DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Down On The Ropes
2. Echoes
3. Weaponized
4. No End In Sight
5. Blood And Salt
6. Corner Office Maniacs
7. The Future Need Us Not
8. Silent War
9. The Hell In Me
10. Song Of Obscenity
11. Break And Dominate

Platenlabel
Arising Empire
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Robin Bauman
 
Website Artiest
The Charm The Fury

Wie female fronted metalband zegt, zegt bijna in dezelfde adem Nederland. Nederland lijkt wel een broedvijver voor zulke bands, denk maar aan gothic/symphonische metalbands Epica, After Forever en Within Temptation. Maar ook in andere metal subgenres zijn er Nederlandse female fronted bands zoals For I Am King, Scenario II en deze metalcore sensatie The Charm The Fury. Een bandnaam die perfect gekozen lijkt te zijn. We zien de charmes van zangeres Caroline Westendorp en we horen haar furie wanneer ze die geweldige strot openzet. Net als we bij de andere muzikanten kunnen horen, charme in de melodische noten en een onuitputtelijke furie in de talrijke riffs en breakdowns. Al dit krijgen we meteen op ons bord gesmeten met opener 'Down On The Ropes', een brute, wrede track waar de woede vanaf spat. De heerlijk schurende, brutale vocals van Caroline bijgestaan door de rest van de band, gitaristen Rolf Perdok en Martijn Slegtenhorst, bassist Lucas Arnoldussen en drummer Matthijs Tieken. Op naar het pompende 'Echoes' als volgende track waar we verwend worden met de fantastische cleane vocals van Caroline. Dit is een uitermate aangename kennismaking met deze band. Zowel vocaal als instrumentaal krijgen ze me volledig in m'n element. Screams, grunts, cleans, riffs en breakdowns – hellyeah! Pedal to the metal and foot to the floor met dit energieke 'Weaponized' dat me bijwijlen doet denken aan Slipknot, dezelfde dreunende energie spat door m'n speakers. Ik blijf er verbaasd bij hoe zo'n tengere vrouwen toch zo'n vocals uit hun strot weten te duwen. Er zijn nu toch al een aantal female fronted bands in mijn platencollectie die dezelfde zangstijl hanteren. Arch Enemy, For I Am King, Spoil Engine, For I Am King en nu deze The Charm The Fury die me omver blazen met tracks als 'No End In Sight' en 'Blood And Salt'. Tracks waar de emotie en woede rond onze hedendaagse maatschappij vanaf spat. Vooral 'Blood And Salt' laat een diepe indruk bij me achter, mede door de schitterende vocals. Zoals de band zelf zei :“The world is fucked, but it’s great food for writing!”.  Van het korte 'Corner Office Maniacs' gaan we over naar het monsterlijke en agressieve 'The Future Need Us Not', duidelijker kan de boodschap niet zijn. Na deze verbijsterende donderstorm pakt de band uit met het wondermooie 'Silent War' waarop Caroline kan uitpakken met haar fenomenale cleane vocals. Ze kan schreeuwen maar damn, ze kan zingen ook hoor. Best verrassend om zulk nummer aan te treffen op een album van een band die omschreven staat als metalcore, maar hier laten ze horen dat ze zoveel meer zijn. Waar veel metalcore bands de nadruk leggen op de hardcore, kiest de band hier meer voor de metal kant en durven ze uitpakken met een fantastische ballad. Na deze rustige passage is het terug tijd voor wat steviger werk met 'The Hell In Me', gooi alles maar eens los. Moshpits en circlepits verzekerd op 'Song Of Obscenity'. We worden verwend met fantastisch gitaargeweld en een massieve breakdown waar je maar beter die volume knop op 10 hebt staan. Met 'Break And Dominate' zijn we al toe aan de afsluiter van dit meesterlijk album, dit album zal nog regelmatig doer m'n autospeakers knallen. Een ideale oppepper om de werkdag mee aan te vangen.
 
