Vanaf het debuutalbum ‘Burn My Eyes’ bleven Robb Flynn en zijn troepen tegen de stroom in roeien met een strijd om artistieke vrijheid met zowel voor- of als tegenstanders. Fans en vooral critici zijn nu eenmaal moeilijk te plezieren en toen die klaagden dat Machine Head teveel van hetzelfde bracht, wijzigde de koers van de groep iets en dan werd de kritiek dat de stijl teveel bokkesprongen nam. Op ‘Catharsis’ krijg je een nog grotere variatie met een hoop verschillende stijlen die door Robb gewoon als Machine Head bestempeld worden. Een groep die een evolutie doormaakt kan volgens mij alleen toegejuicht worden. Wat sommigen een allegaartje noemen, klinkt volgens mij toch eerder als een mooi geheel. Akkoord, de zijsprongen zijn legio, maar alles is vakkundig afgewerkt. Enkel de nu-metal hiphop uitstap vind ik minder geslaagd. Rappen, zoals in ‘Triple Beam’, is niet Robb’s sterkste punt en dat is het enige dat hij beter zou achterwege laten. En toch blijft dit nummer tegen drugsdealing één van de hoogtepunten van het album als je het gangsta stukje wegdenkt. De CD bevat vijftien nummers en duurt vijfenzeventig minuten, maar dat valt niet op door de grote afwisseling. De plaat opent met ‘Volatile’ en de woorden ‘Fuck the world’, wat meteen het hardste van het album is. Samen met het titelnummer, ‘Grind You Down’ en ‘Razorblade Smile’ benaderen die nummers het meest het oude Machine Head. Jammer dat de schitterende gitaarsolo’s van weleer zowat verdwenen zijn. We krijgen folk in ‘Bastards’, een protestsong tegen Trump. ‘Eulogy’ is dan weer eerder psychedelisch. Voor het eerst vind je op een Machine Head album een volledig akoestisch nummer, namelijk ‘Behind A Mask’, waarin Robb en Jared een Lennon/McCartney harmonie met succes afronden. Robb bewijst meermaals dat hij een hele mooie cleane stem heeft. Tijdens de coupletten van ‘Bastards’ klinkt hij als Eddie Vedder en in andere nummers dan weer als Mikael Åkerfeldt. Je bent gewaarschuwd dat je verwachtingen voor de hardheid van dit album niet te hoog mogen zijn. Met heel veel cleane vocals en heel veel verschillende stijlen krijg je het meest gevarieerde Machine Head album ooit, wat een heel wat grotere uitdaging is dan een nieuwe ‘Burn My Eyes’ of ‘Unto The Locust’. Hopelijk wordt dat ook de mening van de fans.

​Line-up:
Robb Flynn: zang, gitaar
Dave McClain: drums
Phil Demmel: gitaar, achtergrondzang
Jared MacEachern: bas, achtergrondzang

 
Danny Focke (4)

