DETAIL ALBUM
​
Tracks:

1. Falling While Rising
2. Plasmic And Pure
3. I Am The Storm
4. Surviving The Abyss
5. The Serpent Only Lies
6. The Enemy Besides You
7. Embrace The Light
8. On Holy Ground
9. Song Of The Dunes
10. A I Heal

Platenlabel
Steamhammer / SPV
 
Distributie
SPV
 
Promo
SPV
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
SPV
 
Promo-agent
SPV
 
Website Artiest
Crowbar

 

Crowbar is zeker geen onbekende naam in het metal milieu. Deze Amerikaanse Sludge-Metalband bestaat al sedert 1991 (eigenlijk 1988 maar toen nog onder een andere naam). Ze zijn inmiddels toe aan hun elfde full-album, ‘The Serpent Only Lies’. Dit album bevat een duidelijke link naar hun roots en hun oude werk maar dan gegoten in het hedendaagse jasje. Zeg maar dat dit album lijkt op een tribute-album voor hen zelf. Nu wist ik zelf niet goed wat voor te stellen bij het genre sludge-metal. Er zijn tegenwoordig zoveel verschillende stijlen, namen en sub-genres dat ik vaak door het bos de bomen niet meer zie. Sludge doet me wat denken aan een vuil, slijkerige brij in een of ander moeras en zo klinkt de muziek ook. Lekker vuil, vettig en soms een beetje duister. Neem nu opener 'Falling While Rising' dat begint met een lekker vette doch duistere riff. Laaggestemde gitaren en de wat zeurige stem van zanger Kirk Windstein, het handelsmerk van de band ? Spijtig in dit nummer is de lange outro die door gebrek aan variatie  gaat vervelen. 'Plasmic And Pure' is het volgende nummer dat in m'n gehoorgangen weerklinkt. De manier van zang doet me wel eens denken aan sommige hardcore bands, enkel muzikaal ligt hier de snelheid wat lager. Maar het is dan ook een totaal ander genre. De vocals klinken alleszins lekker agressief en daar hou ik wel van. Het blijft me echter wel een raadsel waarom ze nu voor het tweede nummer op rij kiezen voor een lange, saaie, instrumentale outro. Niks over de instrumentale kwaliteiten van de band maar kies dan voor een vette solo in plaats van een steeds wederkerende herhaling van een riff. M'n woorden over de referentie naar hardcore bands zijn nog niet koud of daar blaast 'I Am The Storm' door de speakers, wees maar zeker dat er vette hardcore invloeden inzitten in dit up-tempo nummer. Na dit bijna hardcore geweld is het terug tijd voor de moddervette moerassound die deze band zo typeert. 'Surviving The Abyss' is een trager nummer waardoor de zangstem nog een veel grotere invloed krijgt in de dynamiek van dit nummer. Geen overduidelijke riffs of solo's enkel de duistere zang bijgestaan door de typerende sound en helaas die wederkerende outro's.  Kan titeltrack 'The Serpent Only Lies' me alsnog overtuigen? Niet volledig. Het opent nochtans sterk maar verliest dan een pak van z'n drive in het zeurige refrein. Het album bekoort me het meest wanneer de sludgemetal de hardcore elementen omarmt zoals de band op sommige nummers weet te verwezenlijken. Zoals op 'The Enemy Besides You' waar deze elementen het nummer net dat extra weten te geven maar helaas verknoeit de outro alweer m'n gevoel over dit nummer. 'Embrace The Light' is dan weer sludge boven, trage laag getunede gitaren die de zeurderige, maar rauwe zangstem ondersteunen. Bij wijlen doet me deze zangstijl me wat denken aan Chris Cornell van Soundgarden, die ook zo zeurderig kon klinken. Waarmee ik niet zeg dat dit slecht is, ik kan het enkel moeilijk anders omschrijven. Ook het volgende nummer zit in dezelfde lijn, na een leuke intro met een aanstekelijke riff en het invallen van de vocals is 'On Holy Ground' echt gestart. 'Song Of The Dunes' begint heel rustig met wat zweverige gitaren. Het nummer krijgt wat meer punch bij het invallen van de rauwe vocals maar blijft in de ballad sfeer. Eindigen doet het album met 'As I Heal' een bevestigende en typerende plaat voor dit album.
 
Peter Smet (2,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Duke
2. Culling
3. Still Echoes (Live from Rock am Ring)
4. 512 (Live from Bonnaroo)
5. Engage The Fear Machine (Live from Bonnaroo)

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Lamb of God

Meestal is de reden om een EP uit te brengen niet ver te zoeken. De groep wil ‘in the picture’ blijven. Of ze willen een korte toer maken, maar hebben geen materiaal. Maar bij Lamb Of God is dat allemaal niet nodig. Ze zijn bekend genoeg en hebben voldoende fans om na een stille periode onmiddellijk weer aan de top te verschijnen. Deze keer is de motivatie iets totaal anders. De EP dient om geld in te zamelen voor een fan, Wayne ‘The Duke’ Ford,  die onlangs de strijd verloren heeft tegen leukemie. ‘The Duke’ is het eerste nieuwe nummer met een herkenbaar Lamb Of God geluid maar met de cleane zang van Blythe met sporadisch enkele screams. ‘Culling’ is meer typisch Lamb Of God, een overblijfsel van de Wrath sessies, dat vooral erg doet denken aan ‘Redneck’, met zelfs een korte drumsolo van Chris Adler. De rest van de EP is aangevuld met drie live versies van nummers, afkomstig van ‘Sturm Und Drang’ uit 2015. Een uitgave speciaal voor de die hard fans of als je de  Leukemia and Lymphoma Society (LSS) wilt steunen. Anderen wachten beter op een volgend compleet studio album.
 
