DETAIL ALBUM
 
Track:

1. There's Nothing Left Pt. 1
2. The Hand Of John L. Sullivan
3. Welcome To Adamstown
4. Reptiles (We Woke Up)
5. The Days We've Yet To Meet
6. Life Is Good
7. The Last Serenade (Sailors And Fishermen)
8. The Guns Of Jericho
9. Crushed (Hostile Nations)
10. Hope
11. The Bride Wore Black
12. Until We Meet Again

Platenlabel
Vanguard / Spinefarm Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Flogging Molly

Flogging Molly is een Iers-Amerikaanse folk/punkgroep die al sinds 1997 hun met keltische invloeden doorspekte punkrock op de wereld loslaat.  Zes jaar hebben de fans erop moeten wachten maar eindelijk is er een opvolger voor het in 2011 verschenen album ‘Speed Of Darkness’. Het nieuwe album begint zoals we van de band kunnen verwachten, met akoestische gitaren, mandoline en violen. Dankzij de aangename Ierse zang van Dave King voel ik me direct in een Ierse pub met een halve liter Guinness voor m'n neus. 'There's Nothing Left Pt. 1' is het duidelijke bewijs dat folkmuziek ook cool kan zijn. Pure ambiance wordt op ons losgelaten met het energieke en enorm entertainende 'The Hand Of John L. Sullivan', de pub wordt in m'n gedachten overstelpt door Ierse danseressen passend bij deze leuke track. De ambiance gaat heerlijk door op 'Welcome To Adamstown', geen wonder dat hun album ‘Life Is Good’ is gedoopt. Dit is normaal niet m'n genre, het mag me best wat heviger, maar ik amuseer me zo verschrikkelijk bij het beluisteren van dit album. Een iets serieuzere noot horen we muzikaal en tekstueel in 'Reptiles (We Woke Up)', de lyrics bezorgen me toch even een krop in de keel. Wat is die Bodhran toch een plezier om naar te luisteren, zelf heb ik me er ooit ook aan gewaagd maar m'n toenmalige vriendin was er net iets bedrevener in. Het einde van het nummer schreeuwt gewoon om uit volle borst meegezongen te worden, ongetwijfeld zal dit live voor kippenvel momenten zorgen. Verder genieten met 'The Days We've Yet To Meet' dat het ambiancepeil weer wat omhoog krikt. Tijd dan voor titeltrack 'Life Is Good', opnieuw een met Ierse folk doorspekte track. Viool, fluit, mandoline, drums alles passeert de revue en ik laat me nog een pint Guinness tappen. Kan het nog Ierser aanvoelen dan op deze 'The Last Serenade (Sailors And Fishermen)’? Een schitterende ballad opgedragen aan de zeevaarders. Dat Ierse folk en rockmuziek geweldig samen passen hebben we nog al gehoord bij bands als The Pogues en Dropkick Murphys dus Flogging Molly zijn niet de enige. 'The Guns Of Jericho' zet dit nog eens extra in de verf. En wat dan gedacht van het schitterende 'Crushed (Hostile Nation)' dat de haren op m'n armen deed rechtop staan en me kriebels bezorgde over heel m'n rug. Nu zal die doedelzak er wel veel mee te maken hebben, toch één van m'n lievelingsinstrumenten. Maar niet enkel de intro is super, ook de rest van de track is van hoogstaand niveau. M'n favoriete track van het album. Geen seconde stelt dit album me teleur, ik blijf met veel plezier gekluisterd aan m'n laptop. 'Hope' is weer eentje dat aan het lijstje van supertracks kan toegevoegd worden. Het grootste nadeel aan geweldige albums blijft steeds weerkeren. Die zijn toch altijd zo snel voorbij. Met 'The Bride Wore Black' zijn we al aan het voorlaatste nummer aangekomen. “Time flies when you're having fun” zeggen ze dan. Met 'Until We Meet Again' is er een eind gekomen aan dit album, maar zoals de titel van deze track al zegt, tot de volgende keer dat ik dit album zal beluisteren.
 
Peter Smet (4 ½)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Love's Holding On
2. I See Fire
3. On The Edge Of Our Time
4. Hey Hey My My
5. Lived Our Lives Before
6. When Truth Hurts
7. Forever Free
8. Lost In Love
9. The Line

Platenlabel
Steamhammer
 
Distributie
SPV
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Mirko Marten (SPV)
 
