Live albums hebben een beetje een vreemd statuut in de muziekwereld. Vaak worden ze bekeken als zijnde voer voor de fans en bereiken ze zelden dezelfde waardepositie als een klassiek meesterwerk. OK, OK, The Who’s ‘Live At Leeds’ en Bob Dylan’s ‘Live At Budokan’ om er slechts enkele te noemen zijn natuurlijk de uitzonderingen die de regel bevestigen maar nog vaker gelden ze als een opvulseltje in de discografie of een middel om na de tour nog wat extra te cashen. Wordt ‘Live Beyond The Spheres’ van Blind Guardian zo’n meesterwerkje? Als het aan ons ligt, absoluut. En als het aan de fans ligt ook denken wij. Tenslotte is dit nog maar het derde live album in het twintigjarige bestaan van de band en de fans schreeuwden dan ook letterlijk om deze release. Maar wie fan is van Blind Guardian weet dat deze band de zaken niet halfslachtig aanpakt. Ook voor deze live release werd er dus niet over één nacht ijs gegaan. Na het verschijnen van hun vorige (negende) studio album ‘Beyond The Red Mirro’r trok Blind Guardian uitgebreid op een ruim honderdertig shows durende wereldtournee. Tijdens het Europese luik van die tour werden niet minder dan dertig concerten volledig opgenomen. Van elke track die op het finale album terecht zijn gekomen werden minimaal drie versies bewaard alvorens  de finale versie werd uitgekozen. Volgens frontman Hansi Kürsch was dat omdat "ondanks dat vrijwel elke opname haast perfect was, hoorde we toch terug dat elk van ons op een zekere avond of de andere een slechte dag had".  Zijn de heren perfectionistisch of zijn ze perfectionistisch? En u krijgt absoluut waar voor uw geld. Maar liefst tweeëntwintig songs staan verspreid over 3 CD's (of 4LP's als u de vinyl box in huis haalt, wat ik trouwens zou aanraden want u krijgt er veel mooier, uitgebreider Artwork bij). We willen het hier niet laten overkomen alsof we zelf geen moeite willen doen maar sta ons a.u.b. toe om hier even het verkooppraatje van de band zelf te quoteren, louter vanwege het feit dat we het nog niet eens zo overdreven vinden: "I’m completely satisfied with the songs we’ve chosen and with the way we’ve presented the album in sound and technique. Even though we compiled ‘Live Beyond The Spheres’ with songs from more than ten different shows, the result sounds really uniform. This has been a long journey but the effort was all worth it. Our fans will love it!” dixit Hansi Kürsch. En inderdaad, alhoewel de muziek van Blind Guardian vaak toch wat complex in elkaar steekt en iets meer moeite vraagt van de luisteraar dan de gemiddelde bierbuik meebrul metal is men er toch in geslaagd om de kracht en de essentie van de muziek heel goed vast te leggen. Niet dat we nu onmiddellijk het gevoel krijgen alsof we er zelf bij waren maar het live gevoel komt zeer sterk over. Kürschi kan het publiek uit z'n hand laten eten en meezingmomenten zijn er al vanaf het tweede nummer ‘Banish From Sanctuary ‘(“Are you ready for some serious heavy metal?” roept Kürsch bij aanvang en aan de reactie van het publiek te horen waren ze dat inderdaad) en worden naar het einde van de plaat toe alleen maar groter. Tijdens ‘The Bard’s Song(In The Forest)’ zingt hij zelf maar een beperkt aantal verzen mee en laat de rest aan de fans over, die dat heel goed overnemen. Bij ‘Valhalla’ kan je haast de rijkelijk stromende mede uit de geheven hoorns ruiken. Er werd voor de tracklist gevarieerd gegrasduind in het rijke repertoire van de band. Het meest recente album serveert opener ‘The Ninth Wave’, dat met die gigantische opbouw vol koorgezang en duistere vibe de perfecte opener voor zowel de shows als het album is gebleken.  Mag ik hiervoor nog één keer Hansi Kürsch zelf citeren? Is eigenlijk wel gemakkelijk zo hé, die mens schrijft zijn review als het ware zelf voor ons … "We could not have hoped for a better song as an opening than the monumental 'The Ninth Wave'. With the gigantic choir buildings in the beginning of this dark vibe down tuner we reveal a perfect outlook of what to expect to everyone who is willing to explore. Our live performance of this song is even harsher and more to the point than the studio version in many ways. This is how we relate to music. A live version of a song must deliver a different, a stronger energy in comparison to a studio version. Songs have to develop and should have the right to liberate themselves from the origin.” ‘Twilight of the Gods’ en ‘Prophecies’ zijn nog twee heerlijke nummers uit ‘Beyond The Red Mirror’. De reeds eerder genoemde songs ‘Banish From Sanctuary’ en ‘Valhalla’ gaan terug naar de beginjaren van de band. Men is ook niet bang om het publiek de lange nummers (boven de acht minuten) te serveren. Getuige hiervan ‘The Ninth Wave’ dus maar ook ‘Wheel of Time’, ‘Majesty’ en ‘And Then There Was Silence’, dat zelfs over het kwartier gaat. De fans hadden duidelijk hoorbaar ook geen bezwaar.
Dit is ongetwijfeld  een monumentaal document geworden in de al zeer rijke geschiedenis van de band dat duidelijk aantoont waarom Blind Guardian de (ongekroonde) koningen van de Fantasy Power Metal zijn. Kan dit album ook gebruikt worden als een representatie naar mensen die hen nog niet kennen toe? Absoluut! Er zit op die manier zelfs een beetje een 'prove your worthiness' aan vast. Wie tijdens het beluisteren van het album al spontaan begint mee te zingen en klappen is klaar om de warme familie der Blind Guardians devoten opgenomen te worden
 
