DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Intro
2. Illusion Of Safety
3. No One Can Safe You From Yourself
4. Forever Militant
5. Fight The Good Fight
6. Cutbird
7. Relentless
8. Damage Done
9. Reign Supreme
10. Wrapped In Violence
11. Anthem
12. Beyond All Praise
13. Probably Will

Platenlabel
Napalm Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Pias/Rough Trade

Website Artiest
Walls Of Jericho

In hun achttien jaar lange bestaan heeft Walls Of Jericho zijn ups en down wel gehad. Waaronder de onstabiele bezetting in de beginjaren die zorgde voor een tijdelijke stop tussen 2001 en 2003. Toch kwamen ze steeds terug en sterker dan voordien, hun tweede album ‘All Hail The Dead’ kwam er vijf jaar na hun debuut en dat bracht hen op de voorgrond in de hardcore/metalcore scene. Hoewel ze nooit echt in het middelpunt stonden kon de band toch steeds contact houden met hun fans dankzij hun eerlijkheid en de niet compromitterende aanpak van songschrijven. In 2008 bracht Walls Of Jericho vorig album ‘The American Dream’ nog uit maar toen bleef het bij een tour her en der en werd het weer stil rond de band. Bijna acht jaar later staan deze vier heren en frontdame er weer. Dat is een hele tijd gezien de vele bands die ons dagelijks aangereikt wordt. Hoe dan ook, Walls Of Jericho is terug en zetten hun tanden in een album dat een brutale herinnering van hun verleden vormt. ‘No One Can Save You From Yourself’ werd op 25 maart uitgebracht via Napalm Records en wordt ingezet met loeiende sirenes om de aandacht te trekken. De intro van de plaat laat dan ook niets aan de verbeelding over, sirenes, waarschuwende woorden, gitaar aanvallen, marcherende militairen, … je begeef je in oorlogszone en dat gevoel krijg je ook wanneer ‘Illusion Of Safety’ start. Walls Of Jericho is klaar voor een genadeloze aanval en frontvrouw Candace Kucsulain weet je meteen bij je ballen te nemen met haar brutale strotgeluid. Het lijkt alsof ze zout in gapende wonden willen wrijven en gaan er als vanouds brutaal op los. Gekmakende riffs, downbeats, breakdowns en stevige grunts tonen met trots de band hun historische kracht. Kucsulain schreeuwt bijna letterlijk haar longen uit haar lijf op een achtergrond van Dustin Schoenhofer’s drumwerk en een muur aan gitaargeweld afgeleverd door Mike Hasty en Chris Rawson. De hardcore elementen vermengen zich naadloos met metal invloeden en leveren zo een ijzersterk geluid af. Persoonlijke gebeurtenissen en gevoelens zijn de inspiratiebron voor dit album  en tekstueel ook agressief geladen. De nummers hebben een duidelijke boodschap, leveren commentaar op het politieke klimaat (het is dan ook een verkiezingsjaar in de U.S.) en meerdere hete hangijzers worden aangehaald. Het roept op tot een groot doorzettingsvermogen, jezelf verbeteren en uit een diep dal trekken. De teksten en uitgestraalde emoties weten elkaar perfect aan te vullen en zijn van het recht toe, recht aan karakter of moet ik hier zeggen right in the face principe. ‘Illusion Of Safety’ is een kort nummer dat de intense kracht van dit album meteen weergeeft en toch is het vooral het titelnummer ‘No One Can Save You From Yourself’ dat het album volledig op gang trekt. Het bezit een verpletterende trashy opening die wordt afgewisseld met een groovy beladen hooks en geeft het geluid van de band volledig weer. Kucsulain angst opwekkende agressieve zang in combinatie met Chris Rawson en Mike Hasty's crunchy overstuurde riffs  creëren een kickass mosh-waardig ambiance. Tekstueel geeft het aan dat we eigenlijk nooit echt een eigen keuze hebben maar onze keuzes door onze strot geramd worden door de media en politiek. Het nummer sluit mooi af met een typische metalcore breakdown. Ook in ‘Fight The Good Fight’ zingt Kucsulain “Fight or die, that’s how I want to live my life.” En hoewel we niet allen letterlijk voor ons leven moeten vechten is het toch begrijpbaar in die zin dat we in alles wat we doen moeten vechten om te overleven. Zolang we doen wat juist is, en niet gewoon doen wat we te horen krijgen. Actie ondernemen, je eigen ideeën vormen - dat is de boodschap die je bij dit album krijgt. Walls Of Jericho gaat er op los als een strakke geoliede metal machine en dat merk je ook in nummers als ‘Cutbird’ en ‘Relentless’. Deze laatste ontstond zo’n twee jaar geleden en is geïnspireerd op een man die geld wilde inzamelen voor zijn vriend die in een ver gevorderd stadium van leverkanker zat. De band hun inspanningen reikte verder dan dat en groeide uit tot het schrijven en opnemen van een demo van dit nummer. Het is tevens ook hun start in de relatie met HopeKids die tot op heden verder gaat. Voor ‘Relentless’ mochten de fans ook een geluidsfragment opsturen met de tekst “I am relentless” en die fragmenten zijn verwerkt in de intro van het nummer waarop Walls Of Jericho en Candace met een oerkreet op mag inbeuken. ‘Anthem’ start dan weer met een melodische intro maar ontpopt zich al vlug tot een thrash monster dat de hersenen uit je schedel drukt. Toch gooit de groep het met ‘Probably Will’ ook weer over een andere boeg en net zoals bij vorig album ‘The American Dream’ nemen ze ook de tijd om een rustig nummer op het einde van hun plaat te zetten. De opzet is simpel maar het grijpt je wel naar de keel. Ook de cleane zang van Kucsulain is verrassend pakkend en doet je al na enkele luisterbeurten meezingen. Het toont ook aan dan Candace zowel de stevige kreten als cleane zang met gemak aankan. Op deze manier krijg je op het einde van de schijf een afkoelperiode na al het brute geweld.
‘No One Can Save You From Yourself’ heeft alles wat een hardcore/metalcore plaat moet hebben. Ze is hard, recht voor de raap en geeft stof tot denken. Er zijn vele momenten waarop je moeilijk stil kan blijven zitten en Kucsulain is nog steeds meedogenloos en onbeschaamd. De presence in haar stemgeluid klinkt woedend en verheft de intensiteit en agressie tot hoger niveaus. Hoewel Candace op deze plaat minder in het laag gaat dan op vorige albums blijft het toch een krachtige release. Misschien kent dit album een meer gepolijste productie en iets meer variatie in tempo maar niet dat het noemenswaardig is. Met vorig album ging het reeds deze kant uit dus dit lijkt een logische evolutie. 

