DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. F.P.C.
2. Hang ‘em high
3. Dogmaniacal
4. Intention to deceive
5. Ingsoc
6. Masterplan
7. Peace is in pieces
8. Claiming certainty
9. Wake up
10. Circling the drain

Platenlabel
Century media
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Sony entertainment
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Century media)

Website Artiest
Havok

Havok, een band uit Denver begint, ondanks dat deze band jong is, een grote naam te krijgen in de trash scène. Ze behoren tot één van die groepen die aan een trash – revival bezig zijn, ze proberen trashmetal terug meer naar boven te brengen. Sinds hun oprichting in 2009 hebben ze nu vier studioalbums uit en met comformicide hebben ze de nagel op de kop geslagen. De oprichter, David Sanchez (vocals en gitaar) brengt samen met Reece Scruggs (gitaar), Pete Webber (drum) en Nick Schendzielos (bas) een op en top plaat die op het niveau van Master of Puppets zou kunnen staan.
Ze weten waar het echt omdraait, niet alleen zware, snelle en agressieve riffs maar ook sterke songteksten en vooral ook weten waartoe de band instaat is. Om te beginnen, doorheen heel de plaat valt de bas op, Nick kan zijn kunde goed tonen en speelt alle nummers naadloos aan elkaar. Natuurlijk kunnen ook de gitaren niet vergeten worden, elk nummer wordt aangevuld met een riff waarop niemand kan blijven stilzitten.
De hele plaat is een ode aan trashmetal maar geeft de band de mogelijkheid om hun kennen en kunnen te tonen. Met nummers als Hang ‘em High en Ingsoc laten ze zien dat ze naadloos kunnen samenspelen, elkaar aanvullen en niet maar wat doelloos op hun instrumenten tokkelen.
 
Jonas Delien (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
 

1. Afterthoughts
2. Forest Ablaze
3. Circle
4. Safe Haven
5. The Lake
6. Car Spin
7. Stitch On My Wings
8. Desolate
9. In Autumn
10. Wander

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Greywind

Greywind is een twee mans band uit het zuiden van Ierland en brengen ons het reeds uitgekomen debuut album  genaamd ‘Afterthoughts’. Afterthoughts begon echter als een single in 2014 die na het opnemen online gezet werd doordat dit soort rock niet gekend was in Ierland, nog geen 24 uur later liepen de mailboxen van het duo vol met de vraag of ze een album wouden opnemen. Ze schreven een aantal nummers en namen deze op en alzo het debuut album ontstond zoals we die vandaag de dag kunnen vinden in de winkelrekken. Dat broer en zus goed samen kunnen werken als een team bevestigd dit duo maar al te goed en weet met hun eigen stijl rock naar een krachtiger niveau te brengen. Met een zijdezacht begin word het album steeds krachtiger naarmate de nummers volgen en geeft een apart gevoel naar meer, catchy teksten, perfect afgewerkte muzikale klanken.
 
Lars Kaethoven ( 3.5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Good Cop Bad Cop
2. The Beat
3. Ladder To Climb
4. Get You Girl
5. Iron Pipe
6. More Is More
7. Born At Night
8. Queen Mother
9. Love Me Like I Love Me
10. Why Don't We Do It In The Road
11. Wrinklay

Platenlabel
Despotz Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Wilko  Reijnders (Noise To Have)
 
