The Resistance is een Zweedse extreme death metal band die bestaat uit voormalige en huidige leden van Grave, In Flames & The Haunted. Na hun debuut EP  “Torture Tactics” van begin 2015 brengen ze nu de opvolger “Coup De Grâce” uit op 22 januari 2016 via Ear –Music. Dit vijftal mogen we al tot het lijstje van helden rekenen als het gaat om de Scandinavische metal scene. De band bestaat uit In Flames oprichter Jesper Strömblad & Glenn Ljungström (ex-In Flames) op gitaar, Marco Aro (The Haunted) aan zang, Chris Barkensjö (ex-Kaamos, Grave) achter de drums en nieuwkomer Rob Hakemo (ex-M.A.N.) op bas. Als je terugblikt op het ontstaan van de band dan was het eigenlijk Jesper en Marco die plannen hadden om iets nieuw op te starten en pas toen een tweede gitarist ter sprake kwam stelde Jesper voor om Glenn Ljungström te bellen. Deze had intussen al tien jaar niet meer gespeeld maar had wel de nodige ideeën verzameld en was eigenlijk hopend op dat ene telefoontje dat er uiteindelijk kwam. Er werd samen wat gejamd waarbij Marco & Jesper hun monden openvielen van verbazing dat Glenn nog steeds die strakke en sterke ritmepartijen uit zijn mouw kon toveren.
Volgens het persbericht vormt "Coup de Grace" "opnieuw een brug met de enige echte, originele extreme hardcore die recht in je gezicht slaat en de harcore zoals we deze nu kennen. De woeste meedogenloze puurheid maakt het een meesterwerk, waarbij de overweldigende agressie je insluit en niet meer loslaat. "
Als je The Resistance gaat vergelijken met bvb In Flames is de enige gemeenschappelijke noemer beide de Ex In Flames gitaristen. Verder is het een andere band die op ene andere leest geschoeid is. Muzikaal gezien is het simpeler gehouden. Het is zeker krachtig, zwaar en agressief maar met iets meer death metal invloed met hier en daar toch wat zin voor melodie. Daar waar je In Flames zou kunnen beschouwen als de ‘Gothenburg Sound’ zou je kunnen stellen dat The Resistance een mix is van Stockholm en Gothenburg sound. The band heeft gewoon gedaan wat ze wilden doen en kwamen tot dit resultaat! 
Al van bij de intro “Death March” wordt duidelijk dat dit een zwaar album gaat worden met een duistere kant. De titel is goed gekozen en past perfect bij het stuk. Meteen hierna knalt “I Welcome Death” uit de speakers en moet je besluiten dat het persbericht er niet om liegt… dit is echt en puur, recht in het gezicht, meedogenloos en agressief. Met “Smallest Creep” lijkt The Resistance er nog een schepje bovenop te doen en gaat het tempo omhoog. Ook “Violator” & “Felony” aan gewoon dezelfde richting uit. Met “Death Blow” wordt even gas terug genomen en dat rustpuntje heb je wel nodig. Hier komen de strakke ritmepartijen pas echt tot zijn recht en hoor je ook hoe creatief Glenn al die tijd geweest is. “Resolution” gaat er weer rauw en genadeloos op los maar kent een trage passage in de helft. Ook “World Order” klinkt als een ‘eargasme’ detonatie en kent bij de bridge van het nummer een soort van militaire mars dat best wel bij het nummer past. Of je nu “Enslavement” – “Art Of Murder” of “For The Venom” beluistert  het blijft een aanval op de trommelvliezen zoals je voordien nog niet kende maar zit wel eendenstrak in elkaar. Ook de riffs van  “The Drowning” zullen wel velen bekoren en voor “As It All Came Down” pakt dit vijftal alles nog eens uit de kast om je een agressief afscheid te schenken.
Het dertien nummers tellende album heeft een totale speelduur van zo’n 36 minuten, wat vrij kort is op zich maar er zijn ook geen nummers te vinden die de 4 minuten halen. Gezien de brutaliteit die vanuit de songs uitgaat is dit ook niet nodig. Het is harder, taaier en heftiger dan wat je voorheen beleefde. Ondanks dit alles klinkt alles zuiver,zeker voor dit genre. Ook de mix is goed gebalanceerd en je kan de partijen tot in detail horen.
Hoewel ondergetekende normaal niet de grote fan extreme metal is maar eerder de progressieve kant opzoekt heb ik toch genoten van dit album dat kwalitatief alles heeft om in het genre tot de toppers te behoren en The Resistance zal het op festivals zeker niet slecht doen. De gegeven score is dan ook berekend vanuit het standpunt van een extreme death metal fan en deze zou er toch snel een 3½ voor over hebben.