Danny Focke (3,5)

DETAIL ALBUM
Tracks:

1. Resistance
2. Night And Day
3. Make Believe
4. Hidden In Plain Sight
5. A New Reality
6. Megacyma
7. Eyes Pt.2 (Live in Veruno)
8. Rubidium (Live in Veruno)

Platenlabel
Inside Out Music
 
Labelnummer
IO01652
 
Distributie
Petting Zoo
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Maschine

 

De Britse groep ‘Maschine (gesticht door Luke Machin en Daniel Mashal, vandaar de naam) is toe aan het tweede album, dit keer een concept rond de vernietigende kracht van de natuur, vooral geïnspireerd door de Japanse tsunami  in 2011 en de impact ervan op de wereld. Zanger/gitarist en bezieler van de groep Luke Machin kan ondanks zijn jeugdige leeftijd toch al een behoorlijk visitekaartje afgeven: op het podium met namen als Jeff Beck, Robert Plant en Pain of Salvation, alsook zijn activiteiten bij The Tangent en Kiama samen met o.a. Rob Reed van Magenta. Naturalis heeft wat vertraging opgelopen door stemproblemen van Luke maar ook door enkele personeelswissels. Zo worden de keyboards nu verzorgd door de Belgische Marie-Eve de Gaultier, die op de koop toe ook een fantastische zangeres blijkt te zijn. Het is tegenwoordig nog heel moeilijk om een eigen sound te creëren, je hebt het gevoel dat alles al eens geprobeerd is. En ook hier is duidelijk uit heel wat vaatjes getapt, een mix van progressieve rock, progressieve metal, fusion, jazz, alternatieve rock en ga zo maar door. Ongetwijfeld kom je dan ook uit bij namen als Pain of Salvation, Tool, Frost, It Bites en vele anderen. Als je dan ook nog eens zes nummers brengt tussen vijf en twaalf minuten, dan is de kans groot dat de techniciteit overheerst. Maar niks is minder waar, ondanks de overduidelijke kwaliteiten van de muzikanten blijft het geheel overeind en ligt de klemtoon in eerste instantie op de song zelf. De openingssong ‘Resistance’ bevat een zekere dreiging met de stevige gitaarriffs, referenties aan Porcupine Tree zijn niet ver weg, maar wat dit album speciaal maakt zijn de harmonische vocalen. Vooral de samenzang tussen Luke en Marie-Eve werkt uitstekend, misschien had de zang nog iets hoger in de mix gemogen. We worden ook getrakteerd op fantastisch gitaarwerk, noem het maar melodieuze shredding, of is dat contradictorisch? Echt seventies prog wordt het zelfs wanneer ook de dwarsfluit wordt bovengehaald, verbazend hoe alle stijlen naadloos in elkaar overgaan. ‘Night and Day’ lijkt wel een kruisbestuiving van Magenta, The Tangent en Frost, Marie-Eve is echt wel één van de betere zangeressen in het genre. Dat wordt ook nog eens bewezen in ‘Make Believe’, een nummer waarin Luke bewijst dat hij alles aankan op gitaar, van Malmsteen over Satriani naar Gilmour. ‘Hidden in Plain Sight’ klinkt zowaar een beetje poppy, maar heeft een fantastisch funky einde met het betere werk op drums en basgitaar. Op ‘Megacyma’ haalt de groep nog eens alles uit de kast, een ambient intro kondigt het naderend onheil van de tsunami aan om dan stilaan te ontaarden in een climax, waarin zowel vocaal als muzikaal alle registers worden opengetrokken, moderne stevige progressieve rock op zijn best. Het is aangenaam om vast te stellen dat jonge musici het genre nieuw leven inblazen, hoewel ze uiteraard niet vergeten waar de roots liggen. ‘Naturalis’ mag zich terecht bij één van de betere albums van 2016 scharen, verrassend hoe je ondanks alle invloeden toch origineel kunt klinken. Nog te vermelden is dat op sommige edities ook twee live-versies van nummers op ‘Rubidium’ te vinden zijn.
 
Line up :
Luke Machin : Guitars, vocals
Daniel Mashal : Bass, vocals
Marie-Eve de Gaultier : Keys, vocals
Elliott Fuller : Guitars
 
Claude Bosschem (4½ )

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
CD1

1. Nova Genesis
2. Il Cigno Nero [Reloaded]
3. Rosenkreuz (The Rose And The Cross)
4. Land Of Immortals
5. Aenigma
6. War Of The Universe
7. Of Michael The Archangel And Lucifer's Fall [Extract]
8. Excalibur
9. The Ancient Forest Of Elves
10. Son Of Pain
11. Prometheus
12. Drum Solo
13. Knightrider Of Doom
14. Warrior's Pride