Website Artiest
Satan Takes A Holiday
Facebook

Muzikanten vandaag de dag hebben grosso modo bekeken één groot nadeel en één voordeel. Een nadeel omdat na zestig jaar rockgeschiedenis alles al eens gedaan lijkt te zijn, elk akkoord al eens gespeeld en het bijgevolg niet eenvoudig is om nog met iets nieuws, laat staan origineels op de proppen te komen. Het voordeel is dan weer dat je kan grossieren in een (over)aanbod aan invloeden en stijlen en ongegeneerd kan combineren. Dat laatste is ook wat het Zweedse Satan Takes A Holiday dan ook doet. Zij brengen een heerlijke mix van jaren zestig pop, garagerock uit datzelfde decennium, jaren zeventig groove + punk en de garagerockrevival van begin deze eeuw. Met zulks een bandnaam trek je natuurlijk meer dan de gemiddelde aandacht en ‘Aliens’ kan deze aandacht ook uitstekend vasthouden door middel van elf korte, krachtige, goed klinkende tracks. ‘Good Cop, Bad Cop’ is de juiste aftrapper.  Een riff met een hook waar de gemiddelde zwaluwstaart best eens een puntje aan mag komen zuigen en een super groovende mondharmonicasolo halverwege.  U weet meteen waar u als luisteraar aan toe bent. ‘The Beat’ doet met zijn opzwepende tempo en mooie harmonieën wat aan ons eigenste A Brand denken. Als dit de kopjes niet op en neer doet gaan, wat dan wel? Ook ‘Ladder To Climb’ is snel van tempo maar doet door het meer ruige gitaarspel dan weer meer aan The Datsuns denken. ‘Get You Girl’ draagt de sfeer mee van een highschool promnight begin jaren zestig en met wat voor een geweldige groove dendert ‘Iron Pipe’ voorbij zeg. Ik ben absoluut fan van drumwerk waarin veel aandacht aan de toms besteed wordt en dat is bij STAH over het gehele album zeker het geval. Het nummer ‘Queen Mother’ wijkt nog het meest af van de rest van de nummers zonder echter een vreemde eend in de bijt te worden. Het tempo zakt wat, de bas draait de big muff volledig open en de zang klinkt uitdagend bezwerend. Dat de heren over gevoel voor humor en zelfrelativering beschikken bewijzen ze met ‘Love Me Like I Love Me’, een super catchy, huppelende song.
Ondergetekende beschouwt zichzelf als een volbloed Beatles fan en vele pogingen tot Beatles covers doen mij vaak huiveren van afschuw. Niet echter in het geval van ‘Why Don’t We Do It In The Road’, dat de feel van het origineel bijzonder goed bewaart maar er toch voldoende hedendaags cachet weet in te leggen. Ik denk dat Ome Paul (McCartney) dit zeker en vast zou goedkeuren. Op afsluiter ‘Wrinklay’ worden alle registers nog eens open getrokken. De prijs voor meest originele muziek zullen die van STAH niet onmiddellijk krijgen maar dat is niet altijd nodig. Om een (saai) feestje op gang te laten knallen is ‘Aliens’ dan wel weer party materiaal bij uitstek.
 
Jan Guisset (3.5)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. This Is Goodbye
2. Diamonds
3. Broken Love
4. Coming Undone
5. Up
6. Daggers
7. Cold As Stone
8. Keep Me
9. Not A Rescue
10. Ivory Black
11. Desert Place

Platenlabel
Arising Empire
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Robin Bauman
 
Website Artiest
Imminence

Deze Zweedse band, opgericht in 2010 zet met hun laatste werk een echte klepper neer. Al vanaf opener en titeltrack 'This Is Goodbye' heeft de band me mee in hun energieke sound die me hard doet denken aan de sound van Bring Me The Horizon op hun album ‘Sempiternal’. Dezelfde beukende gitaren en synthesizer geluiden maar toch met hun eigen twist. De eerste track geeft ook perfect weer wat we van deze band kunnen verwachten. Een energieke sound met een stem die een plezier is om te beluisteren. Zowel in de softere stukken als in de meer ruwere delen. 'Diamonds' brengt ons meer van dit lekkers en zet de ingezette drive perfect verder, alsook met het aanstekelijke 'Broken Love'. Een nummer dat veel wegheeft van Throne van Bring Me The Horizon, de vergelijkingen met deze band zijn niet te ontkennen of te ontwijken. Terwijl Bring Me The Horizon de softere toer is opgegaan na ‘Sempiternal’ lijkt deze band daar net het spoor op te pikken, en smijten nummers op dit album die misschien hadden moeten staan op de nieuwe van Bring Me The Horizon i.p.v. Die softere nummers die ze nu brengen. We zijn hier natuurlijk om deze Imminence te reviewen en niet Bring Me The Horizon. Alle nummers bezitten de nodige drive en entertainment gehalte om je aan je luidsprekers gekluisterd te laten. 'Coming Undone' is zo'n nummer dat door z'n sound best wel wat radiostations kan overtuigen tot wat airtime. Wat niet vanzelfsprekend is voor bands uit dit genre. Soms klinkt het misschien allemaal wat te commercieel hoewel het best wel hard door de speakers knalt, ik mis toch net dat beetje extra. Het zijn allemaal goede nummers maar er zit er geen tussen dat me echt van m'n sokken blaast en dat is wel spijtig. 'Up' en 'Daggers' zijn zeer degelijke nummers maar ook niet meer. Halverwege het album begint de sleur er wat in te komen door het ontbreken van die knal die je terug wakker schud, ook 'Cold As Stone' kan dit niet. Sommige tracks beginnen zo veelbelovend dat ik denk van “yes, dit is hem”, maar vallen dan stil en keren in dezelfde sound die me stilaan begint tegen te steken. Het is me allemaal wat te saai ook al zijn het stuk voor stuk degelijke tot goede nummers. 'Keep Me' was zo'n nummer waar ik bijna van dacht dat dit me nog kon volledig doen bekeren maar helaas. Ook de laatste nummers kunnen dit niet meer en blijf ik toch een beetje teleurgesteld achter want na het sterke begin van dit album had ik meer verwacht van deze 'Not A Rescue', 'Ivory Black' en afsluiter 'Desert Place'.
 