Line up:

• Candace Kucsulain - vocals
• Mike Hasty – gitaar
• Chris Rawson - gitaar
• Aaron Ruby - bass
• Dustin Schoenhofer - drums

Johan Kaethoven (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Divak
2. Weight Of The World
3. Freakshow
4. Paranoia
5. Unblame
6. Cyber Masquerade
7. In My Darkest Hour
8. Forgotten
9. Suckerpunch
10. Time
11. Misfired
12. The Fall From Grace
13. Awakened

Platenlabel
Earmusic

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Soto

Soto werd opgericht in 2014 en de droom van één van de beste hardrock en metal zangers Jeff Scott Soto. De New Yorker kan terugkblikken op enkele mooie samenwerkingen met grootse gitaristen als Yngwie Malmsteen, Axel Rudi Pell, Brian May maar ook bij bands als Talisman en Journey. Ook zijn bijdrage bij Trans Siberian Orchestra kan tot deze hoogtepunten gerekend worden. Voeg daar nog enkele solo albums bij en je weet dat we met een bezige bij te maken hebben. 
In 2015 start Jeff Scott Soto iets nieuws onder de naam Soto waarvan ‘Inside The Vertigo’ het debuut album was. Nog geen volle vijftien maanden later ziet de opvolger ‘Divak’ het daglicht. Dit album kent net als het debuut een krachtige en zwaardere aanpak. De groep bestaat uit Soto (vocals), gitarist Jorge Salan, David Z aan bass, Edu Cominato aan drums en toetsenist/gitarist BJ. Deze zijn de enige die aanwezig zijn op ‘Divak’ zonder toevoeging van gastmuzikanten. Iedereen die een beetje vertrouwd is met het debuut weet dat dit voor vuurwerk garant staat. De heren zijn dan allen ook nauw betrokken geweest bij het componeren van de nummers waarin ze ietwat op veilig speelden en voor een heavy aanpak kozen zonder al te veel stilistische verschillen. Jeff Scott Soto’s muziek bezit steeds melodie en dat is ook terug te vinden op deze schijf. De fans zullen er dan ook elementen uit vorige platen in terug vinden en bevat vrij zware riffs gedurende het ganse album. Dit wordt slechts onderbroken door een prachtige ballad 'In My Darkest Hour'. Verder kent ‘Divak’ een paar mid-tempo hoogtepunten zoals ‘When I’m Older’ , terwijl het lange ‘End Of Days’ zelfs enkele prog elementen bevat. Het album start met het titelnummer ‘Divak’ wat in weze een bombastische intro vormt voor het daarop knallende ‘Weight Of The World’ dat meteen duidelijk maakt dat dit een krachtig en heavy plaat wordt. Het daarop volgende ‘Freakshow’ is de eerste single die mede geschreven werd door Tony Dickinson, die we kennen van zijn bijdrage aan ‘The Fall’ – de eerste single uit het debuut ‘Inside The Vertigo’. ‘Freakshow’ kent een goed refrein maar bezit naast dat toch enige complexe songstructuur waar je even aan moet wennen. Ik herken er ook een zekere Pantera riff in maar dan iets toegankelijker.
‘Paranoia’ is weer een riff nummer van formaat, een headbanger waar je niet stil bij blijft zitten. Jammer genoeg staan er ook iets mindere nummers op dit album zoals ‘Unblame’ maar gelukkig zet ‘Cyber Masquerade’ er weer wat tempo in. Met ‘In My Darkest Hour’ komen we aan bij een langzamere en gevoelige ballad die één van de hoogtepunten is op deze schijf. Na dit rustpunt terug pure rock met de kolkende riffs gedragen songs ‘Forgotten’ en ‘Suckerpunch’. Dit laatste nummer kent ook een zekere rock/metal expressie. Het machtige ‘Time’ kent alweer een zware maar somber aanvoelende riff die overgoten wordt met een meeslepende vocale melodie van hoog niveau en een catchy refrein. ’Misfired’ is dan weer zo’n een buitenbeentje op de schijf maar al bij al ook niet slecht te noemen. Met ‘The Fall From Grace’ en ‘Awakened’ komen we aan bij het einde van dit album en ook hier weer zware riffs die de kracht van de plaat nog eens ondersteunen.
‘Divak’ is een kanjer van een melodisch metal album dat zeker niet moet onderdoen voor anderen in het genre en zeker als het op vocale capaciteiten aankomt is dit een toppertje!
Voor de productie stond Jeff Scott Soto samen met drummer Edu Cominato zelf in terwijl het gemixt werd door zijn getrouwe engineer John Ellis.

