Glenn Hughes is een Brits muzikant, die voornamelijk bekend werd als bassist van Deep Purple.
Maar hij liet zich ook niet onopgemerkt als waardevol zanger en schrijver van songteksten. In de jaren ’70 kreeg zijn profiel meer uitstraling toen hij deel uitmaakte van o.m. Trapeze en natuurlijk Deep Purple. 
In zijn solo-carriére ging hij zowat verscheidene richtingen uit: funk, jazz, soul, hardrock maar ook doodeenvoudige popmuziek ging er bij hem lekker in.
Tijdens die illustere periode zagen we hem vrij vaak in het gezelschap van o.m. Gary Moore, Phenomema en Black Sabbath.
Maar recenter kennen we hem nog van de band Black Country Communion (met Jason Bonham, Joe Bonamassa en Derek Sherinian.

Nu krijgen we 2 x 2 cd’s op ons bureel van zijn lp’s ‘Feel’ (1995) en ‘Addiction’ (1996).

Glenn Hughes heeft de jaren negentig schoon en zonder schroom overleefd, nadat hij zijn rug keerde naar de roem van Deep Purple.

Met ‘Feel’ is zijn derde album in het post-drugs-tijdperk, dat oorspronkelijk in 1995 werd gereleased, een klein stukje funk en andere invloeden.
Herenigd met Pat Thrall, Bruce (Unruly Child), Gowdy, Hughes’ talent als schrijver en vocalist bloeit nog steeds mooi over in dit album. Hughes, Thrall en Gowdy delen op verschillende wijze de productieplicht. De hele shebang klinkt gewichtig en dynamisch, vooral op deze remaster.
Als bonus track krijgen we hier een nieuwe versie van Deep Purple’s ‘Holy Man’ dat toch voor een meerwaarde zorgt.
Andere songs die zeker je aandacht verdienen zijn o.m. de openingstrack ‘Big Time’ dat voor een mooi evenwicht zorgt van wat hier komen gaat. Het ietwat funky geplette ‘Livin’ For The Minute’ zorgt dan voor de nodige afwisseling. Buiten ‘Holy Man’ krijgen de slows hier een extra plaatsje met het wondermooie ‘Save Me Tonight’.
Zoals steeds viel het ook zeer goed op op dit album dat Hughes ontzettend veel van zichzelf in de muzikale schaal legt.

De tweede cd zit propvol bonusmateriaal, allemaal live, hier en daar wat elektrisch, zelfs akoestisch. Het kan en dat bewijst deze Britse rocker vanaf de eerste minuut op deze prachtige langspeler. 

‘Resonate’ is zijn meest recent verschenen langspeler.

Peter Van De Velde (5)

Van Glenn Hughes kon u zonet reeds zijn langspeler ‘Feel’ ontdekken bij onze sectie ‘Album Reviews’.
Een jaartje later overdoet hij dit nogmaals en nu onder de naam ‘Addiction’.
We gingen op zoek naar wat voor ons het beste klonk op dit album. ‘Down’ is er zo eentje en met een ietwat funky geluidje en dankzij de knappe stemverheffing van Hughes, krijgen we hier een pareltje van een rock classic. Nog een pareltje dat we in datzelfde hokje mogen plaatsen is zonder twijfel het titelnummer ‘Addiction’ waarin de keyboards een ietwat meer betere rol opeisen.
En natuurlijk krijgen we weer een prachtige ballade te horen. ‘Talk About It’ terwijl we met ’Justified Man’ zo’n beetje de richting van Deep Purple zélf uitgaan.
En indien je dacht dat we het moesten stellen met slechts één ballad, mis poes, want we krijgen hier bovenop ook nog ‘I Don’t Want To Live That Way Again’, een nummer dat Glenn inspireerde op zijn eigen levenservaring. Meteen het tweede langste nummer dat rond de klok van een dikke acht minuten afklokt.
Op het album zélf vinden we geen covers, alleen bij de bonustracks krijgen we een ouwe Deep Purple-track ‘You Fool No One’ en ‘Touch My Life’ uit het Trapeze-album ‘Medusa’.

Schijfje twee is een registratie van hun live concert uit 1995 van 14 july 1995.
Openingstrack werd ‘Stormbringer’ van Deep Purple maar ook twee andere DP-songs werden aan hun setlist toegevoegd, nl. ‘You Fool No One’ en om af te sluiten ‘Burn’.
‘Stormbringer’ is en blijft nog steeds een song die zowel live als in een studioversie iemand weet te pakken.
Verder werden de fans verrast met nummers als ‘The Liar’, ‘Push’, ‘Coast To Coast’ en vele anderen. Wie er bij was op dit concert zal het met me eens zijn. Dit was niet zomaar een Glenn Hughes concert, neen, het was eigenlijk een ietwat verdoken tribute aan Deep Purple, een band die er de dag van vandaag nog steeds in slaagt om duizenden nieuwe muzikanten te inspireren.

