DETAIL ALBUM

Tracks

1. Life on Standby
2. Everytime I Break
3. Alive
4. 10 Weeks Of Summer
5. If I Stay
6. Don’t Say You Love Me
7. No Air
8. The Night Before I Die
9. When Love Is Not Enough
10. Hope

Platenlabel
Secret Entertainment
 
Labelnummer
 
Distributie
 
Promo-agent
Mike De Coene (Hardlife promotions)
 
Website
My Own Ghost

‘Life on Standby’ is een sterke plaat met een originele sound. De band levert wat het beloofd; interessante songs, sterke instrumentele techniek een pracht van een zangeres. Julie Rodesch heeft een zachte stem die goed meegaat met de feel en de toon van de nummers. Haar stem is het horen waard. De tracks zelf zijn van goede kwaliteit. My Own Ghost maakt veel gebruikt van elektronische tonen en samples van bestaande nummers. Dit zorgt voor een herkenbare maar toch interessante ervaring. Jammer genoeg werkt dit niet altijd. Hoewel het bij de meeste nummers goed wordt geïmplementeerd, is dit niet het geval bij ‘No Air’. Het begint met de versie van ‘Drunken Whaler’ die je te horen krijgt in de trailer van het videospel ‘Dishonored’, wat een heel sombere en rustige toon zet. Maar het nummer versnelt vrij vlug en zet een heel andere toon. Het nummer zelf is zeer goed, maar de intro was onnodig. Buiten dat nummer kun je van My Own Ghost een variatie aan muziek verwachten. De band heeft muzikanten van vele achtergronden, waaronder pop en rock. Deze stijlen worden goed gebruikt zonder dat het de harde muziek van heavy metal verwaterd. Het album zelf is een collectie van warme muziek dat verschillende emoties uit. Het zorgt voor een interessante luisterervaring dat je zeker eens moet gehoord hebben! Enkele nummers die uitsprongen zijn ‘Life on Standby’, een sterke opener voor de plaat en ‘Alive’, een track met een melodie die dagen in je hoofd blijft zitten. Het Luxemburgse My Own Ghost is de moeite waard om eens op te zoeken!
 
Dylan Sleebus (3 ½)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Gotham
2. Triggerpulse
3. You Don't Know
4. Specimen X (The Mortal Chamber)
5. Light Me Up
6. Manifest Destiny
7. Victim
8. Check The Phyrg
9. Hell On Earth
10. Prevail

Platenlabel
Napalm Records
 
Distributie
Pias / Rough Trade
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Mora Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Kobra And The Lotus