Johan Kaethoven (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Any Way The Wind Carries
2. Earth 
3. Vous Et Nous
4. Black From The Ink
5. Onyx
6. Diamond
7. Beyond The Pale
8. Fur,Rye
9. Exile
10. The Sleep
11. Come What May

Platenlabel
Century Media Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Sony Music

Promo-agent
Century Media Records

Website Artiest
Port Noir

Het verhaal van dit Zweedse Port Noir start in november 2011 op het moment dat Andreas AW Wilberg (drums), Love Andersson (vocals, gitaar) en Andreas Hollstrand (gitaar, backing vocals) afspreken in een repetitieruimte in hun thuisstad Södertälje net buiten Stockholm. Het allen beu om muziek te maken die al ten gehore gebracht is vonden ze de tijd rijp om iets nieuws te doen. Zo vermengen ze meerdere genres die grotendeels onder de noemer rock vallen maar we vinden er invloeden van metal, funk, soul en andere in terug ook en ze houden die deur ook open voor andere stijlen. Hun eerste wapenfeit was ‘Sun Dè Man’ - een nummer dat ze vergezeld van een videoclip op internet plaatsten om de wereld te laten weten dat ze bestonden. Ze konden echter nooit vermoeden dat ze al snel opgemerkt werden door Anders Fridén, de zanger van Zweden’s grootste export metal product In Flames en grote man achter het label Razzia Notes. Hij zond Port Noir een e-mail waarin hij stelde dat ‘Sun Dè Man’ een van de beste nummers was die hij de afgelopen tijd gehoord had en enkele weken later tekende de band onder zijn label.
In 2012 start de band met het opnemen van ‘Puls’ samen met Daniel Bergstrand (Meshuggah, In Flames, Devin Townsend, Soilwork etc) en de single ‘Tide’ krijgt airplay op de Zweedse radio. Het album krijgt veel aandacht en kan rekenen op de nominatie “Breakthrough Of The Year” bij de Bandit Rock Awards. Port Noir krijgt de kans om het podium te delen met In Flames, Karnivool, Korn, Ghost, Meshuggah etc. en krijgen een plaats op meerdere grote festival affiches in binnen en buitenland waaronder Metaltown Festival in Gothenburg en Euroblast festival in Duitsland. In 2015 komt dan ook de ‘Neon’ EP uit bij het Razzia Notes label en Century Media Records. Dit vier nummers tellende schijfje kenmerkt donkere, fuzzy, elektronisch getinte rocksongs
vermengt met invloeden van Kraftwerk, Johnny Cash, Muse, Rage Against The Machine en 80’s pop. De Single ‘Neon’ voorzien van bijhorende videoclip werd gepromoot en werd song of the week bij de Zweedse publieke radio P4 Stockholm.
Nu ziet ook het tweede full album ‘Any Way The Wind Carries’ het licht. Deze schijf telt 12 nieuwe nummers die de lijn van ‘Neon’ verder zet. Ze zijn er op gebrand om van dit geluid hun handelsmerk te maken en werken hard aan alle aspecten van de arrangementen. Het is de band hun doel om de luisteraar niet te vervelen met lange intro’s en tot de kern van het nummer te komen in zo kort mogelijke tijd wat resulteert in vrij korte nummers want dit album duurt ondanks de twaalf nummers slechts 41 minuten. Ze voegden ook synthesizers toe aan hun geluid wat resulteert in een geluid dat nauw aansluit bij pop uit de jaren 80. Ik hoor dan ook wel invloeden van A-ha en Depeche mode maar ook Muse en zelfs Opeth zit er in. Port Noir laat zich niet in een hokje duwen en gebruikt een scala van invloeden om tot een eigen geluid te komen in korte en doordachte composities. Emotionele dramatische hooks, heavy riffs, atmosferische synth-tapijten met een typische 80’s sound. Dit gecombineerd met Andersson’s passionele hoge vocalen maken dit een zeer toegankelijk album. Nummers als ‘Any Way The Wind Carries’, ‘Earth’, ‘Onyx’, ‘Diamond’ en ‘Come What May’ zijn songs die hun doel als Intense, inventieve rocknummers niet missen en het gevoel van enige mysterie niet verliezen. Aan de pure metal fans zou ik dit album zeker niet aanraden maar bij de breder denkende muziekliefhebbers die enig gevoel heeft voor het symfonische vind dit album mogelijk wel een plaats in de collectie. Zoals ik reeds zei, dit is een zeer toegankelijk album met een hoog gehalte aan 80’s pop.

