This Can Hurt is het nieuwe geesteskindje van JP De Brabander (ex DeLaVega), die zich hier om onduidelijke redenen verschuilt achter het pseudoniem Ray M, op gitaar en zang en Jac Noise, verantwoordelijk voor drums, samples en soundscapes. Live worden deze heren (regelmatig) ondersteund door fijn volk als Peter De Zutter (Charcoalcity) of Dirk Dekesel. Dat beloofd veel goeds dus. Onlangs brachten ze hun debuutplaat 'When Nothing Matters' uit. Een donkere plaat met veel new wave, dark wave en gothic rock invloeden. Zelf omschrijven ze het als een mix van stijlen, beïnvoed door Muse, Massive Attack, Nine Inch Nails en Marilyn Manson. Die laatste is toch maar een talentloze rukker die zelf alles pikt van Nine Inch Nails, dus die tellen wij niet mee. Sorry gasten, dat ik de review van jullie plaat gebruik om mijn haat tegen die krijsende vogelverschrikker te uiten. Misschien vinden jullie dat wel een toffe kerel. Ik hoop in elk geval dat we toch vrienden kunnen blijven. Ikzelf hoor heel veel van de invloeden van Trent Reznor (NIN). Waar ze zelf ook de mosterd vandaan hebben gehaald, het is duidelijk dat ze zich hebben laten beïnvloeden, niet gekopieerd hebben. Which is a good thing. JP's timbre is donker en zacht maar toch net nog warm genoeg om niet dat complete kille van new wave te hebben. Het algehele tempo van de plaat ligt lager dan wat de gemiddelde heavy rock liefhebber gewoon is maar laat dat a.u.b. geen excuus zijn om deze fijne plaat geen kans te geven. De melancholie met dreigende ondertoon van 'If You Go' is een sterke sound om de plaat mee te openen. Diezelfde sfeer zit zeker ook in 'Danka' maar door de beperkte drum en metalige klank straalt die meer donkere new wave uit. Dat het ook meer dansbaar lijkt te kunnen bewijst 'Colder', het lijkt nog steeds op new wave maar er mogen ook wat OMD-achtige klanken bij. Poppy is voor één keer geen vies woord. 'Mindblower' zoekt naar een wankel evenwicht tussen synths, gitaar en vette baslijn. Sterke song, daar niet van maar dit zou meer kunnen knallen heb ik het gevoel. 'Bleed' trekt voluit de NIN kaart. JP is een geweldige zanger maar etaleert in zijn vocals echter niet de waanzin die een Trent Reznor heeft. 'Bleed' is het eerste nummer dat ik tegenkom met een vol 'live feel' drumgeluid waardoor het nummer een hoog rockgehalte meekrijgt. 'Rising Sun' wordt voortgestuwd door z'n coole baslijn en gitaarpartij. Dit knalt wel al op plaat, dus wat moet dit live wel niet kunnen geven. Laat het live, net als hier, maar volgen door 'Change', ook hier één van de beste nummers. Sounds sexy as hell! En werkt op de heupen, u weet dus wat te shaken. 'Codex' klinkt plots veel kouder en industriëler met z'n gesamplede speech. Neen, doe mij dan maar gauw 'Runaway' met z'n begeesterende vocalen of de experimenteel klinkende, bombastische, geweldige afsluiter 'Nothing Matters'.  Het meetjesland produceert geweldige, inspirerende muzikanten die mijns insziens te weinig aan bod komen op nationaal vlak. Maar misschien ben ik maar een domme Stabroekenaar wiens zicht teveel belemmert wordt door onze Antwerpse zuiderburen. Laat het zijn wat het is, 'When Nothing Matters' is een variërend album dat mij zeker aangenaam verrast heeft.
 
Jan Guisset (4)

