​Voor u verder leest even een kleine dienstmededeling: ik ben tot ergernis van velen in mijn naaste omgeving een fan van 80’s hairmetal én van het eurosongfestival (jaja, ik weet het). Daarom hou ik ook van bands als Amaranthe en zeker van deze Beast In Black.
Toen Anton Kabanen (gitaar) in 2015 Battle Beast verliet vormde hij bijna onmiddellijk Beast in Black met de erg getalenteerde Griekse zanger Yannis Papadopoulos. En of je nu van Beast In Black houdt of niet, Papadopoulos is één van de beste metalstemmen van het moment. Punt.
Vanaf de eerste noten van “Cry Out For A Hero” hebben ze mij helemaal vast in hun 80’s geïnspireerde synthmetal of discometal, het is maar hoe je het beestje wil noemen. Alles is catchy als hel. De ene meezinger na de andere passeert de volgende veertig minuten. En dan die intro’s…geniaal én gedurfd. En dat ze zelf ook wel houden van de jaren tachtig kan je zelf bekijken in de clip van “Sweet True Lies”. Het ziet er fout uit, maar het is zo aanstekelijk.
Persoonlijke favorieten: het abba-esque “Die By The Blade” (hoppa daar is de eurosonglink), de met een (dwars)fluit beginnende ballad “Oceandeep”, “This Is War” met een hoofdrol voor Kabanen en het uptempo “No Surrender”.
In het najaar van 2018 mochten ze al mee op tour met hun landgenoten van Nightwish, maar nu staan ze helemaal klaar om Europa (en de wereld) te veroveren met hun eigen headlinertour. Op vrijdag 01 maart staan ze in de Amsterdamse Melkweg en op zaterdag 02 maart in de Biebob, Vosselaar. 

​Tom Coppers (5)

​Als sinds 1980 is Metal Church één van de toonaangevende metalbands. Met “Damned If You Do” laten de grondleggers van de trashmetal alweer hun twaalfde album op de wereld los.
Zanger Mike Howe werd opnieuw aan boord gehaald en is samen met oudgediende Kurdt Vanderhoof (gitaar) in topvorm op deze nieuwe worp.
Het openingstrio “Damned If You Do”, “The Black Things” en “By The Numbers” knallen lekker oldschool. Het gitaarwerk van Vanderhoof is nooit beter geweest en Howe spuwt de lyrics de boxen uit. “Revolution Underway” en vooral “Guillotine” zijn wat mij betreft een stuk minder interessant. Vooral “Guillotine” kreunt onder het dramatische geluid van het album. Want als er iets mis is met dit album is dat het geluid. Er is iets grondig mis gegaan met de mastering/mixing van “Damned If You Do”. Gewoon via de luidsprekers in de wagen of stereoketen is het nog te doen, maar luister via een koptelefoon en je moet na drie nummers even op rust komen.
Heel erg jammer eigenlijk want verderop het album volgen met “Into The Fold”, “Out Of Balance” en vooral “The War Electric” enkele instant-classics. Maar ik krijg ze eerlijk gezegd slecht in stukjes en beetjes uitgeluisterd.
Dan gaan we maar live naar de heren luisteren. En dat kan op vrijdag 19 juli in Eindhoven op Dynamo Metalfest of op zondag 11 augustus op Alcatraz Festival in Kortrijk.
 
Tom Coppers (4)

​Slechts iets meer dan 20 minuten duurt “Junk Yard Fest” van het Antwerpse Fat Bastard. Maar alle zeven de nummers zijn er boenk op. Zelf noemen ze hun muziek: Hard Driven Rawk n' Roll.
Ik hou het op hardrock ’n roll, een flinke dosis hardrock maar erg catchy. Vergelijkingen met Peter Pan Speedrock en Motörhead zijn uiteraard voor de hand liggend en helemaal correct.
Maar een nummer als “Hot Rod Summer” doet ook wat denken aan de oude Volbeat-nummers. En “Blood, Sweat And Beer” doen zowel muzikaal als tekstueel wat denken aan Nashville Pussy.
Allemaal fijne referenties zou ik zeggen! Maar ze zijn vooral Fat Bastard, een band die perfect weet hoe ze een vettig rock ’n rollnummer moeten maken.
Een band die ik heel erg graag eens live aan het werk wil zien. Misschien ergens op een festivalweide in Dessel? En ook snel een full-album maken zou ik zeggen, dat zou te gek zijn!
 