Ik werd enigszins verrast door deze eerste EP ‘The First Hour’ van het Belgische progmetal gezelschap Cygnus dat zomaar uit het niets plots opdook met dit debuut. Een vier nummers tellend schijfje dat als voorbode en promotieschijf moet dienen voor het volledige concept album met dezelfde titel dat Cygnus zal opnemen januari 2018. Dat Cygnus meteen de lat hoog legt voor zichzelf bewijst deze EP meteen door de uitermate goede geluidskwaliteit en dito performance. Cygnus werd in 2015 opgericht door ex-Omega X leden Erik Callaerts en bassist Benny Vercammen en speelden daarnaast ook samen in tal van andere bands met meestal een heavy en progressieve inslag. Samen met ex-Temptations drummer Tom Tuypen legde ze de fundatie voor Cygnus. In 2016 namen zee vier nummers op in de artsound studio. Wat later werden ook zanger Frank Vermeiren en drummer Kjell de Raes aan de bezetting toegevoegd. Cygnus hecht veel aandacht aan het melodische en het tekstuele met een grote liefde voor muziek. Die passie merk je ook meteen in de vier nummers op deze demo. Er wordt meteen krachtig maar melodisch afgetrapt met ‘Skin People’ dat meteen indruk maakt en de aandacht van de luisteraar trekt. De cleane zang van Frank is aangenaam om aan te horen en klinkt overtuigend. Ook instrumentaal weet je meteen dat men op hoog niveau musiceert en voor dynamiek niet verlegen zit. Solowerk om de vingers bij af te likken ook! ‘Before Sunrise’ is een lekker melodische up-tempo die er in hoog tempo vandoor raast en de virtuositeit van de band nog meer in de verf zet. Wie nog niet overtuigt was bij de opener zal in deze zeven minuten zeker beseffen dat Cygnus vastberaden en doordacht te werk gaat, breaks op de juiste momenten weet te plaatsen en zich met volle toewijding 100% inzet voor waar men in geloofd. Het rustige melodische middenstuk geeft alle ruimte om op adem te komen en het voorgaande te laten bezinken. Stellen dat ‘Cyborg’ de favoriet van dit schijfje is zou fout zijn maar door de meeslepende melodie en catchy refrein is het een song die blijft nazinderen en daardoor waarschijnlijk bij de meeste luisteraars nog het meest zal blijven hangen. Een nummer ook dat weer een andere kant van Cygnus laat zien en ook aantoont dat ze metze zich met de grotere namen kunnen meten. Ik meen hier ook wel invloeden van de progessieve collega metallers Dyscordia in terug te vinden en dat mogen ze als compliment beschouwen! Ook het Laatste instrumentale ‘War’ is een snel nummer met krachtig riff werk om de vingers bij af te likken en met recht en rede een visitekaartje voor gitarist Erik Callaerts die hier zijn kunnen op virtuoze wijze tentoon spreidt. Cygnus is op goede weg om het te maken binnen de scene en we mogen dan ook hopen dat ze snel opgemerkt zullen worden want ze verdienen dit. Enige puntje van opbouwende commentaar misschien… Hoewel de composities goed doordacht zijn laten ze volgens ondergetekende toch nog ruimte om opgevuld te worden door extra toetsenpartijen met dito vaste toetsenist die zeker een meerwaarde zouden betekenen in het geheel. Ik stel me nu al de vraag hoe dit zou gaan klinken moest er gebruik gemaakt worden van een solo duel tussen gitaar en toetsen bijvoorbeeld maar dat laat ik aan Cygnus zelf over! Ik kijk alvast uit naar het full album debuut!
 
Johan Kaethoven (4)