Kobra And The Lotus is een Canadese heavy-metalband onder leiding van de mooie Kobra Paige. Verder bestaat de band uit Jasio Kulakowski (gitaar), Brad Kennedy (bass) en slagman Lord Marcus Lee. ‘Prevail I’ is het eerste deel van een tweeluik. ‘Prevail II’ zou moeten verschijnen in een niet zo verre toekomst. Maar eerst dus deze ‘Prevail I’. Ik ben wel fan van female fronted bands en niet alleen voor de looks van de zangeres maar veelal voor de geweldige zangkwaliteiten, of het nu gaat om symfonisch engelengezang zoals Within Temptation of Epica of bulderend geweld zoals Arch Enemy en Spoil Engine, ik kan het allemaal best smaken. Kobra And The Lotus behoort echter niet tot één dezer categorieën, dit is pure heavy-metal. Dat dit deze band als gegoten zit kun je al horen vanaf opener 'Gotham'. De ietwat bombastische intro met de ritmische drums en de zeemzoete stem van Kobra Paige die overgaat in een lekker swingende metaltrack. Ik vindt het uitermate opwindend hoe het stembereik van Kobra evolueert doorheen deze track, van een pure rockstem tot een stem die me doet denken aan Sharon van Within Temptation wanneer ze rustig en stil zingt maar zonder de symfonische achtergrond. 'Triggerpulse' knalt hierna door de speakers en hiermee heeft de band me al direct weten te overtuigen, ze hebben er een fan bij. Het moet niet altijd bulderend metalcore geweld te zijn. De kwaliteit die de muzikanten hier op een schijfje weten te smijten is bangelijk. Verder zou deze band beschikken over een ijzersterke live-reputatie. Ik hoop dit zeker in de toekomst te ervaren. Tracks als deze geweldige 'You Don't Know' wil ik eens van de eerste rij meemaken en dan liefst van al nog vanuit de fotopit. Ongetwijfeld kan deze band beide geslachten bekoren, de vrouwen voor de toegankelijk muziek en de mannen voor de looks al kan dit best ook andersom zijn. De schitterende tracks lossen elkaar in sneltempo af, hier is 'Specimen X (The Mortal Chamber)' dat ons meevoert is een geweldig gezongen verhaal met een bombastische instrumentale ondertoon en begeleiding. Geweldige gitaarsolo's vervolmaken deze track. De wondermooie ballad 'Light Me Up' is het volgende meesterwerkje dat we krijgen voorgeschoteld. Het is zoals de band zelf al aangaf in diverse interviews, het album ontplooit zich als een mandala doorheen de diverse tracks (het coverwerk bevat ook een mandala). Na dit kleine rustpuntje is het tijd voor terug wat steviger werk met 'Manifest Destiny', centraal blijft de prachtige stem van Kobra Paige maar natuurlijk ondersteund door het geweldige werk van haar bandgenoten. Van diepe gitaartonen, en beukende bassen tot snijdende gitaarsolo's en razende drums. Als een mokerslag in je slag knalt 'Victim' door de speakers, één van m'n favorieten op dit album. De snedige sfeer die deze track neerzet doet de haren op m'n armen overeind staan, geweldig! En net als deze track is afgelopen doen ze er met 'Check the Phyrg' een geweldig oorgasme bovenop, een ruim vier minuten durend instrumentaal meesterwerk. Bravo aan de muzikanten voor deze track. 'Hell On Earth' doorbreekt deze instrumentale storm met opnieuw schitterende vocals en dito begeleidend instrumentaal werk. Dit album blijft m'n zintuigen prikkelen track na track. Dat is wat ik verwacht van elk album, blijven entertainen, verrassen en onderhouden. Daar is deze ‘Prevail I’ met bravure in geslaagd. Spijtig dat zulke albums altijd te kort zijn want ook hier zijn we met titeltrack 'Prevail ' al aangekomen aan het einde. Een track met een classic heavy metal sound. Ik kijk al reikhalzend uit naar opvolger ‘Prevail II’ maar eerst nog een aantal keer deze ‘Prevail I’ door 'n speakers laten knallen.
 
Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Mister Lie
2. A Snowin’ Day
3. Voyage
4. Myself
5. Welcome
6. Because We Where Fools
7. Where The Sun Comes Down

Platenlabel
Minotaur Records
 
Labelnummer
M 2017-3
 
Distributie
Minotauro Records
 
Website Artiest
Where The Sun Comes Down

Where The Sun Comes Down, dat is het project van ene Thomas Hand Chaste (drums, keyboards, gitaar, zang, bas, sax) en Alexander Scardavian (zang, gitaar).  De heren maken een soort van doomy, psychedelische hard rock. Trage drums, donkere atmosfeer, rauwe gitaren, intense vocalen. Het resultaat is ‘Welcome’, een plaat die niet zomaar voor de eerste de beste oren bestemd is. Dit kunnen we namelijk catalogeren onder “moeilijke” muziek. Niet dat ik pretendeer een betere, meer verfijnde of meer intellectuele muziekkennis te hebben dan u, mijn beste mede muziekfanaat. Dit is muziek die je ofwel meteen beetneemt, ofwel meteen afstoot. Voor mij was het het eerste en ik hoop bij zoveel mogelijk van jullie ook. De hoofdbestanddelen van Where The Sun Comes Down’s sound bestaat uit doom/stoner. De heren mengen hier vanalles doorheen, zoals bijvoorbeeld een compleet psychedelisch gestoorde sax in ‘A Snowin’ Day’ of onverstaanbare vocale impressies in ‘Welcome’. De zang van Thomas Hand Chaste vergt vaak nog het meeste inlevingsvermogen van ons luisteraars. Op z’n verdraagzaamst klinkt hij als Tom Waits die aan de Xanax en speed en XTC tegelijk heeft gezeten.  Zoals ik reeds zei, het vergt wat inspanning als luisteraar om hier volledig in te komen. Maar als je het een kans geeft en hun muziek pakt je, dan zijn songs als ‘Mister Lie’, ‘Because We Where Fools’ en het titelnummer stuk voor stuk prachtige juweeltjes.
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
                    