​Wednesday 13 is de artiestennaam van Joseph Pool, een rockmuzikant uit Charlotte, North Carolina. Hij is bij de meeste metalheads gekend als zanger en mede-oprichter van Muderdolls samen met Joey Jordison (ex-Slipknot) maar is met z'n solo-project toch ook al toe aan z'n vijfde plaat. Dit is de eerste plaat van Wednesday 13 die ik ga beluisteren en als ik me nog herinner hoe hij bij Murderdolls klonk was dat niet echt m'n ding. Zelf spreekt Joseph Pool van invloeden van Alice Cooper en Twisted Sister dus dat maakt me dan weer toch benieuwd wat we hier gaan te horen krijgen. Horror-punk, hoe gaat dat klinken ? De intro 'Last Rites' heeft er wel een industrial sfeertje inzitten en ik moet eerlijk zeggen dat wat volgt ik best nog kan pruimen. 'What The Night Brings' verduidelijkt al compleet de horror, met de duistere ondertoon enkel de punk is ver zoek. Horror-rock klink voorlopig beter. Vocaal doet het me inderdaad denken aan de meester Alice Cooper. De typische schurende, en wat demonische stem hoor je hier ook terug. De volgende track doet me dan weer denken aan Rammstein met het industrial gebulder, de horror wordt er onder geweven door de gierende gitaartonen. 'Cadeverous' is een echte mengelmoes van verschillende bekende artiesten door elkaar lijkt wel. Zoals eerder vermeld zitten er flarden Rammstein in maar ook Marilyn Manson en Alice Cooper lijken prominent aanwezig. Echte fan zal ik nooit worden ondanks dat er wel sterke nummer tussenzitten zoals deze 'Blood Sick' en de volgende track 'Good Riddence' echter de doorgedrukte horrorgimmick is er me teveel aan. Laat die hoge fluitende gitaar er van tussen en de nummers klinken stukken beter maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak. Ongetwijfeld gaan de fans van het genre uit hun dak bij het horen van deze plaat. Ook op 'You Breathe, I Kill' ben ik nog op zoek naar de punk. Deze track heeft naar mijn mening toch veel meer weg van thrash metal. Hoe verder op het album hoe meer de tracks me toch weten te entertainen, heeft natuurlijk veel te maken met het wegvallen van die fluitende gitaar. 'Omen Amen' kan ik zeker smaken, de mix die Wednesday 13 hier neerzet van verschillende stijlen heeft wel zijn plaats op m'n Ipod. Vet solo gitaarwerk als opener op 'Cruel To You', een beestige track met nog duistere lyrics. Al zijn deze wel typisch bij Wednesday 13 en bij verscheidene tracks terug te vinden. Een beetje shockeren verkoopt. Meer industrial tonen op deze korte instrumentale track, die spijtig genoeg de schwung een beetje wegneemt op het album, maar dan is daar 'Prey For Me' met de vette knipoog in de titel. Hebben jullie hem door? Horen we dan hier de Twisted Sister invloed? Deze 'Lonesome Road To Hell' is mijn favoriet van het album dankzij z'n classic-metal ondertoon. Deze soort tracks zou hij meer moeten maken in plaats van die tracks met een horrorfilm soundtrack doorheen. Ik ben pas uitgesproken over de horrorfilm soundtrack of daar is titeltrack 'Condolences', met een intro die weggelopen lijkt uit een Stephen King film. Met fluisterende stem gaat Wednesday 13 verder het ruim zes minuten durende nummer in. Door de lange duur zit je toch constant op het puntje van je stoel te wachten waar dit nummer heen gaat. Toch m'n tweede favoriet van dit album gevonden. Afsluiten doet deze plaat met 'Death Infinity', een verrassende semi-ballad, maar dan eentje met een zwarte ondertoon want het moet wel binnen de stijl passen
 
Peter Smet (3 ½)

