|
Deze uit Slovakije komende melodic power metal band werd reeds in 2008 opgericht door vocalist Martin Klein en gitarist Richard Germanus onder de naam Rightdoor. Maar eigenlijk werd dit eerder beschouwd als een muzikaal project ook al omdat de heren geen geschikte mensen vonden om de line-up te vervolledigen en vooral om die stabiel te houden. Pas sinds 2013 vonden ze een stabiel line-up met verder drummer Peter Gacik, bassist Filip Andel en gitarist Martin Cico. Eind 2014 doken ze dan uiteindelijk de studio binnen om hun debuutalbum te gaan opnemen en om ook de naam te gaan veranderen in Within Silence. Nu het debuut eindelijk hier voor ons ligt, mag ik wel stellen dat het vijftal er duidelijk werk heeft van gemaakt: negen knap opgebouwde tracks (als we de instrumentale 'Intro' en 'Outro' buiten beschouwing laten – veel meer dan opvullertjes zijn het niet!). Martin beschikt over een mooie cleane stem die perfect past in het genre. Verder is er een stevige basis die dankzij bass en mooie drumpatronen wordt gelegd waar de gitaristen hun riffs en solo's mooi kunnen over heen draperen. Hier en daar wordt het geheel nog opgesmukt met wat toetsenspel, maar dat is eigen aan het genre en het blijft gewoon bij een mooie ondersteuning. Ook mooi meegenomen zijn de growls van Richard die in een paar nummers (o.a. in het gedreven 'Elegy Of Doom' of het vlotte 'Anger And Sorrow') voor net dit extra pigment zorgt, zodat een mooi contrast ontstaat met de vocalen van Martin. Moeilijk heb ik het om hier mijn favoriete track uit te selecteren maar waarschijnlijk wordt dit dan toch het op een nummer na langste van dit album: 'The Last Drop Of Blood', dat heel wat wisselingen in tempo en ritme bevat en waar beide gitaristen een spetterende gitaarsolo uit hun instrumenten toveren. Fans van het genre in het algemeen en van o.a. Sonata Arctica, Stratovarius of Theocrazy doen er goed aan om deze 'Gallery Of Life' aan een stevige luisterbeurt te onderwerpen. Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Toegegeven: ik heb halsreikend uitgekeken naar het verschijnen van de debuut-cd van The Gentle Storm. Geef toe: een samenwerking van Arjen Lucassen, bekend van o.a. Ayreon, waarvan ik grote fan ben, met één van de beste rockzangeressen van het moment, Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering). Dit moet vonken geven, dat kan alleen maar goed zijn. En … mijn verwachtingen zijn ruimschoots ingelost. Met een uniek concept: een dubbelaar waar alle nummers op een rustige wijze worden gebracht, te horen op 'Gentle', en daarna ook op een stevige, harde wijze, te beluisteren op 'Storm'. Zo komt de veelzijdigheid en het vakmanschap van beide artiesten tot uiting. Op 'Gentle' ligt vooral de focus op de prachtige stem van Anneke, ondersteund met een arsenaal aan klassieke instrumenten die soms aan middeleeuwse troubadour muziek doen denken: zeer ingetogen nummers maar compleet afgewerkt. Klein minpuntje is dat 11 nummers in dit genre mij net iets te veel lijken. Daarom is 'Storm' mijn favoriete schijf van dit tweeluik. Melodieuze rock/metal met een stem die staat als een huis en mooie tempowisselingen zoals we die gewend zijn bij Ayreon. Met dit project bevestigt Arjen zijn genialiteit als muziekschrijver en als muzikant en bewijst Anneke nog maar eens de veelzijdigheid van haar stem. Verplichte kost voor elke Ayreonaut maar ook fans van Nightwish zullen deze cd zeker smaken. Ik kijk er al naar uit om The Gentle Storm live aan het werk te zien op het Lorely Progfestival: ik hoop alleen maar dat Arjen ook aanwezig is, want het is bekend dat hij uiterst zelden live optreedt en dat er dan veel nummers van Storm gespeeld worden. Bart Verlinde (4) Volgens de persinfo die ik bij dit album meekreeg is Starsick System dé nieuwe sensatie in modern hard rock, die invloeden van o.a. Alter Bridge, Papa Roach, Sixx AM en Shinedown mixt met een persoonlijke sound, aanstekelijke refreinen en zware riffs. En ja het huidige viertal – vocalist/gitarist Marco Sandron, bassiste Valeria Battain, lead gitarist David Bonati en drummer Ivan Moni Bidin – brengen inderdaad