Black Veil Brides. Als dat geen coole band naam is. Het klinkt duister, dreigend en legt een link met het horror genre, wat uiteraard vaak heel goed samen gaat met metal. En qua look zijn deze heren ook al helemaal into metal, stevig gebaseerd op glam metal meerbepaald. Wanneer je dan, zoals ik, voor het eerst kennis maakt met deze band, klinkt dat allemaal toch veelbelovend, zult u ook moeten toegeven. En wanneer je dan ook nog de hoes bekijkt van ‘Vale’, een soort Christus-in-Mordor-beeld, dan lijkt het helemaal goed te zitten. Misschien waren, omwille van al het bovenstaande, mijn verwachtingen iets te hoog gespannen, ik weet het niet maar ik had na het beluisteren echt wel het gevoel van een kale reis te zijn thuisgekomen. Uiteraard doen wij hier bij K&C ook ons huis- en opzoekingswerk en zo leerden wij dat Black Veil Brides afkomstig is uit Cincinnati, Ohio, opgericht werd in 2006 maar in 2009 verkastte naar Hollywood en pas vanaf dan vorm begon te krijgen in de huidige bezetting. Vooral in de US scoort de band hoog met hun mengeling van glam metal, hard rock, nu metal en metalcore. ‘Vale’ is hun vijfde studio album ondertussen. Dat de band commercieel succes heeft in de US verbaasd bij helemaal niet want hun sound is echt wel volledig op die markt afgestemd.  Ik ga heel eerlijk met u zijn, zelf vind ik er geen f**k aan. Het klinkt allemaal veel te gepolijst en plat geproduceerd. In tegenstelling tot hun naam en looks zit er aan de songs van Black Veil Brides geen enkel gevaarlijk randje aan, zelfs geen enkel uitstekend lasbraampje of zo. Je hoort echter wel dat er potentie in zit hoor. De intro’s zijn vaak nog de beste stukken van de songs en ik ben er zeker van dat vele van hun riffs ook wel goed uitgewerkt zouden kunnen worden.
Heel ‘Vale’ echter, glijd gewoon door je oorkanaal heen. Elk nummer is onderling inwisselbaar en klinkt allemaal als een smakeloze brij. Helaas, geen spek voor deze bek.
 
Jan Guisset (2)

​Acht jaar hebben we erop moeten wachten. Vaderschap en andere familiale plichten lagen aan de basis van deze rustperiode. Muzikanten zijn ook maar mensen. De vraag is natuurlijk of dit gevolgen heeft voor de groep en voor de muziek. Behalve dat men acht jaar evolutie minder heeft doorgemaakt is daar niet zo heel veel van te merken. Ten opzichte van ‘Abrahadabra’, het vorig album, ligt de standaard zelfs een stuk hoger met een rauwer black metal gehalte, een bombastischer orkestratie en een virtuoze uitvoering. De Dimmu Borgir van de pure black metal verdwijnt meer en meer en wordt vervangen door de bombastische, symfonische, progressieve versie. Het hangt er dus vanaf wat je graag hoort. Galder mag wat meer op de voorgrond treden, want nu krijg je bijna geen sologitaar. De focus ligt bijna volledig op de keyboards, het koor en het orkest. Bij Old Man’s Child  bewijst hij nochtans zijn kunnen als leadgitarist. De eerste single ‘Interdimensional Summit’ laat al ten volle dat orkest horen. De gitaar die er dan wel is, klinkt een stuk softer, wat de hard core fan minder zal bekoren. Met alle facetten van de groep geconcentreerd in één song is het de perfecte introductie . De groep nam de productie in eigen handen met Jens Bogren als geluidsingenieur. Het is melodieuzer, zwaarder, agressiever en mooier geworden. Het Schola Cantrum Choir, met arrangementen van Gaute Storaas is ook een belangrijk onderdeel van het geluid van dit album. Opener ‘The Unveiling’ geeft reeds zes minuten van de briljante nieuwe ideeën prijs. ‘Eonian’ zit vol mooie finesses en details. ‘Alpha Aeon Omega’ haalt hun blackest days weer even boven, inclusief blastbeats. De groep staat er duidelijk terug. Een album als ‘Puritanical Euphoric Misanthropia’ of ‘Death Cult Armageddon’ is het niet geworden, maar het is terug een grote stap in de goede richting na mindere albums als ‘In Sorte Diaboli’ en zeker ‘Abrahadabra’.

