Volgens mij kende ik nog geen metalbands uit Griekenland. Tot ik dit schijfje van Emerald Sun in handen kreeg. Deze uit Thessaloniki opererende band brengt met ‘Under The Curse Of Silence’ al zijn vierde album uit. De productie, mastering en mixing was in handen van Marcos Rodriguez van Rage.
Net als Rage speelt Emerald Sun stevige power metal met heel veel aandacht voor melodie.
‘Kill Or Be Killed’, ‘All As One’ en ‘Carry On’ klinken allemaal wel ok maar echt overtuigen doet het niet echt. Dankzij de gastbijdrage van Peter ‘Peavy’ Wagner (ook al van Rage) is ‘Blast’ het meest interessante nummer op het album. Wagner tilt het nummer net boven het gemiddelde. Een niveau dat de rest van ‘Under The Curse Of Silence’ nipt niet haalt. En met covers als ‘Fame’ uit de gelijknamige film trek je me toch ook niet over de streep.
Overall is ‘Under The Curse Of Silence’ een gemiddeld album. Echte power metalfans gaan dit waarschijnlijk wel lusten, maar ik zoek toch liever verder in de snoepjespot.
 
 
Tom Coppers (3)

Heavatar is het hobbyproject van Stefan Schmidt van het Duitse Van Canto. Voor hen die Van Canto niet kennen: check hen zeker eens uit, zeer speciaal. Van Canto is namelijk “metal a capella”, niet voor iedereen weggelegd. Dat Schmidt kan zingen horen we meteen in openingsnummer “None Shall Sleep”. Stevige power metal met naast een sterke zanger ook een band die weet wat ze aan het doen zijn. Op drums horen we Jörg Michael (ex-Stratovarius), Sebastian Scharf op gitaar en Daniel Wicke op bas. Het speciale aan ‘Opus II - The Annihilation’ is dat alle nummers sterk geïnspireerd zijn door de grootste klassieke componisten uit de muziekgeschiedenis. Puccini, Chopin, Beethoven, Mendelssohn, Boellmann en Vivaldi hebben allen hun inbreng op het album. Niet rechtstreeks want Heavatar kopieert geen melodieën of composities van de grootheden maar ze zijn wel een belangrijke inspiratiebron doorheen het album. Dat hoor je vooral vanaf ‘A Broken Taboo’. Voor dit nummer is het vooral de power metal die de bovenhand neemt maar dan volgen een aantal symfonische en meer epische metalnummers. Eerlijk gezegd hou ik zelf het meest van deze laatste nummers. De nummers zijn erg sfeervol en toch krachtig genoeg. Muzikaal trekt Heavatar hier alle registers open.
Afsluiten doet de band met ‘Metal Daze’ (Manowar-cover) en met een instrumental. Beide nummers hoefden voor mij niet op het album te staan. Zeker ‘Metal Daze’ haalt de opgebouwde sfeer wat weg uit het album. Het is allemaal wel goed op zich maar wat overbodig. De instrumentale versie van ‘The Look Inside’ is op zich best goed maar ik prefereer toch de versie met vocals.
Dit is een album dat ik nog vaak ga opleggen, al  zal ik de laatste twee nummers waarschijnlijk telkens skippen.
 
 
Tom Coppers (4 ½)