Vallenfyre is een death/doom-metalband opgericht door de gitarist van Paradise Lost, Gregor Mackintosh in 2010 als eerbetoon aan z'n overleden vader. Vallenfyre's debuut kwam er in 2011. ‘A Fragile King’ werd toen heel positief onthaald binnen de death- en doom scene en ook opvolger ‘Splinter’ kreeg goede recensies. Zeg je death metal dan gaan de haren op m'n armen rechtop staan, het is een genre dat me zelden ligt. Heel af en toe komt er toch eens een band voorbij die me toch kan bekoren maar dat is echt zelden. Helaas geldt dat ook voor deze ‘Fear Those Who Fear Him’. Hoe geweldig dit album misschien kan zijn in de oren en ogen van de fans, mij doet het niks.  De intro 'Born To Decay' is er zo eentje dat opbouwt naar wat komen gaat en op het eerste gehoor viel dit allemaal nog al mee. 'Messiah' is de eerste echte track en meteen wordt het me duidelijk dat dit weer een moeilijke wordt om te reviewen. Voordeel aan zulke snelle nummers is dat ze voorbijvliegen, de duur van twee minuten is voor mij meer dan lang genoeg. Ook al zitten er muzikale stukken tussen die me wel kunnen bekoren en zijn de grunts van Gregor fenomenaal, zoals op deze 'Degeneration' het wordt me soms allemaal wat te druk en te onsamenhangend. Het voelt voor mij teveel als gewoon wat rammen en brullen. 'An Apathic Grave' is het eerste dat ik volledig kan beluisteren zonder de neiging om op skip te duwen. De doom van Paradise Lost is hier duidelijk in terug te horen, en natuurlijk bezorgen de grunts me in deze sfeer wel kippevel op een positieve manier. Gierende gitaren en een punk/hardcore sfeer op 'Nihilist', als hier live geen circlepit bij onstaat dan weet ik het niet meer. Deze track gaat als een bezeten stier op een rode lap tekeer, snel, hard en zonder genade. Wat meer groove is er te horen op 'Amongst the Filth' en op 'Kill All Your Masters' wordt de snelheidsmeter weer stevig in het rood geduwd. Opnieuw doom boven op 'The Merciless Tide' met toch wel monsterlijk goede grunts van Gregor, gooi deze in een genre dat me wel ligt en ik ben ongetwijfeld fan. Slechts veertig seconden duurt 'Dead World Breathes', en gelukkig is dit maar een korte adem. Het lijkt soms meer op een blaffende hond dan op een zanger maar soit. Langzaam maar zeker hijs ik mezelf naar het einde van het album, 'Soldier Of Christ' zit volgepropt met gierende gitaren en duistere grunts en valt me nog goed te beluisteren. Op 'Cursed From The Womb' is te horen waar de band de albumtitel vandaan heeft, in de lyrics horen we volgende lijn “Do not fear Satan, fear those who fear Him”. Afsluiter van dienst is 'Temple Of Rats'.  Een knallend slot voor een beukend album.
 
Peter Smet (2 ½)

Night Demon is een Amerikaanse band uit het Californische, Ventura. Hun passie voor de New Wave Of British Heavy Metal is duidelijk hoorbaar en hoewel het een Amerikaanse band betreft kunnen we ze zeker onder dit genre plaatsen. Met deze ‘Darkness Remains’ is de band toegekomen aan zijn tweede album na hun debuut uit 2015 ‘Curse Of The Damned’. Zoals de titels van beide platen doen vermoeden en ook de titels van de songs er geen twijfel over laten bestaan, deze jongens hebben het graag duister en griezelig. De NWOBHM knalt door de speakers bij opener 'Welcome To The Night', een aangename verwelkoming door een voor mij compleet onbekende band. Ook het genre is me wat vreemd, de enige band die ik ken is Iron Maiden als de allergrootste, andere kan ik me zonder google niet echt voor de geest halen. Vergelijken met Iron Maiden ga ik hier zeker niet doen al hoor je wel duidelijke gelijkenissen in de muziek. De gitaarnoten en akkoorden blijven lustig om je oren vliegen, Armand John Anthony doet hier een voortreffelijke job. Net als bij Motörhead neemt de vocalist hier ook de basgitaar in de hand. De typische hogere noten zijn voor Jarvis Leatherby geen probleem op 'Maiden Hell', een tribute of link naar Iron Maiden ? Na het snelle tempo van de voorgaande songs gaan we nu die iets rustigere kant op, 'Stranger In The Room' is zo misschien de vreemde op de plaat want 'Life On The Run' gaat er weer lekker vandoor. De ideale track voor een pittige loopsessie. Zeker in het middenstuk zul je een sprintje moeten trekken om het tempo van de solo te volgen. De pittige drums van Dusty Squires laten m'n subwoofer hevig heen en weer trillen op 'Darkrider'. Dit soort platen kan me zeker bekoren, ik zal eens wat vaker van het metal -en hardcorepad moeten afwijken. 'Black Widow' wordt geopend met een lekkere gitaarriff waarna het volledig ontspringt in een heavy-metal track die met z'n 80's invloeden en sound toch nog modern klinkt. Het feestje blijft lekker voortduren, zulke bands staan garant voor zorgeloze headbangende pret. Geen schrik voor circlepits of walls of death, misschien enkel de occasionele crowdsurfer. 'On Your Own' sta je zeker niet er zijn genoeg rasechte metalheads om je heen om samen die nekspieren te belasten. Het voorlaatste nummer, ja het gaat weer zo snel, is het razendsnelle instrumentale 'Flight Of The Manticore'. Afsluiten doet de band deze knappe plaat met titeltrack 'Darkness Remains', een waardige afsluiter als je het mij vraagt.
 
