|
De Zweedse power/heavy metal band Civil War wordt opgestart in 2012 toen Rikard Sundén (giuitars), Oskar Montelius (guitars), Daniel Mullback (drums) en Daniel Mÿhr (keyboards) alle vier uit het succesvolle Sabaton werden gezet. Met Nils Patrik Johanssen vonden ze de perfecte man achter de microfoon en Pizza werd als bassist ingehaald. Het resulteerde in een aantal singles, een ep en dan in 2013 het meer als goed ontvangen eerste full-album: 'The Killer Angels'. Daar het gezelschap voor zijn teksten ook beroep doet op historische veldslagen was, en is, de link met Sabaton nog steeds te maken. Dit is op hun tweede worp, 'Gods And Generals', niet anders en tien tracks lang trekt Civil War stevig van leer. Vernieuwend is het allemaal niet, maar als het goed gebracht wordt, hoeft dit ook niet en wat Civil War hier presteert mag je gemakkelijk catalogeren onder “van goed tot zeer goed”, dus kan de band heel tevreden zijn over dit tweede werkstuk dat opnieuw heel aanstekelijke power/heavy metal bevat waarvan de refreinen gemakkelijk mee te brullen zijn. De nummers die me het meest konden bekoren: het energieke en aanstekelijke 'Bay Of Pigs' waarvan je een video vind op het internet, het krachtige 'The Mad Piper' met zijn mooie accenten op doedelzak, het snedige en krachtige 'USS Monitor' dat als een wervelwind over je heen raast, het eerder logge 'Schindler's Ark' dat me aan Black Sabbath doet denken tot koren invallen en het tempo wat wordt opgevoerd tijdens het refrein en het langzaam aan kracht en tempo winnende titelnummer waarmee dit album wordt afgesloten. Fans van het genre en dan zeker van Sabaton en de band zelf, kunnen dit met de ogen dicht aan hun collectie toevoegen. Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Toen Morten Veland in 2001 Tristania moest verlaten wegens meningsverschillen met de overige bandleden, richtte hij de symfonische gothic metal band Sirenia op. Sindsdien zorgde Morten dat er met de regelmaat van een klok een full-album op de markt verschijnt van Sirenia zodat deze 'The Seventh Life Path' nu al het zevende album is van deze band. Naast Morten (bass, gitaar, vocals, keyboards, programming en songwriting) bestaat het huidige Sirenia uit drummer Jonathan E. Perez, lead gitarist Jan Erik Soltvedt en de Spaanse vocaliste Ailyn, die Morton op het spoor kwam dankzij haar deelname aan de Spaanse versie van “X factor” (2007). Bij Sirenia zorgt ze voor de engelen stem, terwijl Morton instaat voor de cleane en de harde mannelijke vocalen of hoe de band het aspect “de schone en het beest” vocaal verwerkt. Elf tracks vloeiden uit de pen van Morton voor dit nieuwste werkstuk die perfect brengt wat de liefhebber van het genre (symphonic gothic metal) verwacht: grootsheid, bombastisch, knappe arrangementen en fantastische vocalen. Een schitterende eenheid van deze deeltjes vindt je hier terug in het meer dan acht minuten durende 'Sons Of The North' waarin verder koorgezang opduiken en er zodanig veel van tempo en ritme wordt verandert dat je hoofd bijna tilt slaat. Voeg daarbij een immens palet aan sferen, afwisseling tussen kracht en rust en zelfs mystiek aandoende fragmenten en je verkrijgt een pareltje in het genre. Als je dan ook nog bedenkt dat veel van de overige tracks daar niet echt veel moeten voor onderdoen, dan begrijp je dat je hier met een schitterend album te maken krijgt, die, naar mijn bescheiden mening, duidelijk het beste is wat Sirenia tot op heden op de markt heeft gebracht. Luc Ghyselen (4½) Het Noorse Satyricon blijft een buitenbeentje in de Noorse black metal scene. Ik bedoel ermee dat de band in de loop van zijn bestaan nu en dan wat experimenteert met muziekgenres die we niet zouden verwachten van een black metal band. En dit is ook hier ene beetje van toepassing daar de band rond vocalist