Line-up:
Shagrath: zang
Silenoz: ritmegitaar
Galder: leadgitaar
Daray: drums
Victor Brandt: bass

 
Danny Focke (4)

Depths Of Kronos is een death metal kwintet verrezen uit de ‘Depths Of Tilburg’. De groep werd opgericht in 2014 en bracht reeds één EP uit, ‘Into The Depths’. De nieuwste EP, ‘From The Void’ laat een volwassener band horen die er nog brutaler tegenaan gaat. De trashy gitaarrifs geven samen met de loeiharde drumslagen een perfecte ondersteuning voor de grunts van Tijn, die hevig aankomen maar toch de teksten juist verstaanbaar houden. De nummers blijven toegankelijk dankzij de melodieuze gitaarsnippets. ‘I Will Live’ bevat een verrassend akoestisch gitaar intermezzo, waarna de terugkeer naar het hardere werk nog een stuk heviger overkomt. De drums, bas en de vingervlugge gitaarrif geven een soort powermetal push aan de rest van het nummer. ‘Void’ is zelfs volledig met akoestische gitaar met wat onweersgeluiden op de achtergrond. Mooie vondst maar toch blijft men de volle drie en een halve minuut wachten op een losbarsting die er niet komt. ‘From The Void’ is een hoopvolle nieuwe release van een jonge groep uit Nederland met een mooie toekomst, die op zijn minst even goed klinkt als bekendere groepen uit Scandinavië.

​Line-Up:
Axel Kruithof: bass
Mat van Baest: lead gitaar
Sietse Schoenmakers: rythme gitaar
Tom Verstappen: drums
Tijn Bosters: zang

Danny Focke (4 )

De eerste kanttekening die ik voor mezelf maakte alvorens ik aan het beluisteren van ‘Blackout’ begon was of dat ik nu echt en effectief oud begin te worden? Ik had namelijk geen enkele verduidelijking over de groepsnaam nodig. Audrey Horne, dat was de verwende rijkeluisdochter van hoteleigenaar/louche businessman Benjamin Horne uit de cult TV serie Twin Peaks. Uit 1990 ondertussen ook al weer. Jawel, jawel jongelui, over sommige groepsnamen is langer nagedacht dan dat jullie op het eerste zicht misschien zouden denken. Doch dit geheel terzijde want we hebben het hier niet over vervlogen jeugdsentiment maar over een moderne Noorse band die oorspronkelijk begon als nevenproject van black metal iconen Arve Isdal/Ice Dale (Enslaved), Thomas Thofthagen (Sahg) en Tom Cato Visnes (Gorgoroth) die ter afwisseling van wat ze met hun hoofdbands deden gewoon eens wat vette rock 'n' roll met een metalen randje en Californiaanse invloeden wilde spelen. Na zestien jaar en zes volwaardige albums (inclusief deze meest recente worp, ‘Blackout’) denk ik echter dat het wel veilig is om te stellen dat Audrey Horne meer is dan zomaar een hobbybandje maar zich heeft ontwikkeld tot een volwaardige band met een eigen stijl en publiek. Tom Cato Visnes verliet de band reeds een dikke tien jaar geleden maar de andere heren gaan overstoord verder. Zoals gezegd is ‘Blackout’ ondertussen al het zesde album en voor wie het vorige werk van de band al zou kennen zal dit zeker vertrouwd in de oren klinken. Immers, voor Audrey Horne geen vergezochte muziekvormen met allerhande ingewikkelde muziekpartijen. Neen, dit is rechttoe, rechtaan, vrolijke melodieuze hard rock. Met een meer dan stevige knipoog richting jaren zeventig en tachtig. Thin Lizzy en Judas Priest zijn duidelijk hoorbare invloeden geweest, getuige hiervan het veelvuldig gebruik van twin gitaarsolo’s en goed uitgekiende melodieuze zanglijnen. Het naar Audrey Horne normen enorm lange openingsnummer 'This Is War' gaat naar het einde toe ook de vergelijking aan met Iron Maiden en komt daar zeker ongeschonden uit. De rest van het album bestaat uit kortere, gebalde, toch vlot in het gehoor liggende rocksongs. De heren mogen dan wel uit Noorwegen komen, het lijkt wel of ze voor het maken van dit album een stevige dosis Californisch zand hebben laten overkomen om met hun blote tenen in te staan wriemelen. Beach shorts en surfboards kan u zich er zo bij voorstellen. Dat ze ook kinderen van de jaren 80 zijn demonstreren ze op 'Satellite' dat heel erg beïnvloed lijkt door de synthpop van Frankie Goes To Hollywood. Een song die volgens mij zeker een kans zou maken op Studio Brussel moesten ze daar echt eens leren openstaan voor alternatievere muzieksoorten. ‘Blackout’ is een echt vrolijke rockplaat die iedere liefhebber van melodieuze hardrock zich kan aanschaffen zonder zich achteraf bekocht te moeten voelen.
 