melodic hard rock met soms inderdaad aanstekelijke refreinen en inderdaad ook de gitaarriffs kan je bijwijlen zwaar gaan noemen. Maar hiermee zijn alle gelijkenissen met de eerder vernoemde bands wel opgebruikt, want dit viertal is duidelijk niet van het niveau van de eerder vernoemde bands. Het niveau op gebied van de songs is er reeds heel groot, maar ook vocaal kan Marco nergens tippen aan wat bijvoorbeeld Jacoby Shaddix (Papa Roach) of Miles Kennedy (Alter Bridge) op dat gebied wel aankunnen. Dat Alessandro Del Vecchio op een nummer (de in mijn oren melig klinkende ballade 'Strong') als pianist komt opdraven, helpt niet zo veel. Nee, sorry, maar dit kwartet zal nog vele boterhammetjes moeten eten om ook maar tot aan de knieën te komen van de vier bands die ik eerder als invloeden noemde. Dus vermoed ik dat dit album enkel in thuisland Italië en heel misschien tijdens hun concerten over de toonbank zal gaan. Luc Ghyselen (3) Het Hongaarse viertal van Special Providence brengt met 'Essnce Of Change' een vierde werkstuk op de markt. Hun compleet instrumentale mix van moderne jazz met progressieve rock/metal en elektronica doet bij velen de wenkbrauwen fronsen. Zo ook bij deze reviewer want hoe virtuoos de heren dit ook brengen, ik blijf op mijn honger zitten. Aan de veelvuldige ritme en tempowisselingen zal het niet liggen, aan de meer dan eigenzinnige switchen in de verschillende stijlen die de heren gebruiken zou het wel kunnen liggen. Dat er ook geen vocalen te bespeuren zijn zal er in ieder geval ook wel wat toe doen. En voor welke muziekliefhebber dit nu echt gebracht wordt weet ik na een paar luisterbeurten nog steeds niet daar dit veel en veel te soft klinkt voor elke rechtgeaarde metalfan, terwijl de soms toch stevig overkomende fragmenten prog rock/metal waarschijnlijk pakken te zwaar zullen uitvallen voor de echte liefhebber van moderne jazz, en dan heb ik het nog niet gehad over de toevoeging van allerlei elektronische snufjes die hier veelvuldig opduiken. Progressieve muziek zal ik het maar noemen van vier virtuozen op hun instrument (baa, gitaar, drums en keyboards) maar waar ik toch een ziel, een gevoel in mis. Nee, deze 'Essence Of Change' zal hier ten huize op niet veel draaibeurten meer moeten rekenen. Luc Ghyselen (2) Het Zwitserse Sounds Of Fury, met in de gelederen zanger/gitarist Nico en bassist Will die samen ook al aan de wieg stonden van Darkrise in 1998, stelt met deze 'Mediocrazy' zijn tweede album voor. Het viertal, naast Nico en Will hoor je hier ook nog gitarist Dario en drummer Axel – brengt hier negen nummers death metal die je bij momenten toch wel vrij technisch mag noemen zonder dat de heren daarbij aan brute kracht inbinden. Dat er ook al eens een melodieus klinkende gitaarsolo de revue passeert is, voor mij althans, een pluspunt te noemen in de anders vrij strakke en supersnel gebrachte death metal. Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn wat het viertal hier op ons heeft losgelaten. Vele nummers lijken immers nogal op elkaar en zijn dus onderling wat inwisselbaar, maar de grootste tegenvaller, voor mij althans, is het feit dat ik maar heel weinig versta van de rauw gebrulde teksten die over de frustraties in het dagelijkse leven zouden moeten handelen zoals o.a. het samenleven met onze collega's op de werkvloer of de politieke speeches die we op radio en/of tv moeten aanhoren. En als je iets zinnigs te verhalen hebt over dat laatste thema, dan versta ik wel graag wat je daarover te melden hebt. Maar goed, muzikaal is dit death metal aan een tempo die als een sneltrein over je heen walst en als je dan, als liefhebber van het genre, niets hebt begrepen van de teksten, dan zij het maar zo want je hebt je immers perfect uitgeleefd op de krachtige, brutale muziek die het viertal je te bieden heeft. Luc Ghyselen (3) Nieuw in het wereldje van prog rock/metal is het viertal SiXforNinE, een band opgericht door gitarist George Kapa, bassist Herc Booze en drummer Pete Outfox. Het duurde een tijdje vooraleer ze een vocalist vonden maar tenslotte vonden ze de man in hun eigen crew: sound engineer Fotis