Peter Smet (3,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Canción de E
2. Destruidnos Juntos
3. Hijos De La Rabia
4. Interrogatorio
5. El Grito Del Padre
6. Contigo
7. Un Hombre
8. Europa Muda

Platenlabel
Superball Music
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Indien gekend anders niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Century Media)
 
Website Artiest
Exquirla

​Een samenwerking tussen de Spaanse instrumentale postrockformatie Toundra en de bekende flamencozanger Niño de Elche, voorwaar geen alledaagse combinatie. Maar blijkbaar hebben ze elkaar ontmoet op een festival in Cadiz en de rest is geschiedenis. Hoewel dit op het eerste zicht een moeilijke evenwichtsoefening is zijn er toch ook raakpunten, met name de melancholie en de aparte sfeer die beide muziekstijlen oproepen. De rustige maar gestage opbouw van het openingsnummer ‘Cancion de E’, waarin Francisco Contreras (zijn echte naam) via het gesproken woord langzaam naar een climax toewerkt tegen een muur van gitaren, zet onmiddellijk de teneur voor het ganse album. De inbreng van flamenco is trouwens enkel vocaal, de muziek is echt wel pure postrock, waarmee de jongens trouwens met succes de Europese podia bestormen. De nummers moeten het vooral hebben van sfeer en afwisseling tussen rustige passages en een wall of sound, waarin weinig ruimte is voor technische hoogstandjes. Soms krijgt het ook een ambient karakter zoals in Destruidnos Juntos’, maar toch word je regelmatig opgeschrikt door loeiende gitaren en een hartstochtelijke zanger. Als Spanjofiel heb ik uiteraard geen problemen met de taal, maar flamenco is nu niet bepaald mijn favoriete genre. Vooral het schreierige en soms schreeuwende aspect klinkt na enige tijd toch wat eentonig, maar dat is louter een kwestie van persoonlijke voorkeur. Met ‘Hijos de la Rabia’ worden weer de duistere kantjes opgezocht, de afwisseling tussen de zachte en harde passages maakt de songs wel interessant en met vijf nummers rond de negen à tien minuten is er voldoende ruimte om te experimenteren. De composities zijn beter dan wat ze op hun vorige albums brachten, ik zou hun muziek wel eens willen horen met een zanger als Damian Wilson of Daniel Gildenlow. De kortere nummers dienen eerder als rustpunt in het album. Een van de betere songs is duidelijk ‘Un Hombre’, inventieve drumpartijen werken samen met de gitaren naar een climax naar het einde toe, afgesloten door een oerschreeuw. En ook bij de afsluiter ‘Europa Muda’ heb je de indruk meerdere songs te horen, opnieuw heel wat tempowisselingen met een iets minder dramatische zang. Emoties dus troef op dit album, voor wie geen problemen heeft met de bijwijlen pathetische zang is dit wellicht een juweeltje, muzikaal is het alvast wel een topper.
 