Line up:

• Marco Aro - Vocals 
• Jesper Strömblad - Guitar
• Glenn Ljungström - Guitar
• Chris Barkensjö - Drums 
• Rob Hakemo – Bass

Johan Kaethoven (3½)

Fuser, de dynamische rock rebellen, afkomstig uit Auckland Nieuw-Zeeland hebben weer een rock album geproduceerd getiteld “600 Cops”. Tot op heden heeft de band twee full albums en zeven singles op hun naam staan. Daarnaast werden ook meerdere van hun nummers op tal van compilaties gezet gaande van ‘Now your one of US: Alternative Collection vol1’. tot ‘Tell all your friends: Alternative Rock Anthology Vol.10’.
Ze lieten voor eerst van zich horen in 2006 met de release van het debuut “Fuser” en het duurde niet lang voordat ze opgemerkt werden. Enkele van hun nummers werden verkozen voor air play bij ‘Rock FM’ waarna ze ook een landelijke tournee maakten doorheen Nieuw Zeeland en het nummer “The Rules” verscheen op de CD compilatie van het Engelse ‘Rocksound’ magazine. In 2007 profileerde Fuser zich verder als live band daar waar  ‘Fuser’ oorspronkelijk als studio project bedoelt was. Er werd druk getoert,  zowel support alsook headliner. In 2008/2009 worden 5 nummers geselecteerd voor de ‘Demon Energy Supercross’ TV show en volgen enkele endorsement deals. In 2010 wordt het album “World of Make Believe” uitgebracht en komt er ook interesse van overzee en de band kan shows spelen in Noord America & Verenigd Koninkrijk. Anno 2012 volgt een support act tour met US rockers “Everclear” & “The President of the United States of America”. Hierna concentreerd de band zich op het schrijven en opnemen van het nieuwe album “600 Cops” dat nu het daglicht ziet.
Dit zes nummers tellende album is een leuk tussendoortje voor wie er een bredere muzieksmaak op na houdt dan enkel het zwaardere metal genre maar desondanks kan ik niet echt warm lopen voor deze rocknummers. Nogthans zitten de composities goed in elkaar en hoor je ook dat er muzikaal talent in de band te vinden is. De nummers vallen allen eerder te klasseren onder classic en alternative rock met een kleine country rock inslag en af en toe een kleine knipoog richting punk. Het ene nummer is al rustiger dan het andere en de plaat is best gevarieeerd maar dient mij eerder als achtergrond muziek voor de rock liefhebber bij werkzaamheden dan wel om echt van te genieten.

Line up:
Ian Black: gitaar/vocals
Pete Black: gitaar
Dan Hart: bass
Dave Morello: drums 

Johan Kaethoven (3)