Benardo (je misschien wel bekend als drummer van het symfonische death metal gezelschap Secptic Flesh). Het viertal nam rustig de tijd de tijd om dit titelloze debuutalbum klaar te stomen daar de eerste opnames voor dit album reeds van start gingen in 2010. Maar misschien is dit wel goed geweest daar de elf tracks die je hier te horen krijgt van het kwartet wel degelijk heel goed in elkaar steken. Zoals je het in dit genre (prog rock/metal) mag en kan verwachten, bevatten ook hier elke track tal van wisselingen in tempo en ritme, krijg je sterke vocalen, imposante drumpatronen, bepalende basstructuren, stevige gitaarriffs en melodieuze gitaarsolo's voorgeschoteld. Dat het geheel soms wat doet denken aan Dream Theater of aan Symphony X is natuurlijk niet zo eigenaardig daar waarschijnlijk elke band in dit genre wel invloeden in zijn muziek heeft van deze twee mastodonten in het genre. Liefhebbers van het genre doen er goed aan deze SiXforNinE aan een luisterbeurt te onderwerpen, niet dat dit viertal het warme water heeft heruit gevonden, maar wel omdat dit een sterk album is geworden in het subgenre die dan ook, heel zeker weten, zijn plaats zal krijgen in hun platencollectie. Luc Ghyselen (3½) Het Italiaanse label Bakerteam Records verraste me reeds een aantal keer met een aantal heel interessante albums. Mijn verwachtingen zijn dan soms ook nogal hoog als ik nieuw werk van dit label in handen krijg. Uit het Italiaanse Trieste komt het viertal – Luigi Pressacco (guitars), Davide Sportiello (bass/keyboards), Andrea Piergianni (drums) en Giorgia Sacco Taz (vocals) – dat zich de naam Silentlie aanmeet. Stevig beïnvloed door allerhande bands in het female fronted Gothic Rock timmert ook dit viertal sinds 2005 aan de weg naar de roem. Met een tweetal ep's – een van de nummers daarop werd gebruikt in de soundtrack voor de film “Blood Sisters” – onder de arm besloot het viertal dat de tijd rijp was voor een full-album. 'Layers Of Nothing' kreeg het album als titel en tien nummers werden goed genoeg bevonden voor dit schijfje. En alhoewel die tracks allen niet slecht te noemen zijn, steken ze ook helemaal niet boven het maaiveld uit. Voeg eraan toe dat ik het liever toch een stukje meer uptempo heb, en je begrijpt dan ook dat een aantal van tracks gewoonweg aan mij voorbij gaan zonder echter ook maar een bepaalde indruk na te laten. Ook vocaal kan Giorgia me niet echt boeien: haar vocale capaciteiten blijven een beetje op dezelfde toonhoogte hangen en je hoort vrij frequent dat Engels niet haar moedertaal is. Er is duidelijk nog heel wat werk voor dit viertal vooraleer ze echt internationaal zullen gaan scoren en daar kan het leuke snoetje van Giorgia echt niets aan verhelpen. Luc Ghyselen (3) Signum Regis werd in 2007 geformeerd door bassist/songschrijver Ronnie König die met Göran Edman (ex-Yngwie Malmsteen) een uitstekende vocalist kon aantrekken om de melodic/neoclassicial metal op een overtuigende maniet van zang te voorzien. Twee albums lang, 'Signum Regis' (2008) en 'The Eyes Of Power' (2010), hield deze samenwerking stand. Voor het derde album, 'Exodus' (2013), werd het geweer van schouder verandert en kwam Ronnie op het idee om verschillende vocalisten te gebruiken voor dit uitstekend ontvangen conceptalbum. En nu is Signum Regis er opnieuw met een zes tracks tellende ep als voorproefje op het later dit jaar te verschijnen nieuwe album. Maar hier kiest Ronnie opnieuw voor een vaste zanger. Mayo Petranin, die je ook al op één nummer kon horen tijdens het vorige album, mag nu de honeurs als vocalist waarnemen. En, het mah gezegd worden, dat doet hij heel bekwaam. Hij beschikt over een krachtige, lichtjes rauw klinkende stem die het wonderwel doet bij de muzikale capriolen van de band die hier bestaat uit Ronnie König (bass), Filip Kolus (gitaar), Jan Tupy (keyboards) en Jaro Jancula (drums). Zes nummers krijg je hier dus die energiek, krachtig en gedreven uit de speakers knallen. En precies zoals het hoort in het genre is er in iedere track heel veel ruimte voor mooie melodieuze gitaarsolo's. Verder is er een stevig fundament van bass