De vijfde lading classic bluesrock van de Zweedse groep wordt tegen alle verwachtingen toch nog afgeleverd. Hoewel een jaar na ‘Innocence & Decadence’ uit 2015, de groep er, volgens eigen zeggen, de brui aan gaf, krijg je nu een nieuw album dat heel toepasselijk opent met ‘It Ain’t Over Yet’. Meteen kom je terecht in de wonderlijker Gothenburg bluesrock wereld-op dit Zweedse kerkhof. De stem van Joakim Nilsson lijkt nogal op die van Ian Gillan, maar het orgel blijft teveel op de achtergrond om verder met Deep Purple vergeleken te worden. Het komt eerder in de buurt van Black Sabbath, Led Zeppelin en zelfs The Rolling Stones. De groep is enorm en constant gegroeid per album. De muziek klinkt een stukje harder dan op de vorige albums en dat lijkt een perfecte keuze. Enkel tijdens ‘See The Day’ is er een pauze tussen alle bluesrock uptempo tracks. ‘Please Don’t’ lijkt, ook door de stem, meer in de richting van Jimi Hendrix over te hellen en dat gevoel keert meermaals terug. Volgens producer Chips Kiesbye werd alles opgenomen zonder click track, autotune of getriggerde drums. Geen ‘tricks’, alles puur om zoveel mogelijk de live sound te verkrijgen. En daar is hij uitstekend in geslaagd. Bassist Truls Mörck neemt in twee nummers de leadzang voor zijn rekening. Het eerder vermelde, rustige ‘See The Day’ en ‘Bird Of Paradise’, wat nog wat extra variatie meebrengt. Met ‘Low’(I wouldn’t mind) is één van de betere tracks nog tot het einde bewaard. Dit is niet onmiddellijk de groep die je bij Nuclear Blast zou verwachten, maar toch heeft men er duidelijk zijn plaats verdiend. ‘It Ain’t Over Yet’.

​Line-up:
Joakim Nilsson: zang, gitaar
Jonatan La Rocca Ramm: gitaar
Truls Mörck: zang, bass
Oskar Bergenheim: drums
 
Danny Focke (4)

Heel wat mensen hebben de grunge op zijn hoogtepunt in de jaren '90 meegemaakt en blijven nog steeds fan van het genre. Anno 2018 is Chapter 7 het perfecte bewijs dat grunge nog lang niet uitgestorven is. Als er een band in dit genre voor mij uitspringt, dan is het dan toch wel Alice In Chains (binnen de grotere namen natuurlijk). Toen ik de promo in mijn bus kreeg, viel meteen al de mooie hoes op, waarbij ik meteen aan het Gothic gerne moest denken. Ook de titel ‘Frozen Fields’ zou toepasselijk zijn hiervoor. Toen ik begon te luisteren, dacht ik werkelijk dat er nog een Alice In Chains CD in mij CD-speler zat! Zo sterk overtuigde mij het eerste nummer 'Little By Little'. Deze Nederlanders zijn ondertussen al een kleine tien jaar actief. Dit jaar presenteren ze hun tweede plaat ‘Frozen Fields’, die voor mij al direct een schot in de roos is! Dat het niet alleen een Alice In Chains beïnvloede band is, wordt direct ook duidelijk met 'No One' waarbij een stevige portie power rock op ons los gelaten wordt. Eigenlijk is deze hele plaat  van begin tot einde muzikale verwennerij die me tot geen enkel punt toe verveeld heeft. Je hoort de duidelijke invloeden van Alice In Chains, Puddle Of Mud, Black Stone Cherry en zelfs Stone Sour. Dit allemaal verweven op één plaat is meer dan goed gedaan van Chapter 7. Een perfect afgemixte album, waar zanger Jeroen Bruers duidelijk te horen is met zijn ruwe, maar toch heldere stem. Ik ben zeer benieuwd om deze band live te gaan ontdekken en zeker toen ik las dat ze reeds het podium deelden met Maiden uniteD en Voodo Six. Deze band is een aangename ontdekking!
 