Website Artiest
Axel Rudi Pell

Axel Rudi Pell is een Duitse heavy metal gitarist die al sinds 1989 als solo artiest bekend staat. Hoewel de naam tegenwoordig al synoniem staat voor de band die samen met hem verscheidene podia weet in te palmen. Leuk weetje is dat net op het moment dat ik deze review schrijf, hij zijn 57ste verjaardag viert (geboren 27 juni 1960). Met ‘The Ballads V’ is Axel Rudi Pell reeds toe aan de vijfde editie van deze rustige verzamelaar nadat het vierde luik in 2011 werd gereleased. Hij is momenteel ook bezig met de voorbereidingen van z'n volgende langspeler die ergens begin 2018 zal verschijnen. Maar eerst deze ‘The Ballads V’ waar toch een aantal verrassingen op te horen zijn. Het album begint al direct met de eerste, en misschien wel grootste, verrassing. Nog nooit eerder hoorden we, in de bijna dertig jaar lange carrière van Axel Rudi Pell, een gastzanger(es) op z'n albums. Een idee dat al langer in z'n hoofd speelde maar nooit de stem vond die perfect paste. Tot nu. Niemand minder dan Bonnie Tyler vervult de droom die Axel al langer had met een nummer speciaal voor haar geschreven. Samen met Axel Rudi Pell 's zanger Johhny Gioeli brengen ze het nieuwe nummer 'Love's Holding On'. Startend met de genialiteit van Axel's gitaarspel en afgelost door de zang van Johhny en Bonnie. Dat Bonnie Tyler het nog altijd in zich heeft kunnen we direct horen. Toch nog altijd één van de beste rock zangeressen. De toon is direct gezet op dit album. Volgende track is een cover van het schitterende 'I See Fire' van Ed Sheeran, ondanks de knappe stem van Johhny Gioeli, het vervangen van de akoestische gitaarbegeleiding door piano en het gitaarspel van Axel Rudi Pell  kan deze versie wat mij betreft niet tippen aan het origineel. Maar desalniettemin is dit een steengoede cover, vooral wanneer de elektrische gitaar de track naar z'n hoogtepunt voert. Op naar een tweede nieuwe track met het bijna acht minuten durende 'On The Edge Of Our Time'. Voer voor de echte fans want mij gaat het snel vervelen, ik hoor wel eens graag een ballad maar een volledig album wordt al snel teveel. Dit gaat natuurlijk niet over de kwaliteit van de songs want die is schitterend maar over persoonlijke smaak. Het lijkt wel meer een album uit de 80's dan één uit 2017, en dan mag je het classic noemen terwijl de tracks toch een overzicht vormen van de voorbije zes jaar. 'Hey Hey My My' is een herwerkte versie van Neil Young's classic en geïnspireerd door de hitserie Sons Of Anarchy. Toch wel één van m'n favoriete series van de afgelopen jaren en een track die perfect bij de sfeer past. De volgende nummers zijn vooral gekende albumversies in een nieuw jasje waaronder 'Lived Our lives Before' (Circle Of The Oath, 2012), 'When Truth Hurts' (Into The Storm, 2014) en 'Forever Free' en 'Lost In Love' beiden uit het meest recente album ‘Games Of Sin’ uit 2016. Goede songs maar voor mij ook niks meer, de fans echter zullen er zeker van smullen. Smullen zullen de fans ook van de nooit eerder uitgebrachte live-versie van 'The Line' en al zeker van afsluiter 'Mistreated'. Deze laatste is een veertien minuten durende live cover van de Deep Purple klassieker opgenomen tijdens de show die het 25-jarige bestaan van Axel Rudi Pell 's carrière vierde.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM
​
Tracks:

1. The Witness
2. Colours of Darkness
3. I Pray
4. Into Black
5. To Begin Again
6. The Idol Counterfeit
7. A World Awakens
8. Diagnose

Platenlabel
Sensory Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
Niet meegedeeld
 
Website Artiest
Damnations Day

Na het alom geprezen debuutalbum uit 2013 en de daaruit voortvloeiende optredens met o.a. Nightwish, Helloween en Accept, hebben de jongens van het Australische Damnations Day hun opvolger klaar. Ze zijn actief in het genre van de powermetal, een wereldje met heel veel concurrentie en het is dan ook heel moeilijk om er bovenuit te springen. En met hun laatste cd gebeurt dat ook niet echt, het is heel degelijk gebracht maar niet echt vernieuwend. Waar bij hun debuut nog thrash metal de bovenhand voerde neigt de muziek nu eerder naar melodieuze progressieve metal, wat vanuit mijn persoonlijke voorkeur zeker een goede evolutie is. De groep draait nog steeds rond de broers Kennedy, intussen werden wel een nieuwe bassist en gitarist aan de line-up toegevoegd. Of deze personeelswijziging nu voor een nieuwe wind heeft gezorgd is niet duidelijk, maar feit is wel dat van bij het begin de toon gezet is. Waar het openingsnummer ‘The Witness’ nog stevige gitaarriffs, dubbele basdrums en zang met hoge pitch voorschotelt, krijgen we verder meer te maken met melodieuze powermetal met zeker ook een knipoog naar Dream Theater. Zanger Mark Kennedy speelt hierin ook een grote met zijn zeer veelzijdige stem. Vaak zakt het tempo wat met zelfs enkele heuse ballads, zoals Into Black met een akoestische intro op gitaar en naar het einde toe orkestrale begeleiding. In ‘The Idol Conterfeit’ hoor je een mix van krachtige AOR, hard rock en metal, toch een beetje de rode draad doorheen dit album. Maar zoals gezegd mis je toch een beetje creativiteit, zo had het titelnummer net iets meer tempo- en sfeerwisselingen mogen bevatten. Kortom, dit is zeker wel een goed album, maar de composities mogen nog een opwaardering krijgen.
 
