DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Goddess of the Sea
2. Dim Days Of Dolor
3. The 12th Hour
4. Treasure n' Treason
5. Cloud Nine
6. Veil of Winter
7. Ashes to Ashes
8. Elusive Sun
9. Playing with Fire
10. Fifth Column
11. Aeon's Embrace

Bonus Track

1. Aeon’s Embrace (Franse versie)

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Claudia Steinlechner (Napalm Records)
 
Website Artiest
Sirenia
Facebook

 

 
 
 
 

Hier en daar zijn er kwatongen die beweren dat Sirenia nu al acht albums lang steeds weer dezelfde formule toepast. Nochtans is er heel wat veranderd sinds componist en multi-instrumentalist Morten Veland in 2001 gothic metalband Tristania verliet. Niet alleen werden de death metal elementen die nog aanwezig waren op de eerste albums steeds meer aan de kant geschoven, Veland versleet ook verschillende zangeressen. De vorige vocalist, Ailyn, werd ziek tijdens een vorige tournee en moest eventjes vervangen worden door de Franse Emmanuelle Zoldan, die al dertien jaar lang uitmaakte van het koor. Waarom Ailyn uiteindelijk precies aan de kant werd geschoven (of opstapte) zullen we misschien nooit weten, maar feit is dat Emmanuelle nu de vaste frontvrouw is geworden en een heel andere vocale aanpak met zich meebrengt: eentje die heel duidelijk laat horen dat ze een klassieke basis heeft en een serieuze opleiding achter de rug heeft. De vergelijkingen met Nightwish komen dan gemakkelijk naar boven drijven, maar Sirenia laat toch een ander gezicht zien dan de Finnen – een gezicht dat nog altijd iets meer gothic klinkt dan Nightwish sinds ‘Bless the Child’, zonder al te ver van typische symphonic en progressive power metal af te wijken. Sirenia opent met het uitstekende ‘Goddess of the Sea’, dat gewoontegetrouw begint met een (goed) koor, maar in tegenstelling tot wat je kunt verwachten van de meeste gelijkaardige bands, wordt de nadruk meteen gelegd op het gitaarwerk en niet op een uitgebreide orkestratie. Het titelnummer begint anders: met een erg gemakkelijk in het gehoor liggende keyboardmelodie, waarna de andere instrumenten worden toegevoegd. Daarna krijgen we een gitaarriedeltje met losse noten in plaats van een overstuurde riff, waardoor Emmanuelle de tijd krijgt om een goeie zanglijn neer te leggen voor de distortion weer opduikt in het geweldige refrein – misschien wel een van de beste op dit album. ‘The Twelth Hour’ start met klokkengeluid (wat in veel metalsongs garant staat voor een goed liedje) en etherische vocalen, waarna de elektronica de luisteraar even op het verkeerde been zet voor het nummer zich reveleert als een van de heftigste op dit nieuwe werkje, onder andere door het beukende gitaarwerk en de grunts van Morten Veland. Nu vindt de ene dat de man klinkt als Cookie Monster terwijl de andere zijn gegrom wel kan appreciëren, maar wij houden het bij: liever enkel grunts van eender welke soort als ze echt een functie hebben binnen het verhaal en de muziek. Na ‘Treasure n’ Treason’ en ‘Cloud Nine’ (dat sterk op koorzang steunt, synthesizermelodietjes heeft die doen denken aan de popmuziek uit de jaren tachtig en ook een heel degelijke gitaarsolo heeft meegekregen) is de volgende uitschieter ‘Veil of Winter’. We weten dat Veland niet echt zo trots is op zijn eigen (cleane) stem, maar op een dergelijk nummer laat de man toch horen dat de band veel beter fungeert wanneer de combinatie tussen cleane mannelijke en vrouwelijke zang wordt gehanteerd – net als dat al het geval is op het ook al op deze site besproken ‘Dirge for the Archons’ van Diabulus in Musica.  Op de rest van het album is er meer variatie te horen dan we de laatste tijd van Sirenia gewend waren: een paar gedenkwaardige riffs op ‘Ashes to Ashes’, een leuke baslijn op het iets slependere ‘Elusive Sun’, vervormde zang op ‘Playing with Fire’, een korte intro die doet denken aan een avonturenserie op het afwisselende ‘Fifth Column’ (dat gaandeweg steeds heftiger begint te klinken) en de mooie ballad ‘Aeon’s Embrace’, waarop Emmanuelle voornamelijk wordt bijgestaan door een piano. Het is een rustige, maar meer dan waardige afsluiter van een goed album, waar echter ook enkele minder beklijvende liedjes op prijken. Dat Emmanuelle hetzelfde nummer nog eens mag hernemen in haar eigen taal (als bonustrack) is een mooi extraatje. Afsluitend kunnen we nog opmerken dat Sirenia het beste werkt wanneer Veland details aanbrengt die buiten de standaard gehakte powerchords vallen en wanneer de zanglijnen iets melodieuzer klinken. De man vertelde ons zelf dat hij de capaciteiten van Emmanuelle nu beter heeft leren kennen en dat hij die nog beter zal aanwenden op het volgende album. Als hij daar ook daadwerkelijk in slaagt, zou het negende werkje wel eens het beste kunnen worden wat Sirenia al heeft afgeleverd. Tot dan moeten we het doen met deze goede toevoeging aan hun catalogus, zonder dat ‘Dim Days of Dolor’ als geheel veel nieuwe zieltjes zal winnen.
 
