Het is en blijft boeiend om industrial metal te ontdekken. Zo is Kinjiru een solo project van Roger B, die de frontman is van de metalband Demons Of Old Metal. Kinjru betekent 'verboden' in het japans en misschien wilt de frontman met zijn project wel nieuwe grenzen verleggen in dit genre. Eerste nummer 'Never Ever' heeft een grappige japanse pop invloed. Meteen merkte ik op om dit project niet al te serieus te nemen. Een hysterische drum gabber beat in de achtergrond maakt de song in zijn geheel zeer catchy! Wegens de voorliefde voor thrash metal van Roger B, hoorde ik meteen het Thrashy gehalte in het drum en gitaarwerk. 'Come Join the Freaks' deed me zeer sterk aan Ministry denken. Vervelen doet het zeker niet. Wat het ook leuk maakt, is de drum'n'bass invloeden die op de achtergrond aanwezig zijn. Variabele muziek is het zeker want met 'Safeword' gaat Roger B de kant uit die zich meer aan het genre vertrouwd en dat is namelijk metal waar de industrial geluiden zich centraal stellen. Als laatste nummer van deze EP krijgen we 'Voodoo Sex Doll' voorgeschoteld, een nummer waarop men zich live vol energie zal kunnen uitleven in dezelfde stijl van 'Never Ever'. Kinjiru is een solo project dat zeker mag gekend worden bij het grotere publiek. Het springt niet uit boven andere bands maar het heeft de bedoeling het uit pure plezier te doen, en zo is het zeker een leuke EP geworden. Roger B heeft dan ook zelf alle instrumenten voor zijn rekening genomen. Voor wie dit genre gewend is zal dit meer dan geslaagd zijn, maar sommige metalheads zullen deze EP misschien minder kunnen appreciëren
 
Jason Proot ( 3 ½ )

Fabulae Dramatis is een Antwerpse progressieve band die na vijf jaar een opvolger klaar hebben voor hun debuut ‘Om’. Opvolger ‘Solar Time Fables’ is een conceptueel album geworden waar de natuurelementen een centrale rol innemen. Wat direct opvalt bij het beluisteren van dit album is het gebruik van verschillende zangstijlen. In openingstrack 'Agni's Dynasty (Fire I)' krijgt de luisteraar zowel vrouwelijke opera vocals te horen alsook mannelijke powermetal vocals en de meer extreme metal klinkende grunts. Dit spel van verschillende zangstijlen zorgt voor een verrassend geluid en een bijzondere sfeer. Neem daar nog de verschillende gebruikte instrumenten bij en je hebt wel een heel bijzondere track. En het blijft zeker niet bij deze ene track, met de opener hebben ze direct de sfeer en stijl gezet voor de rest van dit album. 'Stone' is de tweede in het rijtje waar de gehele band zijn kunnen kan laten horen. Isabel Restrepo en Isadora Cortina lossen elkaar af in vocals die gaan van hoge opera vocalen naar clean bijna engelengezang terwijl ook Wesley Beernaert en Daniel Diaz hun spel spelen tussen cleans en harde vocalen.  Het sprookjesachtige verhaal vervolgt in 'Heresy (Steel)' met bijna rappende mannelijke vocalen waar her en der een kopstem bovenuit stijgt. Eenvoudig en simpelweg beluisteren doe je deze plaat niet, de verschillende doorweven stijlen maken het soms wel erg ingewikkeld  maar dat hoort wel bij deze progressieve avant-garde stijl.  De intro van 'Sati (Fire II) is zowel sprookjesachtig als griezelig door de schitterende vrouwelijke vocalen die dan abrupt worden onderbroken door bulderende grunts. De akoestische intro en zelfs het gebruik van een saxofoon maakt van 'Sirius Wind' wel een heel bijzondere track die een leuke folksfeer met zich meesleept. Het brengt allemaal toe aan de bijzondere wirwar op dit album. Een wirwar waar verschillende emoties in verweven zitten, bij deze track voel je je rustig en comfortabel op je gemak terwijl bij 'Coatlicue Serpent Skin (Earth)' de angst en duisternis meer om je heen grijpt. Knap ook hoe ze tekens weer aparte instrumenten weten te gebruiken op deze metalplaat, net hoorden we nog een saxofoon en hier is een djembe van de partij. 'Nok Terracotta (Mud)' is opnieuw een rustigere en emotionelere kant van de band en wordt afgelost door de kortste track van het album 'Forest' met een oriëntaalse sfeer en volledig instrumentaal. De band verrast dan compleet met een tango, 'Roble Para El Corazòn (Wood) was wel het minste wat ik verwachtte op een conceptuele metalplaat maar de band weet dit echter perfect te laten passen hoe compleet dit toch buiten hun eerder gespeelde stijl zit. Met 'Smoke For The Clouds (Ahuiràn's Water)' gaan ze terug de hevigere tour op en eindigen ze dit wel heel bijzondere maar knappe album met 'Barren (Mud)' dat dan weer de folkrichting uitgaat.
 
