Dit album is mijn kennismaking met dit Finse melodieuze symfonische zestal. De band timmert reeds sinds 2005 aan de weg en bracht al vier albums op de markt. Maar deze 'Messera' is het eerste op een label die wereldwijd zal verdeeld worden. Het zestal – Mikael Nurmi (guitars), Pekka Rajala (vocals), Jesse Etelämäki (guitars/vocals), Aapo Timonen (bass), Jussi-Pekka Salimäki (keyboards) en Teemu Sohlström (drums) – brengt hier dus negen nummers melodieuze symfonische metal, maar is ook helemaal niet beroerd om daar invloeden uit de industrial, punk, ambient en folk in onder te mengen. Niet dat het resultaat telkens honderd procent geslaagd te noemen is, maar zo zit er wel wat variatie in de muziek van deze heren. Wereldschokkend is dit allemaal niet en ik denk zelfs niet dat er buiten de aanhang die de band reeds heeft er weinig anderen zullen wakker liggen van deze release. Daarvoor is het songmateriaal zeker niet opvallend genoeg. 

Luc Ghyselen (3)

Inverse Records  I  Star Insight

Het Duitse viertal van Reaper viert hun dertigste verjaardag met hun vierde full-album. Niet echt productief mag je gerust stellen, maar anderzijds moet ik je ook wel vertellen dat de heavy metal van deze band niet echt tot de verbeelding spreekt. Vooral vocaal valt deze band door de mand: gitarist/lead vocalist Daniel Zimmermann beschikt immers niet over een stel stembanden om je achterover te blazen. Hij brult, roept zijn teksten vrij eentonig zonder weinig intonatie. Ook muzikaal blijft het viertal duidelijk onder het verwachte gemiddelde. De gitaarriffs en solo's zijn niet echt slecht te noemen maar zijn zeker niet overtuigend genoeg om je aandacht vast te houden. Ook de drumpatronen zijn niet speciaal te noemen. Enkel de bassist pakt soms eens uit met een verrassend idee. Dit was mijn kennismaking met deze band en geen enkel van de twaalf tracks op dit album kon me echt bekoren. Ik wil hier niet gaan beweren dat dit slecht is, en als je een nummer zo horen op een compilatie-album denk ik dat het waarschijnlijk niet het minst goede nummer zou zijn, maar als je het album in zijn geheel beluistert, is het toch duidelijk dat dit niet voor veel rimpelingen zal gaan zorgen en daar zijn vooral de eentonige vocalen debet aan.

Luc Ghyselen (2½)

