Wat krijg je wanneer je een aantal ex-Dawn Of Disease leden samenbrengt met de krachtige stem van Britta Görtz? Een nieuwe melodic death band genaamd Hiraes, speciaal voor fans van At The Gates, Arch Enemy en Amon Amarth.
Starten doen we met ‘Shadows Break’, dat meteen een goeie dreigende intro heeft en eerie gefluisterde vocals. En het wonder is geschiedt, ik heb hier een lied gevonden met gruntvocals waar mijn haar niet van recht gaat staan! In tegendeel, ik heb het zelfs meteen in mijn playlist gedeponeerd. Ja, het verbaast me ook.
Spijtig dat ze me niet verder kunnen bekoren met ‘Under Fire’. Het grunten is hier voor mij minder aangenaam en het lied duurt me iets te lang. De muziek is wel goed gespeeld en uiteindelijk wen ik wel wat aan de stem. ‘Grain of Sand’ heeft een tempo waardoor ik mijn notities net iets sneller begin te nemen, gelukkig kan ik ze nog net ontcijferen. De stem past hier weer beter en de fluisteringen zijn weergekeerd. Ondanks dat het iets te lang door gaat, kan ik wel zeggen dat dit echt een goed nummer is. In ‘1000 Lights’ krijgen we iets melodieuzere vocals en net daarom storen ze me waarschijnlijk niet. Het einde lijkt wel precies een heel ander lied te zijn, vreemd.
‘Eyes Over Black’ heeft dan wel een goeie intro, maar ik raak wel wat afgeleid tijdens dat het afspeelt. Het houdt mijn aandacht niet echt vast, spijtig genoeg. Net hetzelfde bij ‘ Outshine’, de muziek blijft wel goed gespeeld maar het begint allemaal wat op elkaar te lijken nu. De titelsong ‘Solitary’ brengt meer van wat ik hiervoor schreef, at spijtig is want van een titelsong verwacht je toch meer. De melodische gitaar is wel een leuke touch en de “gewone” stem vind ik echt mooi, zelf.
De twee afsluiters zijn ‘Strangers’ en ‘Running Out of Time’. Het ene klinkt wel aangenaam in de oren en is wel een ok nummer, het tweede heeft dan weer iets te veel screaming en ook de drum-wall of sound als intro is niet mijn ding. Het is dan wel weer een goeie afsluiter, die spijtig genoeg iets te lang door gaat.
​
Kyria Van Gasse 

​HAMMERKING stormde de scene binnen rond 2015. Met bekende leden zoals ex-Ross The Boss Titan Vox V, ex-Saltatio Mortis drummer Dolp A. Macallan, Gladius Thundersword en Kleveland's Gino Wilde. Ze brengen ons old school power metal, helemaal zoals het hoort. Met Hammer King tonen ze dat ze de capslock in hun bandnaam helemaal waard zijn!
 
Het album begint met 'Awaken the Thunder', eentje dat je meteen laat weten dat HAMMER KING gearriveerd is. Er zit de verwachte gitaar solo in en verrassend genoeg, geen hele hoge vocals! Iets wat me de laatste tijd bijna verplicht leek bij power metal. 'Baptized by the Hammer' volgt en dit nummer bevestigd echt dat we hier in een old school trip zitten. Het is niet de videogame power metal zoals Gloryhammer die brengt, maar echte oude Dungeons & Dragons metal. 'Onward to Victory' verteld het verhaal van de Hammer King himself en is een enorm leuk nummer om naar te luisteren. En dan volgt 'Hammerschlag' dat inderdaad meteen in gang slaat. Hier hebben de mannen van HAMMER KING hulp gevraagd aan Tankard's Gerre, Epica's Isaac, en Warkings' The Crusader om enkele lijnen mee te zingen. Het is een power nummer, en de afwisseling van stemmen is wel leuk, maar het is voor mij persoonlijk een van de mindere nummers  van het album.
 