Na tien jaar focussen op zijn dark Electro project was de roep naar analoge instrumenten te sterk geworden voor Ben Blutzukker en is deze Heavy Metal gaan spelen met als resultaat deze 4 nummers tellende EP die hij opnam als solo project onder zijn eigen naam.
“Analog Blood” is de herinterpretatie van 4 nummers uit zijn in 2007 verschenen album “Digital Blood” maar nu in Metal stijl. Met dit Project keert Blutzukker terug naar zijn eigenlijke roots. Ben speelde van 2000 tot 2004 bas gitaar bij de Duitse Thrash metal band ‘Jormundgard’. In die tijdhebben ze één album opgenomen en een nummer geleverd voor de Blind Guardian Triubte sampler. Verder speelde ze in het voorprogramma van ‘Belphegor’ & ‘Nocte Obducta’. Naast dat is Blutzukker nog actief als stemacteur en acteur, schreef hij een eBook en richte hij destijds een platenlabel op dat inmiddels ook weer ter ziele ging.
De vier nummers op deze plaat klinken allen vrij duister en worden wat langdradig omdat ze mijn inziens ook te ééntonig zijn, ondanks de tempowisselingen die de nummers kennen. Ik kan weinig originaliteit  ontdekken en het klinkt allemaal vrij cliché. Blutzukker is ook niet meteen dé metal zanger en was misschien qua stemgeluid beter bij de dark electro gebleven. Wie vanwege zijn metal verleden thrash verwacht komt ook bedrogen uit want hoewel de nummers wel thrash invloeden bevatten is deze EP toch op een rustigere leest geschoeid. Voor Ben moet het leuk geweest zijn om dit project te doen en de nummer opnieuw te interpreteren maar ik stel me de vraag of er iemand echt zitten te wachten op deze release. Voor mij is hij niet echt de moeite waard.

Johan Kaethoven (2½)

Na een klein oponthoudt, kwam Prong in 2012 uit met de release van ‘Carved Into Stone’ waarbij ze de scharnieren uit je deur bliezen. Schijnbaar uit het niets was Tommy Victor en de band erin geslaagd om alle voorgaande elementen van de bandformule te combineren: thrash, hardcore, industrial metal, etc. met de hoogdringendheid en angst die een diepe zenuw raakt bij de band hun trouwe fanbase en verder. De band trok verder en bracht in 2014 het veelgeprezen ‘Ruining Lives’ met aantal inmiddels klassiekers. ‘Turnover’ en ‘The Barriers’ en het titelnummer werden klassiekers in een recordbrekend schema van concerten over de hele wereld. Door de videoclip van ‘Remove, Separate Self’ kwam er nog meer interesse in het album over de hele wereld. Prong’s cover album ‘Songs From The Black Hole’ opgenomen doorheen de zomer van 2014 en uitgebracht begin 2015 werd geliefd door fans en critici. Altijd zoekend naar een onverwachte zet, stonden op het album diverse nummers met elk hun stijl waaronder nummers van: Hüsker Dü, The Bad Brains, Black Flag, The Sisters Of Mercy and Neil Young. Na de zoveelste headline tournee trok de band de studio in voor het volgend studio album, enkele dagen nadat de mix was afgerond trok de band op tournee met: Danzig en SuperJoint Ritual doorheen Noord Amerika en brachten hun eerste single ‘Ultimate Authority’ uit op de dag dat de tour van start ging.
Met ‘X - No Absolutes’ toont Prong de intensiteit en wreedheid van de band.
‘Ultimate Authority’, ‘Sense Of Ease’ en ‘Without Words’ laat de luisteraar happend naar adem achter. Het titelnummer is knapperig en catchy tegelijk. ‘Do Nothing’ brengt je zo dicht mogelijk bij een ballad als je van Prong kan verwachten en toont de enorme vooruitgang en het vertrouwen dat Victor vocaal gemaakt heeft. Victor vermeldt dat de sequentiebepaling van het album een moeilijke taak was, elk nummer is krachtig op zijn eigen manier.
Ook dit album werd geproduceerd door Tommy Victor, bijgestaan door zijn trouwe medewerker Chris Collier als co-producer en engineer, ‘X - No Absolutes’ verbreedt de horizon van de band.
Met 55 reeds aangekondigde nieuwe headline shows lijkt het dat Prong niet bij de pakken blijft zitten.