Tja, zo nu en dan lees je recensies van collega’s die je toch wel even in de haren doet krabben. Zo verging het ons tenminste toen we de besprekingen lazen van ‘Return from the Shadows’, het tweede album van de Slovaakse melodieuze powermetalband Within Silence. Neem nu Martin Klein. Die zou volgens sommige recensenten als Bruce Dickinson klinken, maar dan heb je toch niet vaak naar andere bands dan Iron Maiden geluisterd. Dickinson is immers een tenor met een bereik van zo’n vier octaven en zeven semitonen (al gebruikt hij de uitersten zelden), terwijl de vocalist van Within Silence toch hoorbaar een aangenaam klinkende bariton is, die geregeld de hogere regionen opzoekt, maar toch vaker in een middenregister blijft zingen. Tja, daarvoor moet je het DNA van iemand als Dickinson toch kruisen met dat van Blaze Bayley. Muzikaal laat Within Silence er in ieder geval geen gras over groeien. Er wordt direct afgetrapt met het energieke ‘We Are the Ones’, waarvan de eerste riffs zo op een album van Gamma Ray of Helloween hadden thuisgehoord, terwijl ‘Heroes Must Return’ aftrapt met het soort keyboardriedeltje en opbouw waar een band als Stratovarius vroeger een patent op leek te hebben. Muziekliefhebbers hebben het misschien al in de gaten: Within Silence doet geregeld denken aan andere metalbands, maar meestal gaat het over een specifieke passage binnen een song, en haast nooit om een volledig nummer. Het enorm aanstekelijke, lichtjes repetitieve, Maideneske refrein van ‘Children of Light’, bijvoorbeeld, en wie niet kan zeggen naar welke band de hoekige riff van ‘Calling from the Other Side’ refereert, heeft de metalbands die zijn opgestaan tijdens de jaren 80 wellicht altijd genegeerd. Overigens waagt Within Silence zich ook aan twee lange, epische songs. Het gevarieerde ‘In the Darkness’ klokt af op bijna zeventien minuten en laat allerlei leuke details horen, zoals de koorzang (die net voor het middenstuk ingezet worden voor een uitstekend polyfoon stukje muziek), een bijna akoestisch aanvoelend gedeelte (met een erg memorabele zanglijn en een ‘woo-oo-oo-oo-ooh’-gedeelte waar Steve Harris himself misschien nog jaloers op zou zijn en hetzelfde soort smaakvolle solo’s dat ook de rest van het album mooi versiert. O, en zou dat refrein niet goed passen in een Sabatonnummer? Super! ‘The Final Victory’ begint met een pianostuk dat al snel wordt ingeruild voor galopperende drums, maar het is het daaropvolgende ‘You & I’ dat moeilijk uit het geheugen zal kunnen gewist worden. Hier en daar betrappen we de band op de toevoeging van AOR-elementen en dat werkt zo goed dat we die demarche enkel kunnen toejuichen. ‘Master’ kent verschillende ritmewisselingen, waarna het de beurt is aan het tweede lange nummer: ‘Return from the Shadows’ is met zijn negen minuten en negenveertig seconden korter dan ‘In the Darkness’, maar begint meteen met een gitaarintro die doet denken aan ‘Blood Brothers’ van Iron Maiden, waarna er wat meer op het gaspedaal gedrukt wordt en gitaristen Richard Germanus en Martin Cico laten horen hoe het mogelijk is om de aandacht bijna tien minuten lang gefocust te houden. Nee, origineel is het niet, maar wie beweert dat Within Silence teveel als andere metalbands kiest, heeft teveel oog voor details en niet voor de volledige composities. Wij gaan hier alvast nog vaak naar luisteren.
​
Dirk Vandereyken (4)

De Franse metalband Trust bestaat in 2017 al 40-jaar. En om dat te vieren mochten ze een concert geven voor ruim 60.000 dolenthousiaste mensen op het metalfestival Hellfest in het Clisson (Fr). Dit concert is live opgenomen en nu uitgebracht op cd en als extraatje een dvd met daarop het bekendste nummer van Trust: ‘Antisocial’. Een nummer dat we vooral kennen van Anthrax die het in 1988 coverden voor op hun album ‘State Of Euphoria’. Op de dvd zien en horen we Trust én Anhtrax samen het nummer brengen op het Artefacts Festival in Strasbourg.
Trust heeft in de loop der jaren heel wat personeelswisselingen gekend. Zo hebben onder meer (ex)-Iron Maiden leden Clive Burr en Niko McBrain achter de drums gezeten bij Trust. Van de originele bezetting zijn vandaag enkel nog zanger Bernie Bonvoisin en lead gitarist Norbert Krief van de partij.
Voor hun optreden op Hellfest kunnen ze naast de 60.000 metalfans ook rekenen op een hele resem classics die ze in de loop der jaren bij elkaar geschreven hebben. Classics die vooral in Franstalige landen tot het collectief geheugen van de metalfans behoren. Zelf vind ik ze wat aarzelend starten met ‘L’Archange’ maar vanaf ‘Marche Ou Créve’ dendert de Trust-locomotief onstopbaar over de festivalweide en uit de boxen van de stereo.
Muzikaal lijkt het wat op de oude Iron Maiden en zeker op wat we van AC/DC kennen. Dat betekent dus oldschool hardrock en metal met heel wat sing-a-long stukken. Heerlijk voor op een festival waar je eigenlijk al op voorhand gewonnen hebt. De heren van Trust sluiten hun pletwals af met hun grootste hit ‘Antisocial’ waarna ze triomfantelijk het podium konden verlaten.
‘Live Hellfest 2017’ is een mooi tijdsdocument en eerbetoon aan één van de belangrijkste metalbands uit Frankrijk.
 