Jan Guisset (5)

8Kids is een post-hardcore band uit het Duitse Darmstadt. Veel is er over deze driekoppige band online niet te vinden dus is het behelpen met de weinige info. Het opvallendste aan deze band is het feit dat ze in hun eigen landstaal zingen. Zo ook op hun nieuwste langspeler ‘Denen Die Wir Waren’. Na de 'Intro' die zich kenmerkt door hoog gepitchte gitaartonen opgevolgd door laaggetunede krijgen we met 'Bordsteinrand' de eerste echte track en kunnen we horen wat deze band te bieden heeft. Muzikaal klinkt het zeker niet slecht, het is wel wennen aan de Duitse taal en dan vooral omdat ik dit niet gewoon ben in dit genre. 'Über Den Berg' is best wel een aanstekelijk nummer en heeft soms meer weg van een harder punkrocknummer dan van een hardcore track. Dat gevoel blijft nog wat hangen als ik 'Ich Kan Die Welt Spüren' door de speakers hoor klinken. Met z'n ietwat melodische intro en ook doorheen de track blijven ze wat hangen in te zoete klanken. Naar het einde toe wordt het wat snediger maar niet wat ik van een (post-) hardcoreband verwacht. Op 'In Den Sternen' is er nergens nog een spoor te vinden van wat ik dacht te zullen horen buiten de schurende, schreeuwende zangstem. Dit is geen post-hardcore in mijn oren. Een tikkende klok en semiakoestische gitaartonen zetten 'Zeit' in dat het gevoel dat ik had na de voorgaande tracks enkel maar versterkt. Noem dit maar softcore dan. 'Zerbrechen' begint er eindelijk al wat meer op te trekken, een lekker snedig up-tempo nummer. DAT is wat ik, en ik denk elke liefhebber van het genre, wil horen. Zowaar een breakdown kan voor de eerste keer tijdens het beluisteren een glimlach op m'n gezicht toveren. Zetten ze deze trend verder op 'Blizschlag'? Helaas niet. We keren terug naar het gevoel van de eerste nummers en ook 'Geist' doet me meer denken aan een doordeweekse rockband dan aan een post-hardcore band. Neen deze band is naar als wat ze gelabeld worden een grote teleurstelling ondanks hun muziek helemaal niet slecht klinkt. Er zitten best leuke tracks tussen maar ik zou deze band nooit als post-hardcore omschrijven, of ik moet m'n visie over het genre bijstellen. Er zitten wel kenmerken in van hardcore maar ze blijven nooit echt hangen, luister maar naar 'Karmintrophäe'. Naar het einde van de track voel je de melodie oppompen naar wat een hoogtepunt zou moeten worden maar net dat blijft dan weg, waardoor de track gewoon uitsterft. 'Kann Mich Iemand Hören' en 'Vis-à-Vis' brengen ons stilaan naar het einde van dit album dat helaas zonder echte uitschieters zit. Zorgt het afsluitende 'Winter In Dir' nog voor een verrassing? Niet echt, hoewel wel naar het einde toe het nummer een vette schop onder de kont krijgt. Na overwegend melodieus te klinken wat dit een aangename verrassing. Helaas blijf ik toch wat teleurgesteld achter.
 