Peter Smet (4)

In het genre prog metal is er ook al een groot aanbod aan bands terug te vinden. Zo zijn er een serieus aantal die wegens de zang niet echt binnen mijn smaak vallen. Het is altijd ergens wel fijn om nieuwere bands te leren kennen die zich aan de roots van hun genre houden en prog metal spelen zoals ik het graag hoor. DayDream XI is een Braziliaanse band die naar mijn aanvoelen, iedere prog-metal liefhebber zal kunnen bekoren. Na hun EP en debuut plaat komen deze heren met hun tweede langspeler genaamd 'The Circus Of The Tattered And Torn' op ons af. Het is een conceptalbum dat geleidelijk aan opbouwt tot een fenomenaal muzikaal epos. Intro 'Ticket 000011' brent een grimmige sfeer door een duistere vertelstem aan het woord te laten op een soort van circus muziek. Deze vloeit verder tot aan het tweede nummer 'Open The Curtains' dat met een hoog progrock gehalte mooi opent. Je voelt direct al aan dat deze heren de lat zeer hoog leggen. Dit begin je echt te merken wanneer 'Trust-Forged Knife' begint. De prog-metal die we willen wordt hier meer dan goed aan boord gelegd. Fenomenale riffs uit een zeven snarige gitaar laten je niet onopgemerkt. Zanger gitarist Masseti zijn stem is hier dan ook in topvorm. Niet te hoog, of te druk, want dat kan wel vervelen na een eindje. Masseti weet hier perfect wat te doen op deze plaat. Dit bewijst hij opnieuw wanneer we luisteren naar het kalme piano werk dat over de funambulist gaat in 'Windblown'. Gitaarscheurende riffs en technieken worden met beukende drums samengevoegd bij 'Cup Of Agony' . 'Overhauling Wounds' is het eerste nummer op deze plaat dat iets langer is. Dit tien minuten durende epos mag zeker niet vergeten worden. Dit nummer vertelt het verhaal over de messenwerper in het circus en wordt op een zeer theatrale manier voorgesteld. Met momenten deed het me denken aan Savatage. Zo bewijst de band dat ze met kalmere passages en prog rock de sfeer opbouwen tot een mooi eindresultaat met 'Forgettable' die meteen mijn favoriet van deze plaat is geworden. Om af te sluiten is de titeltrack van deze plaat gebruikt en dit nummer laat direct horen wat progressieve metal moet zijn. Een vijftien minuten durend nummer dat niet verveeld en een stevige knipoog naar de Power Metal heeft. De plaat in zijn geheel heeft een goede mastering. Jens Bogren heeft deze voor zijn rekening genomen. Jens Bogren is ook bekend voor zijn werk met Haken en Opeth trouwens. Het is dan ook een feit dat bands in Zuid-Amerika niet altijd de kans krijgen om te touren in Europa en andere continenten. Soms vind je zelfs de beste bands in dat gedeelte van de wereld! DayDream XI krijgt echter de kans om de derde avond van ProgPower USA te openen. Die hebben ze meer dan verdient met deze schitterende plaat. Hopelijk krijgen de heren een Europese tour voorgeschoteld, want met een dijk van een plaat als deze wil ik ze zeker live aan het werk zien!
 