Tom Coppers (3 ½)

Toen Mike Portnoy terug bij Dream Theater wilde, werd hij, tot ieders verwondering, geweigerd. Daar zullen ze ondertussen zelf wel heel wat spijt van hebben, want Dream Theater is nadien nooit meer geworden zoals ervoor. Ondanks de enorme technische bagage van Mike Mangini, mist hij het charisma van Portnoy. De groepen waarbij Mike Portnoy na die gebeurtenis mee bezig was, waren in mijn opinie bijna allemaal een schot in de roos. Transatlantic, The Neal Morse Band, Adrenaline Mob, Flying Colors, Shattered Fortress, The Whinery Dogs en nu Sons Of Apollo zijn zelfs nog niet alle groepen of projecten waarbij hij betrokken of mede-oprichter was. Supergroep Sons Of Apollo zou volgens de leden zelfs een full-time groep zijn en geen zijproject. Naast Mike hebben de andere leden ook al wat op hun c.v. staan. Zanger Jeff Scott Soto (Trans-Siberian Orchestra, Talisman), gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal (Art Of Anarchy, ex-Guns N’ Roses), Derek Sherinian (ex-Dream Theater, Black Country Communion) en Billy Sheehan (The Whinery Dogs, Mr Big) maken de bezetting van de groep compleet. Het is meteen duidelijk dat hier de term supergroep zeker niet misplaatst is. Met al die namen is het niet te verwonderen dat veel referenties terug te horen zijn in de muziek. ‘God Of The Sun’ verwijst bijvoorbeeld overduidelijk naar Guns N’ Roses. De vervormde orgelklank van Jon Lord van Deep Purple krijg je ook regelmatig te horen vooral in ‘Divine Addiction’. En verder herken je invloeden van Pink Floyd, The Beatles, Rush, Led Zeppelin, Black Sabbath en nog vele anderen. De productie was in deskundige handen van ‘The Del Fuvio Brothers’, de bijnaam die aan Portnoy en Sherinian tijdens hun gezamenlijke periode bij Dream Theater werd gegeven. Jeff Scott Soto is nog altijd één van de betere zangers uit het circuit en de technische kwaliteit van deze muzikanten wordt al lang niet meer in vraag gesteld. Het laatste nummer ‘Opus Maximus’ is een technisch, instrumentaal nummer, opgedragen aan de zoon van Mike. Dream Theater heeft er een reuze grote concurrent bij. Kan ook niet anders als de zonen van de god van de muziek samen een groep starten.

​Line-Up:
Mike Portnoy: drums, zang
Derek Sherinian: keyboards
Billy Sheehan: bass
Ron “Bumblefoot” Thal: gitaar, zang
Jeff Scott Soto: leadzang

 
Danny Focke (4 ½)

In 2012 werd Todd La Torre de nieuwe zanger van Queensrÿche en mocht Geoff Tate opkrassen. Na veel rechterlijke rompslomp werd de naam toegewezen aan de oorspronkelijke groep zonder Geoff. De fans zijn meestal de dupe van een split maar soms levert het ook het voordeel dat er twee groepen ontstaan. Nu is er de oorspronkelijke groep Queensrÿche en komt Tate ook af en toe met een solowerk op de proppen. Het project ‘Operation: Mindcrime’ is een concept trilogie over virtuele valuta, internetbankieren en aandelenhandel. ‘The New Reality’ is het laatste deel dat in 2015 voorafgegaan werd door ‘The Key’ en ‘Ressurection’ in 2016. De muzikanten rond hem zijn opnieuw niet van de minste. Gitarist Kelly Gray (ex-Queensrÿche), John Moyer (Disturbed), Simon Wright (AC/DC) en Brian Tichy (Whitesnake) brengen een hoop ervaring mee. Dat resulteert in mooie progressieve nummers met heel veel synth en af en toe ook een sax, maar juist die extra’s irriteren na een tijdje. Diezelfde irritatie voel ik opkomen bij de zoveelste gesproken tekst van Geoff. De man heeft een prachtige stem, die meer en meer op Bowie lijkt, maar kan geen album bij elkaar schrijven zonder als verteller op te treden. De muziek klinkt geforceerd progressief en gemaakt kwalitatief. Het rockend gevoel van vroeger is grotendeels verdwenen, een gevoel dat er wel nog is bij het nieuw materiaal van zijn ex-groep. Nu de drie delen af zijn, volgt er een toer met het project. Toch benieuwd hoe dat zal klinken.