Jason Proot (4 ½ )

Naast het zwaardere metal werk of de moeilijkere prog rock, mag er altijd wel eens plaats gemaakt worden voor een stevige portie rock’n’roll. Dit viertal uit Nederland toont dit goed aan. Een leuke combinatie van drummer Roy Veltien, die ook nog in een tribute band van Limp Bizkit speelt, bassist Roel van Erp, die meer thuis hoort in de blues wereld en rock tenor zanger Daan Dekker. Een leuke samentstelling dus. Wat meteen opvalt bij deze plaat is dat er weinig echte clichés op te vinden zijn. Van een meer eind jaren zeventig rock sound tot een jaren negentig grunge stijl, levert Mother Bass een leuke rockplaat af. Die grunge invloeden hoor je al meteen met het openingsnummers 'Five Fifteen'. 'Silver Spoon', 'The Mansion', 'Fly' en 'Eventide' gaan ook diezelfde richting uit. Zanger Daan Dekker bewijst zichzelf als zanger door zijn ruwere aangename stem. Denk hierbij aan Soundgarden en Stone Temple Pilots, dan kan je deze nummers zeker een plaats geven. Voor de rest gaat de band meer de jaren 70 rock kant uit met nummers zoals 'Wolfman' en 'Sceneries' waar een extra bleus tint in verweven zit. Hier is bassist Roel zijn werk mooi hoorbaar. Zelfs met de tragere 'Strangers Once' bewijst Mother Bass van uit vele hoeken te verrassen. Mother Bass bewijst dat jaren zeventig rock niet altijd bij dezelfde ingrediënten moet blijven en dat een vleugje blues en grunge zeker ook meer dan welkom is.
 
Jason Proot (4 ½ )

Wat ik dacht de zoveelste female fronted gothic/metal band te zijn, bleek echter een verkeerde inschatting. Zonder de inleidingstekst te lezen en gewoon van de hoes en bandfoto uit te gaan, was het alleen maar leuker om te ontdekken dat het hier om een progrock band gaat! En verdorie dan nog geen slechte ook! Circus FLyght is onstaan in 2012. Gitarist Uwe Fleischlauer en drummer Kai-Uwe Broek hadden voordien in de jaren negentig al in de prog metal band Vigilance gespeeld en wolden graag verder in dit genre blijven spelen. Zo brengt de band hun debuut ‘The Clueless Caravan’ uit. Van start gaan ze met 'At The End of All Time'. De mix klinkt zeer vloeiend, waarbij je Olaf zijn leuke toetsenwerk mooi tussen de proggy gitaarrifs verweven hoort. Izzy haar stem mag er zeker ook wezen. Een mooie zuivere stem die ze ook op een ruwere manier kan gebruiken. Ik kan enkel opmerken bij dit eerste nummer dat het refrein misschien wat te lang na elkaar gezongen wordt. Dit wordt direct rechtgezet met 'Finger on the Trigger' waar we terug een stevige portie prog rock voorgeschoteld krijgen. Daarentegen gaat 'Walk the Thin Line' de iet wat zwaardere prog metal richting uit waar we van gitarist Uwe stevige gitaarrifs en nog een vette solo mogen verwachten. Met 'Devil's Daughter' krijgen we een jaren zestig psychedelisch nummer vermengt met toch wat vreemde ritmes. Dit zijn allemaal wel aangename nummers, maar de uitblinkers zijn toch wel 'Endless Fall' en 'Twilight Of Sin'. Deze nummers duren al veel langer dan hun voorgangers en zitten nog vloeiender in elkaar. Dit is nu eenmaal iets met prog denk ik, hoe langer het nummer, hoe meer elementen om te herontdekken bij het herbeluisteren. Cyrcus Flyght is een band met zeer getalenteerde muzikanten die hun inspiratie duidelijk halen bij Yes, Ayreon en zelfs Spock's Beard. Alsook worden we nog getrakteerd op twee bonusnummers, namelijk 'Finger Am Abzug' en 'Am Ende der Zeit'. Dit zijn de Duitse gezongen versies van 'Finger On The Trigger' en 'At The End of All Time' die leuk meegenomen zijn.
 
Jason Proot (4 ½ )

