Als debuut EP kan deze best wel tellen. Met een furie die je kan vergelijken met het geluid van een brutale donderslag knalt het eerste nummer door de speakers. 'Of Ghosts' knalt je onmiddellijk tegen de muur. Gitaren die in kracht toenemen om dan in je gezicht exploderen en de bulderende vocals die je nekspieren gedurende de hele track teisteren. Geen genade, geen cleans, enkel pure, knallende melodic hardcore. 'Seasons' doet er zowaar nog een schepje bovenop. De band lijkt te willen zeggen : “Dit is maar een EP, kort en hard alles geven.” maar ik twijfel er niet aan dat een full album even hard en heftig zal klinken. Voor de melodieuze hardcore fan die het allemaal wat harder wenst is dit genieten, track na track ontketend de band een orkaan. Op deze 'In Despair' gaat die alles behalve liggen. De screams vliegen je om de oren als brokstukken die werden opgetild door de wervelwind van de eerder genoemde orkaan. En laat nu net de circle pit, de wervelwind van de metal zijn, hint hint. 'Hells In Your Head' geeft alleszins alvast de perfecte soundtrack hiervoor. Op 'Interlude' is de storm even gaan liggen al is dit van korte duur want deze is de intro naar titeltrack 'Hopefull/Regretfull’. Na de intro gaat de track nog even rustig verder met piano, maar dan gaan weer alle remmen los. Furieuze screams en gitaren, beukende drums alles wat een melodieuze hardcore track zo geweldig maakt. Dit laat ons hopefull uitkijken naar een full-album, regretfull dat deze EP al ten einde is.
 
Peter Smet (4 ½)

De eerste – en voorlopig laatste – keer dat we Butcher Babies live aan het werk zagen, was in New York, als voorprogramma van Blind Guardian. Het was een volledige miscasting: de schreeuwerige metalcore/nu-metal van zangeressen Carla Harvey en Heidi Shepherd benadert op geen enkele manier de veelzijdigheid, epiek, emotie, finesse en geniale techniciteit die Hansi Kürsch etaleert, terwijl de drie andere bandleden van Butcher Babies het elk moeten afleggen tegen de virtuositeit van de Duitse metalband. Gelukkig wist de ongebreidelde energie waarmee de beide frontvrouwen optraden veel goed te maken: de podiumprestaties van dit duo lijken bijna altijd wel uitstekend te zijn en dat was er die avond ook aan te zien. Op nieuw album ‘Lilith’ laten de dames alweer horen dat ze kunnen grommen als de besten. De tijden dat we verrast waren als een zangeres grunts gebruikte, zijn al lang voorbij, maar er is ook ruimte voor cleane vocalen. Die hebben niets te maken met de engelachtige stem waarmee Alissa White-Gluz haar eigen grunts afwisselt en klinken eerder als (goede) popzang, maar dan met een iets ruwer randje dat beter past bij deze muziek. Het behoorlijk goede ‘Burn the Straw Man’ gaat ronkend van start, met een hoekige nu-metal riff en een pompend tempo, terwijl titelsong ‘Lilith’ iets complexer in elkaar zit, maar na die twee nummers is al meteen duidelijk dat de ritmes een belangrijkere rol zullen spelen op dit album dan de eigenlijke noten – denk maar aan Sepultura of Nailbomb. Het meezingbare ‘Headspin’ laat een riedeltje horen dat zo van Korn zou kunnen gejat zijn en is dankzij de melodieuzere vocalen een van de betere songs op dit album, wat trouwens ook kan gezegd worden van het zwaardere ‘Korova’. Ondertussen hebben we de invloeden even in kaart gebracht: In This Moment, maar ook Slipknot, vroege Marilyn Manson, Trivium en Five Finger Death Punch, om maar vijf bands te vernoemen. Jammer genoeg begint tegen de tijd dat het leuk getitelde ‘#iwokeuplikethis’ wat metaalmoeheid op te treden – niet wat het album betreft, maar wel wat onze eigen oren aangaat. Al dat geschreeuw wordt na een tijdje namelijk wat monotoon, al zijn er voldoende clean gezongen stukjes in nummers als ‘The Huntsman’, het opnieuw naar Korn refererende ‘Controller’ en de uitstekende uitschieter ‘Oceana’ om de aandacht vast te houden.
‘Lilith’ is zeker geen slecht werkje, maar moet het iets te veel hebben van tempo’s en ritmes, terwijl beide zangeressen soms te veel gebruik maken van grunts. Voor de liefhebbers, dus.
 