Peter Smet (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Silhouettes
2. Woe To The Vanquished
3. Remain Violent
4. Shellfire
5. Descending Blade
6. Spectral Asylum
7. Divinity of Flesh
8. When the Guns Fell Silent

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Claudia Steinlechner (Napalm Records)
 
Website Artiest
Warbringer
Facebook

Warbringer werd in 2004 in Ventura, CA (USA) opgericht en brengt ons sindsdien met regelmaat fijne albums gevuld met snelle, agressieve, melodische thrash metal en behandelen daarin gezellige thema’s als oorlog, geweld, dood (het doorsnee journaal op metalwijze, quoi). Dat is op ‘Woe to the Vanquished’, hun vijfde worp ondertussen, niet anders. Het album begint met het gehuil van de wind over wat, zo wilt men ons toch doen vermoeden, een verlaten slagveld moet voorstellen. Algauw komen de geesten van de gevallen soldaten echter tevoorschijn en nemen ons met ‘Silhouettes’ mee richting onderwereld. Stevige drums, harde gitaren, tempowisselingen en een beestige solo, op die manier laten de heren horen waarin ze zo sterk zijn. Op het titelnummer gaat het tempo nog wat meer de hoogte in en worden de lyrics haast in je gezicht gespuwd.  Nieuwe single ‘Remain Violent’ opent met een heerlijke ‘schoolbook thrash’ riff en is perfect headbangbaar (indien dit woord nog niet bestond, vanaf nu dus wèl). Ook hier een geweldige solo die wat wegheeft van wijlen Jeff Hanneman’s stijl. ‘Shellfire’ klinkt dan weer als de perfecte weerspiegeling van z’n eigen titel en is absoluut het snelste nummer van de plaat. Zoek schuil in je bunker of schuttersputje en bid dat de aanval snel voorbij mag zijn. Zàlig! Na ‘Descending Blood’ mag het tempo wat naar beneden op ‘Spectral Asylum’ maar toch is dit één van de meest intense nummers van de plaat, mede door het fantastische drumwerk en trage gitaarsolo in het eindstuk. Elf van de veertig minuten die het album lang is wordt ingenomen door de epische afsluiter ‘When The Guns Fell Silent’. Het nummer is een soort van metalopera aria, opgebouwd uit een vijftal delen en verveelt absoluut geen seconde. ‘Woe to the Vanquished’ is een geweldig thrash album waarmee Warbringer de trouwe fans waar voor hun geld biedt en waarmee ze tevens ook heel wat vers kanonnenvlees moeten kunnen rekruteren.
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Fight The Fight
2. The Edge
3. The Other Side
4. Perfect Combination
5. Addictions
6. This Is War
7. My Emperor
8. Patient Zero

Platenlabel
Indie Recordings
 
Labelnummer
Promo cd
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Noise To Have)
 
Website Artiest
Fight The Fight
Facebook

 

 
 

Fight The Fight is een jonge Noorse band. Dit vijftal stond al eerder bekend als Oslo Faenskap. Dit album van Fight The Fight is hun eerste debuut album. Het is jong, vers en bruist vol energie. Ik heb deze band stilaan echt zien groeien en deze jonge heren zijn ook goed op weg om alsmaar bekender te worden. Ze spelen nu ondertussen al op redelijk grote festivals in Noorwegen. Voor hun eerste album te zijn vind ik het helemaal geen slecht album. Het is echt een dynamisch album. Geen enkel nummer is ook hetzelfde. Elke song heeft een mooie songtekst, catchy riffs en een unieke betekenis. In dit album kan je veel invloeden van genres terug vinden: rock, punk, metalcore, metal en noem maar op. Dat is wat het album ook uniek maakt. Je kan ook echt horen dat deze jonge heren zich helemaal geven in dit album. Fight The Fight heeft zeker potentieel om door te breken in Europa en dat hoop ik ook.
 
Silke Goethals (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Grind The Grinder
2. Dead Smile
3. Galactic Motherfucker
4. Love For Speed
5. Roll n Burn
6. Fight Fight Fight
7. Supersonic Rock n Roll
8. Bad Boy Benny
9. God of No
10. Judas

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Pias/rough Trade
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Zombie Motors Wrecking Yard

 