Massacre Records  I  MAS CD 0872  I  Reaper

'World Of Tombs' is het vijfde album van Horned Almighty, een black metalband opgericht in 2002 door vocalist S. en gitarist Hellpig. De band ging eigenlijk van start als duo maar dankzij het succes van demo 'Hellhordes' uit 2003 besloot het originele duo verder te gaan met een bassist en een drummer om ook live hun ding te kunnen doen. Zo is drummer Harm er reeds bij vanaf 2003, terwijl huidig bassist Haxen de rangen pas vorig jaar versterkte. Dit viertal zorgt met 'World Of Tombs' voor een echt kwaadaardig kankergezwel die je negen nummers lang in een wurggreep houdt. In de 'Intro', waarmee het album opent, hoor je in de verte wat hoorngeschal terwijl je op een winderige zee vaart en is dus niet echt iets dat speciaal of spectaculair te noemen is, maar vanaf het titelnummer gaan alle remmen los: een uiterst stevige en brutale black metal song met de nodige invloeden uit de punk dendert je brein binnen om vernietigend uit te halen. Dat dit geen eendagsvlieg is bewijzen de heren meteen met het misschien nog brutaler overkomende 'Diabolical Engines Of Torment', een immense uptempo track die je bijna levenloos achterlaat. De agressie druipt gewoonweg uit de vocalen, terwijl de toch wel technische en zelfs melodieuze gitaarpartijen je verder folteren. De intro van 'Unpure Salvations' klinkt een stuk logger en langzamer zonder aan agressie te verliezen. Het nummer blijft op dit elan verder gaan om naar het einde toe opnieuw een versnelling hoger te schakelen. De volgende uppercut dient zich aan met het heftig om zich heen slaande 'Plague Propaganda', waarna 'Of flesh And Darkness' opent met een intro die zo uit een of ander punk-anthem kan komen. Daarna neemt het nummer toe in stevigheid en kracht zodat je hier een onvervalste metalsong doorheen je aderen gebeukt krijgt. Ze doen daar nog een extra beetje bovenop voor 'In Torture We Trust Pt. II', een nummer dat opent met de vaart als een sneltrein, wat gas terugneemt, om dan toch over je heen te denderen. Als je ledematen daarna nog net een beetje aan je lichaam verbonden zijn, komt de volgende sneltrein al op je af: 'This Unholly Dwelling' laat echt niets meer van je geheel. Wie toch nog enig teken van leven vertoont mag op wat respijt rekenen want het, naar de normen die hier gehanteerd worden, trage en eerder log overkomende 'Blessed By Foulness' zorgt ervoor dat je opnieuw wat extra frisse lucht kunt inademen. Gelukkig is dit een track van zo'n zeven minuten waarin een lang uitgesponnen gitaarsolo hand in hand gaat met een stevig pulserend bassritme, want de laatste track, 'Twisted Mass Of Burnt Decay', laat werkelijk niets meer intact. Het is meteen de finale mokerslag op je brein en lichaam. Moet ik jullie nog vertellen dat ik nogal onder de indruk ben van dit album van dit viertal of hebben jullie dit reeds kunnen constateren door deze review te lezen? Fans van black metal die de band nog niet kennen moeten dit beslist een kans geven, anderen weten reeds dat dit vijfde studio-album van dit gezelschap een echte voltreffer is geworden.

Luc Ghyselen (4½)

Scarlet Records  I  SC 265-0  I  Horned Almighty

Met 'Killer' is het Zweedse Crystal Eyes toe aan zijn zevende album. De band werd opgericht in 1992 door vocalist/gitarist Mikael Dahl en gitarist Nicklas Karlsson. Beiden zijn ook nu nog van de partij en hebben een knappe en stevige ritmesectie gevonden in bassist Claes Wikander en drummer Martin Tilander. Op 'Killer' vind je negen nummers klassieke heavy metal terug die schatplichtig zijn aan Judas Priest, Accept maar vooral aan Iron Maiden. En daar is zeker niets mis mee, zolang je die bands maar gebruikt als voorbeelden en hen niet klakkeloos wil gaan imiteren. En dit Zweedse viertal heeft dit uitstekend begrepen. Niet dat dit meteen een wereldschokkend album is geworden, maar dit neemt niet weg dat ik al een pak mindere albums heb gehoord dit jaar. Het stevige titelnummer trapt dit album op gang. Een zich vlot in het gehoor nestelende song met een aanstekelijk refrein. Daarna volgt 'Warrior', een track die een beetje op dezelfde leest is geschoeid. Dat Mikael een behoorlijk stukje kan zingen bewijst hij hier andermaal in 'Hail The Fallen' waarin hoge uithalen à la vroege Manowar worden afgewisseld met steviger en krachtiger vocale passages. 'Solar Marimer' voert je terug naar de aanstekelijke kracht van de eerste twee nummers, waarna 'Forgotten Realms' je wat doet denken aan Blind Guardian, voorwaar geen slechte indicatie. De overige vier tracks – 'Spotlight Rebel', het uiterst vlotte 'The Lord Of Chaos', de knappe ballade 'Dreamers On trial' (het catchy refrein zorgt er voor dat je het gemakkelijk kan meebrullen) en het aanstekelijke 'Dogs On Holy Ground'  – liggen een beetje in het verlengde van de de eerste twee nummers: knap gebrachte stevige heavy metal songs waarop het heerlijk headbangen is en waar je naar hartenlust je luchtgitaar kan gaan bespelen. Ik geef volmondig toe dat dit niet het meest originele album is geworden, maar ik ben er wel van overtuigd dat dit klassieke heavy metal album duidelijk zijn plaats verdiend in een verzameling van een heavy metal fanaat. Als het viertal dit ook live met overtuiging kan brengen, zou menig festival een knappe act aan hun affiche kunnen toevoegen.