Line up :
Anthony J Finch: bass
Dean Kennedy: drums
Mark Kennedy: guitar, vocals
John King: guitar
 
Claude Bosschem (3½)                                                                              

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Warning (Intro)
2. Run Like the Wind
3. Rodents in a Wheel
4. Heading for Midnight
5. Cleansing/The Aftermath
6. Void
7. Grateful
8. Under Silver Selene
9. We Stand
10. The Pantomime

Platenlabel
Minotauro Records
 
Labelnummer
M2017-6
 
Distributie
Minotauro Records
 
Promo-agent
Minotauro Records
 
Website Artiest
Agressiva

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik veel metalbands uit Spanje ken, laat staan dat ik een Spaanse thrashmetal band zou denken te kennen. Dan is daar met dit uit Madrid afkomstige Agresiva dan bij deze verandering in gekomen. En ik moet zeggen, de kennismaking is bijzonder aangenaam te noemen. Met ‘Decibel Ritual’ is de band al aan hun derde full CD toe. De naam Agresiva klinkt in het Engels eigenlijk een beetje onnozel maar wanneer je het op z’n Spaans uitspreekt, met een ingeslikte doffe “g” en de v als een “b” wordt het eigenlijk best wel cool. En dat Agresiva een band met ambitie is mogen we gerust geweten hebben. Het album werd opgenomen in de thuishaven maar voor de mix trok men naar de Finnvox Studios in Helsinki, Finland waar Mika Jussili het geheel een volwaardig organisch en dynamisch geluid mee gaf.  OK, de intro is compleet belachelijk en er volledig over: “Warning! What you’re about to hear is an insane anthology of loudness. This is the decibel ritual. Listen at your own risk” WTF! Waarna er een gebeuk losbarst die het ergste doet vermoeden. Gelukkig, na een dertig tal seconden verandert ‘Run Like The Wind’ toch in een aanvaardbare song. Ik moet echt zeggen, de nummers zijn allemaal melodisch zeer sterk en muzikaal goed onderbouwd. Het is geen schande dat Agresiva zich enorm laat inspireren door het bay area thrash geluid zoals goed te horen is in ‘Heading For Midnight’. Y Void comienza con una voz de mujer gritando algo muy enojado en español, pero no tenemos idea de lo que está tan furiosa. Maar hé, als die Scandinavische band hun albums mogen vullen in hun moerstaal, waarom zouden die Spanjolen dat dan niet mogen? Thrash metal is een stijl die allesbehalve dood lijkt te zijn, integendeel zelfs maar waarin nog maar weinig vernieuwends gedaan lijkt te kunnen worden. Agresiva houdt zich binnen het genre meer dan behoorlijk recht middels kwalitatieve songs, kunstig vakmanschap en een degelijke sound.
 
Jan Guisset (3½ )

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Intro
2. Through The Vortex
3. Black Death
4. Archon
5. Interlude
6. Bound To Annihilate

Platenlabel
Eigen Beheer
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Prtomo-cd
 