Line up :
Francisco Contreras : Vocals
Esteban Jimenez Giron : Guitars
Alberto Tocados : Bass
Alejandro Pérez : Drums
David López : Guitars
 
Claude Bosschem (4 )

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
 

1. Shiantara
2. The Die Is Not Cast
3. The Moment Is Now
4. Until the End of Time
5. The Visitor
6. Return to Grace
7. Only a Whiff of Life
8. A Turnaround in Art
9. The Greatest Gift of All 

Platenlabel
Steamhammer
 
Labelnummer
SPV 270692 CD
 
Distributie
SPV
 
Promo-agent
Niet gekend
 
Website Artiest
Edenbridge

​Het Oostenrijkse Edenbridge is zo één van die bands die gestaag maar zeker aan de weg timmeren. Opgericht reeds in 1998 kunnen we stellen dat zij zelfs één van de bands waren die mee aan de wieg stonden van het female fronted symphonic metal genre. En toch hebben ze altijd wat in de schaduw moeten staan van bv Nightwish (kwatongen noemen Edenbridge soms ook wel eens de Nightwish van den Aldi), Within Temptation, Epica, e.a. Ten onrechte, als je het mij vraagt. Met ‘The Great Monumentum’ is de band al hun negende volwaardige langspeler toe.  De lange periode tussen deze worp en de vorige (‘The Bonding ‘ uit 2013) komt doordat zangeres Sabine Edelsbacher en muzikaal opperhoofd Lanvall met hun akoestisch zijproject Voiciano hun debuutalbum ‘Everflow’ uitbrachten in 2014. En met dit album kunnen ze wat mij betreft definitief breken met de Nightwish light vergelijkingen. Oké, de sound van beide acts kan je nog altijd wat met elkaar vergelijken maar dat kan je bv met Metallica en Megadeth ook altijd blijven doen.  Edenbridge beschikt echter over voldoende kwalitatieve, krachtige songs en de zangcapaciteiten van Sabine zijn er de voorbije jaren ook steeds alleen maar op vooruit gegaan. Wat wel meteen opvalt aan ‘The Great Momentum’ is dat het geluid van Edenbridge anno 2017 veel zwaarder en krachtiger klinkt dan hun vorige werkstukken.  Dit is grotendeels te wijten aan de komst van nieuwe drummer Johannes Jungreitheimer die een death metal verleden (o.a. met Thirdmoon en Bereavement) met zich meebracht. En Sabine is zich naast Lanvall ook meer gaan bezighouden met het songschrijven. Dit heeft gezorgd voor een weidsere, heldere, meer bombastische (maar ook weer niet tè) sound. ‘Chiantara’ begint met een verrassend a-typische intro waarin we al snel kennis mogen maken met de drums van Johannes. Stevige gitaren en prachtig toetsenwerk doen de rest. Luister ook eens naar de mooie akoestische intro van ‘The Die Is Not Cast’ en hoe het nummer daarna vrolijk in je hoofd rond blijft galopperen dankzij die eenvoudige riff en magistrale zang en orkestratie. Ook al beweert Lanvall zelf dat ze geen Prog invloeden in hun muziek toelaten merk ik hier toch wel een paar lekkere proggy passages op.  Ik ben een sucker voor mooie ballads maar weet tegelijkertijd ook hoe moeilijk het voor bands is om een ècht goeie, pakkende ballad te schrijven die niet cliché of zagerig klinkt. Wel, met ‘Until the End of Time’ levert Edenbridge hier een goeie, pakkende ballad af die onmiddellijk mee in mijn ‘Favorite Ballads’ afspeellijst mag. Magistraal mooi. Voor wie het ‘Voiciano’ album heeft zal dit nummer trouwens niet nieuw zijn want het betreft hier inderdaad een remake. Het zal ons echter een dikke worst wezen. Eric Martenson van Eclipse levert hier dan ook nog eens een memorabele vocale bijdrage op.  Even verder op het album volgt met ‘Only a Whiff of Life’ nog zo’n prachtige piano ballad waarin Sabine’s mooie, krachtige/prachtige stem centraal staat zodat je de pijn van het afscheid, waarover het nummer gaat, zelf haast even hard gaat meevoelen. Edenbridge neemt er zo’n beetje een patent op om hun albums af te sluiten met een extra lang nummer en dat is hier niet anders. ‘The Greates Gift of All’ duurt iets meer dan twaalf minuten en kan elke seconde daarvan rechtvaardigen. Zware drums, magistrale toetsen en dito orkestratie, geweldige vocalen. Kippenvel krijg ik er van, zelfs na ettelijke duwtjes op de repeat toets. Moesten ze het nog nodig hebben dan toont Edenbridge met dit album aan stevig in hun schoenen te staan en de concurrentie met de talloze andere bands in het genre moeiteloos aan te kunnen. Deze dame en haar heren verdienen veel meer respect dan ze tot nu toe helaas nog maar te weinig krijgen.
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
 