Peter Van De Velde (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

DISC ONE CD:

1.  Only One Woman 
2.  It's All Over Now Baby Blue
3.  Warm Ride
4.  Bad Girl - Ritchie Blackmore's Rainbow
5.  Night Games
6.  S.O.S. 
7.  Girl From Uptown - The Michael Schenker Group
8.  Island In The Sun - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
9.  Hiroshima Mon Amour - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
10.  Since You Been Gone (Live) - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
11.  God Blessed Video - Alcatrazz Featuring Steve Vai
12.  Will You Be Home Tonight - Alcatrazz Featuring Steve Vai
13.  Skyfire - Alcatrazz Featuring Steve Vai
14.  Blue Boar - Alcatrazz
15.  Stand In Line - Impellitteri
16.  Tonight I Fly - Impellitteri
17.  Midnight Crossing (1989 Demo)*
18.  Hit And Run - Forcefield
19.  Let The Wild Run Free - Forcefield
20.  All Night Long (2015 Version) - Graham Bonnet Band*

 DISC TWO CD:

1.  Look Don’t Touch
2.  Afterlife - Blackthorne
3.  We Won't Be Forgotten - Blackthorne
4.  Don't Kill The Thrill - Blackthorne
5.  Breakaway
6.  Killer
7.  Hunting Time - Anthem
8.  Hungry Soul - Anthem
9.  Love In Vain - Anthem
10.  Perfect Crime - Impellitteri
11.  Fighters Fist - Taz Taylor
12.  Radio Luxembourg - Taz Taylor
13.  You Are Your Money (Demo) - Elektric Zoo
14.  Lost In Hollywood
15.  My Kingdom Come - Graham Bonnet Band
16.  Mirror Lies - Graham Bonnet Band

 DISC THREE DVD:

1.  It’s All Over Now Baby Blue
2.  Danny
3.  Only You Can Lift Me
4.  Warm Ride
5.  Can't Complain
6.  I'm A Lover
7.  The Way That It Is
8.  Anthony Boy
9.  Night Games
10.  Island In The Sun - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
11.  Hiroshima Mon Amour - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
12.  God Blessed Video - Alcatrazz Featuring Steve Vai
13.  Stand In Line - Impellitteri
14.  Stand In Line (Alt. Version) - Impellitteri
15.  The Mirror Lies - Graham Bonnet Band
16.  Stand In Line – Impellitteri
17.  Tonight I Fly - Impellitteri
18.  Leviathan – Impellitteri
19.  All Night Long – Impellitteri
20.  Secret Lover – Impellitteri
21.  Somewhere Over The Rainbow – Impellitteri
22.  Goodnight And Goodbye – Impellitteri
23.  Since You Been Gone - Impellitteri

