​Heb je loodzware gitaren en beukende drums nodig om een episch black metal geluid neer te zetten. Wat u ook denkt, luister eerst naar 'Em Nome do Medo', het openingsnummer van 1755, het twaalfde studioalbum van Moonspell. Het is donker, beukt, kreunt, steunt en klinkt alsof het uit de donkerste krochten van de onderwereld komt opgestegen. En je hoort er niets van gitaar, bas of drum in... Pure symfonische orchestratie, carmina burana achtig koorgezang en de donkere keelklanken van Fernando Ribeiro. Qua statement kan het tellen, qua openingsnummer nog meer. Mag ik u, voor we verder gaan, een stukje geschiedenis meegeven. Ik neem u mee terug naar 1 November 1755 9u40 's morgens. De aarde beeft in Lissabon, Portugal en in nog een aantal steden langs de Portugese kustlijn. Straten scheuren letterlijk open en gebouwen storten in. De geschrokken bevolking haast zich in grote getallen naar de haven om zich op de open kaaien te behoeden van het instortend puin. Tot hun verbazing zien ze daar hoe de oceaan zich terugtrekt om zich even daarna als een gigantische watermuur over hen te werpen. Tienduizenden mensen lieten het leven in eerst de beving en daarna door die tsunami. Van gigantisch opgezette 12-12 acties was er in die tijd nog helemaal geen sprake en door de moeizame heropbouw en de politieke verwarring die daarna ontstond verloor Portugal z'n aandeel in de wereldhandel en kolonisaties. Gesprekstof genoeg dus om een hele plaat aan op te hangen, dachten die van Moonspell, onze favoriete Portugese gothic/black metal band en zo verwerkten ze dit stukje geschiedenis om tot een volwaardig muzikaal verhaal. Het is dus een conceptalbum geworden maar we weten ondertussen allemaal dat de tijd dat zo'n albums een negatieve, pretentieuze bijklank hadden gelukkig alweer lang achter ons ligt. Ik moet u wel waarschuwen, dit is een uitdagend album geworden. Niet enkel voor de band maar ook voor ons luisteraars. Gelooft u me echter vrij, de trip is de moeite meer dan waard. Moonspell wijkt voor dit album ietwat af van de sound die we op hun vorige werk (en zeker voorganger ‘Extinct’) gewoon zijn. De songs klinken zwaarder en bombastischer. Het intense gebruik van orchestratie en koor draagt zeker bij tot dat laatste. Ribeiro gebruikt nergens zijn cleane vocalen en bovendien zijn alle lyrics in het Portugees. Dat klinkt misschien vergezocht maar in het kader van het verhaal is het dat zeker niet. Om eerlijk te zijn, ik spreek geen hol Portugees maar door het beetje Spaans en latijn dat ik (nog) ken en aan de hand van de songtitels kan ik het verhaal toch volgen. De muziek en de begeestering is echter magistraal genoeg om iedereen bij zijn nekvel te grijpen en mee terug te nemen naar die dramatische dag uit de Portugese geschiedenis. Ik had deze plaat al een hele namiddag op endless repeat staan alvorens ik dat zelf door had.
Topprestatie!
 
Jan Guisset (4 ½ )

​Zweden en metal zijn twee termen die onafscheidelijk zijn. Letters From The Colony is geen uitzondering. Dat ze na twee EP’s al onmiddellijk het eerste full album uitbrengen bij Nuclear Blast heeft iets te betekenen. Stel je een mix voor tussen het technische en moderne inzicht van de math Metal van Meshuggah, uitgevoerd met de melodische kracht van Opeth en Gojira. De eerste indruk is dat deze math rock, death metal, boenk-in-je-gezicht muziek niet de emotionele diepgang heeft van de eerdergenoemde invloeden, maar eenmaal je dieper in de songs geraakt en de eerste schok uitgewerkt is, besef je dat je iets in de schoot geworpen krijgt, dat de moeite waard is om op te volgen. Het gemak waarmee de groep overschakelt tussen de verschillende stijlen is indrukwekkend. Er is één ding zeker, je zult onder de indruk zijn van de technisch vernuftige vaardigheden van deze band. Ze zijn fenomenaal. De geluidskwaliteit is bijna perfect. De naam van Jens Bogren als producer en verantwoordelijke voor de mastering is daar natuurlijk niet vreemd aan. De helderheid staat mooi in balans met de agressieve melodieën en de beenharde progmetal gedeeltes. Wanneer ze een beetje meer evolueren, zal Letters From The Colony in de toekomst een geweldige naam worden. Voorlopig is ‘Vignette’ inderdaad een heel goed album. Het enige probleem dat er kan komen, is dat de liefhebbers van al die stijlen niet allemaal compatibel zijn. Of met andere woorden, zal een liefhebber van progmetal, of andere cleane genres, kunnen leven met het geschreeuw van Alexander Backlund? Als je die klip kunt omzeilen, ben je klaar voor een avontuurlijke reis waarvoor ‘Vignette’ staat!
 