1. In the Beginning
2. Can't Be Afraid of the Dark
3. Some Kind of Voodoo
4. Pillars of Creation (Albion)
5. Now That Those Days Have Gone
6. Indestructible
7. Save Me
8. Rock for You
9. Feeling Pressurised
10. Dial "F" for Freakshow 

Platenlabel
Ear Music
 
Labelnummer
V2 Records Benelux
 
Distributie
V2 Records Benelux
Promo-agent
 
Website Artiest
Chrome Molly

Chrome Molly, een kwartet afkomstig uit Leicester (UK) mogen zonder schaamte de keurstempel ‘Oude Rotten in het Vak’ met zich meedragen. Deze band zag namenlijkl het levenslicht in 1981, bracht tussen 1984 en 1990 vier langspelers en enkele EP’s uit. In 1991 gooiden de heren de handdoek echter in de ring om deze er rond 2010 weer uit te vissen, er eens aan te snuffelen en te besluiten dat de zweetgeur nog bijlange na niet penetrant genoeg was. Hun eerste ‘nieuwe’ wapenfeit werd ‘Gunpowder Diplomacy’ uit 2013 en nu is er dan diens opvolger ‘Hoodoo Voodoo’.  Chrome Molly brengt melodisch sterke songs die zowat de schemerzone tussen AOR en NWOBHM opvullen en dat is op deze plaat niet anders. Na de kort intro (‘In The Beginning’) trapt men af met ‘Can’t Be Afraid Of The Dark’ een melodisch, uptempo nummer met een geweldige drive dankzij de stevige bas en drums en een heerlijk orgelsausje. ‘Hoodoo Voodoo’ is een sterk op een Scorpions-riff gebaseerde song met een enorm catchy refrein.  Op ‘Pillars of Creation (Albion)’ brengt Chrome Molly een eerbetoon aan hun muzikale helden, Judas Priest, Iron Maiden, Metallica om er maar enkele te noemen en doen dit mits zeer doordachte lyrics en een zware riff. ‘Now That Those Days Have Gone’ is een poging tot een ballad maar, vergeef me deze uitdrukking, is zo tenenkrullend slecht, vreselijk gewoon. Doet wat denken aan slechte Scabs. Dat was niet direct de beste move hé gasten. Met ‘Indestructible’ treedt er al wat verbetering op. Het tempo gaat weer de hoogte in en het nummer is gebaseerd op een eenvoudige maar stevige riff en kent zowat de mooiste zanglijn van het album en bevat ook een paar zeer mooie gitaarsolo’s. ‘Save Me’ is meer van dattum, gewoon knal boem een stevige melodische roadsong. De riff en sound van ‘Rock For You’ is wel heel erg creatief geleend bij Heart’s ‘Barracuda’ maar daarmee is ook de beste kwaliteit van het nummer vermeld want het zakt al snel weg in een saaie melodie en duurt vier en een halve minuut van de vijf te lang. ‘Feeling Pressurised’ toont dan weer hoe het wèl moet. Krachtige riff, sterke melodie en met drie minuten de perfecte lengte. En dat geldt ook voor afsluiter ‘Dial “F” for Freakshow’. Al bij al is dit zeker geen slecht album maar het kent een paar zwakke momenten te veel. Geslaagd, maar toch maar net met de hakken over de sloot hoor jongens.
 
