Udo, de band rond vocalist Udo Dirkschneider, is met 'Decadent' toe aan het vijftiende studio album, maar het is ook het vierde album in hoop en al drie jaar! Er was immers de cd/dvd 'Live In Sofia', die vorig jaar gevolgd werd door het studio album 'Steelhammer' en eerder dit jaar was er ook al 'Steelhammer … Live From Moscow'. Maar goed, we krijgen hier twaalf heavy metal nummers aangeboden die volledig klinken zoals Udo al jaren klinkt: stevig, uitermate krachtig en met die typische zware, ietwat rauwe stem van Udo zelf. Bassist Fitty Wienhold en drummer Francesco Jovino zorgen voor de solide basis waarop eerst de beide gitaristen, Andrey Smirnov en Kasperi Heikkinen, hun ding mogen doen waarna Udo voor de laatste procentjes zorgt. Als singel wordt het titelnummer naar voor geschoven: een nummer dat toch wel typisch is voor Udo dankzij zijn krachtige, stevige en energieke groove, de typische vocalen van de man zelf (die hij al ten tijde van Accept tentoon spreidde), en natuurlijk het uiterst catchy refrein dat meteen door je hoofd blijft spoken en dan ook heel gemakkelijk zal kunnen worden meegebruld tijdens concerten. De wat rustiger break nemen we er graag bij. En zo prijken er natuurlijk tal van tracks op dit album. Zo voor de vuist weg noem ik 'Speeder', 'Breathless', 'Under Your Skin' en 'Rebels Of The Night' zo'n typische Udo-tracks waarop de fans naar hartenlust kunnen headbangen en waarop de luchtgitaar graag zal worden boven gehaald. Maar ook eigenaardige uitstapjes vind je hier. Te beginnen met 'Mystery', een mysterieus klinkende track met een eerder trage, slome opbouw waarin Udo ook experimenteert met stem vervormingen. 'Secrets In Paradise' opent akoestisch als een uiterst gevoelige ballade (ik wist echt niet dat Udo zo gevoelig uit de hoek kon komen!), om dan uit te barsten tot een echt stevige ballade. En als laatste wil ik ook nog de afsluitende track vermelden: 'Words In Flame' is een eerder trage beukende track geworden die je maar liefst zeven en een halve minuut in de ban houdt. En ook hier komen er rustiger passages langs. Moet ik er nu nog bijvertellen dat heavy metal fanaten en zeker de fans van Udo dit album blindelings aan hun collectie kunnen toevoegen?

Luc Ghyselen (4)

AFM Records I U.D.O.

'Tellurion' is de naam van het debuutalbum van de gelijknamige band, een Nederlands vijftal uit de buurt van Oostburg, dat ons hier negen tracks presenteert die ik het best kan omschrijven als modern metal, met vooral invloeden uit de djent, maar ook elementen uit de groove metal en progressieve metal steken nu en dan eens de kop op. En dat is natuurlijk een hele boterham als je weet dat het vijftal begon als een band die covers bracht van o.a. Pantera, Machine Head of Lamb Of God. En alhoewel er hier strak, krachtig, dynamisch en ook wel energiek wordt gemusiceerd, slaat de vonk, bij mij althans, niet echt over. Niet dat ik dit slecht durf te noemen, nee, helemaal niet zelfs, daar er op zich wel knappe fragmenten langskomen, maar ik heb het gevoel dat er in elk nummer iets te veel van hot naar her wordt gesprongen dat de heren de leidraad een beetje kwijt zijn geraakt zodat, en dat na meerdere luisterbeurten, geen enkel nummer echt blijft hangen als representatief voor dit album of voor deze band. Voeg daaraan toe dat de hedendaagse markt overspoeld wordt met releases die ik een stuk beter, aangenamer of zelfs kwalitatief hoogstaander vind, en je begrijpt dat deze 'Tellurion' niet meer is voor mij dan een doorsnee band, waarvan er heel wat meer op de aardbodem rondtrekken.

Luc Ghyselen (3)

