Beaten to death spuwt agressie tot het beestachtige toe. Metal voor niet fijngevoeligen om het zwak uit te drukken.  Georganiseerde chaos als uitlaatklep van welke frustraties dan ook.
De Noorse band is niet aan haar proefstuk toe. Tussen de walgelijke uithalen pompen ze korstondige beademing zodat er toch nog een soort ritme en melodie uit de doos van pandora komt.
Hyperkinetisch scheuren ze door je trommelvlies en maken zich onevenaarbaar.
Twaalf ‘songs’ met bijgevoegde teksten overtuigen met grindcore waarbij Napalm Death een zachte dood nabij lijkt.  Zanger, of beter gezegd, krijser Anders zal toch zijn keel moeten smeren om iets zinnigs uit te braken.
Agronomicon is het vierde album vanuit de Neon Gorilla Studio te Oslo en het eerste dat niet live werd opgenomen in hun eigen repetitiekot. Volwassen rauwheid verbijsterd.
 
Line-up:
Anders (Vocals)
Christian (Drums)
Martin (Guitars)
Tommy (Guitars)
 
Marino Serdons (3 ½)

​Kijk naar het hoesontwerp van Soulimage en je verliest elk geloof in de mensheid. De wereld verandert in een razendsnel tempo en Robert Eberl wil dat duidelijk maken in zijn tweede album ‘Human Kind-Animal Mind’.  Hij werpt vragen op, maar beantwoordt ze ook.  We ontlopen meer en meer de menselijkheid.  Geen positieve evolutie, doch wel een positieve boodschap van “Be There For Each Other” (‘Charity’).  Met rock en synths tracht hij een statement te maken en onze ogen te openen.  Want we zijn allen blind door egotripperij.  Twaalf alternatieve songs met wat metal invloeden, vol van power en energy (neen, dat is niet hetzelfde) laten een geëngageerde band horen.
Het album start met een piepend aftellend tijdsignaal en en spacerock soundscape.  Heel chronisch opgebouwd van ‘Human Kind’ over ‘How to Live and To Hope’ tot en met de boodschap van ‘Charity’ en ons ‘Animal Mind’.  Ook hier zijn gothic, metal, rock en synths prachtig in elkaar verweven .  De muziek laat je niet onberoerd, je staat alleen stil bij de boodschap. 
Het duo van Soulimage uit Regensburg lijkt goed op weg om de metal- en rockscène een geweten te schoppen.
 
Line-up:
Rob E. Soul (Lead Vocals, Synths, Drums)
Patty Juhasz (Guitars)
 
Shir-Ran Yinon (Violin)
Michael Erhard (Bass Guitar)
Thomas Groth (Piano)
Conny Eberl (Second Vocals)
 
Marino Serdons (3 ½)
​

​Bij nacht en ontij vloog Nachtfalter (= een mot) naar de Lage Landen.  Te laat om mee te eten van een metalmaal op Graspop.  De tweekoppige band, Tobias Serfling en Tom Güinzig, hadden nood aan een nieuw project dat hun ego kon vereeuwigen, het debuutalbum ‘Was Bleibt’.   Hierover gokken ze eigenlijk op twee grasparkieten: enerzijds de dark-rock liefhebber en anderzijds de doom-dance fanaat.  Om met deze laatste te beginnen, ‘Maschinenklang’ is een uptempo gothic song waarvan je ook een dansbare electro remix krijgt.  Samen met ‘Anderes Leben’ als single uitgetrokken.  De songs starten vrijwel allemaal theatraal om dan over te gaan naar een drijvend ritme met lyrics in een bas- of baritontimbre.  Beste (gothic) song hoor je maar éénmaal op het album (‘Nur noch einmal..) Nachtfalter vermengt hun gothic en metal met wat electronica (post wave stijl), doch wordt vleugellam gemaakt door de eentonigheid in de vocals en de iets te simpele songstructuren. 
Die Motte ist kein Uberflieger!  Aber ‘Was Bleibt’ will stay!
 