Nick Wastell  Bas 
Greg Ellis  Drums 
John Antcliffe  Gitaar 
Steve Hawkins  Zang
 
Jan Guisset (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Disconnect     
2. Silence Will Fall     
3. Doomed to Die     
4. Weightless     
5. Stormsleeper
6. Hollow Crown
7. Black Sails
8. The Verdict
9. Singing Sirens
10. Wastelands

Platenlabel
Arising Empire / Nuclear Blast
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker
 
Website Artiest
Spoil Engine

“What you see is what you get”. Dat is een uitdrukking die je vaak hoort. En in de meeste gevallen klopt dat ook wel. In het geval van Iris Goessens, zangeres bij Spoil Engine, kan je met die leuze echter niet verder verwijderd zijn van de waarheid dan de gemiddelde tweet van Donald Trump. Wanneer je de jonge dame in kwestie ziet ben je bang dat je haar bij een iets meer dan gemiddelde bries zult moeten vasthouden, uit angst dat ze zou weggeblazen worden. En dan trekt deze freule heur stembanden open en moet je zelf zorgen dat je stevig verankerd bent om op je voeten te kunnen blijven staan. Dit is Spoil Engine anno 2017. Na het vertrek van zanger Niek Tournois in 2014 diende de band zich te herbronnen en vond in Goessens een niet voor de hand liggende vervangster en daarmee ook de mogelijkheid om het vertrouwde metalcore geluid flink op te frissen en resoluut de weg van de vernieuwing in te slaan. De EP ‘Stormsleeper’ uit 2015 werd voornamelijk opgenomen om aan te tonen dat deze mayonaise pakte en zich opnieuw te profileren naar de buitenwereld toe.  Het schijfje diende dus meer als promo en werd ook verkocht op concerten maar was bijvoorbeeld niet online te koop. Nuclear Blast was zo enthousiast over dit nieuwe werk dat ze de band onderbracht bij hun Arising Empire sublabel en Steven & co opriepen om nog enkele nieuwe songs bij op te nemen zodat ze ‘Stormsleeper’ ineens als een volwaardig album konden uitbrengen.  Het geluid op dit album is, zoals ik reeds aanhaalde, verfrissend geworden. Luister bijvoorbeeld maar naar de tweede track ‘Silence Will Fall’, dat begint als rechttoe rechtaan metalcore maar halverwege tot een rustpunt komt waarna de song wordt opengetrokken met de kwaliteiten van de betere plafondverf. Iris is een geweldige gruntster en fantastische zangeres en deze kwaliteiten worden vaak zelfs samen gemixt in de songs. Ik vraag mij enkel af hoe men dit live gaat verzorgen. We zullen het moeten gaan bekijken om het te weten te komen. Opener ‘Disconnect’ kennen we al van de EP en bijhorende vooruitgeschoven videoclip en is het perfecte nummer om mee te openen. Alle ingrediënten worden uitgestald en hier geldt wel: “What you hear is what you get”.  Voor ‘Doomed to Die’ werd ook een geweldige videoclip opgenomen (de cheerleaders doen wat denken aan Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’ video) en het nummer zelf is voor mij, samen met de titeltrack, het beste voorbeeld van de nieuwe richting die Spoil Engine uitgaat. Dit is melodisch, klinkt catchy maar blijft toch nog dicht genoeg bij de basis metalcore.  Iris is ook verantwoordelijk voor de meeste van de lyrics en wat mij daarin opvalt is dat zij een zeer sombere kijk op de wereld heeft. Op zich niets verkeerd mee natuurlijk. Vele van haar leeftijdsgenoten maken zich immers enkel maar druk over welke Pokemon ze gaan vangen en welke firmawagen ze onder hun kont geschoven willen krijgen. Goessens denkt tenminste na over de huidige maatschappij.  Klein advies van ome Jan toch meid, er bestaan helaas geen pasklare antwoorden en je moet vooral zoeken naar je eigen manier om met de dingen des levens om te gaan. Maar als u deze manier bereikt middels het zingen van geweldige teksten, laat mij je dan vooral niet tegenhouden, integendeel zelfs. Voor ‘Stormsleeper’ werd er ook al een geweldige video gemaakt en hoe meer ik dit nummer hoor, hoe beter ik het blijf vinden. Op wie of wat Goessens in ‘Weightless’ kwaad is weet ik niet maar ik heb nog maar zelden iemand een “imbecil” genoemd weten worden in een song.  Het is niet vreemd dat Spoil Engine af en toe eens wordt vergeleken met een band als Arch Enemy en Steven steekt zijn bewondering voor Michael Amott ook niet onder stoelen of banken. ‘Black Sails’ lijkt het meest door hen beïnvloed. Een song zonder cleane vocals, die wordt overgoten met een lekkere synth saus die het geheel een epische sound meegeeft. Op het meest rustige nummer van de plaat ‘Singing Sirens’ laat Iris ons voelen dat ze het, ondanks haar jeugdige leeftijd, soms ook allemaal niet goed meer weet. Vele jonge mensen bezwijken vandaag de dag onder de druk van de maatschappij en zoeken naar uitwegen. Sommigen nemen dit helaas ook wel eens al te drastisch.  Het artwork voor de cover werd ontworpen door het Duitse Heilemania, die ook al fantastisch artwork verzorgde voor bv Epica, Nightwish, Kreator e.a. en toont Iris (?) als een soort van postapocalyptische Xena, warrior princess. Een beeld dat perfect de sfeer van dit album weergeeft en mijns inziens het best tot z’n recht gaat komen op de vinyl versie. Ik weet alvast welke versie van dit meesterwerk ik bij mijn platenboer ga bestellen.
 