Line up:

• Andreas Wiberg - drums
• Love Andersson – vocals, gitaar
• Andreas Hollstrand – gitaar, backing vocals

Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Cascade
2. Geisha
3. Limbo

Platenlabel
Prog Sphere

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Prog Sphere

Website Artiest
Jusska

Jusska is het geesteskind van gitarist Leander Verheyen die de visie had om een band op te richten met een muur van gitaargeluid en kristal heldere zang. Gewapend met een aantal instumentale downtuned nummers vond hij zijn tegenpool bij Iason Passaris die dit geheel een finale melodische toets gaf. Dit duo mag gezien worden als groovemongers en hun eerste samenwerking mondde uit in het drie nummers tellend debuut ‘L’ Homme De L’ombre’. Dat debuut werd onder eigen beheer uitgebracht en is als gratis download verkrijgbaar op hun bandcamp pagina. Jusska kon rekenen op ondersteuning van de djent community met enkele uitmuntende reviews.
Jusska is afgeleid van het woord Jouska en voor het tweetal betekent dit zoveel als een hypothetische gesprek dat zich dwangmatig afspeelt in je hoofd. Een scherpe analyse van een dialoog met verwoestende comeback die dient als een psychologische kooi waarin men zich beter kan verdiepen met mensen dan in de kleine wereld van het dagelijks leven. Een voorzichtig spel van veranderingen en opofferingen die bewandelt worden in het denken. Een vrij filosofische  uitleg die het gevoel  moet verwoorden in de muziek die ze maken. In Januari 2016 kwam hun opvolger ‘Tsuki’ uit waarop ook Mike Malyan (Ex Monuments - Disperse) als drummer te horen is.
Op dit album gaat Jusska nog een stap verder met krachtigere grooves en betoverende melodieën die je, naar eigen zeggen, moeten meevoeren naar de maan. Jusska stelt als doel om een geluid te ontwikkelen zonder verlies aan pop-achtig gevoel en in de stijl van hun debuut. Krachtige grooves met geharmoniseerde vocale lijnen die als toplaag op de taart komen te liggen. Ze trachten om elk trimester met een aantal nieuwe nummers te komen om alzo de aandacht te blijven trekken.
Muzikaal gezien klinkt het allemaal redelijk experimenteel en zinnenprikkelend. De drie tracks bezitten inderdaad een lekkere groove en knap uitgekiend drumwerk op atmosferische geluiden en redelijk eenvoudige overstuurde gitaar riffs. Er zit met de toekomst misschien wel potentieel in deze band maar ze moeten zeker nog groeien. Op dit moment klinkt het allemaal iets te experimenteel om er echt veel aandacht aan te besteden. Er zijn zeker bands met meer talent in deze wereld maar ik kan niet ontkennen dat er reeds goede ideeën aanwezig zijn.

Johan Kaethoven (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. A Beautiful Beginning
2. Prince Creep
3. Sail Away Upon A Cloud
4. Send A Child
5. Nocturne
6. Memories
7. Sonabula
8. Destination Darkness
9. Cursed
10. Ghost Ship
11. Passion

