Het Duitse Fast-Ball Music brengt deze maand weer enkele schitterende headbangers op de markt.
Uit het ruhrgebied overweldigt de band Unforged met het conceptalbum Eye For An Eye.  Het vijftal zet je bij de intro van ‘Serial Killer’ even op een rustig spoor om nadien voluit hun agressie te spuien. Dezelfde contrasttruc wordt toegepast bij de titletrack, wat de melodie én het genieten duidelijk verhoogt.  Het verlangen naar bloed en liefde zit in hun genen.
Bij The End A. D. stroomt het bloed nog heviger.  De Amerikaanse hardcore band werd opgericht in 2014 doch releases zijn zeldzaam. Met It’s All In Your Head op Fast-Ball hopen ze ruimere bekendheid te verwerven in Europa.   Vijf korte bass-driven songs die schreeuwen om aandacht met een indrukwekkende (bijna schorre) zangeres Ami Friend.
Iets zachter schallen de hardrockers van Bodyguerra door de boxen.  Hun meer dan een uur durende album Fire & Soul overtuigt met melodische songs en mooie gitaarsolo’s.  Zangeres Ela Sturm, toch niet van jongste, weet mij alleszins te laten smelten in vier octaven. Dertien  nummers met catchy melodische lijnen geplugd uit de gitaar van bandleader Guido Stoecker. Een absolute aanrader!  Luister zelf: https://youtu.be/0taMFX7Sw5Y

Marino Serdons

Antti Martikainen is één persoon die in een volledig digitale studio albums produceert. Hierdoor krijg je een vrij unieke sound die mij spijtig genoeg niet echt volledig mee had.
‘Divine Alliance’ start deze instrumentale plaat op een epische manier – maar dan wel een vrij platte en licht commercieel klinkende epiek. Don’t get me wrong, het zit goed in elkaar, maar iets klopt niet in mijn oren, waardoor het niet zo dreigend klinkt als zou moeten. Gelukkig doet ‘Durandal’ het beter dan de opener, en is dit ook wel echt goeie achtergrondmuziek voor wanneer je de muziek van je games even beu bent. Want dit moet je echt wel al weten over dit album, het klinkt als gamemuziek en komt in mijn ogen ook enkel tot zijn recht als je er zo naar luistert. Dit zal nog blijken bij andere songs. Bij ‘Metal Crusade’ gaan we terug wat meer richting het epische en is er iets meer inleving door de mooie viool. Spijtig hoor je net door die viool heel hard dat dit volledig digitale muziek is.
‘Terra Sancta’ hakt er wat meer in en heeft iets origineel door de Oosterse sferen. De opvolger, ‘Blood of Glory’, heeft weer terug meer het videogame gehalte en ik moet eerlijk bekennen dat ik het concept van dit album echt wat beu word nu. Dat komt waarschijnlijk omdat ik er gewoon naar luister, en niet tijdens met iets anders bezig ben. Het is echt achtergrondmuziek, wat ook duidelijk word met ‘Deliverance’ en ‘Claymore in the Face’ (bij die laatste klopt de titel dan wel echt).
‘Shining Fate’ heeft een bekend deuntje dat ik niet meteen kan plaatsen en doet iets te veel moeite om episch te willen klinken, waardoor het een beetje in elkaar zakt. Hetzelfde bij ‘Defenders of the Cross’, ‘The March of the Templars’ en spijtig genoeg ook met hun zwakke afsluiter ‘Victoria Ultima’.
Zoals ik al meerdere keren aanhaalde, perfecte muziek voor een paar rondjes Doom te spelen. Maar niet voor even intens te luisteren zoals je dat bij andere metal albums zou doen.
 
Kyria Van Gasse