Het aantal live Kansas albums is legio, maar dit aandenken aan de veelgeprezen veertigste verjaardagstournee van de klassieker ‘Leftoverture’,is meteen de eerste met de nieuwe zanger Ronnie Platt, die zich in 2014 bij de band aansloot. De groep kan gemakkelijk meer dan deze twee uur vullen met klassiekers en zelfs de drie nummers uit ‘The Prelude Implicit’ staan er als klassiekers in wording. De productie is schitterend en was in handen van Jeff Glixman die ook al het originele album produceerde. Dit is één van de betere live opnames van Kansas. Vooral de stem van Ronnie klinkt even krachtig als die van Steve Walsh. Ieder nummer wordt perfect gebracht met veel dynamiek en energie. Die nummers overspannen een periode van 42 jaar (1974-2016). Het album opent met ‘Icarus II’ uit ‘Somewhere To Elsewhere’ uit 2000, wat al meteen een favoriet is van vele fans. Dit wordt onmiddellijk gevolgd door de oorspronkelijke ‘Icarus (Born On The Wings Of Steel)’ uit 1975 van het album ‘Masque’.Die twee nemen al een kwartier in beslag. Na nog wat klassiekers zoals het titelnummer uit ‘The Point Of Know Return’ en ‘Paradox’. Na nog wat ouder werk eindigt de klassiekers periode met ‘Dust In The Wind’. Daarna is het de beurt aan de drie nummers uit het laatste album. En dan klinkt plots ‘Carry On Wayward Son’ gevolgd door de rest van ‘Leftoverture’. Nu het nog eens integraal live gespeeld wordt, groeit het besef hoe goed deze plaat was. Enkel gitarist Rich Williams en drummer Phil Ehart waren er al bij in het begin en vijf van de muzikanten niet. Toch voel je of hoor je dat geen moment. Een groot aantal van hun optredens werden afgezegd, wegens het gevaar van terreuraanslagen, waardoor wij hier dat festijn dat je hier te horen krijgt, moesten missen. Hopelijk komen ze de volgende keer wel langs, maar dit feest voor het veertigjarig bestaan van ‘Leftoverture’ zullen we niet meemaken. Gelukkig is er deze uitgave. Vooral de vinylversie is een indrukwekkend pakket.

​Line-Up:
Ronnie Platt: leadzang,piano
Rich Williams: gitaar, co-producer
Zak Rizvi: gitaar, zang, co-producer
David Manion: toetsen
David Ragsdale: viool, zang
Billy Greer: bass, leadzang
Phil Ehart: drums, co-producer
 
Danny Focke (4 ½)

Het is altijd leuk een ander soort genre te reviewen en zeker als dit genre ook wel tot mijn favorieten behoort. In mijn geval maakt de harde underground black metal, grindcore en crust punk nu eens plaats voor wat rustigere blues rock. Ik was al fan van grotere namen in het genre zoals Stevie Ray Vaughan en Rory Gallagher. Zo ontdekte ik Rick Springfield die bij platenmaatschappij Frontiers Records zit. En uit positieve ervaringen van de goede bands die dit label te bieden heeft, kon ik maar even de blues weg inslaan. Om te beginnen is Rick Springfield een Australische zanger die in 1972 naar de Verenigde Staten verhuisde om daar carirère te gaan maken. Voordien had hij een poprock band genaamd Zoot en daaropvolgend bracht hij zijn eerste single hit 'Reach The Sky' uit. Sinds zijn verblijf in de Verenigde Staten heeft hij tot de dag van vandaag al een hele waslijst aan releases uitgebracht. Veel werk ken ik niet van Rick Springfield, maar met zijn laatste plaat ‘The Snake King’, is dit de eerste maal dat hij de blues rock weg inslaat. Opener 'In The Land Of The Blind' laat de blues kant niet echt horen, maar heeft wel een hoger classic rock gehalte. Het is eens bij 'The Devil That You Know' dat de bluesy ritmes te voorschijn komen. Rick zijn stem zelf is zeer standvast en past goed bij het genre en de muziek op dit album. Het blues ritme houdt hier praktisch de hele plaat aan en dat is zeker een goede zaak. Met een nummer als 'The Snake King' wordt hier echter een andere weg ingeslaan en deze deed me sterk denken aan Lynyrd Skynyrd. Ook wordt hier een resonatorgitaar gebruikt die naar mijn weten meer in de bluegrass muziek kan teruggevonden worden. Deze gitaar is ook te vinden op het nummer 'The Voodoo House'. Als er dan toch een nummer uitspringt op deze plaat is het 'Santa Is An Anagram'. Hier is een rockabilly toets op terug te vinden door het hogere tempo die aangehouden wordt. Het belangrijkste bij blues muziek is nog altijd dat je de ritmes vanuit het diepste van je ziel kan aanvoelen en dit is ook zeker het geval op deze plaat. Een goede mengeling van classic rock en blues rock. Fans van het genre zouden deze plaat niet over het hoofd mogen zien.
 