Jan Guisset (4)

Dat Nederland zich al bewezen heeft op vlak van symfonische metal, moet ik je zeker niet vertellen. De meer recentere band Powerized kan hier mooi aan het lijstje toegevoegd worden. Het meesterbrein achter Powerized is Nick Holleman. Deze jongeman zong ook op het recentere werk van power metalband Vicous Rumours en is eveneens aan de slag bij Sinbreed. Vijf jaar na hun EP ‘My Creed’ brengt Powerized hun debuut ‘The Mirror’s Eye’ uit. Deze plaat is meteen ook een schot in de roos. Fans van symfonische en power metal kunnen hier zeker mee hun hartje ophalen. Opener ‘The Mirror’ heeft een theaterale intro. Meteen barst alles los, de symfonische partijen komen bombastisch opgang en het gitaarwerk laat er ook geen doekjes om winden. Rappe gitaarrifs en solo’s worden hier mooi samen met het orchestrale werk verweven. Nick Holleman zijn stem is hier ook kraakhelder en het is dan ook meteen hoorbaar dat deze kerel voor dit soort muziek gemaakt is. Met het volgende mid tempo gerichte ‘For The Fallen’, die een dikke tien minuten duurt, gaat de band er een vleugje prog metal in verwerken. Ook de koren zijn hier mooi hoorbaar. Ook al duurt dit nummer tien minuten, ik merkte er niks van. ‘Forever Roaming’ kon me ook geen moment vervelen. Normaal gezien vertel ik meer over de nummers maar alles is een perfecte mix tussen power, symfonische en hier en daar wat progmetal. Eénenzeventig minuten lang duurt deze langspeler die heel wat diverse elementen te bieden heeft en dus niet snel zal vervelen. Petje af voor Nick Holleman die alles zelf verwezenlijkt heeft: van de muziek tot de teksten schrijven en de productie hiervan. Zeer benieuwd om deze indrukwekkend band live aan het werk te zien en dit zeker wetende dat ze het podium al gedeeld hebben met Helloween, Flotsam And Jetsam en Death Dealer ( ex-Manowar, Halford, Ex-Dungeon)
 
Jason Proot (5)