 
CD2

1. The Astral Convergence
2. The Pride Of The Tyrant
3. Tormento E Passione
4. Demonheart
5. Bass Solo
6. Warrior Of Ice
7. Of Michael The Archangel And Lucifer's Fall Part II - Of Psyche And Archetypes
8. Dark Fate Of Atlantis
9. Dawn Of Victory
10. Quantum X
11. Ascending To Infinity
12. Emerald Sword
13. Finale

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Luca Turilli’s Rhapsody
Facebook

 

Luca Turilli is bij de symfonische metal liefhebbers al lang geen onbekende meer. Dit Italiaans meesterbrein heeft meer verdiensten dan op twee handen kan geteld worden. Het begon allemaal bij Rhapsody,  maar al snel blijkt dat hij ook solo zijn mannetje kan staan. Toen hij Rhapsody verliet had hij al lang alle wijsheid in pacht om zijn eigen Rhapsody verhaal verder te zetten. Naast de vele soloalbums maakte hij met Luca Turilli’s Rhapsody twee albums. Ondanks dat er slechts twee albums verschenen, is er nu al een live album met de titel ‘Cinematic and Live’. De titel doet ook vermoeden dat er meer is en dat is het ook. Luca Turilli's Rhapsody’s laatste album ‘‘Prometheus, Symphonia Ignis Divinus’ werd opnieuw gemixt in Dolby Atmos en is hiermee het allereerste studio album dat in deze nieuwe geluidservaring verschijnt. Het resultaat hiervan zal dan ook aangebracht worden voor de 2017 Grammy nominaties! Het was producer/mixing engineer Chris Heil (David Bowie, Bryan Adams, Scorpions) die toevallig in aanraking kwam met Luca Turilli’s meesterwerkje en meteen verkocht was om de mogelijkheden van Dolby Atmos aan de wereld te tonen. Hij liet er dan ook geen seconde over heen gaan om Turilli’ op te bellen met de vraag of hij het materiaal mocht gebruiken om te hermixen en ook deze was meteen verkocht. Er volgde een twee maanden lange samenwerking tussen de twee om het album te hermixen in een formaat dat een ongekende ervaring tentoon spreid. Chris Heil bekende dat hij tijdens de mix sessies meer en langere pauzes nodig had vanwege het complexe van de muziek en alles optimaal tot zijn recht wou doen komen als we er de begeleidende info op nalezen. Chris Heil wist er nog bij te vertellen dat deze muziek en combinatie van band, orkestratie en koor arrangementen gewoon gemaakt zijn om in dit geluid formaat te ervaren. Ook Luca Turilli zelf is laaiend enthusiast en spreekt van een totaalervaring waarbij het emotionele, visuele en cinematische effect samenstromen tot één geheel en spreekt van een revolutionaire uitvinding die de wereld zal veroveren op audiogebied. Om het met Turilli’s woorden te zeggen: “Dolby Atmos is als een machtig schilderdoek in een driedimensionale ruimte en stelt me in staat om band, orkest en koor rond me te platsen zoals ik in een echte situatie zou doen om de luisteraar een adembenemende reis in een paralelle dimensie te geven. Elk instrument kan eindelijk ademen in drie dimensies, het afspelen van de Dolby Atmos versie van de muziek is een goddelijke, muzikale ervaring van transcendentie. Geen grenzen voor de creativiteit meer. Deze nieuwe technologie maakt het mogelijk om mijn hart en ziel eindelijk te uiten in alle vrijheid”
 
Maar wat is Dolby Atmos nu eigenlijk? Dolby Atmos is een vrij nieuwe en unieke geluidservaring die vooral in cinemazalen gebruikt wordt en waarbij er buiten de gebruikelijke opstelling ook luidsprekers in het plafond gemonteerd worden en zo een akoestische honingraad vormen die een virtuele 3D ervaring geven aan  het geluid. Yamaha heeft dit systeem nu kunnen ontwikkelen in huiskamerformaat. Yamaha is dan ook blij om Luca Turilli’s medewerking te kunnen genieten om dit concept te promoten want slechts enkele releases werden tot nu in dit formaat uitgebracht. Het bestandsformaat is dan ook van die grote dat het enkel op Blu-Ray past.
 
Een leuk extraatje dat wegens de datagrootte op blu-ray staat. Niet zomaar in de cd-speler of pc dus. Is het echt meerwaarde? Of het echt een meerwaarde is zal de toekomst uitwijzen maar het zou de muziekwereld wel in staat stellen om een extra dimensie  toe te voegen waardoor je dit ervaart alsof je er middenin staat.
Jammer genoeg bezit ik niet over de geschikte installatie om deze ervaring ook mee te maken en moet ik me hier beperken tot de dubbele live CD ‘Cinematic And Live’ die op zich al een prachtige geluidskwaliteit heeft in simpele stereo! Op dit album kiest Turilli niet enkel uit songs van beide albums en  ‘Ascending To Infinity’ and the ‘Prometheus’ cinematic tours maar doet er ook nog Rhapsody klassiekers bij zoals ‘Land of Immortals’, ‘Warrior of Ice’, ‘Knightrider of Doom’ en ‘Emeral Sword’; aangevuld met nummers uit zijn soloprojecten zoals ‘Demonheart’. Zowel de Rhapsody nummers als de eigen zelf gecomponeerde nummers zijn grandioos om aan te horen in deze live versies. Met de krachtige vocalen van Alessandro Conti lijkt de Rhapsody of Fire zanger Fabio Lione al lang vergeten om het geheel te laten schitteren. Het is een ware metalopera waar je in complete live ervaring twee uur luisterplezier aan beleefd. De opnames zijn afkomstig van shows in Frankrijk, Duitsland en Spanje uit 2012 en 2016 en bevatten zowat alle nummers die Luca Turilli en band ooit bracht tot op heden. Ze brachten onlangs hun honderdste live show en deze release kan dan ook als jubileum album om dit te vieren. Elk van de muzikanten schittert op zijn eigen manier, zowel Turilli’s gitaarspel alsook de ritmesectie die beiden een solospot op het album krijgen. Dit is een top produktie die in handen was van Luca Turilli and Alex Landenburg. De mix van Christian "Moschus" Moos en mastering van Simone Mularoni maken dit een topper met een grote ronde kers bovenop de tart. Dit album klinkt zuiver, krachtig, en heeft een ziel. Dit is muziek zoals je ze wil horen klinken. De live sfeer van deze plaat druipt zo van de ganse plaat af en geeft een echt cinematisch gevoel.
​
Luca Turilli: Gitaar, Keyboards
Dominique Leurquin: Gitaar
Patrice Guers: Bass
Alex Landenburg: Drums
Alessandro Conti: Zang
 