Peter Smet (4)

​Kai Hansen werd mede door Helloween een iconische figuur binnen de metal scene. Na Helloween had hij zo nog tal van andere projecten/bands waar hij opviel. Denk daarbij aan Gamma Ray, Unisonic en Iron Saviour. Bij zijn dertig jarig bestaan als succesvol artiest bracht hij ‘XXX – Three Decades In Metal’ uit. Door het succes van dit album kreeg hij ook een uitnodiging voor Wacken Open Air. Die show werd integraal opgenomen en is nu verkrijgbaar op CD/DVD, dubbel LP en Blu Ray. Op dit live album (DVD werd niet meegeleverd) krijgen we live versies van het solo debuut en enkele oude Helloween nummers. Kai maakt gretig gebruik van een scala aan gast muzikanten om dit optreden tot een goed einde te brengen. We vinden in de band ondermeer bassist Alex Dietz (Heaven Shall Burn) , Eike Freese ( Dark Age) op gitaar, Corvin Bahn ( Crystal Breed) op toetsen, drummer Michael Ehre (Gamma Ray). Alsof dit nog niet genoeg is om het plaatje en het live moment uniek te maken nodigt Hansen tijdens de show ook nog enkele gastzangers uit waaronder Michael Kiske (Unisonic), Clémentine Delauney (Visions Of Atlantis) en Frank Beck (Gamma Ray). Hansen laat er geen gras over groeien en gaat meteen voluit met ‘Born Free’ en ‘Ride The Sky’. Dan volgt een introductie waarvan het eerste deel in het Duits om dan over te schakelen naar Engels vanwege het internationale karakter van het festival (en mogelijks ook de verkoop van de CD/DVD). Een sterke vertolking van ‘Contract Song’ volgt. Het krachtige ‘Victim Of Fate’ wordt gezongen door Frank Beck (Gamma Ray) maar wordt wat verdrongen door het bulderende geweld. De trage middenpassage doet tegelijk melancholisch en gevoelig aan en vormt een eerste rustpuntje tussen al het geweld. Als Alex Dietz de basintor van ‘Enemies Of Fun ‘ inzet start het feestje pas echt en wordt het publiek opgedweept met deze slepende melodielijnen. Er zit wel lseet op Kai’s stem die soms wat richting Udo Dirkschneider neigt te gaan maar dat mag de pret niet bederven. De solo in dit nummer mag er zeker wel wezen en is om bij de vingers bij af te likken. Clémentine Delauney  van Visions Of Atlantis mag het podium betreden om samen met Kai & friends het bombastische maar tegelijk romantische ‘Fire And Ice’ te brengen. Jammer dat de stembleed van Kai & Clementine niet echt goed werkt but who cares? Het is zeker feest in de tent bij deze oude klassieker! Aan het feestje komt nog een vervolg met meezinger ‘Burning Bridges’ een prachtig nummer met schitterende structuren dat hier ook nog eens goed vertokt wordt. Dit is toch mee één van m’n favorieten op dit album. ‘Follow The Sun’ gaat er als een sneltrein vandoor maar ondergaat hierdoor ook kwaliteitsverlies. De zanglijn wordt verdrongen in het muzikale geheel en dreigt nog net geen geluidsbrij te worden. Tijd voor Helloween klassiekers dan… ‘I Want Out’ mag direct op grote reactie van het publiek rekenen en Michael Kiske mag dit nummer vocaal ondersteunen. Van Kiske mag je over het algemeen wel meer verwachten dan de prestatie die hij hier neerzet, al ben ik meer van het idee dat de zang niet voldoende hoorbaar was in de monitoring waardoor schoonheidsfoutjes ontstaan. Gelukkig komt ‘Future World’ weer iets sterker over. Het is duidelijk dat beide Helloween klassiekers nog steeds staan als een huis en uitzinnig meegebrult worden door de hele weide. Voor ‘All Or Nothing wordt Clémentine Delauney nogmaals op het podium gehaald die dit geweldig nummer op oproerende wijze in duet met Hansen weet te brengen. Afsluiten doet dit album met het snelle ‘Save us’ dat een laatste aanslag is op de trommelvliezen en de fans op Wacken vermoeid achterlaat met een geweldig gevoel om van dit feestje deel uit te maken. Deze release is zeker een aanrader voor de Hansen/Helloween fans en voor allen die dit live hebben meegemaakt!
 