Danny Focke (4)

​Uit West-Vlaanderen komt deze geweldige band Fields Of Troy, met de bebaarde en langharige postbode uit Oostkamp Louis Soenens achter de microfoon. Met een begeesterend stemgeluid en met de begeleiding van topmuzikanten Jurgen Elias (bass), Nick Vanduynslager (gitaar), Sven Herssens (gitaar en backing vocals) en Lothar Ryheul (drums) wordt deze band wel eens “de Belgische Mastodon” genoemd. En terecht, zo bleek al na de eerste luisterbeurt van hun EP ‘Hardship’ uit 2016 en hun liveprestatie op Evil Or Die Fest 2017. Na enkele line-up wissels staat de band nu stevig in zijn schoenen en kregen ze in 2017 een deal aangeboden van JBM Events met als resultaat de release van hun debuutalbum ‘The Great Perseverence’ via Painted Bass Records.
En “great” is in het geval van dit album een understatement want dit album is fenomenaal. Al vanaf de 'Intro' wordt je als luisteraar meegezogen in de zweverige, begeesterende sfeer die dit album inzet. Het moet dan nog echt nog beginnen met het knappe 'Dethroned' waarin Louis Soenens als geen ander weet te switchen tussen een zangstijl die variëert tussen Alice In Chains en Mastodon. Best wel een eer voor deze West-Vlaamse gasten om met zulke bands vergeleken te worden. De sfeer is nu echt gezet en het feest komt volledig op gang met 'Aphasia', een geweldige rock/metalsong die van mijn part dagelijks op de nationale radio hoorbaar mag zijn. Maar helaas is er nog steeds te weinig aandacht voor Belgische hardere rock en metal op onze radioposten, ondanks de inzet van Studio Brussel met o.a. De nieuwe lichting. Fields Of Troy weet op dit album de perfecte balans te vinden en weer te geven tussen rock en metal, 'Flame In The Mirror' is daar een perfect voorbeeld van. Bulderende en rauwe vocalen die afgelost worden met de zweverige, grunge aandoende vocalen die Louis Soenens uit zijn strot geduwd krijgt. Zet daar nog de instrumentale kracht bij die uit de gitaren, bas en drums vloeit en je hebt keer op keer sterke songs. 'My Temple Broken' is weer zo een typische Fields Of Troy track, ondanks ze in bijna elke review met dezelfde wederkerende bands worden vergeleken hebben ze wel degelijk hun eigen stijl. Hoe die dan weer te omschrijven is een ander paar mouwen, daarvoor moet je gewoon luisteren. Naar 'Face The Giant' bijvoorbeeld dat je tegemoet komt als een frontale mokerslag. Lekker verder swingen en headbangen op 'Condemn The Unknown' dat als enkele andere tracks op dit album boven de vijf minuten uitkomt, zonder een milliseconde te vervelen natuurlijk. Voordeel van wat langere songs is dat je er je verschillende stijlen in kwijt kunt en laat dat nu net een kolfje naar de hand zijn van Fields Of Troy. Duwen en trekken en reken daar ook maar dansen en springen bij voor 'Shove And Pull'. De ideale soundtrack voor een eindeloze, snelle autorit is deze strakke 'Where Bones Have Dried'. Over een heel andere boeg gooien deze kleppers het dan met het mooie en ingetogen 'Last Words' een nummer dat snijdt door merg en been. Het langste nummer van het album is tevens het laatste nummer. Op 'Doomsayer' trekt de band nog eens alle registers open en laten ze horen waarom ze terecht de Belgische Mastodon genoemd worden, maar deze band is zoveel meer.
 