 
Jason Proot (4)

Dat de jaren 70 look bij vele bands is terugkomen en dat het zeer populair is geworden onder de muziekfans, moet ik je niet vertellen. Ergens kan ik het wel begrijpen doordat de muziek dan ook gewoon simpeler is en niet overgeproduced klinkt. Toch had ik een paar jaar geleden het gevoel dat dit echt wel een rage werd en vooral dan op het Roadburn festival. Ik was er dan ook even mee gestopt om bands als deze tot op de voet te volgen. Nu krijg ik het nieuwe album van Honeymoon Disease in mijn bus geschoven en ik was direct al gefascineerd door de supercoole hoes. Na niet meer echt op de hoogte te zijn van dit soort bands is dit misschien wel de perfecte plaat om terug in dit genre te geraken. Eerst en vooral nog even vermelden dat deze female fronted band afkomstig is uit de legendarische Zweedse stad Göteborg waar de melodische death metal sound terecht zijn plaats verdient ( At The Gates, In Flames). Ook heeft Zweden dan in het retro rock genre zoals Honeymoon Disease nog twee grote namen, namelijk Blues Pills en Graveyard die terecht hun plaats in het genre verdient hebben. Wat ‘Part Human, Mostly Beast’ je kan aanbieden, is een stevige portie easy listening groovy rock. Dat je met openingsnummer 'Doin' It Again' direct de goede vibe al kan aanvoelen, kan de band niet wegsteken. Met 'Only Thing Alive' wordt er nog een stevige portie groove aan toegevoegd. Het is echt wel leuk de jaren zeventig rock sound opnieuw te horen en de hierbij horende elementen zoals de blaasinstrumenten die je op de achtergrond kunt horen bij 'Tail Twister'. Het groovy tempo gaat met 'Rymdvals' en 'Needle In Your Eye' dan op een trager tempo verder, maar wordt met 'Fly Bird, Fly High' weer een pak hoger gelegd. Het deed me ergens wel denken aan een jaren vijftig rock'n'roll nummer. En meer vinden we dan ook niet terug op deze plaat, maar in dit genre hoeft dit dan ook niet. Het is aangenaam om terug eens een goede rock plaat aan te horen die niet te complex in elkaar zit, maar die gewoon een simpele goede groove heeft. Zangeressen Jenna en Acid doen hier uitstekend werk op deze plaat. De productie klinkt dan ook zoals je het verwacht en ook moet zijn op een plaat als deze. Simpeler en iets ruwer en dit deed producer Ola Ersfjord (Imperial State Electric, Primordial, Tribulation, Dead Lord) zeer goed. Deze plaat zou perfect zijn voor een zomerse roadtrip.
 
 
Jason Proot (3 ½)