Dirk Vandereyken (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Kronzeuge
2. Vanitas
3. Seelenheil
4. Auf schwarzen Schwingen
5. Nimmermehr
6. Totendämmerung
7. Macht durch Angst
8. Gevatter Tod
9. Am Waldesrand
10. Drachenstein
11. Weltenbrand
12. Schwarzmaler

Platenlabel
Boersma Records
 
Labelnummer
niet gekend
 
Distributie
niet gekend
 
Promo agent
Hear The Music
 
Website artiest
Pentarium

 


 

Het Duitse Pentarium bestaat al tien jaar, maar brengt nu pas zijn eerste album uit, de demo ‘The Avenger’ uit 2009 niet mee gerekend. De band speelt melodie death metal in het straatje van (het oude) In Flames, ofwel sfeervolle melodische death metal. Opener ‘Kronzeuge' laat meteen horen wat we kunnen verwachten. Zware riffs en snelle drums, zonder ook maar ergens de melodie uit het oog te verliezen. Het volgende nummer ‘Vanitas’ is van het zelfde laken een pak. ‘Auf schwarzen schwingen' begint met een rustige piano intro en mond uit in een trage stamper, om vervolgens te eindigen zoals het begon. Met de nummers ‘Drachenstein’ en ‘Gevatter tod’ wordt het gaspedaal weer wat meer ingeduwd. de nummers worden ondersteund door sfeervolle keyboards en onheilspellende riffs. En zo gaat het eigenlijk heel het album door. De nummers zijn allemaal van een gelijkaardig niveau, en dat ligt vrij hoog. Echte uitschieters zitten er niet tussen, maar ze moeten zeker ook niet onder doen voor elkaar. En ze bevatten zeker genoeg afwisseling om het heel de plaat door interessant te houden. Dit is een band om zeker eens een kans te geven. Ze zijn misschien niet de meest originele band, maar weten zeker wel te overtuigen.
 
Hans Goossenaerts (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. The Flood
2. Foe
3. Third Law
4. Rewind
5. The Cloak
6. Acquired Taste
7. Red
8. Slave
9. The Price
10. Moon
11. Down
12. The Valley
13. Forced Entry
14. Contaminate Me

Platenlabel
InsideOut
 
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Century Media
 
Promo-agent
Frank Van Liempd
 
Website Artiest
Leprous

Inside Out Music slaat weer toe met een uitgave van Leprous in meerdere formaten. Zo is er een limited DVD+2CD Digipak, een standalone DVD, een 2CD Jewelcase, een Gatefold 3LP + 2CD en een digitale download. De Noren presenteren op die manier hun eerste live uitgave na vier succesvolle studio CD’s. De opnames gebeurden in Oslo in de Rockefeller Music Hall. Frontman Einar Solberg geeft de volgende uitleg: “Wij sluiten hiermee geen hoofdstuk af, maar willen gewoon tonen wat we geworden zijn.” Leprous is een buitenbeentje in de progressieve metalwereld. De nummers zijn ingewikkeld maar toch catchy. Het geëxperimenteer van het begin is nu wat afgevlakt. Leprous schept vooral een intense sfeer met hun instrumentale en vocale diversiteit. Ze passen dan ook perfect naast Haken in je collectie. Ik vond hun eerste drie albums ‘Tall Puppy Syndrome’, ‘Bilateral’ en ‘Coal’ altijd al meesterwerkjes van een zeer begaafde groep die een wat donkerder progressieve rock brengt. ‘The Congregation’ vond ik, net als meerdere fans, wat minder, door de aanwezigheid van teveel tragere nummers waardoor de eentonigheid in de hand gewerkt werd. Op dit album gaat de aandacht vooral naar dat vierde album en wat blijkt nu? Na het horen van deze live CD beluister ik ‘The Congregation’ op een heel andere manier, alsof het schijfje plots hetzelfde niet meer is. En al even plots staat dat album bovenaan mijn Leprous lijst. Dit is dan ook een schitterend live optreden met muzikanten waar de energie en de dynamiek van afdruipt. Zanger Einar Solberg is zelfs zo indrukwekkend bezig dat de andere muzikanten af en toe teveel op de achtergrond verzeild geraken. Met zijn ongelooflijk stembereik kan het ook niet anders dat hij de hoofdrol toebedeeld krijgt. Luister maar eens naar ‘The Cloak’, ‘Acquired Taste’ en tal van andere nummers. Tijdens ‘Contaminate Me’ mag Ihsahn (Emperor) even als gastgrunter het podium op. Ik heb enkel de dubbel CD, maar als je video’s bekijkt op YouTube blijkt de DVD ook niet te versmaden, hoewel Leprous voldoende zijn mannetje staat op de audioversie. Deze groep heeft alles, behalve een passende naam, maar ook dat went.