Zombie Motors Wrecking Yard! Wat een naam! Hij lijkt wel een overzicht van heerlijke zaken waar de laatste èchte mannen zich in hun grot mee kunnen uitleven. Zombies (wie zou er niet graag eens in een postapocalyptische scène de kop van één zulks misbaksel uiteen laten spatten met één goed welgemikt schot uit een over-the-top-rifle): chèèck! Motoren: chèèck! Een sexy chick zoals op de hoes om naast je motor te poseren: chèèck! Een ‘wrecking yard’ (want iedere man, jawel, ook ù daar, breekt graag oude dingen af): chèèck! Bandleden die er uit zien als datgene wat je moeder steevast vreesde dat je zou worden en waarvan je soms stiekem zou willen dat je het echt geworden was: dubbel chèèck!! Ziezo mijnheer de K&C hoofdredacteur, op basis van deze gegevens geven we dit plaatje een dikke 4, dan nu terug gaan luieren in uw hangmat en kan ik dit schijfje nog enkele dagen op endless repeat in mijn muziekinstallatie laten draaien. Wat zegt U? Zo werkt het niet? Ook goed dan. U wilt weten waarom ik helemaal verzot ben op dit werkje? Wel, dit is rock ‘n’ roll op z’n smerigst. Zóó smerig dat als je het CD hoesje hebt vastgehad, je handen zwart zien van de olie. And I love it !!! Ik vraag mij af, trekken Australische moeders de luiers van hun kinderen al van bij de geboorte tot op z’n strakst aan? Elke Australische rockgroep klinkt immers altijd strakker dan een shirt in maat ‘S’ rond de tieten van Pamela Anderson. Of is het doordat alle Aussies geboren worden met een stukje AC/DC dna? Feit is dat ook dit album één groot riff-fest vormt. Alles lijkt gewoon te kloppen, de beukende gitaren, de roffelende drums, de rauwe zang. Het is gewoon één lange road trip over de Rock ‘N’ Roll Speedway.
Dit is echt een schijf om volle bak te laten knallen uit de boxen van je autoradio. En of het nu putje winter of hartje zomer is, zet die ramen maar allemaal open want de temperatuur schiet vanaf de eerste noot in het rood. Trek je niets aan van de protesten van je vrouw en kinderen, als je hen nog kan horen wilt dat zeggen dat het volume nog wat hoger kan èn mag en laat al die kneuters naast je in de file maar vreemd kijken wanneer je uit enthousiasme op je stuur begint te knagen. Zij weten niet wat ze missen, nèm! En voor die moeite doen we er nog een half puntje bovenop. Mag het iets meer zijn? Ja, graag.
 
Drums: Leigh
Bass: Coop
Guitar: Mark
Guitar: Darren (Fuck Im Dead)
Vocals: Ran (Discordia/ Sickman)
 
Jan Guisset (4.5)

DETAILS  ALBUM
 
Tracklist:

1. Stampede
2. Stalingrad
3. Hellfire
4. London Leather boys
5. Living for Tonite
6. 200 Years
7. Demon's Night
8. Dying Breed
9. Final Journey
10. From the Ashes We Rise
11. Losers and Winners
12. No Shelter
13. Shadow Soldiers
14. Midnight Mover
15. Starlight
16. Restless and Wild
17. Son of a Bitch
18. Pandemic
19. Dark Side of My Heart
20. The Curse
21. Flash Rocking Man
22. Bulletproof
23. Fall of the Empire
24. Fast as a Shark
25. Metal Heart
26. Teutonic Terror
27. Balls to the Wall 

Platenlabel
Nuclear blast
 
Label nummer
Niet gekend
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo agent
Jaap Wagemaker (Nuclear blast)
 
website artiest
Accept

Accept was destijds een van de eerste metalbands waar ik fan van was. Vooral het nummer ‘Fast as a Shark’ vond ik geweldig, mede vanwege die geweldige intro. De laatste jaren heb ik de groep echter niet echt meer gevolgd. Het is wel leuk om te horen dat Accept live nog steeds zo goed klinkt. ‘Nieuwe’ zanger Mark Tornillo Doet zijn werk naar behoren en zijn stem is bijna niet te onderscheidden van die van Udo Dirkschneider. Of toch, als je Tornillo’s stem met die van Dirkschneider vergelijkt, kun je toch niet anders dan vaststellen dat Dirkschneider de enige echte Accept zanger is. De band speelt een gebalanceerde mix van oud en nieuw. De show wordt geopend met ‘Stampede’, en al meteen zit de sfeer goed. Verder volgen de nummers ‘Stalingrad’ en ‘Hellfire’. Met ‘London Leather Boys’ wordt het eerste nummer uit de jaren tachtig gespeeld. Hierna volgen klassiekers als ‘Restless and Wild’, ‘Son of a Bitch’, ‘Midnight Mover’, ‘Losers and Winners’ en ‘Metal Heart’. De intro van ‘Fast as a Shark’ wordt luidkeels door het publiek mee gezongen, dit nummer blijft natuurlijk ‘het’ accept nummer bij uitstek. De setlist wordt afgesloten met het duo ‘Teutonic Terror’ en ‘Balls to the Wall’. In totaal vuurt de band zo’n zevenentwintig nummers op het publiek af, zonder ook maar ergens een moment in te zakken. Wel dient gemeld te worden dat de nummers op dit album een samenraapsel zijn van verschillende optredens. Accept bewijst echter dat ze nog steeds mee kunnen. Ook bewijzen ze dat hun nieuwe materiaal zeker niet moet onder doen voor de klassiekers. Wat ik wel jammer vind is dat ‘Princes of the Dawn’ en ‘Breaker’ er niet op staan, aangezien dat die nummers toch wel tot mijn persoonlijke favorieten behoren. Nu, is dit live album beter dan ‘Staying Alive’ uit 1989? Ik weet het niet. Kwalitatief gezien gaat mijn voorkeur naar ‘Staying Alive’. Dat album klinkt rauwer en minder opgepoetst. Plus dat het publiek duidelijker in de mix zit. Hierdoor krijg je toch veel meer het live gevoel. ‘Restless and Live’ klinkt soms als een studio album waar ze publiek tussen gemixt hebben. Maar dat zijn maar kleine minpuntjes op een verder smetteloos album.
 