Kim De Geeter ( 5 )

Griekse extreme metal bands hebben altijd wel iets dat mijn aandacht trekt. Is het nu Kawir, Rotting Christ ofzelfs thrash metal als Suicidal Angels, het klinkt daar altijd wel interessant. Dit is ook zo met de symphonische extreme metal band Caelestia. Wat er onder dit genre te verstaan valt, is soms een vraagteken met dat elke vorm van metal wel een extreme vertakking heeft. Hier is dit een mengeling van symphonische death en black metal maar dan wel female fronted. Voorheen heette de band Me And Myself en speelden ze meer gothic doom. Daarna kwam gitarist Vassilis Thomas te voorschijn en werd de naam veranderd naar de uiteindelijke Caelestia. Hun debuut dateert van 2012 en noemt 'Beyond Abyss'. Deze plaat werd dan ook goed ontvangen en hiermee speelden ze in het voorprogamma van onder andere Katatonia, The Vision Bleak en zelfs Arch Enemy. Nu levert de band hun tweede langspeler 'Thanatopsis' af. En meteen is deze een schot in de roos. De intro 'Time For Redemption' opent met fenomenale orchestralen die klinken alsof ze voor een soundtrack zouden kunnen gebruikt worden. Het koor in de achtergrond brengt hier een grote meerwaarde aan. De muziek stopt, maar direct wordt er verder gegaan met 'Initium Vitae Et Mortis'. Het nummer opent zeer bombastisch zoals je bij een sympfonische metalband wel kunt verwachten. Zangeres Dimitra heeft een zeer mooie zuivere stem in de stijl van Floor Jansen, maar al snel wordt het hier duidelijk dat het om extreme metal gaat. Snelle blastbeast en een zeer lage grunt stem nemen het ineens over. Het is een soort van mix tussen Cradle Of Filth en Fleshgod Apocalypse. Dimitra neemt trouwens ook de grunt/growl vocalen voor zich en dit werkt dan ook uitstekend. Verder gaan we met het nummer 'Thanatopsis' dat een interessante theatrale werking met een soort van druïde zang met zich voorbrengt en die me trouwens deed denken aan Rotting Christ. Met 'Chambers Of Torments' brengt de band donkere gitaarrifs en grimmige orchestralen met zich mee waarbij de extreme kant in een gothic stijl gespeeld wordt. 'Devil's Game' werd al eerder als promoclip uitgebracht en wie hier al onder de indruk van was, zal dan ook meteen de rest van de plaat zeker goed vinden. Caelestia is duidelijk niet bang om vele elementen samen in hun muziek te verweven. 'Dancing With The Demons' opent met akoestisch gitaarwerk waar de elektrische gitaar zich mooi mee in verwerkt. Verder wordt alles op een midtempo gespeeld waarbij de zang en orchestralen dit nummer een waar sprookje teweeg brengen. Het is eens we aan 'Underlife' komen waar de orchestralen en gitaarwerk zeer chaotisch op elkaar inspelen en door de rappere ritmes dat ik het gevoel had er kop noch staart van te krijgen. Al bij al wordt het bij 'Martyrs' terug verstaanbaarder. De death metal met gotische taferelen komen terug goed op zijn plaats terecht. Wat dit nummer uniek maakt is de bijdrage van gastdrummer Jason Bittner (Overkill, ex-Flotsam and Jetsam, Shadows Fall). 'Lament Of The Sea' sluit zich zeer progressief af waarbij alle elementen die voordien hoorbaar waren, hier tot een mooi acht minuten durende epos in verwerkt zitten. Het geluid zit hier in het algemeen zeer strak en haarscherp. Niemand minder dan Fredrik Nordström heeft dit album dan ook geproduced. Frederik Nordström is in het death metal wereldje wel beter gekend als de maker van de beroemde “Gothenburg sound”. De extreme kant van het genre laat zich mooi verweven met de orchestralen en deze plaat garandeert dat dit niet te langdradig of te afgezaagd geraakt. Caelestia mag zich zeker op de metalwereldkaart plaatsen, want ze doen het voor mij veel beter dan sommige andere female fronted bands door hun uniekere inbreng in het extremere metalgenre.
 
Jason Proot (4)