Hahaha... nu dacht ik dat onze alwijze hoofdredacteur mij wederom goed liggen had door mij een heruitgebrachte versie van één of andere vergeten eighties metal plaat toe te sturen ter bespreking. En zo klinkt Darkness Remains ook wel, als een album dat net zo goed in 1980 of 1981 verschenen had kunnen zijn. Maar moest het dan echt een 'vergeten' plaatje zijn geweest, het zou dan toch zeker onterecht vergeten zijn geweest. Want deze sh*t klinkt goed, laat ik u dat alvast verklappen. Echter, wat blijkt nu uit de meegeleverde promo, Night Demon is helemaal geen vergeten Engels neefje van Iron Maiden, Saxon of Diamond Head. Neen, dit trio, bestaande uit Jarvis Leatherby (vocals/bass), Dusty Squires (drums) en Armand John Anthony (gitaar) is afkomstig uit Ventura, California en werd opgericht in 2011. Hun debuut Curse Of The Damned kwam in 2015 uit. De oorspronkelijke release van dit ‘Darkness Remains’ dateert al uit April 2017 maar SPV/Steamhammer, dat instaat voor de Europese distributie lapt er voor hun versie al onmiddellijk een dubbel schijfje met 34 nummers, goed voor een dikke twee uur muzikale fun, uit.
Laten we ons hier vooral focussen op het eerste schijfje waar toch de meest essentiële muziek opstaat. Het tweede schijfje bestaat vooral uit andere mixen en track by track audiocommentaries van het materiaal op disc 1. Night Demon is het soort band dat qua sound volledig teruggaat naar de hoogdagen van de NWOBHM en speed metal. Ze hebben dezelfde bezetting als Motörhead en ik bedacht tijdens de luisterbeurten meermaals dat die laatstgenoemden zo zouden geklonken hebben moest Lemmy echt gezóngen kunnen hebben. Niet dat dat had gemoeten maar u begrijpt wel ongeveer wat ik bedoel. Het gaat immers om de intensiteit waar ook Night Demon hun nummers neerzetten. Geen overbodige franjes, gewoon stevige metalnummers met staalharde ballen. Melodieën die vaak catchy as hell zijn, gebracht met de punk attitude die ook op de eerste twee Iron Maiden albums zo herkenbaar was. En toch tonen de heren van Night Demon ook een duidelijke ambitie en grandeur. De intro van opener 'Welcome To The Night' klinkt bijvoorbeeld wel doordacht en is goed gevuld, zonder er ook echt over te gaan. Na die intro worden we getrakteerd op weergaloos galopperende drum, bas, gitaren. Het nummer 'Maiden Hell' laat geen speculatie achter wie het nummer inspireerde maar ook dit doen de gasten goed. Eren en niet kopiëren. Night Demon onderscheidt zich zeker van de talloze andere NWOBHM tribute bands die er tegenwoordig rondlopen. Toegegeven, er zijn de typische leren vesten en de bullet belts maar ze proberen niet krampachtig zoals hun idolen te klinken, een fout die vele anderen wel maken. En er zitten ook wel wat eigenzinnigheden in, zoals het volledig instrumentale 'Flight Of The Manticore' en het uitgesponnen, ietwat doomy titelnummer, dat dan weer meer gelijkenissen met Black Sabbath vertoont. Over Sabbath gesproken trouwens, de bonusnummers op het eerste schijfje beginnen met een Black Sabbath cover 'Turn Up The Night'. Ook die keuze wijkt een beetje af want het nummer komt uit de Dio-periode, terwijl de meeste coveraars toch vaak opteren voor iets uit de eerste-jaren-met-Ozzy. Ook 'We Will Rock You' Queen is een nummer waar velen nog niet eens aan zouden durven komen. Night Demon zet hier echter een bijzonder leuke, swingende versie neer. Ik kon zeker ook wel genieten van al het bonus materiaal dat daarna volgt, maar tot de essentie van het album dragen deze niet bij natuurlijk. En die essentie is dat Night Demon een bijzonder veelbelovende band blijkt te zijn dit met ‘Darkness Remains’ een bijzonder sterk album hebben gemaakt dat met meer dan anderhalf been in het verleden staat maar dat anno heden ten dage toch ook nog stevig overeind blijft.
 
Jan Guisset (3 ½ )