Luc Ghyselen (3½)

Massacre Records  I  MAS CD 0858  I  Crystal Eyes

Het Duitse Burden Of Grief ontstond in 1994 en is met 'Unchained' toe aan het zesde full-album. Vocalist Mike Huhmann en gitarist Philipp Hanfland zijn er reeds bij van in het prille begin. Tweede gitarist Johannes Rudolph, bassist Florian Bauer en drummer Sebastian Robrecht kwamen de rangen in de loop van de twintigjarige carrière van de band versterken. Nog steeds brengt het vijftal melodieuze death metal die op momenten wat doet denken aan In Flames. Het nieuwe album, 'Unchain', telt negen nummers maar daar komen twee extra nummers bij indien je kiest voor de digi-pack uitgave. Openen doen ze niet onaardig met 'Awaken The Nightmare', een uptempo aanstekelijke melodieuze death track die een akoestische intro heeft. Het daaropvolgende titelnummer is ook al zo'n vlotte track en eigenlijk geldt dit voor het volledige album zodat je eigenlijk na verloop van tijd steeds denkt dat je nog naar hetzelfde nummer aan het luisteren bent. Helemaal geen slechte nummers maar wel veel te weinig variatie heet dit dan. Wel de moeite waard is dan weer 'Black Evolution 666' waarmee het reguliere album eindigt. Dit nummer bevat voldoende tempowisselingen om je aandacht terug volledig op te eisen. Maar of dit dus voldoende is om een stapje hoger te klauteren op de internationale metal ladder betwijfel ik ten stelligste. Misschien ben je dan nog beter af met de digi-pack editie want die bevat dus twee extra nummers: het stevige maar toch melodieuze 'Another Way To Die' dat, net als de overige tracks, over een catchy en gemakkelijk mee te brullen refrein beschikt en de Black Sabbath cover 'Neon Knights'. Een “must have” is dit heel zeker niet geworden, maar het kan wel een leuke aanvulling op je collectie zijn, terwijl Dio en/of Black Sabbath fans er nog een leuke versie van een knappe song bij krijgen.

Luc Ghyselen (3½)