Peter Smet (4)

Loudness is al sinds 1981 dé vaandeldrager van de Japanse hardrock en heavy metal. In de jaren ’80 werden ze opgepikt door de co-manager van Twisted Sister en wat volgde is de verovering van de metalwereld. Loudness werd de eerste Japanse heavy metal band die een platendeal tekende in de Verenigde Staten. Hun albums ‘Thunder In The East’ en ‘Lightning Strikes’ stonden vervolgens een hele tijd in de Amerikaanse charts. Sindsdien fonkelt de ster van Loudness niet altijd even fel. Maar
37 jaar en zowat 30 albums later zijn ze nog steeds heel erg relevant in de metalscene. Vooral het buitenaards geweldige gitaarspel van Akira Takasaki is daar niet vreemd aan. Hij staat bekend als de beste gitarist van Azië en ook wereldwijd staat hij erg hoog aangeschreven. Zijn “shredding” is dan ook fenomenaal. Maar genoeg lof gestrooid, hoe klinkt nu hun laatste worp ‘Rise To Glory’?
Daar kan ik kort en krachtig over zijn: sterk, heel sterk zelfs!
Openen met een instrumental hoeft voor mij niet. Van mij mag er direct de beuk in gegooid worden. Gelukkig duurt ‘8118’ maar een kleine twee minuten. Vanaf ‘Soul On Fire’ krijg ik dan wat ik wil horen: heavy f*cking metal! De riffs van Takasaki vliegen je om de oren, de ene al wat complexer dan de andere. Opvallend is ook het krachtige stemgeluid van zanger van het eerste uur Minoru Niihara. Dat kan hij vooral etaleren in de powerballad ‘The Voice’. Maar het is toch het gitaarspel van Takasaki dat de aandacht trekt op en het niveau omhoog trekt op ‘Rise To Glory’. Op ‘Kama Sutra’ ,de tweede instrumental van het album, kan jij zich volledig laten gaan. En het moet gezegd, ook drummer Masayuki Suzuki laat hierop horen zeker geen meeloper te zijn.
Voor mij zitten de beste nummers vooral in het tweede deel van het album: ‘Rise To Glory’ , ‘Why And For Whom’ en ‘Let’s All Rock’ zijn heerlijk oldschool metalknallers. En ‘Rain’ een lekker zware en logge powerballad.
Zeker live eens gaan bekijken zou ik zeggen. En dat kan op zaterdag 21 juli in Het Debuut in Westerlo, waar ze een exclusieve clubshow zullen spelen.
 
 
Tom Coppers (4)

Dat Zweden sterk in hun schoenen staat als het om death black metal gaat, moet ik je niet vertellen. Throne Of Heresy is ook een Zweedse band die me met hun vorige langspeler ‘Antiloch’ niet echt konden bekoren. Deze was voor mij nogal eenzijdig, namelijk met het death metal genre in de stijl van Bloodbath. Er stonden wel wat leuke nummers op, maar veelal klonken deze hetzelfde en snel afgezaagd. Maar nu leveren de Zweden hun derde langspeler ‘Decameron’ af. Ik moet toegeven dat ik zeer aangenaam verrast ben met de nieuwe aanpak. De band gaat nu veel melodischer tewerk waardoor alles vernieuwender klinkt. Eerst en vooral even vermelden dat het centrale thema doorheen de plaat 'Decameron' is. Deze werd geschreven door de Italiaanse dichter en geleerde Giovanni Boccaccio. Dit zijn verhalen omtrent de zwarte dood die in de veertiende eeuw van Azië tot de Noorse landen in 1349 woedde. Opener 'The Shores of Issyk-Kul' laat meteen horen welke sound ze nu gebruiken, maar deze kon me eigenlijk ook niet zo bekoren. Het deed me meer denken aan de pagan death metal van bands zoals Amon Amarth. Het is eens dat 'Pax Mongolica' begint dat alles op zijn plaats valt. Melodische death metal gitaarpartijen die als een bom op je inslaan. Ook het mid tempo en blastbeat werk van drummer Mathias Westman mogen hier zeker vermeld worden. Wat direct ook opvalt is de stevige stem van Thomas Clifford die hier een grote stap vooruit mee heeft gemaakt. Dit wordt vooral bewezen met 'The Plague Ships' waar het punk gehalte zich goed manifesteert en zeer strak en goed klinkt. Ook met 'Decameron' zelf bewijzen deze heren dat folklore in hun nieuwe sound zeker niet kan ontbreken. Zo bewijst zanger Thomas dat hij ook met zijn zuivere vocalen zeer sterk uit de hoek kan komen. 'The Pale Burden' sluit met een vleugje melancholie zeer goed af. Throne Of Heresy bewijst hiermee dat ze sterk in hun schoenen staan voor de toekomst. Deze plaat heeft me aangenaam verrast door de veranderingen binnen hun muziek en dit smaakt zeker naar meer.
 