Wanneer je als band al twintig jaar bestaat en in die twintig jaar reeds elf volwaardige studio albums hebt uitgebracht èn wanneer bovendien je twaalfde album gepland staat om dit jaar nog te verschijnen dan mag je in alle bescheidenheid wel enigszins stellen dat je toch iets bereikt hebt.
Vandaag wil ik voor u de uitstekende Duitse power/speed metal band Primal Fear bewierroken. Dit, inmiddels tot heus Instituut in de Duitse en Europese metalscene, gezelschap werd in 1997 opgericht door zanger Ralf Scheepers en bassist Matt Sinner nadat de eerstgenoemde uit Gamma Ray was vertrokken, oorspronkelijk in de hoop om toen de nieuwe zanger van Judas Priest te kunnen worden. Dat liep op een sisser uit voor Scheepers en daarom besliste hij dan maar om met zijn maatje Sinner een totaal nieuwe band op te richten. Achteraf bekeken is het misschien toch geen slechte zaak geweest dat de dingen zo gelopen zijn. Stel je voor welke geweldige muziek we anders nooit te horen hadden gekregen. Dat is althans toch mijn bescheiden mening. Primal Fear maakt immers geen wereldschokkende, baanbrekende, vernieuwende muziek maar staat daarentegen die twintig jaar lang al garant voor uitstekend geschreven songmateriaal bestaande uit catchy melodieën, beukende riffs en over de top hoge metal vocalen. Bewonderenswaardig is toch ook dat in die lange carrière tot nu toe dit nog maar de tweede compilatie is die van de band verschijnt. De eerste 'Metal Is Forever' dateert reeds uit 2006 en werd toen uitgebracht door het Nuclear Blast label naar aanleiding van het afscheid van dat label door de band. Ze stapten toen over naar Frontiers records waar ze sindsdien hun vaste residentie hebben. 'Best of Fear' focust zich dus op de eerste elf Frontiers jaren. Voor alle fans van degelijke, goed gebrachte heavy power/speed metal in de trend van Judas Priest, Gamma Ray en Iron Savior durf ik deze compilatie met de ogen dicht aan te raden. Voor wie Primal Fear al kent maar misschien door de jaren heen hier en daar al eens één van hun releases gemist heeft (het kan in deze tijden van muzikale overvloed iedereen wel eens overkomen) kan deze verzameling een alternatieve manier zijn om de gaten in de collectie toch ietwat toe te stoppen. En hoe overtuig je de diehard fans om deze release toch in huis te halen? Het antwoord is even simpel als de vraag stellen. Er staan nl niet minder dan vier nieuwe nummers op het album en meer nog, die vier nieuwe nummers staan helemaal vooraan in de tracklist. Nu ja, het zijn eigenlijk drie volledig nieuwe eigen composities en een cover ('If Looks Could Kill' van Heart). Of vier nieuwe songs de aanschaf van een verzamelaar met daarnaast drieëntwintig al gekendere songs waard is, is een discussie die we misschien op een ander tijdstip eens moeten voeren. Het zijn in elk geval vier goede, interessante en/of leuke nummers geworden. Genieten doen wij zeker van deze 'Best of Fear' maar wij kijken toch ook reikhalzend uit naar het nieuw geplande album dat Apocalypse zou gaan heten en zoals gezegd dus nog ergens in 2018 zou moeten gaan verschijnen. Stay metal, kids \m/
 
Jan Guisset (4)

