerste twee albums hebben gemist. Vocalist Al Atkins stond in feite mee aan de wieg van Judas Priest, daar hij samen met K.K. Downing, Ian Hill en John Ellis de band oprichtte in 1970. Gitarist Paul May is de man die voor al het gitaarwerk instaat en ook de songs schrijft. Tien nummers klassieke hard rock of heavy metal krijg je hier voorgeschoteld waarvan acht uit de koker van Paul May zijn gekomen. De nummers zijn allen knap van opbouw en worden vrij stevig gebracht. Het uiterst melodieuze gitaarspel van Paul vormt eigenlijk de hoofdattractie, daar de stem van Al stilletjes aan “op” lijkt te zijn. Zijn rauwe gebroken stem lijkt veel van zijn kracht te hebben ingeboet en dat resulteert hier in het feit dat je sommige stukjes zang niet meer of toch bijna niet meer kan verstaan. En dit muziekgenre is dit toch wel spijtig te noemen. Naast de acht door Paul geschreven tracks, krijg je hier ook nog hun versie van Thin Lizzy's 'Are You Ready'. Het gedreven 'End Of The Earth' werd dan weer door Rodney Mathhews geschreven voor een video die later wordt uitgebracht. Rodney Mathhews is misschien wel beter bekend als illustrator van hoesjes. Hij was o.a. verantwoordelijk voor heel wat hoezen van Magnum en ook de albums van het Atkins May Project voorzag hij van hoezen. Naast de band hoor je in dit laatste nummer ook vocaliste Sarah Prothero die met haar engelachtige vocalen voor een immens contrast zorgt met de gebroken stem van Al. Spijtig dus van die momenten waar de stem van Al het net wel/niet niet begeeft anders was mijn waarderingscijfer nog iets hoger uitgevallen. Dit neemt helemaal niet weg dat ik op andere momenten wel erg heb genoten van dit album. Vooral het stevige en vlotte 'Midas Touch' en het aanstekelijk groovende 'Paranoia' konden op mijn goedkeuring rekenen. Dat er ook nog een dvd is toegevoegd aan dit album met vijf video's en wat extra interviews met zowel Paul als Al als Rodney zal er voor zorgen dat muziekfans misschien vlotter geneigd zullen zijn om deze 'Empire Of Destruction' aan hun boodschappenlijstje toe te voegen. Luc Ghyselen (3½) Gonzo Multimedia I HST 286 CD I Atkins May Project
Het Deense Annominus werd in 2009 opgericht met de bedoeling muziek te brengen zoals de rock en metal helden van dit vijftal. “Gewoon rechttoe rechtaan rock en metal brengen zonder veel franjes en zeker niet de intentie hebben om vernieuwend over te komen”: dat is in ieder geval de doelstelling van dit kwintet. Dit resulteerde eerst in een ep, 'Vashta Nerada' (2011), die in het thuisland uitstekend werd ontvangen. Nu acht het vijftal de tijd rijp om ook de rest van Europa te overtuigen van hun kunnen en dit middels dit debuutalbum dat de titel 'End Of Atonement' meekreeg. En het mag duidelijk zijn dat deze heren echt wel negen (als je de korte intro niet meetelt) knappe en stevige rock/metal nummers op dit debuut hebben geplaatst. En, zoals de bedoeling is van het vijftal, vernieuwend is dit zeker niet geworden, maar je krijgt echt wel waar voor je geld met heel stevig en knap gebrachte aanstekelijke metaltracks. Na de uiterst korte intro, schiet het album echt uit de startblokken met 'Despised', een nummer dat vrij rustig opent, maar daarna uiterst heftig wordt met kalme fragmenten. Ook 'Whore Of Your Grace', 'Reverie', 'In Fade' en 'Apotheosis zitten een beetje in dit stramien waar stevige riffs voor een groovy sound zorgen. In een aantal ervan worden korte fragmenten voorzien van rauwe grunts. 'Icarus' is een krachtig en stevig nummer zonder kalme intermezzo's waarin de melodieuze cleane zang uiterst sterk overkomt. De krachtigste en waarschijnlijk ook meest heavy tracks – niet dat overige tracks niet heavy genoeg zijn – hebben de heren bewaard tot het laatst. Vanaf 'Lysergic Acid Diethylamide', een uiterst energiek en toch aanstekelijk klinkend nummer, over het hoekige en toch groovy 'Best Laid Plans Of Mice' tot het afsluitende, stevige en vlotte 'Finding Neverland' bewijst dit vijftal andermaal dat ze uit het goede metalhout zijn gesneden. Dit vijftal is misschien al bekend in Denemarken, maar hier wachten we nog op een eerste live concert van de band en aan de hand van dit album zou dit best wel eens een heel stevige show kunnen worden. Of kunnen we ze meteen aan het werk zien tijdens een of ander groot festival? Ze zouden dit echt wel verdienen. Luc Ghyselen (4) Mighty Music I PMZ 120 I Annominus
Het Zweedse zestal Amaranthe – Elize Ryd (vocals), Jake E. (vocals), Andy (screams), Olof Mörck (keyboards, guitars), Johan Andreassen (bass) en Morton Lowe Sorensen (drums) – debuteerde in 2011 uiterst knap met hun titelloze album. De band verraste niet zozeer met hun catchy mix van melodieuze death metal, power metal en meer mainstream gerichte aanstekelijkheid als wel met het feit dat er hier drie stemmen werden gebruikt die elkaar zowel aanvulden als voor contrasten zorgden. Ik was, samen met vele anderen, meteen verkocht. 'The Nexus', hun tweede album uit 2013, zorgde dat het geluid van de band iets meer richting mainstream pop/rock uitging door het te veel op de voorgrond komende veelvuldig gebruik van de keyboards. Gelukkig keert het zestal met hun derde album wat terug meer richting metal, zonder dat het totaalgeluid aan aanstekelijkheid heeft ingeboet. Want inderdaad, de keyboards zijn terug iets meer naar achteren geschoven in de mix ten voordele van zowel bass, drums als gitaar. Nog een verschil, als je dat al een verschil kan of mag noemen, met de vorige albums is het feit dat screamer Andy vervangen werd door Henrik Englund Wilhelmsson. 'Massive Addictive' telt twaalf nummers die in aanstekelijkheid niets moeten onderdoen dan wat we reeds hoorden op de twee vorige albums. Ook het vocale gedeelte heeft niets aan kracht of stevigheid ingeboet en zowel Elize, Jake E. als Henrik zorgen voor uitstekende prestaties. Muzikaal schuift het geheel dus een beetje meer op richting metal en dat mag voornamelijk op het conto geschreven worden van het wegdrukken van de keyboards ten voordele van gitaarinterventies. Dit zorgt voor krachtige en stevige nummers als 'Dynamite', de van een heel mooie videoclip voorziene 'Drop Dead Cynical' dat de echte fans natuurlijk al kennen via het wereldwijde web, het aanstekelijke titelnummer 'Massive Addictive', het catchy 'Unreal' met zijn werkelijk prachtige gitaarsolo, het aanstekelijke 'Danger Zone' en het machtige 'An Ordinary Abnormality'. Ook de overige tracks mogen er best wezen, maar neigen een ietsje meer richting mainstream rock. Met 'Massive Addictive' heeft Amaranthe andermaal een uiterst knap album afgeleverd die ervoor zal zorgen dat steeds meer muziekliefhebbers in de ban van dit zestal zullen raken. Luc Ghyselen (4½) |
|
RSS-feed