Line-Up:
Miljenko Matijevic: zang, ritmegitaar
Uros Raskovski: leadgitaar
Rev Jones: bas
Mike Humbert: drums, percussie

 
Danny Focke (3)

Dat Nederland een goede basis heeft voor death metal hoef ik niet te vertellen. Ramon Ploeg had na zijn breuk met Houwitser de droom om zijn eigen band te starten en deze werd dan ook verwezenlijkt met zijn nieuw project Bleeding Gods. Na een demo en een debuutalbum, komt de band nu met hun tweede langspeler 'Dodekathlon' op de proppen die op 2 februari wordt uitgebracht. Wat meteen al opvalt bij het bekijken van de hoes is dat de titel niet echt leesbaar is. Het woord die er op staat is het griekse woord 'Dodekathlon' en de griekse mythologie is dan ook de inspiratiebron geworden voor dit conceptalbum. Het vertelt de twaalf taken die Hercules onder het gezag van zijn neef koning Eurystheus moest voltrekken om zijn daden goed te maken. Hercules had immers zijn vrouw, dochter en zoon vermoord in een vlaag van waanzin en wou hiervoor in het reine komen door boetedoening. Er zijn twaalf nummers op deze schijf die iedere taak uitbunding vertellen. 'Bloodguild' open zeer episch en vermengt zich direct met thrashy gitaarrifs. Wat direct opvalt bij deze opener, zijn de orchestralen die bijzonder goed uitkomen. De man die hiervoor zijn bijdrage heeft geleverd, is Martin Powel, die ook wel bekend staat voor zijn werk bij My Dying Bride en Cradle Of Filth. 'Multiple Decapitation' vertelt het verhaal van Hercules die Hydra moet vermoorden als één van de twaalf taken. Een perfecte titel om de death metal kant en blast beats te laten uitkomen. Deze worden perfect afgewisseld met rustigere en instrumentale partijen. Voor de promo van deze 'Dodekathlon' wordt 'From Feast to Beast' als single en clip gebruikt. Dit nummer vertelt je direct wat we van deze plaat mogen verwachten. Death metal met thrashy riffs vermengen zich met bombastische en epische orchestralen. Vermeng dit alles met een zeer interessant thema en je verkrijgt Bleeding Gods 'Dodekathlon'. Perfecte zet om het nieuwe jaar in te zetten. Nu al een topper!
 
Jason Proot (4 ½ )

Steelheart is een groep met een carrière vol tegenslagen. Na twee succesvolle CD’s viel, tijdens de laatste show van de toer, de belichting op zanger Miljenko. Daarna kwamen jaren revalidatie en nu is hij terug. Dat resulteert in een korte discografie maar het materiaal van het nieuwe album is er des te intenser door. De emoties druipen eraf. De CD staat vol met ‘old school’ rocknummers en ballads, met een modern geluid. De eerste helft van de plaat bevat de heviger rock ’n roll songs waarin zanger Miljenko zich volledig laat gaan met zijn Plant/Coverdale uithalen. Tijdens de tweede helft blijft het allemaal zachter met ballads waarvoor het stemgeluid van Miljenko bekend staat, dankzij de hit ‘I’ll Never Let You Go’. De eerste twee singles ‘Got Me Running’ en ‘You Got Me Twisted’ zijn een goede representatie van de beide stijlen. Misschien was een andere indeling van de nummers beter geweest, want nu krijg je een te strakke omlijning. Het bereik van zijn stem overlapt nog steeds meerdere octaven zonder daarbij aan kracht in te boeten. Het lijkt soms alsof er twee zangers aan het werk zijn. Dertig jaar na zijn eerste opnames heeft zijn stem niet veel ingeboet. Het klinkt wat ruwer, wat zelfs een pluspunt is. Hij componeert, produceert, regisseert de clips en speelt er de hoofdrol in. Ondanks de puike prestatie van de muzikanten lijkt dit bijna een soloplaat. Miljenko weet in ieder geval waar hij mee bezig is. Hij wil met een boodschap ‘the fun for music’ terugbrengen. Of dit hem gelukt is, moet je zelf beoordelen, maar Steelheart brengt in ieder geval een topplaat uit voor liefhebbers van melodieuze hard rock.