Hans Goossenaerts (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Cost of Doing Business
2. Falling Rain
3. Of Letting Go
4. The Enemy You Need
5. Freedom
6. COE
7. Rising Tide
8. Open Your Eyes
9. One More Time
10. Shut Down with Me
11. The Lamb Lies Down in Sacrifice

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd (Petting Zoo)
 
Website Artiest
Ember Falls
Facebook

Ember Falls laat met deze plaat horen wat je kan met een knal! De band heeft een zeer unieke sound die moeilijk te beschrijven valt. Het is een zeer verfijnde mix tussen harde gitaren, de balans tussen heldere en ruige vocals en de vele experimentele electro sounds voor dat extra stukje identiteit. Al vanaf het eerste nummer sta je te popelen om meer te horen te krijgen. Ember Falls heeft een experimentele toon. Dit kan een gevaar vormen, maar voor deze band loont het. Het hele album heeft een uniek gevoel en geeft een waaier van emoties weer. Van woede tot melancholie, de band is niet bang om verschillende invalshoeken te gebruiken zonder hun rebelse toets te verliezen. Natuurlijk is het nummer ‘Shut Down With Me’ in deze plaat inbegrepen. Het is namelijk het nummer dat Ember Falls internationaal bekend heeft gemaakt. Maar dit album heeft veel geweldige nummers te bieden. ‘The Corst of Doing Business’, het eerste nummer, is een goed voorbeeld van wat je van de plaat kunt verwachten. Daarnaast zijn ‘Falling Rain’ en ‘Of Letting Go’ muzikale diamanten en mijn favoriete nummers op het album. ‘Open Your Eyes’ is dan weer een voorbeeld waarin de band experimenteert met losse rap, wat zorgt voor een unieke muziekervaring dat je zeker moet gehoord hebben!
 
In conclusie is Welcome to Ember Falls een geweldig debuutalbum dat je laat horen waar de band voor staat. Ik kijk uit naar de toekomst!
 
Dylan Sleebus (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Dream of the Incubus
2. Die for My Sins
3. Soldiers of Steel
4. Death Rider / Third War
5. White Rabbit (Jefferson Airplane cover)
6. Ascension to Destiny
7. Battle Angels
8. I Am Insane
9. Veil of Disguise  

Platenlabel
Century Media Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Entertainement
 