Lars Kaethoven (3½)

Graveshadow is een symphonic metal band uit Sacramento, Californië. 
Graveshadow werd opgericht in de winter van 2012 door slaggitarist: William Walker. De bezetting bestaat naast Walker uit vocalist Heather M. Smith, sologitarist Matt Mitchell, toetsenist Valerie Hudak, drummer Roman Anderson en bassist Ben Armstrong. Dit alles vervolledigd met gast muzikant Ralf Scheepers (Primal Fear, Gamma Ray), die de vocalen voor zijn rekening neemt in het nummer ‘Blink’.
Het geluid dat Graveshadow best omschrijft zijn loeiharde gitaren, hoogstaande keyboard melodieën, verplettende basklanken, huiveringwekkende drums. Krachtige opera-achtige zang die afwisselt met rijke dynamische growls die een zeer verrijkte sfeer creëren. Of het nu een verhaal is van persoonlijke emoties of een van gefantaseerde personages, de luisteraar mag er zeker van zijn dat hij/zij zich in een andere wereld zal bevinden bij het beluisteren naar deze CD.
Deze debuut CD is ondermeer zeker de moeite waard om te beluisteren, zowel de opera-achtige zang als de screams passen zeer goed bij het concept van de songs.
De melodieuze partijen zijn zeer meeslepend en het is enorm fijn om te horen hoe deze in perfecte harmonie samen komen met de hevige elementen van de instrumenten.
Er word op zeer professionele wijze gemusiceerd wat de kwaliteit ten goede komt.
Emil Nodtveidt van de Zweedse industrial metal band Deathstars zorgde voor de muziek en mastering, de productie van de CD was in handen van Matt Thomas.

Lars Kaethoven (4½)

Doll Skin werd opgericht in Arizona in 2013, bestaande uit vier nog onbekende muziekanten, zangeres Sydney Dolezal (15), gitariste Alex Snowden (16), bassiste Nicole Rich (17), en drumster Meghan Herring (19) ontmoete elkaar tijdens The Scottsdale School of Rock. Meghan maakte de ontmoeting tussen de bandleden mogelijk om zo de strijd aan te gaan in Rock Revelation Battle of the Bands. Nadat ze van alle juryleden een perfecte 10 kregen en hierdoor de eerste plaats wisten te bemachtigen trokken ze tevens ook de aandacht van één van de juryleden, Megadeth’s
bassist en mede oprichter David Ellefson, die de band op sleeptouw nam en samen aan de verovering van de west kust begonnen. Ze speelde shows met onder andere Social Distortion, Green Jello, DRI, SLUNT, en vele anderen.
Vier opvallende tiener punk-rockers die zonder problemen krachtig gitaar-, bas- en drumwerk laten knallen door je speakers, in een gevecht tegen tirannie en onderdrukking. Pas op krijg hierdoor niet het verkeerde idee van Doll Skin ze zijn evenveel The Runaways, als ook Josie and the Pussycats. In deze combinatie ligt de kern van Doll Skin, jong, knap en gevaarlijk. Dit ter zijde is Doll Skin meer dan een schoon gezichtje, ze weten van aanpak als het aankomt op muziek maken.
Voor meiden van deze leeftijd en gebrek aan ervaring in de muziekwereld klinkt deze CD toch zeer professioneel. Ze zijn luid, krachtig en laten de nummers in je gezicht ontploffen.
 “In Your Face” is geproduceerd door David Ellefson (Medadeth) en gemixt door Ryan Greene (Nofx, Cheap Trick, Lita Ford).

Lars Kaethoven (3½)

King Wraith is een Italiaanse heavy/power metal band gevormd in 2014 door gitarist/zanger Daniele Genugu. King Wraith is een rechttoe rechtaan heavy/power metal band, in het vroege 90’s genre à la Running Wild, Grave Digger and Blind Guardian. De nummers zijn doorspekt van stevige gitaar riffs en een aparte vocale klank die niet altijd goed samen klinkt met de nummers.
Dit project kan rekenen op de ervaring van  Giorgio Novarino (bass gitaar – formerly Bejelit) en Matteo Avanzo (drums – formerly Egart). Het geluid van dit debuut album ‘Of Secrets and Lore’ is sterk geïnspireerd op de Gouden Jaren van Heavy/Power Metal.
Muzikaal gezien vind ik de nummers zeer sterk, ze blijven in je hoofd steken, alleen jammer dat de zang soms niet mooi samen vloeit met de muziek, apart zijn deze beide zeer fijn om naar te luisteren maar samen zorgt dit niet altijd voor een positieve ervaring.