Dirk Vandereyken (3)

Burning Down Alaska herrijst als een feniks uit z'n eigen assen als Alazka. Na wat line-up wissels en een kleine stijlsverandering besloot de band deze naamsverandering door te voeren en titelde hun nieuwe album passend, ‘Phoenix’. Wat meteen opvalt bij het beluisteren van dit album is, na de korte intro 'Echoes', de fantastische cleane stem van nieuwe aanwinst Kassim Auale. Hij laat onmiddellijk horen over welke kwaliteiten hij beschikt en dat hij het ontbrekende stukje uit de Alazka puzzel bleek te zijn. De combinatie met de screams van Tobias Rische tillen de band in zijn geheel enkele treden hoger op de metalcore ladder. 'Ghost' geeft een geweldige aanzet naar de rest van het album. Als een fiere feniks met zijn vleugels breed gespreid stijgt deze band boven zichzelf met het geweldige 'Empty Throne' en ik kan er niet aan doen maar met momenten doen de cleans van Kassim me denken aan Ed Sheeran met dat heldere en soms wat hese stemgeluid. Zelden heb ik een band gehoord in dit genre waar ik de cleans liever hoorde dan de screams ook al zijn deze screams ook geweldig. Ik ben dan ook uiterst tevreden dat op dit album de band veel aandacht schenkt aan de cleans zonder aan hardheid in te boeten, luister maar naar 'The Witness'. Door de aandacht voor de cleans trekt de band zichzelf een beetje uit het standaard beeld dat velen hebben van metalcore. Het ontbreken van de laag gestemde gitaren en kenmerkende breakdowns uit het genre worden door de band vervangen door ambient geluiden, samples en bijwijlen knappe gitaarsolo's. Zoals we kunnen horen op 'Everglow', ook al is het een korte solo hij mag er best wezen. 'Ash' is de korte intro naar titeltrack 'Phoenix', zoals de assen bij de feniks horen. Deze track moet geweldig klinken live, en hiertoe krijgen we reeds de kans op 3 december want dan speelt de band in Muziekodroom te Hasselt. Het volgende pareltje op dit album is de semi-ballad 'Everything', ook hier kunnen we genieten van een geweldige gitaarsolo. Op 'Hearts Of Gold' mag het terug wat harder, hier nemen nu de screams het voortouw. Meer gesproken dan gezongen screams, zoals we wel vaker horen binnen het genre maar daar is zeker niks mis mee, integendeel. Knap hoe ze de stemmen combineren op 'Legacy', waar de cleans eerst op de achtergrond te horen zijn en geleidelijk aan boven de screams uitkomen en andersom. De screams doen me vaak denken aan de band Being As An Ocean die ook gebruik maken van de meer gesproken dan gezongen harde vocals. De track eindigt met een verrassende gospel/boysband sfeer door de meerstemmigheid. 'Blossom' is voor mij alvast de knapste track op dit album. Knap hoe beide zangers hun eigen beeld creëren van om te gaan met verlies. Deze track snijdt door merg en been, mede doordat ik mijn portie van verlies al heb te verwerken gekregen. Afsluiten doet het album met 'Fading Flame' maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat het vuur van deze band nog lang niet zal uitdoven want het brand feller dan tevoren.
 
Peter Smet (4 ½)

