Het is ooit anders geweest, maar Zweden lijkt wel het mekka van de progressieve rock én progressieve metal in de 21e eeuw. Want daar komen ook de jongens van Hällas vandaan, ook al zou je eerder denken dat het Grieken zijn. Hun debuutalbum staat bol van de invloeden uit de jaren 70, zij brengen een mix van old school hard rock en vintage prog. Niet echt origineel zou je dan denken, maar ze geven er wel een eigen twist aan en komen er goed mee weg. De fun gaat er voor mezelf een beetje af wanneer de bassist gaat zingen, zijn zeurderige en nasale stem kan me maar matig bekoren, ook al strookt het misschien wel met de tijdsgeest. Het openingsnummer ‘The Astral Seer’ illustreert perfect waar de band voor staat, retro seventies progressieve rock met vooral een hoofdrol voor meerstemmige gitaren zoals bij Wishbone Ash en veel keyboards. De toetsenpartijen houden het midden tussen Deep Purple en Uriah Heep en dat zijn onmiddellijk heel duidelijke invloeden voor de groep. Verwacht geen splijtende solo’s, de voorkeur wordt gegeven aan de compositie en de overall sound, en daar is niks mis mee. Zelf noemen ze het adventure rock, overigens gaat het om een concept-album, waarbij een ziener op zoek gaat naar antwoorden in een alternatief universum. ‘The Golden City of Semyra’ klinkt wel heel nostalgisch, hier moet ik onwillekeurig denken aan minder bekende groepen uit de seventies, zoals Man en Jade Warrior. De nummers klinken over het algemeen heel vrolijk en catchy, het refrein van ‘Star Rider’ blijft echt wel hangen. Het langste nummer draait rond de acht minuten, aan echte epics waagt de groep zich vooralsnog niet. ‘Excerpts from a Future Past’ is ongetwijfeld een aanrader voor de echte progfan. Muzikaal zit het heel goed, alleen zou men toch best op zoek gaan naar een echte zanger. En misschien zouden er op termijn toch ook wat moderne twists kunnen ingebouwd worden, zoniet zou de houdbaarheidsdatum wel eens vlug overschreden kunnen worden.

​Line up:
Tommy Alexandersson: Bass and vocals
Alexander Moraitis: Guitars
Nicklas Malmqvist: Organs and synthesizers
Marcus Petersson: Guitars
Kasper Eriksson: Drums

 
Claude Bosschem (3½ )