En dan komen we bij 'Atlantis (Epilogue)'. Laat me beginnen met te zeggen dat ik dit nummer al een week loop te zingen. Wat een catchy refrein is me dit. De backing vocals zijn super leuk, er zijn goeie solo's in, het eindcanon is goed gedaan en het lied beland gewoon meteen bij mijn favorieten. (Tijdens het schrijven van deze review is het enige wat in mijn hoofd omgaat "Atlantis, Atlantis, is calling my name"). 'We are the Kingdom' vernoemt de open seas in hun nummer en dat was niet het enige dat me aan piraten deed denken. Het lied opent met een deuntje dat me wel heel bekend voorkomt, misschien omdat ik als kind enorm vaak naar Pirates of the Caribbean heb gekeken? Ik vind het een leuke reference en het zet de mood meteen. 'Into The Storm' heeft dan weer een klein gitaarstukje dat op Cemetery Gates van Power Quest lijkt, wat me na dit album even dat topnummer liet opzoeken.
 
'Ashes to Ashes' heeft weer een goed refrein en die leuke vocal mix zit er ook weer in. Ze blijven vasthouden aan een aantal dingen, maar het zijn wel steeds dingen die echt werken. 'In The Name of the Hammer' heeft goeie gitaren én hoge uithalen, en ergens vind ik het spijtig dat ze toch het stereotiep even boven gehaald hebben. 'King of Kings' heeft een spoken word intro en is toch wel echt een goed lied ook. De backing vocals bij het refrein, het softe stukje is enorm mooi en de vocals gaan heel erg hoog deze keer. De afsluiter is 'Holy' een outro dat voor een mooi stukje muziek zorgt als afsluiter.
 
HAMMER KING weet wat goed is, en is vooral enorm goed in catchy refreinen schrijven. Elk lied volgt hetzelfde recept en heeft een vast solo momentje na het chorus, maar dit valt je pas op als je er echt op begint te letten. Sterk old school power metal album.
 

Kyria Van Gasse 

​Metalwings is een Bulgaarse symphonische metalband met als troef de enorm sterke zangeres Stela Atanasova. De band bestaat al sinds 2010 en A Whole New Land is hun tweede volwaardige album.
 
Starten doen we met het titelnummer van dit album, dat meteen een leuke intro heeft die me aan videogames doet denken - iets dat ik toch sneller met power metal link, dan met symphonische metal. Het heeft een goeie buildup en geeft me al snel rock opera vibes. Voeg daar nog de verrassende stem van Stela Atanasova bij, die het alles iets sprookjesachtig geeft, en je verwacht een compleet plaatje. Spijtig genoeg vind ik het eerste nummer net wat verwarrend in elkaar gestoken. Ze willen er net iets te veel bij halen.
 
Metalwings maakt dit echter goed met het tweede nummer 'Monster in the Mirror'. Het is mooi gezongen, en door de backing vocals krijg je echt een creepy demon gevoel. 'Like a Willow Without Tears' heeft wat hoge stukken die zeer goed zijn, en de stem klinkt me hier bekend, maar ik heb geen idee waarom. 'I See Your Power' en 'Silence' hebben allebei goeie muziek, al is het bij die laatste spijtig dat er weer wat te veel door elkaar gespeeld word.
 
Met 'Still Believe in Us' hebben we onze bijna verplichte ballad. De stem van Atanasova leent zich enorm goed voor dit type lied, en ik ben echt fan van de folk invloeden die hier in zitten. In 'Killer of the Angel's Love' trakeert ze ons op zowel hoge als lage stukken, maar had ze toch beter lager gebleven, dat past net iets beter op de muziek, vind ik zelf. Bij 'Wonders of Life' begin ik het bekende gevoel te krijgen dat het net wat te veel van hetzelfde aan het worden is, en bij 'Passengers Between the Rails of Life' vind ik het spijtig van de hoge vocals die weer niet zo goed passen.
 