Dat er al heel wat gebeurd is in het Ministry kamp moet ik je niet vertellen. Na hun zogezegde laatste tour in 2008, had ik Ministry dan ook nog eens aan het werk gezien met, voor mij dan toch wel, hun beste optreden tot nu toe. Het is een band die ik al jaren op de de voet volg vanwege zijn genre en die me nog altijd zo hard aanspreekt net als toen ik ze in de jaren negentig ontdekt had. De dag van vandaag is Ministry dan ook meer een band geworden om live aan het werk te zien en liefst dan wel in een grote tent en niet overdag in openlucht. Er zijn doorheen de jaren ook heel wat line up wisselingen geweest, dus is het makkelijker om het nu enkel te hebben over de leden die zich nu in de band bevinden. Eerst hebben we voor gitaar Cesar Soto en Sinhue Quirin. Voor wie al even met het gerne vertrouwd is, zal Sinhue Quirin misschien een bekend gezicht zijn van de destijds nu metal band Society One. Momenteel op de live optredens in Amerika kan je de ex drummer van Slipknot, Joey Jordison, aan het werk zien. Op bass is Tony Campos van de partij. Hem moet ik waarschijnlijk ook niet meer introduceren, want hij was bassist bij Static x, Possessed, Asesino, Soulfly, Cavalera Conspiracy, Fear Factory en nog heel wat andere projecten. John Bechdel (Fear Factory, Ascension Of The Watchers) die ook nog altijd achter de keyboards staat en DJ Swamp voor de turntables. En natuurlijk mogen we het meesterbrein Al Jourgensen niet vergeten. Het is natuurlijk een redelijke hap om alle leden te introduceren, maar het is echt wel nodig te weten dat dit niet zomaar een band is maar ergens toch wel een "supergroup" want met al die artiesten samen, en vooral live, is dit net als een droom die uitkomt. Vooral dan omdat op ‘AmeriKKKant’ mijn favoriete zanger Burton C. Bell dan nog eens zingt. Ook is Burton C. Bell mee met de Amerkaanse tour en hopelijk mogen we hem en Joey dan ook verwachten met de komende Europese tour deze zomer. Wat we nog mogen verwachten van Ministry is eigenlijk nog meer dan dat je zou kunnen verwachten. Het vergt soms wel enige tijd om Al zijn muziek en teksten te doorgronden. Politiek is al lang het centrale thema van Ministry geweest en nu richten ze zich voornamelijk op republikein Donald Trump, de mistoestanden en de mensen die voor Trump gestemd hebben. Zo is 'I Know Words' de intro die zich opbouwd met als laatste slagzin "We will make America great again" wat natuurlijk door de band als sarcastisch wordt overgebracht. Deze woorden gezegd zijnde, volgt de plaat verder met 'Twilight Zone' die over de dag gaat waarop Trump verkozen werd en de hieropvolgende negatieve impact. Het nummer is vrij traag maar moet natuurlijk in zijn context beluisterd worden. Ook de mondharmonica geeft een extra Amerikaanse blues en country tint aan het nummer. Met 'Victim Of A Clown' wordt het tragere werk hier voornamelijk in het begin verder gezet. Het nummer heeft door de viool een melodramatische sfeer op bepaalde momenten. Op het einde van dit ruim acht minuten durende nummer wordt het tempo verhoogd naar het rappere thrash werk van Ministry en krijgen we zanger Burton C. Bell voor het eerst te horen. Met 'TV5-4 Chan' zijn heel wat fragmenten van nieuws en muziek samen gemengd in een noise fragment die ineenloop met het rappe 'We're Tired Of It'. Dit nummer is ook een nummer dat je live mag verwachten om die moshpit in leven te houden en eveneens hoor je Burton C. Bell hier ook in. Dan volgt 'Wargasm' waar de invloeden van Killing Joke sterk te horen zijn en ik kan dit ook alleen maar beamen. Ook zorgt Burton hier voor een zangpartij. 'Antifa' had ik vorige zomer op graspop al mogen aanhoren. Dit nummer kan je goed in het rijtje plaatsen als 'Just One Fix' door de strakke gitaarriffs en de beukende snaredrum waardoor je geneigd bent om je hoofd op en neer te laten gaan. Met 'Game Over' en 'AmeriKKKa' sluit de plaat zich af net zoals ze begonnen is met 'Twilight Zone' en 'Victims Of A Clown'. Ofwel ben je voor de latere platen van Ministry ofwel niet. Voor vele mensen zijn er dan ook maar een paar nummers die tellen op latere platen, maar voor mij past dan ook alles op zijn plaats. Het gaat hem hier vooral om Industrial Metal en met dit genre kan je dus zeer verschillend tewerk gaan. De tragere nummers kunnen natuurlijk ook zijn omdat Al ook al een jaartje ouder is, maar desondanks is hij nog altijd even rebels in zijn teksten. Maar wat ik je zeker kan vertellen is dat Ministry live nog altijd verrassend weet uit de hoek te komen en mezelf en het publiek weet te boeien. Of het nu de new wave periode is, de legendarische platen van de jaren negentig of het latere werk : Ministry blijft boeien!
 