Line-Up:
Einar Solberg: zang
Tor Oddmund Suhrke: gitaar, zang
Øystein Landsverk: gitaar, zang
Baard Kolstad: drums

 Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Battle of Atlantis
2. Earthly Illusions
3. Marble Embrace
4. Invisible
5. Crimson Gale
6. Ring Around Dark Fairies’ Carousel
7. A Speck in the Universe
8. Hiding From You
9. The Voice of Your Dreams
10. The Hawk’s Lament
11. Bane
12. The River of Loss
13. Zauria

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Claudia Steinlechner (Napalm Records)
 
Website Artiest
Diabulus in Musica
Facebook

 

Vier albums op zes jaar tijd: het zorgt voor een uitstekend gemiddelde, zeker als je in rekening neemt hoeveel zorg de Spaanse symfonische metalformatie Diabulus in Musica aan haar composities besteedt. Deze keer hebben de twee klassiek getrainde songwriters van de band, het echtpaar Zuberoa Aznarez (zang) en Gorka Elso (keyboards en grunts), gekozen om de dertien nieuwe nummers te verbinden aan een concept: hoe we worden gemanipuleerd en gecontroleerd door de gevestigde orde boven ons. Vandaar ook de titel van het album, want ‘archons’ verwijst natuurlijk naar het oud-Griekse ambt van ‘heerser’, terwijl het binnen het gnosticisme verwees naar de dienaars van de Demiurg (de schepper), die tussen hem en de mensheid in zaten (zowat het equivalent van de engelen én demonen uit het Oude Testament).
Het is natuurlijk een onderwerp waar je heel wat kanten mee uit kunt en dat doet Diabulus in Musica zowel tekstueel als muzikaal, ook al lijken de songteksten vaak meer te gaan over jezelf zijn of voor jezelf opkomen, terwijl de tegenpartij meestal enkel in vage termen wordt vernoemd. De instrumentatie wordt echter op geen enkel moment vaag, want die klinkt erg helder en goed gemixt. De band heeft sinds zijn eerste album in 2010 dan ook heel wat ervaring opgedaan met productie – kan niet anders, als je met mensen als Sascha Paeth (Avantasia, Edguy, Angra, Rhapsody, Kamelot, After Forevern Epica en ga zo maar een tijdje door), Jacob Hansen (Unleash the Archers, Volbeat, Amaranthe, Delain, Evergrey, U.D.O., alweer Epica, enz.), Mark Jansen (alweer Epica), Ailyn (Sirenia) en Thomas Vikström (Therion) hebt samengewerkt. Ook de collaboraties met het Spaanse Nationale Koor en het London Philharmonic Orchestra zullen er wel toe hebben bijgedragen dat heel wat songs deze keer nog net iets meer episch klinken dan in het verleden al het geval was. Er wordt knap geopend met het instrumentale ‘Battle of Atlantis’, waarna ‘Earthly Illusions’ en ‘Marble Embrace’ de toon zetten voor de rest van het album: Heldere ‘female-fronted metal’ die mooi het midden houdt tussen het iets complexere en hardere Epica en het meezingbaardere Nightwish. Zuberoa Aznarez excelleert, maar gebruikt zelden het soort operastem waar iemand als Tarja Turunen zo bekend om is geworden. Of grunts echt een waardevolle toevoeging zijn voor dit soort muziek, durven we nog altijd te betwijfelen, maar er is zeker een publiek voor en ze worden zeker niet te veel (of op alle nummers) gebruikt. Toch maken de koren en de mannelijke cleane zang die opduikt op het achtste