Johan Kaethoven (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Longing For Love
2. One Step Closer
3. Out On The Run 3:59
4. When Love Fails
5. Long Gone
6. Burning Heart
7. Picture Of Love
8. Angels Of Heaven
9. Rain Song
10. Save Me
11. Don´t Give Up

Platenlabel
Steamhammer / SPV
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
SPV
 
Promo-agent
SPV
 
Website Artiest
Fair Warning
Facebook

 

Het Duitse Fair Warning werd reeds in 1991 opgericht door zanger Tommy Heart (ex-V2) en bassist Ule W. Ritgen (ex-Zeno). De band werd al snel vervolledigd door gitaristen Helge Engelke en Andy Malecek en drummer Jurgen “C.C.” Behrens. Volgens de bijgeleverde bio maakt Andy Melecek intussen geen deel meer uit van de band. Ondanks het feit dat de heren intussen dus reeds vijfentwintig jaar bezig zijn met Fair Warning moet ondergetekende toegeven voorheen nog nooit van deze band gehoord te hebben. Dit gemis stelt mij natuurlijk in staat om onbevooroordeeld hun muziek op mij af te laten komen. ‘Pimp Your Past’ is echter geen nieuw studio album. Het betreft hier elf nummers uit de eerste drie langspelers ‘Fair Warning’, ‘Rainmaker’ en ‘Go!’, die oorspronkelijk werden uitgebracht tussen 1992 en 1997, die op vraag van de Japanse platenfirma opnieuw werden opgenomen. Aan de essentie van de nummers werd hierbij echter niet geraakt, zo werden ze bv in exact dezelfde toonaard opgenomen als twintig jaar geleden. Enkel de productie werd wat opgefrist en de heren beschikken uiteraard over bakken meer muzikale ervaring dan toen. Een compilatie zouden we dit dus niet durven noemen, wel een schitterende buitenkans voor nieuwkomers zoals ik om het werk van deze band beter te leren kennen. Afgetrapt wordt er met ‘Longing For Love’, een stevig slappende bas riff, invallende drums, een hoge metalkrijs en de toon is meteen gezet. Deze mannen spelen Classic Metal met de grote ‘C’. Hun songs zitten sterk in elkaar en zijn haast allemaal een goed voorbeeld van goede songsmederij. ‘One Step Closer’ is een bloedheet nummer dat doorraast met het tempo van een goed getrainde stoomtrein. Al wie bij ‘Out On The Run’ ook spontaan aan het ‘James Bond Theme’ denkt, steekt zijn of haar vinger op. Het zal zeker niet met opzet gedaan zijn, enkel een toevallige notensequentie. Maar toch een beetje grappig. Voor de rest een sterk nummer overigens. ‘When Love Fails’ toont ten volle de gitaarkwaliteiten van Helge Engelken, de man kan zich volledig laten gaan in dit beresterke nummer. ‘Long Gone’ is de obligattoire power ballad maar ik kan mij heus niet voorstellen dat de band geen betere ballad dan dit in huis had om mee op te nemen in dit overzicht. Het lijkt wel gekopieerd uit ‘Hard Rock Voor Dummies’. Een trucje dat we al ontelbare keren eerder hebben gehoord en minstens evenveel keren beter ook. Een ander trucje uit het Grote Lexicon voor Metal is de kijk-eens-hoeveel-noten-per-seconde-solo-ik-kan-spelen-mama. Die wordt door Helge uitgevoerd in ‘Burning Heart’. Gelukkig overdrijft hij nergens en maakt z’n gitaarvirtuositeit deel uit van een voortreffelijke song.
‘Picture Of Love’ klinkt naar mijn mening noch als vis noch vlees en is alweer vergeten voor het volgende nummer begint. ‘Rain Song’ is dan weer een fantastische akoestische song met een prominente steel guitar. ‘Save Me’ is nog zo’n pareltje, geweldig catchy en swingend als een zichzelf respecterende tiet met een rotvaart. Fair Warning maakt niet het soort hard rock dat aanslaat bij de hippe metalheads, neen, dit is gefundenes fressen voor wie houdt van Oerdegelijke Songschrijverij gebracht door mannen met Metier. Een aanrader!
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Road To Victory
2. Deliverance
3. Savannah
4.  Tombstone
5. America
6. A Tale That Never Should Be Told
7. Gangs Of New York
8. Gladiator
9. People Of The Abyss
10. The Last Full Measure
11. Bonustracks:
12. Strike Hard Strike Sure
13.  Aftermath