Massacre Records  I  MAS CD 0867  I  Burden Of Grief

Van deze Voodoo Gods had ik eerder nog niets gehoord. Nochtans werd de band reeds in 2001 opgericht door Seth Van De Loo, Tony Norman en Alex Von Poschinger. In 2006 kreeg de band een extra injectie dankzij de toetreding van gitarist Hero en vocalist Nergal. Nog en jaartje later kwamen daar bassist Jean Baudin, vocalist/percussionist Mike Browning en gitarist David Shankle bij terwijl Tony Norman de band verliet. Met deze line-up werd de ep 'Shrunken Head' opgenomen die helaas voor iedereen die dit nog wil aanschaffen volledig werd uitverkocht en ook de re-release van deze ep is al volledig uitverkocht. Begin 2014 komt dan vocalist George Fisher in de plaats van Nergal die het veel te druk heeft met Behemoth. Dit resulteerde nu eindelijk in een eerste full-album: 'Anticipation For Blood Leveled In Darkness' dat me verrast met zeven uitstekende, melodieuze en gedreven death metal nummers. Openen doen ze met het niemendalletje 'Return Of The Rainbow Serpent', een instrumentaal stukje dat ik niet als een song beschouw en eerder een soort van filmisch gevoel oproept die ervoor zorgt dat je hunkert naar de muziek van de heren. Maar de eerste, echte volwaardige track, 'The Termination Of God', slaat in als een raket. Deze enorm gedreven track laat je meteen horen waarvoor Voodoo Gods echt staat: uiterst gedreven en krachtige death metal waarbij twee vocalisten om de beurt het beste uit hun strot lijken naar boven te halen, uiterst knappe gitaarwerk – zowel riffs als solo's – die je duimen en vingers doen aflikken en een uiterst stevige, uit het zuiverste graniet gehouwen, basis met denderende basslijnen en bijna progressief klinkend drumwerk. Terwijl je nog zit te bekomen en na te genieten van die eerste track, dendert 'The Astral Dawn – Devotion To The Great Nebula' al over je heen. Nog zo'n machtige melodieuze death metal track met pompende basslijnen, superbe drumpatronen en een schitterende gitaarsolo's. En het feestje gaat onvermoeibaar verder met het krachtige en machtige 'Cetewayo' waar elementen uit voodoo-cultuur binnensluipen in de anders opnieuw melodieuze maar toch erg krachtige death metal van het gezelschap. En wat dan gezegd van 'Endeavours Of  A Syphilitic Missionary And His Death – Dawn Of The Voodoo Ostinati' die je meeneemt op een reis in de wereld van de voodoo zonder daarbij het technische en uiterst melodieuze gitaarwerk uit het oog te verliezen. Het superstrakke en uptempo gebrachte 'Renaissance Of Retribution' is de volgende mokerslag die op je af komt. Ontwijk hem echter niet maar laat dit schitterend geweld gewoon tot in je diepste vezels doordringen. 'Wrath Of The Invisible Children' opent, naar de normen van Voodooo Gods', uiterst rustig en sfeervol om, net als je denkt dat er geen versnelling meer in zit, stevig uit te pakken met een versnelling. En oh, wat een schitterende bassloopjes krijg je in deze track gepresenteerd, naast opnieuw het toch wel lichtjes fabuleus te noemen drumwerk van Alex Voodoo, de drijvende kracht achter dit gezelschap. Dan vergeet ik bijna om het gitaarwerk onvermeld te laten evenals de krachtige vocalen die steeds duidelijk verstaanbaar over komen. Met 'Article 246' eindigt dit album. Opnieuw een uiterst strakke track waarin invloeden uit de progressieve metal hand in hand gaan met melodieuze death metal en invloeden uit de voodoo cultuur of zoals te lezen valt op de website van de band: “Their music is an expression of spirituality, of connection with divinity and the spirit world”. Eigenlijk kan je geen enkel album honderd procent geslaagd noemen – je vind telkens wel iets als criticaster, hier het openingsstukje – maar de rest is zo overtuigend te noemen, dat ik dit album wel de maximale quotatie toebedeel en dan ook aanraad aan elke fan van metalmuziek. Zelfs al verkies je death, black, power, progressieve metal, …! Hopelijk laat een opvolger niet te lang op zich wachten.

Luc Ghyselen (5)

Saturnal  I  Voodoo Gods

Bij iedere fan van wat we stoner rock zal de naam John Garcia een belletje doen rinkelen. Zijn naam is immer onlosbaar gekoppeld aan bands als Kyuss, Vista Chino, Unida en Hermano. Nu probeert hij het onder eigen naam met dit eerste solo-album. Je krijgt elf nummers stoner rock voorgeschoteld die hijzelf over de jaren heen schreef en die het niet haalden om op een album van een van eerder genoemde bands te prijken. Maar vergis je niet: dit zijn zeker geen minderwaardige songs geworden! Stuk voor stuk zijn dit nummers die John volledig naar zijn hand heeft gezet en die duidelijk maken dat de vocalist een sterke songsmid is zodat dit debuutalbum onder eigen naam een echte “must have” is geworden voor de fans van John Garcia zelf, of voor een van eerder genoemde bands, of voor de liefhebber van stoner rock in het algemeen. Er wordt krachtig en snedig geopend met 'My Mind', een uptempo nummer dat de lat al meteen hoog legt, maar het niveau van die openingstrack wordt gewoonweg gehandhaafd tot en met het rustige en ingetogen 'Her Bullets Energy', een akoestische track, waarmee dit album eindigt. Tussendoor trokken volgende nummers mijn absolute aandacht: 'Rolling Stoned', een echt stevig en krachtig stoner rock nummer, het beklijvende 'The BLVD', dat snellere passages wisselt met rustiger fragmenten, het stevig rockende '5000 Miles' dat door Danko Jones werd gepend, het van een vreemde titel voorziene 'Argleben' en het uiterst vlot rockend gebrachte 'Saddleback'. Maar, zoals ik eerder reeds vermeldde, zwakkere tracks zijn hier eigenlijk niet te vinden zodat anderen misschien net de nummers naar voor zullen schuiven die ik nu niet vermeldde.  Een “must have album” voor elke fan van stoner rock!