Tracks:

1. Drifting Away
2. Never Again
3. Your Downfall
4. Dawn of Destiny
5. The Curse
6. Rock ‘n’ Roll Is Dead (A Tribute to Lemmy)

Platenlabel
Independent Release
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Mike de Coene (Hardlife Promotions)
 
Website Artiest
Ironborn
Facebook

Ironborn begon als coverband met leden die hun sporen reeds hadden verdiend bij o.a. Baremouth en Wizz Wizzard maar het werd al vlug duidelijk dat de band wel meer in zijn mars had dan enkel covers spelen. Het duurde dan ook niet lang vooraleer er een aantal eigen nummers werden toegevoegd aan de coverset. De eerste zes nummers die ze schreven werden ook opgenomen in de studio en zijn terug te vinden op deze EP die wij voor u mochten beluisteren. En die zes nummers zijn degelijk, melodisch en stevig te noemen. Klein puntje van kritiek dat wij hebben is dat Ironborn schijnbaar nog op zoek lijkt te zijn naar de exacte stijl die ze willen gaan spelen, ofwel naar de sleutel om de drie aanwezige hoofdingrediënten te mixen tot een eigen, uniek geheel. Maar hey, daarvoor dient een EP tenslotte, niet waar? Om zich voor te stellen aan de buitenwereld en om de belangstelling van promotoren en/of platenlabels te wekken. Opener ‘Drifting Away’ zaait, alhoewel het voor de rest een uitstekende song betreft misschien nog het meeste verwarring. Het begin lijkt ons wel een thrash/death metalband te willen presenteren maar krijgt na verloop van tijd meer weg van een power metal song. ‘Never Again’ is werkelijk een topsong met één van de betere zanglijnen die ik de laatste tijd al heb mogen aanhoren. De melodie is zo aanstekelijk, haast … mag ik het zeggen gasten … niet bang zijn dat het jullie reputatie zal besmeuren … neen? Ok, hier gaan we … poppy (zo, het ‘vuile’ woord is er uit) te noemen. Het nummer klinkt onmiddellijk vertrouwd, we krijgen bijna het idee dat we dit al eerder kenden maar dan ook weer niet en dat is nu net de kracht van een topsong natuurlijk. ‘Your Downfall’ en ‘Dawn of Destiny’ zijn stevige nummers in NWOBHM stijl, terwijl ‘The Curse’ dan weer een regelrechte thrashmetal song is. Met afsluiter ‘Rock ‘n’ Roll Is Dead’ krijgt Lemmy een tribute in de vorm van een oorverdovende, rammelende, stomende R’n’R song. Als je ’t ons vraagt zou Lemmy zelve hier bijzonder trots op zijn. Het is in elk geval een beter eresaluut aan GOD dan die slappe thee dewelke Metallica hem op hun jongste LP serveerde. Voorlopig moeten de heren Harris en Dickinson zich er nog niet al te veel zorgen over maken als dat ze door een nest getalenteerde Belgen van hun troon zullen worden gestoten maar ik ben er van overtuigd dat wanneer de heren van Ironborn zich nog meer zullen gaan specialiseren in de songschrijverij en met de juiste steun van een correcte platenmaatschappij zij ongetwijfeld een dijk van een debuutplaat voor ons in petto zullen hebben.
 