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Civil War
Facebook

Drie volwaardige albums op evenveel jaar tijd, een eerste EP en een single niet meegerekend: er zijn weinig metalbands die het Civil War in deze eenentwintigste eeuw nadoen. Het kan niet anders of het trio Rikard Sundén, Daniel Mÿhr en Daniel Mullback kon zijn ei niet helemaal kwijt bij Sabaton, al lijkt het feit dat de Zweden op deze derde langspeler muzikaal geen stap hebben moeten terugnemen erop te wijzen dat gitarist Petrus Granar ook na het recente vertrek van snarenplukker Oskar Monelius en bassist Stefan Eriksson een enorm grote inbreng heeft op het schrijfproces. Toch is het vooral zanger Nils Patrik Johansson die de aantrekkingskracht van Civil War vormt – meer nog dan bij ’s mans andere bands, Astral Doors, Lion’s Share en Wuthering Heights. De reden daarvoor ligt voor de hand: zowel Lion’s Share als Wuthering Heights brengen iets complexere muziek, terwijl Johansson bij Astral Doors duidelijk laat horen dat hij op school nog in een Dio-coverband speelde. De uitspraak die zo typisch was aan de vereerde en betreurde Ronnie James Dio laat Nils bij Civil War vaker achterwege, terwijl hij zanglijnen voor de kiezen krijgt die vaak nog beter in het geheugen blijven plakken dan die van Astral Doors. Dat is ook belangrijk, want muzikaal is het allemaal toch iets simpeler, al weerhield ons dat niet om vanaf de snelle opener ‘Road to Victory’ al met de tenen op de vloer te tappen… en dat gedurende nagenoeg het volledige (bijna-)uur dat nieuweling ‘The Last Full Measure’ duurt te blijven doen. De titelsong verwijst natuurlijk naar het derde deel uit de ‘American Civil War’-trilogie van Michael en Jeff Shaara en als je de vorige albumtitels van Civil War kent, weet je meteen hoe de eerste twee delen van die boekenreeks heten. Er wordt vaak gezegd dat deze band tekstueel dicht aanleunt bij Sabaton, maar dat is eigenlijk niet helemaal waar. Die eerste band kiest immers uit thema’s die de volledige krijgsgeschiedenis beslagen, terwijl Civil War het toch voorlopig toch vooral bij de Amerikaanse burgeroorlog blijft houden – al mag je dat in ruime zin opvatten. We krijgen dus teksten over slavernij (‘Deliverance’), een beslissende veldslag waarbij het leger van Tennessee betrokken was (‘Savannah’) en kolonisatie (‘America’), maar ook over Doc Holiday (‘Tombstone’) en de bendes van New York. Tijdens hun recente, indrukwekkende passage in België, maakten de heren van Sabaton ook visueel erg duidelijk om welke historische gebeurtenis elk nummer ging, maar zo ver gaat Civil War niet: er worden veel minder details gepresenteerd en hier en daar blijven de songteksten een stuk vager, al stoort dat natuurlijk niet.Duidelijk is wel dat de heren er deze keer voor hebben gekozen om meer snellenummers op te nemen, wat meteen in de verf wordt gezet door ‘Road to Victory’ (heerlijk refreintje met achtergrondkoor) en ‘Deliverance’ (waar wel gas wordt teruggenomen voor een zeer memorabel refrein), voor er iets meer wordt vertrouwd op gitaargehak aan een gemiddeld tempo op ‘Savannah’, dat meer opvalt door de uitstekende strofes en brug. Op ‘Tombstone’ wordt er voor het eerst afgeweken van de geijkte formule door – ietwat gedurfd – te kiezen voor een polkatempo tijdens de strofes. Het is iets wat je eerder bij Alestorm of misschien bij het superieure Gloryhammer zou verwachten, maar het werkt om een of andere reden heel erg goed. Op ‘America’ mag de vocalist tijdens een rustige passage vol marsdrums en aanstekelijke keyboardmelodieën laten horen dat hij ook in de iets lagere regionen goed de weg weet, terwijl we onze lezers met veel plezier uitdagen om het refrein van ‘A Tale That Never Should Be Told’ ooit nog uit het hoofd te krijgen. Van het gitaarwerk tot de symfonische elementen: het is een song die gemakkelijk op een (we beloven dat dit de laatste verwijzing wordt) album van Sabaton had kunnen staan en dat is zeker een compliment. ‘Gangs of New York’ kent enkele leuke drum- en baspatronen, maar het is wachten tot ‘Gladiator’ begint om Civil War op zijn meest furieus te horen. De band heeft nooit zwaarder geklonken. ‘People of the Abyss’ ligt iets minder gemakkelijk in het gehoor, maar kent onder andere een lekkere solo voor het ruimte moet bieden aan de titelsong, die opent met een orgel en muzikaal tot het moeilijkere werk behoort. Overigens vormen ook de twee bonusnummers, ‘Strike Hard Strike Sure’ en de ballad ‘Aftermath’ zeker geen afvalmateriaal. Nils Patrik Johansson hoort tot de krachtigste (power)metalzangers van het moment, al zullen sommigen zijn ietwat snerpende stem nooit kunnen appreciëren. Dat hij op zijn eentje alles naar een hoger niveau blijft tillen, is een prestatie die ook de aankoop van ‘The Last Full Measure’ eigenlijk noodzakelijk maakt voor eender welke rechtgeaarde metalhead.
 