Satyr en drummer Frost er nu voor gekozen heeft om een live-dvd uit te brengen waar natuurlijk de black van Satyricon vooraan staat, maar dat hier ondersteund wordt door het koor van de Noorse Koninklijke Opera. En goed, dat koor beperkt zich eigenlijk tot veel ooooh's en aaaah's, maar het zorgt er zodoende voor dat de nummers van Satyricon meer diepgang kregen en zelfs een stuk epischer klinken. Opvallende is ook het feit dat de hoofdbrok aan tracks afkomstig is uit het meest recente album van de band: 'Satyricon' (2013) – zelfs gastvocalist Sivert Hoyem is hier van de partij voor 'Phoenix'. Het is dus zeker geen carrière-overzicht of een “best of” geworden – Satyricon is er reeds van in het jaar 1991 – zoals vele bands wel doen voor de opnames van een eerste live-album. Verder wil ik je meegeven dat geheel visueel heel mooi in beeld wordt gebracht en dat meer dan anderhalf uur lang. Zelf ben ik niet echt een fan van dvd's, ik zie het liever allemaal echt “live” gebeuren, zodat ik dat in stukjes en beetjes heb bekeken. Maar indien je dit kleinood aan je verzameling toevoegt – En welke black metal fan of Sayricon fan zal dit niet doen? – krijg je er ook de veertien nummers bij op twee cd's zodat je niet steeds voor een scherm moet gekluisterd zitten als je deze toch wel mooi ingekleurde black metal wil horen. Misschien enkel jammer dat de bindteksten niet in de Engelse taal worden gebracht zodat ik daar nu eens niets van heb begrepen. Luc Ghyselen (4) Peterik/Scherer is een gloednieuwe samenwerking tussen de je wel bekende songschrijver/gitarist/vocalist/toetsenist Jim Peterik (Survivor, The Ides Of March, Pride Of Lions) en de uitstekende vocalist Marc Scherer. Elf knappe melodieuze rocksongs of AOR-tracks werden ingeblikt en door het Italiaanse label Frontiers nu uitgebracht. Het album kreeg als titel 'Risk Everything' mee, maar Jim Peterik riskeert hier maar erg weinig daar hij mooi in zijn vertrouwde biotoop blijft met nummers die melodieus en ook catchy zijn en die worden vertolkt door een uitmuntende zanger. Fans van het werk van Jim Peterik kunnen dit album dan ook blindelings aan hun collectie toevoegen. Maar eigenlijk geldt hetzelfde voor elke liefhebber van AOR of melodieuze rock. En alhoewel ik liever wat steviger werk verkies, heb ik genoten van dit album en dan vooral van het titelnummer dat het album opent, het uiterst aanstekelijke 'Cold Blooded', 'Thee Crescendo' (dat me wat aan Styx doet denken) en het rockende 'Brand New Heart'. Luc Ghyselen (3½) 'City Of Heroes' is het logische vervolg op het meer dan goed ontvangen titelloze debuutalbum van deze twee super vocalisten. Toch hebben we zo'n vier jaar moeten wachten op een vervolg, maar waarschijnlijk ligt dit wel aan de drukke agenda's waarmee zowel Michael Kiske (ex-Helloween, Unisonic) als Amanda Somerville (o.a. Trillium) rekening moeten houden. En als je dan ook nog beroep doet op bezige bijen als gitarist en toetsenist Magnus Karlsson en bassist Matt Sinner, dan kan het gebeuren dat het een tijdje duurt vooraleer er vrije gaatjes in die agenda's samen vallen. Gelukkig is dit nu gebeurd en dit viertal blikte, samen met Veronika Lukesova (drums), twaalf schitterende nummers melodieuze rock/metal in voor deze 'City Of Heroes'. Terwijl de muzikanten op hoog niveau acteren, mag je gerust stellen dat de stemmenpracht van Michael en Amanda toch met de meeste aandacht gaan lopen op dit album. Beide stemmen passen wonderwel bij elkaar en ik heb de indruk dat Amanda nooit beter overkwam dan op dit album. Zwakke tracks vind je hier echt niet al haalde ik er wel mijn eigen favoriete tracks uit natuurlijk: het krachtige titelnummer dat het album op vrij indrukwekkende wijze opent, het stevige 'Breaking Neptune', het aanstekelijke 'Walk On Water' waar kalmere fragmenten