Platenlabel
Painted Bass Records

Labelnummer
PBR16-002

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
JBM events

Website Artiest
Beyond God

Beyond God is een female fronted symfonische metal band uit Nederland die gevormd werd door Ferry Guns in 2008. Hij focuste zich op het schrijven van symfonische orkestraties en zelf drummer zijnde voegde hij hier al snel drumpartijen aan toe. Hij begon met zoeken naar andere muzikanten en dat vertaalde in deze symfonische metal band. In 2011 kwam Twan Smolders als gitarist de rangen versterken en ook Lukasz Kubaszak werd in 2013 verwelkomt als bassist. Begin 2013 kwam dan de debuut EP ‘Dark Light Of Dawn’ uit die digitaal verkrijgbaar is op de meeste digitale platformen. Dit opende de deuren om ook live op te treden en 2014 werd het jaar waarop de band zich vooral op optredens concentreerde alsook het bij elkaar schrijven van het eerste volledig album. Begin 2015 wordt front lady Cynthia Knoch vervangen door Meryl Foreman. 2016 beloofd alvast een belangrijk jaar te worden voor Beyond God want buiten de release van ‘A Moment Of Black’ zal de band ook op regelmatige basis optredens verzorgen. 
Wat hun muziek doet verschillen van andere symfonische metal is dat het uitgangspunt de symfonische composities van Ferry guns zijn en de heavy metal kant van de band deze klassieke symfonieën een ondersteunend karakter geeft. Er wordt dus net omgekeerd tewerk gegaan dan datgene wat je zou vermoeden. Dit resulteert in krachtige atmosferische songs met een donker karakter waarin krachtig gitaarwerk de symfonische elementen en opera zangen van Meryl ondersteunen.
Op dit album zijn naast de vier nummers uit vorige EP, dewelke herwerkt werden, ook zeven nieuwe nummers die allen zeer volwassen en afgewerkt over komen. Opener ‘A Beautiful Beginning’ vormt de filmmuziek aandoende intro van ‘Prince Creep’ dat meteen al duister en doomy aanvoelt. Het knalt uit je speakers en maakt meteen ook duidelijk dat Meryl over een stemgeluid beschikt dat aangenaam klinkt maar ook zeker sterk genoeg is om dit metal geweld de baas te blijven. Dit wordt nog aangesterkt met koorzangen die mooi in het geheel verweven zitten. Deze openers zetten meteen de deur open voor ‘Sail Away Upon A Cloud’ waarop de band meteen volledig los gaat. Ook hier smelten de vocalen mooi samen met de muziek. Voorbij het midden vinden we een rustmoment waarin we ook op de achtergrond kinderen horen die worden toegesproken door een duistere mannenstem. Een boeiendd nummer dat spannend blijft tot het einde. ‘Send A Child’ is nog zo een track met prachtige filmische orkestratie in de intro maar barst al snel hevig los steunend op een krachtige riff en beukende baslijnen. ‘Nocture’ was het openingsnummer van de debuut EP en je merkt meteen dat er aan dit nummer geschaafd is om het op deze plaat te doen passen. Het is een mooie ballade met knappe orkestratie en piano waarop de mooie melodische zanglijnen als een sluier komen op te liggen. Meryl’s stem komt  mooi uit de verf en bezorgd je echt kippenvel. Ook ‘Memories’ is afkomstig uit dezelfde EP ‘Dark Light Of Dawn’ en ook hier is gesleuteld aan het geheel. Het opent met een mannenkoor en kent weerom een duister randje met behoorlijk wat spanning. Het filmisch tintje dat er in verweven zit houdt het van zijn kant dan weer licht en verteerbaar. Het karakter van de song wijzigt van zwaar en doomy tot ballade-achtig en gevoelig. Wat een zalig stemgeluid ook weer! Vergeet ook zeker niet om de solo tegen het einde van dit nummer in je op te nemen. Het daarop volgende ‘Sanambula’ kent weerom mannelijke koorzangen in de intro waarop het nummer losbarst en de dubbele basdrum vooral opvalt. Toch is ook hier weer ruimte voor melodie. De opbouw van het nummer zorgt dat de spanning tot op het einde gegarandeerd wordt. Even waan ik me op een Epica album als ik de intro van ‘Destination Darkness’ hoor en het zou een opvolger kunnen zijn van Epica’s The Phantom Agony maar Beyond God weet het eigen karakter te behouden en maakt er een ijzersterk nummer van. De Epica invloed is echter niet veraf maar het wordt zeker geen mateloze kopie al moet gezegd dat ook Meryl zeker naar Simone Simons geluisterd heeft. De rustige orkestrale intro van ‘Cursed’ die gepaard gaat met rollende drums en sfeerrijke piano beloofd weer een sterke track. Een volgende ballade biedt zich aan en toont dat Beyond God zowel heavy als emotioneel alles in huis heeft om op korte tijd tot de top te gaan behoren. Het kristalheldere geluid van Meryl Foreman blijft me nog steeds verbazen. ‘Ghost Ship’ is opzwepend en meer into metal, de orkestratie zit meer in de achtergrond en waarschijnlijk hierdoor ook het meest toegankelijke nummer voor de zware metal liefhebber die niet hoog oploopt met orkestraties. ‘Passion’ mag jammer genoeg dit album afsluiten. Na een beukende intro maakt het geweld plaats voor koorzangen waarop Meryl nog eens mooi en hoog mag uithalen terwijl een orkestratie en piano dit ondersteund. Momenten van beukende riffs ondersteunen het geheel en zetten deze song de nodige kracht bij. Ook hier weer overduidelijk dubbel baswerk van drummer Ferry Guns. Na zo’n 50 minuten duw ik weerom op de afspeelknop, ik krijg er precies niet genoeg van!
Beyond God levert met ‘A Moment Of Black’ een ijzersterke plaat af die zich moeiteloos kan meten met de groten in het genre. Ze weten een eigen geluid neer te zetten zonder ook maar anderen te kopiëren. Ze leunen sterk aan bij materiaal van Tristania, Within Temptation en Nightwish; fans van deze bands kunnen het album dan ook blindelings aanschaffen.
Dit album verschijnt op 1 april en gaat gepaard met een release party in de Cacao fabriek te Helmond (NL) met als support End Of The Dream

Johan Kaethoven (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Hypnotized
2. Buried Deep Within
3. Into Infinity
4. So Afraid (To Live)
5. The First Day
6. My Confession
7. On The Other Side
8. The Ghost Inside
9. Blinded By Darkness
10. Forever Lost
11. My Own Enemy
12. Tomorrow

Platenlabel
Escape Music

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Rock ‘N‘ Growl Promotion

Website Artiest
Maryscreek

Het geluid van MarysCreek is een zeer goede mix van de zogenaamde moderne melodische heavy rock met veel catchy melodieën van Scandinavische pop, krachtige gitaren, een donkerder gevoel en uitstekende vocalen. MarysCreek nieuwe album ‘Infinity’ werd opgenomen in juni/juli 2015. MarysCreek werd gevormd door Mats Nilsson en Stefan Halldin in 2004 met de bedoeling om moderne heavy rock te mengen met Zweedse tradities van sterke melodieën en meeslepende strofes. Demo’s werden in 2006 naar verschillende platenlabels gestuurd en na enige onderhandelingen bereikte de band een akkoord om hun debuut album te laten opnemen en mixen onder het label van MTM Music die gevestigd zijn in Duitsland. De eerste plaat kwam uit in 2007 en werd met lovende commentaar bekroond,. De band begon in ditzelfde jaar aan een tour om hun debuut album te promoten en deelde het podium met verschillende bands waaronder: 
Takida, Evergrey, Crucified Barbara, Dead By April, Uriah Heep, The Poodles, Fatal Smile, enzovoort. Na veranderingen in de line-up van de band bestaat deze nu uit: Mats Nilsson (vocals), Peter Bergkvist (gitaar), Roger Blomberg (bas), Jonas Hallberg (gitaar) and Stefan Halldin (drums).
De CD begint zeer krachtig met ‘Hypnotized’ een nummer waarvan ik persoonlijk vind dat de band zeker een metal kantje heeft, ongelofelijk krachtige gitaarriffs die zeer goed vermengd zijn met de baslijnen, drums en de stevige zang van Mats Nilsson. Verder in het album ontdek je al gauw dat het iets rustiger en melodischer wordt maar toch zijn kracht blijft behouden. De zeer aanstekelijke nummers zijn om van begin tot het einde te blijven genieten om vervolgens de CD nog eens af te spelen van het begin. Al bij al blijft de algemene sound best wel stevig en modern klinken waardoor hij ook door menig echt metal liefhebber in de smaak zal vallen. Maryscreek heeft mij volledig overtuigd van hun professionaliteit en een album op de markt hebben gebracht om U tegen te zeggen, dit niet alleen door de geweldige teksten in combinatie met de zalige melodieën van de instrumenten maar ook door de fantastische manier hoe het gemixt is door Stefan Glaumann. Dit is dan ook weer geen verrassing want Glaumann werkte reeds samen met zeer bekende metal bands. Ik sta alvast te popelen naar wat Maryscreek in de toekomst voor de fans nog in petto heeft.