 
Dirk Vandereyken (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Borrowed Lives and Borrowed World 
2. Into the Void / Derinlere
3. A Soundtrack for the Lonely
4. Dark Desires
5. Halil Ibrahim Sofrasi
6. Final Riddle / Son Bilmece
7. Debris
8. Toy Soldier / Oyuncak Asker
9. Beautiful Delusion
10. Eskiya Dunyaya Hukumdar Olmaz

Platenlabel
EMP Label Group
 
Distributie
SPV
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Rock 'N' Growl Promotion
 
Website Artiest
Pitch Black Process

Pitch Black Process, vroeger gekend als Affliction, bestaat uit Emrah Demirel, Emre Demirel, Kerem Inci en Fikri Yargici en werd opgericht in Februari 1999. Het is overduidelijk te horen dat dit album is geproduced en gemixed door Daniel Bergstrand (gekend door zijn werk voor In Flames, Soilwork en Meshuggah). Het klink wel als een clone van In Flames. 'Borrowed Lives And Borrowed World' lijkt zo uit een In Flames album weggelopen. Zelfs qua stemgeluid zijn er kleine gelijkenissen te horen al haalt deze vocalist niet aan het niveau van Anders Friden. Deze track is van een hoog niveau zowel instrumentaal als vocaal. Deze band zal zeker zijn plaatsje kunnen veroveren binnen het genre als ze zo'n hoogstaand werk blijven afleveren. De volgende track is één van de drie nummers die een samenspel vormen tussen Engelse en Turkse lyrics. Ondanks ik er geen snars van versta klinkt dit samenspel verrassend goed zowel op deze 'Into The Void/Derinlere' als op de andere twee 'Final Riddle/Son Bilmece' en 'Toy Soldier/Oyuncak Asker'. Niet veel plaats voor cleane vocals maar eerder death metal grunts op 'A Soundtrack For The Lonely'. Gelukkig kiezen ze meer het pad van de grunts zodat ze toch hun eigenheid behouden en niet teveel klinken als een afkooksel en copycat van In Flames hoewel de gelijkenissen zullen blijven worden aangehaald door reviewers. 'Dark Desires' kan opnieuw genieten van een uitstekende productie en nagenoeg perfect klinkende grunts. Voor twee andere nummers kiezen ze voor een compleet andere aanpak. Het gaat om twee covers van traditionele Turkse nummers waar ze hun eigenheid aan geven. 'Halil Ibrahim Sofrasi' en 'Eskiya Dunyaya Hukumdar Olmaz' zijn twee bekende Turkse klassiekers die ze hier in een metaljasje steken. Wat ik hier vooral goed aan vind is dat deze nummers compleet klinken als PBP zonder referenties naar In Flames. Twee nummers heb ik nog niet besproken op dit album. 'Debris' een snelle track die hun melodieuze death metal naar een hoger niveau tilt en 'Beautiful Delusion' dat in dezelfde lijn ligt van 'Debris' maar met een aanstekelijker refrein door de cleanere vocal stukken.
 
Peter Smet (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Intro Confessions Of A Felon
2. Blood Money
3. Shoulda Known Better
4. Lexapro
5. Hold On
6. 1999
7. Razorblade Butterfly
8. Drug Music
9. A New Low
10. Hypocrite
11. X-Hale
12. End Of The World
13. Selfish
14. Numb
15. Violet (Bonus Track)

Platenlabel
Steamhammer / SPV
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
SPV
 
Promo-agent
SPV
 
Website Artiest
Dope

 

 