Through The Eyes Of The Dead is een Amerikaanse deathcore band die werd opgericht in 2003 door gitarist Justin Longshore. Door een aantal line-up wijzigingen is hij tevens het enige oorspronkelijke lid van de band. De band bracht inmiddels een EP, een split-album en drie full-albums uit. Het laatste album ‘Skepsis’ dateerde al van 2010, hoog tijd voor nieuw werk dus. Zeven jaar later was er dan eindelijk de opvolger, ‘Disomus’. De band stamt direct de deur in naar de diepste krochten van de hel en start het album furieus met 'Hate The Living'. Death metal invloeden van Morbid Angel en Cannibal Corpse kruiden de stijl van deze band met hier en daar zelfs wat progressieve invloeden, hoorbaar in het gitaarspel van Justin. Op hetzelfde elan gaat de band verder met 'Obitual' dat handelt over een man die levend werd begraven door een sekte. De drums van Michael Ranne denderen door de speakers, die ook hevig trillen bij elke aanslag van bassist Jake Osokie. Het album staat vol met dergelijke thematische tracks, zo gaat 'Haluspex' over een zwarte magiër die een duistere entiteit creëert. Die duisterheid is merkbaar doorheen de gehele track, diepe grunts doen de duisternis vallen op klaarlichte dag. Razendsnel voetwerk van Michael geeft de aftrap voor 'Of Mortals, We Once Were' waar de Danny Rodriguez' duistere grunts worden afgelost door hogere screams en strak gitaarwerk van zowel Justin als tweede gitarist Steven Funderburk, het recentste lid van de band. Ook in de intro van 'The Binding Nightmare Hex' horen we het strakke werk van Michael, die de drumvellen tot hun uiterste test. Halverwege deze track is er een rustmoment dat doet denken aan bands zoals At The Gates en Soilwork, melodisch en strak.  Om terug te komen op de thematiek in de nummers vinden we in 'Stygian Maelstrom' Griekse mythologie terug over de rivier Styx en na het instrumentale 'Ignis' krijgen we zelfs Alien/Prometheus thema's in 'Teras'. Muzikaal blijft het buiten het eerder vernoemde 'Ignis' bijzonder hard, snoeihard zelfs. Net datgene waar de doorwinterde deathcore fans naar verlangen. Eindigen doet dit album met de furieze tracks 'Till Solace, She'll Haunt' en 'Dismal.
 
Peter Smet (3 ½)

Zoals altijd bedacht Cradle Of Filth een titel die wat uitleg nodig heeft. Dani Filth heeft er volgende verklaring voor: "Het album, zowel tekstueel als artistiek, is doordrenkt met Victoriaanse gothic horror en daarom is de titel daarvan een weerspiegeling. Cryptoriana impliceert de Victoriaanse obsessie met het bovennatuurlijke, het graf en de horror. De ondertitel, The Seductiveness of Decay, cementeert verder de aantrekking tot de dood en het glinsterende langdurige proces van zelfvernietiging.' Dit is slechts de tweede plaat met gitaristen Richard Shaw en Marek ‘Ashok’ Smerda, die volledig geïntegreerd zijn en rifs en solo’s brengen alsof ze al jaren tot de groep behoren. Lange nummers tussen 5 en 9 minuten zijn een ander handelsmerk van de groep. De 10 nummers leveren een overvolle cd op van 66 minuten. De steeds wijzigende stijlen en arrangementen maken dat die lengte nooit vervelend wordt. Koren, vrouwelijke zang, theatrale, bombastische muziek, flitsende solo’s, symfonische keyboard partijen en natuurlijke de zang en vooral de kreten van Dani houden je voortdurend op het topje van je stoel. Tijdens ‘Wester Vesperine ‘ en vooral de titelsong wordt je zelfs even meegenomen naar een Iron Maiden wereld, maar Dani heeft er nooit een geheim van gemaakt dat de groep één van zijn grootste invloeden was. Ook de Canadese Lindsay Schoolcraft kwam slechts bij de groep voor ‘Hammer Of The Witches’ en is een aanwinst met haar enorm stembereik en uitstekende bijdrage op de keyboards. Tijdens ‘Vengeful Spirit’ laat ze de vrouwelijke zang even over aan de kristalheldere stem van Liv Christine (ex-Leaves Eyes) die ook al meezong op ‘Nymphetamine’ in 2004. Na een mindere periode bleek het vorige album ‘Hammer Of The Witches’ een stap terug in de goede richting, die nu duidelijk wordt verder gezet. Honderd procent zoals tijdens de beginperiode wordt het nooit meer. De stem van Dani heeft daarvoor teveel geleden door het jarenlange krijsen, maar met de wat lagere schreeuwen lukt het ook wel. De fans kunnen terug op beide oren slapen en nachtmerries krijgen van de griezelwereld die de groep telkens weer creëert.
​
Line-up:
Dani Filth: zang
Richard Shaw: gitaar
Ashok: gitaar
Daniel Firth: bas
Lindsay Schoolcraft: keyboards
Martin Škaroupa: drums


Danny Focke (4)