worden afgewisseld met krachtiger stukken, het vlotte 'Open Your Eyes' met zijn uiterst catchy refrein en het gedreven 'Last Goodbye'. Liefhebbers van melodieuze stevige rock en twee prachtige stemmen uit de rock en metal wereld kunnen dit blindelings aan hun collectie toevoegen. Luc Ghyselen (4) Het Australische vijftal van King Parrot – Mr. White (guitars), Squiz (guitars), Slatts (bass), Toddy (drums) en Matt “Youngy” Young (vocals) – brengt een mix van thrash metal, hardcore, grind en punk. Sinds 2010 proberen ze voor zichzelf een naam te maken in de muziekwereld en dit resulteerde eerder in het album 'Bite Your Head Off' (2012). Het gedreven en energieke 'Like A Rat' werd als single, je vind er ook een video van op het wereldwijde web, een tijdje terug op ons losgelaten als aperitiefje voor dit album. Deze korte track (nog geen twee minuten) is meteen de perfecte indicatie van wat je op dit album voorgeschoteld krijgt: tien energieke en gedreven korte tracks. Grote uitzondering op dit gegeven is het titelnummer dat maar liefst zeven minuten op je inbeukt en tal van wisselingen in ritme en tempo bevat zonder afbreuk te doen aan hun agressieve aanpak. Helemaal niet “my cup of tea” deze 'Dead Set' maar het Britse Metal Hammer heeft de band wel al genomineerd voor de “Golden God Award 2015'. Of hoe meningen in de pers mijlenver uit elkaar kunnen liggen. Luc Ghyselen (2) Impelliterri is een Amerikaanse band rond gitarist Chris Impelliterri die vooral naam en faam maakt in Japan. De band werd in 1987 opgericht en 'Venom' is zowaar het tiende studio-album van dit viertal dat naast Chris verder bestaat uit zanger Rob Rock, bassist James Pulli en drummer John Dette. 'Venom' bevat tien tracks die je kan onderbrengen in het vakje “classic hard rock/heavy metal” zij het dan dat het tempo verschroeiend hoog ligt. Vlammende riffs en immens vingervlugge gitaarsolo's zijn zowat het handelsmerk van Chris Impelliterri zonder dat hij het melodieuze aspect uit het oog verliest. Daarbij horen natuurlijk uitzonderlijk begiftigde muzikanten om te zorgen dat de basis van de tracks gehandhaafd blijft en met bassist Pulli en vooral drummer Dette zit het duidelijk snor. Beiden moeten niet gaan onderdoen voor de vingervlugge bandleider. En met Rob Rock als vocalist heb je het perfecte laatste stukje van deze muzikale puzzel. Het titelnummer opent dit album en zet meteen de toon voor de rest: een track die zowel krachtig als stevig als melodieus klinkt maar dan wel op speed gebracht dankzij de vernuftige gitaar fraseringen van Chris. En dat immense tempo wordt door het viertal tien tracks lang volgehouden zonder echt in herhaling te vallen. Zonder afbreuk te doen aan de overige tracks vind ik 'We Own The Night', naast het titelnummer' dé uitschieter op dit album: een melodieuze metaltrack die met doet denken aan Rainbow op speed of zelfs aan de nummers die je kon vinden op de eerste albums van Dio. Misschien enkel spijtig dat het album reeds is afgelopen na zo'n vijfendertig minuten, maar gelukkig bestaat er een repeat-knop. Erg bekend in Europa is deze band niet, maar hopelijk brengt deze 'Venom' daar verandering in. Luc Ghyselen (4) Het Zweedse occulte black metal gezelschap Hypothermia timmert al sinds 2001 aan de weg naar de top. Tal van demo's en split-albums werden daarvoor al over ons heen gegooid en deze 'Svartkonst' is het vijfde studio-album van het gezelschap. Erg hoge toppen heeft de ban in hun carrière nog niet gescoord maar voor de liefhebbers van het genre is iedere nieuwe release het toch steeds waard om gehord te worden. Openen doen ze hier echt atmosferisch met het bijna negen minuten lange 'Invokation' en ook het titelnummer opent net zo kalm en atmosferisch om dan later wel wat aan kracht en tempo te winnen zonder dat hierbij snelheidsrecords