Platenlabel
HNE Recordings Ltd

Labelnummer
HNEBOX071

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Graham Bonnet

Een muzikale duizendpoot zijn. Velen denken misschien wel in die categorie te mogen thuis horen, slechts weinigen is het effectief gegeven om het ook echt te zijn. Graham Bonnet hoort definitief in die tweede categorie thuis. Ruim vijftig jaren lang maakt 's mans machtige stem het mooie weer uit in de pop- en rockwereld en varieerde daarin van allerlei stijlen tussen pop en hairmetal in.  Voor mij horen zijn geweldige vocalen zonder gêne thuis in het rijtje Gillan, Halford, Dio, Dickinson. Wat Graham tevens zo uniek maakt is dat hij, ondanks de ruige rock en metal die hij heeft gemaakt, er nooit uitzag als een typisch langharige rocker. Op geen enkel moment in zijn carrière heeft hij bijvoorbeeld zijn haar laten groeien, zelfs niet bij Impellitteri, wat toch in de hoogdagen van de shampoo-rockers was. En doordat hij qua vestimentaire keuze ook steeds de voorkeur gaf aan blazers en pantalons boven spandex of versleten jeans zag hij er altijd meer uit als een kruising tussen Elvis Presley, James Dean en The Everly Brothers. Bonnet heeft waarschijnlijk in meer bands gespeeld dan dat Cher plastische chirurgie heeft laten toepassen maar nog nooit eerder werd een compilatie met een (bijna) totaal overzicht van zijn werk uitgebracht. Daar is nu, met deze Anthology, eindelijk verandering in gekomen. Op twee CD's + één DVD krijgen we in chronologische volgorde een bloemlezing uit zijn muzikale geschiedenis. Daar had, vind ik, zeker nog een derde audioschijfje bij gekund maar de samenstellers zullen nu sowieso al een behoorlijk harde dobber hebben gehad aan dit overzicht. Bonnet's carrière kwam achteraf bekeken eigenlijk een beetje 'en stoemelings' van de grond. Zijn kozijn, Trevor Gordon, werkte eind jaren zestig al samen met de gebroeders Gibb van de BeeGees en het waren diezelfde Gibbs broers die op vraag van Gordon het nummer 'Only One Woman' schreven dat Gordon en Bonnet onder de naam The Marbles opnamen en hen een UK top vijf hit opleverde. Daarmee was de trein vertrokken.
Na het uiteenvallen van The Marbles maakte Bonnet twee solo albums, 'Graham Bonnet' (1977) en 'No Bad Habits' (1978) die in stijl varieerden van pop over soul tot R&B en rock maar die vooal zijn luide, krachtige stem etaleerden. Dat was ook Ritchie Blackmore opgevallen die na het buitenkieperen van Ronnie James Dio een meer commerciële richting uit wilde met Rainbow. En Bonnet was daar de geknipte mens voor, getuige het album 'Down To Earth' (1979). De megavette hit 'Since You Been Gone' is het nummer dat waarschijnlijk iedereen die anders bij het horen van de naam Graham Bonnet kijkt gelijk een koe naar een paardenbloem, toch kent en kan meezingen. SYBG komt hier echter enkel voor in een live versie van Alcatrazz (Disc 1) en Impellitteri (DVD). Uit het Rainbow album werd hier geopteerd voor het uiterst sterke, stomende 'Bad Girl'. De chemie tussen Blackmoren en Bonnet hield het helaas slechts één album vol en na zijn vertrek/ontslag uit Rainbow nam onze vriend zijn volgende solo album 'Line-Up' op met daarop o.a. Jon Lord (toen ex Deep Purple) op toetsen en Cozy Powell aan de drums, een uitgesproken volbloed heavy rockplaat, getuige de track 'S.O.S.' Hierna nam hij plaats achter de microfoon bij Michael Schenker Group om het legendarische album 'Assault Attack' op te nemen. Dankzij een door overmatig drankgebruik geïnspireerd incident met Schenker stond hij echter nog voor de tour rond dit album goed en wel begonnen was alweer aan het werklozenloket. Nu echter achtte Bonnet de tijd rijp om zijn eigen band op te richten. Dat werd dus Alcatrazz, een pure hard rock band met een sterk NWOBHM geluid. Alcatrazz maakte drie uitstekende albums met drie verschillende gitaristen; 'No Parole from Rock 'n' Roll uit 1983 met Yngwie Malmsteen, 'Disturbing The Peace' (1985) met Steve Vai en 'Dangerous Games' (1986) met Danny Johnson. Op CD 1 vinden we een sterke vertegenwoordiging met werk uit alle albums terug maar de top tracks blijven toch wel 'Island In The Sun', 'Hiroshima Mon Amour' en 'God Blessed Video'. De topstart en de hits met het eerste album maar het snel afnemende succes en het falende derde album zorgde voor de split van Alcatrazz in 1987. Enter Chris Empellitteri, een getalenteerde girarist die met zijn band Impellitteri op punt van doorbreken stond en volop meedreef op de golf van de hairmetal. Hiermee nam Bonnet het album 'Stand In Line' op. Het album was een regelrechte shot in de roos. De titeltrack blijft nu nog steeds overeind en is voor mij nog altijd één van de machtigste rocknummers die ik ken. Hier vinden we ook 'Tonight I Fly' en een demoversie van 'Midnight Crossing' terug, beiden eveneens top songs. Helaas was ook deze samenwerking van korte duur omwille van persoonlijke problemen van Bonnet. Hierna werkte hij mee aan een studioproject getiteld Forcefield. De twee tracks hiervan aanwezig zijn 'Hit And Run' en 'Let The Wild Run Free', twee stevige, melodische nummers.  Na nog een soloalbum 'Here Comes The Night' uit 1991 ging hij aan de slag bij Blackthorne, een band met een meer rauwe sound geleid door gitarist Bob Kulick. Hoor hoe de vocalen op tracks als 'Afterlife' en 'Don't Kill The Thrill' weliswaar sterk afwijken van het het heldere, karakteristieke stemgeluid maar eigenlijk ook best wel goede nummers zijn. Waarna we zijn toegekomen aan wat ik persoonlijk Graham's sterkste band vind, Anthem, een van oorsprong Japans hard rock combo dat Bonnet inlijfde om hun comeback te maken en hun Japanse teksten om te zetten naar het Engels. Het geluid van Anthem is bijzonder heavy  en meer hard rock dan metal. De drie tracks op CD 2 staan als een huis.  Na de Blackthorne periode volgden er ook ook nog twee solo albums, (korte) reunies van/met Alcatrazz, Impellitteri en Rainbow en een boeiende samenwerking met Taz Taylor Band om vanaf 2016 ten slotte de Graham Bonnet Band op poten te zetten. Hierin wordt hij bijgestaan door Conrado Pestinato op gitaar, ferme stoot en tevens Mevrouw Bonnet Beth-Ami Heavenstone op bas, Mark Benquechea op drums en Jimmy Waldo aan de keyboards. Bijna zeventig is Bonnet op de GBB songs die op deze Anthology staan maar wàt een stem heeft de man nog!  En wat een mokerslagen van geweldige nummers zijn 'My Kingdom Come' en 'Mirror Lies'.
Op de DVD krijgen we eerst een aantal muziekclips uit de vroege jaren van Bonnet te zien. Om de drie clips ongeveer worden we door onze vrolijke, goedlachse gastheer op de hoogte gebracht van wat we te zien zullen krijgen en wanneer wat ongeveer geschetst dient te worden. Vooral de drie clips van Alcatrazz blijven geweldig om na al die tijd nog eens (terug) te zien. Je kan het foutgehalte van deze clips torenhoog vinden, ik vind dat ze in vergelijking met vele videoclips uit die tijd nog steeds staan als een huis. De video van 'Stand In Line' blijft mega machtig gewoon. Nadien volgt nog een registratie van een Impellitteri concert in Tokyo. De beeldkwaliteit is daarop wel een pak minder (omgezet van VHS naar digitaal volgens mij) maar het was wel een dijk van een show die daar gespeeld werd.
Waarom Bonnet's bands/projecten vaak geen lang leven beschoren waren is iets wat enkel hijzelf ons zou kunnen uitleggen maar feit blijft wel dat deze geweldige vocalist niet echt het publiekelijk respect kreeg dat hij eigenlijk verdiende. Tijdreizen kan de mens gelukkig (nog) niet maar met het beluisteren van deze Anthology box kom je wel al aardig in de buurt.

Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Comin’ On To You
2. Under My Skin
3. Paralyzed
4. Use It Or Lose It
5. Runaway
6. Aamina
7. Sapphire
8. The Fight
9. What Is Love
10. Time Won’t Heal
11. Love Terminator
12. Fucked Up Beautiful
13. Neurochild
14. Dirty One
15. Aamina MW (remix)

Platenlabel
Rock Candy Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Cargo Records
 
Promo-agent
Rock ‘N’ Growl
 
Website Artiest
Tempt

Tempt is een band gevuld met jeugdig enthousiasme uit het Amerikaanse New York City. Ze brengen hedendaagse rock met een heerlijke 80’s hardrock twist. Zeg maar Foo Fighters meets Van Halen. Geen woede naar de wereld toe, maar pure fun staat centraal bij deze band.
Runaway start alvast met genoeg enthousiasme en direct worden we teruggeblazen naar de 80’s met ‘Comin’ On To You’. De typische samenzang van in de intro gevolgd door die lekkere gitaarriff. Ondanks m’n muzikale voorkeur de laatste jaren serieus is verzwaard kan ik dit ook nog best pruimen. Ik was namelijk als kind een grote Europe-fan. Ook op ‘Under My Skin’ gaan de jonge kerels verder op de old school toer en dat doen ze op voortreffelijke wijze. Keer op keer nummers die blijven hangen, ‘Paralyzed’ en ‘Use It Or Lose It’ zijn er geen uitzondering op. ‘Runaway’ is dan weer een regelrechte hardrock ballad die niet had misstaan op een bestseller uit de 80’s. Zeg je 80’s hardrock dan zeg je natuurlijk ook buiten de gebruikelijke drums en gitaren, ook synthesizers. Deze hoor je hun plaats opeisen op ‘Aamina’. ‘Sapphire’ is een lekker vooruit rockend nummer dat weer laten horen hoe goed deze jonge zanger bij stem is, spijtig dat hij een paar decennia te laat is geboren. Pianogetokkel, gierende gitaren, aandoenlijke riffs en topzang alle ingrediënten voor weer een uitstekend nummer. ‘The Fight’ is een fuifnummer voor op de betere party, of het nu fout is of niet ambiance maak je toch zelf. ‘What Is Love’ is weer een schot in de roos, deze gasten weten perfect wat ze willen met hun muziek en dat straalt door in elk nummer. ‘Time Won’t Heal’, de titel deed me direct vermoeden dat dit wel eens een ballad zou kunnen zijn, en ja hoor aanstekers in de lucht en meekwelen. Vals of niet, fun is all that matters. Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds wacht op de hedendaagse rockinvloeden want ik hoor ‘s knallen. Zo ook weer op ‘Love Terminator’ en ‘Fucked Up Beautiful’. De zang en muziek straalt nu eenmaal voor mij puur hardrock uit. ‘Neurochild’ gaat verder op het gekende elan gevolgd door alweer het laatste nummer ‘Dirty One’. Een album dat zeker genoeg likes zal ontvangen van de liefhebbers van old school 80’s hardrock.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Hands Of Gold
   
2. The Glory And The Scum
3. Suckerpunch
4. The Hurricane
5. Chrysalis - The Last Breath
6. Fire With Fire
7. Pendulum
8. Danse Macabre
9. Scandal
10. Turn The Lights Out
11. The Monarch

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
PIAS/Rough Trade


Promo-agent
Niet Gekend
 
Website Artiest
Delain
 

Wat eerst begonnen was als een project van Martijn Westerholt, die door medische redenen Within Temptation had verlaten, is uitgegroeid tot een groep die naast eerstgenoemde, Epica en Nightwish tot de top van het genre behoort. De CD ‘Moonbathers’ is een bevestiging van dit statement. De kritiek dat ze te zacht waren wordt al meteen weerlegd in het openingsnummer waar Alissa White-Gluz van Arch Enemy de gastgrunts mag voor haar rekening nemen. Een vrouw met ballen dus, die een gedicht van Oscar Wilde uit haar strot ramt. Het nummer is up-tempo, hevig en staat bol van bombastische keyboards, zoals het een Gothic Female Fronted song betaamt. Die grote rol van de keyboards valt op gedurende het grootste deel van het album. De hoofdrol is natuurlijk weggelegd voor Charlotte, maar Martijn vertolkt een grotere rol dan de twee gitaristen samen. Een harder en symfonischer geluid voor Delain? Niet echt, maar wel een geluid dat past in hun evolutie over hun vijf albums. De lijn wordt voortgezet in ‘The Glory And The Scum’ dat live de titel ‘Claw Finger’ had, waar Charlotte in de backing vocals zich ook al eens aan een gruntje waagt. Dit wordt gevolgd door ‘Suckerpunch’, de meezinger die sommigen onder jullie al kennen van hun eerder dit jaar verschenen EP ‘Lunar Prelude’. Er wordt wat gas teruggenomen in de semi-ballad ‘The Hurricane’, een perfecte inleiding voor de echte ballad ‘Chrysalis – The Last Breath’, waar de fans wellicht op wachtten want ballads zijn niet zo frequent bij Delain, hoewel deze ballad een mooie extra variatie oplevert. Over naar het prachtige drieluik, ‘Fire With Fire’, ‘Pendulum’ en ‘Danse Macabre’, drie nummers die bol staan van heftige rifs, catchy refreinen en alles wat een gothic fan maar kan wensen. Een nummer van Queen coveren, houdt een risico in. Met ‘Scandal’ van ‘The Miracle’ waagt Delain er zich toch aan en ze komen er prachtig mee weg. Het nummer blijft voldoende herkenbaar als een Queen-song maar toch geeft Delain er zijn persoonlijke touch aan. ‘Turn Out The Lights’ is de tweede meezinger van de ‘Lunar Prelude ’ EP en de CD wordt afgesloten met ‘The Monarch’, een progressief kort nummertje, vooral progressief in de ritmes, met slechts een kort stukje acappella zang. Een gedicht waarin de vlinder (the monarch) zich ontpopt (chrysalis). Een schitterend album van een groep die in de toekomst nog hoge toppen zal scheren. Nu het publiek overtuigen om massaal de CD aan te schaffen. Er is ook een versie met een bonus CD met 4 live nummers en 2 instrumentale versies.
 