Het lijkt echter alsof ze me eindelijk gehoord heeft, want bij 'Second Chance' krijgen we vooral lagere vocals. Dit lied is ook weer goed gespeeld. Afsluiten doen we met 'Milo Moe Libe',  met een folky intro en volledig gezongen in hun moedertaal. Wat ben ik fan van Europese groepen die hun moedertaal gebruiken. Het lied krijgt daardoor altijd iets origineler, dan weer de zoveelste licht cheesy Engelse tekst.
 
Metalwings heeft ons een vrij goed album gegeven, met iets minder krachtige nummers, maar vooral een hele hoop symphonische power. En die stem van Atanasova, daar ben ik enorm jaloers op.
 
 
Kyria Van Gasse 

​Battering Ram is het debuut van de sludge metal band La Nausée, een band uit het Gentse die zijn inspiratie haalt bij Stake, Drums Are For Parades, Iron Monkey en Black Tusk. We krijgen hier vier nummers vol rauwe geluiden, dreiging en duistere wolken.
We starten met 'Like Coin', een nummer dat de band ook al als single heeft uitgebracht. De eerste paar momenten geeft het me old school Bring Me The Horizon vibes, je weet wel, toen die nog zwaardere muziek speelden, maar het middenstuk en de vocals brengen daar verandering in. Het lied zit goed in elkaar, behalve dat de stem ietsje luider had mogen gemixt zijn, is voor mij net te stil. Het is goeie muziek, al zijn de hoge tonen lichtjes irriterend (maar misschien is dat net de bedoeling?).
'Controlled' volgt als tweede song, en hier zijn ze me even kwijt. Het is minder mijn ding en is toch meer wat 'lawaai' voor mij. Maar als je mijn reviews al even volgt, weet je ook dat dit soort metal eigenlijk echt mijn ding niet is. Zo vind ik de vocals hier bijvoorbeeld minder aangenaam dan in het vorige nummer. Maar het is, net zoals bij het derde nummer 'Lighted by a Torche' wel enorm goed gespeeld.
Afsluiten doet La Nausée met 'Mass Drown', dat nog steeds niet mijn ding is, maar wel nog altijd goed in elkaar zit. Het komt er op neer dat deze band hun album naam enorm goed gekozen heeft, want het is wel echt een Battering Ram. En als je fan ben van deze kant van de metalscene, ga je genieten van dit album.
 
 
Kyria Van Gasse 

​Laat ik deze review starten met de boodschap dat ik dit album de laatste week al enorm vaak volledig heb laten doorspelen. Het heeft me al twee treinritten lang vergezeld, ik heb mijn favoriete nummers in een van mijn douche playlists (ik heb er zeven op dit moment) gezet en ik loop steeds de melodieën te neurieën. Dat je gewaarschuwd bent als je hier voor een harde snijdende review zou gekomen zijn, je best weerkeert. Want god (of is het Judas?) wat ben ik fan van dit fantastische 24 nummers tellend album. Ik kende LOTL al van 'Loreley', een lied dat mijn Spotify Discovery playlist ooit eens in mijn richting gegooid had, maar dat was nu niet meteen een nummer dat ik echt grijsdraaide. Maar met Judas heeft LOTL er voor gezorgd dat ik al hun social media accounts ben beginnen volgen, twijfel om de CD toch gewoon maar aan te kopen én merchandise op mijn verlanglijst heb gezet. Voor als iemand mij graag eens een tshirt met een omgekeerd kruis cadeau doet, je weet nooit.
 