Als het om bands gaat die bij Relapse Records getekend hebben, zitten er heel wat tussen die niet echt volledig doorbreken, maar er zitten er ook veel bij die niet echt onbekend in de oren klinken. En zo zijn er ook de gevestigde waarden zoals Exhumed (Death/Grind wel te verstaan) en Incantation bijvoorbeeld. Het label geeft voornamelijk de kans aan bands binnen het zwaardere genre, zo laten ze heel wat death metal bands een contract tekenen. Zo had ik Gatecreeper vorig jaar ontdekt, net zoals Genocide Pact uit Washington D.C. die hun derde langspeler ‘Order Of Torment’ uitbrengen en dit voor de eerste keer via Relapse Records. Death metal is ondertussen al zodanig uitgebreid met subgenres dat er waarschijnlijk nog geen specefieke naam voor dit soort death metal is. Sommigen zouden kunnen zeggen dat Genocide Pact old school death metal is maar uiteindelijk zal je er niet ver mee komen want bands als Morbid Angel, Incantation en Obituary behoren hier ook toe, maar klinken toch redelijk verschillend van elkaar. Genocide Pact laat hier echter duidelijk merken dat hun sound en inspiratie bij Incantation ligt. Zo heb je ondertussen heel wat bands die Incantation als inspiratie zien zoals bijvoorbeeld Dead Congregation (die er dan nog een heleboel sfeerellementen aan toevoegt). Voor mezelf zie ik Genocide Pact als een mix tussen Incantation en Bolt Thrower. Dit hoor je al meteen in het eerste nummer 'Conquered and Disposed'. De band laat hier zware riffs horen met schedelbrekende drumpartijen vermengt met een zware en donkerer gruntstem. Totaal mijn ding! 'Decimation Grid' kan ik alleen maar goedkeuren door het platwelsende drumwerk dat zeker een knipoog is naar Bolt Thrower en de headbangende gitaarriffs . 'Spawn of Suffering' laat de blastbeast goed door je stereoketen blazen vermengt met de groovy gitaarpartijen en de melodische aspecten (wat trouwens heel goed samen werkt). Het is eens bij 'Pain Reprisal' dat ze anders te werk gaan. Dit nummer gaat beduidend trager en voegt hier stevige doompartijen aan toe. Verder gaan we met 'Ascendancy Absolved'. Hier zijn de gitaarsolo's en feedback elementen opmerkelijk die je niet in andere nummers kan aanhoren. Deze worden samen met midtempo tot tragere doompartijen vermengt, waardoor we in een sfeertje terecht komen zoals bij 'Last One On Earth' van Asphyx. Dit zijn zowat alle elementen die je ook bij de rest van de plaat kunt terughoren. Het minpunt van deze plaat is dat ze bijna veertig minuten duurt. Dit is te lang voor mij, dit soort death metal hoeft niet meer dan dertig minuten te duren en zeker ook als ze die live brengen. Dit kan dan beginnen vervelen, ook al vind ik dit een goede plaat. Het album steekt zeker niet uit boven andere albums in het genre, het brengt gewoon Death metal in de stijl van Incantation en Bolt Thrower meer niet. Mensen, net zoals ik, die deze twee bands goed vinden zullen zeker hun meug bij Genocide Pact vinden. Andere zullen dit album misschien minder goed vinden en bestempelen als een zoveelste band in het rijtje.
 
Jason Proot (4)

Als het om Zweedse metal gaat, dan denkt men nogal rap aan het genre die daar wereldbekend geworden is, namelijk de old school swedish death metal! Als een grote fan van dit genre is dit ergens wel logisch denk ik. De band Metalite uit Stockholm bewijst echter dat ze met melodische power metal ook sterk uit de hoek kunnen komen. Metalite kan zich goed aansluiten bij bands zoals Sonata Arctica, Amaranthe (zonder mannelijke stem), Battle Beast, etc... De band ontstond in 2015 en maakte twee jaar later hun debuut ‘Heroes In Time’. Als single en openingsnummer 'Afterlife' opent, hoor je dan ook meteen de rustige maar kraakheldere stem van Emma Bensing. Ik vind het altijd aangenamer om een rustigere stem te moeten beluisten, dan van die drukke vocalen. Je hoort direct het popgehalte in het refrein waar zeker niks mis mee is. Deze worden samen gecombineerd met melodische gitaarrifs. Wat verfrissend, leuk en energiek overkomen, zijn de meer cyber gerichte geluiden die zich in de achtergrond afspelen in 'Purpose Of Life' en 'Nightmare'. Wat daarbij zeker opvalt, zijn de gitaarsolo's die een futuristische sound creeëren. Deze worden gespeeld door gast artiest Jakob Svensson (Wigelius). Het is eens met 'Power Of Metal' en 'Over And Done' dat de band de meer stevigere kant van zich laat horen. Ook speelt gastartiest Fraser Edwards (Ascension) op een vijftal nummers mee op deze plaat. Je hoort zijn beste werk toch wel in 'The Light Of Orion'. Op dit nummer hoor je ook wat Emma allemaal in petto heeft voor ons met haar stem. Ze heeft namelijk geen probleem om de lagere en hogere noten standvast te zingen zonder dat het gaat vervelen. Dit maakt het dan meteen ook mijn favoriet van deze plaat. Een trager nummer is ook van de partij en dat is deze 'In The Middle Of The Night' geworden. Voor mij bewijst de band dat ze toch beter hun uptempo nummers blijven maken dan hun tragere werk. Ik moet dan ook eerlijk bekenen dat ik rapper het volgende nummer heb opgelegd. Gelukkig was dit niet het laatste nummer want dan zou de plaat zich toch een beetje in mineur afgesloten hebben. Integendeel 'Black Horse Rider' en 'The Great Force Within Us' sluiten stevig af met uptempo ritmes, goede gitaarsolo's en Emma haar sterke en standvaste stem. Metalite bewijst met hun debuut ‘Heroes In Time’ dat ze met nummers als 'Purpose Of Life' en 'Nightmare' al regelrechte klassiekers voor zich hebben. Ze leveren dan ook een zeer sterk debuut af! De productie klinkt magistraal en de Deense producer Jacob Hansen ( Volbeat, Evergrey, Amaranthe) heeft deze voor zich genomen. De futuristische sound past zeer goed bij de hoes die gemaakt werd door Jan Yrlund (Apocalyptica, Leah, Korpiklaani). Allemaal mooie namen die meegewerkt hebben aan deze plaat. Zo bewijst Inner Wound Recordings dat ze met zeer sterke artiesten bezig zijn! Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt voor Metalite! Het zou aangenaam zijn om deze band eens aan het werk te kunnen zien.
 