 
Promo-Agent
Morbid PR
 
Website Artiest
Dystopia

Dystopia is een Nederlandse black-metal band die met Chaos Philosophorum een vervolg uitbrengen na hun in 2015 gereleaste debuut Haat. Black-metal is m'n ding niet en dat zal het waarschijnlijk nooit worden, maar als reviewer moet je soms eens door de zure appel heen bijten. Objectief dit album beluisteren is dan de boodschap. Het bombastische en grotendeels instrumentale 'Intro' klinkt alvast niet zo verschrikkelijk als ik had gedacht. Ook vocaal kan ik deze opener nog best pruimen. Benieuwd naar wat ik nog verder voorgeschoteld krijg. 'Through The Vortex' is het duistere vervolg op de intro, nu is dit niet een track die makkelijk te beluisteren of te beoordelen is. Het is een lange track van ruim tien minuten, zoals de meeste op dit album trouwens, met toch wel complexe lijnen zowel vocaal als instrumentaal. Zoals eerder al aangehaald niet de muziek die ik me zou aanschaffen maar als ik deze band zou horen spelen op een metalfestival zou ik wel eens durven blijven staan. Ook 'Black Death' brengt ons meer van hetzelfde, duistere, angstige gevoel naar buiten. Maar ja met zo'n titel is de sfeer al gezet voor je het nummer hebt beluisterd. Gelukkig is het geen pest deze track maar ik neem aan dat deze geapprecieerd word door liefhebbers van het genre. 'Archon' begint met een wat melancholisch geluid in plaats van het complexe, duistere gedreun zoals in de andere nummers. Hierdoor vind ik het wat meer klinken als een death metal track maar ik kan er natuurlijk compleet naast zitten want ik ben te weinig mee met deze genres. Hoe moet nu een goede black metal plaat klinken? Als ik luister naar 'Interlude' en het naadloos aansluitende slotnummer 'Bound To Annihilate' die zo een monstertrack creëren van ruim  twintig minuten mag het van mij best zoals deze klinken. De afwisselende sound in 'Interlude' word bijzonder effectief aangevuld door het bulderende 'Bound To Annihilate', snelle drums, door merg en been snijdende vocalen en de constant wisselende gitaarlijnen maken van deze laatste nummers de beste van de plaat.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Symphony Of Death
2. Within His Power…
3. Act Of Violence
4. Melancholia
5. 3rd Time In Greenland
6. Rosemachine
7. Grandiloguent Passaway
8. Subordinated People
9. Spaced Out
10. Bonustracks: Disc 2 Demos from 1990 to 1992
11. Careless world
12. Melancholia
13. Epoch of Insanity
14. One Crime ’90
15. Instant Madness
16. Spaced Out
17. 3rd Time in Greenland
18. Grandiloguent Passaway
19. Within his Power… Omnivorous Malignancy
20. Children of Pain
21. New Winds from the Multiverse
22. Into the Dreamside
23. Masked Dance
24. 25

Platenlabel
Minotauro Records
 
Labelnummer
M2017-1
 
Distributie
Minotauro Records
 
Promo-agent
Minotauro Records
 
Website Artiest
Antidote

Antidote, dat was een Finse thrash/speed metal die actief was van 1986 tot 1996 ongeveer en in die periode een handvol demo’s plus drie volwaardige studio albums afleverde. In de bio worden ze omschreven als Progressive Thrash maar het is niet omdat je jezelf progressive noemt dat je het ook bent natuurlijk, daar zijn wel wat meer dan enkele tempowisselingen binnen één song voor nodig. 'The Truth' was hun officiële debuutalbum uit 1992 en wordt nu door Minotauro Records heruitgebracht in een geremixte versie, aangevuld met een bonus CD met daarop demo’s uit de periode 1990 tot 1992. Antidote brengt eigenlijk gewoon goede, old-school thrash metal. Liefhebbers van die stijl van thrash zullen hier zeker met plezier mee op kunnen headbangen en de luchtgitaren volop laten scheuren. Misschien vonden de heren zichzelf destijds wel progressief doordat ze hun riffs en melodieën vaak alle kanten laten uitgaan. Soms klinkt dat goed, zoals in 'Act Of Violence', even vaak gaat het echter vreselijk mis, zoals in 'Symphony of Death'.  Zanger Nino Laurenne laat zijn vocalen variëren tussen hoge screams en diepe grunts maar klinkt eigenlijk nog het best wanneer hij zich daar gewoon ergens midden tussen houdt. Logge riffs worden vaak gecombineerd met een lekker tempo zoals in bv 'Melancholia' en 'Subordinated People' is gewoonweg pure, lekkere thrash met scheurende solo's en shouted choruses. Over de bonus schijf met de demos kunnen we kort zijn, wij zien echt het nut hiervan niet in. Niet alleen is de kwaliteit abominabel, het verschil tussen de demoversies en de versies op het album zijn helemaal niet zo groot. Voor de songs uit de demo’s die het album niet gehaald hebben, wel, daar was waarschijnlijk een redden voor en die hoor je ook. Of het nu echt nodig was om dit album opnieuw uit te brengen, daarover gaan wij ons niet uitlaten. De kwaliteit van Antidote is zeker niet slecht maar springt er nu ook weer niet direct boven uit. Pure thrashers zullen dit vast en zeker wel kunnen pruimen.
 