Jason Proot (4 ½ )

Eindelijk is hij er dan het eigenlijke debuut van Purest Of Pain, ‘Solipsis’. Het geesteskind van Merel Bechtold die we kennen als gitariste bij Delain en MaYan werd gereleased dankzij een Indiegogo campagne. De sympathieke en immers goedlachse Merel was steeds aanwezig op diverse sociale media en had zo de campagne tot een goed einde kunnen brengen. Gelukkig maar want ‘Solipsis’ klinkt vet. De melodieuze death metal is iets anders dan wat we gewend zijn van de meeste Nederlandse bands en kan zeker fans van Arch Enemy en Dark Tranquillity bekoren. Alle nummers werden geschreven door Merel Bechtold met uitzondering van 'E.M.D.R.' dat van de hand is van collega gitarist Michael Van Eck. De lyrics vloeiden dan weer voort uit het brein van zanger J.D. Kaye. Verder bestaat de band nog uit bassist Frank Van Leeuwen en drummer Joey De Boer die we kennen van Delain. Dat de plaat vooral gitaar georiënteerd is ligt voor de hand. Merel beroert de snaren als geen ander en dat levert een ijzersterk album op. Dit krijgen we al direct te horen in het melodieuze openingsnummer 'The Pragmatic' dat dienst doet als intro voor wat nog komen gaat. Met de death metal grunts krijgen we alleszins een leuk voorproefje. Op 'Truth-Seeker' gaan de registers voor de eerste keer echt open en laat zanger J.D. Kaye horen wat hij uit zijn strot geduwd krijgt terwijl Merel de geweldige ondersteuning biedt met strak en intens gitaarspel. Ik ben al direct fan en 'Vessels' kan dit gevoel enkel maar versterken. De melodie zit perfect in verhouding met de harde vocalen waardoor je een intense beleving over je heen krijgt. In tegenstelling tot andere reviews is mijn aandacht hier vooral gevestigd op het gitaarspel in plaats van op de vocalen. Misschien wel voor de hand liggend aangezien deze band toch vooral een project is van gitariste Merel. 'Crown Of Worms' is weer een lekkere track die voorbijraast met enkele gesproken passages die de het gebulder van J.D. Even rust gunnen. Één van mijn favoriete tracks op deze plaat is het knappe 'Momentum', de snelle drums vergezeld door het vingervlugge gitaarwerk doet mijn nekspieren overuren draaien. De verschillende gitaarstijlen verweven in dit nummer zijn amper te tellen, van snelle solo's tot diep getunende bijna core klinkende breakdowns. Als tussenstuk op het album krijgen we dan het bijna volledig instrumentale, op een enkel gruntpassage na, 'The Sleep Of Reason' voorgeschoteld dat perfect staat als inleiding op 'Tidebreaker'. Geen errors te bespeuren op deze 'Trial & Error', de zoveelste geweldige track die me in vervoering weet te brengen. 'Terra Nil' was het eerste volledige nummer dat ik hoorde van de band na enkele gitaarvideo's van Merel op sociale media in de voorbereiding op dit album. Vanaf de eerste noten van deze track wist ik dat dit een band was om naar uit te kijken en in de gaten te houden was. Je wordt allesbehalve teleurgesteld met strak klinkende tracks als deze 'Noctambulist' dat gewoon smeekt om op te headbangen. Melodieuze death metal vindt steeds meer en meer zijn weg terug in mijn platencollectie en deze verdiend daar zeker ook toe te behoren. Het is fijn om na al de meer gothic en symfonische metal uit Nederland eindelijk nog eens wat brutaler werk te horen. Hoewel Nederland vooral gekend staat voor zijn vooral female-fronted bands ben ik toch blij dat de band heeft gekozen voor J.D., al had een vrouwelijke grunter zoals Alissa van Arch Enemy hier zeker niet misstaan maar dan krijg je misschien de commentaar dat je een kopie bent van eerder genoemde band. Je kan misschien wel gaan vergelijken met andere bands uit het genre maar Purest Of Pain is zeker geen kopie. De eigenheid spat van de nummers af, 'E.M.D.R.' het enige nummer niet geschreven door Merel is daar een mooi toonbeeld van. Met 'Phantom Limb' is het einde van het album spijtig genoeg al in zicht. Geïnspireerd op de albumtitel geldt 'The Solipsist' als eigenlijke laatste nummer van de plaat en trekt de band de registers nog eens open alvorens er met 'The End' een passend slot aan te breien. Een melodieus en instrumentaal meesterwerkje om dit album te besluiten.
 