Als er een band is in het gothic genre die mij nooit teleurgesteld heeft, dan is het wel Paradise Lost. Dit is en blijft, althans voor mij, de beste band in zijn genre. Dit komt vooral door de gedurfde diversiteit die de platen te bieden hebben. Zo werd dit al eerder bewezen met het verschil tussen ‘Lost Paradise’ en ‘One Second’. De verandering is enorm maar eveneens steengoed. Veel mensen bleven fan, tot dat Nick Holmes en co in 1999 ‘Host’ uitbrachtten. Dit was toen al hun zevende langspeler. Toen haakten er nog meer mensen af van Paradise Lost maar ik zeker niet. Eveneens vond ik de verandering naar elektronische muziek elementen binnen hun genre zeer gewaagd en heel goed. In die tijd werd aan Nick Holmes gevraagd binnen welk genre Paradise Lost nu eigenlijk thuis hoorde en daarop antwoorde Nick met “Dark Rock” waardoor de interviewer zei dat hij nog nooit van het genre gehoord had. Daarop antwoordde Nick “Wel, nu heb je er wel van gehoord”. Een introductie voor de fenomenale ‘Host’. Het is dan ook meer dan terecht ‘Host’ te remasteren i.p.v. ‘One Second’ die van diezelfde tijd ongeveer is. Deze plaat moet gewoon meer herkenning en luisterbeurten krijgen om echt geapprecieerd te worden. Om de twee versies te vergelijken, zal ik beginnen met dat de hoes er iets groener uitziet op de remastered versie, dan de originele blauwe hoes. Ook is de remastered versie standaard in digipack uitgebracht, terwijl de originele versie enkel in jewelcase. Ook het geluid is veel helderder, alsook Nick Holmes zijn zang. Met het geluid bedoel ik vooral de keyboards en elektronische geluiden die helderder klinken en een centralere plaats in de nummers in nemen.  Dit hoorde ik meteen toen Nuclear Blast ‘So Much Is Lost’ als single en lyric video op de wereld losliet. Ook de “hitjes” ‘Nothing Sacred’, ‘In All Honesty’, ‘Permanent Solution’ en ‘Year Of Summer’ klinken gewoon subliem. Mijn favorieten ‘Ordinary Days’ en ‘Harbour’ deden me net zoals destijds terug kippenvel krijgen. Het enige minpuntje is dat destijds nummers werden geremixed en op single werden uitgebracht. Van mij mogen deze nummers er zeker nog bij om fans nog meer te kunnen plezieren. Ik hoop dat het publiek met deze sublieme remaster Host nog eens een kans zal geven.
 
Jason Proot (5)

Het is altijd tof om bands te reviewen waarmee je bent opgegroeid en in mijn geval, altijd blijven volgen hebt, omdat ze telkens steengoede platen uitbrachtten. Dit is ook zo met Monster Magnet. Toen ik destijds ‘Dopes To Infinity’ hoorde, was ik meteen weggeblazen van hoe rock’n’roll een band eigenlijk kon klinken. Dit jaar komen Dave en co hun tiende langspeler  ‘Mindfucker’ voorstellen. De ingrediënten blijven nog altijd hetzelfde : een mix van psychedelische/ stoner rock met een grote streep groove en rock’n’roll in verwerkt. Dit wordt terug bewezen met opener ‘Rocket Freak’, die er geen doekjes om windt en direct rock’n’roll klinkt. Met deze opener kan ‘Mindfucker’ al zeker niet stuk. Met ‘Soul’ gaat alles iets meer de zweverige kant op. Het is dan ook fantastisch om zanger Dave Wyndorf “I got Soul” te horen zingen. Dave zijn stem is trouwens, zoals op iedere plaat, terug in topvorm. Als eerste videoclip werd ‘Mindfucker’ zelf uitgebracht. Het is dan ook een directe klassieker en de hit van de plaat geworden. Het zanggehalte van ‘Spacelord’ kan je hier zeker op terugvinden. “You’re A Mindfucker Baby” zal je zeker na het beluisteren nog laten mee zingen. Ook werd ‘I’m God’ als lyric video uitgebracht en levert hier terug een hit van formaat op. Dit nummer gaat meer de kosmische blues kant uit met de psychedelische, meer trance gerichte, gitaar effecten. Met ‘Drowning’ wordt alles wat vertraagd, maar dit past mooi binnen het geheel van de plaat. De leuke gitaareffecten en Dave zijn fenomenale stem passen hier mooi samen. Als laatste werd ‘Ejection’ ook gebruikt als videoclip om ‘Mindfucker’ te promoten. Dit nummer rockt gewoonweg door zijn jaren zeventig invloeden. Als de band drie steengoede singles kan uitbrengen, dan zegt dit al meer dan genoeg om de plaat meteen aan te schaffen. Voor de rest van de nummers kan je een mix verwachten met die hierboven vermelde elementen. Met ook geen één nummer die maar een beetje verveeld, levert Monster Magnet terug een dijk van een plaat. En ook live blijft deze band boeien van begin tot einde. Voor mij is dit zelfs hun beste plaat sinds Dopes To Infinity. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar wat Dave en co voor ons in de toekomst nog in petto zullen hebben.
 