Starten doet het Duitse Gothic Metal kwintet met 'Priest', dat een mysterieuze intro en mooie vocals combineert met de duistere metal die meteen al vanaf het begin vlot mee te zingen valt. 'For They Know Not What They Do' volgt met een episch vijfstemmig koor, een enorm sterk chorus (het zit al dagen vast in mijn hoofd) en een schreeuw stuk dat me voor een keer eens niet stoort. Ik weet het, het is een zeldzaamheid, en toch heeft LOTL het voor elkaar gekregen. Het lied eindigt met de pianoversie van de intro van 'Your Star Has Led You Astray', een zeer donker nummer ook, met weer die prachtige stem van Chris Harms. Ook 'Born With a Broken Heart' volgt naadloos op zijn voorganger, een lied dat ik meteen nog een tikje luider zet. Ik ben fan van de achtergrondstemmen, het koor was echt een geslaagde keuze voor dit album. Dat het nummer me ook even terugbrengt naar mijn emo jaren, doordat het chorus me wel wat doet denken aan Black Veil Brides, is alleen maar leuk meegenomen. Het was toch ook een mooie tijd.
 
'The 13th' is dan weer echte Goth Metal, met een lichte gothic intro en de samples. Een emotioneel lied met een enorm mooie tekst die ik vaak uit het niets begin te zingen. Met lyrics zoals "I don't know how to feel alive / And I don't know if I'll ever be home again" heb je me. Ik had al vermeld dat ik emo wel kan appreciëren, niet? Ze zetten het gothic tintje verder met 'In The Field of Blood'. Je voelt de struggle van Judas zelf in de zang, het is echt zo'n nummer dat je ietwat triest roept. De achtergrondzangeres zorgt voor dat speciale en zelfs wat melancholische geluid in het refrein. En wat een mooie pianogeluiden! '2000 Years A Pyre' heeft een heel goeie drop en weer dat meteen meezingbaar refrein. Met daarbovenop ook nog een prachtig einde. Nummer acht, 'Death Is Just a Kiss Away' is een wondermooie emotionele ballad die enkel versterkt wordt door het koor dat het refrein herhaalt tot het einde. En wanneer je dan nog eens een orgel en strijkinstrumenten bovenhaalt ben ik volledig verkocht. Hier zijn veel referenties naar het bijbelse verhaal van Judas Iskariot, iets wat ik toch na het beluisteren heb moeten opzoeken, aangezien ik zelf niet echt veel weet van bijbelverhalen. Maar een snelle Wikipedia search lost dat allemaal op.
 
'The Heat is a Traitor' heeft weer een industrial begin en dat gothic tintje. Hier blijft vooral de lyric "The heart is a traitor / It hurts me the most" het meest hangen. "Dream with me of Euphoria" zingt Harms in het tiende nummer van de eerste CD, en wat wil ik dat graag doen. Net op het randje van een ballad beland ook dit lied in mijn doucheplaylist. 'Be Still and Know' is één van de twee instrumental nummers op dit dubbelalbum. Het wordt opgevolgd door het laatste lied van dit deel, 'The Death of All Colours'. De isolated voice is echt wel een geslaagd idee.
 
CD 2 - Salvation - starten we met 'The Gospel of Judas' een dreigende stormram dat meteen de switch aangeeft in het gevoel dat dit tweede deel wil overbrengen. Ook 'Viva Vendetta' geeft me de oorlogsvibes, ik zie zo een mars passeren. En dan zijn we beland bij een van mijn top drie liedjes van dit machtige album. 'Argent', een echt gothic rock nummer met de fantastische stem van Gergana Dimitrova. Ik kan het chorus hele dagen blijven meezingen, met prachtige zinnen als "Are you out there? / I'm clinging to the dark / Are you out there / My fallen counterpart". Opvolger 'The Heartbeat of the Devil' is een flowend lied en je voelt dat de lyrics iets meer self-condemning geworden zijn. 'And It Was Night' is ook weer een prachtig lied dat me meteen deed meezingen. 'My Constellation' is weer zo'n top drietje voor mij. Wat een wondermooi lied. Een ballad, een emotioneel liefdeslied, met de prachtige zinnen "I'll always follow your stars / You're my constellation". De mannen van Lord of the Lost weten wel hoe ze teksten moeten schrijven.
 
