Adrenaline Mob: We The People

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. King Of The Ring
2. We The People
3. The Killer's Inside
4. Bleeding Hands
5. Chasing Dragons
6. Til The Head Explodes
7. What You're Made Of
8. Raise 'Em Up
9. Ignorance & Greed
10. Blind Leading The Blind
11. Violent State Of Mind
12. Lords Of Thunders
13. Rebel Yell (Billy Idol-cover)

 
Platenlabel
Century Media Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Entertainement
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Century Media)
 
Website Artiest
Adrenaline Mob
Facebook

Wanneer muzikanten die stuk voor stuk hun sporen al hebben verdiend in andere bekende bands besluiten om samen een nieuwe band op te richten wordt al snel en voornamelijk door de A&R & promomensen van hun label de term supergroep gehanteerd. Alsof zo'n combinatie een garantie zou zijn op goede muziek. Zonder namen te noemen maar we weten natuurlijk allemaal dat zoiets geen evidentie is. Muziek is immers, en gelukkig maar, geen exacte wetenschap en moet vooral het resultaat zijn van de chemie tussen de muzikanten onderling. We zouden de term supergroep natuurlijk ook een ander licht kunnen zien, nl als zijnde de combinatie van muzikanten die elks op zich super zijn op hun vakgebied. Ook hier geldt echter weer dat het alles behalve een recept voor succes is.  Op het beide vlakken  was Adrenaline Mob van bij de oprichting al een supergroep maar waarbij de eerste twee albums (Omerta, 2012 en Men of Honnor, 2015) voor mij toch iets te stereotiep en meer-pose-dan-ballen klonken is dit nieuwe 'We The People' hun eerste album met het ... euhm ... superlatief super waardig.  In de nog relatief jonge geschiedenis van deze band hebben ze toch al wat hindernissen moeten overwinnen. Naast de enige twee consistente leden Mike Orlando (gitaar) en Russell Allen (zang) is het een komen en gaan geweest  van bassisten en tweede gitaristen.  Ook op het vlak van drummers valt er serieus wat tragiek te schrijven. Originele drummer Mike Portnoy gaf er wegens agendaproblemen na één album reeds de bui aan.  Vervanger A.J. Pero overleed tijdens de Men of Honnor tournee  in 2015 op de tourbus in zijn slaap aan een hartfalen. Een gebeurtenis die er bij Orlando en Allen stevig inhakte. De band had er het bijltje kunnen bij neerleggen en dat zou waarschijnlijk niemand hen kwalijk hebben genomen. De heren besloten echter door te gaan en 'We The People' op te dragen aan hun overleden buddy. Het resultaat is een veel volwassener klinkend album dan hun twee voorgangers. Er wordt nog steeds even gerockt en gebeukt maar het macho testosterongehalte is drastisch gedaald en dat is de muziek enkel maar ten goede gekomen. Jordan Cannata werd de nieuwe drummer en de brave man doet dat simpelweg retegoed.  Hij mept er op los met de precisie van een Zwitsers horloge en legt tegelijkertijd ook een super groovend gevoel in de nummers. Luister bijvoorbeeld eens naar het instrumentale middenstuk van 'Violent State of Mind', gitaar, bas en drum trekken daarin een groove die voor mij gerust wat langer aangehouden had mogen worden. Misschien iets voor tijdens de liveshows?.  Allen blijft natuurlijk één van de meest veelzijdige vocalisten binnen de heavy rock. Hij kan sterk en krachtig schreeuwen, brullen, kristalzuiver zingen, u noemt het maar.  In 'Lords of Thunder' steekt hij zijn liefde voor Dio's stijl niet onder stoelen of banken.
Composities als opener en tevens eerste single 'King of the Rings', 'We The People' en 'What You're Made Of' om er maar een paar te noemen zijn absolute moederminnaars van songs. Op 'Bleeding Hands' en 'Blind Leading the Blind' wordt er dan weer wat gas teruggenomen. Het zijn welgekomen rustpunten voor de luisteraar. De gitaarsound op 'What You're Made Of' doet echter wel sterk denken aan Rage Against The Machine, en laten we eerlijk zijn heren, dat gitaarbreakje is toch echt wel regelrecht gejat van 'Killing In The Name Of'.  Het kan natuurlijk toeval zijn. Het meest inspiratieloze moment komt er wel met 'Raise 'Em Up'. Ik bedoel, hoe vaak kan je “Raise your hands in the air, wave ‘m around like you just don’t care” zingen in één nummer. Het is sowieso al een afgezaagde leuze en mijn aandacht waren ze na anderhalve keer al kwijt. Skip! De plaat sluit af met een cover van Billy Idol's 'Rebel Yell'. Deze zwaar rockende versie doet wat mij betreft en met alle respect voor Mijnheer Idool, de song meer eer aan dan het origineel. Maar dat is een kwestie van smaak natuurlijk. Anderen zullen het misschien overbodig vinden. Wat er ook van gezegd, met 'We The People' levert Adrenaline Mob een dijk van een album dat, misschien wel onbedoeld maar toch, wat meer Europees gericht klinkt dan hun eerder werk. Top!
 
Jan Guisset (4)

Tragic loss of their mate and drummer drives Adrenaline Mob to create one hell of an adrenaline fueled album