Line-Up:
Miljenko Matijevic: zang, ritmegitaar
Uros Raskovski: leadgitaar
Rev Jones: bas
Mike Humbert: drums, percussie

 
Danny Focke (4)

Anderhalf jaar na het naamloos debuut is Phantom 5 al terug met het vervolg ‘Play To Win’. Ex-Bonfire zanger Claus Lessmann en gitarist, bassist en producer Michael Voss (Bonfire, Michael Schenker) slaan weer de handen in elkaar en geven samen met gitarist Robet Boebel (Frontline) en drummer Axel Kruse (Jaded Heart) deze plaat uit. Vanaf de eerste tonen is het al duidelijk dat de productie weer top is en dat de plaat bol staat met Duitse melodieuze hard rock. Dat het geluid nog steeds lijkt op Bonfire en Jaded Heart is met die line-up geen wonder. De stem van Claus lijkt af en toe ook op Alice Cooper en sommige nummers zouden de grootmeester zelfs niet misstaan. De kwaliteit evenaart op zijn minst het vorige album en ze maken volledig de titel van de plaat waar. negen hardrock nummers en twee ballads om je goed bij te voelen en dat is wat ze ook doen. Meer dan een trip naar de jaren 80 aangevuld met wat moderne geluiden, hoef je er niet achter te zoeken, maar was dat niet wat fans van Bonfire en melodieuze hardrock wilden? Zo kort na het debuut was het al niet evident om nog beter te doen en toch zijn ze erin geslaagd.

​Line-Up:
Claus Lessmann: zang
Michael Voss: gsitaar, bas
Robert Boebel: gitaar, keyboards
Axel Kruse: drums

 
Danny Focke (4)

L.A. Guns werd in 1983 gevormd door gitarist Tracii Guns, die later ook aan de wieg stond van Guns N’ Roses, maar na problemen met Axl vervangen werd door Slash. Dit elfde album kan beschouwd worden als een reünie voor deze Amerikaanse rockgroep, want voor het eerst in vijftien jaar spelen zanger Phil Lewis en Tracii nog eens samen. Volgens Tracii bepalen zij de groepssound en heeft deze line-up recht op de naam. ‘Speed’ verscheen reeds als single, met een knipoog naar Highway Star van Deep Purple in één van de coupletten. Het nummer is een antwoord op de hedendaagse vlugge ‘ik wil het nu’ levenswijze. Je krijgt meteen ook een idee wat je mag verwachten van de rest van het album. Tracii heeft twaalf jaar gewerkt aan de nummers die voornamelijk de eighties hard rock scene bovenhalen met heel wat blues referenties en zelfs klassieke invloeden. Niets nieuws onder de zon dus, maar het blijft een mooie verzameling nummers die de nostalgie van de hardrock fans zeker zal beroeren. Ook de liefhebbers van ballads vinden hier ruimschoots hun gading met drie stuks. Een iets modernere benadering had gemogen om ook nieuwe fans te benaderen, maar de oude garde heeft er weer een schijfje bij.

Line-Up:
Tracii Guns: leadgitaar
Phil Lewis: zang
Johnny Martin: bas
Michael Grant: leadgitaar, zang
Shane Fitzgibbon: drums

 
Danny Focke (3 ½ )