Het dreigende 'The Ashes of Flowers' maakt weer gretig gebruik van het koor. Dit wordt opgevold met 'Iskarioth' dat me toch wat aan Rammstein en Mono Inc doet denken (ja, ik besef zelf dat dat nogal een vreemde mix is). De viool en het koor keert terug in 'A War Within', en ook in 'A World Where We Belong' worden achtergrondzangeressen gebruikt. Dit klinkt als een afscheid, wat misschien wel klopt, want hierna zitten we al aan het voorlaatste nummer van het album. Net zoals bij CD 1 is dat een instrumentaal lied, dat iets zeer triest heeft. De afsluiter is 'Work of Salvation', een lied dat perfect de lijn volgt die Lord of the Lost uitstippelde doorheen dit album.
 
Kyria Van Gasse 

​Odd Dimension is een progressive metal band wiens vorig album al van 2013 geleden is. En toch zijn ze een gekende naam in het genre. Met hun derde studio-album, The Blue Dawn, keren ze terug met een machtige reis doorheen de ruimte. Met een aantal gastspelers (Dream Theater's Derek Sherinian en Labyrinth's Roberto Tiranti) en een nieuwe zanger (Jan Manenti), maak je je best klaar voor een stevig avontuur.
We starten de rit met het mysterieuze instrumentale 'Mission Nº 773'. Het is een zeer spacey nummer dat de vibe meteen perfect weet neer te zetten. Het vervolg, 'Landing on Axtradel' begint met dezelfde science-fiction geluidjes, en een jammer genoeg niet zo goed verstaanbare introductie. Deze wordt gegeven door het geheimzinnige personage The Guardian. De goeie vocals van het personage Markus (Jan Manenti) doen me denken aan een classic hard rock band.
Het derde nummer, 'The Invasion', verteld over de aanval van een vijandig volk. Hier ben ik enorm fan van de vrouwelijke vocals, hoe fijn om eens een krachtige lage stem te horen bij een zangeres! De zin "love came through our feelings while faith was gonna break" zou zo uit een Ghost nummer kunnen komen, en dan scoor je altijd punten bij mij. 'Escape to Blue Planet' is de ballad die op de hardere nummers volgt. Het is spijtig wel wat een mix van geluiden en de uithalen van de zanger zitten in mijn oren niet altijd op de juiste plaats.
'Solar Wind' is het volgende instrumentale nummer, dat me aan de soundtracks van Ghibli films doet denken, of die van de anime film Your Name. Ik denk dat dit mijn favoriet kan zijn. 'Life Creators heeft een zeer sterke intro, blijft een goed lied tot het plots in het midden even een dipje krijgt, maar heeft dan wel weer een goeie outro. Het titelnummer van dit album is een soft rock ballad met een lang instrumentaal stuk.
Het wordt gevolgd door 'Sands of Yazukia', wat ook weer een softer nummer is. Het lijkt wat alsof Odd Dimension in het tweede deel van het album even alle voorgaande nummers vergeet en de soft rock kant op gaat. Niet dat ik klaag, ik merk dat ik veel meer hou van hun zachtere muziek. Hetzelfde met 'Flags of Victory' dat voor mij al niet eens meer hard rock is. Eindigen doen ze met 'The Supreme Being', een sterke afsluiter die de vorige nummers negeert en terug meer in lijn is met de eerste nummers van dit album.
Ik vind dat dit album een beetje verschillende kanten uitgaat met elk lied, maar er zitten wel enorm goede dingen in. Daarbovenop is het ook nog eens echt goed gespeeld. Als je houdt van sci-fi metal raad ik de eerste helft van de cd aan, ben je meer voor ballads en zachter werk, luister dan zeker naar het tweede deel!
 
 
Kyria Van Gasse