Serious Black is een nieuwe band, maar met gevestigde waarden in de line-up. Het idee voor deze band ontstond in augustus 2013 toen bassist Mario Lochtert (ex-Visions Of Atlantis) en gitarist Roland Grapow (ex-Helloween, Masterplan) de koppen voor het eerst bij elkaar staken. Drummer Thomen Stauch (ex-Blind Guardian) was de volgende die bij de band betrokken raakte, waarna ook nog gitarist Dominik Sebastian (Eldenbridge) en toetsenist Jan Vacik (ex-Dreamscape) toehapten. Begin dit jaar werd begonnen met het schrijven van nummers, waarna ze Urban Breed (ex-Tad Morose) binnenhaalden als vocalist. En nu ligt dan 'As Daylight Breaks', het debuutalbum van het zestal, in de winkelrekken. Elf nummers melodieuze, maar toch krachtige en stevige power metal met de nodige invloeden uit de symfonische metal zijn het eindresultaat. Het album opent meteen uiterst krachtig met 'I Seek No Other Life', een nummer dat de heren als single naar voor schuiven en dat meteen de toon set voor dit album: krachtige vocalen, stuwende bass en drums, machtige gitaarriffs en uitstekende melodieuze gitaarsolo's en dat allemaal ondersteund door keyboard die nergens echt de overhand halen. In 'High And Low' komen de toetsen ietsjes nadrukkelijker op de voorgrond, zonder dat het geheel zeemzoet of dromerig wordt. 'Sealing My Fate' opent als een ballade maar wint na een kort tijdje aan kracht en tempo. Met 'Temple Of The Sun' zijn we aanbeland bij een rustig instrumentaal stukje dat je gerust kan bekijken als intro voor 'Akhenaton', een mid tempo track die een sfeertje uit het oude Egypte oproept, iets wat natuurlijk niet vreemd is als je weet dat dat de een bekende farao was in de achttiende dynastie in het oude Egypte. In 'My Mystic Mind' worden wisselingen in tempo en ritme veelvuldig gebruikt, terwijl er ook een mooie wisselwerking is tussen toetsen en gitaarwerk, terwijl drumpatronen voor een sublieme ondersteuning zorgen. In 'Trail Of Murder' krijg je o.a. mooie, krachtige en hoge vocale uithalen te horen in een nummer dat rustiger momenten afwisselt met steviger fragmenten. Rustige en kalme pianoklanken zetten de toon in 'As Daylight Breaks', een ballade die maar laat aan kracht en tempo wint. 'Setting Fire To The Earth' is opnieuw een krachtige en melodieuze power metal track geworden, met een vrij catchy refrein, terwijl 'Listen To The Storm' opent als een krachtige ballade, maar al vlug aan tempo, kracht en snelheid wint zodat een melodieus rockend nummer ontstaat met een geweldige gitaarsolo ergens halverwege. Eindigen doet het zestal met 'Older And Wiser' waarin alle ingrediënten van de sound van Serious Black nog eens perfect gemixt worden: krachtige cleane vocalen, denderende drums, stuwende basslijnen, melodieus en krachtig gitaarwerk op een stevige ondergrond van keyboards. Power metal fans hebben er meteen een nieuwe band bij om naar uit te kijken en kunnen dan ook, met de ogen dicht, deze 'As Daylight Breaks' aan hun collectie toevoegen.

Luc Ghyselen (4)

AFM Records I Serious Black

Het Duitse Orden Ogan werd in 1996 opgericht door drummer Sebastian Grütling en gitarist/vocalist Sebastian 'Seeb' Levermann en bracht naast een viertal demo's nu met 'Ravenhead' hun vierde studio-album op de markt. Het viertal brengt epische power metal waar ze vakkundig elementen uit de folk en progressieve metal in verweven. Dit zorgde ervoor dat ze in hun thuisland, sinds hun eerste full-album ('Vale' (2008)), aanzien worden als de rechtmatige troonpretendenten van Blind Guardian. Iets waar men ook in de rest van Europa op attent wordt gemaakt en dat vooral sinds het schitterende vorige album 'To The End' (2012) waaruit de krachtige en aanstekelijke single 'The Things We Believe In' werd getrokken en die ook op video werd uitgebracht. En met deze 'Ravenhead' zet Orden Ogan een grote stap verder in hun weg richting top. De gewone cd-versie bevat elf nummers die opnieuw aantonen waarom deze Orden Ogan zo op handen wordt gedragen in Duitsland (en waarom eigenlijk ook de rest van Europa, ja van de wereld zelfs, niet mag achterblijven): krachtige power metal met accenten die uit de folk metal komen, symfonische elementen die zorgen voor extra grootsheid, mooie en krachtige vocalen die op veel momenten worden versterkt tot koorgezangen en natuurlijk sfeervolle, dynamische en melodieuze gitaarsolo's. Misschien is 'F.E.V.E.R.' wel het meest treffende voorbeeld waarvoor de band staat, want alle opgesomde ingrediënten worden hier tot een echt machtig en krachtig geheel versmolten zodat het niet raar is dat precies deze track, die verder ook nog heel aanstekelijk klinkt, als single werd gekozen en waarvoor de heren ook een video maakten. Dat het viertal ook nog vocale steun kreeg van Chris Boltendahl (Grave Digger) voor 'Here At The End Of The World' en van Joacim Cans (HammerFall) voor 'Sorrow Is Your Tale' is gewoonweg heel leuk meegenomen. Maar misschien heb je echt niet genoeg aan de gewone versie en kies je voor de digipack editie en dan krijg je er twee extra nummers bij: een 8-bit version van 'F.E.V.E.R.' en een mooie folk versie van 'The Things We Believe In' (de hit single uit hun vorige album). En daarboven op krijg je er ook nog een tweede schijfje bij: een dvd opname van de band tijdens “Summer Breeze 2013”. Meteen dus extra reden om als de gesmeerde bliksem richting platenboer te rennen! Een “must have” voor fans van power metal in het algemeen en voor fans van Blind Guardian in het bijzonder.