nummer, de mooie power ballad ‘Hiding from You’, wat ons betreft duidelijk dat duetten met iemand die helder zingt duidelijk dat die combinatie net iets beter blijkt te werken. Hoewel we van moeilijke arrangementen en gitaarriffs houden, is het net de behoorlijk toegankelijke vierde track, ‘Invisible’, die een eerste hoogtepunt op het album vormt. Daarin laat Diabulus in Musica horen hoe het perfect mogelijk is om galopperende ritmes in een stoofpotje te gooien met een klassieke intro, erg gemakkelijk in het gehoor liggende zanglijnen, sterke koren, verschillende ritmes en allerlei wendingen die pas bij een goede luisterbeurt duidelijk worden – een beetje zoals Amaranthe dat al zo lang goed doet, maar dan wel met de nadruk op de metalelementen en iets minder gepolijst dan dat bij de Zweden het geval is. Nadat het snelle ‘Crimson Gale’ iets vertrouwder gebied betreedt, toont ook ‘Ring Around Dark Faeries’ Carousel’ hoe sterk de composities van Diabulus in Musica bijwijlen in elkaar zitten. Het begint allemaal met een soort kermisriedeltje waar een etherisch vrouwenkoortje aan toegevoegd wordt voor Zuberoa met een indrukwekkende kopstem een ‘ah-ah’-stukje inzet en dan uitpakt met een van de sterkste melodieën op het album. Zowel de toon als de tekst worden steeds dreigender naarmate het ongelukkige slachtoffer door de donkere feeën Arcadia binnen wordt gesleurd en zo in een nachtmerrie terechtkomt. Het is een prachtige song die toont dat Diabulus in Musica anno 2016 gerust tot een van de allerbeste bands binnen het genre mag gerekend worden. ‘A Speck in the Universe’ gaat spaarzamer om met de instrumentatie en laat de zangeres toe om ook te schitteren wanneer ze alleen wordt begeleid door een piano en een fluit.  Ook ‘The Voice of Your Dreams’ begint na een instrumentale intro vrij rustig, maar reveleert zich daarna als een van de meest orkestrale nummers op ‘Dirge for the Archons’. Aandachtige luisteraars zullen ongetwijfeld ontdekken dat er heel wat gebeurt in de tijdsspanne van een minuut, maar het spreekt voor Diabulus in Musica dat de verschillende lagen er nooit voor zorgen dat de arrangementen te volgepropt klinken en dat alles erg helder blijft. Knap. Het korte, bijna spiritueel-middeleeuws aanvoelende ‘The Hawks’s Lament’ gaat mooi over in de bloedmooie ballad ‘Bane’, die wordt gevolgd door het heavy, epische ‘The River of Loss’, waarin alle orkestrale registers worden opengegooid om voor een van meest bombastische nummers op het album te zorgen. Er wordt afgesloten met het rustigere, in het Spaans gezongen ‘Zauria’, dat haast Keltisch aanvoelt en ‘Dirge for the Archons’ op een knappe wijze afsluit. Dat dit album zeker in jouw verzameling thuishoort, mag ondertussen duidelijk zijn.
 
Dirk Vandereyken (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Falling
2. Give Me Light
3. Crossroad
4. Get Ready For
5. Feel My Flame
6. Twelve
7. Holy Grail
8. HIO
9. They Don't Really Know
10. Make You So Unreal

Platenlabel
Inner Wound recordings
 
Labelnummer
IW83059
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Inner Wound recordings
 
Website Artiest
Enbound
Facebook

 