Jason Proot (4)

Masters Of Disguise is een band die onstaan is in 2013. De bedoeling van deze band is om een ode te brangen aan de obscure jaren tachtig band Savage Grace. Deze heren van Masters Of Disguise hebben dan ook hun naam gevonden bij de gelijknamige plaat van Savage Grace. Ik kan je nu al even zeggen dat deze hoes echt top is, net zoals alle vorige hoezen! Savage Grace had een comback in 2010 maar dat was het dan ook. Drummer Neudi ( Manilla Road, Trance, ex-Sudden Darkness, ex-Economist, ex-Savage Grace(live)) , gitarist Roger Dequis ( ex-Economist, ex-Sudden Darkness, ex-Savage Grace(live)) hebben samen met bassist Mario Lang en tweede gitarist Kalli Goldsmith, die ook in Savage Grace live meespeelden, samen met zanger Alexx Stahl zo Masters Of Disguise opgericht en alsook in 2013 hun debuut uitgebracht met als titel ‘Back With A Vengeance’. Gevolgd door hun tweede langspeler ‘The Savage And The Grace’ ( waar zou deze titel toch vandaan komen?) en nu leveren ze hun derde plaat ‘Alpha Omega’ af. De line-up is ondertussen al wat gewijzigd, zo zijn Neudi en Roger Dequis vervangen door Trance drummer Jens Gellner en de nieuwe gitarist Wolle die specifiek de rhythm gitaren voor zich neemt. Dit is natuurlijk een hele hap voor een review om dit allemaal te vernoemen samen met de bands waarin ze speelden, maar daar is ook een reden voor. Je moet toch even de geschiedenis en zeker de bands opzoeken en leren kennen om zo in die obscuurdere underground van de jaren tachtig heavy en speed metal te komen. Zo pas kan je de werkelijk bedoeling verstaan van het genre en de band Masters Of Disguise. Zo hoor je direct de sound met opener/intro 'The Rise (And Fall) Of Kingdoms' die je terug laat keren naar de legendarische era van de speed metal. Maar het is eens met 'Sacrifice' dat alle remmen los gaan en het tempo hoog wordt gelegd. De drum beukt er stevig op door en de gitaarsound is speciefiek opgenomen om het luid te spelen. En terecht! Dan hebben we het nog niet over Alexx zijn geniale vocalen gehad. Die zijn met de high pitch vocals en lagere noten zeer sterk en standvast! Het is misschien niet van mijn gewoonte, maar ik kan alleen maar zeggen dat de hele plaat gewoon zeer strak en perfect is. Juist 'Demons From The Past' blinkt hier uit die traag opstart maar dan een midtempo ritme aanhoud waardoor je je hoofd spontaan begint mee te headbangen en live waarschijnlijk je vuist mee met het ritme zal in de lucht slaan. Mijn favoriet is direct 'Witchammer' die met een dubbele melodische gitaarsolo begint en vervolgens met power/speed metal waarvan het deuntje in je hoofd zal blijven hangen. Wat moet je verdorie nog meer hebben... Dit is metal zoals het moet zijn. Niet meer en niet minder. Dit is verplichte kost voor iedere metalfan.
 