 
Tom Coppers (4 ½ )

Tom Morello is al jaren één van de beste gitaristen van deze aardbol en met Rage Against The Machine heeft hij een grote invloed gehad op mijn muzikale jeugdjaren. Later bewees hij met Audioslave en zijn soloproject The Nightwatchman dat er ook een leven was na Rage Against The Machine. Dat hij van vele markten thuis is blijkt uit het feit dat hij de laatste jaren wel eens op het podium staat met Bruce Springsteen en met de hiphop superband Prophets Of Rage.
Nu is hij er met zijn eerste album onder zijn eigen naam, en het moet gezegd: “The Atlas Underground” is een erg gedurfde plaat geworden.
Twaalf nummers lang vind Morello nieuwe (sub)genres uit. Geholpen door een heel leger aan gastmuzikanten mixt hij zowat alle moderne muziekgenres (dubstep, hiphop, electrohouse,..) met zijn karakteristieke gitaarspel.
Veel fans van zijn vroegere muziek gaan het helemaal niets vinden en dat kan ik snappen. Maar met een (heel erg) open muziekgeest ga je links en rechts zeker wel iets interessants ontdekken.
Het Australische duo Knife Party mag de zaak openen met “Battle Sirens” en doet dat met heel erg vette dubstep. De eerste minuut denk je nog dit wordt een rockplaatje maar daarna vliegt de electronica je om de oren.
Op “Rabbit’s Revenge” doet Morello lustig verder aan de zijde van breakbeat-dj Bassnectar en de rappers Big Boi (Outkast) en Killer Mike. Hip Hop, dance en gitaarlicks worden hier behoorlijk meesterlijk gemengeld tot een erg prettige brij.
Iets te braaf vind ik “Every Step That I Take” waarin indieband Portugal. The Man gekoppeld werd aan DJ Whethan. Het nummer is wel het themanummer geworden van SAVE – Suicide Awareness Voices Of Education, een organisatie die info wil brengen rond zelfmoord. Het nummer werd dan ook opgenomen net na de dood van Morello’s Audioslave-collega Chris Cornell.
Geef mij dan toch maar het politiek geëngageerde “We Don’t Need You”. Zowel tekstueel als muzikaal vrij eenvoudig maar zeer efficient gebracht door rapper Vic Mensa.
“Find Another Way” kan me dan weer minder bekoren maar dat is vooral omdat ik de stem van Marcus Mumford, inderdaad die van Mumford & Sons, beu ben na twee zinnen. Er is weinig mis met dit nummer, maar met een andere zanger zou dit voor mij al een hele verbetering zijn.
En dan komt misschien wel het nummer wat voor veel rockliefhebbers een brug te ver gaat zijn. De zang op “How Long” komt van Rise Against-zanger Tim McIlrath, dat is nog meer dan in orde. Maar van het moment dat elctrohouse grootheid Steve Aoki zijn duivels ontbind waan je je op Tomorrowland, waar Aoki trouwens al 8 jaar op rij speelde. Van Morello’s gitaren is ook heel weinig te merken in dit nummer. Gelukkig is die weer prominent aanwezig in “Lucky One”.
Pretty Lights wordt wel eens omschreven als het gezicht en stem van de nieuwe Amerikaanse electronica scene. In het instrumentale “One Nation” matched die electronica wonderwel met de gitaarlicks van Tom Morello.
Vanaf “Vigilante Nocturno” gooit hij de dance en electro iets meer overboord en komen de gitaren weer op de voorgrond. Eerst met de hulp van multi-instrumentalist Carl Restivo en daarna met een andere gitaarvirtuoos: Gary Clarke Jr. Al is er van zijn gitaar weinig te horen.
Met “Roadrunner” krijgen we het meest stevige nummer van de plaat te horen. De gitaren scheuren heerlijk rond de rondspuwende vocals van Leikeli47. Zonder twijfel mijn favoriete nummer. Voor afsluiter werd de hulp ingeroepen van Wu-Tang Clan-leden RZA en GZA. Samen met DJ Herobust zorgen ze met “Lead Poisoning” voor de afsluiter die dit album verdiend: een eclectische mix van hip hop, rockgitaren en dance.
“The Atlas Underground” was voor mij zeker fijn om een keer te beluisteren, of ik dit album nog vaak ga opzetten betwijfel ik dan weer wel. Tom Morello doet volkomen zijn zin, maar hierdoor is het ook wel een album geworden dat net iets te veel een mengelmoes is geworden van genres. Alsof hij zijn eigen genre probeert uit te vinden. Allemaal wel fijn om een keertje te beluisteren maar zeker geen hebbeding.
  