Lars Kaethoven (2½)

Een snelle, hectische en agressieve crossover tussen grindcore en thrash metal!
Op hun vierde full length album getiteld ‘Satanic Surgery’ brengt de Nederlandse grindcore/thrash metal band Collision  je een agressieve mix van grindcore vanuit de ingewanden van de afgrond! Snelle, hectische en korte nummers die meermaals herhaalde elementen vertonen die weinig goeds betekenen voor je geestelijke gezondheid en zorgen dat je zenuwen geprikkeld worden op een in mijn ogen niet zo positieve manier. Een gevoel van pure vernietiging in mijn hoofd, dit door de veel te hevige nummers die tevens niet verstaanbaar zijn.
Al meteen na het eerste nummer had ik het gevoel dat heel deze CD niets is voor metal fanaten die houden van bands met structuur en enige melodie, voor wie houd van brutaal geweld met een brulboei van een front-man is dit de ideale schijf.
De albumhoes werd opnieuw ontworpen door Luis Sendon (Obscene Extreme, Macabre, Brutal Truth, Paul Di'Anno, Nashgul).
Voor fans van: Napalm Death, Repulsion, SOD, Wehrmacht, Municipal Waste, Slayer

Lars Kaethoven (2)

Utopia is een Prog-Metal band uit Rome. Ze brengen een mix van verschillende stijlen die gaat van Progressieve rock tot Fusion. Nadat de band in 2010 hun debuut “Ice and Knives” uitbracht. Dit debuut kon rekenen op positieve commentaren en een warm onthaal van de fans. Voor de band is de tijd dan ook rijp voor een opvolger, die even op zich heeft laten wachten doordat de band een tijdje zonder drummer zat. Nu deze vervangen is door David Cannata werd het startsein gegeven voor de opnames van “Mood Changes” die uitgebracht op 11 januari 2016.
Vanaf de eerste noten van deze schijf is meteen duidelijk dat we verwelkomt worden op een kwalitatieve schijf die je geen moment gaat vervelen en een uitgebalanceerd geluid kent. Dat Italiaanse progressieve metal kwaliteit heeft getuigen ook andere Italiaanse bands zoals Rhapsody Of Fire – Solid Vision - Luca Turilli’s Rhapsody – Daedalus of zelfs het minder bekende Dynamic Lights. Utopia kan zich zeker met deze bands meten en dat dacht ook Marco Sfoglio die als gast muzikant fungeerde op het debuut “Ice and Knives”. Nochtans kan Lorenzo Venza meer dan zijn mannetje staan aan de ‘six string’ en moet hij zeker niet onderdoen met andere gekende landgenoten. Naast de band houdt deze zich nog bezig als gitaarleraar en kon hij een mooie endorser deal in de wacht slepen bij Schecter guitars & Mezzabarba/Masotti dewelke amps & effecten maken.
Lovenswaardig aan dit album is hoe deze formatie er in slaagt om naadloos de nodige stijlen en invloeden met elkaar te blenden tot één passend geheel en zo de spanning hoog op te bouwen. 
Na de knallers “The Trickster” & “Corpus Caeleste” horen we zo het iets rustigere “I Want To Know” dat naast de rustige passages evengoed up tempo stukken kent. Het volgende rustige momentum vinden we terug in het iets meligere “I’ll Be A Fool” maar eerst doorkruis je nog het met vette riffs doorspekte “Your Mirror”. “Black drop opent dan weer met slap bas van Enrico Sandri en hij doet dit voortreffelijk, gerugesteunt door het toetsenwerk van Lorenzo Antonelli, waarna de schijf even losbarst en vervolgens het gas weer terugneemt om in tal van wisselingen en solospots uit te monden. “Fight” mag met zulk een titel wel wat steviger klinken, maar ook “Dust” start stevig om nadien weer melodisch te klinken. “I will Try” heeft zo zijn jazz invloeden, zonder geïrriteerd te klinken maar swingt er lekker op los. “Mood Changes” ten slotte is zijn titel waardig en brengt een mix van meerdere stijlen die mooi in elkaar vloeien. Je hoort een zeer gevarieerd schijfje met niveau. De balans tussen de instrumenten zit lekker in alle nummers, iedereen kent zijn eigen plaats en krijgt ook de nodige ruimte om ten gepaste tijde even in de spotlights te komen. Het toetsenwerk klinkt melodisch en fris, de ritmesectie van drum & bas dreunt er goed op los waar nodig en van drummer David Cannata kan gezegd worden dat ze een waardige vervanger vonden. Vocaal klinkt alles zuiver en de tekst is goed verstaanbaar. Giampiero Ulacco mocht deze plaat mixen en leverde dan ook schitterend werk.
Line up:

• Riccardo Fenaroli - vocals
• Lorenzo Venza - guitars
• Lorenzo Antonelli - keyboards
• Enrico Sandri - bass
• David Cannata – drums

Johan Kaethoven (4)

Citadel Besieged ontstond toen twee vrienden, Adrian Jeffreys & Tim Hall elkaar na zo’n 23 jaar weer ontmoeten. Hun eerste project dat opgenomen werd dateert van 1987 onder de naam Darkhaven, maar dat album ‘Prelude To Heaven’ werd nooit uitgebracht. Citadel Besieged’s hun eerste album werd geschreven, gearrangeerd en opgenomen bij Distant Refuge Studio gedurende 2010 – 2011 onder de naam ‘The Winter of Evermore’. De opvolger voor deze plaat ‘Creation/Damnation’ werd opnieuw uitgebracht bij Distant Refuge Studio in de periode 2011-2012. Enig opzoekwerk rond de band levert me weinig op buiten de sumiere bio die ik net bij elkaar pende en bij bezoek aan zowel hun facebook pagina, alsook webpage (die bovendien niet beschikbaar bleek te zijn, kom ik weinig over dit duo te weten buiten het feit dat de ‘band’ of ‘project’ afkomstig is uit Evansville. Hoewel de bandleden melde dat hun muziek klinkt als Dio,Ozzy, Black Sabbath, Metallica vind ik, zelf fan zijnde van deze vernoemde bands, dat deze vergelijking veraf ligt. Verder gebruiken de heren citaten als “Heavy Metal at it’s Best” & “Take Yourself Back and Bring it to the Future” maar ook deze kan je in twijfel trekken. Hoewel de heren best trots zullen zijn op hun werk kan ik enkel melden dat deze single tot de middenmoot behoort en van het karakter is ‘leuk om te horen’ en wanneer je deze in een metal kroeg op de achtergrond zou horen gaat deze schijf eerder aan je voorbij dan dat ze aandacht trekt. Ze gaat inderdaad terug in de tijd en doet me denken aan de metal die je tachtiger jaren zou kunnen horen maar zonder echte uitschieters. De intro van het nummer doet me wat Priest achtig aan terwijl er na een minuut stevig van tempo wordt gewisseld en de riff wisseling volgen elkaar op. Wat dat betreft heeft deze plaat wel afwisseling maar het drumwerk is vrij basic en lijkt me zelf voorgeprogrammeerd, eerder dan live ingespeeld. Qua zang nemen beiden heren een deel van de lyrics voor zich en wisselen elkaar hierin vlot en vloeiend af. Tekstueel is het ook vrij clichématig en handelt het thema over vervloekingen, bezweringen, tombes, heksen, … kortom weinig originaliteit te bespeuren. Het beluisteren waard of niet? Ik laat het in het midden maar een hoogvlieger is het zeker niet. Ik geef ze een 3 voor de moeite en de afwisseling in de riffs waardoor de schijf niet gaat vervelen maar of ze later nog mijn gehoor zal bereiken betwijfel ik sterk.

Johan Kaethoven (3)