Sinds hun debuut EP 'Human Waste' staat Suffocation toch wel bekend als één van de pioniers binnen het extremere death metal genre. Veel bands zijn door hen beïnvloed geraakt en zo onstonden er genres al technical, brutal en slam death metal. Wegens een drukke job kan zanger Frank Muller het zich sinds 2002 niet meer veroorloven om nog mee te touren met de band. Als vervanger werd er voor Bill Robinson van Decrepit Birth gekozen. Gitarist Terrance Hobbs is het nog enige originele lid van de band. Met '...Of Dark Light' presenteert Suffocation intussen al hun achtste langspeelplaat. Wat positief voor de fans is, is dat Muller nog steeds onderdeel uitmaakt van de band door mee te werken aan het studio opname deel en zijn partijen inzingt. Met opener 'Clarity Through Deprivation' is Muller direct herkenbaar. Tijdens de breakdowns, die overigens nu nog lomper klinken dan tevoren, hoor je Muller zijn ''stofzuigende'' grunts die zo uniek klinken. Het drum en gitaarwerk van Hobbs staan hier nog altijd in de spotlights en dat is natuurlijk waar technical death metal voor staat. Hobbs zijn gitaarwerk op '...Of Dark Light' is dan voor mij net weer dat ietsje uitdagender. De scherpe sound en techniek die Hobbs op zijn fretbord gebruikt is fenomenaal. Dit hoor je aan het complexe 'Return To The Abyss' maar ook bij het vele ritme en riff-tijdafwisselend nummer 'The Warmth Within The Dark'. 'The Violation' is, ondanks het gekke gruntwerk, toch een meezinger geworden en misschien wel het hitje van de plaat. Als laatste nummer krijgen we 'Epitaph Of The Credulous'. Dit is een nummer uit hun tweede plaat 'Breeding The Spawn'. Het is fijn om dit nummer eens anders aan te horen (en ook de rest van de plaat) met dat deze niet door legende Scott Burns is geproduced. Dit merk je ook aan de zwaardere basslijnen die zeer mooi uitvloeien samen met het gitaarwerk en dit maakt de band voor mij unieker dan voordien. '...Of Dark Light' is zeker een topper van formaat en hun beste werk sinds hun comeback in 2004.
 
Jason Proot (4)

Als ik aan goede Noorse symfonische black metal denk uit de jaren '90, dan denk ik voornamelijk aan bands zoals Emperor maar ook aan Limbonic Art. Ook al had je Dimmu Borgir en voor sommige Cradle Of Filth, met hun muziek kon ik mijn pap niet volledig koelen. Geef mij maar Limbonic Art hun derde langspeler 'Epitome Of Illusions' (waar het voor mij ook mee begon). Algemeen is het geweten dat symfonische black metal zijn hoogtepunt in de jaren negentig had. Sommige bands hebben dit symfonische aspect zodanig uitgebreid dat hun ruwe black metal sound met gemixte sympfonieën (weliswaar op keyboard ) nu vooral verleden tijd zijn. Daemon was de oprichter van de band en hij had in 1996 de eerste langspeler 'Moon In The Scorpio' samen met Morfeus uitgebracht. Deze Noren hebben in vier jaar tijd, vier sublieme platen afgeleverd. Daarna waren er interne problemen en heeft Limbonic Art in 2002 'The Ultimate Death Worship' uitgebracht met Morfeus die toen de band verliet. Dit album was veel ruwer en klonk zeer anders dan vorige platen. In 2007 was er een comback van de band die toen 'Legacy Of Evil' uitbracht. Deze plaat leidde tot gemengde kritieken. Ik zelf vond dit een goed album maar de jaren negentig sound was hier uit verdwenen. De hieropvolgende plaat 'Phantasmagoria' , die in 2010 uitgebracht werd, werd overigens alleen door Daemon geschreven. Morfeus had de band terug verlaten. 'Phantasmagoria' was naar mijn mening hun minst goede plaat door de meer thrashy aanpak. 'Spectre Abysm' die dit jaar verscheen, werd ook alleen door Daemon geschreven. En wat mogen we verwachten? Opener 'Demonic Resurrection' opent furieus en brengt je direct terug naar het muzikale hoogtepunt van de 90's black metal : sympfonieën, melodieuze gitaar riffs en rap drumwerk. Vermeng dit met epische satanische zangkoren en dan krijg je nummers als 'Reqiuem Sempiternam' en 'Disciplina Arcani'.  'Ethereal Traveller' volgt hier op een bombastische toon met afwisselende ritmes. Dit gaat zo verder met 'Omega Doom'. Bij 'Triumph Of Sacrilege' en 'Disciplina Arcani' worden keyboard en orgels goed met elkaar verweven. Daemon zijn zang is hier vrij ruw, zoals we het wel willen bij deze band. Mijn favoriet op de plaat is toch wel 'Through The Vast Profundity Obscure'. Dit nummer vat gewoon alles samen wat je op 'Spectre Abysm' kan terugvinden. Deze plaat brengt een nostalgisch gevoel teweeg en staat voor mij op nummer 1 op mijn lijstje voor dit jaar.
 