Tom Coppers  (3)

Meer dan 6 jaar na hun EP “Ø” brengt het Zwitserse AlmØst Human eindelijk hun debuutalbum uit. Eén van de redenen waarom is het zolang geduurd heeft is omdat ze in de tussentijd samen met de comedians Vincent Veillon en Vincent Kucholl de band Black Lion Genocide vormden waar ze in Zwitserland immens populair mee zijn geworden.
Maar nu zijn ze dus terug als AlmØst Human.
Wat onmiddellijk opvalt bij “XS2XTC” is de uitstekende productie. De tracks klinken echt één voor één vlekkeloos. AlmØst Human speelt een dynamische mix van nu-metal en powermetal.
De songs zijn allemaal wel ok maar mij net iets te complex bij momenten. Het 6 minuten durende “Systems Of Beliefs” opent met de ene tempowisseling na de andere. Even op adem komen.
“Warpigs” (geen Sabbath cover) begint als straffe nu-metalsong met een catchy riff, maar ook hier willen ze teveel in één nummer gooien waardoor het allemaal wat teveel wordt. En het wordt er niet beter op met het erg complexe “What Makes You So Hard” en het instrumentale “Chemical Breakfast”.
Het Korn-achtige “Baby Glued” is dan wel weer een voltreffer. Een nummer waar de vocale capaciteiten van zanger Ben Pluss goed in de verf worden gezet. Cool nummer! En ook “In The Name(s) Of God(s)” is dik ok, tot ergens halverwege. Een snufje nu-metal met een dikke Pantera-saus. Maar waarom wordt er ineens halfweg het nummer de vaart er compleet uitgehaald en gaat men weer experimenteren? Wie zal het weten.
Iets waar het hele album wat onder te lijden heeft: iets te veel variatie en experiment.
 
Tom Coppers (3 ½ )  

​Eén van de ontdekkingen van 2018!
Voilà, hiermee is deze recensie eigenlijk al af. Nee serieus Silver Dust is voor echt een ontdekking.
Deze Zwitserse bende komt voor de tweede keer uit de donkerste krochten van de wereld gekropen om een album op ons los te laten.
Met “House 21” waan je je in een Victoriaanse horror film en dat wordt er meteen in gegooid met de theatrale opener “Libera Me”. Het stemgeluid van Lord Campbell is vrij uniek en gaat van theatraal naar death metal naar bijna spoken word. Heel erg interessant. Voor heel wat mensen zullen er wat teveel tempo en stijl wissels zijn maar laat mij dat nu net extra interessant vinden.
Eén van mijn favoriete nummers is “La La La La La” dat had zo van System Of A Down geweest kunnen zijn. Voor de Kim Carnes-cover “Bette Davis Eyes” krijgt Silver Dust de hulp van Lordi-zanger Mr. Lordi. Lordi heeft Silver Dust trouwens als support-act mee genomen op hun Europese tour. Maar deze cover had niet gemoeten van mij. Gelukkig trekken “This War Is Not Mine” en vooral “It’s Time” en “The Calling” het niveau van het album weer helemaal naar boven.
“House 21” is een heel erg fijne kennismaking met Silver Dust. Hopelijk zien we hen in 2019 ergens op een festival opduiken want live zou Silver Dust wel eens een visueel feest kunnen zijn.
 
Tom Coppers  ​(4 ½ )