Jason Proot (5)

 
Franrijk heeft wel degelijk meer te bieden op metalgebied dan het geweldige Gojira. Het in 2012 opgerichtte Insolvency is hier het perfecte voorbeeld van. Vijf jaar lang werkten ze in eigen land aan hun naam en fanbase alvorens deze ‘Antagonism Of The Soul’ op de wereld los te laten. Wat een strakke titel voor een minstens even strak album. Het album wordt afgetrapt met het instrumentale ,en door de diverse strijkers, bombastische 'Divided'. Deze intro bied een perfecte aanloop naar 'Tears Of The World', een nummer dat qua stijl en geluid een mix lijkt van Trivium en Bullet For My Valentine. Ook vocaal hoor je beide bands terugkeren. Instrumentaal zit alles retestrak, de riffs en solo's volgen elkaar in een razendsnel tempo op. Thrashmetal meets metalcore, I like it alot! Dit zou wel eens dé revelatie van 2018 kunnen worden. Titeltrack 'Antagonism Of The Soul' zet de strakke lijn gewoon verder en is het ruim vier minuten puur genieten van de vocals van Pierre Challouet, die ook de bas voor zijn rekening neemt in partnerschap met Valentin Gondouin. Valentin deelt op zijn beurt het gitaarwerk met partner in crime Bruno Blackstard. Het betere slag -en beukwerk ligt in de handen van Mickaël Tamario. Voor het eerst in jaren weet een band het gevoel dat ik had ten tijde van As I Lay Dying (de band die mijn metalcore passie deed ontbloeien) te doen terugkeren. Fenomenaal hoe de melodie en agressie in elkaar overvloeien op 'Violation'. Dat metalcore meer is dan enkel laaggetunede gitaren en onophoudelijke screams zet deze band hier op fenomenale wijze neer. Een onophoudelijk salvo van meesterlijke track wordt op de luisteraar afgevoerd, 'Black Moon' waar ook enkele Youtube reviews van verschenen is de volgende in de rij. Luister maar naar de geweldige scream als het nummer start gevolgd door de knappe gitaarpartijen. Het meerstemmige refrein bezorgde me kippevel. Dit is een pure festivalklepper in zijn puurste vorm, ik zie zo de springende en moshende massa al voor me. De gitaarsolo is alweer van hoogstaand niveau en kan diverse gitaristen doen blozen. 'Hope' is een instrumentale rustpauze alvorens het geweld weer losbarst met 'I'm Revulsed By Death'. Met een melodieuze intro wordt 'This Is Not For You' door de speakers gejaagd en met een krachtige passie smeekt deze track om beluisterd te worden met de volumeknop volledig open . Opladend en winnend aan kracht is wat 'A Leaving Life, A New Beginning' aan de luisteraars geeft met grensverleggende vocals. 'Your Lost Soul' wordt op ons losgelaten middels een laaggetunende gitaarriff en de inmiddels kenmerkende kracht en passie in het vocale en intrumentale vak. Helaas zijn we met 'Death Wish' al aangekomen aan de laatste track. Maar Insolvency doet dit met een ware knaller. Dit is springen en beuken tot de laatste noten en dan gewoon weer herhalen.
 