Line-up:
Tobias Serfling (Vocals, Composition)
Tom Günzig (Guitars)
 
Marino Serdons (3)

​Imago is belangrijk.  Waarom het imago van een metalband altijd agressief en macho moet zijn blijft mij echter een raadsel.  Ook de Belgisch-Amerikaanse band Hitherside poogt op die manier publiek te winnen, maar houdt ondertussen de macho-cultuur in stand. Muzikaal echter scheren de Belg Sam Oerlemans en de Amerikaanse Jennifer Summer hoge toppen. Hun tweede album Blue Lotus herbergt negen songs die dwepen tussen metal en progrock.  Niet verwonderlijk met Sam’s achtergrond bij 7th Circle en Throwing Sixes.  Als multi-instrumentalist en composer schreef hij echter al enkele jaren aan zijn eigen project.  Jennifer daarentegen speelde eerst trompet, stapte nadien over op gitaar en na een overtuigend gesprek met Sam kwamen daar nog vocals bij. En hoe!  Jennifer’s zangstijl roept mooie herinneringen op aan solo-projecten van Grace Slick.  Ook zij wist met haar stem elke song een niveau hoger te tillen.  ‘Unsanctify Me’ opent nogal heavy en de titelsong ‘Blue Lotus’ kleurt donker. Door het gebruik van meerdere (gitaar)lagen, afwisselende ritmes en vocale harmonieën krijg je zelfs warme melodische songs die eerder neigen naar heavy progrock. Opvallend ook ‘Knock ‘em On Back’ met een oer(degelijke) riff en een knappe gitaarsolo, alles netjes binnen de mainstream drie minuten. 
Kijk alvast uit naar hun live gigs: 2 aug. in  Stevoort (Hasselt) op het Live a Life Festival en op 29 sept. in de Libertad te Leuven.  Wij zullen er ook zijn!  En misschien enkele songs unplugged?
 
Line-up:
Sam Oerlemans (All Instruments)
Jennifer Summer (All Lyrics, Vocals)
Dirk Verbeuren (Drums on ‘Get It Back’)
 
Marino Serdons (4)

Al meer dan twintig jaar is het Zweedse Soilwork een vaste waarde in de metalwereld. Met hun aanstekelijke en melodieuze (death)metal hebben ze ontegensprekelijk een vette stempel gedrukt op heel wat hedendaagse metalbands. 
Meer dan vier jaar na hun vorige album ‘The Ride Majestic’ (ik tel even het compilatie-album ‘Death Resonance’ niet mee) komen ze terug het toneel op met ‘Verkligheten’ oftwel ‘De realiteit’ Die realiteit is dat Soilwork helemaal terug is van eigenlijk nooit weg gegeweest. Het is wel zo dat er de vorige vier jaar heel wat gebeurt is binnen de band. Van de originele band is alleen zanger Björn "Speed" Strid overgebleven. Onder meer trouwe soldaat én Belg Dirk Vanbeuren verliet de band om vaste drummer bij Megadeth te worden. Maar hij werd wel uitstekend vervangen door jonge hond Bastian Thusgaard, toevallig of niet een drum student van Vanbeuren.
Op ‘Verkligheten’ klinkt Soilwork helemaal zoals ze moeten klinken: melodieus én toch lekker bruut.
Na de rustige intro ‘Verkligheten’ vliegen ze er meteen in met het episch klinkende ‘Arrival’. De grunts en cleane zang van Strid zijn nog steeds van het beste van wat er in de metal te horen is. 
De rest van het album klinkt heel erg fris en je voelt dat de band een nieuwe drive heeft gevonden.
Er is zeker genoeg afwisseling om 50 minuten je aandacht er bij te houden. Zelfs de soms behoorlijk poppy songs als  ‘Full Moon Shoals’ blijven overeind. Op ‘Stålfågel’ komt Alissa White-Gluz (Arch Enemy) even meegrunten. Al moet je het echt al weten dat zij het is want anders weet je het niet. Haar rol is dan ook niet meer dan ondersteunend. Dat is helemaal anders bij ‘Needles And Kin’ waar Tomi Joutsen (Amorphis) zich helemaal mag laten gaan. Eén van mijn favoriete nummers op ‘Verkligheten’.
Conclusie: Soilwork is helemaal terug met een meer dan degelijk metalbum. Voor diegene die openstaan voor wat pop en rock in de metalpap gaat deze nieuwe worp zeker niet tegenvallen.
​
 
Tom Coppers (4)