Een van de slechtste eigenschappen van de mens in het algemeen en in onze gemeenschap in het bijzonder is dat we toch oh zo snel vooroordelen vellen en dat het moeilijk is om daar van af te stappen. Ikzelf ben daar niet beter in dan een ander en bezondig mij hier ook wel meer dan eens aan. Toen Mr. Big in 1991 doorbrak met hun megahit 'To Be With You' klasseerde ik hen onmiddellijk in het vakje "rukkers en shampoorockers". En tot op de dag van vandaag vind ik dat nummer nog steeds iets dat door het hooggerechtshof in Den Haag als een misdaad tegen de mensheid zou moeten bestempeld worden. Maar soms moet je dus ook wel bereid zijn om je vooroordelen te herzien. Zo leerde ik de vocale kwaliteiten van zanger Eric Martin beter kennen èn waarderen door 's mans prestaties bij o.a. Avantasia. En uiteraard zijn Paul Gilbert (gitaar), Billy Sheehan (bas) en Matt Starr (drums) uitstekende en professionele muzikanten. Tijd dus om die vooroordelen aan de kant te schuiven en ons over te geven aan het nieuwe Mr. Big album, ‘Defying Gravity’. Het is hun derde studio album sinds de reünie in 2009. Ook het eerste met Matt Starr achter de drumvellen. Starr, die in 2014 tijdens optredens al Pat Torpey verving. Torpey leed aan de ziekte van Parkinson en verloor de strijd tegen deze vreselijke ziekte op 7 Februari 2018. Op ‘Defying Gravity’ fungeerde Torpey wel nog als "drum producer".  Fideel van de Mr. Biggies, dat ze hun makker zo lang mogelijk bij de band wilden betrekken. De muziek dan! De plaat begint alleszins zeker niet slecht met 'Open Your Eyes' een lekkere groovy song met een bluesy feel en een swingende bridge. 'Defying Gravity' drijft op een frivol gitaarlickje maar dat is dan ook het enige sterke punt van dit nummer. Door het sterke drumpatroon en de drijvende bas krijgt 'Everybody Needs A Little Trouble' een diepe groove mee die wel lekker klinkt. Ook '1992' (een nummer over de periode waarin de band letterlijk Big was) zit in diezelfde richting. Er staan helaas toch ook weer een paar huppeldepup liefdesliedjes op het album, zoals 'Damn, I'm In Love Again' of 'She's All Coming Back To Me Now' waarvan iemand mij toch eens het nut moet komen uitleggen. Mij werken ze vooral op de zenuwen. 'Nothing Bad (Bout Feeling Good)’ toont dat het ook anders kan. 'Forever And Back' is het soort nummer waar veel minder getalenteerde band monsterhits meer scoren. Ik gun het Mijnheer Groot ook van harte maar ik vind er geen f*ck aan. Ben ik overtuigd na het beluisteren van ‘Defying Gravity’? Niet helemaal. Smaak is en blijft persoonlijk natuurlijk en het is toch niet helemaal mijn flavour. Zijn mijn vooroordelen weggenomen? Dat wel, want het gros van de nummers is kwalitatief zeer hoogstaand en gespeeld door vaklui. Ik ga de band dus niet meer te pas en te onpas zitten afzeiken maar de kans dat u mij ooit in een t-shirt van Mr. Big zult zien rondlopen is toch nog steeds onbestaande.
 
Jan Guisset (3 ½)