Luc Ghyselen (4½)

Napalm Records  I  John Garcia

Het Amerikaanse Fozzy ontstond in 1999 als een pure coverband rond gitarist Rich Ward en vocalist (en worstelaar) Chris Jericho. En eigenlijk is ook drummer Frank Fontsere er al bij van in het begin, al was die er niet bij tussen 2005 en 2009. De huidige bassist, Paul Di Leo, en tweede gitarist, Billy Grey, kwamen er bij in 2011 en 2010 respectievelijk. Maar met deze 'Do You Wanna Start A War' komt het vijftal eraan met zijn zesde full-album. En de band groeit met ieder nieuw album en dit betekent hier dat het kwintet een flinke stap voorwaarts heeft gezet: de nummers zijn stevig, erg melodieus, maar toch toegankelijk voor een breed publiek. Openen doen ze hier met het titelnummer dat meteen een knappe groove inzet en een erg catchy refrein ondersteunt. Het gebalde en krachtige 'Bad Tattoo' gaat op de ingeslagen weg verder. Heel knap is 'Lights Go Out', een nummer dat als single naar voor wordt geschoven. Terwijl het nummer uiterst aanstekelijk overkomt is dit niet enkel een flirt met pure commerciële muziek, daarvoor klinkt het nummer veel te dreigend en staat de break duidelijk met anderhalve voet in de heavy metal. Voor 'Died With You' wordt het gaspedaal een stuk minder hard ingedrukt: het is een uiterst knappe ballade geworden die wel wat medium tempo fragmenten bevat. Met 'Tonight' gaat het tempo weer de hoogte in. Het anders vrij stevige nummer bevat opnieuw voldoende elementen om aanstekelijk en zelfs hitgevoelig over te komen. Daarna volgt het stevige en krachtige uptempo 'Brides Of Fire' waarin Chris waarschijnlijk zijn sterkste vocale prestatie tot nu toe neerzet. 'One Crazed Anarchist' gaat gewoon verder waar het vorige nummer mee ophield: een stevige, krachtige groove neerzetten waarop soepele en krachtige vocalen hun ding mogen doen. Heel hitgevoelig en daardoor uiterst radiovriendelijk schalt daarna 'Unstoppable' uit de speakers waarin Chris zich andermaal overtreft terwijl het nummer ook wordt opgeluisterd door een leuke gitaarsolo. 'Scarecrow' opent zacht en gemoedelijk om plots fel uit te barsten in een log ritme en daarna weer rustiger verder te kabbelen met toch wat steviger fragmenten waaronder een gitaarsolo. Het tempo gaat weer omhoog voor 'No Good Way', een krachtige song die ondanks alles toch aanstekelijk een melodieus klinkt zoals eigenlijk het volledige album. Dat de heren het nog steeds niet verleerd zijn om goede covers te brengen, bewijzen ze hier andermaal mat Abba's 'SOS', terwijl het beukende en vlotte 'Witchery', met zijn knappe groovende bassolo, dit knappe album in stijl afsluit. Fans van de band en van heavy metal in het algemeen doen er goed dit te beluisteren want Fozzy heeft met deze 'Do You Wanna Start A War' een uitstekend album afgeleverd die in vele collecties zijn plaatsje zou moeten gaan vinden.