Peter Smet (2)

Glenn Hughes is een Brits muzikant, die voornamelijk bekend werd als bassist van Deep Purple.
Maar hij liet zich ook niet onopgemerkt als waardevol zanger en schrijver van songteksten. In de jaren ’70 kreeg zijn profiel meer uitstraling toen hij deel uitmaakte van o.m. Trapeze en natuurlijk Deep Purple. 
In zijn solo-carriére ging hij zowat verscheidene richtingen uit: funk, jazz, soul, hardrock maar ook doodeenvoudige popmuziek ging er bij hem lekker in.
Tijdens die illustere periode zagen we hem vrij vaak in het gezelschap van o.m. Gary Moore, Phenomema en Black Sabbath.
Maar recenter kennen we hem nog van de band Black Country Communion (met Jason Bonham, Joe Bonamassa en Derek Sherinian.

Nu krijgen we 2 x 2 cd’s op ons bureel van zijn lp’s ‘Feel’ (1995) en ‘Addiction’ (1996).

Glenn Hughes heeft de jaren negentig schoon en zonder schroom overleefd, nadat hij zijn rug keerde naar de roem van Deep Purple.

Met ‘Feel’ is zijn derde album in het post-drugs-tijdperk, dat oorspronkelijk in 1995 werd gereleased, een klein stukje funk en andere invloeden.
Herenigd met Pat Thrall, Bruce (Unruly Child), Gowdy, Hughes’ talent als schrijver en vocalist bloeit nog steeds mooi over in dit album. Hughes, Thrall en Gowdy delen op verschillende wijze de productieplicht. De hele shebang klinkt gewichtig en dynamisch, vooral op deze remaster.
Als bonus track krijgen we hier een nieuwe versie van Deep Purple’s ‘Holy Man’ dat toch voor een meerwaarde zorgt.
Andere songs die zeker je aandacht verdienen zijn o.m. de openingstrack ‘Big Time’ dat voor een mooi evenwicht zorgt van wat hier komen gaat. Het ietwat funky geplette ‘Livin’ For The Minute’ zorgt dan voor de nodige afwisseling. Buiten ‘Holy Man’ krijgen de slows hier een extra plaatsje met het wondermooie ‘Save Me Tonight’.
Zoals steeds viel het ook zeer goed op op dit album dat Hughes ontzettend veel van zichzelf in de muzikale schaal legt.

De tweede cd zit propvol bonusmateriaal, allemaal live, hier en daar wat elektrisch, zelfs akoestisch. Het kan en dat bewijst deze Britse rocker vanaf de eerste minuut op deze prachtige langspeler. 

‘Resonate’ is zijn meest recent verschenen langspeler.

Peter Van De Velde (5)

Van Glenn Hughes kon u zonet reeds zijn langspeler ‘Feel’ ontdekken bij onze sectie ‘Album Reviews’.
Een jaartje later overdoet hij dit nogmaals en nu onder de naam ‘Addiction’.
We gingen op zoek naar wat voor ons het beste klonk op dit album. ‘Down’ is er zo eentje en met een ietwat funky geluidje en dankzij de knappe stemverheffing van Hughes, krijgen we hier een pareltje van een rock classic. Nog een pareltje dat we in datzelfde hokje mogen plaatsen is zonder twijfel het titelnummer ‘Addiction’ waarin de keyboards een ietwat meer betere rol opeisen.
En natuurlijk krijgen we weer een prachtige ballade te horen. ‘Talk About It’ terwijl we met ’Justified Man’ zo’n beetje de richting van Deep Purple zélf uitgaan.
En indien je dacht dat we het moesten stellen met slechts één ballad, mis poes, want we krijgen hier bovenop ook nog ‘I Don’t Want To Live That Way Again’, een nummer dat Glenn inspireerde op zijn eigen levenservaring. Meteen het tweede langste nummer dat rond de klok van een dikke acht minuten afklokt.
Op het album zélf vinden we geen covers, alleen bij de bonustracks krijgen we een ouwe Deep Purple-track ‘You Fool No One’ en ‘Touch My Life’ uit het Trapeze-album ‘Medusa’.