Jason Proot (5)

Dat old school death metal blijft boeien, bewijst Memoriam terug met hun nieuwe album ‘The Silent Vigil’. Memoriam bestaat uit vier legendendarische artiesten die samen in 2016 de band uit de grond stampten. Dit was toen al een succes met hun twee demo’s die ze uitgebracht hadden,namelijk : ‘The Hellfire Demo’s’. Daarna kwam hun debuut ‘For The Fallen’ tot stand dat meteen ook een schot in de roos was. Live hebben ze ook al vaak bewezen dat ze een uitstekende band zijn. Een van hun eerste optredens in Eindhoven Metal Meeting heb ik dan ook bijgewoond. Memoriam bestaat uit Karl Willets (ex-Bolt Thrower), bassist Frank Healy ( Sacrilege, ex-Napalm Death, ex-Cerebral Fix en ex-Benediction), gitarist Scott Fairfax ( live gitarist Benediction) en drummer Andrew Whale (ex-Bolt Thrower). Dat deze heren kwaliteit leveren moet ik dan ook niet zeggen. Misschien enkel nog vermelden dat ze naast het podium dan ook zeer sympathieke mensen zijn. Ook een leuk aspect aan Memoriam is dat ze zowel op grote festivals als in de kleinere bars optreden. Zo hebben ze al tweemaal in café Elpee in Deinze gespeeld. Dit alleen al zorgt voor mij en voor de fans van de band voor nog meer sympathie en respect. Dit jaar brengt de band hun tweede plaat ‘The Silent Vigil’ uit. Deze klinkt al heel anders dan hun debuut ‘For The Fallen’. Hun debuut was meer in de geest van Bolt Thrower, maar ‘The Silent Vigil’ gaat hier een andere kant uit. Niet gevreesd want ‘The silent Vigil’ levert hier wederom een stevige portie old school death metal af. ‘Soulles Parasite’ mag hier openen en direct hoor je dat de sound anders is. Het deed mij denken aan een jaren negentig death metal opname. Scott Fairfax zijn gitaar geluid is net iets minder zwaar en iets helderder dan anders. Ook hoor je hier de bassnoten van Frank Healy duidelijker. ‘Nothing Remains’ is een nummer dat live zeker zal blijven gespeeld worden. Het headbanggehalte is hier terug van toepassing en Karl zijn fenomenale stem is hier zeker een meerwaarde voor. Met ‘From The Flames’, ‘As Bridges Burn’ en ‘The New Dark Ages’ wordt het groove gehalte opgekrikt en deze passen dan ook mooi in het rijtje. ‘Bleed The Same’ werd voordien al op ons losgelaten en liet meteen al de andere stijl van Memoriam horen. Kortom, de nieuwe sound van Memoriam klinkt geweldig, wetende dat deze toch grotendeels anders is dan deze van Bolt Thrower. En ergens maar goed ook want anders zou dit telkens een kopie zijn van een Bolt Thrower achtige plaat.
 
Jason Proot (4 ½ )