Peter Smet (4 ½ )

Door het schrijven van reviews leer je nieuwe labels en vooral ook nieuwe bands kennen. Zo had ik in een vorige recensie (Pyramaze - Melancholy Beast (Reissue)) geschreven dat dit label echt goed is voor power metal. Nu moet ik er echter ook bij vertellen dat symfonische metal ook goed hierin vertegewoordigt wordt! Na mijn concertreview van Therion had ik Midnight Eternal even vernoemd om verder onder de loep te nemen met dat deze band heel goed live klonk. Wel deze band zit ook bij dit label Inner Wound Recordings. Om straight to the point te komen review ik hier terug een dijk van een plaat. Angel Nation hun tweede langspeler ‘Aeon’ levert symphonische metal van de bovenste plank op en deed me met sommige momenten denken aan Nightwish met Tarja als zangeres. De stem kwam me ergens wel bekend voor en bij nader inzicht bleek het om Elina Siirala te gaan die de vocalen voor zich neemt. Elina is dan ook ondertussen de nieuwe zangeres van Leave's Eyes. Door een optreden in De Verlichte Geest met de nieuwe zangeres wist ik dat zij een waardige vervangster is voor Liv Kristine. Vier jaar geleden bracht de band hun debuut ‘Tears Of Lust’ uit. Het verschil met de vorig plaat is dat ‘Aeon’ op een veel hoger niveau geschreven is en dat de zang van Elina er anders op klinkt. Zo opent de plaat met single 'Burn The Witch' en hoor je direct de verwijzing naar Nightwish hun oudere werk. Komt dit omdat Erina zanglessen in opera heeft gevolgd of niet? 'Blood Is On Your Hands' en 'Breathe Again' zijn nummers die op een zelfde niveau aan elkaar hangen. En dit op een midtempo ritme waar de zachte zang van Elina zeer centraal komt te staan. Maar dit verandert wanneer 'Wonder Who You Are' aan de beurt komt. Rapper drumwerk en gittaarrifs komen aan bod met een energiek gezongen refrein, die waarschijnlijk live wel goed meegezongen zal worden. Dit is ook zo met het nummer 'Enough is Enough'. Een verrassing komt wanneer 'Free' aan bod komt. Daar zingt Jukka Pelkonen (Omnium Gatherum) met gruntvocalen in mee. Een zangkoor is hoorbaar in het nummer waardoor het contrast van Elina en Jukka hun stem mooi verweven wordt. Het nummer zelf rockt stevig waardoor ik deze vlug nogmaal wou opleggen. Ook, net zoals bij vele andere platen, komt er vervolgens wat rustiger werk. Dit is zo met 'Music Plays'. Door zijn atmosferische geluiden en Elina haar zang kon dit nummer me zeker bekoren. Op de meeste platen vind ik ballads of meer gezegd de rustigere nummers nogal vlug vervelen, maar hier dus niet. 'Fireflies' gaat weer de andere richting uit en is een power metal nummers met strakke gitaarrifs. En ik kan dit alleen maar beamen. Als er toch een minpuntje is dat ik zal benoemen, dan is dit wel de artwork voor de hoes. Die vind ik zelf niet zo mooi geslaagd, maar smaken verschillen natuurlijk en het gaat hem hier natuurlijk om de muziek. ‘Aeon’ is een plaat die veel mensen zal kunnen bekoren. Erg vernieuwend is het niet, maar voor wie jaren negentig symphonische metal graag hoort, moeten ‘Aeon’ zeker aanschaffen!
 
 
Jason Proot (4 ½)

Toby Jepson, bij sommigen bekend als producer van onder andere Saxon en The Answer en bij anderen als zanger van Little Angels en Gun, krijgt er weer zin in. Zijn nieuwste groep Wayward Sons brengt ouderwetse hardrock vol verwijzingen naar de jaren zeventig en tachtig. Er is niks verkeerd mee natuurlijk, zeker niet als het zo vakkundig uitgevoerd is als op dit schijfje. De tien nummers bevatten alles wat een rockfan verlangt, van rauwe, korrelige zang met een soul/bluesy ondertoon tot hogere uithalen van de nog steeds uitstekende stem van Jepson. De drums vervullen hier een glansrol en bepalen voor een groot deel het energievolle dynamisch geluid van de groep. Fans van onder andere Thin Lizzy, Deep Purple en zelfs AC/DC moeten hier zonder enige twijfel van genieten. Je krijg tien songs zonder rustmomenten, dus geen ballads. Krachtige nummers zoals ‘Ghost’, uptempo songs zoals ‘Small Talk’ en groovy tracks zoals ‘Killing Time’ zijn de enige keuzes die je krijgt, maar alles komt zo direct op je af dat je geen moment behoefte hebt aan een kalm moment. Gitarist Sam Wood geeft ook het beste van zichzelf. Onder andere in ‘Killing Time’ trekt hij alle aandacht naar zich met een spetterende solo en dat doet hij meermaals op dit album. En het beste zit dan nog in de staart, want ‘Small Talk’ en het bluesy ‘Something Wrong’ steken nog een beetje boven de rest uit. De hoes is ook best opmerkelijk te noemen. De kleuren zijn op zijn minst opvallend en ook de verschillende cartooneske figuren kan elk op zijn manier interpreteren.