Johan Kaethoven (3 ½ )

​Dit Hardrock plaatje ligt al enige tijd klaar ter bespreking maak kwam er tot nu niet van tot een grote toeloop aan grote veelbelovende releases. Ezoo is een samenwerking tussen grootheden Dario Mollo en Graham Bonnet. Niet de kleinste namen en dan weet je ook dat deze heren op hun jaren ervaring kunnen rekenen om een album in elkaar te steken. Bonnet werd vooral bekend om zijn vocaalwerk bij Rainbow, Michael Schenker Group, Alcatrazz en de superhit ‘Since You Been Gone’. Dario Mollo verdiende zijn strepen als gitarist bijVoodoo Hill met Glenn Hughes & Black Sabbath ten tijde van Tony Martin.
Er wordt dan ook stevig gerockt op dit album en de meeste eer hierin mag naar Dario Mollo gaan wat mij betreft. Wat me weerhoudt om dit album echt als goed te bestempelen zij de zangprestaties van Bonnet die naar mijn mening toch op terugweg is. Je bent fan van Bonnet of niet misschien maar naar wat ik de laatste tijd van hem hoorde doet me vermoeden dat de man op zijn terugweg zit en het nu nog allemaal doet alvorens zijn strot het geheel laat afweten. Het klinkt allemaal eender en gaat na een tijdje zelfs tegenzitten. Zang technisch had het beter gekund wat jammer is voor het geheel dat muzikaal zeker goed in elkaar zit. Het is zoeken naar toppers op dit album al zit het muzikaal technisch allemaal wel perfect in elkaar. Kwalitatieve nostalgische hard rock met een moderne sounds is de beste verwoording voor dit album. Om je vingers bij af te likken als gitarist ook want Mollo weet echt wel zijn snaren in vlam te zetten met vingervlug gitaarwerk en ten gepaste tijde een gevoelige noot. Getuige hiervan zijn ‘The Flight Of Sapini’ met vingervlug gitaarwerk en ‘Coda’ die de gevoelige kant van Mollo laat zien. Toevallig ook twe instrumentale nummers die zijn gitaarspel volledig tot hun recht laat komen. Maar ook in ‘C’est La Vie’ vind je een Mollo terug die duidelijk van wanten weet. Moest dit album verschenen zijn in de hoogdagen van Bonnet hadden we terecht een topper maar nu lijkt het of hoge noten worden met moeite gehaald en de rauwe vocals zijn op het randje van roepen (luister bvb eens naar ‘Motorbike’). Het is enkel op de kalme passages waar de gewone natuurlijke stem gebruikt wordt dat het nog klinken gaat. Dat maakt dat een pracht ballade als ‘Feeding The Beast’ eigenlijk verloren gaat. Ondanks dat is ‘Eyes Of The World’ om één of andere reden één van de betere tracks, nochtans merk ik ook hier noten op die nog amper zuiver gehaald worden. Het enige verschil met de zanglijnen van de andere nummers is ‘Since You Been Gone’ het lijkt wel of Graham hier de oude zanglijnen gebruikte en de band daar rond hun partij opnieuw opnam. Een versie die trouwens fris en modern klinkt. Hiermee is alles dan ook gezegd buiten dat er op de redactie nog een schijfje met DVD ligt van Graham Bonnet Band ‘Live Here Comes The Night’ frontiers Rock Festival 2016 waar de man gelukkig beter klinkt. Wie zijn geld wil sparen raad ik dan ook aan om deze release aan te schaffen tenzij je fan bent en alles van Bonnet in huis wil halen.
 
Johan Kaethoven (3)