Schijfje twee is een registratie van hun live concert uit 1995 van 14 july 1995.
Openingstrack werd ‘Stormbringer’ van Deep Purple maar ook twee andere DP-songs werden aan hun setlist toegevoegd, nl. ‘You Fool No One’ en om af te sluiten ‘Burn’.
‘Stormbringer’ is en blijft nog steeds een song die zowel live als in een studioversie iemand weet te pakken.
Verder werden de fans verrast met nummers als ‘The Liar’, ‘Push’, ‘Coast To Coast’ en vele anderen. Wie er bij was op dit concert zal het met me eens zijn. Dit was niet zomaar een Glenn Hughes concert, neen, het was eigenlijk een ietwat verdoken tribute aan Deep Purple, een band die er de dag van vandaag nog steeds in slaagt om duizenden nieuwe muzikanten te inspireren.

Peter Van De Velde (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Wicked Sky
2. Motoride
3. Way To The Sun
4. Reckoning
5. Deracho
6. Anathemy
7. Mind Eraser
8. Nevada
9. Whisper
10. Into The Fray
11. Dazy
12. O.T.S.

Platenlabel
Tubefreeks Music
 
Labelnummer
TF714420
 
Promo-agent
Independent
 
Website Artiest
Tubefreeks

​Tubefreeks is een kwintet afkomstig uit Baltimore, MD. Ze zijn al actief sinds 1993 maar hebben nog niet veel releases op hun actief staan. Op ‘Back To The ‘90’s’ stonden (oh, verrassing) hun demo’s uit de jaren negentig gebundeld en ‘Complex Disorders’ dateert al uit 2010. De band hanteert ook een sterke DIY mentaliteit en brengt hun muziek ook uit op hun eigen label. De kans dat u in onze contreien dus al van hen gehoord zou hebben is dus relatief klein en of daar met dit album ‘The Dry Tide’ snel verandering in zal komen lijkt ons ook weinig waarschijnlijk. De rock van Tubefreeks is nochtans wel voldoende rollend en swingend maar kan niet echt beklijvend of origineel genoemd worden. Invloeden zijn er uit de rock van de jaren zestig tot negentig maar wij moeten toch heel het album lang aan Alice In Chains denken. Alle elementen lijken wel geleend van de genie grungers. De zware, lopende, doch ook swingende riffs, de dubbel harmonieuze samenzang. Ze missen echter net die melod(ramat)ische touch die het origineel zo onsterfelijk mooi maakte. Het is een vergelijking die ik nergens tijdens het beluisteren van het album uit m’n hoofd kon zetten, behalve tijdens het afsluitende O.S.T., zodanig dat het echt als een belemmering werkte. Misschien een volgende keer beter?
 
Jan Guisset (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Il Racconto Della Tempesta
2. Rising Through The Mist Of Time
3. Daughter Of The Morning Light
4. Masters Of War
5. By The Everspring Tree
6. The Storm Of Steel
7. Absence Of Light
8. When The Blizzard Awakes
9. In Everwinter Wait
10. The Gift Of The White Lady
11. The Sword's Will