Toen we Monster Magnet een paar jaar geleden in de AB aan het werk zagen, moesten we toch even slikken: frontman Dave Wyndorf heeft er nooit echt gezond uitgezien, maar was fysiek een vadsige, patserige schim van zijn voormalige zelf. Het hield hem evenwel niet tegen om een uitstekende prestatie neer te zetten. Ondertussen is de zanger/gitarist al wat langer clean en lijkt hij er weer wat bovenop, met een nieuw album dat in 2018 staat aan te komen. Eerst is het echter tijd voor twee heruitgaven: ‘Tab’ en ‘Spine of God’, meteen ook de eerste albums die de band op de menigte losliet. Hoewel ‘TAB’ voor ‘Spine of God’ werd opgenomen, werd ‘Spine of God’ een jaar eerder uitgebracht (in 1991), waardoor je de evolutie van het rockgeluid dat door Monster Magnet wordt voortgebracht eigenlijke enkel kunt begrijpen door naar de albums te luisteren in de volgorde waarin ze werden opgenomen. Die chronologie laat op deze eersteling een rauwe groep muzikanten horen die sterk is beïnvloed door de psychedelische rock, met evenveel knipogen naar Jimy Hendrix, Hawkwind en The Doors als naar Black Sabbath en Iron Butterfly. Monster Magnet kwam in dezelfde periode kijken als Kyuss, Sleep, Fu Manchu en gaat die andere geestesgenoten van Acid King met enkele jaren vooraf, maar heeft met die bands gemeen dat het gros van de songs op ‘TAB’ klinkt alsof het zwaar onder invloed van LSD is geschreven – al heeft Wyndorf zelf dat recentelijk nog ontkend. Nu, ja, het gaat hier eigenlijk maar om drie tracks plus een live opname, maar openingsnummer ‘Tab’ is wel meteen tweeëndertig minuten lang – iets wat tijdens de jaren negentig behoorlijk zeldzaam was voor dit soort muziek. ‘Tab’ staat vol met overstuurde gitaren, dissonante geluiden en de onverstaanbare praat- of klaagzang van Dave Wyndorf. Deze bizarre space jam vervaagt uiteindelijk om ruimte te laten voor ‘25/Longhair’, een duo song van twaalf minuten achtentwintig seconden. Beide nummers horen samen op een track, maar zijn toch enigszins van elkaar te onderscheiden. ‘25’ is een dwingend, iets sneller nummer dat vol staat met riffs, gitaargepingel en vreemde, nauwelijks hoorbare vocalisaties, waarna ‘Longhair’ meer structuur brengt en al een beetje laat horen wat voor band Monster Magnet enkele jaren later zal worden. Het is een instrumentaal nummer, maar de aanpak is onmiskenbaar voor deze band en dat wordt nog duidelijker met ‘Lord 13’, dat de evolutie naar een toegankelijker, melodieuzer geluid verderzet. Tenslotte is er nog een heel slechte live opname van ‘Spine of God’ die opzettelijk rauw klinkt – eigenlijk wel een leuke manier om de podiumenergie van deze rockers weer te geven.
‘TAB’ is niet de essentiële aanschaf die ‘Powertrip’ of ‘Dopes to Infinity’ wel is, maar vormt toch een interessante kijk op een band die doorheen de jaren een aantal absolute doompareltjes heeft afgeleverd.


Dirk Vandereyken (2 ½)

Vijfendertig minuten. Meer hebben de vier Vlamingen van Evil Invaders niet nodig om te overtuigen op ‘Feed Me Violence’. Op geen enkel moment is te horen dat de halve bezetting waarmee het debuutalbum werd opgenomen inmiddels is vertrokken, want de personeelswissels lijken het technisch kunnen, de variatie en de melodieën enkel goed te hebben gedaan. Geen wonder dat deze jongens het goed aan het doen zijn bij toplabel Napalm Records. Er wordt als vanouds furieus geopend met het snelle ‘Mental Penitentiary’ en het al even woeste ‘As Life Slowly Fades’. Riffs, rollende basdrums, een hoop solo’s en de krankzinnige vocalen van Leopoldsburger Jöe Anus tillen deze songs op naar een erg hoog niveau waarop ouderwetse thrash metal en speed metal worden verweven met modernere heavy metal. Hier en daar benadert de techniciteit die van Dragonforce bijna, terwijl Joë evenveel Mark Osegueda (Death Angel) als Steve Souza (Exodus) en David Bower (Hell) in zich heeft. Clean, dus, maar geregeld ook wat rauwer of snauwend, met veel gekke hoge uithalen. Die veelzijdigheid wordt uitstekend aangewend in een nummer als het erg catchy, tragere ‘Broken Dreams in Isolation’, dat volgt op het korte instrumentale ‘Suspended Reanimation’ en een enorm sterke indruk maakt. Na het snelle titelnummer wordt zowel Teutoonse metal à la Helloween als het melodieuze kunnen van een Iced Earth gekanaliseerd op het geweldige ‘Oblivion’, dat in de eerste helft mee gekleurd wordt door een aantal oriëntaalse riedeltjes waar Martin Friedman een dikke duim omhoog voor zou geven voor het weer meer richting klassieke Amerikaanse thrash- en speedmetal gaat, met ook duidelijke invloeden van Metallica ten tijde van ‘Kill ‘em All’. ‘Shades of Solitude’ is een welkom instrumentaal rustelement in de stijl van een (korter) ‘Call of Kthulhu’ van Metalica, voor het gaspedaal weer wordt ingedrukt op ‘Anger Within’ en ‘Among the Depths of Sanity’ stijlgewijs doet denken aan ‘Alice in Hell’ van Annihilator. Geen misselijke vergelijkingen, dus, maar de veelheid aan andere bands die we hier vernoemen betekent meteen ook dat Evil Invaders wel degelijk een eigen gezicht heeft en dat is er eentje dat we hopen nog erg, erg vaak te zien. Met bands als Evil Invaders, Magic Kingdom, Iron Mask, After All en Diablo Blvd mogen we als Belgen dan ook erg trots zijn, terwijl de halve verrijzenis van Channel Zero bijna evenveel goeds doet verhopen voor de metalen vaderlandse toekomst.
 