Luc Ghyselen (4½)

AFM Records I Orden Ogan

Uit de buurt van Hasselt komt Civilian, een vijftal dat klassieke hardrock brengt maar daar wel moderne toetsen aan toevoegt. 'The Second' is meteen het tweede album van de band en laat je kennis maken met twaalf tracks die verdorie er aanstekelijk werken. Na een eerste beluistering was ik niet echt overtuigd, maar na verschillende luisterbeurten blijven een aantal tracks toe wel lang rondspoken in je gedachten. Het immens aanstekelijke en vlotte openingsnummer 'Zusammen' bijvoorbeeld dat wel eigenaardig en heel abrupt wordt beëindigt. Nog zo'n aanstekelijk iets is 'Love In The Moshpit', een nummer waar de tekst niet veel anders bevat dan de titel, maar aan een razend tempo over je heen dondert en dat gemakkelijk zaal mee te brullen zijn tijdens live concerten. 'Dead Man Walking' is nog zo'n track die lang blijft nazinderen: een nummer dat aan een traag tempo wordt gebracht, maar voldoende kracht blijft uitstralen om niet te worden ondergebracht in het vakje “ballade”. Of wat dacht je van het gedreven en op passende drumpatronen gebrachte 'Digging A Hole', nog zo'n lekker aanstekelijk klassiek hard rock nummer dat opnieuw wat ritme wisselingen bevat en een paar minieme accentjes moderne toevoegingen. Ook het afsluitende 'Hallelujahland' dat heel kalm en rustig opent kan me echt bekoren. En dan vergeet ik nog het langste nummer op dit album: 'Tarantula', dat veel verschillende tempo's en ritmes herbergt en toch aanstekelijk weet over te komen. Het vermelden waard is natuurlijk ook nog het titelnummer van dit album, wat meteen het kortste nummer is dat ooit op plaat werd gezet, dus korter dan alles wat Napalm Death op ons loslaat. Als je eens gewoon uit de bol wil gaan op aanstekelijk gebrachte hard rock, zonder dat je veel moeite moet doen om de teksten echt te doorgronden, dan is deze 'The Second' een heel aangename kennismaking die zijn doel niet zal missen.

Luc Ghyselen (4)

Sausage Orphans I 002 I Civilian

Het Italiaanse label Bakerteam, en ook wel Scarlet Records, heeft me de afgelopen jaren al een paar maal heel aangenaam verrast met releases van nieuwe bands. Zo is het soms wel echt de moeite waard om zijn “nieuwkomer” onder de loep te nemen. Het uit de Italiaanse provincie Como afkomstige Simus bouwt al sinds 2008 aan hun carrière. Dit resulteerde tot nu toe in het mij onbekende album 'Human Prison' (2010). Dankzij dat album konden ze op tournee door Rusland en werd een videoclip opgenomen voor het nummer 'Planet Caiak', een van de elf tracks die je hier op dit nieuwe album vindt. Het vijftal – Mimmo D'Elia (vocals), Denis page (bass), Luca Pace (guitars), Michele Perri (guitars & backing vocals) en Federico De Zani (drums) – brengt een muziekstijl dat je niet in één vakje kunt onderbrengen. Ze maken immers een eigenzinnige mix van rock, metal en prog. Maar door die drie stijlen door elkaar te mixen, heb je natuurlijk nog geen knappe songs, laat staan een goed album en wat dit vijftal hier presenteert is … ja, hoe moet ik het stellen: “helemaal niet mijn ding” (en dan druk ik me nog zachtjes uit). Zelfs na een aantal luisterbeurten is er geen enkele track die me boeit of zelfs maar eventjes blijft hangen. Nee, deze 'Vox Vult' van Simus zal hier vanaf nu op geen draaibeurten meer moeten rekenen.