​Line-Up:
Toby Jepson: zang, ritme gitaar
Sam Wood: gitaar
Nic Wastell bass
Phil Martini: drums
Dave Kemp: toetsen
 
Danny Focke (4)

Met een sample die doet denken aan een retro computerspelletje wordt het debuut van deze Zwitserse progressieve hardcore band afgetrapt. Het progressieve gitaarspel, de vette breakdowns, de zware drums en bulderende hardcore vocalen sleuren me direct mee en voor ik het goed en wel besef zit ik op mijn stoel te springen onder de tonen van 'Motoko Kusanagi'. Deze eerste track wordt afgelost door een korte interlude die het geluid bevat dat me deed denken aan het inbelgeluid dat je vroeger kreeg om je internetverbinding tot stand te brengen, 'Dreams In 56k'. track nummer drie geeft er dan weer een fenomenale lap op en bevat toch een heel deel verrassingen, zoals elementen die wat aan Korn of System Of A Down doen denken. Vette track deze 'Ode To Spot'. Perfect gekozen titel voor deze ietwat absurde track. Vreemde tracktitels lijkt wel een heus stokpaardje voor deze band. 'Wormhole To Gliese 556c', waar halen ze het maar ze mogen wat mij betreft hun tracks noemen zoals ze willen als ze zo vet klinken als deze. De band weet de strakke en bulderende tracks aan elkaar te rijgen. Ook deze 'F.u.c.k.u.p.' is wederom een schot in de roos. Het blijft geweldig om te horen hoe ze telkens weer die verrassende en buitengewone elementen weten te integreren, je moet het horen om te geloven. 'Me And My Velociraptor' is een instrumentale klepper die zo van een System Of A down album lijkt weggelopen, melodieus maar toch met die vette harde korrel. Na dit instrumentaal intermezzo is het weer tijd om de vocalen terug tot het uiterste te duwen. Op 'Conquistador' is dit niet anders. Progressieve hardcore van uiterst hoog niveau krijgt de luisteraar voorgeschoteld op 'Catacombs', ik betwijfel dat deze band lang labelloos blijft. Er moet toch een label zijn dat de kwaliteiten van deze band inziet en net als ik omver wordt geblazen door tracks als 'Ausgefuchst' en 'Rendez-vous With Cleopatra VII'. Met 'Pitch Black VR'zetten ze dan de kers op deze overheerlijke taart. Meer van dit graag!
 
Peter Smet (4)