Jason Proot (5)
 

Relapse records heeft opnieuw een split album uitgebracht. Recentelijk had ik al een review gedaan van een andere split binnen Relapse, namelijk Satan's Satyrs & Windhand die dan ook fenomenaal goed was. Nu gaan ze verder met de split CD van Iron Reagan en Gatecreeper. Een totaal ander genre natuurlijk maar nietemin ook twee topbands. Als eerste hebben we Iron Reagan. Deze heren zijn ook de mensen die in het meer bekende Municipal Waste spelen. Maar ook in bands als Cannabis Corpse, Mammoth Grinder, Darkest Hour en nog vele andere. Deze kerels weten niet van ophouden en dan merk al je direct dat hun job echt wel hun passie is. Iron Reagan kreeg vorm in 2012 en toen hadden ze direct al een demo uitgebracht. In de zes jaar die hierop volgden, hebben ze zeker niet stil gezeten. Het resultaat zijn drie full lengths, een EP en drie splits. Deze splits als eerste met de fenomenale Exhumed, dan onze Belgische Toxic Shock en nu deze met Gatecreeper. Het genre van Iron Reagon is sterk vergelijkbaar met Municipal Waste: een stevige portie Crossover Thrash metal die door de punk beïnvloed is! Maar dan wel degelijk met meer, maar kortere nummers naar mijn mening. Het grootste verschil is dat Iron Reagon hier meer de politiek en sociale problemen als thema heeft. Vijf nummers staan er op het album, waarvan er vier amper twee minuten duren en 'Proudly Unaccountable' die nog geen minuut duurt. Wat je met deze vijf nummers kan verwachten zijn krachtige punk crossover thrash nummers waar je direct de moshpit mee kan starten. Meer moet dit toch niet zijn?
Dan hebben we de band die mij het meest interesseert van de twee en dit is Gatecreeper. Op mijn review van Genocide Pact heb ik Gatercreeper al eens vernoemt. Dit komt omdat Relapse heel wat uiteenlopende genres heeft. En zo had ik Gatecreeper onder het death metal genre ontdekt met hun plaat ‘Sonoran Depravation’. Deze band is dan ook voor mij één van de betere van de recentere bands in zijn genre. Dit komt door de lagere rifftoon die je direct opmerkt in intro 'Daybreak'. En dan volgend 'Dead Inside' die zware en ruwe gitaren vermengd met een snelle dubbele bassdrum . Het tragere snaarwerk is dan ook subliem voor mij. Het is net als een tank die over je komt gereden. Dit gaat met 'War Has Begun' ook verder, alhoewel de toon hier meer op melodische gitaarriffs gericht is. Gatecreeper ontstond in 2014 en heeft ook allesbehalve stil gezeten. In vier jaar tijd volgden maar liefst vier split cd's, twee EP's, een debuut en een live cassette! Kortom: Gatecreeper is voor mij één van de betere band in zijn genre van deze generatie.
 
Jason Proot (5)

De band Our Common Sense startte in medio 2014 als louter instrumentale band. Het is moeilijk om een specifiek genre op de band te plakken en dat zeggen ze ook zelf. De band omschrijft hun muziek zelf als post/stoner metal. Met de aanwerving van zanger Thomas “Wispas” De Wispelaere en diens stemgeluid voegde de band ook post hardcore aan de omschrijving van hun geluid toe. Het klinkt dan ook logisch dat sindsdien de band niet enkel meer instrumentaal door het leven gaat. Nu ze hun vaste line-up hadden gevonden konden de mannen uit Sleidinge beginnen aan hun eerste EP. In maart 2018 kunnen de broers Beatslé (Seppe en Jelle), mede oprichter Glenn Thienpont, Stijn Beeckman en laatste aanwinst Thomas De Wispelaere hun boreling verwelkomen. Het is een geweldige EP geworden deze ‘Mankind's Worst To Know’. Al van bij het eerste nummer 'Medusa' grijpt de band je naar de keel met hun sound, de stonerrock en post-hardcore invloeden vliegen je rond de oren. Het is net deze mengelmoes die je als luisteraar geboeid doet luisteren. Het is een pakkende mengelmoes die je steeds doet uitkijken naar wat komen gaat. Een naadloze overgang naar 'Inhale …' dat je inderdaad naar adem doet snaken, begeesterende bastonen voeren deze song aan voortvloeiend uit de vingertoppen van bassist Jelle “Lucifer” Beatslé. Ook de vingertoppen van Seppe “Seppemits” Beatslé en Stijn “The Rat King” Beeckman doen hun werk meer dan behoorlijk. Het was trouwens rhythm gitarist Stijn die de stonersound implementeerde binnen de band. Van deze track gaan we over naar 'Take The Shot', een fenomenale track die lijkt ontsproten uit de diepste krochten van de hel en geschreven door een demon op speed. Zelfs sludge invloeden zijn hoorbaar door de duistere, grommende vocalen van Thomas. Vette riffs en dito solo's maken deze track tot de topper van deze hoogstaande EP. Na het naar adem snakken kunnen we nu rustig uitademen met '… Exhale', alhoewel rustig ? De track start nog vrij rustgevend maar knalt dan los in al zijn passievolle furie. Afluiten doet de band deze EP met 'Sorrow' dat uitpakt met indrukwekkend drumwerk van Glenn “Engelmonski” Thienpont. Hopelijk heeft de band nu volledig de smaak te pakken en maken ze snel werk van een full album want dit smaakt naar zoveel meer.
 