Schuldige partijen:
Tom Hugelier                    Zang
John Mortelez                  Gitaar
Jan Versnick                      Bas
Tom Deblauwe                Drums
Mario Van Laethem       Gitaar
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. You Are We
2. Steal The Sun
3. Feel
4. Empire Of Silence
5. Wide Awake
6. Silence Speaks
7. Settle Down Society
8. Hurricane
9. Revolt
10. Civil Isolation
11. In Another Now

Platenlabel
Arising Empire
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Robin Bauman (Arising Empire)
 
Website Artiest
While She Sleeps

Het valt me op hoeveel metalcore bands er afkomstig zijn uit het Verenigd Koninkrijk. Als de Verenigde staten voor veel metalbands geldt als hun bakermat is dit echter voor een groot deel metalcore bands het Verenigd Koninkrijk, zie maar naar bands als Architects, Asking Alexandria, Bring Me The Horizon en deze While She Sleeps. Deze band koos een indrukwekkende manier om hun tien jarig bestaan te vieren door volledig onafhankelijk te worden en via PledgeMusic met hulp van hun fans hun nieuwste album uit te brengen. Passend getiteld ‘You Are We’, een duidelijk signaal naar hun fans toe want zonder hen is er geen band. En wat voor een album is dit geworden, voor mij alvast hun beste werk tot nu toe. Zoals Architects vorig jaar de lat hoog legde voor andere metalcore bands met hun release van ‘All Our Gods Have Abandouned Us’ zo doet While She Sleeps dit met’ You Are We’. Wat me wel opvalt op dit album is dat ze duidelijk meer het spoor kiezen van metalcore en de invloeden uit metal dan uit de hardcore die op hun vorige albums te horen was en dat kan ik enkel toejuichen. Al van bij de opener 'You Are We' merk ik duidelijk de invloed van landgenoten Architects, akoestische gitaren en een bulderende “You Are We” openen het nummer waarna het in volle furie losbarst. De operatie die zanger Lawrence Taylor enkele jaren heeft ondergaan heeft hem naar een hoger niveau getild. Hij klinkt beter dan ooit, met die lekkere hese korrel door z'n stem geweven. Het instrumentale werk verzorgd door Sean Long en Matt Welsh op gitaar, Aaran McKenzie op Bas en slagman Adam Savage is het fundament van deze geweldige opener. Luister maar naar die geweldige breakdown. Fans zullen glimlachen van oor tot oor. En die lach zal niet meer van hun gezicht verdwijnen dankzij nummers als 'Steal The Sun' dat iets radiovriendelijker klinkt als de opener maar laat je niet misleiden door de term radiovriendelijk, ik heb het hier vooral over de melodieuzere input. Dit nummer knalt nog steeds als een orkaan door je speakers. Net zoals 'Feel' dat je overduidelijk zal voelen, snelle gitaarstrumming met een zoemend sirene-achtig achtergrond effect verzorgd de inleiding waarna de laaggestemde gitaren je meevoeren in een super festivaltrack. Ik hoor de fans nu al luidkeels de “Whohoo's” uit volle borst meezingen. Opnieuw een akoestische intro op 'Empire Of Silence' en ook de meezingbare “Ohoohoo's” zijn weer van de partij op één van de rustigste nummers van het album. Ze kozen hier voor een radiovriendelijke hitparade kandidaat die echter waar de band voor staat niet verloochend. Ook 'Wide Awake' begint vrij rustig met opnieuw akoestische invloeden, deze keer ook op de vocals van Lawrence. Het nummer neemt iets toe in tempo en stelt niet teleur zeker niet in het hardcore doordrenkt tussenstuk. Tijd voor een gastmuzikant op 'Silence Speaks' met niemand minder dan Oli Sykes van Bring Me The Horizon, met veel genot luisterde ik naar de oude Oli met de fenomenale hese screams die ik mis sinds ‘Sempiternal’. Fantastisch om te horen hoe deze vocalisten matchen. Dit mogen beide heren vaker doen. 'Settle Down Society' heeft een intro die me wat doet denken, nu we dan toch net Oli Sykes gehoord hebben, aan ‘Shadow Moses’ van Bring Me The Horizon. Fans zullen dit ongetwijfeld uit volle borst meezingen. En als jullie al zouden willen oefenen “Silence the battlefield sinks beneath my feet Settle down society”. Met de beslissing om onafhankelijk verder (hoewel ze voor de release buiten het VK werden ondergebracht bij Arising Empire) te gaan heeft de band bij mij een enorme indruk achtergelaten en zo ook met de fan-based video van volgende track 'Hurricane', het zoveelste machtige nummer op dit album. Na een paar rustigere nummers is het tijd om het pedaal opnieuw wat dieper richting de vloer te trappen met krakers als 'Revolt' en 'Civil Isolation'. Nog eens heftig beuken vooraleer we helaas al zijn aangekomen aan de afsluiter van dit, zoals ik eerder al zei fantastische album. Afsluiten doen ze in schoonheid met het magistrale 'In Another Now'. Eén van de hoogtepunten bewaren als afsluiter, lekker toch. Daar wordt een mens nu eens gelukkig van en die glimlach hou ik nog even op mijn gezicht. Thank you While She Sleeps.
 