Danny Focke (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

CD1:

1. Under The Sky
2. Never Too Late
3. Come Follow Me
4. Be What You Want
5. Memphis Water
6. No Question Asked
7. Into The Gutter
8. Sometimes Your Love
9. Leavin’ Today
10. Preachin’
11. Always

​
CD2:

1. Under The Sky (2016 New Mix)
2. Never Too Late (2004 Demo)
3. New Day Rising (2004 Demo)
4. Too Far Gone (2004 Demo)
5. Preachin’ (2004 Demo)
6. Always (2004 Demo)
7. Tonight (2004 Demo)
8. So Cold (2004 Demo)
9. Song For The People (2004 Demo)
10. Take It Easy (2006 Recording)
11. Not Listening (2006 Recording, Exclusive Mix)
12. Keep Believin’ (2006 Recording)
13. Rise (2006 Recording)

FaPlatenlabel
Steamhammer
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
SPV
 
Website Artiest
The Answer
​facebook

Tien jaar geleden maakte de wereld kennis met The Answer en om dit te vieren brachten ze een re-release van hun debuut album ‘Rise’ uit. Dit volledig geremastered album kwam uit op een dubbel digipak CD, 180g vinyl plaat en in digitaal download formaat. Op dit album kan je je naast het volledige album, verwachten aan acht nooit uitgebrachte demo’s uit 2004, vier hermixte nummers uit 2006 en een vernieuwde versie van ‘Under The Sky’. ‘Rise’ gaf de band, die afkomstig is uit Noord-Ierland, een serieuze hit niet alleen in de UK maar ook over een zeer groot deel van de wereld met in het uitzonderlijke vooral Japan. Het album uit 2006 zorgde er voor dat ze niet alleen de kans kregen om het podium te delen met onder andere AC/DC, Deep Purple, Whitesnake, Rolling Stones en Paul Rodgers maar ook headline shows over de hele wereld. Classic Rock magazine benoemde The Answer tot ‘Best New Band’ in 2005 en in dat zelfde jaar gaf Jimmy Page ( Led Zepplin), die een aantal shows meemaakte, zijn blijk van erkenning aan de band. Persoonlijk heb ik het album meerdere malen beluisterd om me een grondige mening te vormen. Dit album is in één woord samen te vatten: bangelijk! Dit album laat op professionele manier blijken waarvoor de band staat. De nummers klinken krachtig en overtuigend en ook de zanglijnen klinken duidelijk, krachtig en komen volledig tot zijn recht. Hierdoor wordt het beluisteren van dit album aangename ervaring en de muziek op zich doet je mee bewegen op de muziek en dit in combinatie met luchtgitaar momenten. Ik kan me volledig in de mening van Jimmy Page vinden, The Answer is meer dan de moeite waard om te beluisteren. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat ook Whitesnake deze band mee op tour neemt als support.

​Lars Kaethoven (4)

Details album
 
Tracks:

1. Desire's Magic Theatre
2. Electric Landlady
3. Dead Dodo Down
4. Pedigree Chums
5. The Sky Parade
6. The Window Cleaner
7. The Way It Is
8. Mr Howard
9. I Know
10. The Bitter Suite

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
niet gekend
 
distributie
niet gekend
 
promo-agent
Petting zoo
 
website artiest
Purson

Purson is een Britse psychedelische rockband die werd opgericht in 2011 door zangeres/gitariste Rosalie Cunningham toen ze haar vorige band Ipso Facto verliet. Eind april van dit jaar bracht de formatie haar tweede album uit, getiteld ‘Desire’s Magic Theatre’. Het eerste wat opvalt na beluisteren van dit album, is de sterke jaren 70 sfeer dat de muziek uitademt. Vooral het theater element is zeer sterk aanwezig, wat in het openende titelnummer meteen al duidelijk wordt. Dit ruim zes minuten durende nummer is meteen een schot in de roos. Het zit vol muzikaal experiment en kent zeer veel afwisseling. Met momenten kreeg ik echt het gevoel naar een vaudeville theater nummer te luisteren. Het tweede nummer ‘Electric Landlady’ zit dan weer vol verwijzingen naar Jimi Hendrix (de titel alleen al). Dat nummer is iets moeilijker om in te komen, maar uiteindelijk is het wel een heel lekkere compositie met een paar zeer mooie bluesy gitaar licks en solo’s. Naast Hendrix hoor ik er ook nog invloeden in van vooral The Beatles, maar ook wel Queen. Zeker vanwege het theatrale aspect van de muziek. Ook komt Roger Glover’s album ‘The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feast' in me op als ik hiernaar luister. Daarnaast is er nog de stem van Cunningham die de nummers net dat tikje extra geven. De sympathieke frontvrouw weet precies wat ze moet doen om de nummers naar een hoger niveau te brengen. Het volgende hoogtepunt van het album is ‘The Way It Is’. Weeral zo’n heerlijk bluesy nummer dat lekker swingt. Dit wordt verder gezet in Mr. Howard, wat ook heerlijk weg luistert. Het album wordt afgesloten door het magistrale, zeven minuten durende ‘The Bitter Suite’ dat muzikaal weer alle kanten opgaat. Na een kleine vijvendertig minuten is het dus uit met de pret, wat best wel kort is in deze tijden van meer en meer. Ondanks dat is dit toch een zeer geslaagd album, waar fans van 70’s psychedelic blues rock zeker van zullen genieten.
 