Steven 'Gaze' Sanders          Gitaar 
Matthijs Quaars                     Drums  
Bart Vandeportaele               Gitaar 
Iris Goessens                          Zang 
Dave De Loco                         Bas 
 
Jan Guisset (4.5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Distorting Light
2. When The Jackals Come 
3. Fostering The Divide
4. Rise The Heretics
5. Thrown To The Fire
6. Destructive Currents
7. Lower
8. Atonement
9. Above All
10. The Power Of Gods
11. Epiphany

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Florian Milz (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Immolation
Facebook

Als ik Death Metal hoor, kijk ik reeds in de richting van Scandinavië, maar deze keer weerklinkt de muziek vanuit Amerika, meer bepaald, New York. In negenentwintig jaar is dit hun tiende full-CD en hun derde voor Nuclear Blast. Niet overdreven productief, maar wel telkens een schot in de roos. Met iedere plaat zetten ze weer een stap vooruit en verfijnen ze de herkenbare Immolation sound. Immolation had in het verleden meermaals last van een slecht geluid, maar dat is al een stuk beter op het latere werk en op deze ‘Atonement’ is de klank perfect. Ieder instrument is duidelijk hoorbaar en de teksten zijn goed verstaanbaar wat in dit soort muziek niet altijd evident is, maar de productie van Paul Orofino en de mix en mastering van Zack Ohren zijn een voltreffer.Paul Orofino is trouwens al producer van de groep vanaf dag één en is duidelijk met de groep meegegroeid. Ook de vervanging van Bill Taylor door Alex Bouks heeft de groep niet doen afwijken van hun bekend geluid. Op het album is het dan ook Robert Vigna die alle gitaren voor zijn rekening neemt en dit al sedert het ontstaan van Immolation. Het ene duel van de gitaren volgt het andere op en dit geweven over complexe ritmes. Dit wordt gecombineerd met dissonante riffs met harmonische patronen. Tot zover de theoretische uitleg, maar in de praktijk zijn het vooral het oor en het hart die oordelen en in dit geval komt ‘Atonement’ er erg goed uit. Dat Vigna een schitterende songschrijver is, blijkt uit het feit dat je bijna alle nummers kunt mee neuriën en dat kan je niet altijd of zelfs bijna zelden met een death metalgroep. Hun anti-religieuze teksten van het begin werden rond de eeuwwisseling vervangen door hedendaagse onderwerpen, zoals 9/11 en werden meer politiek gericht, maar met ‘Atonement’ zetten ze een stapje terug naar die vroegere anti-godsdienstige onderwerpen. Het album is afgewerkt met prachtig cover artwork van Pär Olofsson, om met een tekening van de Apocalyps het episch death metal plaatje compleet te maken. Immolation is de eerste in een rij van Death Metal uitgaves voor dit jaar met o.a. Morbid Angel, Suffocation, Obituary,... maar de toon is gezet en de anderen weten waar ze aan toe zijn!
 