Jan Guisset (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Progressus In Idem
2. New World Fiction
3. Because Something Might Happen
4. This Fear
5. Tearful Farewell
6. This Solitude
7. Butterfly Invasion
8. Broken Wing
9. Inure

Platenlabel
Sensory Records
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Bertus Distribution
 
Promo-agent
Mike de Coene (Hardlife Promotions)
 
Website Artiest
Until Rain
Facebook

Dat Internet de landsgrenzen doet vervagen, is bij muziek overduidelijk. Ook de Griekse groepen zijn aan een opmars bezig. Deze keer krijgen we progmetal van Until Rain en niet zomaar de eerste de beste progmetal maar progmetal van de bovenste plank. De groep verweeft het ‘oudere’ Dream Theater met moderne klanken. De muziek lijkt op die van Haken maar beter. Ingewikkelde stukken volgen mekaar op met zelfs af en toe een grunt, die slechts occasioneel aanwezig is en niemand hoeft af te schrikken. De verandering ten opzichte van vroeger werk is immens. Cons Marg, die je kunt kennen van het Epic Rock Choir dat met Arjen Lucassen optrad, nam de zang over vanaf 2015 en dat blijkt een uitstekende keuze. Die man heeft een stem en een bereik die je het best kunt vergelijken met die van Daniël Gildenlöw van Pain Of Salvation. Maar Cons is niet de enige reden voor de vernieuwde sound van de groep, ook de riffs klinken anders door het fameuze down-tuning van de gitaar, waardoor alles wat heviger en dieper klinkt. De nummers zijn, hoe kan het ook anders bij progmetal, meestal langer dan vijf minuten en het titelnummer ‘Inure’ klokt zelfs dertien minuten. Maar door de variatie binnen de nummers, slaat de verveling nooit toe en blijft ieder moment onvoorspelbaar. De twee hoofdcomponisten Lef Germenlis en Theodore Amaxopoulos zijn omringd door de ingenieuze bassist Linus Abrahamson (Andromeda, Constancia), workaholic Matthew Vella van Malta op drums en de getalenteerde Donna Zed voor de backing vocals. De mastering van de CD werd gedaan door Daniel Cardoso van Anathema. Vanaf het openingsnummer ‘Progressus In Idem’ krijg je prachtige zangmelodieën en krachtige keyboard orkestraties aangevuld met krachtig gitaarwerk. Die formule en de variatie van stijlen binnen de nummers blijft een vast gegeven en voor je het weet ben je aan het gaatje. ‘Inure’ is een album waar niets op aan te merken valt en dat heel moeilijk weg te leggen is. En zoals altijd bij goede progmetal, groeit de plaat bij iedere beluistering. Dit zou wel eens de ontdekking van het jaar kunnen zijn.
 
Line-Up:
Cons Marg: zang
Donna Zed: backing
Theodore Amaxopoulos: gitaar
Lef Germenlis: keyboards
Linus Abrahamson: bass
Matthew Vella: drums
 
Danny Focke (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Stoke The Fire
2. Betray And Degrade
3. Something Else
4. I'll Survive
5. Let You Down
6. Against The Wall
7. Let Me Heal
8. Saviours
9. Nothing Left
10. Count Me Out
11. Emotionless
12. Sell My Soul

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Promo-Agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Seether