Deze nieuwe Enbound is al veel te lang op het stapeltje te bespreken blijven liggen en daar moest ik me om schamen want er is in het geheel niets mis met deze superschijf! Dit is melodic metal van de bovenste plank. Enbound is met ‘The Blackened Heart’ aan het tweede album toe, na het debuut ‘And She Says Gold’ (2011) waarmee ze door de internationale pers en fans geloofd werden. ‘Combined The Souls’ en ‘Under A Spell’ uit dat album zijn inmiddels uitgegroeid tot klasiekers bij de fans. Na jaren werken komt Enbound nu met de opvolger ‘The Blackened Heart’ die het al sterke debuut mag opvolgen en nog verder gaat dan zijn voorganger. Op dit album vind je een mooie mix van krachtige up tempo songs die allen van sterke melodieën voorzien zijn.  Op de opener ‘Falling’ wordt je meteen al getrakteerd op een eerste guest performance van vocalist Linnéa Wikström (Kamelot, Therion) om met ‘Give Me Light’ nog meer modern metal geweld op je los te laten. Luister ook eens naar het melodieuze in ‘Crossroads’ waarin ook meteen de prachtige stem van Lee Hunter (Lars Säfsund) opvalt die gekend is van de band Work Of Art en zijn medewerking aan musicals als Jesus Christ Superstar en verder ook werkte met muzikanten als Champlin (Chicago) en Joseph Williams van Toto. Ook in ‘Get Ready For’ blinkt  Hunter uit. Hier gaat het meer richting classic metal maar met gevoel voor melodie. Ook ‘Feel My Flame’ heeft meer van die classic metal invloeden die met verve gebracht worden. Dan is het tijd voor een tweede gast muzikant en ditmaal is het Mike LePond (Symphony-X) die de eerste van twee bas solo’s voor zijn rekening mag nemen en hiermee  Swede “Machine gun fingers” Odén mag afwisselen. Het is een sterke up tempo track met stevig wat ballen. ‘Twelve’ is weer zo’n uitblinkertje voor Lee Hunter waar hij echt alles van zijn stembereik uit de kast haalt. Ook alle lof voor gitaar virtuoos Marvin Flowberg trouwens, die hier een gevoelige solo uit zijn mouw weet te schudden. Dat alle nummers hun eigen karakter hebben bewijst ‘Holy Grail’ dat er stevig vandoor raast maar ook knappe riffs kent en enkele mooie hooks bevat. Hoewel ‘HIO’ rustig van start gaat wordt je na een halve minuut weerom ondergedompeld in pure kracht met enkele leuke muzikale verrassinkjes. ‘They Don't Really Know’ combineert emotionele gevoeligheid met kracht zoals het een goede ballad betaamd en komt prachtig tot zijn recht. Met ‘Make You So Unreal’ barst Enbound nog een laatste maal los en weet een mix te brengen tussen classic & modern metal met melodieuze zanglijnen. Enbound bewijst met dit nieuwe album dat ze nog niet aan het einde van hun latijn zijnen zowat elk onderdeel van het melodische metal genre aankunnen. De krachtige arrangementen met melodische detils en emotionele kwalitatieve zang maken dit album weer een topper. Jacob Hansen mocht dit meesterlijke album masterenen deed dit weer voortreffelijk. Voor het hoesontwerp stond het Zweedse fotografie/illustrator duo Robert Elmengård en Niklas Lundberg garant. De verdere layout werd overgelaten aan Stefan Heilemann (Kamelot, Epica, Rhapsody).
 
Line-up:
Lee Hunter: Zang
Marvin Flowberg: Gitaar
Swede Odén: Bas
Mike Cameron Force: Drums
Guests:
Linnéa Wikström (Therion, Kamelot): zang in ‘Falling’
Mike LePond (Symphony X): eerste bassolo in ‘Feel My Flame’
 
Johan Kaethoven (4,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Encircled
2. Atoma
3. Forward Momentum
4. Neutrality
5. Force Of Hand
6. Faithless By Default
7. The Pitiless
8. Our Proof Of Life
9. Clearing Skies
10. When The World Screams
11. Merciless Fate
12. Caves And Embers

Platenlabel
Century Media
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Sony Music Entertainment
 
Promo-agent
Wilko Reijnders
 
Website Artiest
Dark Tranquillity
Facebook

Na twee iets mindere albums is dit opnieuw een schot in de roos voor Dark Tranquillity. Ik zou zelfs durven beweren dat dit hun beste werk is sedert ‘Character’. Toch verwonderlijk, vlak nadat Martin Hendriksson de groep heeft verlaten na vijfentwintig jaar trouwe dienst en er nog geen vervanger is. Toch hoor je niet onmiddellijk een verschil. Maar de invloed van Martin op de muziek was sowieso heel miniem, de laatste jaren. Daarbij komt dan nog dat Anders Iwers, die reeds live meespeelde, de nieuwe bassist is. Even goed als het oudere werk dus, maar met wat meer variatie. Grote wijzigingen moet je echter niet meer verwachten van deze melodieuze ‘Gothenburg’ death metalgroep uit Zweden. Geschreeuw en cleane zang, beide van Mikael Stanne, wisselen mekaar af, maar het eerste overheerst zoals altijd. Hevig gitaarwerk prachtig afgerond met de ritmesectie en in de kalme passages veel keyboards. De keyboards brengen meestal een herkenbare rif die herhaald wordt en waarboven een hardere laag komt met meer variatie. In het titelnummer is het juist die interactie die de song zo sterk maakt. In andere zoals ‘Force Of Hands’ zijn de toetsen op momenten zo cruciaal dat ze die stukjes een niveau hoger tillen. Soms zijn de gitaar en de toetsen zo verweven dat je amper nog onderscheid hoort en op dat moment wordt één en één drie. ‘Forward Momentum’ doet mij denken aan ‘Lethe’, een nummer van hun debuutalbum. ‘Merciless Fate’ is het meest directe nummer met veel impact. Het wijkt af van de rest en krijgt de prijs van beste song. Iets meer experimenteren had gemogen maar dan lopen ze het risico dat de plaat weer bij de mindere gecatalogeerd wordt. Een veiliger keuze en een zekerder resultaat is wellicht de beste weg voor een groep die vijfentwintig jaar en elf CD’s meedraait aan de death metal top. Als je de limited edition koopt, krijg je nog een extra schijfje met twee bonusnummers, die aangenaam verrassen met alleen maar cleane zang van Mikael.
 