Het album werden gemixt door Stefan Glaumann (Rammstein, Within Temptation, Europe, Paradise Lost, etc.) en gemastered door Svante Forsbäck (Rammstein, Volbeat, Lindemann, Tarja Turunen, etc.).

Lars Kaethoven (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Res Er Mina Soner                   
2. Eldhjarta                      
3. Nordmannens Raseri                   
4. Enharjarkvade                      
5. Midgard Brinner                     
6. Vargarnas Tid                     
7. Morkrets Hem                      
8. Etter Och Flammor                  
9. Muspelheims Harskare                  
10. Frost Mot Eld   

Platenlabel
Despotz Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Grimner

Grimner is een Zweedse, zeskoppige band die fluiten, doedelzakken en andere folkinstrumenten introduceren in hun unieke, agressieve folk-metal. Met songteksten over Noorse Goden, mythes en gevallen helden hebben ze snel liefhebbers van zowel metal als folk kunnen overtuigen van hun kunnen. Dit doen ze al sinds 2008, toen de band werd opgericht door zanger/gitarist Ted Sjulmark en drummer Henry Persson in het kleine, Zweedse plaatsje Motala. De band beschikt over een goede live reputatie en was onder andere reeds het voorprogramma van legendarische folk-metalband Korpiklaani.
Het nieuwe album dan. Frot Mod Eld begint zoals elk folk-metal album zou moeten beginnen, met een geweldige intro. ‘Res Er Mina Söner’ barst na de mooie folklorische intro volledig los met de duistere zang van Ted Sjulmark. Een typisch stemgeluid dat we ook horen bij andere folk-metal bands zoals Korpiklaani en Eluveitie. Ook bewijst Ted dat hij beschikt over een aangename zangstem halverwege dit nummer terwijl de fluiten op de achtergrond heerlijk doorklinken. Ja hoor, folk-metal kan ik zeker smaken. ‘Eldhjärta’, tevens de eerste video van het album, laat ons weer genieten. De Zweedse taal klinkt schitterend in deze songs, ook al versta ik er geen snars van het hoort gewoon bij deze band. De geweldige songs blijven komen op deze CD, intro's die je meenemen naar de folklorische verhalen van Noorse Goden en gitaren die je zin doen krijgen om rond te springen met een vikinghelm op je hoofd. Dat is wat ‘Nordmännens Raseri’ met je zal doen. ‘Enhärjarkväde’ laat ons weer de zangstem horen van Ted, afgelost door de fluiten, drums, mandolines en grunts. ‘Midgard Brinner’ begint met een leuke gitaar riff om dan bijgestaan te worden door passend gefluit en multi-vocalen. Voor een moment dacht ik even dat er ook een rustig, melodieus nummer ging aankomen met ‘Vargarnas Tid’, maar deze gedachte duurde slecht 50 seconden want dan barst de metal weer lekker los. Na de meer gitaar gerichte intro's van ‘Mörkrets Hem’ en ‘Etter Och Flammor’ krijgen we op ‘Muspelheims Härskare’ een aanstekelijke drum intro, bijgestaan door gitaar en de onvermijdelijke fluiten. Helaas zijn we al toe aan het laatste nummer, titeltrack ‘Frot Mod Eld’. Doedelzak en gesproken Zweedse tekst, wat meer heeft een mens nodig om even af te dwalen naar oude tijden. De Zweden van Grimner hebben een knap werk afgeleverd met deze release.