en drums, klinken de gitaarriffs krachtig en vol vuur en zorgen de keyboards voor perfecte ondersteunende tapijten. Naast vier gloednieuwe nummers – 'Living Well', 'Through The Desert, Through The Storm', 'My Guide In The Night' en 'Come And Take It' – krijg je hier verder nog een nieuwe versie van 'All Over The World' (de originele versie kan je op het debuutalbum vinden) en een mooie bewerking van Yngwie Malmsteen's 'Vengeance-Liar'. Wie niet kan wachten tot het nieuwe full-album eraan komt, zal met deze zes tracks tellende ep een heel sterk album in het melodic metal genre aan zijn collectie kunnen toevoegen. Luc Ghyselen (4) Het Italiaanse Forgotten Tomb ontstond in 1999 als een één-persoon-project van Herr Morbid nadat hij zijn vorige band, Sacrater, had ontbonden. Zo nam hij volledig alleen een demo en twee full-albums op vooraleer het project dus uitgroeide tot een band. Forgotten Tomb bracht in het begin pure black metal maar nu, op het achtste studio-album reeds van dit gezelschap, mag je dat gerust wijzigen tot een mix van doom en black metal. Samen met zijn huidige kompanen – bassist Algol, drummer Asher en lead gitarist A. – brengt Herr Morbid hier zeven vrij lang uitgesponnen tracks die allen zeer log en zwaar klinken en waar het geluid van doodsklokken nooit veraf blijkt te zijn. Openen doet het viertal met een eerste mokerslag: 'Soulless Upheavel' klinkt hondsbrutaal, houdt er een vrij meedogenloos tempo op na met frequente oprispingen van kwaadaardige vertragingen en veranderingen in ritme. Als deze eerste track aan een veel te hoge snelheid wordt afgehaspeld als fan van doom, dan zal track nummer twee, 'King Of The Undesirables', je een pak beter in de oren klinken daar hier het logge, zware en trage ritme die doom tracks zo typeren hier de bovenhand neemt. Toch kan het nog zwaarder, logger en trager. Dat bewijst 'Bad Dreams Come True' waar naar het einde toe toch een paar immense erupties op gebied van tempo langskomen. Een trucje dat ze ook herhalen in het titelnummer die dan heel macaber eindigt met enkel gitaarspel die je doen denken aan doodsklokken. Dat doom en black metal toch wel voor een mooie symbiose kunnen zorgen, bewijst het viertal met het rauwe, zware en brutaal klinkende 'Mislead The Snakes' waarin wat wordt geëxperimenteerd met een paar effecten op het vocale gebied. Ook 'Dread The Sundown' blijkt een mooie stijloefening om black metal met doom te verzoenen, al had ik persoonlijk de krakende break eruit gehouden. Echt langzaam, beklijvend en zelf creepy is de laatste, instrumentale, track op dit album, 'Swallow The Void'. Meteen een track die de titel van dit album alle eer aandoet. Forgotten Tomb levert met 'Hurt Yourself And The Ones You Love' een knap album af in het subgenre doom/black metal dat in vele collecties een mooie plaats zal innemen. Luc Ghyselen (4) Het Italiaanse At The Dawn werd in 2011 opgericht door gitarist Michele Viaggi nadat hij het voor bekeken hield bij zijn vorige band, death metal band Conspiracy. Met At The Dawn kiest hij toch voor een compleet andere richting daar dit zestal – met naast Michele verder ook nog gitarist Michele Vinci, bassist Vittorio Zappone, drummer Mattia Ughi, toetsenist Marco Iaffaldano en vocalist Stefano de Marco – een mix brengt van symfonische metal, prog metal en power metal. Twaalf nummers, waarbij hun versie van Iron Maiden's 'Revelations' waarmee het album wordt afgesloten, bevat het album die je allemaal knap en goed gearrangeerd mag noemen waarin melodieuze gitaarsolo's met de meeste aandacht gaan lopen. Het grootste struikelblok in mijn oren zijn de vocalen: Stefano mag je zeker geen slecht vocalist noemen, maar zijn uitspraak van de Engelse taal is … tenen krullend te noemen. En ook bij gastvocaliste Letizia Chiozzi ('Siren Call') hoor je onmiddellijk dat niet Engelse accent weerklinken. Spijtig genoeg zorgt dit er wel voor dat mijn waarderingscijfer voor dit tweede album van At The Dawn flink naar beneden wordt getrokken. Wie zich dus helemaal niet stoort aan deze praktijk, haalt hiermee wel een knap album in huis. Luc Ghyselen (3) |
|
RSS-feed