Jason Proot (5)

Al sinds hun debuutplaat ken ik de muziek van Decapitated vrij goed. Ik heb hun eerste belgische concerten nog bijgewoond en ik hou van hun strakke technische death metal. Van hun fenomenale debuut 'Winds Of Creation' tot 'The Negation' hebben ze sterke platen afgeleverd. Toen verliet zanger Sauron echter de band en werd vervangen door Covan die de zangpartijen dan op zich nam tijdens het album 'Organic Hallucinosis'. Tijdens de tour in het jaar 2007 had Decapitated een tragisch busongeval waardoor gitarist en medeoprichter Vogg zijn broer Vitek verloor, die tevens de drummer was van de band. Zanger Covan was zwaar gewond en heeft een lange tijd in coma gelegen. Door zijn trage herstel moest hij jammer genoeg de band verlaten. Vogg besloot toen andere mensen te rekruteren voor de band en zo kwam in 2009 'Carnival Is Forever' uit wat voor mij trouwens al een verwarrende titel was voor een band als Decapitated.Het klonk dan muzikaal ook heel anders dan wat we van de band gewoon waren. Er werd blijkbaar een nieuwe weg ingeslaan door de minder zware grunts en de meer melodieuze aspecten. Sinds die plaat breidt Decapitated alsmaar hun genre uit door andere invloeden te hanteren. Met hun nieuwe release 'Anticult' doen deze heren dit nogmaals. Opener 'Impulse' en 'One-Eyed Nation' laten direct terug hun technische kant horen. Vloeiende technische death metal waar je tijdens het headbangen je nek kunt op breken, wat op zich vrij normaal is voor deze band. Als ik 'Deathaluation' hoorde dacht ik even dat ik naar Meshuggah aan het luisteren was. 'Kill the Cult' klinkt zeer catchy en is voor mij dan ook het hitje van de plaat geworden, maar toch had ik het gevoel dat ik niet meer echt naar een death metal plaat aan het luisteren was. 'Earth Scar' en 'Never' geven meer een metalcore vibe en met 'Amen' wordt de plaat zeer sludgy afgesloten. Hierbij wist ik direct dat we sinds hun comeback geen platen als 'Nihility' meer moeten verwachten.Decapitated is een band in evolutie en zal dit ook niet verstoppen. Hun technisch gehalte is hier nog steeds aanwezig maar wordt veelal aangevuld met groovy partijen. Oude fans van de band zullen hierbij misschien afhaken, terwijl sommigen hun nieuwe aanpak misschien beter kunnen appreciëren. Zelf hou ik meer van hun ourdere werk, maar vind dat een band wel muzikaal moet kunnen evolueren en experimenteren.
 
Jason Proot (3 ½)