Line-up
Mikael Stanne: zang
Niklas Sundin: gitaar
Anders Jivarp: drums
Anders Iwers: bass
Martin Brändström: toetsen
 
Danny Focke (4,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Rock For The Nations
2. Surrounded By Fools
3. Out Of Time
4. What About Love
5. The Blame Game
6. Riding Shotgun
7. Nothings Gonna Bring Me Down
8. The Lion Is Loose
9. I need Your Love
10. Lay With Me

Platenlabel
Steamhammer/SPV
 
Labelnummer
SPV 270762
 
Distributie:
SPV
 
Promo-Agent
SPV
 
 
Website Artiest
Rock Wolves

 

 

In de herfst van 2015 kondigde Michael Schenker aan dat hij het wat kalmer aan ging doen bij de tournees, dat was voor de groepsleden van Temple of Rock Rarebell en Voss het sein om zelf een groep op te richten. Ze vonden Stephan “Gudze” Hinz (H-Blockx) bereid om mee in het project te stappen en ‘Rock Wolves’ was een feit. Herman Rarebell verdiende zijn sporen als drummer bij The Scorpions en gitarist/zanger Michael Voss was actief bij groepen als Mad Max en Casanova, de verwachtingen waren dus hooggespannen.
Gezien de voorgeschiedenis van de heren mocht je een portie stevige hard rock verwachten, zelf houden ze het bij “klassieke rock, stevig maar niet te heavy”. En het titelnummer illustreert onmiddellijk deze omschrijving, ‘Rock for the Nations’ is niet uit je hoofd weg te branden en is derhalve kandidaat voor de hitparade door de aanstekelijke riff en dito refrein. De zang doet me in dit nummer heel hard denken aan… Clouseau, echt heavy is het dus zeker niet, hooguit de betere pop, maar de hooks zijn gewoonweg fantastisch. Op de volgende nummers zijn de riffs alvast wat steviger, maar de refreinen blijven aanstekelijk en de gitaarsolo’s melodieus. De heren mijden ook de controversiële onderwerpen niet en verkiezen goede rock boven tanks en andere wapens, wie niet? Het ritme gaat op en af van het snellere ‘Out of Time’ naar de zeemzoete ballad ‘What about Love’, een nummer dat we beter kennen van de meidengroep Heart. Andere referenties zijn zeker Europe en Bad Company, alhoewel ze blijkbaar toch nog iets meer mikken op de charts. Daarmee is ook het pijnpunt van dit album blootgelegd, na een aantal nummers wordt het allemaal wat te voorspelbaar. ‘The Lion Is Loose’ is weer zo’n song, die ongetwijfeld lang blijft hangen en ook live in de smaak zal vallen. Met ‘I Need Your Love’ komt ook AC/DC om de hoek kijken, de stem van Voss is uitstekend maar mist toch wat de rauwheid voor het hardere werk, zijn gitaarwerk mag er trouwens ook best wezen. Alle nummers klokken af tussen drie en vier minuten, zo wordt er afgesloten met een ballad waarop The Scorpions een patent hadden. Helemaal aan het einde komt er nog een bonus track ‘Inside Out’, een samenvatting van het ganse album: melodieuze hard rock, goede song writing, degelijke muzikanten, uitstekende zanger maar heel origineel is het niet. Liefhebbers van het genre kunnen dit album echter blindelings aankopen.
 