Nathalie Clijsters (4)

Dream Theater was de eerste band die voor mij de deuren naar metalmuziek opendeed. Voor ik de progressieve metal die was ontstaan in de leslokalen van de Berklee College of Music voor het eerst had gehoord, had ik geen enkel besef van de vele onderverdelingen die metalmuziek rijk is. Als muzikante vond ik progmetal meteen fantastisch, maar ook daarvan duurde het nog even voor ik de verschillende subgenres doorhad. Waar Chronus precies in past, is me evenmin helemaal duidelijk en dat heeft volledig te maken met het feit dat de Zweden evengoed elementen van progressieve metal als het soort alternatieve rock waar de Foo Fighters een patent op hebben in de muziek mengt. Ook Mastodon is zeker een referentie en dat betekent natuurlijk ook dat er, ondanks de variatie, een aantal stijlkenmerken zijn die in alle songs op ‘Chronus’ voorkomen. De muziek van dit kwartet is absoluut riff georiënteerd, maar er is in de meeste songs plaats voor verschillende invloeden die mooi met elkaar samenvloeien. Het grote euvel dat het vorige album kenmerkte – uitstekende instrumentale passages, maar weinig geïnspireerde, slepende zanglijnen – is echter ook nog steeds aanwezig. Jammer, want op een nummer als ‘Avarice’ laat zanger/gitarist Sebastian ‘The Baron’ Axelsson horen hoe goed de band kan klinken als er melodieuzere vocalen worden aangeleverd, maar dan zijn we wel al vier songs verder, met nog maar de helft van het album te gaan. Na het korte, instrumentale ‘Falling from Apogee’ volgt ‘Rapture’, dat zo op een album van Ghost zou kunnen, terwijl het daaropvolgende ‘City of Light’ nog veel beter zou zijn als The Baron eens wat minder langgerekte lettergrepen zou gebruiken en compacter zou zingen – wat enkel lijkt te lukken wanneer hij ‘This is the end!’ roept. We zouden eigenlijk eenzelfde bedenking kunnen maken bij de meeste nummers. ‘Chronus’ is een in essentie uitstekend album geworden, dat zijn strepen net niet weet te behalen omwille van die ene vocale factor die we nu al verschillende keren hebben vernoemd. The Baron is zeker geen slechte zanger, maar lijkt dezelfde beperkingen te hebben als een Tobias Forge of een Dave Grohl, met net iets te weinig voeling voor echt pakkende zanglijnen. Het is frustrerend, want daardoor bekruipt je voortdurend het gevoel alsof hier toch net iets meer had ingezeten. Dave Ellefson, de bassist van Megadeth, die dit album met zijn Ellefson Music Production uitbrengt, weet hoe het wél moet. Misschien kan hij deze jongens het ooit eens voordoen?
​
Nathalie Clijsters (3)