Brian Taquin is een amerikaanse mullti emmy award winnende guitarist/componist en producer van de Guitar Master series met o.a. Jeff Beck, Steve Vai, Jimmy Page, Santana, BB King and Joe Satriani. In 2001, 2002 en 2004 mocht Brian Emmy Award nominaties ontvangen en hij verkocht in de U.S. meer dan 15000 albums doorheen zijn carrière. Toch had ik nog nooit van de man gehoord al ben ik wel van bovenvernoemde gitaristen en hou ik van een stevig potje instumentaal gitaargeweld. In 201 produceerde Tarquin ‘Guitars For Wounded Warriors’ waarin hij zijn gitaarspel tentoon spreid naast namen als Steve Morse, Billy Sheehan, Gary Hoey, Bumblefoot (Guns N' Roses), Reb Beach (Whitesnake), Hal Lindes (Dire Straits), Chris Poland (Megadeth) en Chuck Loeb (Fourplay). Dat album telt exclusief uitgebrachte nummers die geïnspireerd zijn op militairen die voor het vaderland vochten. Drie jaar later blijkt Tarquin hier een vervolg op te hebben gemaakt met ‘Band Of Brothers’. Op dit schijfje werken weerom een hoop aan gekende en minder gekende namen mee zijnde: Steve Morse, Ron "Bumblefoot" Thal, Phil Naro, Jeff Scott Soto, Brian Tarquin, Gary Hoey, Tina Guo, Tony Franklin, Joel Hoekstra, Jeff Watson, Trey Gunn. Je zou dan een kanjer van een album verwachten  maar ondergetekende vond het toch eerder teleurstellend gezien de namen van de gastmuzikanten. Het album werd volledig analoog opgenomen en gemixt gebruik makend van meersporen tape machines en zou dus als vanouds moeten klinken. Men kan er dus vanuit gaan dat wat je hoort ook wel degelijk zo ingespeeld werd en er van digitaal knip- en plakwerk of ander technisch vernuft niet al te veel sprake is. Muziek in de pure vorm zoals het hoort te zijn dus! Door gebruik te maken van achtsnarige gitaar en diepe bas zijn de ritmepartijen aan de diepe kant wat typische rocknummers niet altijd het juiste geluid geeft. Ik heb  ze liefst iets snediger. In Eastern Front is het ‘ Joel Hoekstra die mag uitblinken in de solo’s. Een tempo nummer met voldoende variatie en een goede ritmesectie. Ook ‘Pull The Trigger On PTSD’ is een lekkere up tempo met trager middenstuk en een knappe drumgroove. Ron Thal zorgt hier voor de melodische inslag en enkel solo’s. ‘War Is Strictly Business’ gaat de ballade kant op maar ook hier is het geluid op de ritmepartij diep. Hier is het Jeff Watson die zorgt voor de intro en eerste gitaarsolo. Een akoestisch geluid krijgen we in de intro van ‘Sands Of Time’, nadien gaat her nummer over in een echte rockeer met knap solowerk van Tarquin. Jeff Scott Soto staat in voor de lead vocals en volgens mij kon Tarquin geen betere keuze maken om voldoende variatie aan dit album toe te voegen. Soto’s stemgeluid is duidelijk ook van hoger niveau dan dat van Naro. Geïnspireerd door Soto trekt Phil Naro op ‘To Fight A War I don’t Understand’ zijn strot open en toont dat ook hij niveau heeft. Verder treffen we hier Tina Guo aan die het geheel opvult met de elektrische cello. Verwacht hier geen strijkorkest maar solospel dat nauw aanleunt bij gitaarsolo’s al hoor je wel dat er een verschil is. Steve Morse verwelkomen we op ‘Night Patrol en deze mag meteen ook de eerste solo voor zich nemen en krijgt daarnaast nog de gitaarlijn in de B sectie van het nummer. Jammer genoeg gaat het allemaal wat verloren in de mix door de diepe ritmepartijen die het meeste van de toch wel mooie solo’s (inclusief Tarquin’s solo) verdringen. Voor ‘Lock & Loaded’ zijn het Tarquin & Gary Hoey die als gitaarduo de ritmepartij op zich nemen. Een nummer waarover nagedacht is en waarbij Tarquin ook de Talk box gebruikt en euh… hoor ik daar ook een Wah pedaal? Er is ook ruimte over in dit nummer om het vol te stoppen met technisch gitaarwerk want vocals komen er niet aan te pas. In dit instrumentale nummer wordt de baspartij ook uitgeleend aan Rick Mullen wat toch ook weer voor een iets ander geluid zorgt. Met een lekkere groove start ‘Clutches of Vietnam’ waar naast Tarquin & Reggie Pryor (drums) het Rick Mullen is die de basrol vervult. Phil Naro bewijst hier ook over een knap zuiver stemgeluid. Hoeveel variatie men ook in dit album tracht te steken (en het heeft zijn goede momenten) na een tijdje gaat het toch een beetje van hetzelfde klinken en ‘Love & War’  weet op die manier niet mijn volledige aandacht te trekken. Nochtans heeft het nummer op zich wel wat variatie, mede door het bassspel van Tony Franklin dat vloeiend doorheen het nummer verweven zit. ‘Alpha Bravo’ is nog een instrumentaal nummer met een rustige ondertoonen knappe groove. Het gevarieerde solospel van bide heren (Tarquin en Trey Gunn) komt ook goed tot zijn recht. De echte vonk blijft echter uit gedurende het hele album. Je kan dit meer als opvullertje zien dan wel een album om meermaals naar te luisteren.
 