Line up :
Michael Voss : guitar, vocals
Herman Rarebell : drums
Gudze : bass
 
Claude Bosschem (3,5 )

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Intro
2. Pitchblack
3. Cage
4. Haunted
5. Silen
6. Slaves
7. Scapegoat
8. 01110010
9. The Sinner
10. Death Pilgrim

Platenlabel
Arising Empire
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie:
Niet gekend
 
Promo-Agent
Jaap Wagemaker
 
Website Artiest
Walking Dead On Broadway

Walking Dead On Broadway is een Duiste deathcore band afkomstig uit Leipzig. Ze hebben een opvolger voor Aeshma uit 2014 met Slaves.  Na een lange intro die je in de sfeer brengt van een horror film ontploft de eerste track ‘Pitchblack’.  En of deze eerste track gitzwart is. Diepe, zware grunts afgelost door duistere screams. Deathcore is niet echt m’n ding of het moet van uitstekende kwaliteit zijn, zoals hier. De melodie zit goed en dan mag er van mij als een extra gebulderd worden. Snoeihard is het minste wat je van deze band mag zeggen. Ook op ‘Cage’ blijven de grunts en screams je trommelvliezen teisteren of verwennen, het is hoe je het bekijkt natuurlijk. Deathcore ten top wat deze mannen hier brengen, en hoe langer ik er naar luister hoe meer ik er lijk in te groeien. Het is een compleet plaatje waar de nummers perfect in passen. Korte snoeiharde nummers die je bij de keel vastgrijpen en niet meer loslaten, het is ofwel meevolgen of stikken. De screams op ‘Haunted’ doen me denken aan wijlen Mitch Lucker van Suicide Silence, en dat kan ik enkel toejuichen. Op geen moment word hier de gaspedaal gelost, zeker niet op ‘Silen’. Ik vraag me toch telkens weer af hoe je in godsnaam zo diep kan grunten, gedurende een hele song ? De symfonische achtergrondgeluiden geven dit nummer een extra sfeer mee die perfect past bij het nummer. Hard en duister, snel en ruw dat is ook titeltrack ‘Slaves’. Dreunende gitaren, beukende drums, diepe bastonen en dan de grunts en screams die zonder medelijden op de luisteraar worden afgevuurd. ‘Scapegoat’, man wat is dit een snelle track. Hypersnelle drums als een duracell-konijntje op een overdosis speed en red-bull. Enkel de breakdowns kunnen de drummer een halt toeroepen. Ongetwijfeld het meest verrassende nummer op dit album is het rustige, instrumentale ‘01110010’ met aanwezige gregoriaanse gezangen. Fenomenaal deze track die je kan aanzien als intro voor ‘Sinner’ dat begint met diepe grunts om je direct de rustigere voorganger te doen vergeten. Dit is deathcore remember! Afsluiten doen we met het langste en meest fenomenale nummer op het album. Al van bij de intro was ik al aan het uitkijken wat er ging gebeuren. Amai m’n trommelvliezen, ‘Death Pilgim’ laat geen genade toe en dreunt zonder compassie door tot het bittere einde.
 
Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Loud
2. What’s Wrong
3. Smile (ft. Marcus Bridge of Northlane)
4. D.o.m.i.n.a.n.c.e.
5. Blind Lane
6. Thumbs Up, Thumbs Down (ft. Christoph Von Freydorf of Emil Bulls)
7. Hourglass
8. Photographs
9. Gold
10. The Last Planet

Platenlabel
Long Branch Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Manuel Schoenfeld
 