Labyrinth is een Italiaanse prog/power metalband die al meer dan twintig jaar van de partij is. Hun hoogtepunt was hun album ‘Return To Heaven Denied’, die excact twintig jaar geleden een succes werd. Deze plaat werd toen uitgegeven via Metal Blade. Voor vele fans was dit de beste plaat in zijn genre eind de jaren negentig. Dat Labyrinth mooi in het rijtje past van bands zoals Savatage, Rhapsody, Blind Guardian of zelfs Virgin Steele, kan je zeker horen door de hoge productiviteit van de band. De band heeft doorheen hun bestaan al heel wat line up veranderingen gehad en Zanger Roberto Tiranti heeft de band in 2014 voor de tweede keer verlaten. Frontiers Records had het idee om aan oprichters Olaf Thorsen en Andrea Cantarelli te vragen om een reünieconcert te spelen op hun festival Frontier Records in 2016. Zij gingen hiermee akkoord en zo hadden ze ook een nieuwe line up met op drums John Macaluso (TNT, Riot), toetsenist Oleg Smirnoff (Vision Divine, Edritch) en bassist Nick Mazzucconi. Deze heren hadden beslist om hun populairste plaat ‘Return To Heaven Denied’ integraal te spelen. Ikzelf zal een live CD nog niet snel aanschaffen, tenzij het van een band is waarvan ik verzamelaar ben. In dit geval herkende ik de naam Labyrinth, die ik begin jaren 2000 ontdekte, en wou ik de band zeker herontdekken. Deze herontdekking is zeker meer dan geslaagd geweest, want door zelf met een nieuwe line up en een topper van een plaat integraal te spelen, bewijzen deze heren dat ze zeker nog power/prog metal op een hoog niveau kunnen verwezenlijken. Dit kon ik direct aanhoren met opener 'Moonlight' die een intro laat horen waarop het publiek enthousiast zit te wachten, gevolgd door de band die dan energiek van start gaat. Het geluid zit meer dan goed. Tiranti zijn stem is kraakhelder en in uiterste topvorm. Zelfs met de zeer hoge tonen en rustigere partijen in 'Lady Lost In Time'. Het volume mocht zeker nog wat luider bij mijn favoriet 'Thunder'. Ook is deze live CD goed geëditeert met geen onnodige passages tussenin de nummers. Dit is zeker een pluspunt want soms zijn er van die live concerten op DVD waarvan de CD een letterlijke kopie hiervan is, waardoor veel gebabbel of andere onnodige zaken hoorbaar zijn. Het concert zelf heb ik niet bekeken dus weet ik niet hoeveel verschil er is. Het optreden wordt afgesloten met 'In The Shade' die op de EP ‘Timeless Crime’ terug te vinden is en ik persoonlijke een van de betere progmetal nummers vind. Frontiers heeft hier duidelijk een goede zet gedaan om Olaf en Andrea op te bellen. Een label dat goed is in dit genre en nog eens een band als Labyrinth erbij, maakt alles meer dan aangenaam om uit te kijken naar andere releases van de band en Frontier Records zelf.
 
Jason Proot (4 ½)

Wie van een goede portie fantasie en epische verhalen houdt binnen de metal muziek, moet zeker Alwaid eens onder de loep gaan nemen. Deze band is ontstaan in 2010 in het Franse Rijsel. Hun demo werd in 2012 uitgebracht en twee jaar later volgde hun debuut ‘Lacus Somniorum’. Hun opvolger die in 2017 verscheen 'The Machine And The Beast' werd eerst alleen maar online verkocht, maar via het label Valkyrie Rising volgden dan ook de fysieke kopieën. En terecht ook want Alwaid heeft meer dan het recht om verder te kunnen groeien. In vijf jaar tijd heeft de band al meer dan tachtig optredens gedaan in Benelux en zelfs Verenigd Koninkrijk. Zelf heb ik de band al tal van keren op affiches zien staan maar nooit echt live kunnen meepikken. Na het beluisteren van dit album, heb ik een reden te meer om de band eens live aan het werk te zien. Na de intro 'Enter the Other One Inside' komt het nummer 'Amphisbaena' direct met orchestralen en strakke riffs op je af en we spreken dan nog niet over de magistrale koren op de achtergrond. Zangeres Marie past hier mooi in het geheel. Ze heeft niet de doorgaanse hoge sopraan stem maar een volle sterke stem die denk ik live een mooi bereik zou moeten bieden. Ook zijn er grunts aanwezig op deze plaat die mooi samen klinken met Marie haar stem. De plaat gaat op een sprookjesachtig niveau verder met 'When Giants Wake'. Het deed me soms wel een beetje denken aan Nightwish (wat zeker geen slecht punt is) door de vrolijke symfonieën en Marie die het verhaal mooi aan de luisteraar vertelt. Dit gaat zo op een aangename toon verder tot aan 'Monsters by Gaslight' waar er meer gebruik gemaakt wordt van de grunts. Hier toont Alwaid aan dat ze sterk in hun schoenen staan om vele elementen met elkaar te combineren en verschillende wegen te bewandelen. Zo is dit ook het geval bij 'And the Song Went (Silent o'Moyle)' en 'Sang Noir' waar er een doom atmosfeer gecreeërd wordt, waarbij de luisteraar zich in Candlemass sferen kan terecht komen. Het kan me zeker bekoren om deze afwisselingen bij elkaar op eenzelfde plaat te kunnen beluisteren. Na de tragere doom nummers komt 'Idle Riddles and Rhymes' die met de orchestralen zeer bombastisch tewerk gaat. Dit contrast binnen een zelfde album werkt voor mij perfect. Het persoonlijke minpuntje voor mij volgt met 'Fractalized' , niet te min dat Marie haar stem hier zeer krachtig over komt, is dit een trager meer balladachtig nummer. Dit nummer is overbodig voor mij, zeker als er dan al twee krachtige, meer doom georiënteerde nummers op de plaat staan. Na deze ballad wordt de plaat gelukkig in stijl afgeloten met 'The Call of the Wild' die alles uit de kan haalt wat symphonische en melodische female fronted metal te bieden heeft.
 