Peter Smet (4)

Geen nieuw album maar een ouder, eerder onder eigen beheer uitgebracht album ligt hier voor me van de Oekraiense band Jinjer. Nu opgefrist en voorzien van een beter geluid en twee extra live-tracks onder het goedkeurend oog van Napalm Records.
Het meest in het oog springend van deze band is natuurlijk zangeres en schreeuwboei Tatiana Shmaylyuk al is het werk van haar medekompanen ook een streling voor het oor. Kick-off van dit album wordt geleverd door de krachtige track 'Outlander', waarin Tatiana cleans aflost met bulderende screams. De progressieve speelstijl levert de band het label djent op maar ik vind het eerder naar melodische deathmetal neigen. Zowat in de stijl van Arch Enemy maar dan met een extra metalcore sausje over. De snelheid wordt opgekrikt op 'A Plus Or A Minus', geen twijfel over mogelijk dit is een dikke vette plus. De thrashende vibes worden dan afgelost door het knappe en razend snelle 'No Hoard Of Value' dat een beetje wegheeft van Lacuna Coil op speed. Het geluid op dit album zit retestrak en voor de liefhebbers van dit album zal dit als een streling voor het oor klinken , ook nieuwere fans kunnen dit album nu niet meer links laten liggen. Op titeltrack 'Cloud Factory' laten de instrumenten bezweerders horen wat we in hun mars hebben in een strakke intro. Tatiana trekt al snel alle aandacht naar zich toe met haar geweldige en bulderende grommende stem. 'Who Is Gonna Be The One' is de volgende nekspier teisterende track, geen wonder dat deze band onlangs nog het voorprogramma mocht verzorgen van Arch Enemy. Na de bulderende deathmetal grunts eindigt deze track met groovende reggea klanken, een verrassend maar leuk einde van een steengoede track. Alle remmen los en als een razende bende volle snelheid vooruit, dat is het gevoel dat me bespringt tijdens het luisteren naar 'When Two Empires Collide'. Het in eigen landstaal gebrachtte 'Желаю Значит Получу' wat zoveel betekent als 'I Want It I'll Get It' geeft een beeld van de drive van de band die zullen krijgen wat ze willen als band en persoonlijk. Met 'Bad Water' komt er een einde aan het reguliere album en deze ingetogen beginnende track laat horen over wat een stembereik Tatiana beschikt, ze kan heus wat meer dan enkel schreeuwen en grommen. 'A Plus And A Minus' en 'Who Is Gonna Be The One' komen nog voorbij in een live-versie respectievelijk live vanop Sentrum en Atlas. Helaas is het geluid van de livetracks niet super maar je krijgt wel een beeld van de live prestatie van de band.
 
Peter Smet (4)