Frost Mod Eld kwam uit op 25 maart 2016 via Despotz Records

Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Palindromia
2. Beyond Dreams
3. Leave Me Here
4. The Gate Of Time
5. Feel Alone
6. Dear Amy
7. Human Factory
8. No Devil Lived On

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Prog Sphere

Website Artiest
Fatal Destiny

Andrea Zamboni en Nicolò Dalla Valentina die  een gezamenlijke passie voor progressieve metal hebben besloten om een band op te richten die een mix vormt van de klassieke en moderne melodieuze elementen. Filippo Zamboni kwam de rangen versterken op bas en na vele line-up wisselingen werd ook Riccardo Castelletti de vaste gitarist van de, uit Verona afkomstige, Italiaanse band Fatal Destiny. Na een lange periode van componeren, bestuderen en repeteren kon de band hun materiaal verfijnen en in april 2015 de studio induiken om het debuut ‘Palindromia’ op te nemen. Een palindroom is een woord dat je in beide richtingen kan lezen zoals bijv. lepel. Dit debuut bevat hoogstaande progressieve metal met heel mooi toetsenwerk, ingespeeld door gastmuzikant Alessandro Bertoni (een studio/sessiemuzikant uit Los Angeles), maar zeker ook knappe drums die de songs bij momenten in een andere richting stuwt. Het album bestaat uit zes degelijke uitgewerkte songs en een in- en uitleidend muzikaal fragment met teksten van filosofische aard. Samen vormen de tracks een mythisch geheel met heel wat symfonische invloeden. De heren laten in deze acht nummers een onwisbare indruk achter met goed opgebouwde nummers die een krachtige en volle sound hebben. Ze bezitten ook knappe uitgesponnen stukken en daar is onder andere special guest en toetsenist Alessandro Bertoni mede verantwoordelijk voor. Hij weet een warm tapijtje over de songs te leggenen het samenspel met gitarist Riccardo Casteletti klinkt opbouwend en boeiend. Het zijn ook deze twee heren die vaak instaan voor de intro van de nummers maar welke richting dat uitgaat  eens het nummer echt begint valt niet te voorspellen. Luister maar eens naar ‘Dear Amy’ bvb, daar blijft de emotie voelbaar zonder dat het een echte ballad wordt. Het Album start echter met het instrumentale ‘Palindromnia’ dat het geheel op gang trekt en je meteen duidelijk maakt dat je met een melodisch gedreven album te maken gaat krijgen. ‘Beyond Dreams’ breekt met het idyllische karakter van de intro maar opent wel melodisch en symfonisch op toetsen. Hierop volgt een energetisch krachtig en progressief metalgeluid dat toch ruimte laat voor melodie. De dynamische interactie tussen de zang en de rest van de band is geweldig. De instrumentale passages zorgen voor een ingewikkeld en massaal melodisch landschap te midden van de dynamische riffs en complexe drumpatronen. Het refrein laat dan weer ruimte voor een clean vocaal gedreven passage dat pakken en onvergetelijk is. ‘Beyond Dreams’ is gewoon een verbluffend nummer dat halfweg even dreigt stil te vallen vanwege het breekbaar muzikaal stukje maar nadien weer op gang komt. ‘Leave Me Here’ dat een rustige intro kent en een meer laid-back karakter heeft zijn eigen briljante momenten met een melodieuze aanpak die leidt naar meer onvergetelijke explosies met mooie zanglijnen met zwaarder instrumentaal tijdens het refrein met ook hier weer ruimte voor tempoveranderingen. Voor ‘The Gate Of Time’ geldt ongeveer hetzelfde: een refrein dat zeker niet teleurstelt. Het nummer start melodisch maar gaat al snel over in straffe metal gitaarriffs en een knappe ritmesectie die er de drive in houdt. Er staat op deze cd ook ingetogener werk zoals de ballade en single ‘Feel Alone’. Steunend op rustigere progressieve metal wordt het tempo iets wat gebroken en zorgt zo ook voor meer afwisseling. Het schitterende solowerk van Casteletti voegt daar nog een dromerig sfeertje aan toe. Ook het eerdere vernoemde ‘Dear Amy’ zet die weg verder zowel qua tempo alsook indrukwekkend solowerk. Om één of andere reden pakt dit nummer me naar de keel. Misschien is het de afwisseling van de redelijk zware riffs, afgewisseld met akoestische passages en het intrigerend solospel dat me wakker houdt, of zijn het de vocale lijnen die me attent houden. Het moet een combinatie van dit alles zijn dat het boeiend maakt, denk ik dan. Echte prog-metal mag je verwachten in ‘Human Factory’. Deze song gaat echt alle kanten op met heerlijke passages en overgangen, complexe ritmepatronen en meer van dat… Het heeft een sterke sound. Alle registers worden opengetrokken; de band weet wat ze waard zijn en tonen al hun kunnen in dit ene nummer van nog geen zes minuten dat in feite het album ook afsluit. Dit is zeker één van de hoogtepunten van het album en een song om de vingers bij af te likken. Het enige wat nu nog rest is ‘No Devil Lived On’ en van palindroom gesproken… Je moet deze titel ook eens van achter naar voor lezen. Daarmee kom ik dan ook bij het textuele van deze track die grotendeels bestaat uit gesproken tekst die ook achterstevoren afgespeeld wordt en ondersteund wordt door grotendeels geluidssamples.
‘Palindromnia’ brengt veel positiefs naar boven, zowel instrumentaal als vocaal en omdat ik dit nog niet echt onderstreepte, de zang is best emotioneel en krachtig. De hele opbouw van de composities zouden zeker niet overeind blijven zonder het spel van bassist Filippo Zamboni en drummer Nicolo Dalla Valentina. Ze vormen de kapitale basis vormen van vele nummers maar vooral in  ‘Human Factory’ is hun rol van grote waarde. Fatal Destiny bouwt een muzikale kathedraal waarin zanger Andrea Zamboni zijn stemgeluid mag laten galmen. De band steunt op de grondvesten van melodische prog-metal hoewel het niet enkel een progressieve metal plaat maar ook van een melodische metal leest geschoeid is. Ze smeden een geheel van een moderne metal, melodie en progressie waarin ze een eigen identiteit weten te leggen. Zeker een aanrader voor fans van Fates Warning en Dream Theater maar ook metal liefhebbers. We kunnen rustig stellen dat dit debuut een dijk van een album is en een plaats gaat opeisen op het hoofdpodium.