Een deel van de opbrengst van dit album gaat rechtstreeks naar de Fisher House Foundation die woonst verschaft aan familie van veteranen terwijl deze gehospitaliseerd zijn. Je steunt er dus wel een goed doel mee.
 
Line-up:
Phil Naro: Vocals
Brian Tarquin: Rhythm, lead & bass guitars
Reggie Pryor: Drums
 
Johan Kaethoven (3)

De Oostenrijkse drakendoders van Dragony mochten dit jaar tien kaarsjes uitblazen op hun verjaardagstaart. Om dat te vieren brengen ze de EP ‘Lords of the Hunt’ uit, een allegaartje van nieuwe nummers, enkele heropgenomen nummers, demo’s, een karaoke versie en twee videoclips.  Klinkt allemaal veelbelovend maar het is vooral voer voor de echte fans vrees ik.  De nieuwe nummers klinken veelbelovend en de heropgenomen songs zitten muzikaal dik in orde. Het probleem met Dragony echter is dat het allemaal niet erg bijzonder geïnspireerd klinkt. De invloeden van acts als Sabaton, Stratovarius en Nightwish liggen er vingerdik op.  Muzikaal gezien wordt er nog wel gezocht naar een originele insteek, zoals bijvoorbeeld de start-stop intro bij ‘The Longest Night’ en het sopraanstuk halweg datzelfde nummer.  Qua vocalen en zanglijnen is het echter het ene afgekauwde en afgezaagde cliché na het andere. Het komt meestal neer op meerstemmig gezang dat niet zou misstaan bij een drankgelag in de ridderzaal.  Zo van, “Woow how hoow, de draak is dood! Ons zwaard is lang en onze ***censuur*** is dat ook!” Klinkt heldhaftig allemaal en enkele jaren geleden, bij de opkomst van de Fantasy Power Metal waren we nog helemaal mee. Nu hebben we het al een paar dozijn keer eerder gehoord en vaak nog beter bovendien ook. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was komt daar plots ook nog een cover opgedoken van ‘The One and Only’ van Chesney Hawkes.  Wat hebben wij Dragony misdaan dat we dit over ons heen moeten krijgen?  Dan volgen nog een karaoke versie van ‘Shadowrunners’ (maar wat daar het nut van is moeten ze ons toch eens komen uitleggen), een demoversie van ‘Wings of the Night’ en twee videoclips.  Moesten wij fan zijn van Dragony, we zouden ons toch maar bekocht voelen met dit tienjarig verjaardagscadeau. Grote fans zijn we helaas niet en zullen we door ‘Lords of the Hunt’ ook niet meteen worden. Maar wat niet is kan misschien nog komen, bij het volgende studioalbum praten we nog eens heren.
 
Jan Guisset (3)

Oorspronkelijk gestart als covergroep van Pink Floyd heeft het Duitse RPWL reeds een behoorlijke discografie verwezenlijkt, maar alhoewel de invloeden van hun grote voorbeeld nog steeds aanwezig zijn, zijn ze er in de loop der jaren in geslaagd om een eigen sound te ontwikkelen. Naar aanleiding van het 20-jarig bestaan wordt nu ‘A New Dawn’ gelanceerd, een totaalconcept gebaseerd op een optreden van de groep in hun thuishaven in oktober 2015. De show was een combinatie van muziek, multimedia en toneel: er werd beroep gedaan op meer dan vijftig acteurs. Voor de muziek werd er geput uit de laatste twee conceptalbums ‘Wanted’ en ‘Beyond man and time’. Het album is verkrijgbaar in meerdere versies: DVD, BluRay, double cd en vinyl. De gesproken teksten waren oorspronkelijk in het Duits maar zijn nadien door de acteurs gedubd in het Engels. Uiteraard gaat het hier om bestaande nummers, de beoordeling gaat derhalve hoofdzakelijk om de kwaliteit van de uitvoering en de live opname, voor de review over de dvd verwijs ik naar een ander artikel op deze site. De mix van Yogi Lang is weer top, zonder het publiek zou je vermoeden dat het om een studio-album gaat. De groep lijkt ook technisch met elk album beter te worden, de solo’s op gitaar en keyboards zijn melodieus en vernuftig. Af en toe gaat het er wat steviger aan toe zoals in ‘Swords and guns’ met stevige gitaariffs. Opvallend is ook de achtergrondzang met de drie zangeressen, een echte meerwaarde met uiteraard een knipoog naar Pink Floyd. Eén van de hoogtepunten is het zestien minuten durende ‘The Fisherman’ met een Oosterse intro en alles wat een progsong hoort te bevatten. Als toetje kreeg men o.a. ook hun bekendste nummer ‘Hole in the Sky’, een waardige afsluiter van een mooi progressief feest en een absolute aanrader voor liefhebbers van het genre.
 