Line-up:
Ross Dolan: bass, zang
Robert Vigna: gitaar
Steve Shalaty: drums
Alex Bouks: gitaar
 
Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Future Hopes
2. Silver & Gold
3. In Dim Days
4. Where There Was Sea There Is Abyss
5. Scarred View
6. Animal Magnetism
7. Damnation Valley

Platenlabel
Laser’s Edge
 
Labelnummer
Zonder Nummer
 
Distributie
Bertus Distribution
 
Promo-agent
Mike de Coene (Hardlifepromotion)
 
Website Artiest
White Willow
Facebook

Als je voor de vuist weg enkele Noorse proggroepen moet opsommen, dan blijft het voor mij bij Gazpacho, Pagan’s Mind, Leprous en White Willow. Er zijn er vast en zeker nog wel een aantal, maar toch is Noorwegen niet het meest evidente land voor progressieve rock. Daarenboven is White Willow ook nog eens een buitenbeentje binnen het genre. Zeven albums in tweeentwintig jaar is niet onmiddellijk een blijk van hoge productiviteit maar het zijn telkens pareltjes die de lange wachttijd compenseren. Ze worden vaak in één adem vernoemd met Anglagard en Anekdoten als deel van de ‘Third wave of progressive rock’. Ze beïnvloedden ook andere groepen, zoals Frequency Drift, dat genoemd is naar een tekst van White Willow. Enkel de vele personeelswissels spreken in hun nadeel. Venke Knutson is hier een uitzondering op, want haar frêle stem is zeker een groot voordeel. Bij White Willow zingen is echter ook al geen doordeweekse job, want de wat trieste sfeer overbrengen is geen sinecure. Maar Venke doet dat perfect, hoewel er heel lange instrumentale fragmenten zijn, zodat ze niet de echte hoofdrol van de groep is. Die rol is eerder weggelegd voor Jacob Holm-Lupo, toetsenist, gitarist en enige overlevende van de originele bezetting. De muziek is vooral opgebouwd rond zijn soundscapes, die op zijn minst briljant te noemen zijn. Verwacht op dit album geen technische hoogstandjes. De focus ligt vooral op de sfeer en het samenspel. Het album opent met twee korte toegankelijke nummers waarin Venke wel even de frontvrouw mag zijn. Het tweede luik bestaat uit het echte werk voor progfans. Je krijgt twee lange nummers voorgeschoteld, die even onderbroken worden door een kort instrumentaal interludium. Dit is echt de hoofdschotel van dit schijfje. ‘In Dim Days’ en ‘A Scarred View’ geven, zoals alle goede progressieve rock, hun geheimen slechts prijs na meerdere passages over je smaakpappillen. (lees trommelvliezen) Rustige zangpassages, rustgevende geluidslandschappen van gitaar en keyboards en een bijna onmerkbare maar essentiële ritmesectie leveren samen een progressief hoogtepunt. De drummer van dienst is Mattias Olsson, afkomstig van het eerder vernoemde Anglagard. Jacob Holm-Lupo en Lars-Fredrik Froislie halen hier alles uit hun klassieke Yamaha CS80, Mellotron en Hammond klavieren. Na dit progressief middenstuk krijg je nog twee nummers als afsluiter, die iets bombastischer zijn en die weer wat meer zang bevatten. ‘Animal Magnetism’, een cover van The Scorpions, krijgt een extra krautrock verwijzing, dankzij elektronische muziek in ware Tangerine Dream stijl en krijgt nog een extra oosters tintje door het klezmer klarinetspel van David Krakauer. Het geheel krijgt nog een rasechte Roger Dean tekening mee, om het progprentje compleet te maken.
 
Danny Focke (4.5)