Promo-agent
Wilko Reynders
 
Website Artiest
Sanctuary
Facebook

Sanctuary. Een medaille voor Origineelste Bandnaam zal hiermee niet snel gewonnen worden.  Een snelle duik in de metal archieven leert ons dat er tal van groepen onder deze naam opere(e)r(d)en of het woord in hun naam hebben verwerkt. Hier hebben we het over de power metal band uit Seattle die eind jaren tachtig, begin jaren negentig bescheiden successen kende. Je zal echter maar door de tijdsgeest knock-out geslagen worden! In het begin van de jaren negentig uit Seattle komen en toch geen grunge of schoenstaarderijrock spelen of niet in een versleten flanellen hemd plus afgewassen jeansbroek optreden. Hoeveel pech kan je hebben. Niet haast verwonderlijk dus deze band er anno 1992 de brui aan gaf waarna zanger Warrel Dane en bassist Jim Sheppard samen met gitarist Jeff Loomis Nevermore oprichten en daarmee bijna twintig jaar lang een flinke stempel op de moderne metal drukten.  In 2010 besloten Dane en Sheppard om Nevermore voor een tijdje in de kast te plaatsen en daardoor kon Warrel zijn oude band weer tot leven wekken. Oorspronkelijk enkel om wat op te treden en wat kleine tours te doen maar in 2014 kwamen ze dan toch met nieuw werk onder de titel ‘The Year The Sun Died’ op de proppen.
‘Inception’ is geen vervolg op dat album neen, je mag de titel in dit geval letterlijk nemen. Het gaat hier namelijk om de demo’s uit midden de jaren tachtig die de basis vormden van het debuutalbum ‘Refude Denied’(1988). ‘Inception’ moet, denk ik, vooral dienen als zoethoudertje voor de fans in afwachting van het binnenkort te verschijnen nieuwe album.  Maar voor de die hard fans is dit natuurlijk absoluut spek voor bek. Als we de begeleidende bio mogen vertrouwen werd er zo veel mogelijk met de originele opnames gewerkt, wat niet zo heel eenvoudig bleek te zijn vanwege de primitieve opname methoden die gehanteerd werden.  Hier en daar diende er dus wel één en ander opgesmukt te worden. Op zich is daar niets mis mee natuurlijk, alleen werd bij het herwerken van de drums meer dan één bal misgeslagen. Volgens mij had men die toch beter opnieuw laten inspelen door een echte drummer. Nu werd er duidelijk hoorbaar gewerkt met een drumcomputer en heeft de producer van dienst zich daarop nèt iets te hard laten gaan. Het resultaat is niet echt ‘natuurlijk klinkend’ te noemen. Laat dit echter uw luisterplezier niet al te erg bederven want je kan hier wel genieten van sterke composities zoals ‘Dream Of The Incubus’, ‘Battle Angels’, ‘I Am Insane’ en de erg genietbare cover van Jefferson Airplane’s ‘White Rabbit’. Warrel Dane toonde destijds al wat een klasse zanger hij is. Zijn hoge falsetto is soms wel een beetje op de rand van irritant maar hey, dit is dus wel Power Metal hé. Sanctuary staat deze zomer op de affiches van een aantal grote metalfestivals (waaronder Graspop Metal Meeting, Hellfest en Wacken Open Air). Of tegen dan de nieuwe plaat al zal verschenen zijn is ons op het moment van dit schrijven onduidelijk maar wij kijken sowieso toch al uit naar hun optredens.
 
Jan Guisset (3.5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
cd1:

1.  Intro
2.  There Goes Another Love Song
3.  Hurry Sundown
4.  Hidin' Out In Tennessee
5.  Freeborn Man
6.  Born To Be Bad
7.  Song In The Breeze
8.  Girl From Ohio
9.  Holiday
10.  Gunsmoke
11.  Grey Ghost

 
cd 2:

1.  South Carolina
2.  So Long
3.  Prisoner
4.  Cold Harbor
5.  Trail Of Tears
6.  It's About Pride
7.  Waterhole
8.  Knoxville Girl
9.  Green Grass & High Tides Forever
10.  (Ghost) Riders In The Sky 