worden gebroken. Met 'Efterglöd', 'Regnvals' en 'Vy' gaat het tempo in vliegende val naar beneden (een paar heel korte erupties niet te na gesproken). Kortom atmosferische klanken staan hier gewoonweg centraal en de naargeestigheid wordt nog eens extra in de verf gezet door het feit dat dit een volledig instrumentaal album is geworden. Voer voor de echte liefhebbers van het genre en daar hoor ik niet echt bij. Luc Ghyselen (2½) End Of the Dream is de zoveelste female fronted symphonic metal band uit Nederland. De band debuteert hier met 'All I Am', een album dat negen tracks telt en waaraan de band sinds de oprichting in 2010 aan kon werken. Armen Shamelian (toetsen, gitaar), Robin van Enkeren (gitaar) en vocaliste Micky Huijsmans stonden aan de wieg van de band. In 2013 vervoegde drummer Pieter Driesen het trio en begin januari 2014 vervolledigde Tim van den Hooven (bass) de band. Met Joost van den Broek als producer (o.a. Epica, Stream Of Passion, Xandria) werd in augustus gestart met de opnames van dit debuutalbum. Meteen daarna verliet Pieter de band en werd de vacante plaats achter de drumkit ingenomen door Pim Geraerts zodat het vijftal de baan opkan om dit album te promoten. En fans van het genre mogen in de handjes wrijven want het kwintet zorgt hier voor een knap debuut. Vooral de loepzuivere vocalen van Micky staan me bijzonder aan zowel in de hoge regionen als in de lagere (niet dat ze hier aan het grunten slaat). Ook het knappe gitaarspel kan een bijkomende troef vormen, want, zeg nu eerlijk, zitten we met zijn allen nog te wachten op nog een band in het genre? Vooral het feit dat er reeds tal van bands in het genre actief zijn en dat ze allen een vrij hoog niveau halen zal er voor zorgen dat End Of The Dream zwaar zal moeten uitpakken om op te vallen. Hoe ik het best dit vijftal kan omschrijven: minder stevig dan bijvoorbeeld Epica, maar wel iets krachtiger dan bijvoorbeeld Stream Of Passion, maar ook met gedurfde tempo– en ritmewisselingen die aangeven dat er ook elementen uit de progressieve metal in hun muziek doorsijpelen. Het knapste voorbeeld van de samensmelting van de elementen die de sound van End Of The Dream uitmaken hoor je in het verbluffende en meer dan negen minuten durende 'Dark Reflection'. Toch wordt het heel moeilijk voor End Of The Dream om er bovenuit te steken al wens ik hen met dit debuutalbum wel een mooie start van een succesvolle carrière toe. Het feit dat ik het genre een warm hart toedraag zorgt er hier voor dat mijn waarderingscijfer misschien net iets te hoog is, al neemt dit niet weg dat dit een knap debuut is en ik hoop dat ze dit met een volgend album kunnen bevestigen of zelfs nog wat verbeteren. Luc Ghyselen (4) Het Zweedse Demonical werd in 2006 opgericht door leden van Centinex en is voorlopig actief als een trio – Martin Schulman (bass), Johan Haglund (rhythm guitar) en Sverker Widgren (vocals) – dat voor deze ep aangevuld wordt met Eki Kumpulainen (lead guitar) en kennet Englund (drums). Vier agressieve en brutale mokerslagen deelt Demonical je hier uit. 'Cursed Liberation' geeft er meteen een heel ferme lap op en wordt in een uiterst gedreven en fel tempo op je afgevuurd. 'Drown In Flames' doet op gebied van tempo, agressie en brutaliteit niet veel onder, terwijl 'Throne Of Perdition' opent als een doom metal track om daarna toch verschroeiend zwaar en brutaal uit te pakken. 'To Became The Weapon' eindigt dit vierluik zoals het begon: namelijk met een uiterst gedreven, op speed gebrachte agressieve en brutale track. Fans van de band en van het genre (“old school Stockholm styled death metal”) zullen hiermee in de wolken zijn. Dus fans van o.a. Grave, Dismember, Bloodbath, Entombed of Entrails, om maar die op te noemen, moeten dit zeker eens checken. Luc Ghyselen (3½) |
|
RSS-feed