Luc Ghyselen (2½)

Bakerteam Records I BT 045 CD I Simus

Het Tsjechische death metal viertal Pandemia ontstond in 1995. Na enkele demo's bracht het kwartet in 1999 hun debuutalbum op de markt, maar het is vooral op het podium dat het viertal naam en faam maakt, zowel in het thuisland, als in de rest van Europa tot zelfs in Zuid-Amerika toe! Erg productief kan je de heren niet noemen daar 'At The Gates Of Nihilism' pas het vijfde full-album is. Maar het mag duidelijk zijn dat vocalist Jiri Krs, gitarist Vitaly Novak, bassist Jarda Friedrich en drummer Pavel Kouba er duidelijk hun werk van maken om ons op een mooi staaltje melodieuze death metal te trakteren. Openen doen ze hier met het beklijvende instrumentale 'First Blood' – dit kan zelfs op een symfonische metalalbum prijken – waarna het album pas echt van start gaat met de openingsriff van 'Rotting In Mold', waarna drums, bass en vooral dreigende vocals stevig en krachtig invallen. 'Nihilistic Age' krijgt een akoestische intro aangemeten die je zelf echt melodieus kan noemen, maar eenmaal de ruwe vocalen hun opwachting maken besef je wel degelijk dat dit een echte death metal track is die ook de nodige vaart meekreeg. Een heel stuk logger en meteen ook een pak donkerder klinkt het stevige 'Godless Bitch' dat na een tijdje wel wat aan vaart wint. Rauw, ruw en met ware doodsverachting barst daarna 'Cult Of God' uit de speakers, terwijl een melodieuze openingssolo 'Warmonger' inzet, een track die daarna zweert bij stevige en opzwepende drumpatronen die massieve gitaarlijnen ondersteunen. Stevig, krachtig, ruw en rauw zijn de trefwoorden bij 'Under Barbed Wire', dat aan een stevige snelheid wordt afgehaspeld om dan heel abrupt te eindigen. 'Killed' is nog zo'n stevig uit de kluiten gewassen vlot nummer waarvan het refrein gemakkelijk mee te brullen zal zijn tijdens hun concerten. Ook 'Harlots Of War' dreigt snelheid records te breken alvorens 'Zyklon B' al even gestoord en snel uit de startblokken schiet, tot je nog voor halfweg tot rust wordt gebracht door een uiterst kalm intermezzo waar pianoklanken overheersen om uit te pakken met talloze wisselingen in tempo. Je krijgt zowaar een brok in de keel bij het kalme en rustige en zelfs uiterst melodieus klinkende instrumentale 'Broken Soul Of A Dying Soldier', waarna de heren waardig afscheid nemen met de Loudblast cover 'After Thy Thought'. Dankzij de toevoeging van melodieuze toetsen is de death metal van Pandemia te smaken voor veel liefhebbers van extreme muziek en ik hoop dan ook dat 'At The Gates Of Nihilsime' de band een pak meer erkenning zal brengen dan wat de vorige albums opleverde.

Luc Ghyselen (4)

Mighty Music I PMZ 131 I Pandemia

Het Italiaanse viertal Game Over – Renato Chiccoli (bass, vocals), Sanso en Ziro (guitars) en Anthony Dantone (drums) – bracht in 2012 hun debuutalbum 'For Humanity' op de markt via 'My Graveyard Productions'. Intussen zijn we twee jaartjes verder en heeft het viertal ondertussen onderdak gevonden bij het Italiaanse label Scarlet Records dat eerder dit jaar het tweede full-album, 'Burst Into The Quiet', op de markt bracht. Het kwartet zweert bij “old school thrash metal” en het debuutalbum bevatte dan ook tien nummers waarin snelheid van uitvoering zowat het grootste kenmerk was. Dat de heren niet in hun moedertaal zingen, hoor je ook (iets wat me ook al was opgevallen bij de bespreking van 'Burst Into The Quiet'). Voor de heruitgave van dat debuutalbum – nu op Scarlet Records – werden drie extra tracks toegevoegd. Het gaat om drie live opgenomen nummers: 'Iron Fist' (een nieuw nummer in de discografie van het viertal dat in niets afwijkt van wat de heren al eerder op de markt hebben gebracht: een uiterst strak en op speed gebracht thrash metal nummer), 'N.S.A. Nuke'em High' (N.S.A., een uiterst kort nummer van zo'n drieëntwintig seconden, dat je op 'For Humanity' in studio-versie vindt wordt hier live gekoppeld aan 'Nuke'em High', een nummer uit hun meest recente album) en 'Another Dose Of Thrash' (dat je in studio-versie kan vinden op de split-albums 'Blasphemic Game' en 'Wave Of Terror'). Wie het debuutalbum dus miste, kan nu zijn/haar schade inhalen met deze opnieuw uitgebrachte versie. Fans van het genre kunnen met dit album niets verkeerds doen (al moet je dus er wel de soms wat raar klinkende Engelse taal bijnemen), al is het natuurlijk ook niet wereldschokkend te noemen.

Luc Ghyselen (3½)

Scarlet Records I SC 276-2 I Game Over