Dope is een Amerikaanse heavy metal band opgericht door vocalist Edsel Dope in 1997. De band mixt heavy metal met industrial invloeden. Zeven jaar na hun laatste album 'No Regrets' is de band terug met nieuw werk. In die zeven jaar hadden ze zoveel nieuw werk verzameld dat ze beslisten om hun nieuwste langspeler op te delen. Blood Money part 1 is zoals de naam duidelijk maakt het eerste luik. Openen doet de band deze nieuwe langspeler met 'Intro Confessions Of A Felon' dat enkel dient natuurlijk als intro op de eerste echte track, titeltrack 'Blood Money'. De band lijkt nooit weg te zijn geweest want dit nieuwe werk sluit perfect aan op wat ze zeven jaar geleden achterlieten. Regelrechte Industrial Heavy Metal. Een naadloze overgang naar 'Shoulda Known Better', een track met een wat retro feel in de zang. Het klinkt allemaal een beetje old school heavy metal met daar de elektronische industrial deuntjes doorgedraaid. Zonder pauze blijft het album doorgegaan want elke nummer volgt perfect op elkaar. Ze gebruiken dan wel tracks als deze 'Lexapro' om even rust te brengen in dit feestgedruis. Want wat ik vaak van gevoel krijg bij dit soort bands is dat het niet echt luisteralbums zijn maar eerder feest albums. 'Hold On' laat me vermoeden waar de band de afgelopen jaren mee heeft geworsteld. Gelukkig is er muziek, een medium dat voor velen onder ons heilzaam werkt en bands de inspiratie brengt die tot deze nummers leiden. '1999' is een nummer dat ook op een album van Rob Zombie of Marilyn Manson had kunnen staan. Twee andere bands die te situeren zijn binnen hetzelfde genre met elk hun eigen geluid. Het elektronisch gepingel klinkt soms wat druk in mijn oren, maar het is zeker niet overdreven. Ze weten net op tijd te stoppen en er een lekkere riff achteraan te gooien. Ook volgende track 'Razorblade Butterfly' is een schot in de roos. Catchy refrein en lekker dreunende gitaren. Ik ben geen superfan van Industrial maar we dienen als reviewer natuurlijk open te staan naar genres die niet binnen onze absolute voorkeur liggen. Brengt een band dan binnen z'n genre zo'n hoogstaand werk als deze 'Drug Music' dan maken ze mijn job een pak eenvoudiger en draaglijker. In deze track zitten elementen die ik altijd zoek in een goede metalsong. Goeie cleane zang, screams die de haren op je armen doen rechtstaan en gitaren die automatisch je nekspieren in beweging brengen. 'A New Low' is de volgende uitstekende track in het rijtje, van een comeback album gesproken. Dit album is niet zomaar in elkaar gegooid, maar hier is over nagedacht en er is tijd voor genomen. Het zal voor de fans een onaangename tijd zijn geweest om zolang te moeten wachten op nieuw werk van hun geliefde band. Maar dit is overduidelijk snel vergeten na de eerste luisterbeurt van dit album met nummers als deze 'Hypocrite' en het verrassende 'X-Hale'. Het feestje gaat ongeremd verder ook al luisteren we naar 'The End Of The World', het is niet het einde van dit aangename album. Ik hoop dat de organisatie van Graspop Metal Meeting deze band ook nog toevoegd aan de line-up, nummers als 'Selfish' doen de weide ongetwijfeld ontploffen. Met Rob Zombie is het genre al vertegenwoordigd dus deze band past er nog perfect bij. Eindigen doet dit eerste luik met 'Numb' met een bewerkte zangstem en met bonustrack 'Violet' dat nog eens alle registers openzet.
 
Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Kafir
2. Nour
3. The Call
4. Cub Of The Caliphate
5. Erhal
6. Eib
7. Just A Lie
8. Beyond The Wall
9. Kelem
10. Capital City Burns
11. As A Slave
12. Jasmine Harvest

Platenlabel
Overpowered Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Cargo Records
 
Promo-agent
Mike De Coene (Hardlife Promotion)
 
Website Artiest
Arkan

Arkan is een band die al sinds 2005 bestaat. Ze brachten op hun eerste albums een mix van melodic death metal en verschillende oriëntaalse invloeden. Met nieuwe zanger Manuel Munoz (ex The Old Dead Tree) slaat de band een nieuwe weg in en wordt de melodic death metal opzij geschoven voor de meer gothic metal die Manuel meebrengt van bij z'n oude band. Het eerste album in deze setting is ‘Kelem’, direct een schot in de roos. Het album opent sterk met 'Kafir' dat wordt opgeladen door een lange instrumentale intro en meerstemmige zang. Onmiddellijk kunnen we horen dat Manuel is gezegend met een ijzersterk stemgeluid. De meerstemmige zang voelt soms wat druk aan, maar zweverige oriëntaalse klanken weten deze perfect op te vangen. 'Nour' is een pak heviger dan de opener en grijpt je meteen naar de keel door de gesproken teksten (lijkt wel uit nieuwsberichten) die je op de achtergrond kan horen. De stem blijft een tijd de melodieuze lijn aanhouden om dan tijdens het tussenstuk over te gaan in een rauwer, heviger stemgeluid dat van mijn part heel het verdere album zo mag verder klinken. Ook instrumentaal weten deze jongens wel wat ze brengen, gitaren die geweldig samenhangen met de drums en zang. Oosters aanvoelende akoestische gitaarnoten openen 'The Call' waarna het nummer losbarst door de elektrische gitaren en de oosterse klanken enkel nog doorklinken op de achtergrond. Gelukkig is daar de ruwe stem weer die perfect past in deze track. Zo laten de mannen aan de oude fans toch horen dat ze het oude geluid niet volledig overboord gooien met een nieuwe zanger.  'Cub Of The Caliphate' laat weer het hogere, meer melodieuze stemgeluid horen maar denk maar niet dat het daardoor ook een rustige track wordt. Het duistere gitaargeluid geeft deze track de nodige schwung. Zeker het tussenstuk en eindstuk van deze track is meesterlijk in elkaar gezet, luister en geniet. Melodieuze death metal boven op 'Erhal', snoeiharde en snelle gitaren worden afgelost en bijgestaan door de heerlijke grunts. Een korte akoestische track doet even de rust terugkeren. 'Eib' is een gedurfde rustpauze halverwege dit album. 'Just A Lie' is dan weer de nieuwe Arkan met het cleane stemgeluid en de niet dreunende maar begeleidende gitaren die het nummer wel wat een commerciële indruk geven. Radiomateriaal zeg maar. 'Beyond The Wall' grijpt je bij de keel door de rustige, treurige zang. Een track die perfect laat horen wat deze nieuwe zanger deze band bijbrengt. Hierna is het de beurt aan titeltrack 'Kelem', een nummer dat best wel een tijdje blijft hangen. Kort maar met genoeg elementen om te blijven nazinderen net als het even korte 'Capital City Burns'. Deze laatste een monster dat je verslind met huid en haar en zelfs je beenderen doet vergruisen. Kort en krachtig, I like it. Door z'n korte duur van slechts anderhalve minuut leek het om een track te gaan die diende als intermezzo of als intro maar laat je niet misleiden door de lengte van 'As A Slave'. De band eindigt dit album op fenomenale wijze met 'Jasmine Harvest' een track die verrast en nog een verborgen gedeelte bevat dus haal dit album nog niet te snel uit je cd-speler. Een album en band die me aangenaam hebben verrast.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
 