Carbon Black is een band uit Australië die met ‘End Of This’ hun eerste fullalbum op de wereld loslaat. Naast de broertjes Rob Giles (basgitaar) en Steve Giles (drums) bestaat de band uit gitarist Damon Bishop en zanger Jonathan Hurley. Vooral die laatste heeft een hoofdrol op ‘End Of This’. En dan vooral het gemak waarmee hij wisselt van zangstijl is erg knap.
De band klinkt wat als een kruisbestuiving tussen de oude Alice In Chains, powermetalbands als Pantera met links en rechts een experimenteel uitstapje. Misschien een rare combinatie op papier maar op één of andere manier werkt het wel voor Carbon Black.
Het album is niet altijd even sterk want er wordt soms iets te veel gegrepen naar dezelfde powerriffs en de dubbele bassdrums vliegen je soms net iets te vaak rond de oren. En instrumentale tussendoortjes als ‘Decieve’ moeten echt niet voor mij. Het haalt de vaart wat uit het album, jammer want voor de rest spat de energie er langs alle kanten af. Maar uitschieters als ‘Deny’, ‘Cowards’ en ‘Blood And Sacrifice’ maken van ‘End Of This’ een meer dan behoorlijk metalalbum. Carbon Black is zeker een band om te volgen. 
 
Tom Coppers (3 ½ )
​

Al sinds 1998 laten de Zwitsers van DarkRise  lekker brute death metal op de aardbol los. Al meer dan 20 jaar zijn zij dé referentie wat betreft metal uit Zwitserland.
Ook met ‘Circles Of Failure’ brengen ze weer een heerlijke pot death geweld uit. De productie is echt top. Kan moeilijk anders met Russ Russell (oa. Napalm Death, At The Gates, Dimmu Borgir) achter de knoppen.
Wat me persoonlijk vaak stoort aan death metal is het gebrek aan afwisseling. Zowel qua zang als riffs klinken veel death metalbands nogal ééntonig. Dat is bij DarkRise gelukkig niet het geval. Zanger Thibaud brengt net genoeg variaties in zijn grunts en het gitaarspel van Nico en Dario is simpelweg uitstekend. Persoonlijke favorieten zijn ‘Until Death’, ‘Spartan’ en de lekker brute afsluiter ‘Bullshit Theories’.
Ik wil ook nog even erg mooie artwork van de Chinese artiest Guang Yang in de spotlight zetten. Erg knap werk.
Zeer sterk album dat elke death metalliefhebber zeker eens moet checken. Ik ben er zeker van dat je niet bedrogen gaat uitkomen. Tijdens hun laatste tour deden ze jammer genoeg geen show in België. Hopelijk zien we hen in de toekomst snel in een fijne zaal. Deze band verdient dat wel.

Tom Coppers (4)
​

Cult Of Scarecrow is een nieuwe doom metalband uit ons belgenlandje. De band bestaat uit een aantal oudgedienden uit de Belgische metalscene: zanger Filip De Wilde (ex-Innerface), gitaristen Jan Van Der Poorten (ex-Explorer, Die Sinner Die, Dead Serious) en Ivan De Strooper (ex- Explorer, Die Sinner Die, Dead Serious), bassist Gunther ‘Gunny’ Poppe (ex-Trial, Die Sinner Die, Dead Serious), keyboardspeler Eddy Scheire (ex-Ramses, Battering Ram) en drummer Jeannot Schram (ex-Mindruin, Die Sinner Die). Genoeg ervaring om van Cult Of Scarecrow een topband te maken.
Met hun debuut-EP ‘We Are The Cult Of Scarecrow’ leveren alvast een zeer degelijk schijfje af. Het is nog niet top over de hele lijn maar je hoort onmiskenbaar dat er veel potentieel zit in deze band.
Opener ‘The Hour Of Blood Run’ is meteen ook het beste nummer op deze EP. Een lekker apocalptische en symfonische doomtrip met erg veel afwisseling en een hoofdrol voor de sterke stem van Filip. Bijna 10 minuten duurt deze trip maar verveelt geen moment. Hierna komt het voor mij net iets te wisselvallige ‘The Cult Of Scarecrow’. Leuk zijn wel de singalong stukken halfweg het nummer.
‘Last Words From Black Birds’ steunt helemaal op geweldige trashmetalriffs, denk aan Slayer of Megadeth op hun best. En net als in het afsluitende ‘Adrift And Astray’ is er voor mij een hoofdrol voor de zang. Die zou zo in een New Wave of Gothic band kunnen. En dat stemgeluid met de constant dreigende metalriffs maakt dat Cult Of Scarecrow een plaatje hebben afgeleverd dat zeker het beluisteren waard is. Zowel liefhebbers van pure metal als de doom metalfan moeten hier hun gedang in kunnen vinden. Laat u vooral niet afschrikken door de lengte van de nummers want die gaan alle vier voorbij de zeven minuten.
Hoe ze dit live brengen, daar ben ik dan wel weer erg benieuwd naar. En het toeval wil dat ze op 7 september ‘19 in mijn thuisstad spelen. Ik ga er dus proberen bij zijn in het “Skulls Rock & Metal Café” in Geel. 