Jason Proot (4)

Enige tijd geleden kwam er via onze vrienden van Frontiers een plaatje bij ons aangewaaid dat het klank- en kleurpallet met zich meedroeg van een warme september vooravond in Californië. Het schijfje draagt dan ook de zeer toepasselijke titel 'California' en het is het vierde studioalbum van Riverdogs. Nu, de naam Riverdogs doet dan misschien bij de meesten onder ons geen toeters en bellen afgaan, de namen van de bandleden klinken wel als klokken. Op gitaar vinden we niemand minder dan Vivian Campbell (Dio, Whitesnake, Def Leppard, Thin Lizzy en nog vele anderen) terug, drummer Marc Danzeisen (Def Leppard,Gilby Clarke, Little Caesar) kennen we ook nog en bassist Nick Brophy verdiende zijn sporen in de muziekindustrie als songschrijver en/of producer voor o.a. Avril Lavigne, Taylor Swift, Everclear en nog een handvol anderen. Om maar te zeggen, lieve mensen, dat we hier niet met een bende onnozelaars te doen hebben. Het verhaal van Riverdogs begon in 1989 en ze brachten begin jaren negentig twee studio- en een live album uit om vervolgens geruisloos uit beeld te verdwijnen. Na een mislukte poging in 2003 vonden de heren elkaar in 2011 dan toch definitief terug met de LP 'World Gone Mad' als resultaat en dan nu dit bijzonder mooie 'California'. De sound van Riverdogs is te benoemen als swingende powerrock met een bluesy inslag. En dit is echt zo'n plaat die gewoonweg aan je blijft kleven. Bij de eerste luisterbeurt vind je ze al geweldig goed, bij een tweede draaibeurt fantastisch en vanaf de derde keer ben je verslaafd. Alles klopt dan ook. Elf steengoede tot fantastische songs, een productie (verzorgd door Brophy) die het geheel loepzuiver en allesbehalve glad laat klinken. Campbell speelt over het gehele album de pannen van het dak en als ik een paar nummers mag opnoemen waarin dat zeer goed te horen is, luister dan vooral naar 'American Dream', 'Something Inside'of 'Welcome To The New Disaster' waarin de lead en slaggitaarpartijen zich subliem met elkaar vermengen en als het ware kronkelen rond de zang van Rob Lamothe die overal enorm sterke zangprestaties neerzet met zijn krachtige, variërende stem die zuiver klinkt maar toch een gezonde, lichte, hese toets bevat. Kortom, een bijzonder sterk album, afgeleverd door topmuzikanten. Kans op verslavingsgevaar, bijzonder groot. Maar hiervoor ga ik niet naar ontwenningskliniek, neen, neen, doet  u mij nog maar een draaibeurt extra. Dank u heel veel.
 
Jan Guisset (4 ½ )