Kent u die beroemde uitspraak van Bob Marley: "You never know how strong you are until being strong is your only option"? Die vind je tegenwoordig in allerlei vertalingen en vele soorten tegeltjes en kadertjes in hippe lifestyle winkels en magazines. Maar even vaak komen mensen in situaties terecht waarin deze wijsheid volledig van toepassing wordt. Dat geldt zeker voor de Zweedse muzikant Jimmy Nordberg, de bezieler van Outshine. Een aantal jaar geleden leek het Nordberg en zijn kompanen bijzonder voor de wind te gaan. Ze hadden een viertal albums uitgebracht en kregen in 2013 de geweldige kans om op tournee te gaan met Paradise Lost. Tot op 13 februari 2013 (meteen duidelijk waar de inspiratie voor dit nieuwe album vandaan komt) het noodlot toeslaat. De tourbus van Outshine wordt leeggeroofd. Instrumenten, persoonlijke spullen, geld en de zo goed als afgewerkte opnames voor een nieuwe plaat, alles waren ze kwijt. En dat was nog maar het begin van de (financiële) lijdensweg voor Nordberg. We gaan er hier niet al te ver over uitweiden maar de man speelde al zijn centen, instrumenten en zelfs zijn huis kwijt. De meesten zouden in zo'n situatie bij de pakken gaan neerzitten en het kopje laten hangen; Nordberg echter niet. De situatie keerde zich en hij kon zich uit het diepe dal weer naar boven werken. Hij putte er bovendien de inspiratie uit voor een nieuw Outshine album, hetwelk wij hier vandaag aan u mogen voorstellen. Dat “1313” niet bepaald een vrolijk huppeldepup pop album geworden is zal niemand verbazen. Dat Jimmy de miserie heeft kunnen omzetten in muzikale pracht eigenlijk ook niet. Muzikaal en vocaal haalt de band de inspiratie dan weer bij o.a. Type O'Negative en Paradise Lost. Hier en daar horen wij ook een vleugje Depeche Mode voorbijkomen. Nordbergs stemgeluid ligt soms zelfs akelig dicht tegen dat van Negative opperhoofd Peter Steele. De uitgestalde, rauwe emoties gaan door merg en been en vanaf opener 'Liar' worden we al bij ons nekvel gegrepen en pas na de laatste tonen van 'My Suicide' weer losgelaten. Negatieve gedachten overheersen hier echter niet, er straalt ondanks alles toch meer een soort van hoopgevend gevoel uit. Nooit opgeven en niet bij de pakken blijven zitten. Dat onthouden we er uit. Het geluid van Outshine ligt misschien net iets te dicht bij dat van hun grote voorbeelden om hen echt origineel te kunnen noemen maar voor de liefhebbers van deze donkere, doomy sferen is dit absoluut aan te raden kost.
 
Jan Guisset (3 ½ )

Kataklysm, uit Canada, gooit het graag eens over een andere boeg en huurde daarvoor Jay Ruston in als producer. Hij is bekend van zijn werk met Stone Sour, Avatar en Steel Panther maar in het death metal genre was het zijn vuurdoop. Het is even wennen aan zijn sound, maar de groep komt er meer dan goed mee weg. Dat dit dertiende album drie jaar op zich liet wachten is niet te verwonderen daar Ex Deo, de tweede groep van de Kataklysm leden, vorig jaar op de proppen kwam met het schitterende ‘The Immortal Wars’. Het niveau van het vorig album, ‘Of Ghosts And Gods’ wordt op zijn minst geëvenaard. Het is hoopvol dat er nog death metal groepen zijn uit ‘de oude doos’ die nog weten hoe dit soort metal moet klinken. De groepssound, met de typische riffs, de veelal mid-tempo nummers en vooral de iets melodieuzer refreinen dan de reguliere death metal bands, blijft nog altijd een constante in alle releases. Dat melodieuze is iets gestegen waardoor de naam Amon Amarth af en toe in je gedachten opkomt en waardoor ze nog meer als ‘blast-heavy melodeath band’ kunnen bestempeld worden. JF Dagenais blijft na al die jaren nog steeds originele riffs uit zijn gitaar te voorschijn toveren en Oli is nog steeds één van de betere drummers in deze stijl. De nummers en ook het album zijn korter dan de gewoonlijke groepsnormen maar laat dat de pret niet bederven. Enkel knaller ‘Narcissist’ lijdt onder deze inkorting want het nummer eindigt voor het volledig kan openbloeier. Met rake titels als ‘The Last Breath I Take Is Yours’, ‘What Doesn’t Break You Doesn’t Heal’ en ‘Bend The Arc, Cut The Cord’ vuren ze nog steeds hevige klappen uit. Na 25 jaar is er nog geen verval te bespeuren.
 