Laten we even teruggaan naar de negentiende eeuw. De briljante wetenschapper Nikola Tesla, die op dat moment nog wordt gezien als een ‘gekke geleerde’, heeft een laboratorium opgericht in Colorado Springs. De stadje heeft op dat moment net een eigen elektriciteitsnetwerk, maar dat wordt onmiddellijk platgelegd door Tesla’s experimenten.  We springen dan even vooruit naar 2013. Gitarist Mark Briody, die in 1981 een van de eerste Amerikaanse power metalbands, Jag Panzer (vernoemd naar de Duitse ‘Jagdpanzer’, maar verwijzend naar een antitankvoertuig) oprichtte, is het een beetje beu dat hij het druk blijft hebben, zelfs nadat zijn band in 2011 aankondigde dat hij er het bijltje bij zou neerleggen. Briody keek er aanvankelijk naar uit om wat meer rust te kunnen nemen, maar dat door het feit dat er in de tussentijd vier albums moesten heruitgegeven worden niet gelukt. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en wanneer Briody ontdekt dat zijn vroegere bandleden klaar zijn om er weer in te vliegen, neemt hij een hoop demo’s op waarop hij alle instrumenten speelt, waarna hij die eerst doorstuurt naar zanger Harry ‘The Tyrant’ Conklin. Conklin bewerkt de demo’s en ook de andere muzikanten worden bij het schrijfproces betrokken. Bovendien treedt ex-lid en gitaartovenaar Joey Tafolla, die mee verantwoordelijk was voor het baanbrekende ‘Ample Destruction’ uit 1984 en het magistrale ‘The Fourth Judgement’ uit 1997, terug toe bij de band. Tafolla is buiten Chris Broderick, die na zes albums naar Megadeth vertrok, misschien wel de meest begenadigde gitarist die Jag Panzer ooit heeft gehad en is weer bereid om zijn riffs en vingervlugge solo’s in dienst van een band te stellen.
Rest nog het artwork – en dat is waar Tesla weer opduikt. De oorspronkelijke bandleden komen zelf uit Colorado Springs en Briody wil op de cover refereren naar Tesla. Hij schuimt de plaatselijke comicconventie af, maar vindt geen enkele artiest bereid om werk af te leveren… tot hij contact opneemt met de Servische Dusan Markovic, die Briody’s idee over een wetenschapper à la Tesla die Hyde-gewijs in een monster verandert, visueel gestalte geeft. Het uiteindelijke resultaat is het vierenveertig minuten durende ‘The Deviant Chord’, dat laat horen waarom Jag Panzer al zessendertig jaar meer erkenning verdient dan tot nu toe het geval is geweest. Hoewel heel wat metal werkjes beginnen met een (vaak eerder symfonische) intro, maar Jag Panzer houdt het bij enkele drumaanslagen en levert dan meteen een power metalbeuker af die onder andere gekenmerkt wordt door de karakteristieke zang van The Tyrant, wiens luchtpijpen ook na veertig jaar zang nog niets aan kracht hebben ingeboet. Conklin zingt bijna even helder als de gitaarsolo’s klinken en etaleert alweer zijn aanzienlijk bereik. In de iets lagere noten klinkt hij een beetje als op het vlak van techniek begaafdere versie van Blaze Bayley, maar die zingt zijn noten meestal binnen D3 tot B4 (al kan hij hoger en lager), terwijl tenor Conklin van B1 naar G♯6 kan schakelen. Na het al even heavy ‘Far Beyond All Fear’ is het de beurt aan de titelsong, die de tijden van ‘The Fourth Judgement’ terugbrengt, met twee minuten akoestische gitaar, terwijl er ook een viool opduikt voor de zware gitaarriffs het voortouw nemen en The Tyrant van een warme, lage stem naar hogere vocalen overgaat. In ‘Blacklist’ zit een gitaarmelodie verstopt die uit het Iced Earth-repertoire lijkt te komen, maar ‘Foggy Dew’ is weer iets heel anders: een Ierse klassieker die door Jag Panzer werd ‘gemetaliseerd’. Knap. ‘Divine Intervention’ kent een erg meezingbaar refrein, maar ‘Long Awaited Kiss’ markeert een knap rustpunt: het is een mooie (semi)ballade met toevoeging van strijkers en piano die net niet te afgelikt is om in het repertoire van Jag Panzer te mogen thuishoren. Wie het wat zwaarder wilt, kan zich tegoed doen aan de basdrums op ‘Salacious Behavior’. ‘Fire of Our Spirit’ is een van de progressievere nummers op dit album, met solo’s die iets meer bluesy klinken dan de meeste andere (eerder neoklassieke) solo’s op dit album, maar het is afsluiter ‘Dare’ die de meeste indruk op ons maakt. De song doet denken aan het sublieme conceptalbum ‘Thane to the Throne’, waarop Jag Panzer de Schotse koning Macbeth volgde. Een sterkere afsluiter hadden we niet kunnen wensen.
 
Kunnen jullie er nog eens zessendertig jaar bijdoen, Jag Panzer? Alsjeblieft?
 
Dirk Vandereyken ( 4 )

Billy Sherwood is een bezige bij. Hij verving Chris Squire bij Yes en nam ook de rol van John Wetton over bij Asia. Hij deed ook al mee op ‘Open Your Eyes’ en ‘The Ladder’ van Yes en gaf ook nog eens negen studio albums uit. Zijn beste prestatie leverde hij bij Circa, een progressieve supergroep met onder andere Tony Kaye en Alan White. Maar hij heeft ook nog zijn eigen groep World Trade. In 1989 verscheen het titelloze debuutalbum, gevolgd door ‘Euphoria’ in 1995. En nu tweeëntwintig jaar later, krijgen we het derde schijfje voorgeschoteld. Het niveau van Circa wordt nooit gehaald, maar toch blijft het een mooie progrock release. Voor de stijl krijg je kortere nummers, maar dat levert dan ook compactere songs op, die gemakkelijker verteerbaar zijn. Vergelijkingen met de vroege, eerder ‘poppy’ Yes zijn nooit ver weg. Dit is één van die old-school prog-albums die moeten rijpen als goede wijn en iedere keer dat je de fles omkeert, wordt de inhoud een stuk beter. Ik heb nooit geloofd in besprekers die een CD bespreken na één beluistering. Productief zijn ze natuurlijk wel, maar vooral progressieve rock verdient een grondiger behandeling. Ook deze langspeler valt onder die categorie, maar toch waren de vorige albums iets beter. Nummers als ‘The New Norm’, ‘Unify’ en ‘Pandora’s Box’ halen nog dat vroeger niveau maar de andere nummers zijn iets te poppy. De productie had in ieder geval iets moderner gemogen, want nu klinkt alles nogal ouderwets en dat willen we juist vermijden met de nieuwe progressieve lichting.