Peter Smet (4 ½)

Kayak was in de jaren 70 ongetwijfeld één van mijn favoriete Nederlandse groepen binnen de progressieve rock, vooral ‘See See The Sun’ en ‘Royal Bed Bouncer’ werden grijsgedraaid. Velen zullen zich ongetwijfeld ook de hit ‘Ruthless Queen’ herinneren, in die tijd was het nog mogelijk als prog-act in de charts te komen. De centrale figuur is steeds toetsenist Ton Scherpenzeel gebleven, de zestien vorige albums werden volgespeeld door ontelbare muzikanten en zangers. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Scherpenzeel vond het moment gekomen om met een nieuwe ploeg een progressief werkstuk op de wereld los te laten. Drummer Colin Leijenaar zou normaal gezien het album inspelen, maar door privé omstandigheden moest hij vervangen worden door Lean Robbemont, op toernee was hij echter wel van de partij en hij zal ook in de toekomst deel uitmaken van de groep. De meeste baspartijen nam Ton voor eigen rekening, enkel op ‘Cracks’ werd Kristoffer Gildenlöw ingezet, ook hij mag zich in de nabije toekomst Kayak-lid noemen. Voor de zang werd beroep gedaan op de Groningse zanger Bart Schwertman, die over het ganse album een zeer sterke prestatie neerzet. Er wordt afgetrapt met de single ‘Somebody’, een zeer catchy nummer met alle ingrediënten, die de groep groot hebben gemaakt. De pièce de résistance van het album is echter zonder twijfel het Spaans geïnspireerde ‘La Peregrina’, een heuse epic van bijna twaalf minuten met de obligate tempowisselingen, dat het verhaalt vertelt van een rondreizende parel. Hierin schittert ook gitarist Marcel Singor, die moeiteloos de weergaloze sound van de groep neerzet, uiteraard is het toetsenspel van Ton hier ook prominent aanwezig, Kayak klinkt hier symfonischer dan het ooit geweest is. Maar aan de andere kant staan ze ook garant voor een aantal pakkende ballads, de harmonieuze samenzang en een meeslepende gitaarsolo zoals in ‘Falling’ doen de rest. Het album klinkt ook veel gevarieerder dan vorige releases, ‘Walk Through fire’ heeft wat keltische invloeden en staat bol van sfeerwisselingen, het fretloze basspel op ‘Cracks’ helpt mee aan een jazzy feeling, beide nummers zijn trouwens ook epics van rond de tien minuten. Het is geen geheim dat Ton Scherpenzeel en Camel-gitarist Andy Latimer beste maatjes zijn, op ‘Ripples on the Water’ hoor je het karakteristieke geluid van de man, zowel akoestisch als elektrisch. Het emotionele ‘To An End’ laat nog eens de prachtige stem van Schwertman horen, in combinatie met heel subtiel pianospel van Ton. Het is duidelijk, Kayak is helemaal terug, we gaan nog veel plezier beleven aan deze groep!