Een metalband uit Zuid-Afrika kom je zelden tegen. Seether geldt dan ook als de bekendste en meest succesvolle (metal)band uit dit Afrikaans land. Ze delen hun muziek met de wereld sinds 1999, toen nog onder de naam Saron Gas. Toen ze werden opgepikt in 2000 door platenlabel Wind-Up Records veranderden ze hun naam in Seether, naar een nummer van de band Veruca Salt. De doorbraak kwam er in 2002 met het album ‘’Disclaimer’, 'Fine Again' bereikte de Amerikaanse hitlijsten maar het meest succesvolle nummer 'Broken' werd niet eens uitgebracht als single. 'Broken' werd een aantal jaren later heruitgebracht in een vernieuwde versie samen met Amy Lee van de band Evanescence. De eerste nummer 1 single kwam er met ‘Remedy’ uit het album ‘Karma And Effect’ uit 2005. Hierna volgde nog het akoestische album ‘One Cold Night’ dat tot stand kwam door maagproblemen van zanger Morgan en hij het geplande optreden niet wou cancelen. Ze besloten dan maar om een akoestische set te brengen die bijzonder in de smaak viel. Na een aantal persoonlijke problemen van zanger Shaun Morgan, de relatiebreuk met Amy Lee, z'n alcoholverslaving en een aantal line-up wissels bracht de band nog drie albums uit voor deze nieuwe ‘Poison The Parish’ namelijk;  ‘Finding Beauty In Negative Spaces’, ‘Holding On To Strings Better Than Left To Fray’ en ‘Isolate And Medicate’. Dit nieuwe album bewijst direct dat Seether belange nog niet is uitgezongen en dat post-grunge nog wel degelijk bestaat. Ik was vroeger fan van Nirvana, Soundgarden, Screaming Trees en Pearl Jam en was dan ook direct fan van de post-grunge strekking toen ik meer naar metal begon te luisteren. Bands als Staind, Cold, Creed en deze Seether klonken toen meermaals door m'n stereo-installatie. Ik ben blij dat ik dit album kan reviewen want het is een feestje van begin to eind. Vanaf opener 'Stoke The Fire' zit ik op het puntje van m'n stoel en lijk ik wel tien jaar terug te keren in de tijd toen dit genre het merendeel van m'n platencollectie besloeg. Shaun Morgan heeft nog steeds die doordringende, schurende typische grunge stem en samen met de razende gitaar die hij zelf voor z'n rekening neemt stuwt hij deze track de hoogte in. Natuurlijk mogen we ook de lekkere bastonen van Dale Stewart niet vergeten evenmin als de beukende drumpartijen van John Humphrey. Ook al bestaat de band slechts uit drie leden op 'Betray And Degrade' merk je daar niks van. Dit lekker swingende grunge nummer knalt alsof er minstens vijf bandleden hun passie in loslaten. Terug van nooit weggeweest, dat gevoel krijg ik wanneer ik het album beluister. Ik zal de oudere albums nog eens vanonder het stof moeten halen want nummers als deze 'Something Else' doen me denken aan hun vroegere werk waaronder ‘Fine Again’ onder andere. De akoestische intro brengt nog meer herinneringen naar boven, genieten van de nostalgische gevoelens die de overhand nemen. Dit zet de kwaliteit van deze 'I'll Survive' nog eens extra in de verf. O.k. het is misschien niet allemaal vernieuwend maar waarom zou je afwijken van een stijl die je als gegoten ligt. Nummer na nummer bewijst Seether op dit album dat dit nog steeds zo is. Luister maar naar de energie en passie die afspat van 'Let You Down', mijn favoriet van het album. De gevoelige snaren worden aangeslaan op het geweldige 'Against The Wall', de stem van Shaun die door merg en been weet de snijden met z'n schurende, schreeuwende geluid. De superlatieven blijven zich opstapelen bij het doorlopen van dit album want ook 'Let Me Heal' is een nummer van de bovenste plank met die lekkere bas intro. Nog meer van dat lekkere baswerk op 'Saviours', de woofers krijgen het zwaar te verduren. Gegarandeerde daverende dansvloeren waar deze band live de revue zal passeren. Laat ons hopen dat ze in de nabije toekomst ook België aandoen. Dat ook de gitaar en drums meedoen en niet alleen de basnoten hier de toon zetten krijgen we te horen op 'Nothing Left', geweldige gitaarriff met de twinkelende cymbalen op de achtergrond waarna het nummer ontploft in een blast van razende screams, drums en gitaar. Metal ten top want dit is zoveel meer dan gewoon maar post-grunge. Het einde van het album nadert langzaam maar zeker, gelukkig hebben we nog een aantal nummers om te genieten en alle remmen los te gooien. 'Count Me Out' geldt totaal niet voor deze band want met zulke nummers bewijs je dat je nog steeds je plaats verdiend op de mainstage van de grootste metalfestivals.  Een rustige track met wat zweverige effecten, voelt allemaal wat science fiction aan, is het eerste wat opvalt aan 'Emotionless'. Ze beperken deze effecten enkel tot de chorussen want tijdens de refreinen horen we de band knallen zoals op de rest van het album, vol overgave. Het laatste nummer is nogmaals een iets rustiger nummer maar weet op z'n eigen manier toch weer te knallen. Een waardige afsluiter is deze 'Sell My Soul' van misschien wel hun beste album tot nu toe.
 
Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Wolf To The Moon
2. Cold Hearted Woman
3. Hunting Humans (Insatiable)
4. Stand And Fight
5. Ariel
6. Too Late For Tears
7. Black Masquerade
8. Silence
9. Hall Of The Mountain King
10. Still I’m Sad
11. Emotional Crime (Japan Bonus Track)
12. Ariel (Radio Edit)
13. The Temple Of The King (Live)