Platenlabel
Limb Music
 
Labelnummer
LMP 1706-165
 
Promo-agent
Limb Music
 
Website Artiest
Fogalord

​Het epische symphonic power metal ensemble Fogalord werd opgericht in 2007, en debuteerde in 2012 met ‘A Legend To Believe’ waarmee in Europa lovende kritieken werden behaald. De bombastische sound, galopperende riffs en het hoge meezing gehalte wist de harten van menig power metal fan te veroveren. Op ‘Masters Of War’ gaat Fogalord verder dezelfde toer op. Het episch, conceptuele werkje gaat prat op bovengenoemde ingrediënten. Hoewel Fogalord een Italiaanse band is, wordt er duchtig geflirt met invloeden uit de Keltische folklore alsof doedelzakken destijds door de Romeinen uitgevonden zijn. Bagpipes vormen immers het eerste instrumentarium dat we te horen krijgen in ’Il Racconto Della Tempesta’ waarin koorzang de vocalen vormen. Echt afgetrapt wordt er met ‘Rising Through The Mist Of Time’ dat voorbijraast in hoog tempo. Zanger/toetsenist Daniele Bisi zingt met een zwaar Italiaans accent, wat er voor zorgt dat je vaak geen snars begrijpt. Wanneer hij halverwege dan nog overschakelt in echt Italiaans ben je helemaal de draad kwijt. Het begin van ‘Daughter of the Morning Light’ klinkt als een schip dat zich op een kalme zee bevindt maar wordt gegrepen door een plots opkomende storm waarna de sound een weergave wordt van hoe het schip gegeseld wordt door de woeste golven die de boeg overspoelen. De vocalen in het titelnummer zijn net iets te stereotiep, gelukkig kan het nummer rekenen op lekker scheurend gitaarwerk. Over het gehele album is het vaak  het ingenieuze gitaarwerk van Stefano Paolini dat de songs redt van het totale verzuipen in de power metal clichés. Luister bijvoorbeeld eens naar het stevige ‘The Storm of Steel’ om te snappen wat ik bedoel. De harp vind ik persoonlijk één van de mooiste instrumenten die er bestaan maar het is helaas erg moeilijk om ze een degelijke rol in rockmuziek te geven. Wel, Fogalord slaagt er op ‘Absence of Light’ mooi in om een  harp intro in te bouwen en het vervolg van het nummer mag er ook nog wezen. Ook ‘When The Blizzard Awakes’ dat gekenmerkt wordt door lijzige synths en een rollend drumpatroon is één van de betere tracks. Maar op ‘The Gift of the White Lady’ slaat Fogalord mijns inziens de bal compleet mis. Het lijkt of het hoofdpersonage in een warme herberg wat zit te mijmeren boven een kroes bier en klinkt alsof Daniele zelf ook al menige pinten had gedronken, beschamend vals gewoon. Bisi’s stem is in het algemeen niet sterk genoeg om een heel album lang boeiend te blijven en wordt naar het einde toe zelfs vrij irriterend. ‘The Sword’s Will’ is met twaalf minuten drieënveertig het epische sluitstuk van dit album. In tegenstelling tot de vorige tracks klinkt het alsof men hier wel degelijk de tijd heeft genomen om de song een degelijke, afwisselende opbouw mee te geven zonder constant gebruik te moeten maken van het hop-hop-hop tempo. De sound van Fogalord klinkt absoluut fantasierijk en voor aanhangers van het genre is dit ongetwijfeld lekkere koek. Fans van Rhapsody, Blind Guardian, Manowar en Dragonforce zullen deze ‘Masters of War’ misschien wel luten, al moet ik wel waarchuwen dat de kwaliteit toch een serieuze lat lager ligt.
 
Jan Guisset (3)

Tracks:

1. Burning Tree
2. April Showers
3. Tied
4. We Slipped
5. The Sinking Chair
6. Plans
7. Anchor
8. WICK
9. Push
10. Turnaround
11. The Well
12. We Never Fell Asleep