Hans Goossenaerts (3,5)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD:

1. God Blessed Video
2. Mercy
3. Will Be Home Tonight
4. Wire And Wood
5. Desert Diamond
6. Stripper
7. Painted Lover
8. Lighter Shade Of Green
9. Sons And Lovers
10. Skyfire
11. Breaking The Heart Of The City
12. Bonus tracks:
13. Will You Be Home Tonight
14. Instrumental Demo’s:
15. God Blessed Video
16. Wire And Wood
17. Stripper
18. Painted Lover
19. Sons And Lovers
20. Skyfire
21. Breaking The Heart Of The City
22. Steve Vaï Rehearsal

DVD:

1. Breaking The Heart Of The City
2. Jet To Jet
3. Skyfire
4. Sons And Lovers
5. Hiroshima Mon Amour
6. God Blessed Video
7. Will You Be Home Tonight
8. Kree Narookie
9. Since You Been Gone
10. Painted Love
11. Suffer Me
12. Stripper
13. Too Young To Die, Too Drunk To Live
14. Kojo No Tsuki
15. Night Games
16. All Night Long

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECDVD065

Distributie
Cherry Red Records

Promo-agent

Website Artiest
Alcatrazz

​Dit Alcatrazz album is een heruitgave van een oud album aangevuld met bonusmateriaal waaronder een bonus track en instrumentale demo’s. Hierbij komt nog een extra DVD van de live show die de band deed op 10 oktober 1984 te Shinjuku Kousei Nenkin Kaikan, Japan.
Alcatrazz had in de tijd zowat alles mee om het te maken als band. De bezetting was indrukwekkend, het debuut werd goed ontvangen en ook de debuut tournee door Japan was succesvol. Ze waren gekend als een energieke en dynamische band. Frontman Graham Bonnet richte de groep op nadat hij voordien Ronnie James Dio vervangen had bij Rainbow en ook een korte tijd bij Michael Schenker Group als zanger gediend had. Bij laatste was het verhaal echter van korte duur en daarom besloot hij om zijn eigen band te stichten in het voetlicht van Rainbow. Samen met Gary Shea (New England) aan bas, Jimmy Waldo aan toetsen, Jan Uvena (Alice Cooper/Iron Butterfly) en een toen nog jonge Yngwie Malmsteen ging Alcatrazz van start. Door problemen met Malmsteen wiens ego te groot was werd deze ontslaan in het midden van de tour. De omstandigheden hiervan kan je lezen in de booklet die bij de CD zit. Een goede vervanger diende gezocht te worden en dat werd Steve Vaï die voordien al bij Frank Zappa speelde en net zijn solo plaat ‘Flexable’ uit had. Van toen af ging de band muzikaal gezien melodischer en progressiever klinken. Op ‘Disturbing The Peace’ is de invloed van Vaï met tijden dan ook duidelijk te horen, luister bijvoorbeeld maar een naar ‘Breaking The Heart Of The City’. Ondanks een super bezetting blijft het succes toch uit doordat de band de kans niet kreeg om voldoende te toeren en omdat de platenmaatschappij andere prioriteiten stelde. Nochtans is dit album muzikaal gezien best wel sterk en het lijkt misschien vreemd om zeggen maar Graham Bonnet zelf is hier nog de zwakste schakel in het geheel. Zijn zanglijnen zijn niet echt conventioneel te noemen en dat op zich hoeft geen nadeel te zijn maar ik hoor hem toch liever op klassiekers als ‘Since You Been Gone’ en ‘All Night Long’ van Rainbow of het eigen ‘Night Games’. Het lijkt of Bonnet moet hier zijn stem verheffen om boven het muzikale uit te komen. Dan is het voor mij meer genieten van het extra bonusmateriaal en de instrumentale demo’s (hoewel van mindere opname kwaliteit) die aantonen dat deze band echt wel capaciteiten heeft.
De bijgeleverde DVD van de Japanse Toer laat je getuigen zijn van een energieke, ervaren en dynamische band. De muzikanten tonen wat ze in huis hebben en zijn allen virtuoos op hun manier. Jan Uvena is een beest van een drummer en één brok energie. Vaï toont zich ook hier al van zijn uitermate showbeest kant en weet de meest imposante licks en solo’s uit zijn gitaar te halen. Ook Jimmy Waldo kleurt het geheel mooi in op toetsen. Wie de virtuositeit te ntop wil zien moet zeker ‘Kree Narookie’ eens bekijken! Jammer genoeg moet ik weerom dezelfde opmerking maken wat Bonnet Betreft… Voor mij past hij niet in dit geheel en niet enkel wat de zangcapaciteiten betreft maar ook nog eens qua presentatie. Hij treed volledig uitgedost aan in een afgeborsteld pak zoals je van Bowie gewend zou zijn. Ik heb geen problemen met Bowie maar een uitgedoste en afgeborstelde frontman past niet echt in een rockband. Kleren maken de man niet maar ook zangtechnisch is het hier niet van de bovenste plank (of ben ik te verwend?). Zijn beste prestaties vind je terug op de reeds vernoemde klassiekers ‘Since You Been Gone’ - ‘Night Games’ en ‘All Night Long’ en dat moet de man ook geweten hebben want het zijn net die nummers waar hij het publiek aanzet tot meezingen.
Al bij al een leuke release die toont wat deze, voor velen onbekende band, in petto heeft en ik heb lang getwijfeld over een half puntje meer maar dit viel weg vanwege het mindere zangtalent van Bonnet op deze release.

Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. It’s My Life
2. Undercover
3. That Ain’t Nothing
4. No Imagination
5. Ohayo Tokyo
6. Dangerous Games
7. Blue Boar
8. Only One Woman
9. The Witchwood
10. Double Man
11. Night Of The Shooting Star
12. Boustracks:
13. Island In The Sun
14. It’s My Life
15. Undercover
16. God Blessed Video
17. Double Man
18. Wire And Wood
19. Since You Been Gone
20. All Night Long

Platenlabel
HNE Recordings

Labelnummer
HNECD066

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Alcatrazz

Dit Alcatrazz album is een heruitgave van het originele album aangevuld met niet eerder uitgebrachte live opnames van een show op Long Island te New York. Zoals in een vorige review reeds vermeld had Alcatrazz zowat alles mee, gaande van een indrukwekkende bezetting, een goed ontvangen debuut en een succesvolle Japanse debuuttournee waarin ze gekend stonden als energiek en dynamisch.
Met ‘Dangerous Games’ had Alcatrazz de pech om Steve Vaï te moeten laten gaan nadat hij een aanbieding had gekregen om bij David Lee Roth te spelen. Vervanger voor Vaï werd Danny Johnson die voordien speelde bij Derringer, Alice Cooper en Rod Stewart. Danny had een meer commerciële inslag en dat was ook de richting die Capital Records in gedachte had voor Alcatrazz. Voor dit derde album werd ook voor een andere producer gekozen aangezien de samenwerking tussen Eddie Kramer en Graham Bonnet op ‘Disturbing The Peace’ niet goed verliep. Eén van de verrassingen op dit album is de toevoeging van twee covers, ‘It’s My Life’ van The Animals en ‘Only One Woman’ van The Marbles,  dit terwijl de band voordien enkel eigen materiaal opnam.  Er werd door Capitol nog meer covers voorgesteld maar dit weigerde de band. Deze ‘Dangerous Games’ is dan ook een stuk toegankelijker en commerciëler dan vorig materiaal en ondanks die commerciële inslag bleef ook nu het succes uit. Door interne problemen met zowel het label alsook het management split Alcatrazz een jaar na het uitkomen van deplaat. Jimmy Waldo en Gary Shea verlaten de band, waarna Jay Davis wordt aangetrokken als bassist. Alsook deze laatste samen met Danny Johnson vertrekt om met Eddie Van Halen te gaan spelen valt Alcatrazz voorgoed uit elkaar.
Nochtans bezit ‘Dangerous Games’ goed song materiaal om het in een Amerikaans AOR circuit te halen. De plaat staat bol van met toetsen gevulde rockers met pompend ritme,  mooie samenzang maar evenzeer rustige ballade achtige momenten. Graham Bonnet zelf klink in tegenstelling tot de eerder besproken ‘Disturbing The Peace’ overtuigend. Het lijkt wel of dit songmateriaal hem op het lijf geschreven is. Hij zingt de ziel uit zijn lijf en laat op het trage ‘Only One Woman’ horen welke capaciteiten hij in huis heeft. Ook qua meezing gehalte kan dit schijfje meedingen naar andere commerciële successen. Luister maar een naar ‘Undercover’  of de refreinen van ‘No Imagination’ of ‘Dangerous Games’.  De ingrediënten om het te maken binnen de scene waren dus zeker aanwezig.
Of de live opname een meerwaarde heeft voor de heruitgave van deze CD is mij nog de vraag. Voor de echte fans zal dit ongetwijfeld zijn maar ik wil je waarschuwen dat het om een publiekopname in bootleg kwaliteit gaat waarbij de geluidskwaliteit van destijds geldt en in de jaren tachtig was dit nog met tape recorders. Het geluid is dus niet echt helder te noemen en ook de balans tussen de instrumenten zit niet altijd even lekker maar het blijft voor sommigen wel een mooie herinnering natuurlijk.