Mijn interesse voor een band wordt snel gewekt als het om 'industrial' muziek gaat, zelfs binnen de verschillende genres die onder deze noemer vallen. Zo had ik dit ook in 2010 met b.o.s.c.h. hun debut 'Einsam'. Hun stijl kan omschreven worden als industrial gecombineerd met rock en metal. Doorheen de jaren is b.o.s.c.h. uitgegroeid tot een meer dan waardige act in zijn genre. Door de talrijke optredens, o.a. in het voorprogramma van Stahlmann en Oomph!, hebben deze heren bewezen dat ze nog steeds vernieuwend uit de hoek kunnen komen. Dit hebben ze meer dan goed bewezen met hun kersverse nieuwe langspeler 'Fleischwolf'. Op deze twaalf nieuwe nummers is het ruwe gitaarwerk meer aanwezig alsook de meer Max Cavalera getinte zang van Max Klee. 'Reiz mich' bewijst direct dat deze heren stevig kunnen beuken met hun industrial metal en hier winden ze dan ook geen doekjes om. Zoals ik voordien al vermeld heb, is dat deze heren met het genre iets meer experimenteren (wat natuurlijk ergens wel moet in een industrial band!). Zo hoor je in het nummer 'Du' de meer hardcore getinte invloeden. 'Die Jagd' en 'Das Spiel' gaan meer de thrashy kant uit. In het industrial genre is het voor mij toch zeer belangerijk dat de effecten rondom de muziek zeer centraal staan en deze zijn hier gelukkig ook aanwezig. Zo hoor je dan ook in 'Die Jagd' de kick van de drum mooi samen gaan met een hardcore gabber beat. Vernieuwend vind ik dit nu niet, met dat deze stijl al meerdere keren gebruikt werd door andere bands. Fear factory is hier een goed voorbeeld voor. Met het nummer 'Blender' gaat het genre de iets meer progressieve kant uit.  De roots van b.o.s.c.h. blijven nog altijd bij industrial metal en rock en met goede stevige nummers als 'Folgemann' en 'Ritual' bewijzen deze heren dat ze nog stevig kunnen beuken. Al bij al is dit een verrassend goede en dynamische industrial metal plaat geworden. Ik hoop zeker dat deze heren richting België komen!
 
Jason Proot ( 4 ½ )

‘Roll for Initiative’ is een album licht geïnspireerd door Dungeons & Dragons. Dat alleen al zal sommige mensen overtuigen om Highrider een kans te geven, wat zeker een goede keuze is. Dit is een band met zeer veel potentieel waarbij het interessant zal zijn om de groei ervan te mogen meemaken. De muziek van Highrider is luid en agressief, niet ongebruikelijk in de metal scene en het werkt ze zeker niet tegen. De vocalist van Highrider geeft een soort punk gevoel aan de muziek wat hen helpt zich te differentiëren tegenover andere groepen met dezelfde thrash metal sound. Voor sommigen zal dit hit & miss zijn, maar het werkt zeer goed in contrast met het gitaarwerk.  Al vanaf het eerste nummer ‘Nihilist Lament’ vliegen ze er meteen in! Je kan je bijna onmogelijk vervelen tijdens deze plaat. De nummers zijn snel, wat voor energie zorgt maar waardoor ze op momenten ook moeilijk uit elkaar te houden zijn. De keyboards, hoewel indrukwekkend om te horen, klinken op verscheidene nummers nogal hetzelfde, wat jammer is omdat de rest van de instrumenten genoeg variatie hebben. De gitaarsolo van “Emotional Werewolf’ is een voorbeeld van hoe sterk de band is op technisch vlak. Het album heeft acht nummers bomvol toffe nummers waarbij je niet stil kunt zitten. Buiten luid nemen ze zichelf ook niet te serieus, wat altijd een plus is als er met zichzelf gelachen kan worden! Persoonlijk kijk ik er naar uit wat Highrider nog meer zal uitbrengen in de toekomst!
 