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Royal Thunder

Wauw. Moeilijk te geloven dat Royal Thunder, de door de machtige strot van zangeres/bassist Miny Parsons voortgedreven hardrockers uit Atlanta, al zo’n 13 jaar bestaan en daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste bracht de band zijn eerste EP wel uit in 2007, maar werd die pas drie jaar later heruitgegeven door Relapse Records. Ten tweede verscheen eerste langspeler ‘CVI’ pas vijf jaar geleden. De laatste reden is echter veel belangrijker: het gebeurt zelden dat een band op zijn derde langspeler – de eerste sinds het door een pijnlijke scheiding getekende ‘Croocked Doors’ uit 2015 – zo bevlogen klinkt. Op ‘Wick’ herontdekt het viertal de focus die ‘CVI’ kenmerkte, maar weten de muzikanten die te combineren met de veelzijdigheid van ‘Crooked Doors’. Dat de metalen rand er ondertussen wat is afgevijld, is niet eens zo erg: de productie is deze keer immers beter dan ooit en deze muzikale richting – een mix van hardrock, grunge, alternatieve rock, psychedelica, country en sludgemetal – laat de band bovendien toe om elke song iets meer te laten ademen. Werd Royal Thunder door sommige recensenten oorspronkelijk nog vergeleken met Mastodon, dan laten de Amerikanen de progressievere, maar soms ietwat warrige, melodielijnen van Mastodon nu helemaal achterwege om een iets gemakkelijker in het gehoor klinkende luisterervaring aan te bieden. Een gemakkelijker te degusteren sonische aanval blijft echter nog steeds een sonische aanval: Parsons creëert op haar eentje een muur van geluid die gemakkelijk boven het geweld van niet alleen haar instrument, maar ook de instrumenten van haar collega’s, uitkomt. Ze zal wellicht nooit de finesse van een Tarja Turunen, de veelzijdigheid van een Floor Jansen of de karakteristieke vocale aanpak van een Shakira bezitten, maar toch hoort Miny zonder enige twijfel bij een van de meest kenmerkende, toonaangevende vrouwelijke rockzangeressen op dezelfde manier dat ook de al vaak geciteerde Janis Joplin dat ooit was: dankzij een ongebreidelde energie, een weinig geziene branie en een volledige overgave aan de kunstvorm zelf, zonder rekening te houden met de mogelijke gevolgen van het feit dat ze zich haast volledig tekstueel bloot geeft. Overigens vinden we een band als Drain, die het helaas maar twee albums wist uit te zingen, een juistere referentie, maar Royal Thunder weet de ‘Southern blues’-elementen die ervoor zorgden dat Drain zo vaak werd bestempeld als de vrouwelijke versie van Alice in Chains, beter te combineren met de rauwe rock die L7 een tijdlang naar het hoogste firmament van de vrouwelijke hardrockers leek te katapulteren. Beide voornoemde bands waren echter kinderen van de jaren negentig, terwijl Royal Rhunder evenveel beïnvloed is door de jaren zestig en zeventig. Wat stemgeluid en zangtechniek betreft, leunt Parsons trouwens dichter aan bij W.A.S.P.-frontman Blackie Lawless dan bij eender welke van haar vrouwelijke tegenhangers. Laten we overigens zeker niet beweren dat enkel Parsons verantwoordelijk is voor deze prachtplaat: de manier waarop vooral Josh Weaver zijn kunnen spaarzaam weet te etaleren en zijn riffs dan toch telkens op het juiste moment boeiender weet te maken met de nodige frankjes getuigt van een grote klasse. Zowat elke song barst met de energie die huidige toppers als Kings of Léon momenteel ontberen en dat begint al met het slome, haast dreigende ‘Burning Tree’, dat vijf minuten lang de baan legt voor de knap opgebouwde kraker ‘April Shower’, waarvan het venijn probleemloos zo kleverig tussen de oren sijpelt dat je de song wellicht nooit meer zult vergeten. ‘Don’t know where I’m running/There’s nowhere to hide/You were never innocent/But you were given the gun’: Parsons zingt het met zoveel overtuiging dat je haast mee moét in haar verhaal, ook al lijkt de tekst op het eerste gezicht niet zoveel om het lijf te hebben. Na ‘April Shower’ blijft het ene goeie nummer de andere uitstekende song af te wisselen, met uitschieters als ‘The Sinking Chair’ (waarop pure power opnieuw mooi gebalanceerd wordt met erg aanstekelijke zanglijnen en melodieën), de prachtige ballade ‘Plans’, ‘Anchor’ (waarop Lynyrd Skynyrd samen met Led Zeppelin in een muzikaal huwelijksbootje wordt geduwd, en het gitzwarte, maar enorm meezingbare en door een ronkende basgitaar aangedreven titelnummer ‘Wick’. Dat de laatste vier nummers op ‘Wick’ onder andere door een paar slecht gekozen tempoveranderingen en te voorspelbare akkoordenschema’s van een net iets minder allooi zijn, is de band op dat moment al lang vergeven.