Peter Smet (5)

Details album
 
tracklist:

1. Xibir (orchestra)
2. Born Treacherous
3. Gateways
4. Dimmu Borgir (orchestra)
5. Dimmu Borgir
6. Chess With The Abyss
7. Ritualist
8. A Jewel Traced Through Coal
9. Eradication Instincts Defined (orchestra)
10. vredesbyrd
11. progenies Of The Great Apocalypse
12. The Serpentine Offering
13. Fear And Wonder (orchestra)
14. Kings Of The Carnival Creation
15. Puritania
16. Mourning Palace
17. Perfection Or Vanity (orchestra)

Platen label
Nuclear Blast
 
Label nummer
niet gekend
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Anna Swallow (Nuclear Blast)
 
 
Website artiest
Dimmu Borgir

 

Nog nooit heeft Dimmu Borgir zo bombastisch geklonken als of dit album. ‘Forces Of The Northern Light’ is een live registratie van de tour die volgde op het, intussen zeven jaar oude, ‘Abrahadabra’. Voor deze tournee nam de band een heel symfonisch orkest mee op schok, inclusief zangkoor. In totaal stonden er meer dan honderd muzikanten op het podium. Het optreden wordt, net zoals het album, geopend door het instrumentale ‘Xibir’, dat naadloos over gaat in ‘Born Treacherous’. Uiteraard ligt de nadruk vooral op ‘Abrahadabra’. In het eerste deel van de setlist wordt het album bijna in zijn geheel gespeeld. het nummer ‘Dimmu Borgir’ staat er zelfs twee keer op. Een keer als orkestrale instrumental, en daarna met de band er bij. Met ‘Eradication Instinct Defined’ en ‘Vredesbyrd’ komen de eerste ‘oudere’ nummers voorbij. De nadruk ligt hier vooral op ‘Death cult Armageddon’ en ‘Puritanical Euphoric Misanthropia’. Van eerst genoemd album spelen ze drie nummers, van het tweede spelen ze er vier. De rest van de setlist wordt opgevuld door ‘The Serpentine Offering’ en ‘Mourning Palace’. Tussen de nummers speelt het orkest ook instrumentale stukken, wat een leuke opvulling is. Het geheel klinkt, zoals eerder gezegd, groots en bombastisch. Zo bombastisch zelfs dat de gitaren soms verzuipen in al dat muzikaal geweld. En dat is best wel jammer. Dit mag de pret echter niet drukken. Iets wat ik me wel afvroeg was hoe de zangpartijen die ICS Vortex voor zijn rekening nam zouden klinken. En of ze hier voor samples zouden gebruiken. Gelukkig heeft de band een heel zangkoor bij, die Vortex’s zang partijen zingt. Wat best wel indrukwekkend klinkt. Toch mis ik zijn typerend stem toch wel. Over het algemeen is dit een zeer sterke live registratie. Het publiek is met momenten duidelijk hoorbaar en hebben het duidelijk naar hun zin. Wel jammer dat alle bindteksten in het Noors zijn. Ik heb namelijk geen idee wat Shagrath tussendoor allemaal zegt, terwijl ik dat meestal wel leuk vind. Dit zijn echter allemaal maar kleine puntjes, en doen niets af aan het geheel. Hoe goed het album ook is, toch is dit vooral een zoethoudertje, want wees nu eerlijk, het wordt toch stilaan tijd dat Dimmu Borgir met een nieuw album komt. ‘Abrahadabra’ is ondertussen ook al zeven jaar oud. Bij dit album hoort natuurlijk ook een live DVD, welke twee optredens bevat. Het eerste is een registratie van hun optreden op het Wacken festival, het tweede is een registratie van een optreden in het stadion van Oslo. Zeker iets om ook eens te bekijken natuurlijk. Nu alleen nog maar hopen dat Dimmu Borgir snel klaar is met een nieuw album, zodat ze er weer op uit kunnen trekken en we ze weer in alle glorie het podium kunnen zien veroveren.
 