​Line up :
Ton Scherpenzeel : keyboards, bas
Bart Schwertmann : zang
Marcel Singor : gitaar
Kristoffer Gildenlöw : bas (“Cracks”)
Lean Robbemont : Drums

 
Claude Bosschem (4 ½)

Feed The Rhino is een hardcore/metalband uit het Britse Kent, met inmiddels al drie albums op hun palmares. Hun vierde langspeler kwam onlangs uit onder de titel ‘The Silence’.
Met een intro die doet terugdenken aan de 80's synthesizer muziek begint de band aan dit album met het pittige 'Timewave Zero'. Hardcore met een vleugje metal and rock. Zanger Lee Tobin doet me denken aan Frank Carter en ook het geluid van de band heeftwel wat weg van Franks vroegere band Gallows. Met 'Heedless' zetten ze de lijn gewoon verder, vooral de samenwerking en overgang tussen cleans en hardere vocalen zit bij deze band perfect ineen gepuzzeld. Hierdoor krijg je een vlot beluisterbare hardcore band. De emotionele toer op met het knappe 'Losing Ground'. Een ballad die me doet denken aan Alice In Chains, met de zweverige vocals. Het gaspedaal mag dan terug wat ingetrapt worden en de volumeknop gaat ook weer volledig naar rechts voor '68' waarin de band hun invloeden laat horen. Invloeden uit hardcore maar ook uit de southern rock en zelfs grunge. Ook de track met de langste titel van het album 'All Work And No Play Makes Jack A Dull Boy' gaat op dit elan verder. De vettigheid spat ervan and I like it. Nog een typisch voorbeeld dat de band duidelijk wordt geïnspireerd door Alice In Chains  is hoorbaar in 'Yellow And Green'. Een pak ruwer gaat het eraan toe op 'Nerve Of A Sinister Killer'. Hoor ik iemand denken aan de band Down? Dat bedoelde ik dus met die vettige southern rocksound, enkel bedoeld als referenties want ik wil geen afbreuk doen aan het geluid of inspiratie van deze en eerder genoemde bands. Maar vergelijken hoort er nu eenmaal bij. Ook 'Fences' zit in dezelfde stijl en kan zeker op mijn goedkeuring rekenen, nummers als deze vinden zeker hun weg terug in mijn playlists. Titelnummer 'The Silence' gaat opnieuw de rustigere richting uit en dat kan ik enkel toejuichen want de rustigere tracks op dit album zijn simpelweg geweldig. Al blijft deze track niet heel de tijd rustig en barst deze los tijdens het refrein. We naderen het einde van dit album dus tijd om nog eens extra hard te genieten met 'Lost In Proximity' dat er nog eens lekker op los beukt. Eindigen doet het album met 'Featherweight', iets wat deze band absoluut niet is. Geen pluimgewicht maar een vette en geweldig klinkende band.
 
Peter Smet (4)