Line up :
Yogi Lang : vocals & keyboards
Kalle Wallner : guitar
Markus Jehle : keyboards
Werner Taus : bass
Marc Turiaux : drums
 
Claude Bosschem (4½ )                                                                                

Geef toe, op basis van bandnaam en albumtitel (The Unity met 'The Unity') zou u, net zoals ik, toch ook al vooroordelen gaan ontwikkelen. Qua originaliteit of interesse opwekken is er toch sprake van enige ruimte tot verbetering, nietwaar? Maar zoals dat bij vooroordelen het geval is moet je ze vaak ook opzij durven zetten. En ik zou u willen vragen om dat in het geval van 'The Unity' ook zeker te doen. Hypermoderne of vernieuwende muziek hoeft u dan nog steeds niet te verwachten maar voor wie houdt van een mix van hard rock en heavy metal, gebracht door muzikanten met kennis van hun stiel èn songschrijverij, ja, voor die mensen is dit zeer waarschijnlijk wel spek voor de bek. The Unity is afkomstig uit Duitsland en is het kersverse project van drummer Michael Ehré die we kennen van Gamma Ray en vroeger van o.a. Firewind en Love.Might.Kill (om maar enkele van 's mans talloze nevenactiviteiten te noemen) en gitarist Henjo Richter, ook van Gamma Ray en vroeger Avantasia en Love.Might.Kill. Voor de gemakkelijkheid hebben ze er al hun oude maatjes van Love.Might.Kill bijgehaald om The Unity op poten te zetten. Het resultaat is, zoals gezegd, een sound die op die fijne lijn tussen traditionele hard rock en heavy metal balanceert en waarin we voornamelijk invloeden dan wel gelijkenissen horen van/met Gamma Ray, Avantasia en Masterplan. Wanneer u openers 'Rise and Fall' en 'No More Lies' hoort, zult u begrijpen wat ik bedoel. Potige riffs, pompende bas en harmonieus gezongen refreinen. Persoonlijk vind ik de meer hard rock/AOR nummers toch iets minder boeiend, ja misschien zelfs een beetje braaf klinken. Dan zit er meer spanning in de zwaardere nummers. Hoogtepunten zijn er volop. 'God of Temptation' met z'n geweldige melodie, heavy gitaren en een heus Power Metal gevoel. Het begin van 'Firesign' lijkt ook wel weggelopen van de soundtrack van één of andere piratenfilm.  Het vervolg entert zich dan ook wel een baan in je gehoorkanaal. 'Close To Crazy' begint met een muziekdoosje dat opgewonden wordt maar is verre van een slaapliedje. 'The Wishing Well', 'Edens Fall' en 'Redeemer' klinken niet slecht maar toch wat te gewoontjes. Neen, de kracht van het album schuilt hem echt in de laatste drie nummers: 'Super Distortion' ,een loodzware riff die meer als aanloop fungeert voor 'Killer Instinct', een krachtig nummer zoals er wel een paar meer op dit album hadden gemogen. Afgesloten wordt er met 'Never Forget', alsof men de luisteraar daarmee nog een boodschap wou meegeven. Hoe productief deze band zal blijken te zijn zal waarschijnlijk van de agenda's van Gamma Ray en alle andere nevenprojecten afhangen. Hopelijk zijn we hen inderdaad nog niet vergeten tegen dat er een vervolg op 'The Unity' komt. En dan liefst een vervolg met een iets originelere titel.
 
Jan Guisset (3 ½)