Hans Goossenaerts (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Hell Yeah
2. Bad Habit
3. Beautiful Disease
4. Down & Dirty
5. Poster Girl For Pain
6. This Bitch Bites
7. Hell In High Heels
8. If You’re Ready To Rock
9. Angel With a Dirty Face
10. Legends Will Never Die

Platenlabel
Independent
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Tom Brumpton (Polymath PR)
 
Website Artiest
Beth Blade and the Beautiful Disasters
Facebook

Beth Blade and the Beautiful Disasters, dat zijn een viertal jonge honden afkomstig uit Cardiff, South Wales (UK) onder leiding van de bevallige Beth Blade (zang/gitaar). Hun muziek gaat prat op machtige riffs, meezingrefreinen en een grote dosis old school rock ‘n’ roll attitude. Hun debuutalbum ‘Bad Habit’ draait hier nu al enige dagen rondjes op de muziekinstallatie en ik kan er werkelijk maar niet genoeg van krijgen. Een album dat als openingsnummer één van mijn lijfspreuken (‘Hell Yeah’) heeft trekt onmiddellijk mijn aandacht natuurlijk. En Blade stelt vanaf de eerste noten al niet teleur, integendeel zelfs. “I’m a kerosine queen made of gasoline, ain’t nothing like you’ve ever seen” luiden de openingsregels. U weet direct dat u zich beter schrap zet voor een hels ritje! ‘Bad Habit’ gaat over het verslaafd zijn aan een fout vriendje maar er niet mee kunnen stoppen en klinkt al even jachtig als de kick die Beth krijgt van haar stoute beau. ‘Beautiful Disease’ is voorzien van een ziekelijk vette riff gewoonweg en welke verbeeldingskracht ‘Down and Dirty’ op gang brengt wilt u ècht niet weten, geloof me vrij. Tenzij u hetzelfde overkomt, dan begrijpt u waarom ik er hier niet verder op kàn ingaan. Soms stelt Blade zich ook wel eens enorm kwetsbaar op, zoals in ‘Poster Girl for Pain’, een breekbare desert ballad. Ze herpakt zich echter snel genoeg en geeft ons opnieuw een giftige snauw in ‘This Bitch Bites’ (alsof wij die waarschuwing nog nodig hadden,  we geloven de juffrouw zo ook wel). ‘Hell in High Heels’ herhaalt die boodschap nogmaals maar dan nèt iets minder sterk dan in het eerdere nummer. ‘If You’re Ready to Rock’ nodigt vriendelijk uit om met Beth en de bende mee te feesten. ‘Angel With a Dirty Face’ is de tweede, zeer interessante, ballad voorzien van sprankelend gitaarwerk. Op afsluiter ‘Legends Never Die’ wordt er een ultieme ode gebracht aan de Rock ‘n’ Roll lifestyle in het algemeen en aan Lemmy Killmister in het bijzonder. Met ‘Bad Habit’ grossieren Beth Blade and the Beautiful Disasters gretig in de clichés der R ‘n’ R lifestyle verheerlijking. Zij maken exact het soort rock dat dezer dagen oh zo moeilijk op een originele manier nog te maken lijkt. Toch slagen ze er uitstekend in om weliswaar met de stereotiepen te spelen, doch nergens in de valkuil der clichés te trappen. ‘Bad Habit’ is het beste bewijs dat Rock ‘n’ Roll anno 2017 nog in blakende gezondheid verkeert.
 
Jan Guisset (4)