​Line-Up:
Billy Sherwood: bass, zang
Bruce Gowdy: gitaar
Guy Allison: keyboards
Mark T. Williams: drums
 
Danny Focke (3 ½)

Toen we Serenity naar aanleiding van hun vorige tournee live aan het werk zagen, bleef ons heel wat bij: de ijzersterke live prestatie, het plezier waarmee de band op het podium stond, de memorabele songs, de geweldige strot van frontman Georg Neuhauser en… de energieke prestatie van de bevallige zangeres Natascha ‘Tasha’ Koch, die live al geruime tijd de vertrokken Clementine Delauney vervangt. Dat de band nog te weinig songs schrijft die een mannelijke én een vrouwelijke vocalist nodig hebben – op het nieuwe ‘Lionheart’ staan er drie – begrijpen we, maar waarom Tasha wél live mee mag (ook dit jaar weer), maar op geen enkele song te horen is, veel minder.
 
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat Katja Moslehner van Faun (op de prachtige semi-ballad ‘Heaven’) en Federica Lanna van Sleeping Romance (op de gevarieerde mid-tempo slotsong ‘The Final Crusade’, die magistraal eindigt en waar ook heel even grunts op te horen zijn) het er niet goed vanaf brengen: beide dames kunnen uitstekend zingen, al is het natuurlijk ook nu weer Georg die twaalf songs lang de ruimte krijgt om te schitteren.
 
De Oostenrijkse symfonische/progressieve powermetalband klinkt nog steeds alsof Kamelot is gefuseerd met Masterplan en opeens besloten heeft om met een steviger klinkende versie van Tony Kakko van Sonata Arctica door te gaan – en dat is zeker niet slecht.
 
Dat het hier een conceptalbum over de Engelse koning Richard I – bijgenaamd ‘Lionheart’ – betreft, kan niemand gemakkelijk ontgaan. Na de korte, maar gepaste symfonische intro ‘Deus Lo Vult’ komen we na een al even orkestrale intro te weten hoe Lionheart de christelijke wereld ‘verdedigde’ in ‘United’. Ja, dit is de romantische versie van Lionheart die we kennen uit ‘Robin Hood’, niet de knappe, maar somtijds wrede koning die tegen zijn vader revolteerde en verschillende opstanden van zijn eigen onderdanen de kop moest indrukken.
 
Hoewel Richard Lionheart het grootste gedeelte van zijn volwassen leven in West-Frankrijk en op kruistocht doorbracht, was de man wel degelijk gekend als een groot veldheer, een uitstekende militaire strateeg en een grote vijand van Saladin, wat wél correct benadrukt wordt in uitstekende, erg meezingbare songs als ‘Lionheart’, dat bij herhaalde luisterbeurten alleen maar beter wordt. Gitarist Chris Hermsdörfer is er nu voor de tweede keer op rij bij en dat is te horen in ’s mans overtuigende, gevarieerde, strakke spel, dat onder andere in ‘Lionheart’ geweldig goed ondersteund wordt door de orkestrale elementen, die op het einde overgaan in een folk mars. De klassiek opgeleide producer  Jan Vacik was blijkbaar wat minder geïnteresseerd in de basgitaar, maar is erin geslaagd om de symfonische muziek perfect te balanceren met de gitaarriffs, het stevige, pompende drumspel en de smaakvolle solo’s. Het past allemaal wonderwel bij elkaar en dat is wellicht grotendeels zijn verdienste. Dat Vacik met Serious Black zelf ook een goed draaiende powermetalband heeft, is daarbij ongetwijfeld een pluspunt geweest voor de jongens van Serenity.
 