Platenlabel
HNE Recordings Ltd
 
Labelnummer
HNECD085
 
Distributie
Cherry Red Records
 
Website Artiest
Ritchie Blackmore

Wat we hier momenteel voor ons hebben liggen is geen nieuw Rainbow album maar wel een heruitgave van het (voorlopig?) laatste studio album uit 1995, opgefrist met enkele extraatjes zoals ‘Emotional Crime’ (dat oorspronkelijk enkel op de Japanse versie van het album stond), een radio edit van ‘Ariel’ en een live versie van ‘The Temple of the King’. Deze heruitgave kadert natuurlijk in de Rainbow reïncarnatie die Ritchie Blackmore vorig jaar uit de grond stampte en de daarbij groots opgezette live optredens. Maar op zich is deze heruitgave geen slechte zaak omdat het oorspronkelijke album toch dreigde wat verloren te geraken in de plooien van de geschiedenis. Laten we het even kort schetsen. In 1993 bleek het ego van de heer Blackmore tè groot geworden te zijn om nog in de toerbus van Deep Purple te passen. Blackmore vs de rest van Deep Purple bleken zelfs nauwelijks “on speaking terms” te zijn tijdens wat Ritchie Blackmore’s laatste Deep Purple tour zou blijken te worden, hetgeen de kwaliteit van de optredens zeker niet ten goede kwam.  Gegokt en verloren verliet Blackmore voor de zoveelste-maar-ditmaal-definitieve-keer de band. Eigenlijk was het zijn bedoeling om ‘Stranger In Us All’ als een solo album uit te brengen maar onder druk van zijn platenlabel en management werd uiteindelijk toch besloten om het onder de naam Ritchie Blackmore’s Rainbow te releasen. Blackmore liet zich voor dit album omringen door, op dat moment nog, jonge onbekende namen zoals Doogie White als zanger, Paul Morris (keyboards), Greg Smith (bas) en John O’Reilly (drums). Ook zijn reeds toenmalige levensgezellin Candice Night dook her en der al op om de backing vocals te verzorgen en schreef al mee aan de nummers ‘Wolf to the Moon’, ‘Ariel’, ‘Black Masquerade’ en schreef de lyrics op de bewerking van ‘Hall of the Mountain King’. Uitgebracht in 1995, de volle boomperiode van grunge en alternative metal werd het album slechts een bescheiden succes in Scandinavië en Japan. In 1997 hing Blackmore zijn gitaar aan de wilgen en richtte met Night de folk/rock act Blackmore’s Night op. Maar nog even terug naar het album nu. Zoals aangehaald, is het wel een beetje zonde dat deze plaat vergeten dreigde te worden want kwalitatief is dit toch wel een sterk album. Opener ‘Wolf to the Moon’ bevat dezelfde sfeer en drive als Deep Purple’s ‘Highway Star’. ‘Hunting Humans’ klinkt werkelijk spookachtig lekker. ‘Stand and Fight’ rockt en rolt lekker door en bevat een heerlijke mondharmonica partij (ingespeeld door Mitch Weiss).  Het reeds vernoemde ‘Ariel’ draagt (mede door de bijdrage van Night) al een zware renaissance stempel en was dus al een voorbode van hetgeen de twee later zouden uitbrengen. Ook in ‘Black Masquerade’ horen we al een gipsy gitaar voorbijkomen. ‘Silence’ drijft dan weer op een moddervette groove en sappige blazers en bevat een beetje een a-typische solo van Blackmore. ‘Hall of the Mountain King’ is in de versie van Blackmore werkelijk subliem te noemen. Er waren/zijn natuurlijk al heel wat rockbands geweest die zich aan dit meesterwerk van Grieg gewaagd hebben maar volgens mij waren/zijn zij de eersten die er ook lyrics bij bedachten en ook Blackmore’s arrangement geeft het net die geniale twist. Niet dat het voor ons nodig was, wij waren al overtuigd van de pracht van dit album maar wij zijn al bij al toch blij dat deze plaat een welverdiende tweede kans krijgt.
 
Jan Guisset (4)

DISC: 1
HEADLINER
DOWN DOWN DOWN
JESSE AND WILL
SAN JOAQUIN
LIFE OF THE PARTY
SHADOW BOXING
HELPLESS HEART
DEVIL RAIN
MISERY ROAD
GOIN' DOWN FOR THE LAST TIME

DISC: 2
LAST KISS
SURE GOT THE POWER
MEXICO
LOSIN' KIND OF LOVE
HOTEL LA RUE
FEEL THE PAIN
CITY OF ANGELS
THE MILL'S ON FIRE
I KEEP GOING/HARD BARGAIN
LAST KISS (MONO VERSION)

DISC: 3
ONE NIGHT STAND
THIEF IN THE NIGHT
HARD MAN (BLESS MY SOUL)
HARD HEADED WOMAN
I WOULD NEVER LEAVE
DANCER
LITTLE CHERIE
LATE NIGHTS
TWO TIME LOSER
AIN'T NO WAY
LATE NIGHTS (MONO VERSION)

DISC: 4
BLAME IT ON THE NIGHT
ROCK ÂòN ROLL YOU
HYPNOTIZED
DON'T WASTE MY TIME
STRANGER
CADILLAC
FORTUNE TELLER
GETAWAY
HEADLINER
BLAME IT ON THE NIGHT (MONO VERSION)

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNEBOX 878

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Joe Lynn Turner

Fandango is oorspronkelijk opgericht in 1976, toen zanger Joe Lynn Turner, gitarist Rick Blakemore, bassist Bob Danyls, en Abe Speller op drums een leuk samenwerkingsverbod hadden gesloten. Later kwam daar ook nog Danny LaRue bij op de ivoren toetsen. Ze werden ontdekt door RCA Records tijdens optredens in lokale clubs in het tri-state gebied van New Jersey, New York en Connecticut, dezelfde lokatie die de wereld Twisted Sister gaf. Tussen oktober 1977 en maart 1980 bracht Fandango vier albums via RCA, ‘Fandango’ (1977), ‘Last Kiss’ (1978), ‘One Night Stand’ (1979) en ‘Cadillac’ (1980). 