Johan Kaethoven (4½)

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Strange Thoughts
2. The Pide Piper
3. Vlad
4. Terminators
5. Man Of Light
6. Man In Black
7. 18 In Woodstock
8. Steel Heart
9. Smokin’ Joe
10. Wind Song

Platenlabel
Underground Symphony 

Labelnummer
US CD-151

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Bastian 

Bastian is een Italiaanse rock metal band, gevormd in 2003, door gitarist en songwriter Sebastiano Conti, Corrado Giardina die instaat voor de bass, Michael Vescera die de vocalen voor zijn rekening neemt en John Macaluso aan drums.
Hun 2de album ‘Rock of Daedalus’ werd opgenomen in Sicilië is een 10 tracks hard ‘n heavy rock metal album. Dit album bevat een mix van rock and hard rock, is een combinatie van verschillende bands in dit genre gecombineerd met wat blues invloeden in sommige van de gitaar solo’s. 
Je krijgt bij aanvang het idee dat het album krachtig start maar dit verandert al snel als Vescera zijn strot open trekt. Ook zijn Italiaanse accent is soms erg hoorbaar (denk aan hoe Klaus Meine klinkt bij The Scorpions). Het album hoort eigenlijk meer thuis in het stevige rock genre dan metal. Je ontdekt er vele invloeden van de 70’s in een moderner jasje en vergelijkingen met Rainbow en de oude Black sabbath zijn soms niet veraf. Er zit weinig vaste structuur in de nummers en vaak hoor je ook passages die je herkent als gejat van andere bands. Zo vind je bij ‘Vlad’ duidelijke Maiden & Priest invloeden maar ook Sabbath riffs. Bij de intro van ‘Man In The Light’ moet je sterk aan Metallica ballads denken om dan weer plots over te slaan naar een Scorpions achtige ballade.  Bij ‘Man In Black’ moet ik dan weer aan oud MSG werk denken. Scorpions invloeden klinken ook weer door bij ‘In Woodstock’ en bij de ballad ‘Wind Song’ denk ik aan Bon Jovi bij aanvang met zijn country feel maar halverwege wordt het ook hier weer een Scorpions kopie. Veel grote namen die vernoemd worden maar je moet je er wel van vergewissen dat  het hier slecht flauwe afkooksels van de originelen zijn. Het lijkt of Bastian te weinig inspiratie op zichzelf heeft en gaat dan maar op copycap en mist hierdoor een eigen identiteit. De songstructuren lijken wel bijeenraapsel van ideeën die aan elkaar gebreid werden tot volledige nummers zonder enige houvast.

De huidige line-up voor de Europese tour is: 

• Sebastiano Conti (gitaar)
• Corrado Giardina (bass, gitaar) 
• Sebastiano Luciano (vocals)
• Stefano Ruscica (drums)

Lars Kaethoven (2)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Let All The World Believe
2. Drowning Under Everything
3. Perfectionist
4. Sacred
5. I Will Have My Day
6. A King Among Men
7. Suffer Elegantly
8. Antidote
9. Prolific Catastrophe
10. Down And Depraved

Platenlabel
Napalm Records

Label nummer
Promo-CD

Distributie:
PIAS/Rough Trade

Website artiest:
American Head Charge

American Head Charge is een band die eind jaren negentig mee deinde op het succes van bands als Korn, Slipknot en Coal Chamber. Het duurde dan ook niet lang, of de band brak door. Muzikaal zat het allemaal wel goed, en er werd de band een gouden toekomst voorspeld. De verslavingen van de bandleden en de dood van gitarist Bryan Ottoson zorgden er voor dat de band in verval raakte, om uiteindelijk in 2009 te splitsen. In 2011 kwam de band echter weer bij elkaar. Na de EP ‘shoot’ uit 2013, komt de band nu met zijn eerste volledige album in elf jaar tijd. American head charge laat op ‘Tango Umbrella’ horen nog niets aan kracht te hebben ingeboet, en ze staan nog steeds garant voor een stevige pot industrial/nu-metal. Krachtige riffs, stevige drums, agressieve ritmes en diepe grunts en felle screams worden afgewisseld met rustige, melodieuze stukken, clean zang, en op sommige momenten zelfs gevoelige piano partijen. Namen van bekende artiesten in het genre, zoals bovengenoemde bands, maar ook onder andere Marilyn Manson, Black Label Society en Faith No More komen in me op tijdens het beluisteren van dit album. Ze slagen er echter wel in om uit al deze invloeden een eigen geluid te creëren. Luister maar eens naar die pompende riffs in ‘Let the world believe’ en ‘Perfectionist’. Ook op de rustigere nummers als ‘Sacred’ en ‘A king among men’ weet de band te overtuigen. ‘Tango Ubrella’ is een geslaagd comeback album, het zou me dan ook niets verbazen moest de band volgend jaar op verschillende festivals te zien zijn. Hopelijk doet de band en niet weer 11 jaar over om een nieuw album te maken, want dit smaakt naar meer.

Hans Goossenaerts (4)