Dirk Vandereyken (4½)

Tracks

1. Sunbound         
2. Help Is On The Way       
3. Indelible Heroes             
4. Taste Of A Champion    
5. Last Forever     
6. Give Me Tonight             
7. Shock   
8. Strangled           
9. Heart Of The Matter     
10. Restless Heart  
11. Big City Dream 
12. Phantasmagoria

Platenlabel
Spinfarm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Brother Firetribe

Huh? Een synthesizerintro die klinkt alsof het zo uit de jaren tachtig komt, gevolgd door het soort gladde, erg gepolijste geluid dat je ook van Foreigner, Journey of Survivor verwacht? Dit moét toch een van voornoemde bands zijn, niet? Niet, dus. De verwarring is logisch, want zelf hadden we eerlijk gezegd nog nooit van het Finse Brother Fire gehoord. Vreemd, want de band is al aan zijn vierde volwaardige album toe en is in Scandinavië behoorlijk groot. Verwonderlijk hoeft dat trouwens niet te zijn, want dit is berekende arenarock die nog meer gelikt is dan eender welk nummer dat Europe ooit heeft uitgebracht. Dat tweede nummer ‘Indelible Heroes’ meteen een eerbetoon is aan de overleden Lemmy Kilminster van Motörhead, verraadt echter de stamboom van twee bandleden: zanger Pekka Heino van Leverage en gitarist Emppu Vuorinen van Nightwish. Beide metalheads zijn natuurlijk begenadigde artiesten, maar weten hun kunnen hier volledig in dienst te stellen van de simpele, gemakkelijke songstructuren die songs als ‘Taste of a Champions’ zo kenmerken. Wees gerust: ‘Last Forever’ is best wel een knap gelaagd publiekstrekkertje, terwijl zowel de gitaarintro als de zanglijn van ‘Give Me Tonight’ onmiddellijk in het gehoor blijven plakken. Er staat geen enkele song op dit album die je zo in de virtuele vuilnisbak zou willen kappen, maar een liefde voor AOR, de jaren tachtig en afwisselende ondersteuning van synthesizer en gitaar zal je alvast enorm helpen bij het leren appreciëren van dit ‘Sunbound’. Dat de band zich oorspronkelijk ‘False Metal’ noemde (naar analogie van Manowars bekendste strijdkreten), is een van de meest logische weetjes die we de laatste tijd te horen kregen.
​
Dirk Vandereyken (3½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Rush
2. Kaos
3. Meet Your Maker
4. Creeper
5. No Reason (part I)
6. No Reason (part II)
7. Cannibal
8. Headed For The Sun
9. Resurrect The Machine

Platenlabel
Minotauro Records
 
Labelnummer
M2017-2
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
 
Website Artiest
Resurrect The Machine

Over het hoe en waarom zal onze hoofdredacteur in al zijn oneindige wijsheid (slijm, slijm) ongetwijfeld wel het fijne weten maar feit is dat wij dit jaar al regelmatig plaatjes te horen krijgen die al enkele jaren geleden werden uitgebracht maar die nu door onze vrienden van Minotauro Records (her)uitgebracht worden.  Nu, daar zitten soms wel eens onontdekte pareltjes tussen dus ècht klagen hoort u ons niet doen. Of ook deze ‘Uncover The Truth’ van het uit Los Angeles, CA afkomstige Resurrect The Machine bij hoort? Niet helemaal, als u het ons beleefd vraagt.  Al zijn er wel leuke momenten op terug te vinden. ‘Uncover The Truth’ dateert al uit 2014 maar blijft tot dusver het enige wapenfeit van dit kwartet. Het geluid van Resurrect The Machine kunnen we het snelst omschrijven als groove metal met invloeden van NWOBHM, bay area thrash en stonerrock.  We zijn zeker fan van lekker denderende sonsgs als ‘Kaos’ en ‘Cannibal’, laatst genoemde kent een paar goed gevonden wisselingen die het nummer interessant houden. Op songs als ‘Rush’ en ‘No Reason’ (zowel part I als part II) dendert de trein echter toch een beetje naast de sporen. ‘Headed for the Sun’ heeft dan weer net iets te veel leentje-buur gespeeld bij Black Sabbath.  Een ècht slecht album is ‘Uncover The Truth’ niet maar het pakt je ook nergens echt vast en is dus voorbijgegleden voor je er erg in hebt.
 