Website Artiest
Annisokay

Annisokay is een Duitse, vijfkoppige metalcore band. Ze hadden een succesvol album met ‘Enigmatic Smile’ uit 2015, waarmee ze de Duitse top 100 binnendrongen en zo een hele fanbase bijeen wisten rakelen. ‘Devil May Care’ is het vervolg op deze succesvolle voorganger.
Al van bij de eerste noten van opener ‘Loud’ was ik direct onder de indruk. Waarom heb ik niet eerder van deze band gehoord ? Alles wat ik apprecieer in het genre zit al in dit eerste nummer verwerkt. Heerlijke riffs, basspartijen, breakdowns, dreunende drums, een machtige vocalist die de grunts en screams voor z’n rekening neemt bijgestaan door cleane vocals, gebracht door de gitarist. Wat dit nummer ook heeft, is de mogelijkheid om een hele zaal/weide te doen ontploffen. Laat iedereen maar meeschreeuwen met ‘Loud’. De toon is onmiddellijk gezet en maakt me enorm benieuwd naar de rest van dit album. ‘What’s Wrong’ begint met een rustige riff om dan over te gaan in wat elektronische toontjes die de zware gitaren ondersteunen. De cleane vocals worden daarna op hun beurt perfect afgelost door de ruwe stem van Dave Grunewald. Het samenspel van de twee vocalisten, Dave Grunewald en gitarist Christoph Wieczorek, loopt perfect en dit wordt uitgestraald doorheen heel deze track. Smijt daar nog wat gebruikelijke ingrediënten tussen zoals drops en breakdowns en we hebben onze tweede toptrack weer beet. Kunnen ze deze trend aanhouden met ‘Smile’ ? O ja, wat een beest van een track ! Op deze track krijgen de mannen hulp van gastvocalist Marcus Bridge, van de geniale band Northlane. Ook deze stem wordt perfect vermengd in de mengelmoes van dreunende drums, breakdowns, elektronische samples en razende vocals. ‘D.o.m.i.n.a.n.c.e.’ is alweer een klepper van formaat, de gespelde titel van de track in het nummer draagt zeker bij tot de kwaliteit van dit nummer. Alles valt perfect op z’n plaats bij deze band, een kwaliteit die ze voorlopig dit gehele album al blijven aanhouden en dat kan ik enkel toejuichen. Ik hou enorm van het spel tussen cleane en ruwe vocals, dit geeft toch steeds weer een extra drive aan een nummer. Zeker als ze van deze kwaliteit zijn. De kwaliteit van de cleane vocals kun je perfect horen op ‘Blind Lane’ waar deze vocals de overhand nemen. Een track die wel eens best wat metal hitparades kan bestormen. Er zit een flow in dit nummer die je zo meeneemt in z’n stroom van melodieën. De korte inbreng van de grunts naar het einde van nummer toe, stoot dit nummer nog eens extra de hoogte in. Opnieuw het gaspedaal indrukken moeten de mannen gedacht hebben. ‘Thumbs Up, Thumbs Down’ heeft opnieuw een gastzanger aan boord. Christoph Von Freydorf van de band Emil Bulls heeft deze maal de eer. Voor de zoveelste maal op dit album horen we een perfect samenspel van elke vocalist bijgestaan door instrumenten die je nekspieren in beweging houden en je beenspieren zullen trainen, een complete workout. Dreunende gitaren en bulderende vocals zetten ‘Hourglass’ in gang. Zoeken naar minpuntjes maar ik kan er maar geen vinden, akkoord dit is compleet mijn genre maar objectief gezien kan ik hier weinig negatief over kwijt. De mix is zuiver, productie hoogstaand wat wil je nog meer. Opnieuw een rustige intro met cleane vocals op ‘Photographs’ om je dan bij de strot te nemen met de beukende grunts. De hoge kwaliteit van nummers blijft doorlopen tot het einde van dit album. ‘Gold’ is al zeker wat dit album verdiend. Afsluiten doet het album met ‘The Last Planet’. Afsluiten met een knal noemen ze dat dan. Na een experimentele intro krijgen we hier opnieuw een schitterende track voorgeschoteld. Hou deze band de komende festivals maar in de gaten want ongetwijfeld zullen ze ergens een weide doen kolken.
 
Peter Smet (5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1.  Bone Theory
2. State Of Mine
3. Skin & Bones
4. False Teeth 96- 24
5. Smoke & Mirrors
6. Breaking The Silence
7. The Otherside
8. Two Minutes of Hate
9. Pain. Joy. Ecstasy. Despair
10. God Warrior
11. Tear Down the Walls

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Spinefarm Records
 
Promo-agent
Petting Zoo
 
Website Artiest
Shvpes

 

Shapes is afkomstig uit Birmingham, Engeland en bestaat uit vier bandleden. De krachtige en tevens harde vocalen zijn het werk van Griffin Dickinson ( zoon van metal legende Bruce Dickinson) samen met gitaarduo Ryan Hamilton en Youssef Ashraf worden ze ondersteund door het knallend drumwerk van Harry Jennings. Ze besloten in 2009 een band te beginnen na een facebook bericht wat uiteindelijk uitdraaide naar een welgevormd oorverdovende band die op weg is naar de top. ‘Pain Joy Ecstacy Despair’ is hun debuut album dat uitkwam bij Search & Destroy/Spinefarm Records. Wees maar gerust dat je nog meer zal horen van Shapes. Naast talloze optredens speelde ze onder andere een groot aantal voorprogramma’s van bekende bands zoals: Bring me The Horizon, Bullet For My Valentine en Crossfaith. ‘Pain Joy Ecstacy Despair’ is een krachtig album dat je doet brullen en daveren van genot, de knoetharde sound en loeiharde teksten zijn meesterlijk en een streling voor het oor van elke metal /metalcore fanaat. Het album slaagt hard in als een moker en zeker door grote speakers komt dit album volledig tot zijn recht. Dit is één van die albums waar ik volledig weg van ben, elk nummer, elke noot, elk woord slaagt in als een bom, het totaal plaatje klopt volledig en kijk er naar uit Shvpes op Graspop Metal Meeting 2017 te gaan zien.
 
Lars Kaethoven (5)