Eindelijk lijkt het dan toch te gaan lukken! Eindelijk lijkt de wereld klaar voor Avatar! Of is het misschien omgekeerd? Al sinds hun oprichting in 2001 timmert deze Zweedse band gestaag maar zeker aan de weg naar de top.  Akkoord, ergens onderweg scoorden ze een bescheiden radiohitje in de VS maar de echte doorbraak bleef vooralsnog steeds wat uit. De sound van Avatar is dan ook niet voor één gat te vangen en daardoor denk ik dat ze vaak wat tussen de mazen vielen. Vaak kan men de Avatar stijl niet juist plaatsen. De omschrijving die nog het vaakst gebruikt wordt is AvantGarde metal of Cabaret Metal en zeg nu zelf, op welke plaats op je affiche moet je dat zetten? Maar hopelijk komt hier dus verandering in met hun net verschenen, zevende langspeler. Op dit album geven ze zelf de benaming aan hun geluid, Avatar Country. Gedaan met zoeken naar vergezochte benamingen, Avatar speelt gewoon muziek uit Avatarland, punt uit. Waar Avatar Country juist ligt weet niemand en is ook helemaal niet belangrijk. Avatar Country is volgens mij wel een kleurrijk land waar de bevolking niet al te veel redenen nodig heeft om een deftig feestje te bouwen. En ik denk ook dat we er allemaal welkom zijn, zolang we tenminste onze voeten netjes vegen voor we binnenkomen. Wat meteen opvalt is dat in alle titels op de plaat het woordje "King" voorkomt. De plaat trapt af met 'Glory To Our King', een instrumentale song die zo weggelopen lijkt te zijn uit een epische film uit de jaren vijftig, u weet wel, zo één die nog begon met de credits i.p.v. er mee eindigde. 'Legend of the King' is meteen een stevige brok van een dikke acht minuten. Het begint als power metal maar krijgt al snel die typische Avatar vorm mee die wisselt tussen heavy en burlesque. 'The King Welcomes You to Avatar Country' is dan weer regelrechte southern groove rock. In Avatar style natuurlijk. U zal letterlijk de grond op gaan van het lachen bij het horen van 'The King Speaks' dat op een radio uitzending lijkt waarop zanger Johannes Eckerstrom in de rol kruipt van een nieuwslezer die een speech van de koning, in het Zweeds, vertaalt naar het Engels. Die boodschap luidt dat de koning die ochtend goed heeft en kunnen kakken en legt uit waarom dat een goede zaak is voor het land. Monty Python goes metal gewoon.  'A Statue of The King' en 'King After King' zijn ook nog twee uitmuntende tracks. Afgesloten wordt er met het uit twee delen bestaande 'Silent Songs of the King'. Part 1 is een soundscape met veel electronische elementen, part 2 is dan weer een ferme lap gitaar geweld. Avatar, mensen, deze band verdient het om wereldberoemd te mogen zijn. Er zijn maar weinig bands als zij die zo spelen met stijlen en invloeden en bewust een beetje tegen de stroom in gaan. Zelfs op GMM dit jaar krijgen ze slechts een gaatje rond de middag op één van de main stages. Ik zal er zeker bij staan maar vind dat ze een plekje hoger op de affiche en b.v. in de Marquee verdienen. Ach, we laten het niet aan ons hart komen, Long Live The King!
 
Jan Guisset (4 ½ )
 

Na het tweede album, ‘Tales From The Thousand Lakes’, van deze Finse groep, 24 jaar geleden, werd de Finse en ook de rest van de metalwereld op zijn kop gezet. Op de eerste twaalf albums gingen ze via het Finse nationale epos, de ‘Kalevala’, dat beenhard gebracht werd, via kalmere albums, soms zelfs zonder grunts, terug naar het hardere werk, om het dertiende album uit te brengen met een mix van dat alles. ‘Queen Of Time’ is inderdaad een mix van folk, power metal, death metal, grunts, filmmuziek en bombastische stukken. Dit allegaartje vormt echter wonderwel één geheel dat je alleen kunt benoemen als Amorphis. De stem van Tomi, kan zowat alles aan, maar vooral tijdens de cleane melodieuze stukken komt die volledig tot zijn recht. Dit is de perfecte CD om muziekliefhebbers die een beetje open staan voor andere stijlen, ook over te halen om het hardere genre met gebrul te proberen. De refreinen en andere ‘cleane’ stukken zijn zo sterk en hebben een zo grote meezingfactor dat iedereen met een hart voor muziek hier moet voor vallen. Het zal misschien niet onmiddellijk opvallen, maar ondanks dat het album stukken kalmer is dan ‘Tales From The Thousand Lakes’, is de groep toch verder gegaan met die mix van traditionele folk en death metal, hoewel alles wat afgevlakt is. Tijdens ‘Amongst Stars’ mag Anneke van Giersbergen nog eens aantreden voor een perfecte gastbijdrage. Het vervangen van samples door echte koren, strijkers en fluiten brengt alles nog een schapje hoger. Mijn favorieten wijzigen iedere minuut, maar ‘right now’ kies ik voor het folky ‘Message In The Amber’ en het progressieve ‘Daughter Of Hate’ met een sax solo erboven op. Tijdens ‘The Accursed’ krijg je zelfs fluiten en een Hammond orgel. Dit album is zeker even goed als ‘Under The Red Cloud’ uit 2015. De echtheid van de instrumenten doet de balans zelfs even naar dit nieuwe werk overhellen.

​Line-up:
Tomi Joutsen: zang
Esa Holopainen: gitaar
Tomi Koivusaari: gitaar
Olli-Pekka Laine: bas
Santeri Kallio: keyboards
Jan Rechberger: drums
 
Danny Focke (4)