Luc Ghyselen (4)

Century Media  I  Fozzy

Faithsedge werd in 2009 opgericht door vocalist/gitarist Giancarlo Floridia. Met bassist Fabrizio Grossi, gitarist Alex De Rosso en drummer Tony Morra vond hij drie uitstekende gezellen om zijn mix van hard rock, metal en progressieve rock te brengen. Dit resulteerde in het titelloze debuutalbum in 2011. Nu zijn de heren klaar met de opvolger die tien knappe en stevige rockende en toch melodieuze nummers met progressieve inslag heeft opgeleverd. De  keyboardpartijen die je hier hoort werden ingespeeld door Eric Ragno (Trixter) of Alessandro Del Vecchio (Hardline). Maar die zijn er enkel ter ondersteuning en komen maar heel uitzonderlijk echt aan de oppervlakte zodat je op dit album vooral kan genieten van stevige gitaarpartijen, een krachtige ritmesectie, sterke cleane vocalen en geïnspireerde gitaarsolo's. Er wordt krachtig en vlot geopend met 'Now I Know The Truth', een melodieus rockende uptempo gebrachte track die een beetje de toon zet voor de rest van het album want ook de nummers die er op volgen liggen allemaal een beetje in het verlengde van dit eerste nummer. Slechts voor 'Comes Crashing Down' en 'Pray for This' wordt gekozen voor een ander tempo. Dit zijn immers twee ballades die het patroon wat doorbreken. Echt slecht kan ik dit zeker niet noemen, al kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik dit reeds allemaal eens eerder (en beter) heb gehoord. Veel variatie in de nummers zit er ook al niet in zodat dit een leuk album is geworden, zonder echt een grote meerwaarde te beiden. Echte fans van het genre, en zeker van de band zelf, zullen het waarschijnlijk niet met me eens zijn, maar dit album valt echt te weinig op om voor een grote doorbraak te zorgen.

Luc Ghyselen (3½)

Scarlet Records  I  SC 264-0  I  Faithsedge

Emil Bulls is een alternatieve metal band die in 1995 werd opgericht in het Duitse Hohenschäftlarn nabij München door vocalist Christoph Von Freydorf, drummer Stefan Finauer en bassist Jamie Richardson. Wat later vervoegden gitaristen Stephan Karl en Franz Wickenhäuser de band. Hun debuutalbum, 'Red Dick's Potatoe Garden',verscheen in 1997. Intussen zijn we zo'n negentien jaar verder en zorgde de band met deze 'Sacrifice To Venus' voor het negende studio-album. Intussen waren er ook reeds wat wijzigingen in de line-up zodat dit album werd ingespeeld door bassist Jamie Richardson, gitaristen Stephan Karl en Andy Bock, een niet nader genoemde drummer en vocalist Christoph Van Freydorf. Dertien tracks bevat het album waaronder 'Pants Down' en 'I Wanna Feel You' die beiden als single naar voor worden geschoven. De muziek van het gezelschap kan je gaan omschrijven als stevig, krachtig maar ook als melodieus, energiek en soms zelfs vrij radiovriendelijk en aanstekelijk. 'Rainbow And Butterflies' is misschien het nummer dat het best al deze ingrediënten combineert. Vocaal kan Christoph me ook wel bekoren met zijn mix van cleane vocals en ruig geschreeuw. Misschien niet echt de absolute top in het genre, maar heel zeker meer dan de moeite waard om dit album aan je collectie toe te voegen. Zelf hoor ik toch iets te weinig variatie in de songs om echt overstag te gaan, wat helemaal niet wegneemt dat ik, als ik het album in stukjes en beetjes beluister, best wel heel sterke momenten ontdek op dit album. Zo is 'The Reckoning' een uiterst brutaal nummer geworden met een heel korte emotionele en rustige break dat het algemene patroon van het album wat doorbreekt. Of het krachtige en aanstekelijke 'The Age Of Revolution' met zijn gemakkelijk mee te brullen refrein. Maar of dit genoeg is om echt te gaan opvallen in de massa's aan releases die we elke week opnieuw te verwerken krijgen, betwijfel ik eerlijk gezegd een beetje. Dat neemt echter niet weg dat fans van de band zeker moeten kiezen voor de “Limited Digipack”-uitgave van dit album, want dan krijg je nog twee extra nummers aangeboden.

Luc Ghyselen (3½)

AFM Records  I  Emil Bulls