Johan Kaethoven (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:
CD 1

1. Alive Again Intro                                                   
2. The Call                                                                 
3. Leviathan                                                              
4. The Grand Experiment                                          
5. Harm's Way                                                          
6. Bill's Keyboard Solo                                               
7. The Creation                                                         
8. There Is Nothing That God Can't Change            

CD 2

1. Waterfall                                        
2. Eric's Gtr Solo                               
3. In The Fire                                     
4. Alive Again                                    
5. Rejoice                                         
6. Oh Lord, My God                         
7. Reunion                                        
8. King Jesus

DVD

1. Alive Again Intro                                                   
2. The Call                                                                 
3. Leviathan                                                              
4. The Grand Experiment                                          
5. Harm's Way                                                          
6. Bill's Keyboard Solo                                               
7. The Creation                                                         
8. There Is Nothing That God Can't Change            
9. Waterfall                                        
10. Eric's Gtr Solo                               
11. In The Fire                                     
12. Alive Again                                    
13. Rejoice                                         
14. Oh Lord, My God                         
15. Reunion                                        
16. King Jesus

Platenlabel
Radiant Records

Labelnummer
3984-15463-2

Distributie
Metal Blade Records

Promo-agent
Metal Blade Records

Website Artiest
Neal Morse Band

Zeker weten: Spock’s Bears is altijd een van onze favoriete progrockbands van deze recensent geweest: soms wat zwaarder dan The Flower Kings, intelligenter dan Genesis en met een betere zanger dan Yes. Enkel toppers als Rush staan op gelijke voet met deze meestermuzikanten. Toen bandleider Neal Morse enkele jaren geleden aankondigde dat hij Spock’s Beard zou verlaten, leek dat voor velen op een aderlating. Niet, dus: Morse bleef betrokken bij zijn oude maatjes en leverde in 2015 zelfs vlotjes het beste album uit zijn solocarrière af: ‘The Grand Experiment’, dat voor ons de genialiteit van ‘Snow’ weet te benaderen.  
In maart trok The Neal Morse naar Nederland om voor een relatief klein (naar verluidt zo’n duizendtal, al zijn wij daar niet zo zeker van) maar enthousiast publiek zijn nieuwe werk te promoten en daar is dus nu een dubbel-cd met dvd van verschenen. De timing lijkt misschien niet perfect – in 2014 leverde de man nog de uitstekende boxset ‘Morsefest 2014’ af – maar het leeuwendeel van de nummers is nieuw en dat maakt alles natuurlijk toch de moeite waard… net als het ritsje artiesten dat Morse optrommelde om naast zich te spelen. Naast zanger/gitarist Eric Gillette (die pas zelf heeft uitgepakt met het uitstekende ‘The Great Unknown’) en keyboardspeler/klarinetspeler/zanger Bill Hubauer (Transatlantic, Flying Colors, ex-Spock’s Beard en het érg grappige ApologetiX) zijn dat bassist Randy George (Ajalon, Transatlantic, Spock’s Beard) en onze favoriete drummer aller tijden, de legendarische Mike Portnoy, die net als Gillette en Hubauer ook geregeld een vocaal steentje bijdaagt. 
Ondanks het feit dat Mike Mangini het geweldig doet bij Dream Theater, missen we de emotionele nuances die Portnoy bij die topband steeds weer in zijn drumwerk wist te brengen nog altijd – ook al lijkt hij momenteel actief te zijn in zowat elke belangrijke progressieve band op aarde. Er is echter een belangrijk aspect dat het kwartet van de Neal Morse Band met elkaar verbindt, namelijk het geloof ik God. Stuk voor stuk gaat het hier om devote christenen en wie zijn of haar muziekgeschiedenis goed kent, weet natuurlijk al lang dat religie voor Morse een belangrijke reden was om de solotoer op te gaan. Dat heel wat songs erg godsdienstig getint zijn, is dus geen toeval.
Los van het geloof, wordt er natuurlijk weer op uitzonderlijk hoog niveau gemusiceerd door alle betrokkenen. Na het intro ‘Alive Again’ is het al de beurt aan uitspringer ‘The Call’, een van de vier live nummers die we ook al konden terugvinden op ‘The Grand Experiment’. Voor een doorsnee band zou dat gewoon een acceptabel aantal nieuwe songs heten, maar voor de Neal Morse Band betekent het dat maar 1 liedje het niet heeft gehaald en dan gaat het nog om het kortste (de rocker ‘Agenda’). Het in de originele versie al behoorlijk complexe ‘Alive Again’ wordt hier zelfs opgevoerd in ietsje meer dan 34 minuten, terwijl het oorspronkelijk bijna 8 minuten korter is. Dat de verschillende muzikanten er ook nog eens van instrument bij wisselen (Portnoy neemt de basgitaar ter hand, Gillette gaat achter de drumkit zitten en George laat horen dat hij ook een fantastische gitaarspeler is) maakt alles nog specialer.
Met zoveel bandleden die samen ook in andere bands spelen, is het natuurlijk moeilijker om een eigen identiteit op de Neal Morse Band te drukken, maar toch blijft een song als het verrassend uitgekozen ‘Harm’s Way’ moeiteloos overeind als een onversneden product van Spock’s Beard, ook al wordt hij door een andere bezetting uitgevoerd. Overigens is dat niet de enige track waar Morse zijn verleden opzoekt, van de lang uitgesponnen ballad ‘There Is Nothing That God Can’t Change’, die voor het eerst te horen was op ‘Songs from the Highway’ uit 2007, langs het dynamische ‘In the Fire’ van 2 jaar eerder tot meezinger ‘King Jesus’ uit 2004: dit is een verzameling knappe live songs die stuk voor stuk teruggrijpen naar het proggeluid uit de jaren zestig en zeventig, maar ook voldoende vers klinken om ook anno 2016 nog relevant te zijn. De perfecte uitvoering en zuivere noten nemen we er met plezier bij.

Dirk Vandereyken (4)