Jan Guisset (3)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Waves Control
2. Finite
3. Feels Good
4. Disaster Vehicle
5. Pieces
6. Interlude
7. Hope
8. Tides Change
9. On Her Mind
10. Heavy Silence
11. Pullin' Shades
12. Left For Dead

Platenlabel
Fearless Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Volumes

​Volumes is een Amerikaanse metalcore band opgericht in 2009 en momenteel bestaande uit zangers Myke Terry en Gus Farias, diens broer Diego Farias op gitaar, bassist Raas Soudani en drummer Nick Ursich. Na hun debuut EP (‘The Concept Of Dreaming’, 2010) en twee full-albums (‘Via’, 2011 en ‘No Sleep’ 2014) tekenden ze voor hun recentste werk bij Fearless Records.
Het nieuwe album ‘Different Animals’ bevat een mix van stevige gitaarriffs, nu-metal invloeden, groovy breakdowns. Wat direct opvalt bij het beluisteren van het album is de razende stem van Gus Farias die opener 'Waves Control' direct de hoogte in stuwt. Maar we mogen ook zeker de uitstekende met soul doordrenkte stem van Myke Terry niet vergeten. Bij de opener nam hij enkel het refrein voor z'n rekening en lichtte hij al een tipje van de sluier van z'n vocale capaciteiten. Op 'Finite' is duidelijk hoorbaar wat een geweldige stem deze kerel wel heeft. Het samenspel van cleans en screams horen we vaker in het metalcore genre maar zelden zijn de cleans van zo'n hoge kwaliteit. Voor hij bij Volumes kwam zat Myke nog bij een andere metalcore band (Bury Your Dead) en had hij een korte solo-carrière. Vooral deze laatste deed me even m'n wenkbrauwen fronsen want daar brengt hij wel een heel andere kant van zichzelf naar voren, het opzoeken waart. Maar terug naar deze geweldige plaat. We knallen lekker verder met 'Feels Good', en ja het voelt goed om naar zo'n track te luisteren. De samples, de bas, de dreunende gitaar en beukende drums het vormt een zalig samenspel met de bulderende screams en hemelse cleans. Opnieuw een voorheen voor me onbekende band die naar de hoogste regionen van m'n collectie klimt. 'Disaster Vehicle' is alweer een schot in de roos. De djent invloeden en de groovy metalcore doen me hard denken aan een andere favoriete band van me The Royal. De screams zijn nooit overdreven maar zitten perfect op maat binnen de nummers, agressief en bulderend maar nooit te. Luister maar eens naar het geweldige tussenstuk op 'Pieces', kiekevel van opwinding. Volgende track is zoals de titel het al aangeeft een 'Interlude' maar dankzij de piano en samples en de stem van Myke toch zeker het beluisteren waart. Hierna krijgen we 'Hope' dat start met rapper Yung Yogi alvorens Myke de mic terug in handen neemt. Hier zweeft wel een tintje Linkin Park doorheen maar dan uit de tijd toen ze nog metal speelden in plaats van dat electro gejengel van heden. Volumes laat hier horen dat rap en metal wel degelijk samen kunnen passen. Met 'Tides Change' zet de band een instrumentaal meesterwerkje neer compleet met violen en samples die het nummer laten overvloeien in 'On Her Mind' waar ik voor de eerste keer merk dat niet enkel Gus screamt maar ook Myke er wat van kan. Gastvocals zijn er van rapper Pouya. Een cleane start opnieuw op 'Heavy Silence', klonk elke stilte maar zo hard! Wederom een geweldige track, net als de voorlaatste klepper 'Pullin' Shades' dat na wat korte samples in alle hevigheid ontploft. Geniaal hoe ze die cleane stem weten te laten passen in al dat geweld. Afsluiten doen ze met een ongelofelijke knal, bekijk zeker ook de live videoclip van 'Left For Dead'. Dit slotakkoord is een ware screambattle tussen Gus en Myke, kan het nog geweldiger stoppen?
 
Peter Smet (5)