Line-up:
Maurizio Iacono: zang
JF Dagenais: gitaar
Stephane Barbe: bass
Oli Beaudoin: drums
 
Danny Focke (4)

Wij houden wel van een stevige dosis verwarringzaaierij op tijd en stond in de muziekbusiness die anders toch al stijf genoeg staat van dikdoenerij en serieux. Tja, want hoe moet je het anders noemen wanneer je de debuutplaat in handen krijgt van een band wiens naam heel erg doet denken aan die van de beroemdste maffiabaas uit de geschiedenis en die plaat daarbij nog eens de titel 'Greatest Hits Part 1' draagt. Om het af te maken zijn het dan nog niet eens hun eigen greatest hits maar een bloemlezing uit het oudere werk van de Zwitserse band Gotthard. Dat vraagt om een beetje meer uitleg... De bezieler van CoreLeoni is Leo Leoni, de gitarist en oprichter van Gotthard. Gotthard is al meer dan vijfentwintig  jaar lang een toonaangevende classic hard rock band, niet alleen in het eigen thuisland Zwitserland maar ook op internationaal vlak. Toch stond het voortbestaan van deze band in 2010 op de helling na het onverwachte overlijden van zanger Steve Lee door een motorongeluk. Toch ging Gotthard verder met een nieuwe zanger (Nic Maeder) en bracht sindsdien al drie nieuwe albums uit. Leoni wou echter al een tijdje iets doen met de erfenis van Lee en het feit dat de eerste Gotthard albums al dik een kwarteeuw oud waren ondertussen. Albums waarop een aantal songs stonden die hijzelf tot zijn favorieten rekent maar die met de huidige bezetting wat over het hoofd gekeken werden. In plaats van die nummers dus zomaar in een zoveelste compilatie te gieten koos Leoni voor een iets meer uitdagende aanpak. Hij trommelde een aantal vrienden op en samen namen ze die oude beestjes terug onder handen. En die vrienden zijn niet de minsten. Om te beginnen is er zanger Ronnie Romero (ook bekend van Lords Of Black en Rainbow) die een heerlijk zanggeluid uit zijn strot duwt dat als kruising tussen David Coverdale en Ronnie James Dio klinkt (en ja, dat klinkt minstens even fantastisch als dat het leest), Gotthard drummer Hena Habegger, gitarist Igor Gianola (Jorn, U.D.O.) en bassist Mila Merker. Vijf klasse muzikanten dus. En dan nog twaalf klassebakken van songs erbij. Elf Gotthard tracks en één nieuw nummer ('Walk On Water'), dat kan niet fout lopen gewoonweg. En dat doet het ook niet. Dit is Classic (Hard)Rock zoals het hoort te zijn.  Het openingsnummer tellen wij hier niet mee want dat is gewoon een stukje van het overbekende 'Il Padrino (Love Theme From "The Godfather"), kwestie van u toch nog even op het verkeerde been te zetten. Maar vanaf dan is het heel en al spannende jeans aantrekken, voeten uiteen, de luchtgitaar tussen de benen houden en genieten van 'Firedance', 'Downtown', 'Higher', de ode aan het motorrijden 'Ride On' en het occasionele tear jerken op een power ballad als 'Let It Be'.  Echt een plaat voor rockers dus, zo eentje dat wanneer je even niet oplet een hele zomer lang in je Spotify playlist blijft rondhangen. En wat ons betreft mag Don Leoni heel snel Part 2 van zijn Greatest Hits opnemen en uitbrengen.
 
Jan Guisset (4 ½ )

What if Jack The Ripper had played in a band? A heavy metal band? Dan zou hij zeker spelen in We Sell The Dead. Deze nieuwe band beweegt zich de donkere krochten van ons bestaan. Thema’s als geesten, de dood, mystiek en religie staan bovenaan hun lijst.
We Sell The Dead mag je gerust een superband noemen. Naast In Flames-gitarist Niclas Engelin bestaat de band uit drummer Gas Lipstick (HIM), bassist Jonas Slättung (Drömriket’s) en zanger Apollo Papathanasio (Firewind, Spiritual Beggars).
Het album opent met een macabere intro waarin je een verkoper lichaamsdelen hoort verkopen op één of andere duistere kermis. Alles ‘straight from the cemetery”. I love it already!
En gelukkig is de rest van het album ook van uitstekende makelij. We krijgen acht loodzware heavymetalsongs waar vooral de stem van Apollo en het gitaarspel van Niclas er bovenuit springen.
Sommige nummers zoals “Turn It Over” hebben een new wave randje gekregen, andere zoals “Too Cold To Touch”  zijn dan weer rockballads van een erg hoog niveau.
Dit debuutalbum van We Sell The Dead is een pareltje maar wel eentje waar je je tijd voor moet nemen. Het is zeker geen hapklare brok, maar dat maakt het juist nog interessanter om te beluisteren. En als je toch je tijd aan het nemen bent om hen te ontdekken bekijk dan zeker ook eens de video’s die bij de zowat alle nummers zijn gemaakt. Dat zijn eveneens kunstwerkjes op zichzelf. 

​Tom Coppers (4)