‘Hero’, ‘Rising High’ (dat begint met aanstekelijke koorzang, waarna Chris de zanglijn overneemt op zijn leadgitaar en dan overgaat in een knappe riff), ‘Eternal Victory’ (dat begint met folkinvloeden en zich daarna ontwikkelt tot een van de meer epische, dynamische songs, met een knap refrein, maar met vrij melige tekst), ‘Stand and Fight’ (met een erg volle, door meerdere stemmen gedragen intro en agressievere vocalen van bassist Fabio D’Amore, die in de coupletten probeert te klinken als een minder indrukwekkende en beperktere versie van Marco Hietala), het groovende ‘The Fortress (of Blood and Sand)’ (dat gepast wordt gekenmerkt door Midden-Oosterse melodieën), het uitstekend gezongen ‘Empire’ (met een gitaarintro die aan Dragonforce doet denken) en ‘My Fantasy’ (met een doorlopend keyboardriedeltje dat alles nog dwingender maakt) zijn allemaal uitstekende powermetalsongs die we nog vaak zullen beluisteren. Ook wordt opnieuw duidelijk gemaakt dat je dit soort albums van begin tot einde hoort te spelen: zowel de muzikale als de tekstuele progressie houdt veel meer steek wanneer je de nummers op volgorde draait.
 
De instrumentale piano-interlude ‘King’s Landing’ heeft niets te maken met ‘Game of Thrones’, maar zou zeker niet misplaatst zijn in de serie zelf en vormt een welgekomen rustpunt op een uitstekend conceptalbum, dat beter wordt naarmate je het meer afspeelt – zolang je niet te veel aandacht besteed aan de soms iets minder eloquente teksten, die weinig gewag maken van de gruweldaden die Richard Lionheart tijdens zijn militaire campagnes heeft begaan… of als je het nog niet begrepen hebt: dit ‘Lionheart’ is een absolute aanrader.
 
Dirk Vandereyken (4 ½)

Lion Shepherd is een Poolse band die uit zanger Kamil Haidar en gitarist Mateusz Owczarek bestaat. Zij vormen de basis van de band samen met Łukasz Adamczyk (basgitaar), Sławek Berny (drums), Kasia Rościńska (achtergrondzangeres) en Wojtek Olszak (toetsenist). Met 'Heat' als tweede album laten deze heren een sterke voetafdruk achter in de progrock wereld. Hun muziek wordt ook uniek gemaakt door het gebruik van enkele Oosterse instrumenten. De Ierse Bouzouki is het meest hoorbaar, maar ook wordt er op de oude Syrische luit, de Perzische santoor en een hoop verschillende Indiase en Arabische percussie instrumenten gespeeld. Als luisteraar kom je in een Oosterse droomwereld terecht, die ook visueel voorgesteld wordt door de opvallende digipack CD. De voorzijde is sober en zwart, maar als je de digipack openvouwt vind je een kruis terug met een landkaart waar Oosterse landen worden weergegeven en in het midden de CD die als kompas wordt voorgesteld. Openingsnummer 'On The Road Again' laat je meteen wegdromen. Het geluid van de gitaren weergalmen alsof je terug in de jaren negentig naar een shoegaze album aan het luisteren zou zijn. De dromerige zangstem past dan ook perfect bij de muziek. Met 'Dream On' is het de bedoeling om het magistrale clipje ook te bekijken. De videoclip is geanimeerd en verteld het verhaal van enkele kinderen die zich in een oorlogssituatie bevinden en op eigen kracht trachten te overleven in boomhutjes. Deze is zeer mooi afgewerkt en vormt samen met de muziek een mooi geheel. 'Storm Is Coming' en 'Dazed By Glory' zijn nummers waar de rockelementen meer naar boven komen. De toon klinkt hier zwaarder, maar de vocalen en de Oosterse percussie hierbij, maken het een mooie wals van nummers die net dat ietsje anders klinken. Als laatste is er 'Swamp Song' die akoestisch begint met een rustige baslijn, maar die naar het eind toe in een spetterende gitaarsolo eindigt. Deze plaat is nogal moeilijk te omschrijven wegens de verschillende aspecten en is zo bedoelt dat iedereen er een andere emotie bij kan beleven. Het is dan ook de eerste keer dat ik zo een complexe en goede plaat mag ontvangen.
 
Jason Proot (4)