Het is naar mijn weten al enige tijd geleden dat een groter label een split via CD uitbrengt. Normaal komt dit meestal in 7" uit. Maar natuurlijk is een CD altijd leuk voor de collectie. Relapse Records mag dan wel een overaanbod aan uiteenlopende genre's hebben, de laatste tijd zit er toch wel degelijk heel wat kwaliteit in. Zo kan je op deze split de doom bands Windhand en Satan's Satyrs horen. Windhand had ik met hun tweede full length ‘Soma’ al leren kennen. Wat voor mij leuk is aan deze band zijn de bluesy gerichte doomriffs die me sterk doen denken aan Electric Wizard. Dit bewijzen ze met 'Old Evil'. Dit nummer komt het best tot zijn recht in een donkere omgeving met kaarslicht. Zangeres Dorthia is zeker een meerwaarde voor de band door haar zweverige, hypnotiserende vocalen die perfect passen bij de muziek die de band brengt. Dit is dan ook een punt waarom ik Windhand dan ook weer goed vind. Bij het tweede nummer 'Three Sisters' staat een gitaarrif centraal waarop de rest van de muziek gebaseerd is. Dit tragere nummer verveelt echter niet, want zo heb je de bijkomende kerkorgel dat je nog meer in een trance doet wegglijden. Dan is het de beurt aan Satan's Satyrs, wat eerst en vooral een zeer coole naam is en zeker hun bijhorende logo. Na het tragere 'Three Sisters' van Windhand vliegt Satan's Satyrs er direct in met 'Alucard AD 2018'. De sound van Satan's Satyrs kan gesitueerd worden binnen de groovy jaren 70 met hun metal georienteerde gitaarriffs. Soms zelfs met een beetje NWOBM in vermengt. 'Succubus' trekt dan een zeer grote knipoog naar het oudere Black Sabbath werk. Als afsluiter krijgen we 'Ain't That Lovin'you, Baby' een ruw bluesrock nummer dat overgaat naar een sneller tempo dat een beetje aan The Stooges deed denken. Het leuke aan Satan's Satyrs is voor mij de ruwere opnames, omdat deze nog meer rock'n'roll klinken. Deze split is zeker meer dan welkom en zeker in dit genre. Zo bewijzen deze bands dat doom zeker geen voorbijgaande trend is en ook geapprecieerd kan worden voor mensen die nieuw zijn tot het genre.
 
Jason Proot (5)

Dream ocean zal bij velen niet meteen een belletje doen rinkelen, ondanks dat de band toch al tien jaar bestaat. Waar ze echter wel bekend zijn, is in hun thuisfront Turkije. Daar hadden ze al hun Ep ‘Daydream’ uitgebracht. Sinds 2012 is de band verhuisd naar Duitsland. Ze zijn grotendeels van line up verandert, maar oprichters Başak Ylva Ceber, die in de band zingt en gitarist Oz Khan, zijn nog steeds van de partij. Nu brengt de band hun debuut ‘Lost Love Symphony’ uit. Dream Ocean serveert een goede portie symfonische metal. Voor velen zal dit de zoveelste band in het genre zijn en het is dan ook wel begrijpelijk dat hun muziek niet voor iedereen weggelegd is. Zoals bij vele genres het geval is, kunnen niet alle bands altijd iets vernieuwends aan boord brengen. Intro 'Inception' begint met een symfonische soundtrack die je in een sprookjeswereld terecht brengt. Direct barst het eerste nummer 'Beyond The Greed' er stevig op los met het snellere ritmewerk. Wanneer zangeres Ylva van start gaat, stelt de band mij al gerust door Ylva haar standvaste en zachte stem die geen al te hoge noten aanneemt. 'Hain' gaat meer de pop richting uit en kon mij eerlijk gezegd niet echt boeien. Maar dit werd direct goed gemaakt met 'Everstorm' dat sprookjesachtig begint en er dan ook meteen een stevige portie metal aan toevoegt met een hoog groove gehalte. Ze blijven boeien met de symfonische bombastische intro bij 'Forever' waar je wederom direct die strakke gitaarriffs voorgeschotelt krijgt. En dan volgt er zoals op vele platen een traag nummer en op deze plaat is dit 'Divine Light' geworden dat door piano begeleid wordt. Dream Ocean bewijst dat ze in de metal zeker hun mannetje kunnen staan. Verrassend is 'The Last Dance' dat rustig begint maar dan toch wat de proggy kant opgaat. Dit kan je ook terugvinden bij het nummer 'Wolfheart'. Voor de rest zijn de nummers niet veel vernieuwend, maar toch symfonische metal die niet rap tegensteekt. Dream Ocean mag dan zeker zijn plaats verdienen in het genre, want met hun debuut 'Lost Love Symphony' leveren ze strak werk af.
 
Jason Proot (3 ½)