Dylan Sleebus (3)

Sinds de line up verandering in 2013 van zangeres Heidi Parviainen naar de huidige frontvrouw Capri, heb ik er minder moeite bij om de band te kunnen appreciëren. Capri's eerste project binnen Amberian dawn was 'Re-evolution' en deze plaat werd een soort compilatie album. Daarna werd 'Magic Forest' uitgebracht, waarbinnen een fantasy verhaal, net zoals bij andere albums, een belangrijke rol speelt. Met opvolger 'Innuendo' werd op het nummer 'Symphony Nr 1, Part 1 - The Witchcraft' uitgelegd dat de vrouwelijke hoofdrolspeelster een genezende kracht heeft en levend begraven werd door de mensen uit haar dorp. Dit nummer speelt hem af voor het verhaal van 'Magic Forest'. Maar met Amberian Dawn's nieuwste langspeler 'Darkness Of Eternity' wordt het verhaal verder gezet. Met 'Symphony Nr. 1, Part 2 – Darkness Of Eternity' probeert het meisje uit de kist te geraken maar wordt door het duister gevraagd de Waltz van eeuwigheid te dansen. Dit verhaal zal nog worden vervolgd waarbij het meisje dan de slechte heks wordt van het magische bos. Dit is zowat het idee en verhaal achter de albums in een notendop uitgelegd. Sinds Capri zich aansloot bij de band, klinkt de zang heel wat natuurlijker. Ik heb het dan ook al meer voor zangeressen die een meer natuurlijke en rustigere stem hebben. Heidi klonkt voor mij net dat iets te geforceerd. Opener 'I'm The one' laat je direct horen waar de band sterk in is, namelijk goede symfonische metal met een avontuurlijk kantje. 'Dragonflies' gaat vervolgens ook verder deze kant op. Wat deze plaat ook zo aantrekkelijk maakt is hun sterke afwisseling van nummers die niet snel vervelen. Zo heb je 'Abyss', 'Golden Coins' en 'Ghostwoman' die een hoog powermetal gehalte teweeg brengen. Symphony Nr. 1, Part 2 – Darkness Of Eternity' wordt als laatste nummer op ‘Darkness Of Eternity’ op een zeer mooie en theaterale manier afgesloten Alle symfonieën en muziek, die door Tuomas Seppälä geschreven zijn, vervelen hier zeker niet. Maar toch heb ik het dan minder voor 'Sky is Falling' en 'Maybe' die net dat ietsje te "poppy" voor mij overkomen. Al bij al is dit een mooi album geworden met afwisselend geluid en een meeslepend verhaal.
 
Jason Proot (4)

Het is meer dan terecht dat Almanac twee jaar geleden in de schijnwerper kwam te staan dankzij hun eerste full length 'Tsar', die door fans van het genre wel kon geapprecieerd worden. De band laat er geen gras over groeien en komt nu hun tweede album 'Kingslayer' voorstellen. Allereerst zal ik je vertellen dat Almanac niet zomaar een beginnende band is. De oprichter hierachter is gitarist Viktor Smolski (ex - Rage) die ook bij dit project heel wat sublieme gitaarriffs doorheen het album heeft verwerkt. Met opener 'Regicide' bewijst Viktor hier direct wat Almanac voor je in petto heeft : een stevige portie power metal! Wat hier opvalt zijn de diverse vocalen die hier hoorbaar zijn, namelijk deze van Andy B. Franck ( Brainstorm , ex-Symphorce ), Jeannette Marchewka ( ex-Lingua Mortis Orchestra) en niemand minder dan David Readman ( Ex - Voodoo Circle, Tank , Pink Cream 69). Smolski laat zijn vingers stevig tewerk gaan met 'Children Of The Sacred Path' alsook drummer Athanasios 'Zacky' Tsoukas ( ex- Attack ) beukt er hier stevig op los. Een mooie line-up voor een supergroep ! Buiten 'Kingslayer' die een tussenintro op de plaat vormt en 'Last Farewell' die het rustiger aanpakt, zijn alle nummers op de plaat echte headbangers geworden.  Wat me opviel met 'Losing My Mind' is dat dit nummer muzikaal een grote knipoog naar Nightwish trekt. Wat meer dan positief is natuurlijk. 'Hail To The King' laat een sterke jaren tachtig power metal sound na. Mijn favoriet op deze plaat is 'Kingdom Of The Blind' waar een sterke basslijn aan vast hangt door Tim Rashid. De combinatie van magistrale symphonieën en midtempo gitaarwerk vloeien hier sterk in elkaar. Voeg de uitstekende vocalen erbij van de hierboven genoemde artiesten, en het plaatje is meer dan compleet. Laat je echter niet misleiden door de albumtitel 'Kingslayer'. Velen zullen misschien een link naar Game Of Thrones leggen, maar het verhaal binnen dit album situeert zich echter binnen een piratentijdperk. Voor mij de beste powermetal plaat die in 2017 is verschenen
 
Kim De Geeter ( 4 ½ )