Hun muziek mogen we het best omschrijven van eclectisch naar melodische rock, voeg daar nog wat elementen jazz en pop en country aan toe en je kreeg de juiste formule van hun geluid.
Naarmate ze meer en meer in het grotere live circuit te bewonderen vielen mochten ze vrij frequent openen voor toch wel wat grote namen zoals bv. Chicago, The Marshall Tucker Band, Billy Joel maar zeker ook bij de Allman Brothers waren ze een graag geziene support act. Maar een échte doorbraak bleef achterwege. Het was pas na de release van hun vierde LP bij RCA ‘Cadillac’, dat het vertrek van JL Turner bij hen inluidde, dat ene Ritchie Blackmore’s (ex-Deep Purple) Rainbow  interesse voor Turner als zanger begon te krijgen. En het werd een feit in 1981 op hun ‘Hard To Cure’-album.

We gingen eventjes op zoektocht naar wat voor ons de meest interessante momenten waren in deze vier langspelers.
Op de eerste release, en verwacht niet meteen superloeiende, harde gitaarsolo’s. Neen, Fandango hield alles binnen de grenzen waarin ze zich begaven. ‘Jesse & Will’ en ‘San Joaquin’ zijn twee overheerlijke ballades, zeg maar een moment om tot bezinning te komen. ‘Misery Road’ heeft dan weer wat meer uptemo tot we ondergedompeld worden in de derde meesmepende ballad ‘Goin’ Down For The Last Time’, het nummer waar Turner zelf aan meeschreef.
Op ‘Last Kiss’ zitten ook weer enkele echte pareltjes verborgen zoals ze de dag van vandaag niet meer gemaakt worden. ‘Last Kiss’, de opener geeft ons een mooi voorbeeld waar hun muziek ons naartoe sleurt. Op ‘Losin’ Kind Of Love’ krijgen we knap gitaarwerk dat voor de opening zorgt en ‘Hotel LaRue’ en ‘City Of Angels’ behoren zonder meer tot de uitlopers van deze langspelers. Als extra track de mono-versie van ‘Last Kiss’.
‘One Night Stand’ stelt zich nog meer variabeler op dan de twee vorige albums en sommige nummers gaan kennelijk een lichte poptour op, ‘Late Night’ is daar een voorbeeld van en van dit nummer krijgen we als extra track de monoversie geserveerd.
‘One Night Stand’ is dan weer iets steviger wat de gitaarpartijen betreft en bij de eerste noten, qua interessesfeer, gingen mijn gedachten zonder enige twijfel uit naar het geluid van The Doobie Brothers en Humple Pie.
Nog twee mooie ballads werden ons gepresenteerd in de vorm van ‘Hard Headed Woman’ en ‘I Would Never Leave’. Om dit album te besluiten krijgen we nog ‘Two Time Loser’, dat dan weer regelrecht gepikt is van Free’s ‘All Right Now’. Luister maar eens goed naar de eerste 10 seconden van dit nummer.
Op ‘Cadillac’ komen de echte gitaarfreaks aan hun trekkken. Het album laat echt meer superieure gitaarlijnen horen en zowat op ieder nummer maar  ‘Blame It On The Night’ (met de monoversie hiervan als extra track), ‘Rock ‘N’Roll’, ‘Hypnotised’ en het wondermooie ‘Fortune Teller’ gaven deze laatste RCA-release toch een aparte wending.

Fandango behoort nu tot die vele echoes uit een vrij lang verleden en dat is spijtig.
De band was een strakke muzikale outfit met een sterk gevoel voor melodie en dynamiek, en Turner was de perfecte leadzanger. 
Indien Fandango de stijl van ‘Cadillac’ een beetje had blijven volgen, wie weet waar ze misschien op dit moment zouden hebben staan. Voor Turner was de lokroep van Rainbow evident, voor de overige muzikanten van Fandango leek hun carriére nu een uitgemaakte zaak.

Op 17 april was Joe Lynn Turner te gast in zaal Bret te Genk. Lees ons verslag hier.

Alfons Maes (4)