Platenlabel
Steamhammer/SPV
 
Labelnummer
 
Distributie
SPV
 
Promo-Agent
SPV
 
Website Artiest
The Outlaws
Facebook

Jazeker, gewoonlijk bespreek ik metalalbums en -optredens en als je vluchtig naar de releaselijst die ons geregeld wordt toegezonden kijkt, merk je al snel dat er bij ‘Legacy Live’ duidelijk ‘Southern rock/metal’ prijkt onder Genre. Wie de band kent, weet echter dat er maar bitter weinig metalen geweld op deze dubbele liveregistratie zal prijken. The Outlaws maken namelijk al sinds 1972 (!) onversneden Southern (blues)rock in de stijl van Lynyrd Skynyrd en The Eagles – meer gelikt dan geestgenoten als Allman Brothers, Nashville Pussy, Molly Hatchet of ZZ Top, dus. Dit is het soort muziek waar Pantera, Corrosion of Conformity en Kings of Leon schatplichtig aan zijn, maar zonder de ruwe kantjes die de latere heavy variant zo kenmerken. Dat The Outlaws überhaupt nog onder deze naam actief zijn, mag – gezien de gesneuvelden onderweg, de bezettingswisselingen en de legale gevechten om de naam – bijna een wonder heten, al zijn zanger/gitarist Henry Paul er drummer Monte Yoho er wel degelijk al vanaf het eerste uur bij. Henry Paul zweefde echter geregeld binnen en buiten, met geregeld Yoho in zijn zog, maar na opperhoofd Hughie Thomassons dood in 2007 werd er beslist om niet meer als de Henry Paul Band, maar wel als de nieuwste incarnatie van The Outlaws, door te gaan. Wat er ook van zij, deze dubbelaar bevat de meeste klassiekers van deze zuiderse rockers, aangevuld met werk uit het in 2012 verschenen ‘It’s About Pride’. De twee anciens hebben zich daarvoor laten omringen door vier andere muzikanten, die allemaal haast moeiteloos te lijken spelen. De muziek ligt vrij gemakkelijk in het gehoor, maar weet geregeld indruk te maken door de vele knappe solo’s. De drie gitaristen wisselen elkaar met brio af, wat vooral op de langere tracks geregeld voor muzikaal vuurwerk zorgt. Die worden wel vooral bewaard voor wat verderop, waardoor het tien nummers wachten is voor ‘Grey Ghost’, terwijl absolute uitschieters ‘Green Grass and High Tides’ en ‘(Ghost) Riders in the Sky’ de festiviteiten mogen afsluiten. Onderweg is het natuurlijk wel genieten van compactere nummers als het leuke ‘Hidin’ Out in Tennessee’ en ‘Freeborn Man’. De band is in ieder geval op geen foutje te betrappen, al betekent dat meteen ook dat je bijna evengoed naar de studioalbums kunt luisteren. We missen dan ook dat ene avontuurlijke, dynamische randje dat dit soort muziek optilt naar een hoger niveau.
 
Dirk Vandereyken (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Saltatio Mortis
2. Animal Army
3. We Can't Carry On
4. The Dumbing Of The Stupid
5. Early Warning
6. Tardigrades Will Inherit The Earth
7. Window Onto The Sun
8. Lament
9. The Singing Fish Of Batticaloa
10. The Andromeda Strain
11. Stranger Than Fiction

Platenlabel
InsideOut Music
 
Labelnummer
Promo CD
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Frank Van Liempd
 
Website Artiest
The Mute Gods

Het gaat hard voor The Mute Gods, slechts één jaar na hun debuutalbum staat de opvolger reeds in de steigers. Deze ‘supergroep’ bestaat uit basgitarist Nick Beggs  (o.a. actief bij Kajagoogoo, Steve Hackett en Steve Wilson), klavierartiest Roger King (o.a. Steve Hackett) en drumvirtuoos Marco Minneman (o.a. Steve Wilson). De kwaliteit en het palmares van de muzikanten scheppen natuurlijk hoge verwachtingen, het eerste album was goed maar toch sloeg de vonk (nog) niet helemaal over. Op ‘Tardigrades Will Inherit The Earth‘ wordt in ieder geval het initieel concept verder uitgediept, met name de meedogenloze kritiek op maatschappij, politiek, religie en media, maar vooral ook de vraag hoe de mensheid gaat proberen het tij te keren. Toegegeven, het thema komt de laatste tijd vaker voor, vooral dan bij releases binnen de progressieve rock. Een dodenmars als intro, dat kan tellen als statement. Roger King brengt een bombastisch maar ook dreigend orkestraal muziekstuk als aanloop naar het stevig rockende ‘Animal Army’, waarin de wereld terugkeert naar een toestand van entropie (of complete wanorde). Dit klinkt alvast een stuk steviger dan vroeger met een Minneman in topvorm, alhoewel de zang toch nog steeds een beetje poppy klinkt, maar dat is wellicht wat inherent aan de stem van Beggs. Ook in ‘We can’t carry on’ wordt de mensheid verantwoordelijk gesteld voor de nakende vernietiging van onze planeet, een duister nummer met zeker ook invloeden van Porcupine Tree. En dezelfde invloed hoor je in de intro van ‘The dumbing of the speed’, de samenwerking van Beggs met Steven Wilson laat uiteraard sporen na. Na een rustig zeer 70’s aandoend nummer is het tijd voor het titelnummer, waarin wordt beschreven hoe de tardigrades (ook beerdiertjes genoemd, dit zijn achtpotige micro-organismen die in extreme omstandigheden kunnen overleven) uiteindelijk de wereld zullen overnemen. Het refrein blijft zeker door je hoofd spoken, de keyboards zorgen voor een proggy toets bij de diepe leadzang. Beggs behoort tot het kleine kransje van muzikanten, die de chapman stick onder de knie hebben, het korte ‘Lament’ is daar een mooi voorbeeld van, een instrumentale rustpauze op het album. ‘The Singing Fish Of Batticaloa’ is gebaseerd op een documentaire van de BBC over zogenaamde zingende vissen in Thailand, de fantasie van Beggs doet de rest. Dit nummer zou op geen enkel progalbum misstaan, heel melodieuze keyboards met uitstekende zang en interessante tempowisselingen. Overigens werd op dit album geen beroep gedaan op gastmuzikanten, wel mochten dochters Lula Beggs en Lauren King opdraven voor de backing vocals. Ook het instrumentale ‘The Andromeda Strain’ (science fiction novelle van Michael Crichton) illustreert de uitzonderlijke kwaliteiten van drie topmuzikanten. Het hoofdzakelijk donkere karakter verdwijnt een beetje met het zoetgevooisde ‘Stranger Than Fiction’, waarin wordt gepoogd om toch te eindigen met een positieve noot, alhoewel het feit dat de liefde alles overwint misschien wat naïef overkomt. Het tweede album van The Mute Gods kan me alvast meer overtuigen dan zijn voorganger, maar er is zeker nog ruimte voor progressie in de songwriting.
 