1. I Hate AC Angry
2. 4TW
3. No Way To Go But Down
4. I Wanna Hurt Somebody
5. Appetite For Erection
6. Son Of A Motherfucker’s Son
7. The Balls Are Back In Town
8. Take You Shake You Break You
9. Cry Idiot Cry
10. Testosterone

Platenlabel
Steamhammer / SPV
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Georg Schroeder (SPV)
 
Website Artiest
AC Angry
Facebook
​

Onderbroeken-Rock’n’LOL! Indien de term nog niet bestond nemen wij er bij Keys & Chords meteen een patent op. Het genre ontstond waarschijnlijk samen met de geboorte van Spinal Tap en werd in de jaren negentig verder opgewaardeerd door bands als Green Jelly, Me First and the Gimme Gimmes, Blink 182 en nog tal van andere eeuwige pubers. Onderbroeken-Rock’n’LOL is niet meteen het genre zwaarwichtige muziek waarvoor u zich knus in de zetel nestelt met de hoofdtelefoon op, een glas wijn bij en de platenhoes (liefst met songteksten) in de hand. Acts binnen dit genre verkopen meestal ook geen sportpaleizen uit en claimen ook zelden de hoogste plek op een festivalaffiche. Maar in een club of op een festival zo ergens in de namiddag wanneer de zon nog ongenadig uw hoofd rood blakert is dit het ideale soort muziek om op en neer bij te springen en bier over uw buurman te morsen (die mens zag er toch al uitgedroogd uit). Bij AC Angry’s ‘Appetite For Erection’ dekt de vlag uiteraard ook volledig de lading. Diepzinnig geneuzel en Prog muziek hoeven we van deze vier heren uit Saarbrücken, Duitsland niet te verwachten. Eén blik op de albumcover (twee ouderwetse bommen en een kernkop in een compositie die de ‘Erection’ uit de albumtitel meer dan kracht bijzetten) en u weet hoe laat het is. Kijk daarbij ook naar songtitels als ‘I Hate AC Angry’, ‘I Wanna Hurt Somebody’, ‘Son Of A Motherfuckin’ Son’ en ‘The Balls Are Back In Town’ en u weet dat het tongue-in-cheeck gehalte van deze band tot elf gaat. Muzikaal klinkt het allemaal nog niet zo slecht. AC Angry zit in het hoekje van de (pret)punk/thrashmetal/hard rock.
Opener ‘I Hate AC Angry’ beukt er meteen lekker op los in een thrashy stijl à la Anthrax en met lyrics als ‘they make my assh*le bleed’ ,‘they never will succeed’, ‘I wish that they were dead, their lyrics are so bad’ of ‘I know they’re trying to kill my libido’ tonen de heren dat ze zichzelf vooral niet àl te ernstig willen nemen. Maar muzikaal zit het dus echt wel goed in elkaar, zelfs met een lekkere harmonicasolo halverwege. ‘4TW’ en ‘I Wanna Hurt Somebody’ zijn stereotiepe punksongs die het vooral van hun goed meebrulbare refreinen moeten hebben. Ideaal voor op de hete festivals dus. ‘No Way To Go Down’ is dan weer wel een zeer goed in elkaar geknutselde song en het meest ernstige nummer van de plaat te noemen. Zo tonen de jongens aan dat ze eigenlijk best wel goede muzikanten zijn ook. De riff van titelnummer ‘Appetite For Erection’ is wel zeer creatief geleend van Scorpion’s ‘Rock You Like A Hurricane’. Met ‘Son Of A Motherfucker’s Son’ onderneemt de band een goed geslaagde poging tot power ballad (denk hierbij aan Jon Bon Jovi’s ‘Dead Or Alive’ of Metallica’s versie van ‘Turn The Page’) met een tekst die een beetje de spot drijft met father-to-son lyrics zoals die van ‘Cat’s In The Craddle’. ‘The Balls Are Back In Town’, ‘Take You Shake You Break You’, ‘Cry, Idiot, Cry’ gaan verder in dezelfde punk/thrash richting zoals de eerste songs. Uitsmijter ‘Testosterone’ klinkt exact zoals de songtitel doet uitschijnen. Alle registers nog eens flink opengooien alvorens het feestje definitief afgelopen is. Dit schijfje luister vlot weg en wist menig maal een stevige glimlach op onze gelaten te toveren maar of het een prominente plaats in onze platenkast zal krijgen … dat denk ik eerlijk gezegd niet.
 
Jan Guisset (3)