​Tom Coppers (4)

​Onlangs verscheen het eerste full album van de Nederlandse gothic band Vetrar Draugurinn.  Wie hun eerste EP op de kop kon tikken, wist onmiddellijk dat gitarist Eric Hazebroek zich hiermee manifesteerde.  Als ex van Stream Of Passion werd het tijd om nieuwe wegen in te slaan. Vetrar Draugurinn moest melancholisch klinken (zijn voorliefde) en eveneens de gitaar een prominente rol geven.  Zelf noemt hij de stijl ‘progressive doom metal’.  Nochtans zijn er ook sterke  gelijkenissen met de symfonische gothic van Within Temptation of de afgezwakte doom-metal van The Gathering.  Bewijst eigenlijk dat Nederland sterk is in ‘heavy passion’.  Daar draait het allemaal om voor Eric Hazebroek: zelf passioneel omgaan met zijn 8-string gitaar en het gevoel overbrengen naar de luisteraar.  Eerlijk is eerlijk, zelf viel ik onmiddellijk voor de knappe vocals van Marjan Welman.  De zangeres van rockband Autumn heeft hier duidelijk haar plaats gevonden (ook qua looks). Twaalf diverse songs op Hinterlands. Naast het persoonlijke ‘I Am’ (naar aanleiding van het overlijden van zijn vader) of het zwaardere metalwerk ‘Death Will Come For Us’ , verrast zeker het eerlijke ‘Second’ (de eerste song geschreven voor de band) en het epische ‘Forever Locked Within’.  Deze laatste zou niet misstaan in de sferische progrock scène: alleen een gitaar, een cello en een onschuldige stem.  Een knappe ritmische en grommende intro  in ‘The Narrow Path’, een song met boeiende contrasten. Luisteren is de boodschap.  De band Vetrar Draugurinn slaat een brug tussen verschillende muziekstijlen en dat maakt het altijd spannend. Ondanks de kouwelijke groepsnaam (Wintergeest) voelt de muziek warmbloedig. Tof!
 
Line-up:
Marjan Welman (Vocals)
Eric Hazebroek (Lead Guitars, Mellotron)
Thomas Cochrane (Rythm Guitars, Trumpet, Trombone)
Arjan Heijden (Bass Guitar)
Jim van de Kerkhof (Drums)
 
Guest musician:
Elianne Anemaat (Cello)
 
Marino Serdons (3 ½) 

Metal vanuit ‘la douce France’.  Het kan en het is anders. In 2016 reisde zanger/gitarist Flo Lemonnier naar de woestijnen in Zuid-Amerika, kreeg visioenen én zand in zijn ogen.  Als debuut mag deze EP wel tellen.  ‘Uyuni’s Lullaby’ oogt en oort typisch metal met wat prog.  Mooie harde en sferische progrock waait over in ‘A Storm in Sajama’.  Compositorisch een heel knappe song. ‘Dust and Sun’ roept  het eindeloze van de wereld op. Vocaal wordt er geen vuurwerk afgeschoten. Wel tof is de mix van Engels en Frans. ‘Rest At Campfire’ legt het hart van Far Away bloot, namelijk: dichtbij! Dichtbij de natuur en betrokken bij de climate change.
Met Viaje slaagt de Franse band erin om zand in het radarwerk van de agressieve metal te strooien. Het surft op de hedendaagse trend: interactie tussen diverse muziekgenres.  Het werkt verzachtend, verstillend en toegankelijker voor een breder publiek. Al blijft het Franse accent hun achtervolgen als een coyote op zoek naar een lekkere hap. Viaje werd een heel genietbaar debuut, waarbij het bijna jammer is dat het hoesje een te hoog metalgehalte vertoont. Gratis te beluisteren op youtube of via hun website .
 
Line-up:
Flo Lemonnier (Vocals, Guitars)
Grégoire Debord (Guitars)
Alexandre Sara-Douck (Bass)
Loïs Arnaldi (Drums)
 
Marino Serdons (4)
​