Line up :
Nick Beggs: string basses, guitars, Chapman Stick, programming, keyboards and vocals
Roger King: keyboards, programming, guitars, backing vocals, production and mastering Marco Minnemann: drums additional guitars
 
Guests on the album:
Lula Beggs: Backing vocals
Lauren King: Backing vocals
 
Claude Bosschem (4)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. King Delusion
2. Protean
3. Apnoea
4. Deadening
5. Memento
6. Uncage My Sanity
7. Devoid
8. Desolate Ruin

Platenlabel
Apostasy Records
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Noise To Have
 
Website Artiest
Nailed To Obscurity
Facebook

Death metal zal nooit echt m'n genre worden hoewel er best wel goede bands tussen zitten. Er is iets dat gewoon ontbreekt om me absoluut te overtuigen. Al doen deze Duitsers van Nailed To Obscurity wel hun uiterste best met hun doomy sound. Opener en titeltrack 'King Delusion' klinkt helemaal niet slecht met z'n geweldig gitaarwerk en diepe monsterlijke grunts. Het is niet het hevige dreun en brulwerk dat ik meestal te horen krijg als ik het genre eens een kans geef. Hier heeft het melodische toch meer de bovenhand waardoor het voor mezelf heel wat beluisterbaarder wordt. Ook op 'Protean' wordt dezelfde sfeer aangehouden, catchy riffs en dito bastonen die toch wat vreemd aanvoelen in dit genre. Alsook de cleans die we hier te horen krijgen doen me meer aan progressieve death metal denken à la Opeth en raar maar waar dat is dan weer een stijl die ik wel enorm kan appreciëren. Metal moet voor mij iets verrassend hebben en dit geldt voor elk subgenre. Verrassen blijft deze band me met elk nummer waardoor m'n aandacht en zintuigen op scherp blijven. 'Apnoea' weet op een buitengewone manier te boeien, dit is allesbehalve een typische death metal track. Meer een lang uitgerokken intro en dat gevoel wordt bevestigd als naadloos wordt overgegaan op 'Deadening' dat dezelfde melodieuze toon nog aanhoud met bijna gesproken vocals en grunts. Op 'Memento' worden we dan weer verwend met geweldige grunts die weer de death metal benadrukken die toch enkele track wat op de achtergrond was verdwenen. Maar zonder echt hevig los te barsten, het blijft allemaal vrij rustig. Misschien wat eigenaardig in dit genre mar ik kan het best pruimen. Ruim twaalf minuten worden we in de ban gehouden door 'Uncage My Sanity' en de band weet dit uitmuntend te volbrengen. Grunts, solo's, rustige middenstukken, riffs,en ga zo maar door. De perfecter ingrediënten om je lang te blijven boeien. Na deze lange klepper blijven enkel nog 'Devoid' en afsluiter 'Desolate Ruin' over om dit album groots af te sluiten.
 
Peter Smet (4)