Hoewel omschreven als een hybride mix tussen deathcore en metalcore neemt vooral toch hardcore de hoofdrol op zich. Dat is duidelijk hoorbaar op opener 'Neoblivion', maar zoals vaker bij hardcore begint het al snel te vervelen. Hier is deze band ook slachtoffer van, er zit gewoon te weinig variatie in de tracks waardoor alles ééntonig wordt. Benieuwd of deze band dit nog kan weerleggen, 'Poison IV' brengt alsnog geen verandering. Ik ben geen fan van de vocals , ze klinken te onduidelijk. Akkoord dit is wel meermaals het geval in het metal genre maar hier kan ik geen enkele lyric verstaan en dat stoort wel. De lyrics moeten echt voor me liggen vooraleer ik één woord kan ontdekken op 'ParanØmmunation'. Gelukkig is er nog de instrumentale inbreng die me begint te bekoren. 'Decima' brengt herinneringen aan Pantera naar boven en dat kan ik enkel toejuichen zonder dat ze de duidelijk hardcore feel hierbij verliezen. Het tempo gaat de hoogte in voor 'King S' en dat zal zeker live zijn effect niet missen. Aan circlepits zal er geen gebrek zijn. Meezingen zal voorbehouden blijven voor de die-hard fans die de lyrics deftig bestuderen. Want dit blijft toch het grootste struikelblok op dit album, wat zeker wel goede nummers bevat zoals deze 'Danse Macabre'. De eentonigheid begint zijn tol te eisen want ik voel meer en meer de drang om de tracks te skippen en dat is spijtig want ik ben ervan overtuigd dat deze band meer te bieden heeft. 'DTNT' doet wel een poging om er wat variatie in te brengen maar het is toch nog teveel net niet. De overgangen tussen de verschillende nummers zit dan wel zeer strak, waardoor je bijna naar één nummer zit te luisteren. Zo gaan we naadloos over van 'DTNT' naar 'Lightmare' misschien wel de beste track van het album met de hiphop van gastvocalist Sly. Als je puur een adrenaline stoot nodig hebt en gewoon brutaal uit de bol wil gaan is deze band wellicht iets voor je, op 'Walls' kun je zeker je duivels ontbinden. Voor de hardcore fan die ook wat melodie en gevoel in zijn muziek wil, laat dan deze band maar links liggen. Duidelijk de hardere en brutale hardcore deze Beyond The Styx maar ik mis iets. 'Checkfate' besluit dit album dat me toch met een dubbel gevoel achterlaat.
 
Peter Smet (3 ½)

Het is al een tijd geleden dat ik me verdiept heb in het post rock/metal genre omdat het, zoals in ieder genre dat je op dat moment op de voet volgt, soms wat teveel hetzelfde wordt. Na enige tijd heb ik dan toch nog eens besloten iets te beluisteren binnen dit genre. An Evening With Knives herkende ik al aan de talloze stickers die overal worden geplakt in toiletten, vuilbakken en concertzalen. Dit keer kreeg ik dan ook de CD in mijn bus om te reviewen. Deze drie heren zijn afkomstig uit Eindhoven en hebben, voor ze met deze band begonnen, elk een andere muzikale achtergrond. In 2005 heeft de band hun EP ‘An Evening With Knives’ uitgebracht en hebben daaruit al een handjevol optredens kunnen spelen met bands als Corrosion Of Conformity, Elder en Truckfighters. Zo hadden ze ook een optreden met alleen zichzelf op het programma in het Stroomhuis dat uitverkocht was. Nu heeft de band hun debuut ‘Serrated’ uit, dat gesponsord werd door crowdfunding. De CD biedt een mengelmoes van post metal/rock en psychedelische stonerdoom. Inderdaad een mondjevol natuurlijk maar dit is normaal want er zitten namelijk wel zeer veel verschillende elementen in de muziek om te ontdekken. Wat mij in het bijzonder aanspreekt is de emotie en de persoonlijke toets die muzikaal en lyrisch gebracht worden. Zo hebben we het nummer 'Fade Out' dat over het overlijden gaat van zanger/gitarist Marco Gelissen zijn vader aan Alzheimer. Een verandering van stijl is bijvoorbeeld 'Hysteria' die zeer traag en sludgy overkomt, wat op een plaat als deze zeker een meerwaarde biedt. De doom partijen op 'Drowning in Daybreak' werkten dan alsook zeer goed voor mij. Enigzins is het toch een plaat die je meermaals moet beluisteren om alle woede en emotie te kunnen voelen. Dit heb je bijvoorbeeld met de nummers 'Restless' en 'Blind Man's Guess' waar de melancholie meer en meer op je inwerkt. Kortom: ‘Serrated’ biedt zeker kwaliteit in zijn genre. Zeer aangenaam verrast na een lange tijd terug dit soort bands op te pikken. An Evening With Knives mag voor mij zeker verder doen zoals ze nu bezig zijn en deze plaat spoort mij dan ook aan om ze live zeker eens te gaan bekijken.
 
Jason Proot (4 ½ )