‘Captain Morgan’s Revenge’ was het album waarmee het voor de Schotse power/folk metalband allemaal mee begon. Gevuld met piraten thematiek was dit debuut meteen een (kanon)schot in de roos. De voorliefde voor piraten en de verhalen er rond zit al ingebakken vanaf onze jeugd, vooral dan bij jongens. Maar het blijft niet enkel in onze jeugd plakken, ook al volwassenen intrigeert het piratenleven nog steeds. Denk maar aan de tv-series Piet Piraat voor de kleintjes en Black Sails voor de ouderen of de filmreeks van Pirates Of The Carribean waar Captain Jack Sparrow menig harten veroverde. Maar het gaat hier wel degelijk over een andere kapitein, nl. Captain Morgan. De populariteit van Alestorm’s pirate metal wordt mede verklaard door de populariteit van de programma’s die ik net aanhaalde en de toch wel heavy metal sfeer die er rond hangt. Want zeg nu zelf welke metalhead houd er nu niet van wilde feestjes en de jacht naar … De verjaardagseditie van Alestorm's debuut kwam eerder als een verrassing want pas enkele maanden eerder releasten ze hun meest recente langspeler ‘No Grave But The Sea’. Veel wijzigingen zijn er niet te horen op deze ge-remasterde editie, de tracklist blijft gelijk en qua geluid klinken enkel de keyboards wat feller en lijkt er meer sprake van backing-vocals. Wat wel een leuke toevoeging is op deze verjaardagseditie zijn de live bonustracks. Maar liefste elf stuks krijgen we als bonus en allemaal opgenomen gedurende hun optreden op Summerbreeze 2015. Het geeft na het beluisteren van het ge-remasterde debuut toch een mooie kijk op de verdere carrière van deze geestige band. De sfeer van hun performance wordt sterk overgebracht en of je nu wil of niet je wordt direct in het feestgedruis meegesleurd. De reactie en interactie met het publiek is duidelijk maar niet overheersend en perfect in proportie gebracht. Vaak wil het geluid als eens tegenvallen op een live-album maar dat is hier dus niet het geval. Festivals lenen zich daar blijkbaar veel beter toe dan zaalconcerten heb ik zo de indruk. Geniet vooral zelfs en hef de fles rum en schreeuw aaaaaarrrggghhhh.
 
Peter Smet (4)

Satyricon heeft de laatste uitgaven heel wat tegenwind gekregen van de fans. Maar deze keer krijgen we toch opnieuw een koerswijziging ten goede. Het geluid is in ieder geval een stuk beter en neigt eerder naar het Nero-tijdperk. Het album gaat over het begrijpen en bevatten van kunst. Niet alleen de kunstenaar geeft het beste van zichzelf maar ook de toeschouwer of luisteraar moet zijn duit in het zakje doen. Dat is de niet letterlijke vertaling van ‘Deep Calleth Upon Deep’.Dat Edvard Munch een meester in het oproepen van emoties was en vooral ‘De Kreet’ in die categorie valt, staat als een paal boven water. Maar dit schilderij is als hoes voor een Satyricon album volledig verkeerd gekozen. Dat is natuurlijk een persoonlijke smaak. Wellicht vinden anderen dit DE hoes van het jaar. Na meerdere beluisteringen worden opnieuw details ontdekt, m.a.w. de muziek bestaat uit meerdere lagen en dat was op hun vorig album bijna niet meer het geval. Satyricon was altijd aan het evolueren. Van black metal op ‘Nemesis Divina’, via melodie gerichte metal waarin ook punk en black ’n roll invloeden niet geschuwd werden naar een nieuwe sound voor dit nieuwe album. Er wordt ook gebruik gemaakt van klassieke instrumenten zoals strijkers en blazers en progfanaten zullen zelfs hier en daar een mellotron herkennen. Er werd opnieuw gebruik gemaakt van de diensten van soundguru Mike Fraser die ook al meewerkte aan ‘Now Diabolical’. Enkel ‘The Ghost Of Rome’ doet nog denken aan de titelloze voorganger en zou wel eens wat tegenstand kunnen krijgen bij de fans. Voor de rest van het album krijg je een soort overzicht van het beste van Satyricon maar dan herschreven in nieuwe nummers. Zo konden ‘Midnight Serpent’ en ‘Dissonant’ op ‘Rebel Extravaganza’ of ‘Volcano’ gestaan hebben en ‘Blood Cracks Open The Ground’ zou gepast hebben op ‘Now Diabolical’. Zo hoor je nog wel enkele andere Satyricon periodes terug. Samen geeft dit alles een nieuw geluid en nieuw begin dat hoopgevend is voor de toekomst van de groep.

​Line-up:
Satyr (Sigurd Wongraven): zang, gitaar, keyboard, bas
Frost (Kjetil Haraldstad): drums

 
Danny Focke (4)